Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 16 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2024 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

odwołania A. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W.

o wznowienie postępowania w sprawie o sygn. akt XIV U 216/22

postanawia:

na podstawie art. 410 § 1 kpc odrzucić skargę o wznowienie .

sędzia Ewa Królikowska-Saks

Sygn. akt XXI U 1655/23

UZASADNIENIE

A. G. wystąpił ze skargą o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie XIV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych sygn. akt XIV U 216/22 jako podstawę wznowienia wskazując art. 403 § 2 k.p.c. i wnosząc o zmianę zaskarżonego orzeczenia oraz poprzedzającej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. z 31 stycznia 2022 r. nr (...) poprzez przyznanie A. G. prawa do świadczenia postojowego zgodnie z wnioskiem (...) z 28 stycznia 2022 r. oraz zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego się kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu skargi wnioskodawca powołał się na prawomocne wyroki dotyczące tego samego stanu prawnego i wydane przed uprawomocnieniem się wyroku w sprawie objętej skargą o wznowienie postępowania, a które odzwierciedlające stanowisko reprezentowane przez wnioskodawcę.

A. G. wskazał, że zachował termin do wniesienia skargi na podstawie art. 407 § 1 k.p.c. Wyrok w sprawie objętej skargą został bowiem wydany w dniu 13 października 2023 r. Po otrzymaniu wyroku z uzasadnieniem, co nastąpiło w dniu 18 października 2023 r. wnioskodawca rozpoczął przegląd orzecznictwa sądowego, które to działania doprowadziły do wykrycia prawomocnych wyroków dotyczących tego samego stosunku prawnego. Analiza zakończyła się z dniem upływu terminu do złożenia apelacji, tj. z dniem 2 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ocenił, że skarga o wznowienie podlega odrzuceniu.

Podstawy wznowienia postępowania zostały wymienione w art. 401-403 k.p.c. Wnioskodawca wskazał, że podstawą wniesionej skargi o wznowienie postępowania w sprawie XIUU 216/22 jest przepis art. 403 § 2 k.p.c. zgodnie z którym można również żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich faktów lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. (art. 403 § 2 k.p.c.). Wnioskodawca powołał się na prawomocne wyroki – jak wskazał, dotyczące tego samego stanu prawnego i wydane przed uprawomocnieniem się wyroku w sprawie objętej skargą o wznowienie postępowania tj.

-wyrok Sądu Okręgowego Warszawa - Praga VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 8 grudnia 2021 r. sygn. akt VII U 906/21;

-wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń społecznych z 26 października 2021 r. sygn. akt XIII U 1497/21 oraz wydany w związku z wniesieniem apelacji wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 22 lutego 2022 r. sygn. akt III AUa 52/22.

Wskazać należy, że w art. 403 § 2 k.p.c. jest przewidziane wyraźnie ograniczenie dotyczące stosunku prawnego ocenionego w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem, którego wykrycie ma stanowić podstawę wznowienia innego postępowania. Otóż, dokonując interpretacji przepisu, który stanowi podstawę skargi należy zaznaczyć, iż z przesłanki wprowadzonej przez ustawodawcę wynika, że wykryty wyrok musi dotyczyć tego samego stosunku prawnego co zaskarżony wyrok. Ten sam stosunek prawny to taki, w którym zachodzi zarówno tożsamość podmiotowa, jak i przedmiotowa. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 12 października 2017 r., sygn. akt IV CZ 62/17, z tych samych okoliczności faktycznych można bowiem wywodzić różnorakie stosunki prawne, a jedynie wykrycie wyroku dotyczącego tego samego (podmiotowo i przedmiotowo) stosunku prawnego jest ustawową podstawą wznowienia postępowania. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 18 grudnia 2014 roku, sygn. akt II UZ 56/14, na tle art. 403 § 2 k.p.c. trafnie zwrócił uwagę, że podstawą wznowienia nie jest jakikolwiek prawomocny wyrok, ale wyrok dotyczący tego samego (nie takiego samego) stosunku prawnego. O tożsamości stosunku prawnego można mówić w sytuacji, gdy wyrok zapadł w sprawie tożsamej zarówno od strony podmiotowej, jak i przedmiotowej, czyli dotyczy tych samych osób (z wyjątkiem sytuacji tzw. prawomocności rozszerzonej) oraz tych samych praw i obowiązków pomiędzy tymi osobami, czyli wówczas, gdy przedmiotem rozstrzygnięcia są te same prawa i obowiązki dotyczące tych samych podmiotów, wynikające z określonych norm prawnych, które pomiędzy nimi były przedmiotem rozstrzygnięcia w postępowaniu, którego dotyczy skarga. Sama zbieżność stanów faktycznych i prawnych nie oznacza tożsamości stosunku prawnego.

W komentarzu K. Weitza do art. 403 Kodeksu postępowania cywilnego pod red. T. Erecińskiego (Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom III. Postępowanie rozpoznawcze), tożsamość stosunku prawnego ujęto nieco szerzej wskazując, że wykryty prawomocny wyrok dotyczy tego samego stosunku prawnego co zaskarżony wyrok również wtedy, gdy zawarte w nim rozstrzygnięcie dotyczy kwestii, która jest kwestią prejudycjalną w sprawie, w której wydano zaskarżony wyrok. Chodzi zatem również o taką sytuację, w której wykryty prawomocny wyrok powinien zostać uwzględniony w sprawie zakończonej zaskarżonym wyrokiem z racji mocy wiążącej (art. 365 § 1 k.p.c.).

Przywołane przez wnioskodawcę wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 8 grudnia 2021 r. sygn..akt. VII U 906/21 oraz wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 26 października 2021 r. XIII U 1497/21, czy wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie III Wydział Pracy I Ubezpieczeń Społecznych z 22 lutego 2022 r. sygn.akt III AUA 52/22 dotyczą innych stron niż w sprawie objętej wnioskiem o wznowienie postępowania tj. XIV U 216/22.

Skarżący stoi na stanowisku, że prawomocne wyroki w sprawach na które się powołuje w skardze a raczej ich uzasadnienia, przesądzają o nietrafności kwestionowanego obecnie przez powoda poglądu prawnego przedstawionego w uzasadnieniu wyroku w sprawie, której dotyczy skarga. Powyższe jednakże z pewnością nie może być podstawą skargi o wznowienie postępowania.

Zgodnie z art. art. 410 § 1 k.p.c. skarga o wznowienie postępowania, która nie jest oparta na ustawowej podstawie, podlega odrzuceniu. Ma to miejsce także wtedy, gdy skarżący wprawdzie przywoła jedną z wymienionych w Kodeksie postępowania cywilnego podstaw wznowienia postępowania, jednakże w rzeczywistości podstawa ta nie zachodzi w danej sprawie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2020 r.,sygn. akt III CZ 18/20).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 410 § 1 k.p.c. orzekł jak na wstępie.

Sędzia Ewa Królikowska - Saks