Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Monika Sawa (spr.)
Sędziowie:	SO Anita Górecka SO Grzegorz Kochan
Protokolant:	st. sekr. sądowy Agata Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2018 r. w Warszawie

sprawy z powództwa W. J.

przeciwko (...) Ośrodkowi (...) z siedzibą w W.

o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie

z dnia 20 października 2017 roku sygn. akt VIII P 582/16

oraz na skutek zażalenia wniesionego przez powoda

na postanowienie zawarte w pkt IV wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie

z dnia 20 października 2017 roku sygn. akt VIII P 582/16

1.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt IV w ten sposób, że zasądza od (...) Ośrodka (...) z siedzibą w W. na rzecz W. J. kwotę 15.160 (piętnaście tysięcy sto sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 11.160 (jedenaście tysięcy sto sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

2.  oddala apelację;

3.  zasądza od (...) Ośrodka (...) z siedzibą w W. na rzecz W. J. kwotę 8298 (osiem tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej, w tym kwotę 8220 (osiem tysięcy dwieście dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

Sygn. akt XXI Pa 63/18

XXI Pz 30/18

UZASADNIENIE

Powód W. J. w pozwie skierowanym przeciwko Agencji Nieruchomości Rolnych wniósł o przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy (tj. na stanowisku (...)) oraz zasądzenie wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę. W uzasadnieniu powód argumentował, iż przyczyna wskazana w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę była pozorna i nie uzasadniała rozwiązania z powodem umowy o pracę. Zdaniem powoda podczas jego nieobecności (spowodowanej długotrwałym zwolnieniem) nie doszło do dezorganizacji pracy, którą to pracodawca wskazał jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę. Ponadto powód wskazał, iż pracodawca zaniechał uzyskania zgody rady powiatu na rozwiązanie stosunku pracy, co stanowiło naruszenie art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym.

Pozwana Agencja Nieruchomości Rolnych w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa, a także o zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana wskazała, iż stosunek pracy powoda uległ przekształceniu w zatrudnienie na podstawie powołania. W związku z powyższym w ocenie pozwanej rozwiązanie umowy o pracę należy oceniać w ramach przepisów regulujących tego rodzaju stosunek pracy. Ponadto, pozwana argumentowała, iż wskazane przyczyny rozwiązania stosunku pracy nie dotyczyły wykonywania mandatu radnego, dlatego też stanowisko rady powiatu nie mogło ingerować w decyzję pracodawcy, która nie miała związku z działaniem samorządu terytorialnego.

W piśmie z dnia 1 września 2017 r. powód zmodyfikował powództwo wskazując jako pozwanego w niniejszej sprawie (...) Ośrodek (...) z siedzibą w W.. Powód wniósł w związku z powyższym o przywrócenie go do pracy w pozwanym (...) Ośrodku (...) z siedzibą w W. na warunkach pracy i płacy obowiązujących do dnia 30 listopada 2016 r., zasądzenie od pozwanego (...) Ośrodka (...) na rzecz powoda wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia podjęcia pracy, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód wskazał, iż z dniem 31 sierpnia 2017 r. zniesiono Agencję Nieruchomości Rolnych. Jednakże, z mocy prawa w ogół praw i obowiązków Agencji Nieruchomości Rolnych wstąpił (...) Ośrodek (...). Powód powołał się również na art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. – przepisy wprowadzające ustawę o (...) Ośrodku (...) (Dz. U. z 2017 r., poz. 624), zgodnie z którym w sprawach sądowych, w których stroną jest Agencja Nieruchomości Rolnych, stroną staje się z dniem wejścia w życie ustawy (...) Ośrodek Rolnictwa (pismo z dnia 1 września 2017 r. – k. 99-108).

Wyrokiem z dnia 20 października 2017 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przywrócił powoda W. J. do pracy w (...) Ośrodku (...) na poprzednich warunkach pracy i płacy (I), zasądził od pozwanego (...) Ośrodka (...) na rzecz powoda W. J. wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy w wysokości po (...) zł miesięcznie, począwszy od 1 grudnia 2016 r. pod warunkiem podjęcia pracy w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku, w pozostałym zakresie oddalił powództwo (III), zasądził od pozwanego (...) Ośrodka (...) na rzecz powoda W. J. kwotę 4360 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt IV).

Sąd Rejonowy ustalił, że powód był zatrudniony w Agencji Nieruchomości Rolnych od dnia 1 sierpnia 2013 r. na stanowisku (...) w pełnym wymiarze czasu pracy, na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Z dniem 21 sierpnia 2014 r. W. J. został powołany na stanowisko Dyrektora Zespołu (...) w Biurze Prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych. Z dniem 24 listopada 2015 r. W. J. został odwołany ze stanowiska Dyrektora Zespołu (...) w Biurze Prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych.

W dniu 16 listopada 2014 r. W. J. został wybrany radnym Rady Powiatu S..

Po odwołaniu ze stanowiska Dyrektora Zespołu (...) powód przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim. W czasie tej nieobecności powodowi nie powierzono żadnego stanowiska pracy. Nowe stanowisko (głównego specjalisty) powierzono powodowi dopiero po powrocie ze zwolnienia – jedynie na okres wypowiedzenia.

W dniu 29 lipca 2016 r. Prezes Agencji Nieruchomości Rolnych W. H. zwrócił się do Przewodniczącego Rady Powiatu S. o wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy z W. J. z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia wskazując jako przyczynę długotrwałą chorobę, która uniemożliwia wykonywanie przez W. J. zlecanych obowiązków pracowniczych, blokując tym samym proces pracy.

Oświadczeniem z dnia 18 sierpnia 2016 r. pracodawca rozwiązał z powodem umowę o pracę zawartą w dniu 1 sierpnia 2013 r. z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał z dniem 30 listopada 2016 r. Jako przyczynę wypowiedzenia pracodawca wskazał dezorganizację pracy spowodowaną długotrwałymi zwolnieniami lekarskimi.

W piśmie, które wpłynęło w dniu 22 sierpnia 2016 r. do pozwanego pracodawcy, Przewodniczący Rady Powiatu poinformował, iż wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy z W. J. wymaga uprzedniej zgody Rady Powiatu wyrażonej w formie uchwały. Jednocześnie poinformowano, iż złożony przez pracodawcę wniosek zostanie rozpatrzony na najbliższej zwyczajnej sesji Rady Powiatu S..

Uchwałą Nr (...) Rady Powiatu S., działając na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie gminnym, odmówiono wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy radnego Powiatu S. W. J. z pracodawcą Agencją Nieruchomości Rolnych w W..

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy w postaci dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu.

Ponadto, Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka Z. M. oraz powoda, albowiem były one spójne i logiczne, nadto znajdowały oparcie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu.

Na wstępie Sąd wskazał, iż w aktualnym stanie prawnym (...) Ośrodek (...) ponosi odpowiedzialność za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy z powodem. Przepisy wprowadzające ustawę o (...) Ośrodku (...) przewidują bowiem wstąpienie (...) Ośrodka (...) w ogół praw i obowiązków Agencji Nieruchomości Rolnych (art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r.). W konsekwencji (...) Ośrodek (...) z mocy prawa ponosi odpowiedzialność za zobowiązania Agencji Nieruchomości Rolnych, również w zakresie dotyczącym roszczeń pracowników.

Stosownie do art. 45 § 1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Sąd stwierdził, że powód podlegał szczególnej ochronie trwałości stosunku pracy z uwagi na pełnioną funkcję radnego Rady Powiatu S.. Do rozwiązania umowy o pracę zawartej z powodem doszło niezgodnie z prawem, gdyż pracodawca nie uzyskał zgody Rady Powiatu S. na dokonanie tej czynności.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 814) rozwiązanie z radnym stosunku pracy wymaga uprzedniej zgody rady powiatu, której radny jest członkiem. Rada powiatu odmówi zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli podstawą rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu.

Pracodawca był świadomy, iż powód podlega szczególnej ochronie trwałości stosunku, gdyż w aktach osobowych powoda znajdowały się odpowiednie zaświadczenia potwierdzające wybór na radnego. Pracodawca podjął także próbę uzyskania takiej zgody. Jednakże, nie czekał na odpowiedź rady powiatu dokonując wypowiedzenia umowy o pracę zanim Rada Powiatu S. podjęła w tej sprawie uchwałę. W tej sytuacji wypowiedzenie powodowi umowy o pracę niewątpliwie było wadliwe.

W ocenie Sądu nie ulegało również wątpliwości, że w całym okresie zatrudnienia strony wiązała umowa o pracę. Powołanie powoda na stanowisko dyrektora - wbrew twierdzeniom pozwanego - miało charakter organizacyjny i nie przekształciło umownego stosunku pracy (powstałego na mocy zawartej w dniu 1 sierpnia 2013 r. umowy o pracę) w stosunek pracy z powołania.

Przekształcenie umownych stosunków pracy w stosunki pracy z powołania nastąpiło na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 22 grudnia 2015 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 50). Jednakże, w czasie wejścia w życie tych przepisów powód nie zajmował już stanowiska dyrektora.

Niezależnie od powyższego Sąd wskazał, że podane przyczyny spornej decyzji pozwanego trudno uznać za usprawiedliwiające wypowiedzenie powodowi umowy o pracę. Długotrwała nieobecność pracownika może być przyczyną wypowiedzenia mu umowy o pracę, jednakże musi być połączona z negatywnymi skutkami dla pracodawcy w zakresie sposobu organizacji pracy. Tymczasem w niniejszej sprawie po odwołaniu ze stanowiska dyrektora aż do momentu wręczenia wypowiedzenia nie doszło do powierzenia powodowi jakichkolwiek obowiązków.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd doszedł do przekonania, iż pracodawca dokonując wypowiedzenia powodowi umowy o pracę naruszył szczególną ochronę trwałości stosunku pracy, a ponadto w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę podał przyczynę, która nie uzasadniała tej decyzji. Z tych względów Sąd orzekł o przywróceniu powoda do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy.

Sąd Rejonowy stwierdził brak uzasadnionych podstaw, aby odmówić przywrócenia powoda do pracy w (...) Ośrodku (...). (...) Ośrodek (...) jako następca prawny ponosi odpowiedzialność za zobowiązania pozwanej Agencji Nieruchomości Rolnych. Jednocześnie, podmiot ten nie znajduje się w stanie likwidacji czy też upadłości, zatem nie ma w niniejszej sprawie zastosowania art. 45 § 3 w zw. z art. 41 ^{( 1 )}Kodeksu pracy. Przeszkodą do przywrócenia powoda do pracy w (...) Ośrodku (...) nie są również przepisy art. 51 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. Przepisy te znajdują zastosowanie jedynie do tych pracowników, którzy pozostawali w stosunku pracy w momencie ich wejścia w życie do czasu zniesienia Agencji Nieruchomości Rolnych. Przepisy art. 51 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. przewidują zasady kontynuowania stosunków pracy z pracownikami Agencji Nieruchomości Rolnych. W momencie wejścia w życie tych przepisów powód nie był już pracownikiem Agencji Nieruchomości Rolnych. Zatem, kwestia zakresu odpowiedzialności (...) Ośrodka (...) co do roszczeń objętych niniejszym postępowaniem podlega rozstrzygnięciu na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r., z którego wynika, że zobowiązania Agencji Nieruchomości Rolnych stają się zobowiązaniami (...) Ośrodka (...).

Zgodnie z art. 47 k.p. pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy, dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

Sąd zasądził wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy.

Powództwo zostało oddalone jedynie w zakresie żądania zasądzenia odsetek. Roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy stało się wymagalne z chwilą zgłoszenia się pracownika do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 19 lipca 2005 r., sygn. akt II PK 389/04). Brak było podstaw do zasądzenia odsetek przed datą wymagalności roszczenia, gdyż dłużnik nie pozostaje w opóźnieniu (art. 481 k.c.).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., na zasadzie odpowiedzialności za wynik sporu. Do kosztów procesu zaliczono opłatę od pozwu oraz wynagrodzenie pełnomocnika określone na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (w brzmieniu obowiązującym w dniu złożenia pozwu).

Zażalenie na postanowienie zawarte w pkt. IV wyroku z dnia 20 października 2017 r., złożył powód.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego: art. 98 § 1 i § 3 w związku z art. 99 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1822 ze zm., dalej: ..k.p.c") w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804) w brzmieniu obowiązującym w dniu wytoczenia powództwa - 24 sierpnia 2016 r. poprzez odmowę ich zastosowania.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia zawartego w pkt. IV wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego (...) Ośrodka (...) na rzecz powoda W. J. kwoty 15.160 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz zasądzenie od pozwanego (...) Ośrodka (...) na rzecz powoda W. J. zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zażalenia podniesiono, że w ramach przyznanych powodowi kosztów procesu Sąd nie uwzględnił jego wniosku (oddalił wniosek) o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego (wynagrodzenia pełnomocnika) z tytułu uwzględnienia roszczenia majątkowego o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, których powód domagał się na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804) w brzmieniu obowiązującym w dniu wytoczenia powództwa - 24 sierpnia 2016 r. Oznacza to, że Sąd Rejonowy oddalił wniosek powoda o zasądzenie na jego rzecz kwoty 10.800 zł (75% z 14.400 zł). Kwota ta stanowi substrat zaskarżenia i oznacza wartość przedmiotu zaskarżenia.

Zdaniem strony powodowej, Sąd Rejonowy winien był uwzględnić również roszczenie o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w odniesieniu do zasądzonego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, z zastosowaniem § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu obowiązującym w dniu wytoczenia powództwa -24 sierpnia 2016 roku. Za podstawę do ustalenia wysokości wynagrodzenia pełnomocnika z tego tytułu przyjąć należy zsumowane wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w okresie od 1 grudnia 2016 r. do dnia 10 października 2017 r. (dzień zamknięcia rozprawy), zasądzone w pkt. II wyroku z dnia 20 października 2017 roku, tj. kwotę 235 897 zł /10 miesięcy x 22.828,75 zł + (22.828,75 zł: 30) x 10 dni/.

W świetle najnowszego orzecznictwa Sądu Najwyższego, ustalenie stawki minimalnej za prowadzenie sprawy dotyczącej roszczenia o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (art. 47 k.p.) powinno zostać dokonane, niezależnie od ustalenia stawki minimalnej za prowadzenie sprawy o przywrócenie pracownika do pracy (art. 45 k.p.) (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2012 r. I PZ 22/12), bowiem z literalnego brzmienia powołanych przepisów wynika, że stawka minimalna za prowadzenie sprawy o wynagrodzenie za pracę lub odszkodowanie jest czym innym niż za prowadzenie sprawy o przywrócenie do pracy. Argumenty za powyższym stanowiskiem wynikają zatem z charakteru roszczenia o rozważane wynagrodzenie, które jest roszczeniem samodzielnym i odrębnym od roszczenia o przywrócenie do pracy (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z 25 maja 2010 r., I PK 213/09). Z tych względów zaskarżone postanowienie nie czyni zadość dyspozycjom art. 98 § 1§ 3 w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i powinno zostać zmienione.

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana zaskarżając wyrok w całości oraz wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w całości, bądź orzeczenie o odszkodowaniu w wysokości o której mowa w art. 47 ¹ k.p. jak również zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

I. naruszenie prawa materialnego, tj.:

1. art. 51 ust. 7 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. Przepisy wprowadzające ustawę o (...) Ośrodku (...) poprzez uznanie, że dopuszczalne jest restytuowanie stosunku pracy powoda na zasadach obowiązujących w zniesionej Agencji Nieruchomości Rolnych, w sytuacji w której ustawodawca przewidział wygaśnięcie stosunków pracy dotychczasowych pracowników Agencji Nieruchomości Rolnych a kontynuowanie zatrudnienia w (...) Ośrodku (...) przewidział jedynie w przypadku wybranych pracowników, którzy przyjęli zaproponowane warunki zatrudnienia.

2. art. 47 k.p. poprzez zasądzenie od (...) Ośrodka (...) na rzecz powoda wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy, w sytuacji w której po zniesieniu Agencji Nieruchomości Rolnych nie istnieje możliwość przywrócenia powoda do pracy.

W uzasadnieniu apelacji pozwany podniósł między innymi, że sąd I instancji, dopuszczając możliwość przywrócenia powoda do pracy w nowo powołanej instytucji, nie wziął pod uwagę przepisów szczególnych, odmiennie regulujących kwestie związane z przejęciem pracowników znoszonej Agencji Nieruchomości Rolnych i kształtowaniem kontynuowanych stosunków pracy.

W orzecznictwie dominuje pogląd, że orzeczenie o przywróceniu do pracy ma konstytutywny charakter, czyli doprowadza do nawiązania nowego stosunku pracy, o takiej treści jaki istniał przed rozwiązaniem umowy o pracę. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia z 22 grudnia 1998 r.. III ZP 35/98 (Lex nr 34435) wskazał że orzeczenie o przywróceniu do pracy na poprzednich warunkach ma charakter mieszany konstytutywno-deklaratoryjny. Charakter konstytutywny oznacza, że wyrok reaktywuje wadliwie rozwiązany stosunek pracy, lecz z drugiej strony wyrok ma charakter deklaratywny, gdyż zobowiązuje zakład pracy do zatrudnienia pracownika, czyli do określonego świadczenia. Oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku pracy, dokonane z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów o pracę lub nieuzasadnione, prowadzi do rozwiązania stosunku pracy. Zważywszy więc na to, że stan prawny sprzed rozwiązania umowy przestaje istnieć, ponieważ stosunek pracy uległ rozwiązaniu, żądanie przywrócenia do pracy jest powództwem o ukształtowanie, o stworzenie nowego stanu prawnego, z tym, że na warunkach takich, jak poprzednio.

Przywracając powoda do pracy w (...) Ośrodku (...), Sąd Rejonowy pominął całkowicie przepisy dotyczące skutków zniesienia Agencji Nieruchomości Rolnych, które określone zostały w ustawie z dnia 10 lutego 2017 r. Przepisy wprowadzające ustawę o (...) Ośrodku (...) (dalej: Przepisy wprowadzające). Zgodnie z przyjętymi rozwiązaniami (...) z dniem 1 września 2017 r. wstąpił w ogół praw i obowiązków znoszonej Agencji Nieruchomości Rolnych, jednakże, z zastrzeżeniem szczególnych rozwiązań dotyczących stosunków pracy. Przepisy wprowadzające uniemożliwiają bowiem kontynuowanie dotychczasowych stosunków pracy zawartych z ANR na dotychczasowych zasadach, gdyż pracownikami (...) mogli stać się tylko ci pracownicy ANR, którym pełnomocnik do spraw utworzenia (...) zaproponował warunki zatrudnienia na nowych zasadach i którzy złożyli oświadczenia o przyjęciu proponowanych warunków zatrudnienia. Stosunki pracy pozostałych pracowników ANR, wygasły z dniem zniesienia ANR (art. 51 ust. 7 Przepisów wprowadzających). Nie doszło do pełnego przejścia wszystkich zobowiązań na nowego pracodawcę, lecz tylko w takim zakresie, w jakim nie jest to regulowane w przepisach szczególnych, w tym, dotyczących nawiązywania stosunków pracy z (...) (...). Nie jest więc możliwe nabycie przez (...) zobowiązania do zatrudnienia powoda, skoro charakter przeprowadzonych zmian dotyczących połączenia ANR i ARR i przyjęte rozwiązania, powodują przyjęcie odmiennych regulacji w zakresie ogólnych zobowiązań a zobowiązań ze stosunków pracy.

W ocenie apelującego w niniejszej sprawie, następstwo prawne (...) mogło mieć miejsce tylko w ramach określonych w art. 51 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. Przepisów wprowadzających, a więc tylko wobec pracowników, którzy od 1 września 2017 r. stali się pracownikami (...) albo ARiMR, w przypadku których nie doszło do ustania stosunku pracy i stosunek pracy jest kontynuowany.

Ingerencja sądu prowadząca do nawiązania nowego stosunku pracy na zasadach, które decyzją ustawodawcy zostały zniesione, stanowi nadużycie i obejście przepisów dotyczących nawiązywania stosunków pracy w nowo powołanej instytucji. Zaskarżone orzeczenie prowadzi do niedopuszczalnej sytuacji, w której Sąd ominął szczególne przepisy ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. i doprowadził do ukształtowania nowego stosunku pracy na warunkach, które są sprzeczne z obecnie obowiązującym stanem prawnym. Przywrócenie powoda do pracy byłoby możliwe jedynie w sytuacji, w której ustawodawca znosząc Agencję Nieruchomości Rolnych, nie wprowadziłby dodatkowych, szczególnych przepisów, wprowadzających odstępstwo od zasady przejęcia ogółu praw i obowiązków znoszonej Agencji, w zakresie dotyczącym kontynuowania zatrudnienia w (...).

W sytuacji, w której ustawodawca wprowadził odmienne zasady dotyczące przejmowania przez (...) pracowników ANR i nastąpiło wyłączenie pełnej sukcesji w tym zakresie, nie jest możliwe, aby na skutek wyroku sądu, rozwiązany stosunek pracy powstał na nowo, na warunkach dawnej umowy o pracę ze zniesioną Agencją. Skoro orzeczenie przywracające do pracy nie działa ex tunc, lecz restytuuje stosunek pracy ex nunc (na przyszłość), to jest od dnia, w którym powód zgłosi się do pracy, to z uwagi przepisy wygaszające dotychczasowe stosunki pracy pracowników ANR oraz nowe zasady nawiązywania stosunku pracy z (...), nie jest możliwe przywrócenie powoda do pracy na dotychczasowym stanowisku pracy w zniesionej Agencji. Ustawodawca nie przewidział nawet możliwości kontynuowania zatrudnienia byłych pracowników na dotychczasowych warunkach pracy a wydane w dniu 21 kwietnia 2017 r. Zarządzenie Nr(...) Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie zasad wynagradzania pracowników (...) Ośrodka (...) wprowadziło odmienne zasady wynagradzania pracowników (co do zasady ujednolicono stawki wynagrodzenia dla byłych pracowników ARR i ANR, a w konsekwencji spowodowało obniżenie wynagrodzeń dla tych pracowników (...), którzy byli pracownikami ANR).

Apelujący podniósł, że zatrudnienie powoda w (...) na warunkach pracy w zniesionej ANR, byłoby nadużyciem prawa (art. 8 k.p.), ponieważ wynagrodzenie powoda w wysokości (...) zł miesięcznie, mieszczące się w maksymalnym pułapie zaszeregowaniu dla stanowiska dyrektora ANR, w żaden sposób nie odpowiada wynagrodzeniu głównego specjalisty w (...) (a nawet dyrektora), na które to stanowisko przywrócił powoda sąd.

Następnie podniesiono, że Sąd Rejonowy pominął całkowicie analizę skutków zniesienia ANR i obowiązywania szczególnych przepisów dotyczących nawiązania stosunków pracy z pracownikami ANR i ARR, ograniczając się do uwagi, że przepisy ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. znajdują zastosowanie jedynie do tych pracowników którzy pozostawiali w stosunku pracy w momencie ich wejścia w życie do czasu zniesienia Agencji Nieruchomości Rolnych. Wychodząc z tego założenia, sąd błędnie uznał, że roszczenie o przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach podlega rozstrzygnięciu na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 Przepisów wprowadzających, określającego, iż wierzytelności i zobowiązania Agencji Nieruchomości Rolnych stają się wierzytelnościami i zobowiązaniami (...) Ośrodka (...).

Zdaniem apelanta rozstrzygnięcie sądu skutkuje więc ominięciem przepisów ustawowych, które wyraźnie wyłączają z zobowiązań ANR określonych w art. 46 ust. 1 pkt 2 Przepisów wprowadzających, zobowiązania wynikające ze stosunków pracy z pracownikami ANR. Jak wynika z powyższych rozważań, w tym zakresie ustawodawca zdecydował się na szczególne rozwiązanie, zgodnie z którym, nawiązanie stosunku pracy z (...) może mieć miejsce tylko wobec tych byłych pracowników ANR, którym złożone zostaną propozycje nowych warunków zatrudnienia. Ustawodawca wyraźnie wyłączył natomiast możliwość kontynuowania zatrudnienia w (...) na dotychczasowych zasadach.

W zaistniałej sytuacji, uznając, że wypowiedzenie umowy o pracę dokonane zostało z naruszeniem przepisów o wypowiedzeniu umowy o pracę, z uwagi na szczególne przepisy regulujące kontynuowanie stosunków pracy z (...), sąd powinien odstąpić od orzeczenia przywrócenia powoda do pracy, ewentualnie poprzestając na orzeczeniu odszkodowania, zgodnie z art. 45 § 3 k.p. Zniesienie ANR i wprowadzenie szczególnych przepisów limitujących możliwość kontynuowania zatrudnienia w (...) do ściśle zawężonych przypadków, wprowadziło bowiem skutki, które w sferze prawa pracy są równoznaczne z likwidacją pracodawcy.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej oraz zasadzenie od pozwanego na rzecz powoda W. J. kosztów postępowania odwoławczego, w tym zwrotu kosztów zastępstwa radcowskiego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy zważył, co następuje:

apelacja pozwanego jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu. Zażalenie powoda podlegało uwzględnieniu.

Zaskarżony wyrok należy uznać za prawidłowy, stanowiący wynik właściwej oceny przez Sąd pierwszej instancji przedstawionego przez strony materiału dowodowego
i trafnej wykładni prawa materialnego. Sąd Okręgowy podziela w pełni zarówno ustalenia faktyczne, jak i ocenę prawną bez potrzeby szczegółowego ich ponownego przytaczania. W okolicznościach sprawy nie występują jakiekolwiek przesłanki mogące wyrok ten wzruszyć, a w szczególności te, które Sąd odwoławczy bierze pod uwagę z urzędu (art. 378 § 1 k.p.c.).

Na wstępie podnieść należało, że apelujący nie zarzucił Sądowi Rejonowemu błędnego przyjęcia, że umowę o pracę z powodem rozwiązano z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów o pracę , w tym przepisami szczególnie chroniącymi trwałość stosunku pracy, tj. art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym. Strona pozwana zarzuciła, że przywracając powoda do pracy w (...) Ośrodku (...), Sąd Rejonowy pominął całkowicie przepisy dotyczące skutków zniesienia Agencji Nieruchomości Rolnych, które określone zostały w ustawie z dnia 10 lutego 2017 r. Przepisy wprowadzające ustawę o (...) Ośrodku (...) (Dz.U. z 2017 r. poz. 624) – dalej (Przepisy wprowadzające). Zdaniem pozwanego uznając, że wypowiedzenie umowy o pracę dokonane zostało z naruszeniem przepisów o wypowiedzeniu umowy o pracę, z uwagi na te szczególne przepisy sąd powinien odstąpić od orzeczenia przywrócenia do pracy, ewentualnie poprzestać na orzeczeniu odszkodowania, zgodnie z art. 45 § 3 k.p., gdyż zniesienie Agencji Nieruchomości Rolnych i wprowadzenie szczególnych przepisów limitujących możliwość kontynuowania zatrudnienia w (...) Ośrodku (...) do ściśle zawężonych przypadków, wprowadziło skutki, które w sferze prawa pracy są równoznaczne z likwidacją pracodawcy. Z powyższą argumentację nie sposób się zgodzić.

Zarzut naruszenia art. 51 ust. 7 Przepisów wprowadzających jest nieuzasadniony.

Na mocy art. 45 ust. 1 Przepisów wprowadzających z dniem 31 sierpnia 2017 r. zniesiono Agencję Nieruchomości Rolnych a z dniem 1 września 2017 r. utworzono (...) Ośrodek (...). Zgodnie z art. 51 Przepisów wprowadzających Prezes Agencji Rynku Rolnego oraz Prezes Agencji Nieruchomości Rolnych w terminie 7 dni od dnia wejścia w życie niniejszego artykułu przekazują Pełnomocnikowi imienne wykazy pracowników wraz z podaniem stanowisk pracy poszczególnych pracowników, warunków zatrudnienia oraz posiadanych kwalifikacji i stażu pracy, według stanu na dzień przekazania, z tym że Prezes Agencji Rynku Rolnego przekazuje ten wykaz z wyszczególnieniem pracowników Agencji Rynku Rolnego wykonujących zadania, które z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy będą realizowane przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ust. 1). Prezes Agencji Rynku Rolnego w terminie 7 dni od dnia wejścia w życie niniejszego artykułu przekazuje Prezesowi Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa imienny wykaz pracowników wykonujących zadania, które z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy będą realizowane przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, wraz z podaniem stanowisk pracy poszczególnych pracowników, warunków zatrudnienia oraz posiadanych kwalifikacji i stażu pracy, według stanu na dzień przekazania (ust. 2). Pełnomocnik w terminie do dnia 31 maja 2017 r. proponuje, na piśmie, zatrudnienie w (...) Ośrodku (...), określając warunki pracy i płacy, w tym miejsce zatrudnienia, pracownikom Agencji Rynku Rolnego innym niż określeni w ust. 2 oraz pracownikom Agencji Nieruchomości Rolnych, stosując zasady wynagradzania, o których mowa w art. 50 ust. 1. (ust. 3). Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w terminie do dnia 31 maja 2017 r. proponuje, na piśmie, zatrudnienie w Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, określając warunki pracy i płacy, w tym miejsce zatrudnienia, pracownikom Agencji Rynku Rolnego określonym w ust. 2. (ust. 4). Pracownicy, o których mowa w ust. 3 i 4, w terminie miesiąca od dnia otrzymania odpowiednio propozycji Pełnomocnika albo Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa składają odpowiednio Pełnomocnikowi albo Prezesowi Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oświadczenie o przyjęciu albo odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków zatrudnienia (ust. 5). Pracownicy, o których mowa w ust. 3 i 4, którzy złożyli oświadczenie o przyjęciu zaproponowanych warunków zatrudnienia, stają się z dniem 1 września 2017 r. odpowiednio pracownikami (...) Ośrodka (...) albo Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, z tym, że w przypadku przyjęcia zaproponowanych warunków zatrudnienia na stanowisko pracy, na które zatrudnienie następuje na podstawie powołania, ich dotychczasowy stosunek pracy nawiązany na podstawie umowy o pracę przekształca się w stosunek pracy na podstawie powołania w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666, 2138 i 2255 oraz z 2017 r. poz. 60) (ust. 6). Ustęp 7 art. 51 przewidywał, że dotychczasowy stosunek pracy pracowników Agencji Nieruchomości Rolnych i pracowników Agencji Rynku Rolnego wygasa w dniu 31 sierpnia 2017 r.:

1) w przypadku złożenia oświadczenia o odmowie przyjęcia warunków zatrudnienia zaproponowanych na podstawie ust. 3 albo 4;

2) w przypadku niezłożenia w terminie oświadczenia, o którym mowa w ust. 5;

3) jeżeli w terminie do dnia 31 maja 2017 r. nie zostanie im zaproponowane zatrudnienie na podstawie ust. 3 albo 4.

Zgodnie z ustępem 8 wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem Agencji Nieruchomości Rolnych lub Agencji Rynku Rolnego może nastąpić za wypowiedzeniem.

Zgodnie z ustępem 9 w przypadku wygaśnięcia lub wcześniejszego rozwiązania za wypowiedzeniem stosunku pracy z dotychczasowymi pracownikami Agencji Nieruchomości Rolnych i Agencji Rynku Rolnego pracownikom tym przysługuje odprawa pieniężna ustalana na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. z 2016 r. poz. 1474).

10. Odprawa pieniężna, o której mowa w ust. 9, jest wypłacana w terminie do dnia 31 sierpnia 2017 r. ze środków odpowiednio Agencji Nieruchomości Rolnych albo Agencji Rynku Rolnego.

Należy zauważyć, że cytowany powyżej art. 51 Przepisów wprowadzających nie reguluje zakresu wstąpienia w prawa i obowiązki (sukcesji), ani nie reguluje całościowo kwestii należności prawno-pracowniczych. Wspomniany przepis ustanawia tylko – w rozumieniu ogólnym – zasady przechodzenia i weryfikacji zatrudnienia pracowników zniesionych Agencji Rynku Rolnego i Nieruchomości Rolnych.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, że przepis art. 51 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. nie stanowił przeszkody do przywrócenia powoda do pracy w (...) Ośrodku (...). Przepis art. 51 ust. 7 Przepisów wprowadzających przewidujący wygaśnięcie stosunków pracy z pracownikami Agencji Nieruchomości Rolnych w określonych w tym przepisie sytuacjach nie mógł znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie. Powód bowiem w momencie wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. tj. w dniu 24 marca 2017 r. nie był już pracownikiem Agencji Nieruchomości Rolnych, gdyż stosunek pracy powoda został rozwiązany wcześniej. Agencja Nieruchomości Rolnych oświadczeniem z dnia 18 sierpnia 2016 r. rozwiązała z powodem umowę o pracę zawartą w dniu 1 sierpnia 2013 r. z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął z dniem 30 listopada 2016 r. Z dniem 31 sierpnia 2017 r. zniesiono Agencję Nieruchomości Rolnych. Z dniem 1 września 2017 r. utworzono (...) Ośrodek (...). Tym samym jego stosunek pracy nie mógł najpierw rozwiązać się na skutek wypowiedzenia mu umowy o pracę a następnie wygasnąć w trybie powyższego przepisu.

Przepisy ustawy z dnia 10 lutego 2017 przepisy wprowadzające ustawę o (...) Ośrodku (...) (Dz.U. z 2017 r. poz. 624) określają następstwo prawne po zniesionej Agencji Nieruchomości Rolnej. Art. 46 ust. 1 stanowi, że (...) Ośrodek (...) z dniem 1 września 2017 r. z mocy prawa wstępuje w ogół praw i obowiązków znoszonej Agencji Nieruchomości Rolnych, w szczególności:

1) mienie Agencji Nieruchomości Rolnych staje się mieniem (...) Ośrodka (...);

2) wierzytelności i zobowiązania Agencji Nieruchomości Rolnych stają się wierzytelnościami i zobowiązaniami (...) Ośrodka (...);

3) (...) Ośrodek (...) staje się stroną umów i porozumień, których stroną jest Agencja Nieruchomości Rolnych;

4) na (...) Ośrodek (...) przechodzą prawa i obowiązki wynikające z:

a) przepisów prawa, w tym wynikające z art. 5 ustawy zmienianej w art. 8,

b) decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych.

Zgodnie z art. 47 ust. 2 Przepisów wprowadzających w sprawach sądowych, sądowo-administracyjnych, administracyjnych lub egzekucyjnych, w których stroną lub uczestnikiem są organy ANR lub Agencja Rynku Rolnego, lub organy ARR, stroną lub uczestnikiem stają się, z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosownie do swojej właściwości (...) Ośrodek (...) lub organy (...) albo Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa lub organy ARiMR.

W świetle art. 46 ust. 1 Przepisów wprowadzających (...) Ośrodek (...) wstąpił zatem z mocy prawa w ogół praw i obowiązków znoszonej Agencji Nieruchomości Rolnych, w tym także w zakresie odpowiedzialności za roszczenia pracownicze. W sprawie niniejszej mamy do czynienia z sukcesją uniwersalną, która zachodzi pomiędzy zniesioną Agencją Nieruchomości Rolnych a utworzonym (...) Ośrodkiem (...). Oznacza to w konsekwencji, że mamy do czynienia z zasadą kontynuacji w sferze praw i obowiązków cywilnoprawnych, administracyjnoprawnych, członkowskich i pracowniczych. Z zasady kontynuacji możemy wywodzić przysługiwanie wszelkich praw i obowiązków, natomiast kontynuacja podmiotowa nie występuje, ma miejsce bowiem charakterystyczne dla sukcesji przejście praw z jednego podmiotu na drugi. Charakterystyczne jest to, że (...) Ośrodek (...) odpowiada za te same prawa i obowiązki, co zlikwidowany podmiot. Wykreowało się więc swojego typu następstwo prawne mające elementy kontynuacji i sukcesji uniwersalnej. Oczywiście z punktu widzenia obowiązków Pełnomocnika ds. utworzenia (...) zmierzających do wygaszenia części z stosunków pracowniczych, nie sposób uznać, że kontynuacja ta faktycznie nastąpiła względem wszystkich pracowników (vide wygaśniecie stosunków pracowniczych na podstawie art. 63 k.p. w zw. z art. 51 ust. 1 ustawy wprowadzającej), jednakże z punktu widzenia skutków nie ma to większej różnicy. Wejście w ogół praw i obowiązków zlikwidowanej Agencji wprowadza odpowiedzialność (...) względem podmiotów związanych stosunkiem prawnym ze zniesioną jednostką. Pozwany stał się sukcesorem ogólnym wszelkich praw i obowiązków zlikwidowanej Agencji.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko wyrażone w odpowiedzi na apelację, że szczególna regulacja ustawowa, określająca status pracowników znoszonej Agencji Nieruchomości Rolnych (art. 51 ust. 6 i 7 p.w.u. (...)) jest regulacją fragmentaryczną - nie odnosi się do osób, które w okresie od wejścia w życie przepisów wprowadzających do dnia zniesienia ANR (31 sierpnia 2017 r.) nie pozostawały z ANR w stosunku pracy, prowadząc - podobnie jak powód - proces sądowy z roszczeniem o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach. Orzeczenie o przywróceniu do pracy restytuuje stosunek pracy na przyszłość, doprowadzając do jego powstania na warunkach obowiązujących przed zakwestionowanym rozwiązaniem umowy. Nieuzasadnione pozostaje stanowisko pozwanego, że przepis art. 51 ust 7 przepisów wprowadzających regulujący sytuację prawną ówczesnych pracowników ANR, wywołał skutki w sytuacji prawnej osoby, niepozostającej wówczas w stosunku pracy z ANR. Słusznie zatem Sąd Rejonowy przyjął, że nie ma uzasadnionych podstaw, aby odmówić przywrócenia powoda do pracy w (...) Ośrodku (...), skoro pozwany jako następca prawny ponosi odpowiedzialność za zobowiązania pozwanej Agencji Nieruchomości Rolnych, w tym także w zakresie roszczeń pracowniczych. Jednocześnie, podmiot ten nie znajduje się w stanie likwidacji czy też upadłości, zatem nie ma w niniejszej sprawie zastosowania art. 45 § 3 k.p.

W uzasadnieniu apelacji apelujący zarzucił, że zatrudnienie powoda w (...) na warunkach w zniesionej ANR byłoby nadużyciem prawa (art. 8 k.p.) ponieważ wynagrodzenie powoda w wysokości (...) zł miesięcznie mieszczące się w maksymalnym pułapie zaszeregowania dla stanowiska ANR, w żaden sposób nie odpowiada wynagrodzeniu głównego specjalisty w (...) (nawet dyrektora), na które to stanowisko przywrócił powoda sąd. Odnosząc się do powyższego wskazać należało, że zgodnie z art. 45 § 1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W świetle powyższego przepisu nie jest możliwe ukształtowanie wynagrodzenia powoda na mocy wyroku, aby było zgodne z aktualną polityką wynagradzania pracodawcy. Pracodawca po przywróceniu powoda do pracy może skorzystać z instrumentów przewidzianych w przepisach prawa pracy (art. 42 § 2 k.p.) celem dostosowania wynagrodzenia powoda do aktualnych widełek płacowych. Ze względu na szczególną ochronę stosunku pracy radnego Rady Powiatu S. (art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym Dz.U. z 2016 r. poz. 814) żądanie powoda przywrócenia do pracy nie stanowiło nadużycia prawa w rozumieniu art. 8 k.p. w sytuacji gdy (...) jako następca prawny ponosi odpowiedzialność za zobowiązania pozwanej Agencji Nieruchomości Rolnych i podmiot ten nie znajduje się w stanie likwidacji, czy też upadłości, zatem nie ma w niniejszej sprawie zastosowania art. 45 § 3 w zw. z art. 41 ^{( 1)} k.p. i nie zostały ustalone żadne inne okoliczności, które mogłyby uzasadniać zastosowania wspomnianej wyżej instytucji art. 8 k.p.

Zarzutu naruszenia art. 47 k.p. jest również nieuzasadniony.

Podnosząc powyższy zarzut pozwany podniósł, że Sąd I instancji naruszył powyższy przepis poprzez zasądzenie na rzecz powoda wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy, w sytuacji w której po zniesieniu Agencji Nieruchomości Rolnych nie istnieje możliwość przywrócenia powoda do pracy. Zgodnie z art. 47 k.p. pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy, dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego. Skoro zatem Sąd przywrócił powoda do pracy, a trwałość jego stosunku pracy podlegała szczególnej ochronie prawnej, prawidłowe było również zasądzenie na jego rzecz wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację pozwanego oddalił.

Zażalenie powoda podlegało uwzględnieniu.

Zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego: art. 98 § 1 i § 3 w związku z art. 99 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1822 ze zm., dalej: ..k.p.c") w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804) w brzmieniu obowiązującym w dniu wytoczenia powództwa - 24 sierpnia 2016 r. jest uzasadniony.

W przedmiotowej sprawie powód domagał się zarówno przywrócenia do pracy, jak i wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy oraz wnosił o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Sąd Rejonowy rozstrzygając o kosztach zastępstwa procesowego uwzględnił je jedynie w zakresie roszczenia o przywrócenie do pracy. Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powoda kwotę 4360 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, wskazując że do kosztów procesu zaliczył opłatę od pozwu oraz wynagrodzenie pełnomocnika określone na podstawie § 9 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (w brzmieniu obowiązującym w dniu złożenia pozwu)

Sąd Okręgowy podziela stanowisko powoda, że Sąd Rejonowy winien był ponadto również uwzględnić wniosek o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w odniesieniu do zasądzonego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, z zastosowaniem § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu obowiązującym w dniu wytoczenia powództwa -24 sierpnia 2016 roku. Za podstawę do ustalenia wysokości wynagrodzenia pełnomocnika z tego tytułu przyjąć należało zsumowane wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w okresie od 1 grudnia 2016 r. do dnia 10 października 2017 r. (dzień zamknięcia rozprawy), zasądzone w pkt II wyroku z dnia 20 października 2017 roku, tj. kwotę (...) /10 miesięcy x (...) zł + ((...) zł: 30) x 10 dni/. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego w zakresie roszczenia o wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wynosiło 10 800 zł (75 % z 14 400 zł)

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 marca 2018 r. III PZP 5/17 Legalis nr 1743514), że w sprawie o przywrócenie do pracy i łącznie z nim dochodzone wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy stronie reprezentowanej w postępowaniu apelacyjnym przez radcę prawnego ustanowionego z wyboru należne są koszty zastępstwa procesowego, które obejmują zarówno stawkę minimalną za prowadzenie sprawy o przywrócenie do pracy (§ 9 ust. 1 pkt 1 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych; t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 265), jak i stawkę minimalną za prowadzenie sprawy o wynagrodzenie za pracę (§ 9 ust. 1 pkt 2 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w pkt IV w ten sposób, że zasądził od (...) Ośrodka (...) na rzecz powoda kwotę 15160 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 11 160 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

O kosztach procesu w postępowaniu apelacyjnym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 108 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wskazaną w art. 98 § 1 k.p.c. Na koszty procesu powoda w instancji odwoławczej składała się opłata od zażalenia oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda, które ustalono na podstawie na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 w zw. z § 2 pkt. 7 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1667).

Anita Górecka Monika Sawa Grzegorz Kochan

(...)