Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Gałas

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2017 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 505 ¹⁰ § 2 k.p.c.

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialności w W.

przeciwko I. P. i T. P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 5 września 2016 roku, sygn. akt: XVI GC 2802/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od I. P. i T. P. solidarnie na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. 450,00 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Anna Gałas

Sygn. akt XXIII Ga 117/17

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2014 r. powód (...) sp. z o.o. wystąpił przeciwko pozwanym I. P. i T. P. jako wspólnikom spółki cywilnej o zapłatę solidarnie kwoty 6397,79 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwot i dat: 3 073,41 zł od dnia 30 lipca 2013 r. do dnia zapłaty; 3 324,38 zł od dnia 6 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W dniu 29 sierpnia 2014 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. XVI GNc 5443/14, w którym uwzględnił żądanie pozwu.

W dniu 22 września 2014 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) pozwani złożyli sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, w którym zaskarżyli nakaz w całości oraz wnieśli o oddalenie powództwa i o zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pismem z dnia 11 lipca 2016 r. powód ograniczył powództwo do kwoty 1 723,61 zł i wniósł o jej zasądzenie od pozwanych solidarnie wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Przyczyną ograniczenia powództwa było częściowe spełnienie zobowiązań przez pozwanych. Dochodzona kwota uwzględnia zaliczenie wpłat pozwanych także na odsetki należne od przeterminowanych wierzytelności.

Wyrokiem z dnia 5 września 2016 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie zasądził od od pozwanych I. P. i T. P. solidarnie na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 1 723,61 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od kwoty 1 723,61 zł od dnia 23 marca 2016 r. do dnia zapłaty, (pkt I), umorzył postępowanie w pozostałym zakresie (pkt II) oraz zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 1 684,22 zł tytułem kosztów procesu, w tym 1 200,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. (pkt III).

Na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy oraz twierdzeń stron co do okoliczności bezspornych Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. w W. (dalej: powód) oraz I. P. i T. P. (dalej: pozwani) prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod firmą (...) pozostawali w stałej współpracy, w ramach której pozwani nabywali od powoda towar w postaci gazu Propan-Butan. Z tytułu sprzedaży towaru powód wystawił pozwanym m. in. następujące faktury VAT:

- nr (...) z dnia 8 lipca 2013 r. na kwotę 3674,32 zł brutto płatną do dnia 29 lipca 2013 r. z tytułu sprzedaży gazu Propan-Butan w butlach w ilości 105 sztuk;

- nr (...) z dnia 13 lipca 2015r. na kwotę 3324,38 zł brutto płatną do dnia 5 sierpnia 2013 r. z tytułu sprzedaży gazu Propan-Butan w butlach w ilości 95 sztuk (dowód: faktury VAT k. 10-11).

Wobec opóźnień w zapłacie I. P. działając jako wspólnik spółki cywilnej pod firmą (...) s.c. pismem z dnia 18 września 2013 r. zadeklarowała uiszczenie na rzecz powoda należności w ratach wskazując wysokość kwot i daty które zostaną uiszczone. Pismem z dnia 23 września 2013 r. powód wezwał pozwanych do zapłaty kwoty 25 125,34 zł obejmującej m.in. należności ujęte w fakturach VAT nr (...). Pismem z dnia 18 listopada 2013 r. I. P. działając jako wspólnik spółki cywilnej pod firmą (...) s.c. zwróciła się do powoda o zawarcie ugody co do zapłaty należności w wysokości 18 021,66, wskazując iż zostanie ona uiszczona do 27 grudnia 2013 r.

Pozwani dokonali zapłaty części ceny objętej fakturą VAT nr (...) uiszczając na powoda kwotę 600,91 zł. Ponadto pozwani uiścili na rzecz powoda następujące kwoty:

- 1500 zł w dniu 15 stycznia 2016 r. w tytule przelewu wpisując „zapłata za fa. (...)”;

- 1000 zł w dniu 22 luty 2016 r. w tytule przelewu wpisując „wg. uzgodnień za fa. (...) NIP (...)”;

- 500 zł w dniu 29 lutego 2016r. w tytule przelewu wpisując „zapłata za fa. (...)”;

- 1500 zł w dniu 22 marca 2016 r. w tytule przelewu wpisując „zapłata za fa. B. s.c NIP (...)”;

- 1897,79 zł w dniu 30 maja 2016r. w tytule przelewu wpisując „zapłata za fa. (...) s.c. NIP (...) uregulowanie całości zobowiązania”.

Powód zaliczył wpłaty na poczet naliczonych odsetek ustawowych z tytułu opóźnienia, a następnie pozostające z wpłat kwoty zarachował na poczet należności głównej.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo ograniczone do kwoty 1723,61 zł jest zasadne w całości.

Sąd ocenił, że roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu powód wywodził z umowy sprzedaży towarów, którą zawarł z pozwanymi, tytułem czego wystawił na ich rzecz dołączone do pozwu faktury VAT, opiewające na należną mu z tego tytułu cenę. Pozwani nie kwestionowali faktu zawarcia umowy sprzedaży, ani też wydania im towaru. Kwestionowali zaś wysokość zobowiązania. Na potwierdzenie zasadności i wysokości roszczenia powód przedłożył wystawione na rzecz pozwanych faktury VAT, wezwanie do zapłaty oraz korespondencję kierowaną przez pozwanych do powoda z prośbą o rozłożenie należności na raty oraz zawarcie ugody.

Sąd Rejonowy wskazał, że pozwani nie zaprzeczyli, że otrzymali towar, którego dołączone do pozwu faktury dotyczą. Ponadto częściowo spełnili świadczenie z pierwszej faktury jeszcze przed wniesieniem pozwu. Sąd Rejonowy uznał, że pozwani nie wykazali, aby powód przedłużył im termin płatności. Zdaniem Sądu Rejonowego pozwani nie wyjaśnili, nie wykazali też, że powód nie uwzględnił jakichkolwiek wpłat z ich strony, a to na nich spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie.

Jak wskazał Sąd Rejonowy pozwani przedstawili własne zestawienie - listę transakcji rozrachunkowych, które nie jest wiarygodne, jest niejasne, wydaje się niepełne, skutkiem czego nie niesie ze sobą wartości informacyjnej.

Sąd Rejonowy podniósł też, że strony postępowania próbowały zawrzeć ugodę, ale ostatecznie nie doszło do porozumienia, a w konsekwencji propozycje ugodowe ujawnione w korespondencji e-mailowej prowadzonej między pełnomocnikami stron co do umorzenia 50% odsetek nie mają charakteru wiążącego. Sąd Rejonowy przyjął też, że nie może być mowy o nadużyciu ze strony powoda. Rozmowy ugodowe nie zostały zwieńczone zawarciem ugody. Natomiast na rozprawie w dniu 11 lipca 2016r., na której mogło dojść do zawarcia ugody, pełnomocnik pozwanych w ogóle się nie stawił, więc niezrozumiały jest zarzut, że do ugody nie doszło. A skoro nie doszło do ugody, to powód nadal ma roszczenie o odsetki w pełnej wysokości i o koszty procesu.

Podsumowując Sąd I instancji stwierdził, że powód wykazał, że sprzedał pozwanym towar za określoną cenę, a pozwani nie wykazali, że zobowiązanie to w całości wygasło lub nie jest wymagalne, a zatem na pozwanych spoczywa obowiązek zapłaty ceny, w zakresie jeszcze niespłaconym tj. w zakresie kwoty 1723,61 zł. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c.

Sąd Rejonowy uznał ograniczenie powództwa, jako cofnięcie w części, której powód nie popierał i uznając cofnięcie za skuteczne, umorzył postępowanie o zapłatę ponad kwotę 1 723,61 zł, na podstawie art. 355 § 2 k.p.c.

O kosztach postepowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. uznając pozwanych za przegrywających postepowanie w całości.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli pozwani osobiście, zaskarżając wyrok w zakresie punktu I i III. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucili:

- naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 451 § 1 k.p.c.

- błędne ustalenia faktyczne,

- naruszenie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, a w szczególności art. 233 k.p.c., poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez pominięcie złożonych dowodów, a także nie przeprowadzenie w należyty sposób postępowania dowodowego, w szczególności w zakresie postanowień ugodowych dokonanych przez strony,

- błędną ocenę zebranego materiału dowodowego w sprawie,

- błędy w ustaleniach faktycznych w sprawie,

Powołując się na te zarzuty pozwani wnieśli o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części tj. w zakresie pkt. I i III wyroku ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji; zasądzenie od pozwanych ad. 1 i 2 solidarnie na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w sprawie, który to Sąd Okręgowy akceptuje i uznaje za własny. Na aprobatę zasługuje również ocena prawna dokonana przez sąd pierwszej instancji.

Wszystkie zarzuty apelacji są niezasadne.

W ocenie Sądu Okręgowego nie wzbudza wątpliwości fakt sprzedaży pozwanym gazu i brak zapłaty za towar w terminach płatności, czego też pozwani nie kwestionują. Niewątpliwie przed wytoczeniem powództwa a dalej w trakcie postępowania przed sądem pierwszej instancji pozwani uiszczali w różnych kwotach i terminach należności na poczet ceny towaru zakupionego od powoda. Nie ma też wątpliwości co do tego, że między stronami nie doszło do zawarcia jakiejkolwiek ugody pozasądowej, czy przed Sądem.

Pozwani uważają, że nie są zobowiązani do zapłaty odsetek ustawowych oraz kosztów postepowania, a Sąd Rejonowy błędnie ocenił dowody w sprawie i błędnie ustalił stan faktyczny odnośnie tego obowiązku.

W ocenie Sądu Okręgowego stanowisko pozwanych i zarzuty w tym zakresie stanowią wyłącznie nieuzasadnioną polemikę z dokonaną przez Sąd I instancji oceną dowodów. Pozwani nie wskazuje też w jaki sposób Sąd Rejonowy dokonując oceny dowodów miał uchybić zasadom doświadczenia życiowego, logicznego rozumowania, czy też wszechstronności w ocenie dowodów. Argumentacja prezentowana przez pozwanych na poparcie zarzutów sprowadza się do przedstawiania ich dość ogólnej, subiektywnej oceny stanu faktycznego, a w istocie jest tylko ogólnym zaprzeczeniem faktów ustalonych przez Sąd Rejonowy. Stanowisko pozwanych, jakoby strony uzgodniły, że odsetki zostaną umorzone po zapłacie przez pozwanych należności głównej, mimo że nie ma żadnej ugody stron o takiej treści, nie jest ona poparte żadnymi dowodami, choć to na pozwanych w tym zakresie spoczywał ciężar dowodowy. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W świetle zaś art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wykazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zatem gdy strona nie przedstawia dowodów, należy uznać, że dany fakt nie został wykazany.

Z oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy wynika, że co prawda trwały negocjacje (prowadzone co ważne przez profesjonalnych pełnomocników) ale nie zakończyły się ugodą. Faktycznie w żadnej z wiadomości mailowych, które miałyby dowodzić zawarcia ugody nie ma jednoznacznych zobowiązań odnośnie roszczeń dochodzonych w tej sprawie, ani tym bardziej zrzeczenia się przez powoda roszczeń o odsetki i koszty procesu. Trzeba dodać, że co więcej z tej korespondencji wprost wynika, że powód jest gotów do zawarcia ugody przedsądowej (czyli przed sądem orzekającym w sprawie), pod warunkami i przedstawia swoje stanowisko (dowód: mail k. 156). W sprawie natomiast nie zawarto takiej ugody przed sądem, a nawet nie było to możliwe, ponieważ na termin rozprawy nie stawili się ani pozwani ani też ich pełnomocnik. Zawarcie ugody przed sądem z pewnością wymaga obecności obu stron albo ich pełnomocników. Pozwani w apelacji nie odnoszą się do konkretnych dowodów i stanowiska Sądu Rejonowego, że nie została zawarta ugoda przedsądowa, co powoduje, że nie zawiera ona jasnych i merytorycznych argumentów w tym przedmiocie, będącym z resztą zasadniczą tezą apelacji. Sąd Rejonowy z pewnością prawidłowo ocenił dowody. Prawidłowe są ustalenia faktyczne zarówno odnośnie negocjacji ugodowych, jak i ich efektów. Zarzut błędów w tym zakresie oraz zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. są zatem chybione.

Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował art. 451 § 1 k.c. Zgodnie z treścią tego przepisu dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne.

Powód miał pełne prawo zaliczyć wpłaty pozwanych na należności uboczne (odsetki). Argumentacja Sądu Rejonowego zawarta w uzasadnieniu wyroku jest prawidłowa i bezcelowe jest ponowne jej powtarzanie. Pozwani tej argumentacji nie podważają a bezpodstawnie twierdzą, że powód takiego uprawnienia nie miał. Tymczasem przepis obowiązującego prawa jest jasny a uprawnienie wierzyciela, który nie otrzymuje należności w terminie wyprzedza uprawnienie dłużnika do wskazania sposobu zaliczenia wpłaty. Pozwani z pewnością też nie udowodnili, że powód zrzekł się roszczeń odsetkowych czy kosztów postępowania, a ugody w tym zakresie nie zawarto.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy oddalił apelację, jako bezzasadną na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i obciążono nimi w całości pozwanych, jako stronę w całości przegrywającą. Na zasądzone koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda (450,00 zł), którego wysokość wynika z § 2 pkt 2) w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym po 27 października 2016 r.

SSO Anna Gałas