Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Monika Sawa (spr.)
Sędziowie:	SO Bogumił Patulski SO Grzegorz Kochan
Protokolant:	st. sekr. sądowy Agata Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2016 r. w Warszawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko W. V.

o zwrot nadpłaconej odprawy pieniężnej i odsetki ustawowe

na skutek apelacji wniesionej przez spółkę powodową

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie

z dnia 12 stycznia 2016 roku sygn. akt VII P 733/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od W. V. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 34.000 (trzydzieści cztery tysiące) złotych tytułem zwrotu nienależnego świadczenia w zakresie nadpłaconej odprawy pieniężnej wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 listopada 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 3.517 (trzy tysiące pięćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 1.817 (tysiąc osiemset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

2.  zasądza od W. V. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 1.830 (tysiąc osiemset trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej w tym kwotę 1.800 (tysiąc osiemset) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Grzegorz Kochan Monika Sawa Bogumił Patulski

Sygn. akt XXI Pa 350/16

UZASADNIENIE

W pozwie skierowanym przeciwko W. V., (...) sp. z o.o. w W. wniosła o zasądzenie kwoty 34 000 złotych z odsetkami ustawowymi od 20 listopada 2013 r. do dnia zapłaty tytułem nadpłaconej przez pomyłkę biura płacowego kwoty odprawy pieniężnej o kwotę 50 000 złotych brutto, to jest o 34 000 złote netto (po potrąceniu należnych składek ubezpieczeniowych i zaliczek na podatek dochodowy) w okolicznościach naliczania tego świadczenia w kwocie 74 000 złotych, w sytuacji gdy zgodnie z intencją stron odprawa została ustalona na maksymalną, ustawową kwotę 24 000 złotych, a przelew nadpłaty na konto powódki został dokonany 25 października 2013r. Nadto strona powodowa wnosiła o zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, a jako podstawę prawną wskazywała art. 405 k.c. w zw. z art. 410 §1 i 2 k.c. oraz art. 300 k.p.

W odpowiedzi na pozew W. V. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 12 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie — VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo i zasądził od (...) sp. z o.o. w W. na rzecz W. V. kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy ustalił , iż strona powodowa pismem z 22 lipca 2013 r. rozwiązała z pozwaną umowę o pracę za wypowiedzeniem, z dniem 31 października 2013 r., na podstawie art. 10 ust. 1 Ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, z powodu likwidacji jej stanowiska pracy Dyrektora Finansowego Grupy A., z uwagi na zmiany organizacyjne i ekonomiczne leżące po stronie pracodawcy. Pismo to pozwana otrzymała 22 lipca 2013 r. Aneksem z 26 lipca 2013 r. do rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem powodowa spółka zaproponowała pozwanej, że spółka wypłaci jej wraz z wynagrodzeniem za październik 2013 r.: a) zgodnie z wypowiedzeniem — odprawę pieniężną w wysokości 2-miesięcznego wynagrodzenia brutto pozwanej z tytułu rozwiązania stosunku pracy, o której mowa w art. 8 ust. l Ustawy z 13 marca 2013 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90 poz. 844 ze zm.); b) oraz dodatkową rekompensatę pieniężną z tytułu utraty zatrudnienia w wysokości 26 000 złotych brutto. Aneks ten podpisał prezes zarządu M. B. (1) i wiceprezes zarządu M. W., ale nie podpisała go pozwana.

W toku dalszych negocjacji stron odnośnie formalnych warunków odejścia pozwanej z pracy porozumieniem z 12 sierpnia 2013 r. do rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem z 22 lipca 2013 r. zawartym między powodową spółką a pozwaną strony postanowiły, że pracodawca wypłaci pracownikowi wraz z wynagrodzeniem za październik 2013 r.: a) zgodnie z wypowiedzeniem umowy o pracę z 22 lipca 2013 r. odprawę pieniężną w wysokości 2 miesięcznego wynagrodzenia brutto pracownika z tytułu rozwiązania stosunku pracy, o której mowa w art. 8 ust. Z 13.03.2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90 poz. 844 ze zm.); b) dodatkową rekompensatę pieniężną z tytułu utraty zatrudnienia w wysokości 50.000 złotych brutto.

Pozwana uznawała, że wypłata z tytułu porozumienia z 12 sierpnia 2013 r. kwoty odprawy w wysokości 2-miesięcznego wynagrodzenia brutto (74 000 złotych) i dodatkowej rekompensaty pieniężnej z tytułu utraty zatrudnienia w kwocie 50 000 złotych, to prawidłowa realizacja tego porozumienia. Pozwana uznawała następnie, że dokonała nadpłaty w dochodzonej w tej sprawie kwocie 34 000 złotych (brutto 50 000 złotych), gdyż obok rekompensaty pieniężnej 50 000 złotych brutto, winna wypłacić jeszcze zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy z 13 marca 2003 r. maksymalnie dopuszczalną w tym przepisie kwotę odprawy 24 000 złotych brutto.

Wynagrodzenie pozwanej za pracę od 1 kwietnia 2013 r. wynosiło 37 000 złotych.

Sąd Rejonowy uznał roszczenie powoda za nieudowodnione. Wskazał, że art. 405 k.c. i art. 410 § 1 i 2 k.c. nie mają zastosowania w tej sprawie, bo istnieje podstawa prawna do otrzymania należności przez pozwaną w postaci porozumienia z 12 sierpnia 2013 r. i z niego też wynika należność świadczenia dla pozwanej i zobowiązanie w tym zakresie strony powodowej. Wystąpiła jedynie różnica w interpretowaniu przez strony treści tego porozumienia i wynikających z jego treści zobowiązań finansowych spółki. Zdaniem Sądu pierwszej instancji nie jest sprzeczne z prawem to, jeśli pracodawca w drodze porozumienia z pracownikiem chce mu dobrowolnie wypłacić większą odprawę pieniężną niż określa art. 8 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 13 marca 2003 r. W aneksie do rozwiązania umowy z pozwaną z 26 lipca 2013 r. podpisanym przez zarząd spółki jest w pkt la zapis o odprawie, o której mowa w art. 8 ust. l Ustawy z dnia 13 marca 2003 r. w wysokości 2-miesięcznego wynagrodzenia i ten zapis znajduje się też w porozumieniu z 12 sierpnia 2013 r. W ocenie Sądu Rejonowego nic nie stało na przeszkodzie jeśli taka była wola Spółki, aby przywołać art. 8 ust. 4 tej ustawy. Potwierdziłoby to stanowisko spółki w tej sprawie, a jego brak potwierdza stanowisko pozwanej. Sąd pierwszej instancji wskazał również, że skoro Spółka, wspólnie z pozwaną, była twórcą treści porozumień z 26 lipca 2013 r. i 12 sierpnia 2013 r., z powołaniem konkretnego przepisu prawnego, to mogła zadbać, jeśli była taka jej wola, o inne jeszcze podstawy prawne regulujące wysokość wypłaty odprawy. Sąd stwierdził, że spółka jest sama sobie winna, że nie zadbała o jednoznaczność zapisów porozumień w tym zakresie, co w świetle rozbieżności stanowisk ma decydujące znaczenie w tej sprawie i należy przede wszystkim literalnie rozumieć treść tych porozumień. Stąd w ocenie Sądu pierwszej instancji dokonana wypłata w tym zakresie na rzecz pozwanej ma i podstawy prawne (porozumienie z 12 sierpnia 2013 r.) i jest prawidłowa w świetle treści tego porozumienia. Nadto porozumienie to podpisali dwaj członkowie zarządu, a jeśli mieli (a ewentualnie powinni mieć) wątpliwości co do treści tego porozumienia, to nie powinni go podpisywać. Zdaniem Sądu Rejonowego dochodzona kwota nie jest zwykłą pomyłką (bezpodstawną) tylko realizacją umowy stron. Nadto jeśli strona powodowa uważała, że działała w błędzie i co do treści tego porozumienia i co do wypłaconych kwot, to w świetle art. 88 k.c. mogła uchylić się od tych skutków prawnych, ale tego nie zrobiła do chwili wyrokowania. Z uwagi na powyższe Sąd oddalił powództwo jako udowodnione.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz na podstawie § 2, § 6 pkt 5 i § 11 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku złożyła powodowa spółka, zaskarżając go w całości i zarzucając Sądowi pierwszej instancji:

1.  błędne ustalenie, że istniała podstawa prawna do otrzymania należności przez pozwaną w postaci porozumienia zawartego pomiędzy stronami procesu 12 sierpnia 2013 r.;

2.  błędną wykładnię treści porozumienia z 12 sierpnia 2013 r. poprzez ustalenie, że dokonana wypłata na rzecz pozwanej wynikała z treści tego porozumienia, podczas gdy z treści tego porozumienia nie wynikał obowiązek zapłaty należności jaką otrzymała pozwana;

3.  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie jednostronnej oceny dowodów w sposób niewszechstronny, a także sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania, polegające na:

a.  naruszeniu przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, polegającej na pominięciu w uzasadnieniu wyroku oceny zeznań wszystkich świadków, zeznań stron, a także korespondencji mailowej załączonej do pozwu, i ograniczenie oceny materiału dowodowego tylko do treści wypowiedzenia umowy o pracę z 22 lipca 2013 r.; aneksu z 26 lipca 2013 r. oraz porozumienia z 12 sierpnia 2013 r., co doprowadziło do błędnego ustalenia, że wypłata dokonana na rzecz pozwanej była zgodna z treścią porozumienia z 12 sierpnia 2013 r., podczas gdy zgodnie z treścią tego porozumienia oraz intencją stron wypłata odprawy pieniężnej na rzecz pozwanej z tytułu rozwiązania umowy pracę była ograniczona do kwoty ustawowej ustalonej zgodnie z art. 8 ust. 4 Ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. Nr 90, poz. 844 ze zm., dalej (...);

b.  błędnej analizie i pominięciu zeznań świadków J. S. oraz J. R., z których wynika, że intencją powoda i pozwanej było ustalenie warunków finansowych rozwiązania umowy o pracę z pozwaną, z których wynika, że pozwana miała otrzymać kwotę odprawy w wysokości ograniczonej ustawowo tj. do kwoty 24 000 zł oraz kwotę dodatkowej rekompensaty finansowej w kwocie 50 000 zł, co łącznie stanowi 74 000 zł brutto, czyli kwotę odpowiadającą dwukrotności miesięcznego wynagrodzenia powódki a nadto, że zrealizowana wypłata na rzecz powódki w części zawyżonej o 50 000 zł stanowiła efekt pomyłki J. R.;

c.  błędnej analizie i pominięciu załączonej do pozwu treści korespondencji mailowej z 23 lipca 2013 r. oraz z 24 lipca 2013 r. pomiędzy M. W., M. B. (1) oraz pozwaną, a także korespondencji mailowej z 29 lipca 2013 r. pomiędzy J. S. a pozwaną co doprowadziło do pominięcia przez Sąd pierwszej instancji faktu, iż:

-

intencją nie tylko powoda, ale także powódki było ustalenie warunków finansowych związanych z rozwiązaniem z pozwaną umowy o pracę, na podstawie których pozwana miała otrzymać do wypłaty kwotę 74 000 zł tj. 2 x minimalnego miesięczne wynagrodzenie;

-

kolejne zmiany warunków finansowych rozwiązania umowy wynikały z inicjatywy powódki, która wiedząc o ograniczeniu odprawy do wysokości 15-krotności miesięcznego wynagrodzenia zainicjowała rozmowy z zarządem powoda zmierzające do ustalenia całkowitej kwoty rekompensaty finansowej dla pozwanej w kwocie 74 000 zł.

-

powódka miała pełną wiedzę i świadomość, że wypłacona jej przez powoda kwota jest nienależna w części zawyżonej odprawy z tytułu rozwiązania z powódką umowy o pracę;

d.  błędnej analizie i pomięciu treści zeznań w charakterze strony M. W. oraz M. B. (2) co doprowadziło do błędnego ustalenia przez Sąd pierwszej instancji, że z treści porozumienia z 12 stycznia 2013 r. wynika podstawa do zapłaty na rzecz pozwanej odprawy w zawyżonej kwocie, będącej przedmiotem roszczenia;

4.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 405 k.c. i art. 410 § 1 i 2 k.c. polegające na ich niezastosowaniu poprzez przyjęcie, iż nie znajdują zastosowania z uwagi na istnienie podstawy prawnej do otrzymania należności przez pozwaną w postaci porozumienia z 12 sierpnia 2013 r.

Wskazując na powyższe zarzuty wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie powództwa w całości;

ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

3.  zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódki pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powódki kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXI Wydział Pracy zważył co następuje

Apelacja strony powodowej zasługuje na uwzględnienie w całości.

Jeżeli ten, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, rozporządził korzyścią na rzecz osoby trzeciej bezpłatnie, obowiązek wydania korzyści przechodzi na tę osobę trzecią.

Istota bezpodstawnego wzbogacenia, uzasadniającego roszczenie o wydanie korzyści w naturze bądź też o zwrot jej wartości, sprowadza się do uzyskania przez osobę wzbogaconą kosztem osoby zubożonej korzyści majątkowej bez podstawy prawnej (art. 405 KC.). Bezpodstawne wzbogacenie w rozumieniu art. 405 KC zachodzi wtedy, gdy w rezultacie określonej sytuacji następuje wzbogacenie jednej osoby kosztem innej osoby, czyli gdy zachodzi wzajemna zależność pomiędzy uzyskaniem korzyści majątkowej przez wzbogaconego a uszczerbkiem majątkowym doznanym przez zubożonego. Sytuacja, w której dochodzi do wzbogacenia, może polegać na jednej czynności faktycznej lub prawnej, ale może się na nią składać kilka wzajemnie ze sobą powiązanych czynności dokonanych przez zubożonego, wzbogaconego lub przez osoby trzecie. Dalszą przesłanką roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacania jest wykazanie, że osoba wzbogacona uzyskała korzyść majątkową kosztem innej osoby bez podstawy prawnej.

Z przepisu tego wynikają zatem cztery ogólne przesłanki powstania roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, tj. wzbogacenie jednego podmiotu, zubożenie drugiego podmiotu, związek pomiędzy wzbogaceniem a zubożeniem oraz brak podstawy prawnej dla wzbogacenia.

W piśmie z 22 lipca 2013 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością złożyła W. V. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem, z dniem 31 października 2013 r., na podstawie art. 10 ust. 1 Ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, z powodu likwidacji jej stanowiska pracy Dyrektora Finansowego Grupy A., z uwagi na zmiany organizacyjne i ekonomiczne leżące po stronie pracodawcy. Po otrzymaniu tego pisma pozwana zwróciła się do pracodawcy informując go iż w przypadku wypowiedzenia umowy w sposób wskazany w treści oświadczenia z uwagi na ograniczenia ustawowe otrzyma wyłącznie kwotę w wysokości piętnastokrotności średniego wynagrodzenia tj. 24 000 a nie dwóch pełnych wynagrodzeń miesięcznych jakie otrzymywała u pracodawcy tj. 74 000 złotych. W związku z tym pracodawca wyraził zgodę na podjęcie negocjacji ugodowych w tym zakresie. W ramach tych negocjacji strony prowadziły również korespondencje e- mail. Strony ustaliły że różnica pomiędzy odprawą ustawową a dwumiesięcznym wynagrodzeniem powódki będzie zrekompensowana zadośćuczynieniem w wysokości różnicy pomiędzy tymi kwotami. Aneksem z 26 lipca 2013 r. do rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem powodowa spółka zaproponowała pozwanej, że spółka wypłaci jej wraz z wynagrodzeniem za październik 2013 r.: a) zgodnie z wypowiedzeniem — odprawę pieniężną w wysokości 2-miesięcznego wynagrodzenia brutto pozwanej z tytułu rozwiązania stosunku pracy, o której mowa w art. 8 ust. l Ustawy z 13 marca 2013 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90 poz. 844 ze zm.); b) oraz dodatkową rekompensatę pieniężną z tytułu utraty zatrudnienia w wysokości 26 000 złotych brutto. Aneks ten podpisał prezes zarządu M. B. (1) i wiceprezes zarządu M. W., ale nie podpisała go pozwana. Pozwana nie podpisała tego aneksu gdyż zakwestionowała wysokość zadośćuczynienia wskazując że różnica pomiędzy kwotami 74000 a 24000 wynosi 50 000 a nie 26 000 (email). Ostatecznie przedstawiono pozwanej porozumieniem z 12 sierpnia 2013 r. do rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem z 22 lipca 2013 r. zawartym między powodową spółką a pozwaną strony postanowiły, że pracodawca wypłaci pracownikowi wraz z wynagrodzeniem za październik 2013 r.: a) zgodnie z wypowiedzeniem umowy o pracę z 22 lipca 2013 r. odprawę pieniężną w wysokości 2 miesięcznego wynagrodzenia brutto pracownika z tytułu rozwiązania stosunku pracy, o której mowa w art. 8 ust. z 13.03.2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90 poz. 844 ze zm.); b) dodatkową rekompensatę pieniężną z tytułu utraty zatrudnienia w wysokości 50.000 złotych brutto. Intencja strony powodowej była wypłata w sumie na rzecz pozwanej kwoty 74 000, w takim zakresie były prowadzone negocjacje i pozwana miała tego pełną świadomość. Pozwana rościła sobie pretensje również związane z innymi świadczeniami jednakże ujawniła je dopiero po wezwaniu do zapłaty kwoty 34 000 złotych i otrzymała wyraźną informację od pracodawcy, że roszczenia te nie będą zaspokojone.

Powodowa spółka uznała, że dokonała nadpłaty w dochodzonej w tej sprawie kwocie 34 000 złotych (brutto 50 000 złotych), gdyż obok rekompensaty pieniężnej 50 000 złotych brutto, gdyż winna wypłacić zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy z 13 marca 2003 r. maksymalnie dopuszczalną w tym przepisie kwotę odprawy 24 000 złotych brutto. Z uwagi na błąd biura rachunkowego pozwanej wypłacono zamiast kwoty 74 000 kwotę 124 000 brutto.

Pozwana miała pełną świadomość tej różnicy. Negocjacje stron obejmowały od początku wypłatę na rzecz pozwanej w sumie kwoty 74000 o czym świadczy całokształt okoliczności w sprawie inicjatywa negocjacji, korespondencja e- mail jak i zeznania wszystkich świadków w sprawie.

Obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu.

W niniejszej sprawie pozwana od daty zawiadomienia jej o dokonanej na jej rzecz nadpłacie winna liczyć się z obowiązkiem jej zwrotu. Nie bez znaczenia jest przy tym stanowisko jakie zajmowała pozwana. Do przesłanek powstania wzbogacenia nie należy ani wiedza, ani też wola osoby wzbogaconej, ponieważ może do niego dojść nawet wbrew woli osoby, na rzecz której przysporzenie nastąpiło.

Błąd w zapisie podstawy prawnej świadczenia na który wskazał Sąd Rejonowy i na którym oparł swe rozstrzygnięcie nie może być wyłączną podstawą do oddalenia powództwa. Sąd Rejonowy przeprowadził bardzo wnikliwe postępowanie dowodowe, którego wynik nie pozwala na pominięcie przy rozstrzygnięciu okoliczności dotyczących podpisania porozumienia, poprzedzającej je korespondencji e-mail a przede wszystkim intencji - zamiaru stron przy prowadzeniu negocjacji, które obejmowały swą wolą wyłącznie zapłatę na rzez pozwanej kwoty 74 000 brutto a nie 124 000. Porozumienie było efektem tych negocjacji a zatem umowa w ramach której pracodawca zdecydował się na wypłatę na rzecz pozwanej dodatkowej kwoty 50 000 tytułem zadośćuczynienia, która stanowiła różnicę pomiędzy kwotą 74 000 (dwumiesięcznym wynagrodzeniem) a kwotą odprawy, która przysługiwała pozwanej z mocy ustawy (24 000). Tym samym świadczenie wypłacone pozwanej nie było objęte treścią porozumienia a zatem, wbrew stanowisku Sądu I instancji zostało wypłacone bez podstawy prawnej pomimo, iż w treści podstawy prawnej odprawy pieniężnej nie został wymieniony art. 8 ust 4 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn lezących po stronie pracodawcy.

Istotą roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (art. 405 KC) i nienależnego świadczenia (art. 410 KC) jest przywrócenie równowagi majątkowej poprzez zwrócenie zubożonemu tego co świadczył na rzecz wzbogaconego. Ogólne przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia należy rozumieć specyficznie w przypadku nienależnego świadczenia. Już sam fakt spełnienia świadczenia nienależnego uzasadnia roszczenie kondykcyjne. W takim przypadku nie zachodzi więc potrzeba badania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło osobę, na rzecz której świadczenie zostało spełnione (accipiensa), jak również czy majątek spełniającego świadczenie (solvensa) uległ zmniejszeniu. Uzyskanie nienależnego świadczenia wypełnia bowiem przesłankę powstania wzbogacenia, a spełnienie tego świadczenia przesłankę zubożenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał apelację pozwanej za w pełni uzasadnioną i zmienił zaskarżony wyrok w całości.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc , który formułuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu co oznacza, że strona przegrywając proces jest obowiązana pokryć koszty strony przeciwnej. Koszty te ustalono w wysokości minimalnej na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Bogumił Patulski Grzegorz Kochan Monika Sawa