Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący- Sędzia SO Anna Janas

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2017 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa D. R.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 9 sierpnia 2016 r
w sprawie XV GC 1437/15

I. zmienia zaskarżony wyrok w pkt. 1 i 2 i obniża kwotę zasądzoną w puncie 1 do kwoty 1790,40
zł / tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt złotych czterdzieści groszy/wraz ustawowymi odsetkami od dnia 22 lipca 2014 r do 31 grudnia 2015 r oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r do dnia zapłaty i oddala powództwo w pozostałym zakresie oraz w punkcie 2 znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu;

II .oddala apelację w pozostałym zakresie ;

III. znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty postępowania apelacyjnego.

SSO Anna Janas

Sygn. akt XXIII Ga 33/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2016 r. Sąd Rejonowy: w pkt 1 zasądził od pozwanego (...) spółki z o.o. w W. na rzecz powoda D. R. kwotę 4 189,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami, liczonymi od kwoty 4 023,38 zł od dnia 22 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; w pkt 2 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 651 zł tytułem kosztów procesu.

Wydając powyższe rozstrzygnięcie sąd ustalił następujący stan faktyczny : Strony łączył kontrakt menedżerski zawarty 2 września 2009r., na podstawie którego powód pełnił na rzecz pozwanego funkcje menedżera salonu w galerii handlowej (...) w P.. Zgodnie z § 2 umowy, do jego obowiązków należało w szczególności: nadzór nad pracownikami, ieh zatrudnianie i zwalnianie, szkolenie pracowników, prowadzenie grafików tygodniowych godzin pracy, listy obecności, obliczanie prowizji i wnioskowanie o przyznanie pracownikom premii, nadzór nad prawidłowością obrotu gotówki, sposobem przechowywania gotówki w salonie oraz prawidłowością rozliczeń fiskalnych w salonie, kontrola nad stanami ilościowymi towarów powierzonych przez spółkę w zakresie zgodności stanów ilościowych z raportami sprzedaży oraz wpływami kasowymi, zbieranie zamówień dla spółki, odpowiedzialność za towary, codzienna wysyłka sprzedaży, kontrola niesprzedających się towarów, kontrola reklamacji, kontrola terminowości i jakości wykonywania przeróbek krawieckich, sporządzanie raportów do księgowości, sprawdzanie stanów ilościowych z komputerem co 30 dni i przesyłanie ich do biura. W myśl § 2 ust. 2 lit. (i) i (ii), umowy, w okresie pełnienia swojej funkcji powód jako menedżer zobowiązał się dbać o dobre imię i interesy spółki, poświęcać swym obowiązkom całą swoją uwagę i zdolności, prawidłowo wykonywać swoje obowiązki, według swych najlepszych zdolności oraz wykorzystując wszelkie kontakty handlowe dla promocji interesów spółki.

Za wykonywanie funkcji menedżera powodowi przysługiwało wynagrodzenie, składające się z ryczałtu w wysokości 1500 złotych oraz prowizji w wysokości 1,8% kwoty netto miesięcznej sprzedaży w salonie (§ 5 umowy). Powód był uprawniony także do otrzymania zwrotu kosztów w wysokości 800 złotych miesięcznie. Umowa przewidywała 3-miesięczny okres jej wypowiedzenia. Powód pobierał z kasy salonu kwoty na różne wydatki, m. in. uiszczenie składek ZUS pracowników salonu, których zatrudniał na umowy - zlecenia, oraz na zapłatę podatku VAT. Na pobranie kwot miał zgodę pozwanego. Powód

1

wypowiedział w dniu 28 lutego 2014r. umowę z zachowaniem 3- miesięcznego okresu wypowiedzenia, licząc od 1 marca 2014 roku. Umowa uległa rozwiązaniu z końcem czerwca 2014 roku. Pod koniec współpracy z pozwanym powód pobrał z kasy salonu kwotę 2 400 złotych na wydatki i opłaty. Pobrania tej kwoty nie uzgodnił wcześniej z pozwanym .

Po zakończeniu współpracy został ujawniony niedobór gotówki w kasie salonu. Powód zobowiązał się do jej zwrotu i zadeklarował, że o pobraną kwotę pomniejszy fakturę z tytułu swojego wynagrodzenia. Jedną z działalności salonu było szycie garniturów na indywidualne zamówienia, zarówno z materiałów salonu, jak i materiałów powierzonych przez klientów. Przy złożeniu zamówienia na ubranie z materiałów salonu pobierana była zaliczka. W przypadku materiałów własnych klientów zaliczka nie była od nich pobierana. Pozwany był informowany o szczegółach indywidualnych zamówień, bowiem kopia korespondencji w tym zakresie była przesyłana bądź do niego bądź do sekretariatu. Miał także wiedzę o zamówieniach, przy których został pobrany zadatek, i w jakiej wysokości. Część garniturów - w liczbie 24 sztuk - uszytych z materiałów powierzonych przez klientów nie została przez nich odebrana. Pozwany był przez powoda informowany, że w salonie znajdują się garnitury nieodebrane przez klientów. Powód monitował klientów w takich przypadkach, jednak niektórzy zaprzestawali kontaktu, inni mieli zastrzeżenia do gotowego wyroku. Koszt uszycia nieodebranych garniturów z materiałów powierzonych wyniósł 7 012, 76 złotych. Kosztem ich uszycia pozwany obciążył powoda. Wystawiane przez powoda co miesiąc faktury opiewały na kwotę ok. 6 500 złotych.

Z tytułu wynagrodzenia za czerwiec 2014r. powód wystawił fakturę nr (...) na kwotę 6423, 38 złotych. Po ujawnieniu niedoboru w kasie powód wystawił ponownie fakturę o tym samym numerze, z tym, że na kwotę 4 023, 38 złotych . Pozwany nie uiścił należności wskazanej w fakturze.

Sąd I instancji wskazał, iż kluczowa sporna okoliczność faktyczna dotyczy w niniejszej sprawie tego, czy powód pomniejszył dochodzona pozwem należność z tytułu wynagrodzenia za czerwiec 2013r. o kwotę niedoboru kasowego. Pozwany argumentował bowiem, że takie pomniejszenie nie miało miejsca. Sąd uznał jednak, że powód dokonał pomniejszenia należności. Okoliczność tę Sąd ustalił na podstawie porównania treści dwóch faktur wystawionych przez powoda z tym samym numerem, dotyczących wynagrodzenia za ostatni miesiąc pracy powoda u pozwanego. Pierwsza została wystawiona na kwotę ó 423, 38 złotych, a druga - na kwotę 4 023, 38 złotych. Różnica kwot wynosi 2 400 złotych, i w całości odpowiada kwocie niedoboru kasowego. Fakt dokonania pomniejszenia pośrednio wynika

także z wezwania do zapłaty, jakie pozwany wystosował do powoda w dniu 1 sierpnia (...)., i w którym zawarł także oświadczenie o potrąceniu. W treści tego dokumentu znajduje się adnotacja o zaliczeniu na poczet wierzytelności pozwanego wzajemnej wierzytelności powoda w wysokości 6 423, 38 złotych. Pozwany miał zatem świadomość, że tyle wynosi wierzytelność powoda z tytułu wynagrodzenia za czerwiec 2014 roku. Fakt, że złożył oświadczenie dotyczące potrącenia wynagrodzenia powoda w takiej właśnie wysokości, świadczy również o tym, że nie kwestionował poprawności jego wyliczenia.

Sąd wskazał, iż łączącą strony umowę, na podstawie której powód pełnił funkcję menedżera salonu, należy zakwalifikować jako umowę o świadczenie usług, do której, w myśl art. 750 k.c, mają zastosowanie przepisy o zleceniu. Zgodnie z art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c, za wykonaną usługę należy się wynagrodzenie. W związku z bezpodstawnym pobraniem przez powoda gotówki z kasy salonu w wysokości 2 400 złotych powstała wierzytelność pozwanego o jej zwrot. Wierzytelność ta została już jednak rozliczona pomiędzy stronami, bowiem powód pomniejszył wysokość roszczenia z tytułu wynagrodzenia za świadczenie usług o kwotę niedoboru kasowego, co zostało ustalone na podstawie omówionych wyżej dowodów.

Stanowisko powoda, który po ujawnieniu niedoboru zakomunikował pozwanemu, że dokona pomniejszenia wysokości własnego wynagrodzenia o kwotę ujawnionego niedoboru, stanowiło zapowiedź potrącenia wierzytelności powoda z tytułu wynagrodzenia z wzajemną wierzytelnością pozwanego o zwrot niesłusznie pobranej kwoty. Zostało ono faktycznie dokonane przez powoda - poprzez pomniejszenie faktury z tytułu wynagrodzenia. Na przeszkodzie w uznaniu skuteczności tego potrącenia nie stoi również okoliczność, że w obrocie prawnym pozostają dwie faktury powoda o tym samym numerze. Jest to nieprawidłowość, która wymaga od powoda dokonania odpowiedniej korekty.

Roszczenie pozwanego o zwrot niesłusznie pobranej kwoty wygasło zatem przed procesem na skutek czynności dokonanej przez powoda. W tych okolicznościach bezprzedmiotowe jest rozważanie, czy charakter tej wierzytelności, która nie stanowi roszczenia wynikającego z umowy, ale ma swoje źródło w reżimie bezpodstawnego wzbogacenia, pozwala na jej rozpoznanie w postępowaniu uproszczonym.

Z kolei roszczenie odszkodowawcze w ogóle nie przysługuje pozwanemu. Pozwany wywodził je z nienależytego wywiązywania się przez powoda z obowiązków menedżera salonu sprzedaży, polegającego na przyjmowaniu zamówień na szycie indywidualne z materiałów powierzonych bez pobierania zaliczki, co spowodowało szkodę pozwanego.

Szkodę stanowią koszty uszycia garniturów na podstawie takich zamówień, które nie zostały następnie odebrane przez klientów. Zdaniem Sądu, powód jako menedżer salonu nie miał obowiązku takiego zabezpieczania umów z klientami, które polegałoby na pobieraniu zaliczek przy zamawianiu garnituru z materiałów własnych klientów. Taki obowiązek nie wynika z treści łączącej strony umowy. Nie jest on ustanowiony w § 2 umowy, w którym zostały wymienione szczegółowe obowiązki menedżera salonu. Sad uznał również, iż nie sposób również argumentować, że nie pobierając zaliczki w przypadku szycia z materiału powierzonego powód naruszył ustanowiony w § 2 ust. 2 lit (i) umowy -obowiązek „dbania o interesy spółki". Wystarczającym zabezpieczeniem tych interesów jest bowiem pobranie materiału od klienta. Materiał stanowi wymierną wartość majątkową, a jednocześnie koszt klienta, przez co jest dostateczną motywacją do odebrania uszytego garnituru. W wystarczający sposób zabezpiecza to interesy spółki.

"Sąd I instancji wskazał, iż ryzyko niewykonania umowy istnieje w zasadzie w każdym przypadku zawarcia umowy, nawet w razie pobrania zaliczki na jej poczet. Tego rodzaju okoliczności trudno przewidzieć przy zawieraniu umowy. Obowiązek menedżera dbania o interesy spółki, ustanowiony w § 2 ust. 2 lit (i) umowy, nie oznacza, że ma on przejąć to ryzyko na swój rachunek. W „dbaniu o interesy spółki" mieści się wyłącznie obowiązek podejmowania działań w celu zminimalizowania tego ryzyka. Czynności powoda przyjmującego kosztowne materiały klientów w celu uszycia garnituru na indywidualne zamówienie są dążeniem do właśnie takiego zminimalizowania ryzyka. Powód nie naruszył zatem obowiązku dbania o interesy spółki.

Mając to wszystko na uwadze Sąd uznał, że powodowi przysługuje wynagrodzenie w dochodzonej pozwem wysokości, zaś pozwanemu nie przysługują wierzytelności objęte dwoma oświadczeniami o potrąceniu. Z tego względu Sąd na podstawie art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c. zasądził powodowi od pozwanego kwotę 4 023, 38 złotych z tytułu wynagrodzenia za świadczenie usług w czerwcu 2014 roku. Kwota ta została powiększona o 166, 40 złotych rekompensaty z tytułu kosztów odzyskiwania należności. Roszczenie o rekompensatę ma swoją podstawę prawną w art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych . Zgodnie z tym przepisem, wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 tej ustawy, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności. Nabycie uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, uzależnione jest natomiast od łącznego spełnienia następujących

przesłanek: spełnienia świadczenia przez wierzyciela i nie otrzymania zapłaty w terminie określonym w umowie. Te warunki zostały w niniejszej sprawie spełnione. Łącznie Sąd zasądził zatem powodowi od pozwanego kwotę 4 189, 78 złotych.

Podstawę zasądzenia odsetek od kwoty 4 023, 38 złotych stanowił przepis art. 481 § 1 k.c, zgodnie z którym wierzycielowi należą się odsetki, jeśli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, chociażby nie poniósł żadnej szkody. Odsetki zostały zasądzone od dnia następnego po dacie upływu terminu płatności. Termin płatności został określony w § 7 kontraktu menedżerskiego. Menedżer miał obowiązek wystawić fakturę do 15 dnia następnego miesiąca za miesiąc poprzedni, zaś zapłata miała nastąpić w ciągu 7 dni od otrzymania rachunku. Faktura za czerwiec 2014r. została przez powoda wystawiona w dniu 14 lipca 2014r., a 7 - dniowy termin upłynął 21 lipca 2014 roku. Pozwany nie kwestionował jej otrzymania w czasie umożliwiającym zapłatę w wyznaczonym terminie; stąd odsetki zostały zasądzone od 22 lipca 2014 roku.

Ze względu na zmianę art. 481 § 2 k.c, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2016 r., a wprowadzonego ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 18-30) do dnia 31 grudnia 2015 r. Sąd zasądził odsetki ustawowe (zgodnie przepisem art. 481 § 2 k.c. w poprzednio obowiązującej wersji), natomiast od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r. (art. 56 ustawy o zmianie ustawy o-terminach zapłaty).

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c, zobowiązując pozwanego, jako przegrywającego spór, do ich zwrotu powodowi w całości. W niniejszej sprawie obejmowały one opłatę od pozwu oraz koszty zastępstwa procesowego w łącznej wysokości 651 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany zaskarżając go w całości. Wyrokowi zarzucił:

1) naruszenie art. 23> §1 k.p.c. poprzez niemające poparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie ustalenie, że zwyczajnym trybem postępowania w salonach Pozwanego jest niepobieranie zaliczki od klientów w przypadku przyjmowania zamówień na uszycie garniturów z materiałów dostarczonych przez samych klientów, a sam fakt przedłożenia własnego materiału przez klienta stanowi wystarczające zabezpieczenie interesów Pozwanego, które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy, jako że doprowadziło sąd do wniosku, że powód należycie wykonał swoje

zobowiązanie do dbałości o interesy Pozwanego pomimo nieodebrania zaliczki na poczet wykonania usługi uszycia garniturów wobec przyjęcia materiałów, w tym celu od klientów, zatem nie może być obciążony kosztem uszycia garniturów, które następnie nie zostały odebrane przez klientów;

2)  naruszenie art. 471 k.c. poprzez nieprawidłowe zastosowanie w wyniku uznania, że nie zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej powoda i konsekwentne uznanie, że powód nie jest zobowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej pozwanemu wskutek nienależytego wykonania zobowiązania;

3)  naruszenie art. 498 §1 i 2 k.c. poprzez nieprawidłowe niezastosowanie i uznanie, że nie doszło skutecznego potrącenia wzajemnych wierzytelności stron i wierzytelność powoda nie umorzyła się.

Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja w części zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy w większości podziela ustalenia faktyczne oraz ocenę prawną dokonaną przez sąd I instancji. Sąd II instancji podziela ustalenia sądu I instancji odnośnie kwalifikacji prawnej, zawartej przez strony umowy, faktu pomniejszenia- wysokości własnego wynagrodzenia przez powoda z tytułu wynagrodzenia z wzajemną wierzytelnością pozwanego o zwrot niesłusznie pobranej kwoty. Zasadnie sąd I instancji przyjął, iż zostało ono faktycznie dokonane przez powoda poprzez pomniejszenie faktury z tytułu wynagrodzenia. Zasadnie sąd przyjął również, iż w tej sytuacji roszczenie pozwanego o zwrot niesłusznie pobranej kwoty wygasło przed procesem na skutek czynności dokonanej przez powoda. Sąd II instancji w pełni podziela również ustalenia sądu

I  instancji odnośnie tego, iż nie przysługuje pozwanemu roszczenie odszkodowawcze. Słusznie sąd I instancji wskazał, iż pozwany nie wykazał , aby powód zobowiązany był do pobierania- zaliczek na koszty uszycia garniturów oraz aby na skutek braku pobrania tych zaliczek powód- naruszył obowiązek dbania o interesy spółki. Wskazać nadto należy na dodatkową okoliczność, iż pozwany nie wykazał dodatkowo wysokości szkody. Podnieść bowiem należy, iż gdyby przyjąć, iż powód miał obowiązek pobrać zaliczki, czego sąd

II  instancji nie podziela, to szkody nie stanowi wartość kosztów uszycia garniturów. Gdyby powód był zobowiązany do pobrania zaliczek i je pobrał, a klient nie odebrałby garnituru, to brak byłoby podstaw do obciążenia powoda kosztem uszycia garniturów. Niezrozumiałym

jest na jakiej podstawie powód w taki sposób wyliczył wysokość szkody. Zatem również z tego powodu pozwany nie wykazał podstaw do dokonanego potrącenia . Mając na uwadze powyższe sąd II instancji uznał, iż nie doszło do naruszenia przez sąd I instancji treści art.471 k.c. oraz 498§1 i 2 k.c. Ustalenia sądu I instancji oraz rozważania prawne w tym względzie są w pełni poprawne oraz znajdują oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. W tym zakresie nie doszło również do naruszenia przez sąd I instancji treści art.233§l k.p.c, albowiem ustalenia sądu są logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Sąd Okręgowy nie zgadza się jednak ze stanowiskiem Sądu Rejonowego w zakresie w jakim Sąd ten przyjął, że powód udowodnił swoje roszczenie, co do całości kwoty żądanej pozwem. Ogólną regułę dowodową stwarza tu art. 6 k.c. („ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne") i jako podstawowy przepis w tym przedmiocie, stosowany w postępowaniu sądowym, pozostaje w ścisłym związku z przepisami kodeksu postępowania cywilnego, normującymi reguły dowodzenia. W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu.

Przede wszystkim należy zaznaczyć, iż zgodnie z przedstawionym do akt sprawy kontraktem menedżerskim (k.34 i n.) powodowi przysługiwało wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 1 500 zł netto, powiększone o 1,8 % prowizji kwoty netto miesięcznej sprzedaży w salonie (§5 umowy).

W ocenie Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy, powód nie wykazał wysokości dochodzonej kwoty. Wysokość wyliczonego przez powoda wynagrodzenia była natomiast kwestionowana przez pozwanego. Podnieść należy, iż powód przesłuchany w charakterze strony wskazał, iż na kwotę dochodzona przez niego składa się wynagrodzenie podstawowe w kwocie 1500 zł, 800 złotych ryczałtu, prowizja od kwoty sprzedaży netto oraz należności publicznoprawne pracowników powoda fj. ZUS pracowników i jego Vat. Po zliczeniu tych kwot otrzymał kwotę ponad 6 tysięcy złotych. Wskazać należy, iż żaden zapis umowy nie stanowi o tym, aby pozwany zobowiązany był do pokrywania innych, niż wymienione powyżej w §5 umowy, składników wynagrodzenia. Powód nie wykazał na jakiej podstawie domaga się pokrycia przez pozwanego kosztów ZUS-zatrudnionych przez siebie pracowników . Nie wykazał również wysokości tych składek, w żadnym piśmie procesowym nie wskazał sposobu wyliczenia wysokości wynagrodzenia. Samo ogólne stwierdzenie, iż poprzednie faktury były akceptowane przez pozwanego, nie wykazuje zasadności tak wyliczonej kwoty, która jest dochodzona tytułem wynagrodzenia na

podstawie zawartej przez strony umowy za miesiąc czerwiec 2014 r. Przyjęcie przez sąd , iż wynagrodzenie powoda za miesiąc czerwiec 2014 r wyniosło kwotę 6423,38 zł stanowiło zatem naruszenie treści art.233§l k.p.c, albowiem kwota ta nie została wykazana w żaden sposób. Nadto wynagrodzenie mogło się różnić w każdym miesiącu z uwagi na fakt, iż kwoty stałe to 1500 zł oraz 800 zł. Pozostałe składniki zależały od wartości sprzedaży. Brak jest podstaw, aby porównywać wysokość wynagrodzenia za czerwiec 2014 do wynagrodzenia z pozostałych miesięcy, w sytuacji gdy powód nie wykazał sposobu wyliczenia poprzednich miesięcy, ani podstawy domagania się zapłaty składek ZUS zatrudnionych przez siebie pracowników.

Pozwany podnosił, że prawidłowo wyliczona kwota wynagrodzenia za czerwiec 2014r, to 4024 zł brutto. Powód nie przedstawił sposobu dokonanego przez siebie wyliczenia, nie wykazał jaka była wartość prowizji wyliczonej od kwoty netto miesięcznej sprzedaży w salonie zgodnie z §5 umowy. Powód nie zaprzeczył, iż wartość wynagrodzenia wynosi 4024 zł ,. a jedynie do tej kwoty wynagrodzenia doliczył tzw. należności publicznoprawne. Sąd okręgowy przyjął zatem ,iż bezsporna pomiędzy strona kwota wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 2014 r należna powodowi wynosiła 4024 zł brutto.

W sprawie nie było sporne, że powód pobrał z kasy sklepu kwotę 2 400 zł - o którą skorygował pierwszą z wystawionych faktur z tytułu wynagrodzenia. W takiej sytuacji w związku z ujawnionymi brakami w kasie, kwota należnego powodowi wynagrodzenia winna zostać pomniejszona o wysokość kwoty pobranej przez powoda (4024 zł - 2400 zł = 1624 zł). Podnieść bowiem należy, iż słusznie sąd I instancji ustalił, iż wierzytelność ta została już rozliczona pomiędzy stronami, bowiem powód pomniejszył wysokość roszczenia z tytułu wynagrodzenia za świadczenie usług o kwotę niedoboru kasowego . Roszczenie pozwanego o te kwotę wygasło zatem jeszcze przed procesem. Kwotę 1624 zł należało powiększyć o 166,40 zł rekompensaty z tytułu kosztów odzyskiwania należności, na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, albowiem warunki jej zasądzenia w niniejszej sprawie zostały spełnione.

Mając powyższe na uwadze należało na podstawie art. 386 §1 k.p.c. zmienić zaskarżony wyrok w pkt 1 i obniżyć zasądzoną tam kwotę do kwoty 1 790,40 zł oraz oddalić powództwo ponad tę kwotę, a w pkt 2 znieść wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu.

W pozostałym zakresie apelację należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c. z przyczyn opisanych powyżej.

O kosztach postępowania przed sądem I i II instancji orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Wzajemne zniesienie kosztów uzasadnia zbliżony zakres wygrania sprawy i zbliżone koszty poniesione przez strony.