Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Ewa Wronka
Sędziowie:	SO Dorota Czyżewska (spr.) SO Grzegorz Kochan
Protokolant:	sekr. sądowy Monika Sarzyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. w W.

sprawy z powództwa R. D.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o uchylenie kary porządkowej

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W.

z dnia 20 grudnia 2016 roku sygn. akt VII P 909/16

oddala apelację.

D. C. E. G. K.

Sygn. akt XXI Pa 198/17

UZASADNIENIE

Powód R. D. w pozwie skierowanym przeciwko (...) Spółce z o.o. z siedzibą w W. wniósł o uchylenie kary nagany oraz zasądzenie od pozwanego pracodawcy na swoją rzecz kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód m.in. wskazał, że „żaden z ekspedytorów wydających mu polecenie służbowe (…) nie posiadał stosownych uprawnień (upoważnień), na których podstawie mógłby pełnoprawnie żądać okazania (…) uprawnień do prowadzenia tramwaju”, gdyż „wezwani na miejsce zdarzenia funkcjonariusze policji bezdyskusyjnie ustalili, iż ekspedytor potwierdził im brak posiadania stosownych upoważnień do wydawania tego typu poleceń służbowych motorniczym”.

Pozwana (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany pracodawca m.in. wskazał, że „zarówno M. I. (1) jak i J. Z. (1) w dniu 10 i 13 maja 2016 r. posiadali uprawnia do dostępu do zbioru danych „Uprawnienia motorniczych” z uprawnieniami tylko odczyt nadane z upoważnienia A. D. przez A. (...) .

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Żoliborza w W. VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo w całości oraz zasądził od powoda R. D. na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód R. D. zatrudniony w (...) Spółce z o.o. od dnia 1 grudnia 2004 r. na czas nieokreślony na stanowisku motorniczego tramwaju nr sł. (...) w Zakładzie (...) ‘Ż.” ((...)) został w piśmie z dnia 19 maja 2016 r. zawiadomiony przez pozwanego pracodawcę, że decyzją z dnia 18 maja 2016 r. na podstawie art.108 § 1 pkt.2 kodeksu pracy została wobec powoda zastosowana kara nagany za nieprzestrzeganie ustalonej organizacji i porządku pracy polegające na odmowie wykonania polecenia służbowego to jest nieokazanie dokumentów uprawniających do prowadzenia tramwaju pracownikowi D. N. (...) (ekspedytorowi) na pętli Osiedle (...) w dniu 10 maja 2016 r. o godzinie 15 ^{( 55)} podczas postoju tramwajem linii (...), (...), nr taborowy wagonu (...)- (...), w wyniku czego powstała strata czasowa brygady (dwa półkursy wadliwe), jak również w dniu 13 maja 2016 roku o godzinie 16 ^{( 00)} na pętli Osiedle (...) podczas postoju tramwajem linii (...), (...), nr taborowy wagonu (...)- (...), w wyniku czego powstała strata czasowa brygady (dwa półkursy wadliwe).

Powyższe zachowanie powoda w ocenie pozwanego pracodawcy świadczyło o nieprzestrzeganiu § 3 ust.1 Instrukcji dla pracowników ruchu.

Zawiadomienie o zastosowaniu kary nagany wobec powoda podpisał Kierownik Zakładu (...) ((...)) M. S.. Powód został poinformowany, że od powyższej decyzji przysługiwało powodowi prawo wniesienia sprzeciwu do Zarządu Spółki za pośrednictwem Kierownika Zakładu w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego zawiadomienia. Powód potwierdził odbiór zawiadomienia własnoręcznym podpisem w dniu 19 maja 2016 r. Wniosek o zastosowanie kary porządkowej wobec powoda złożył p.o. Kierownika D. (...) P. Zakładu (...) ((...)) M. R., a zaakceptował Kierownik Zakładu (...) ((...)) M. S.. Powód został wysłuchany w dniu 16 maja 2016 r. przez Kierownika Zakładu (...) ((...)) M. S.. Do czynności uczestniczenia w czynności wysłuchania powoda została wyznaczona A. K..

Powód w piśmie z dnia 25 maja 2016 r (data prezentaty Zakładu (...)-4 (...)) wniósł sprzeciw od decyzji o zastosowaniu kary nagany. Powód oświadczył, że w sprawach wynikających ze złożonego sprzeciwu reprezentuje go zakładowa organizacja związkowa.

Pracodawca w piśmie z dnia 25 maja 2016 r. zwrócił się do ww. związku o wyrażenie stanowiska w kwestii wniesionego sprzeciwu od kary porządkowej do Związku Zawodowego (...), który w odpowiedzi z dnia 7 czerwca 2016 r. (data prezentaty sekretariatu prezesa zarządu) podtrzymał opinię powoda i zakwestionował w całości zastosowanie kary. Pozwany pracodawca w piśmie z dnia 8 czerwca 2016 r. doręczonym powodowi w dniu 17 czerwca 2016 r. zawiadomił powoda, że decyzją Zarządu Spółki z dnia 6 czerwca 2016 r. sprzeciw powoda od decyzji o ukaraniu karą nagany został odrzucony.

Powód był obowiązany stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczyły pracy, jeżeli nie były sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę oraz przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w pozwanym zakładzie pracy porządku (§ 9 pkt.2 i 4 Regulaminu pracy). Dyscyplina i porządek pracy podlegała bezpośredniej kontroli przełożonego.

Pracownicy służby ruchu zatrudnieni poza macierzystym zakładem (przy obsłudze pojazdu na terenie miasta) podlegali kontroli spełnianej przez pracowników nadzoru ruchu zgodnie z instrukcją dla tej służby (§ 50 ust.1 i 2 Regulaminu pracy). Zgodnie z § 3 ust.1 Instrukcji dla pracowników ruchu spółki (...) sp. z o.o. stanowiącej załącznik nr 1 do Zarządzenia nr (...) z dnia 9 marca 2016 r. Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. w (...) W. z mocą obowiązującą od dnia 15 kwietnia 2016 r. przełożonym powoda zatrudnionego na stanowisku motorniczego był kierownik D. (...) P., w którego imieniu działali dyspozytorzy, a w trakcie prowadzenia tramwaju w mieście powód zatrudniony na stanowisku motorniczego miał obowiązek wykonywać polecenia pracowników nadzoru ruchu spółki (...) sp. z o.o. i instruktorów Zarządu (...) w W., funkcjonariuszy służb państwowych i miejskich uprawnionych do kierowania ruchem oraz osób kierujących akcją ratowniczą (§ 3 ust.1 Instrukcji dla pracowników ruchu spółki (...) sp. z o.o. stanowiącej załącznik nr 1 do Zarządzenia nr (...) z dnia 9 marca 2016 r. Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. w (...) W. z mocą obowiązującą od dnia 15 kwietnia 2016 r.).

Powód odmówił okazania dokumentów uprawniających do prowadzenia tramwaju w dniu 10 maja 2016 r. Ekspedytorowi (...) M. I. (1), a w dniu 13 maja 2016 r. Ekspedytorowi (...) J. Z. (1). W obu przypadkach na miejsce była wezwana Policja.

Ekspedycja to był budynek zlokalizowany przy pętli tramwajowej zapewniający warunki socjalne dla motorniczych. Ekspedycja obsługiwana przez ekspedytora to była ekspedycja obsługowa. Do podstawowych obowiązków pracownika pełniącego dyżur w ekspedycji m.in. należało kontrolowanie kart drogowych, uprawnień do prowadzenia tramwajów, trzeźwości, kompletności umundurowania pracowników ruchu (pkt. 6.1.5 Instrukcji dla pracowników nadzoru ruchu spółki (...) sp. z o.o. stanowiącej załącznik do Zarządzenia nr (...) z dnia 21 marca 2016 r. Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. w (...) W. z mocą obowiązującą od dnia 1 maja 2016 r.).

Do przetwarzania danych osobowych w spółce (...) sp. z o.o. mogła być dopuszczona wyłącznie osoba posiadająca upoważnienie A. D.. Procedura wydawania, zmiany lub wycofania upoważnienia do przetwarzania danych osobowych obejmowała: (-) złożenie przez przełożonego odpowiedniego wniosku do A. D. poprzez przesłanie odpowiednich danych do A. (...) pocztą elektroniczną na adres (...); (-) podpisanie przez osobę ubiegającą się o upoważnienie (tylko w przypadku wniosku o wydanie upoważnienia) oświadczenia o zachowaniu w tajemnicy zasad przetwarzania danych osobowych oraz sposobów ich zabezpieczania obejmującej także okres po ustaniu stosunku pracy na druku stanowiącym załącznik nr 1 do P. (po podpisaniu oświadczenie niezwłocznie przesyłane było w formie papierowej do A. (...)); (-) wydanie użytkownikowi przez A. (...) w imieniu A. D. upoważnienia do przetwarzania danych osobowych na druku stanowiącym załącznik nr 2 do P..

A. (...) w imieniu A. D. wydawał upoważnienie do przetwarzania danych osobowych w formie papierowej w 1 egzemplarzu, który wraz z oświadczeniem pracownika przekazywany był do Biura (...) celem włączenia tych dokumentów do akt osobowych pracownika. Ponadto A. (...) tworzył obraz cyfrowy (plik pdf) nadanego upoważnienia i oświadczenia pracownika, z czego obraz upoważnienia przesyłał do właściwej dla zatrudnienia pracownika komórki organizacyjnej Dyrekcji, a w przypadku pracowników Zakładów do Kierowników D. Koordynacji (Zakłady (...)) lub D. równorzędnych (Zakłady (...)). A. (...) w imieniu A. D. prowadził na bieżąco „ewidencję osób upoważnionych do przetwarzania danych osobowych”, która w całości była dostępna dla (...), A. D., uprawnionych wewnętrznych i zewnętrznych organów kontrolnych lub w części dla odpowiednich przełożonych osób upoważnionych na ich wniosek (pkt. IX ust.1, 2, 3, 4, 7 P. (...) w zakresie ochrony danych osobowych w (...) Sp. z o.o. stanowiącej załącznik nr 1 do Zarządzenia nr (...) z dnia 3 marca 2015 r. Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. w sprawie wdrożenia przez A. D. B. w zakresie ochrony danych osobowych i Instrukcji zarządzania systemem informatycznym służącym do przetwarzania danych osobowych w (...) Sp. z o.o. oraz powołania A. (...)).

Procedura wydania ekspedytorom przez pozwanego pracodawcę upoważnień do przetwarzania danych osobowych została zachowana. A. D. była spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., która powołała A. (...), którego funkcję po spełnieniu wymagań określonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych pełnił Kierownik D. Ochrony oraz Zastępca A. (...), którego funkcję po spełnieniu wymagań określonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych pełnił Zastępca Kierownika D. Ochrony (§ 4 ust.1 Zarządzenia nr (...) z dnia 3 marca 2015 r. Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. w sprawie wdrożenia przez A. D. B. w zakresie ochrony danych osobowych i Instrukcji zarządzania systemem informatycznym służącym do przetwarzania danych osobowych w (...) Sp. z o.o. oraz powołania A. (...)).

A. (...) w spółce (...) Sp. z o.o. był A. G. (1), który wydał zarówno J. Z. (1) jak i M. I. (1) zatrudnionym na stanowiskach Ekspedytor (...) upoważnienia do przetwarzania danych osobowych w (...) sp. z o.o. Upoważnienia były datowane na dzień 18 marca 2016 roku. Upoważnienie dla J. Z. (1) miało numer (...), a upoważnienie dla M. I. (1) miało numer (...). Ekspedytorzy J. Z. (1) i M. I. (1) otrzymali dostęp do danych osobowych przetwarzanych w (...) sp. z o.o. w zakresie zbiorów danych „Uprawnienia motorniczych”, „Usługa katalogowa A. D.” z uprawnieniami: tylko odczyt. Upoważnienia niniejsze były ważne na czas zatrudnienia w Zespole (...) na zajmowanych stanowiskach, a w tym czasie mogły być zmieniane lub wycofane. Wydanie ekspedytorom upoważnień do przetwarzania danych osobowych poprzedziło złożenie przez przełożonego ekspedytorów Kierownika Zespołu Ekspedycji R. Z. odpowiedniego wniosku do A. D. poprzez przesłanie odpowiednich danych do A. (...) pocztą elektroniczną na adres (...) w dniu 18 marca 2016 r. oraz podpisanie przez ekspedytorów, jako osoby ubiegające się o wydanie upoważnienia oświadczenia o zachowaniu w tajemnicy zasad przetwarzania danych osobowych oraz sposobów ich zabezpieczania obejmującej także okres po ustaniu stosunku pracy.

Wymagane oświadczenie ekspedytor M. I. (1) podpisał z datą 4 kwietnia 2016 r. a ekspedytor J. Z. (1) podpisała z datą 11 marca 2016 r.

A. (...) utworzył obrazy cyfrowe (pliki pdf) nadanych upoważnień i oświadczeń ekspedytorów w dniu 21 marca 2016 r. (data modyfikacji).

Nie było obowiązku przeprowadzenia szkoleń z zakresu ochrony danych osobowych przed wydaniem upoważnień do przetwarzania danych osobowych.

Powód sporządził notatkę ze zdarzenia z dnia 10 maja 2016 r. Powód został wezwany do osobistego stawiennictwa w dniu 21 czerwca 2016 r. w Komisariacie Policji B. w W. przy ul. (...) w charakterze świadka.

Sąd Rejonowy wskazał, że ustaleń dokonał na podstawie złożonych do akt dokumentów w tym akt osobowych powoda i ekspedytorów oraz zeznań świadków, których autentyczność i treść nie została skutecznie podważona przez żadną ze stron, co skutkowało uznaniem przez Sąd wszystkich wyżej wymienionych dokumentów za w pełni wartościowy materiał dowodowy.

Ponadto Sąd uznał za wiarygodne zeznania wszystkich przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków w zakresie zgodnym z ustalonym stanem faktycznym. Ich zeznania są zdaniem Sądu przekonywujące i szczere i znalazły potwierdzenie w złożonych dokumentach.

Odnosząc się do dowodu z przesłuchania powoda Sąd uznał go za niewiarygodny w zakresie, w jakim powód starał się udowodnić, że nałożona przez pozwanego pracodawcę kara porządkowa jest nieuzasadniona.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest bezzasadne.

Na wstępie Sąd podniósł, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art.6 kodeksu cywilnego) a zatem to powód był zobowiązany udowodnić swoje twierdzenia uzasadniające powództwo (art. 3 i 232 kodeksu postępowania cywilnego oraz art. 6 kodeksu cywilnego w zw. z art.300 kodeksu pracy).

Sąd I instancji wskazał, że pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę (art.100 § 1 kodeksu pracy). Nadto pracownik jest obowiązany w szczególności przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku, a także przestrzegać przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także przepisów przeciwpożarowych (art.100 § 2 pkt.2-3 kodeksu pracy). Za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpożarowych, a także przyjętego sposobu potwierdzania przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy, pracodawca może stosować karę upomnienia albo karę nagany (art.108 § 1 kodeksu pracy). Za nieprzestrzeganie przez pracownika przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy lub przepisów przeciwpożarowych, opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia, stawienie się do pracy w stanie nietrzeźwości lub spożywanie alkoholu w czasie pracy - pracodawca może również stosować karę pieniężną (art.108 § 2 kodeksu pracy).

Sąd I instancji podniósł, że odpowiedzialność porządkowa pozwala pracodawcom na egzekwowanie ustalonego porządku w ich przedsiębiorstwach. Odpowiedzialność ta spełnia dwie funkcje: represyjną i prewencyjną, a co ważne, ma ona charakter fakultatywny, co oznacza, że każdorazowo od decyzji pracodawcy zależy, czy postanowi o zastosowaniu wobec pracownika kary porządkowej, sankcjonującej dane naruszenie, czy też odstąpi od jego ukarania. Odpowiedzialność ta jest niezależna od tego, czy na skutek działania pracownika pracodawca poniósł szkodę. Pracodawca może zastosować wobec pracownika karę porządkową, jeśli popełniony przez niego czyn jest bezprawny oraz zawiniony. W większości przypadków kary porządkowe będą mogły być nakładane za naruszenia zasad ustalonych w regulaminach pracy, gdyż te zgodnie z art. 104 ¹ k.p. określają właśnie prawa i obowiązki związane z porządkiem w zakładzie pracy (por. Kodeks pracy. Komentarz. Dr Krzysztof Walczak).

Sąd Rejonowy podzielił pogląd wyrażony w orzecznictwie, że zarówno zawinione umyślnie przez pracownika uchybienie obowiązkom pracowniczym, jak i ich naruszenie z winy nieumyślnej stanowi przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę. Wymierzenie pracownikowi kary porządkowej nie wyklucza możliwości uznania tego samego nagannego zachowania się pracownika, stanowiącego przesłankę ukarania, za przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę” (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 października 1995 roku, I PRN 77/95, OSNAPiUS 1996 nr 11, poz. 153, LEGALIS).

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy zauważył, że odpowiedzialność porządkowa pracownika opiera się na zasadzie winy. W tym zakresie Sąd podzielił podziela pogląd Sądu Najwyższego, że prawo cywilne nie definiuje pojęcia winy. Korzystając w tym zakresie z dorobku prawa karnego, przyjmuje się, że pojęcie to zawiera dwa elementy składowe: obiektywny i subiektywny. Element obiektywny oznacza niezgodność zachowania się z obowiązującymi normami postępowania, a więc szeroko rozumianą bezprawność. Element subiektywny dotyczy stosunku woli i świadomości działającego do swojego czynu. Najkrócej rzecz ujmując, winę można przypisać podmiotowi prawa tylko wtedy, kiedy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia obu tych elementów (tzw. zarzucalność postępowania)” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2003 roku, IV CK 32/02, LEX nr 146462). Zatem przesłankami odpowiedzialności porządkowej są: wina pracownika oraz bezprawność jego zachowania polegająca na naruszeniu obowiązków określonych w przepisach art.108 § 1 i 2 kodeksu pracy.

Odwołując się do przepisu art. 109 § 1 k.p. Sąd Rejonowy wskazał, że kara nie może być zastosowana po upływie 2 tygodni od powzięcia wiadomości o naruszeniu obowiązku pracowniczego i po upływie 3 miesięcy od dopuszczenia się tego naruszenia (art.109 § 1 kodeksu pracy). Sąd stwierdził, że bezsporne jest, że pozwany pracodawca zastosował karę nagany wobec powoda przed upływem 2 tygodni od powzięcia wiadomości o naruszeniu obowiązku pracowniczego i przed upływem 3 miesięcy od dopuszczenia się tego naruszenia, zatem nie naruszył przepisu art.109 § 1 kodeksu pracy.

Wskazując, że kara może być zastosowana tylko po uprzednim wysłuchaniu pracownika (art.109 § 2 kodeksu pracy) Sąd zauważył, że bezsporne jest, że kara upomnienia została zastosowana wobec powoda po uprzednim wysłuchaniu powoda.

Sąd, odwołując się do art. 110 k.p. wskazał, że o zastosowanej karze pracodawca zawiadamia pracownika na piśmie, wskazując rodzaj naruszenia obowiązków pracowniczych i datę dopuszczenia się przez pracownika tego naruszenia oraz informując go o prawie zgłoszenia sprzeciwu i terminie jego wniesienia. Odpis zawiadomienia składa się do akt osobowych pracownika (art.110 kodeksu pracy). Bezsporne jest w ocenie Sądu, że powód został zawiadomiony przez pozwanego pracodawcę na piśmie o zastosowanej karze.

Sąd Rejonowy podał, że z art. 111 k.p. wynika, że przy stosowaniu kary bierze się pod uwagę w szczególności rodzaj naruszenia obowiązków pracowniczych, stopień winy pracownika i jego dotychczasowy stosunek do pracy. Sąd podzielił pogląd Sądu Najwyższego, że wymierzenie kary upomnienia uzasadnione jest nawet w przypadku niewielkiego stopnia winy (art. 108 § 1 k.p.) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 lipca 1999 roku, I PKN 86/99, OSNP 2000/18/683, OSNP-wkł. 1999/22/5, Pr.Pracy 1999/11/35).

W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji uznał, że pozwany pracodawca przy zastosowaniu wobec powoda kary nagany kierował się kryteriami określonymi w art.111 kodeksu pracy. Za bezsporne Sąd uznał, że powód w ciągu 7 dni od dnia zawiadomienia go o ukaraniu wniósł sprzeciw, który został odrzucony przez pozwanego pracodawcę w ciągu 14 dni od dnia jego wniesienia po rozpatrzeniu stanowiska reprezentującej powoda zakładowej organizacji związkowej, a powód wniósł pozew o uchylenie kary porządkowej w ciągu 14 dni od dnia zawiadomienia o odrzuceniu sprzeciwu.

Sąd Rejonowy podniósł, że przedmiotem sporu była zasadność zastosowania przez pozwanego pracodawcę kary nagany wobec powoda za nieprzestrzeganie ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy polegające na odmowie wykonania polecenia służbowego poprzez nieokazanie dokumentów uprawniających do prowadzenia tramwaju ekspedytorom na pętli Osiedla (...) w dniach 10 i 13 maja 2016 r. Sąd uznał za udowodnione, że powód w sposób zawiniony i bezprawny naruszył obowiązek określony w przepisie art. 108 § 1 kodeksu pracy w związku z § 9 pkt.2 i 4, § 50 ust.1 i 2 Regulaminu pracy obowiązującego w pozwanym zakładzie pracy oraz w związku z § 3 ust.1 Instrukcji dla pracowników ruchu spółki (...) sp. z o.o. stanowiącej załącznik nr 1 do Zarządzenia nr (...) z dnia 9 marca 2016 r. Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. w (...) W. z mocą obowiązującą od dnia 15 kwietnia 2016 roku. Sąd Rejonowy podkreślił, że pozwany pracodawca miał prawo do kontroli swoich pracowników w szczególności motorniczych, którzy w trakcie prowadzenia tramwaju w mieście mieli obowiązek wykonywać polecenia pracowników nadzoru ruchu spółki (...) sp. z o.o. i instruktorów Zarządu (...) w W., funkcjonariuszy służb państwowych i miejskich uprawnionych do kierowania ruchem oraz osób kierujących akcją ratowniczą. Pomimo zobowiązania motorniczych tramwajów do przestrzegania Instrukcji dla pracowników ruchu (...) Sp. z o.o. powód odmówił okazania dokumentów uprawniających do prowadzenia tramwaju pracownikom nadzoru ruchu spółki (...) sp. z o.o. pełniącym dyżur w ekspedycji na pętli Osiedla (...) w tym w dniu 10 maja 2016 r. ekspedytorowi ruchu M. I. (1), a w dniu 13 maja 2016 roku ekspedytorowi ruchu J. Z. (1), którzy byli zobowiązani do kontrolowania m.in. uprawnień pracowników ruchu do prowadzenia tramwajów na mocy pkt. 6.1.5 Instrukcji dla pracowników nadzoru ruchu spółki (...) sp. z o.o. stanowiącej załącznik do Zarządzenia nr (...) z dnia 21 marca 2016 r. Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. w (...) W. z mocą obowiązującą od dnia 1 maja 2016 r. W ocenie Sądu I instancji nie sposób było uznać, że zachowanie powoda w tym zakresie było niezawinione. W ocenie Sądu brak jest okoliczności, które by wyłączały winę powoda.

Odnosząc się do zarzutu powoda, że ekspedytorzy w czasie kontroli nie posiadali upoważnień do przetwarzania danych osobowych a ponadto, że ekspedytorzy nie odbyli szkoleń z zakresu ochrony danych osobowych, Sąd uznał je za bezzasadne.

Sąd wskazał, że zasady postępowania przy przetwarzaniu danych osobowych oraz prawa osób fizycznych, których dane osobowe są lub mogą być przetwarzane w zbiorach danych określa ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r. poz.922). Ustawę stosuje się do organów państwowych, organów samorządu terytorialnego oraz do państwowych i komunalnych jednostek organizacyjnych (art.3 ust.1 ustawy o ochronie danych osobowych). Ustawę stosuje się również do: 1) podmiotów niepublicznych realizujących zadania publiczne, 2) osób fizycznych i osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, jeżeli przetwarzają dane osobowe w związku z działalnością zarobkową, zawodową lub dla realizacji celów statutowych - które mają siedzibę albo miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, albo w państwie trzecim, o ile przetwarzają dane osobowe przy wykorzystaniu środków technicznych znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art.3 ust.2 ustawy o ochronie danych osobowych).

Sąd nadto wskazał, że ustawa zawiera definicję administratora danych, zgodnie z którą rozumie się przez to organ, jednostkę organizacyjną, podmiot lub osobę, o których mowa w art. 3, decydujące o celach i środkach przetwarzania danych osobowych (art.7 pkt.4 ustawy o ochronie danych osobowych). A. danych jest obowiązany zastosować środki techniczne i organizacyjne zapewniające ochronę przetwarzanych danych osobowych odpowiednią do zagrożeń oraz kategorii danych objętych ochroną, a w szczególności powinien zabezpieczyć dane przed ich udostępnieniem osobom nieupoważnionym, zabraniem przez osobę nieuprawnioną, przetwarzaniem z naruszeniem ustawy oraz zmianą, utratą, uszkodzeniem lub zniszczeniem (art.36 ust.1 ustawy o ochronie danych osobowych). A. danych prowadzi dokumentację opisującą sposób przetwarzania danych oraz środki, o których mowa w ust. 1 (art.36 ust.2 ustawy o ochronie danych osobowych). A. danych może powołać administratora bezpieczeństwa informacji (art.36a ust.1 ustawy o ochronie danych osobowych). Do zadań administratora bezpieczeństwa informacji należy: 1) zapewnianie przestrzegania przepisów o ochronie danych osobowych, w szczególności przez: a) sprawdzanie zgodności przetwarzania danych osobowych z przepisami o ochronie danych osobowych oraz opracowanie w tym zakresie sprawozdania dla administratora danych, b) nadzorowanie opracowania i aktualizowania dokumentacji, o której mowa w art. 36 ust. 2, oraz przestrzegania zasad w niej określonych, c) zapewnianie zapoznania osób upoważnionych do przetwarzania danych osobowych z przepisami o ochronie danych osobowych; 2) prowadzenie rejestru zbiorów danych przetwarzanych przez administratora danych, z wyjątkiem zbiorów, o których mowa w art. 43 ust. 1, zawierającego nazwę zbioru oraz informacje, o których mowa w art. 41 ust. 1 pkt 2-4a i 7 (art.36a ust.2 ustawy o ochronie danych osobowych). A. danych może powierzyć administratorowi bezpieczeństwa informacji wykonywanie innych obowiązków, jeżeli nie naruszy to prawidłowego wykonywania zadań, o których mowa w ust. 2 (art.36a ust.4 ustawy o ochronie danych osobowych). Do przetwarzania danych mogą być dopuszczone wyłącznie osoby posiadające upoważnienie nadane przez administratora danych (art.37 ustawy o ochronie danych osobowych). A. danych prowadzi ewidencję osób upoważnionych do ich przetwarzania, która powinna zawierać: 1) imię i nazwisko osoby upoważnionej; 2) datę nadania i ustania oraz zakres upoważnienia do przetwarzania danych osobowych; 3) identyfikator, jeżeli dane są przetwarzane w systemie informatycznym (art.39 ust.1 ustawy o ochronie danych osobowych). Osoby, które zostały upoważnione do przetwarzania danych, są obowiązane zachować w tajemnicy te dane osobowe oraz sposoby ich zabezpieczenia (art.39 ust.2 ustawy o ochronie danych osobowych).

Sąd Rejonowy podniósł, że ustawa nie reguluje kwestii kwalifikacji i innych wymagań w odniesieniu do osób zatrudnionych przy przetwarzaniu danych osobowych. Ustawodawca nie przesądza ani o treści, ani o formie upoważnienia do przetwarzania danych wydanego przez administratora danych. Względy dowodowe przemawiają za tym, aby upoważnienie takie miało formę pisemną. Upoważnienie powinno mieć charakter imienny, powinno też określać dozwolony zakres przetwarzania danych. Wydawane powinno być nie tylko osobom, które bezpośrednio zatrudnione zostały w celu prowadzenia przetwarzania danych, ale również innym osobom mogącym w takim przetwarzaniu uczestniczyć (kierownikom jednostek organizacyjnych, pracownikom działu kadr i działu płac itp.). W praktyce nadanie upoważnienia powinno być związane z podpisaniem przez osobę odbierającą upoważnienie oświadczenia o zapoznaniu się z przepisami dotyczącymi ochrony danych osobowych oraz o przyjęciu do wiadomości obowiązku zachowania tajemnicy”.

Zdaniem Sądu Rejonowego z ustalonego stanu faktycznego wynika, że (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako A. D. powołała A. (...), który był upoważniony do nadawania upoważnień do przetwarzania danych osobowych w imieniu A. D. w P. (...) w zakresie ochrony danych osobowych w (...) Sp. z o.o. stanowiącej załącznik nr 1 do Zarządzenia nr (...) z dnia 3 marca 2015 r. Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. w sprawie wdrożenia przez A. D. B. w zakresie ochrony danych osobowych i Instrukcji zarządzania systemem informatycznym służącym do przetwarzania danych osobowych w (...) Sp. z o.o. oraz powołania A. (...). Ponadto z ustalonego stanu faktycznego wynika w ocenie Sądu I instancji , że A. (...), którym był A. G. (1) w imieniu A. D. wydał ekspedytorom J. Z. (1) i M. I. (1) upoważnienia do przetwarzania danych osobowych w (...) sp. z o.o. datowane na dzień 18 marca 2016 r. w zakresie zbiorów danych „Uprawnienia motorniczych”, „Usługa katalogowa A. D.” z uprawnieniami: tylko odczyt na podstawie odpowiedniego wniosku przełożonego ekspedytorów Kierownika Zespołu Ekspedycji R. Z. do A. D. przesłanego do A. (...) pocztą elektroniczną na adres (...) w dniu 18 marca 2016 r., a ekspedytorzy J. Z. (1) i M. I. (1), jako osoby ubiegające się o wydanie upoważnienia podpisali oświadczenia o zachowaniu w tajemnicy zasad przetwarzania danych osobowych oraz sposobów ich zabezpieczania obejmującej także okres po ustaniu stosunku pracy, przy czym ekspedytor J. Z. (1) podpisała takie oświadczenie w dniu 11 marca 2016 roku, a ekspedytor M. I. (1) podpisał takie oświadczenie w dniu 4 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy stwierdził, że ekspedytorzy J. Z. (1) i M. I. (1) w czasie kontroli uprawnień powoda do prowadzenia tramwajów posiadali upoważnienia do przetwarzania danych osobowych w tym zakresie, gdyż do nadania upoważnienia do przetwarzania danych osobowych nie jest wymagane uprzednie odbycie szkolenia z zakresu ochrony danych osobowych, a jedyny wymóg praktyczny wynikający z art.39 ust.2 ustawy o ochronie danych osobowych to podpisanie przez osobę upoważnioną do przetwarzania danych osobowych oświadczenia o obowiązku zachowania w tajemnicy tych danych osobowych oraz sposobów ich zabezpieczenia. Zaś powód nie udowodnił, że upoważnienia do przetwarzania danych osobowych nadane ekspedytorom J. Z. (1) i M. I. (1) przez A. (...) w imieniu A. D. były antydatowane, a z ustalonego stanu faktycznego wynika, że A. (...) utworzył obrazy cyfrowe (pliki pdf) nadanych upoważnień i oświadczeń ekspedytorów w dniu 21 marca 2016 r.

W ocenie Sądu powód nie wykazał w żaden sposób w toku postępowania, że nie ponosi winy za nieprzestrzeganie ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy (naruszenie bezwzględnego obowiązku wykonywania poleceń pracowników nadzoru ruchu spółki (...) sp. z o.o. w trakcie prowadzenia tramwaju w mieście wynikającego z § 3 ust.1 Instrukcji dla pracowników ruchu spółki (...) Sp. z o.o.), a także, że jego zachowanie nie było bezprawne. Sąd Rejonowy zauważył nadto, że niezależnie od zastosowania przez pozwanego pracodawcę kary nagany nieposiadanie przez powoda przy sobie dokumentu uprawniającego do prowadzenia tramwaju mogło być uznane przez Policję w przypadku kontroli drogowej za wykroczenie drogowe z art.95 kodeksu wykroczeń. Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Na koszty procesu składało się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika strony pozwanej, którego wysokość została ustalona na podstawie § 9 ust.1 pkt.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, zaskarżając go w całości i wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

W apelacji powód podniósł, że kluczowe dla rozstrzygnięcia sprawy było ustalenie przez Sąd w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, że u pozwanego na dzień wydania ekspedytorom M. I. i J. Z. nie istniała konieczność odbycia obowiązkowych szkoleń z zakresu ochrony danych osobowych przed wydaniem w/w ekspedytorom upoważnień do przetwarzania danych osobowych, wraz z obowiązkiem pisemnego potwierdzenia uczestnictwa w takim szkoleniu, wynikająca z obowiązujących u pozwanego wewnątrzzakładowych regulaminów/zarządzeń w tym zakresie. Powód podniósł, że w piśmie procesowym z dnia 2 listopada 2016 r., wyraźnie wskazywał na konieczność zobowiązania przez Sąd pozwanego do przedłożenia dokumentu, który jednoznacznie potwierdziłby twierdzenia podnoszone przez pozwanego odnośnie braku konieczności odbycia szkoleń z zakresu ochrony danych osobowych przed wydaniem w/w ekspedytorom upoważnień do przetwarzania danych osobowych. W ocenie powoda powyższe żądanie było zasadne, ponieważ pozwany przedłożył jedynie fragment obowiązującego Zarządzenia Prezesa pozwanej spółki (...) odnośnie obowiązującej procedury wydawania/modyfikowania/cofania upoważnień do przetwarzania danych osobowych, która z kolei była konieczna celem weryfikacji prawidłowości procedury nadawania uprawnień na rzecz w/w ekspedytorów I. i Z..

Apelujący zauważył, że przesłuchany w charakterze świadka A. A. (...) ((...)) u pozwanego, zeznał, że prowadził jedynie „wewnętrzne" zajęcia z zakresu ochrony danych osobowych 2-3 miesiące po uzyskaniu uprawnień do przetwarzania danych osobowych, zaś różne materiały/literaturę dotyczącą tematyki zamieszczał w jednej z zakładek strony internetowej pozwanego, jednakże wobec braku przedłożenia wnioskowanego przez powoda w/w dokumentu samych zeznań świadka A. G. nie można uznać za wystarczająca. W ocenie powoda Sąd powinien żądać od pozwanego przedłożenia kompletu dokumentów, które w pozwanej spółce były obowiązujące na dzień wydania upoważnień do przetwarzania danych w/w ekspedytorom i które w całości regulowałyby politykę związaną z ochroną danych osobowych w spółce (a nie jedynie samą procedurę wydawania uprawnień), następnie dokonać wszechstronnej analizy przedłożonych dokumentów, zweryfikować treść zeznań (...) z postanowieniami dokumentów i ewentualnie wtedy żądać przedłożenia stosownych dowodów potwierdzających odbycie szkoleń z zakresu ochrony danych osobowych przez w/w ekspedytorów i dopiero w oparciu o tak zebrany materiał dowodowy wydać wyrok w niniejszej sprawie..

Apelujący podniósł ponadto, że według obecnie obowiązującej ustawy o ochronie danych osobowych (...) ma obowiązek zapewnienia zapoznania się osobom upoważnionym z przepisami o ochronie danych osobowych, co w praktyce oznacza konieczność przeprowadzenia szkolenia, bądź przekazania danemu pracownikowi kompletu stosownych przepisów wraz z pouczeniem o konieczności zapoznania się z nimi. W gestii (...) pozostawiono, jak on ten obowiązek zrealizuje. W przedmiotowej sprawie w ocenie powoda należałoby dokładnie zweryfikować, w jaki sposób (...) w praktyce zrealizował względem ekspedytorów M. I. i J. Z. ciążący na nim obowiązek zapoznania upoważnionych do przetwarzania danych z przepisami o ochronie danych osobowych w czasookresie do dnia odmowy powoda okazania im uprawnień do prowadzenia tramwaju, za którą powoda ukarano. Powód nadto podkreślił, że jego odmowa okazania ekspedytorom wymaganych uprawnień do prowadzenia tramwajów była związana z obawą naruszenia zasad ochrony danych osobowych, która była zasadna z uwagi na zdarzenie u pozwanego w spółce, dotyczące ujawnienia danych adresowych powoda osobom nieuprawnionym, które zostało zgłoszone do GIODO z końcem roku 2015.

W ocenie apelującego regulacje wewnątrzzakładowe- stanowiąc szczegółowe prawo pracy - nie mogą być dla pracownika mniej korzystne, niż przepisy powszechnie obowiązującego prawa.

Sąd Okręgowy XXI Wydział Pracy zważył, co następuje:

apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Wyrok Sądu I instancji odpowiada prawu. Ustalenia stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego są prawidłowe, a Sąd Okręgowy przyjmuje je jako podstawę także własnego rozstrzygnięcia. W pełnej rozciągłości Sąd odwoławczy podziela również rozważania prawne. W ocenie Sądu drugiej instancji nie zaistniały także przesłanki skutkujące nieważnością postępowania.

W przedmiotowej sprawie nie było sporne, że pozwany pracodawca nakładając karę nagany zastosował w sposób właściwy procedurę nakładania kar porządkowych przewidzianą w art. 109 i 110 k.p. Pracodawca zastosował karę nagany wobec powoda przed upływem 2 tygodni od powzięcia informacji o naruszeniu obowiązku pracowniczego i przed upływem 3 miesięcy od dopuszczenia się tego naruszenia, a zatem spełniony został warunek z art. 109 § 1 k.p. Kara upomnienia została zastosowana wobec powoda po uprzednim wysłuchaniu pracownika, a zatem został zachowany kolejny warunek formalny z art. 109 § 2 k.p. Powód stosownie do wymogów wynikających z art. 110 k.p. został zawiadomiony na piśmie o zastosowanej karze nagany, gdzie został wskazany rodzaj naruszenia obowiązków pracowniczych, data jego dopuszczenia się oraz został pouczony o prawnie wniesienia sprzeciwu i terminie jego wniesienia. Pracodawca zachował wewnątrzzakładowy tryb odwoławczy. Powód w ciągu 7 dni od dnia zawiadomienia o ukaraniu wniósł sprzeciw, który został odrzucony przez pracodawcę w ciągu 14 dni od dnia jego wniesienia po rozpatrzeniu stanowiska reprezentującej powoda organizacji związkowej, a powód wniósł pozew o uchylenie kary porządkowej w ciągu 14 dni od dnia zawiadomienia o odrzuceniu sprzeciwu.

Powyższe okoliczności nie były kwestionowane. W niniejszej sprawie spór między stronami zogniskował się co do zasadności zastosowania przez stronę pozwaną kary nagany wobec powoda za nieprzestrzeganie ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy polegające na odmowie wykonania polecenia służbowego poprzez nieokazanie dokumentów uprawniających do prowadzenia tramwaju ekspedytorom na pętli Osiedla (...) w dniach 10 i 13 maja 2016 r. Zgodnie z art. 108 § 1 k.p. za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpożarowych, a także przyjętego sposobu potwierdzania przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy, pracodawca może stosować: karę upomnienia, karę nagany. Przy stosowaniu kary bierze się pod uwagę w szczególności stopień winy pracownika i jego dotychczasowy stosunek do pracy (art. 111 k.p.). Powód zarówno w toku postępowania przed Sądem I instancji jak i w apelacji podnosił, że ekspedytorzy w czasie kontroli nie posiadali upoważnień do przetwarzania danych osobowych, gdyż nie odbyli szkoleń z zakresu ochrony danych osobowych. Sąd Rejonowy słusznie uznał po analizie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 922) i ich zestawieniu z przepisami obowiązującymi w tym względzie u pozwanego pracodawcy, że zarzuty powoda są bezzasadne. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji do przetwarzania danych mogą być dopuszczone wyłącznie osoby posiadające upoważnienie nadane przez administratora danych (art. 37 ww. ustawy o ochronie danych osobowych). Stosownie zaś do art. 39 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych administrator danych prowadzi ewidencję osób upoważnionych do ich przetwarzania, która powinna zawierać: 1) imię i nazwisko osoby upoważnionej, 2) datę nadania i ustania oraz zakres upoważnienia do przetwarzania danych osobowych, 3) identyfikator jeżeli dane są przetwarzane w systemie informatycznym. W myśl zaś art. 39 ust. 2 ww. ustawy o ochronie danych osobowych osoby, które zostały upoważnione do przetwarzania danych, są obowiązane zachować w tajemnicy te dane osobowe oraz sposoby ich zabezpieczenia.

Sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni powyższych przepisów, uznając że do nadania upoważnienia do przetwarzania danych osobowych nie jest wymagane uprzednie odbycie szkolenia z zakresu ochrony danych osobowych, a jedyny wymóg wynikający z art. 39 ust. 2 ww. ustawy o ochronie danych osobowych to podpisanie przez osobę upoważnioną do przetwarzania danych osobowych oświadczenia o obowiązku zachowaniu w tajemnicy tych danych osobowych oraz sposobów ich zabezpieczenia. Z tego względu podnoszone przez powoda argumenty, że pozwany pracodawca winien przedłożyć w niniejszej sprawie dokument, który jednoznacznie potwierdziłby twierdzenia podnoszone przez pozwanego odnośnie braku konieczności odbycia szkoleń z zakresu ochrony danych osobowych przed wydaniem w/w ekspedytorom upoważnień do przetwarzania danych osobowych, są całkowicie nieuzasadnione, skoro jak już wyżej podniesiono obowiązek uprzedniego szkolenia nie wynika z wyżej cytowanej ustawy o ochronie danych osobowych. Za całkowicie niezrozumiałe uznać należało również twierdzenia apelującego, że regulacje wewnętrzne były mniej korzystne dla pracowników niż przepisy ustawy o ochronie danych osobowych.

Odnosząc się do twierdzeń apelacji, że w niniejszej sprawie Sąd winien zażądać kompletu dokumentów, które obowiązywały na dzień wydania upoważnień do przetwarzania danych osobowych w spółce, wskazać należało, że przedstawione przez stronę pozwaną dokumenty, szczegółowo wymienione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku i które stanowiły podstawę ustaleń faktycznych, zostały złożone przez stronę pozwaną w zakresie mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, uwzględniając sporne stanowisko stron. Ponadto zostały one w sposób prawidłowy poświadczone za zgodność z oryginałem stanowiąc dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.

W przedmiotowej sprawie, jak prawidłowo ustalił w oparciu o zebrany materiał dowodowy Sąd Rejonowy, pozwana (...) Sp. z o.o. jako A. D. powołała A. (...), który był upoważniony do nadawania upoważnień do przetwarzania danych osobowych w imieniu A. D. w P. (...) w zakresie ochrony danych osobowych w (...) Sp. z o.o. (załącznik nr 1 do Zarządzenia nr (...) z dnia 3 marca 2015 r. Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. w sprawie wdrożenia przez A. D. B. w zakresie ochrony danych osobowych i Instrukcji zarządzania systemem informatycznym służącym do przetwarzania danych osobowych w (...) Sp. z o.o. oraz powołania A. (...) k. 56 -59). A. G. (1) jako A. (...) w imieniu A. D. wydał ekspedytorom J. Z. (1) i M. I. (1) upoważnienia do przetwarzania danych osobowych w (...) sp. z o.o. datowane na dzień 18 marca 2016 r. w zakresie zbiorów danych „Uprawnienia motorniczych”, „Usługa katalogowa A. D.” z uprawnieniami: tylko odczyt (k. 60, 61 na podstawie odpowiedniego wniosku przełożonego ekspedytorów Kierownika Zespołu Ekspedycji R. Z. do A. D. przesłanego do A. (...) pocztą elektroniczną na adres (...) w dniu 18 marca 2016 r.,(k. 115 – 116) a ekspedytorzy J. Z. (1) i M. I. (1), jako osoby ubiegające się o wydanie upoważnienia podpisali oświadczenia o zachowaniu w tajemnicy zasad przetwarzania danych osobowych oraz sposobów ich zabezpieczania obejmującej także okres po ustaniu stosunku pracy, przy czym ekspedytor J. Z. (1) podpisała takie oświadczenie w dniu 11 marca 2016 r. (k. 118), a ekspedytor M. I. (1) podpisał takie oświadczenie w dniu 4 kwietnia 2016 r. (k. 123).

Sąd I instancji prawidłowo również ustalił, że ekspedytorzy ruchu: M. I. (1) i J. Z. (1) w ramach swoich obowiązków byli obowiązani do kontrolowania m.in. uprawnień pracowników ruchu do prowadzenia tramwajów na mocy pkt 6.1.5 Instrukcji dla pracowników nadzoru ruchu spółki (...) Sp. z o.o. stanowiącej załącznik do Zarządzenia nr (...) z dnia 21 marca 2016 r. Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. w (...) W. (k. 49 – 55). Jednocześnie wbrew odmiennej, ale całkowicie nieuzasadnionej ocenie powoda ekspedytorzy J. Z. (1) i M. I. (1) w czasie kontroli uprawnień powoda do prowadzenia tramwajów posiadali upoważnienia do przetwarzania danych osobowych w tym zakresie. W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy prawidłowo skonstatował, że odmowa przez powoda okazania pracownikom D. N. (...) ekspedytorom ruchu M. I. (1) i J. Z. (1) w dniach 10 maja 2016 r. i 13 maja 2016 dokumentów uprawniających do prowadzenia tramwajów było bezprawne. Jak słusznie podniósł Sąd Rejonowy powód był obowiązany stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczyły pracy, jeżeli nie były sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę oraz przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w pozwanym zakładzie pracy porządku (§ 9 pkt.2 i 4 Regulaminu pracy). Dyscyplina i porządek pracy podlegała bezpośredniej kontroli przełożonego.

Pracownicy służby ruchu zatrudnieni poza macierzystym zakładem (przy obsłudze pojazdu na terenie miasta) podlegali kontroli spełnianej przez pracowników nadzoru ruchu zgodnie z instrukcją dla tej służby (§ 50 ust.1 i 2 Regulaminu pracy). Zgodnie z § 3 ust.1 Instrukcji dla pracowników ruchu spółki (...) sp. z o.o. stanowiącej załącznik nr 1 do Zarządzenia nr (...) z dnia 9 marca 2016 r. Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. w (...) W. z mocą obowiązującą od dnia 15 kwietnia 2016 r. przełożonym powoda zatrudnionego na stanowisku motorniczego był kierownik D. (...) P., w którego imieniu działali dyspozytorzy, a w trakcie prowadzenia tramwaju w mieście powód zatrudniony na stanowisku motorniczego miał obowiązek wykonywać polecenia pracowników nadzoru ruchu spółki (...) sp. z o.o. i instruktorów Zarządu (...) w W., funkcjonariuszy służb państwowych i miejskich uprawnionych do kierowania ruchem oraz osób kierujących akcją ratowniczą. Do podstawowych obowiązków pracownika pełniącego dyżur w ekspedycji m. in. należało kontrolowanie kart drogowych, uprawnień do prowadzenia tramwajów, trzeźwości, kompletności umundurowania pracowników ruchu ( pkt. 6.1.5 Instrukcji dla pracowników nadzoru ruchu spółki (...) sp. z o.o. stanowiącej załącznik do zarządzenia nr (...) z dnia 21 marca 2016 r. Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o.)

Bezspornie powód odmówił okazania dokumentów uprawniających do prowadzenia tramwaju w dniu 10 maja 2016 r. ekspedytorowi (...) M. I. (1), a w dniu 13 maja 2016 r. ekspedytorowi (...) J. Z. (1). W obu przypadkach na miejsce była wezwana Policja.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zakwestionowania nałożonej na powoda kary porządkowej w postaci nagany. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że zachowanie powoda polegające na odmowie okazania uprawnień do kierowania tramwajami osobom do tego upoważnionym w pozwanej spółce było nie tylko bezprawne, ale zawinione. Powód w sposób umyślny nie przestrzegał ustalonej u pracodawcy organizacji pracy i porządku w procesie pracy. Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, że powód odmówił okazania ww. dokumentu dwukrotnie w dniach 10 i 13 maja 2016 r., co świadczy o szczególnie lekceważącym podejściu do ustalonej w zakładzie pracy organizacji i porządku w procesie pracy. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę Sądu I instancji, że pozwany decydując o nałożeniu na powoda kary nagany, uwzględnił dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 109 k.p.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację powoda oddalił.

D. C. E. G. K.