Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy i Zamówień Publicznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Anna Żuława

Protokolant: sekr. sądowy Wiktoria Rybczyńska

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2023 r. w Warszawie

na rozprawie,

sprawy z powództwa Instytutu (...) w W.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 6 grudnia 2022 r., sygn. akt XV GC 1026/17

oddala apelację;

zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Instytutu (...) w W. kwotę 4.050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

sędzia Anna Żuława

Sygn. akt XXIII Ga 261/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 stycznia 2017 r. (data nadania w UP) powód Instytut (...) w W. (dalej: Instytut lub powód), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dalej: (...) lub pozwany) kwoty 50 848,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 października 2010 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Wyrokiem z 6 grudnia 2022 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie w pkt I zasądził od pozwanego na rzecz powoda 50.848,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 20 października 2010 do 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, w pkt II oddalił powództwo w pozostałym zakresie, w pkt III zasądził od pozwanego na rzecz powoda 7.960 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w pkt IV nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie na rzecz pozwanego 307,52 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Sąd Rejonowy oparł rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach prawnych:

W wyniku postępowania o udzielenie zamówienia publicznego nr (...) na dostawę i instalację serwerów oraz oprogramowania do wirtualizacji, komisja przetargowa uznała za najkorzystniejszą ofertę nr 4 przedstawioną przez (...). Następnie 5 lipca 2010 r. Instytut – jako kupujący zawarł z (...) jako sprzedawcą umowę nr (...). Przedmiotem umowy była sprzedaż, dostarczanie i instalacja przez sprzedającego na rzecz kupującego serwerów oraz oprogramowania do wirtualizacji (§ 1 ust. 1 umowy). Oferta Sprzedającego, wszystkie załączniki do niniejszej umowy oraz dokumenty przytoczone w jej tekście, a nie nazwane załącznikami, stanowią integralną część umowy (§ 1 ust. 2 umowy). Sprzedający oświadcza, iż wraz z oprogramowaniem, przekazuje Zamawiającemu niewyłączną licencję producenta na użytkowanie oprogramowania stanowiącego przedmiot umowy. Szczegółowe informacje dotyczące zakresu licencji oraz dokumenty potwierdzające jej udzielenie, przekazane będą wraz z dostawą (§ 1 ust. 3 umowy). Całkowita cena brutto umowy wynosi 508 483,80 zł (§ 2 ust. 1 umowy). W przypadku odstąpienia przez Sprzedającego od wykonania postanowień niniejszej umowy z przyczyn niedotyczących Kupującego, bądź odstąpienia od wykonania postanowień niniejszej umowy przez Kupującego z przyczyn leżących po stronie Sprzedającego, Sprzedający zapłaci Kupującemu karę umowną w wysokości 10% ceny brutto (§ 6 ust. 2 umowy).

Integralną część zawartej przez strony umowy stanowiła Specyfikacja Istotnych Warunków Zamówienia (dalej Specyfikacja), która m.in. uszczegółowiała przedmiot zamówienia. W załączniku nr 4 do Specyfikacji zostały wskazane parametry techniczno-eksploatacyjne dotyczące zamówienia. W części tego załącznika oznaczonej jako „Zadanie nr 2" zostały określone parametry oprogramowania do wirtualizacji. We wstępnej części zostały określone ogólne wymogi dotyczące licencji umożliwiających korzystanie z przedmiotowego oprogramowania. W dalszej części tego fragmentu załącznika do specyfikacji w tabeli, zostały opisane szczegółowe wymagania dotyczące oprogramowania do wirtualizacji.

Odpowiadając na zamówienie Instytutu, (...) przedstawił swoją ofertę realizacji zamówienia. Jeden z załączników do przedmiotowej oferty stanowił załącznik nr 4 do Specyfikacji, w którym uczyniono adnotację, że oferowane przez niego oprogramowanie spełnia warunki wskazane w zamówionemu, wpisując słowo „tak" przy każdym z wyszczególnionych wymagań.

W dniu 31 sierpnia 2010 r. (...) przedstawił Instytutowi wszystkie elementy będące przedmiotem zawartej przez strony umowy. W tym dniu został również sporządzony protokół odbioru. W jego treści zostało zawarte oświadczenie, że wraz z dostarczonym urządzeniem pozwany otrzymał m. in. licencje na korzystanie z oprogramowania. W imieniu Kupującego odbioru dokonywał P. K.. W treści protokołu została wpisana odręcznie uwaga, że z powodu braku możliwości montażu sprzętu, zostanie on dokonany u zamawiającego w późniejszym terminie. Nadto wpisano, że z uwagi na brak potwierdzenia u zamawiającego wygenerowania licencji i subskrypcji (...) (pkt 6), wykonawca zobowiązał się do tego, że potwierdzenie to wpłynie do zamawiającego na wskazany adres e-mail do dnia 3 września 2010 r.

Ostatecznie zostały dostarczone licencje firmy (...). Okazało się jednak, że dostarczone Instytutowi licencje (a wcześniej zamówione przez niego) nie pozwalają na korzystanie z dostarczonego oprogramowania w pełnym zakresie, w szczególności w zakresie opisanym w załączniku nr 4 do Specyfikacji. Okoliczność ta została przez Instytut ustalona w oparciu o informacje uzyskane od przedstawiciela firmy (...) w pismach z 7 września 2010 roku i 8 września 2010 r. Wynikało z nich, że dostarczone licencje nie spełniają wszystkich wymagań opisanych w zadaniu nr 2 załącznika nr 4 do Specyfikacji.

Pismem z 8 września 2010 r. (...) Inc. poinformowało, iż produktem spełniającym wszystkie zdefiniowane w SIWZ wymagania dla oprogramowania do wirtualizacji jest licencja: (...)((...)); symbol katalogowy: (...). Natomiast wymagania SIWZ zdefiniowane dla opieki serwisowej do oprogramowania spełnia następujący produkt: (...); symbol katalogowy: (...).

(...) w pismach z dnia 15 września 2010 r. i 30 września 2010 r. wskazał, że dostarczone licencje w pełni spełniają wymagania zawartej przez strony umowy. W pismach tych (...) podniósł, że Instytut błędnie utożsamia opis ogólnych parametrów oprogramowania do wirtualizacji z wymaganymi w Specyfikacji licencjami. (...) wskazał, że dostarczone przez niego licencje spełniają kryteria z załącznika nr 4, bowiem zgodnie z jego treścią dostarczone licencje miały pozwalać wyłącznie na uruchomienie wirtualizacji na serwerach wyposażonych w dwa procesowy 4-rdzeniowe. Zdaniem (...) dalsza część zadania nr 2 zawiera jedynie ogólne parametry oprogramowania do wirtualizacji i opis ten nie ma bezpośredniego związku z rodzajem wymaganych przez Specyfikację licencji.

Pismem z 5 października 2010 r. Instytut odstąpił od umowy nr (...) zawartej z (...), wskazując że dostarczone licencje nie spełniają parametrów technicznych i funkcjonalnych wymaganych w specyfikacji a szczegółowo wymienionych w piśmie. W piśmie tym poinformowano (...), że dostarczone przez niego urządzenia pozostają do dyspozycji T., zaś na ich odbiór został zakreślony termin 7 dni od daty otrzymania pisma. Dodatkowo poinformowano, iż zgodnie z treścią § 6 ust. 2 umowy nałożono na (...) karę umowną w wysokości 50 848,38 zł tytułem nienależytego wykonania umowy. (...) w odpowiedzi w piśmie datowanym na 12 października 2010 r. wskazał, iż brak jest podstaw do odstąpienia od wiążącej umowy, która została należycie wykonana.

Pismem z 13 października 2010 r. Instytut wezwał (...) do natychmiastowego odbioru dostarczonych urządzeń, podtrzymując stanowisko w przedmiocie odstąpienia od umowy. Przy piśmie została zwrócona wystawiona przez (...) faktura VAT, albowiem nie zostały usunięte wszystkie zastrzeżenia dotyczące dostawy.

Dostarczone przez (...) oprogramowanie (...) w wersji Standard o kluczu (...)- (...)- (...)- (...)- (...) nie spełniało wymagań SIWZ. Wersja Standard ogranicza między innymi funkcjonalność wirtualnych komputerów do użycia maksymalnie 4 wirtualnych procesorów 6 rdzeniowych. Licencja dostarczona przez (...) nie spełniała kryteriów z załącznika 4 – zadanie 2 gdyż nie pozwalała na tworzenie wirtualnych komputerów z 8 wirtualnymi procesorami.

31 sierpnia 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Gospodarczy XX Wydział Gospodarczy wydał wyrok w sprawie z powództwa (...) przeciwko Instytutowi prowadzonej pod sygn. akt: XX GC 866/10, w pkt 1 uchylił w całości nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z 19 listopada 2010 r. sygn. akt: XX GNc 779/10 i oddalił powództwo w całości oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego 26 273 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. (...) dochodził od Instytutu zapłaty kwoty 508.483,80 zł wraz z odsetkami tytułem wynagrodzenia za spełnienie świadczenia wynikającego z umowy zawartej 5 lipca 2010 r. nr (...). Sąd oddalił powództwo uznając za skuteczne oświadczenie o odstąpienie od umowy złożone przez Instytut. Jako materialnoprawną podstawę do tego wskazał art. 560 § 1 k.c. Z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego sprawy wynikało, iż (...) nie dostarczył licencji spełniającej wymagania załącznika nr 4 do specyfikacji.

Apelację od powyższego wyroku złożył (...). Wyrokiem z 16 maja 2012 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w sprawie pod sygn. akt: VI A Ca 1440/11 oddalił apelację i zasądził od (...) na rzecz Instytutu kwotę 5 400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. W ocenie Sądu Apelacyjnego słusznie uznał Sąd Okręgowy, że Instytut miał prawo w świetle zapisów umowy odstąpić od jej wykonania.

23 września 2013 r. Instytut wystąpił z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. wskazując jako przeciwnika (...) (sygn. akt: XV GCo 2316). Roszczenie objęte wnioskiem dotyczyło zapłaty kwoty 50 848,38 wraz z odsetkami tytułem kary umownej za odstąpienie od umowy z 5 lipca 2010 r. nr (...). Postępowanie zostało zakończone 30 stycznia 2014 r.

W dalszej części Sąd Rejonowy wyjaśnił, że na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemal w całości, oddaleniu podlegała jedynie niewielka kwota dotycząca daty początkowej naliczania odsetek. Sąd Rejonowy wskazał, że w przedmiotowej sprawie powód dochodził od pozwanego zapłaty kwoty 50 848,38 zł stanowiącej równowartość naliczonej pozwanemu kary umownej za odstąpienie od umowy z 5 lipca 2010 r., nr (...) z przyczyn leżących po stronie pozwanego. Sąd Rejonowy ocenił, że umowa łącząca strony miała charakter mieszany. stosunek prawny, jaki wykreowały strony łączył w sobie elementy umowy sprzedaży, dostawy i świadczenia usług. Jednakże zdecydowanie przeważała regulacja właściwa dla umowy sprzedaży. Odpowiadało to głównemu celowi tej umowy czyli sprzedaży na rzecz kupującego serwerów oraz oprogramowania do wirtualizacji.

Najdalej idącym zarzutem pozwanego był zarzut przedawnienia roszczenia, który zdaniem pozwanego w niniejszej sprawie wynosił 2 lata. Sąd Rejonowy wskazał, że roszczenia o zapłatę kary umownej przedawniają się w tych terminach, w których przedawniają się roszczenia odszkodowawcze wynikające z danego stosunku. Dlatego zdaniem Sądu Rejonowego w rozpoznawanej sprawie należało przyjąć 3-letni termin przedawnienia. W przedmiotowej sprawie kara umowna została zastrzeżona na wypadek skorzystania przez kupującego z uprawnienia prawokształtującego,]jakim jest prawo odstąpienia od umowy. Sąd Rejonowy podzielił stanowisko powoda, iż termin przedawnienia mógł rozpocząć się nie wcześniej niż 5 października 2010 r., a nie później niż 12 października 2010 r., gdyż w tym okresie oświadczenie o odstąpieniu dotarło do pozwanego. Postępowanie pojednawcze zostało wszczęte 23 września 2013 r. i w tym dniu doszło do przerwania biegu przedawnienia, co oznaczało, iż po zakończeniu tego postępowania termin ten rozpoczął swój bieg na nowo (art. 123 i 124 k.c.). Zatem od 31 stycznia 2014 r. ponownie zaczął biec termin przedawnienia przedmiotowego roszczenia. Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony do sądu 30 stycznia 2017 r.

Pozwany kwestionował także, oświadczenie powoda o odstąpieniu od umowy i wskazywał, że nie wywarło ono skutków przewidzianych przez prawo. Sąd Rejonowy wskazał, że przed Sądem Okręgowym w Warszawie że pomiędzy tymi samymi stronami procesu toczyło się już postępowanie dotyczące tej samej umowy. Wyrokiem z 31 sierpnia 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Gospodarczy (sygn. akt: XX GC 866/10) oddalił powództwo. Przedmiotowe rozstrzygnięcie Sąd oparł na ustaleniu, że umowa z 5 lipca 2010 r. nr (...) wygasła na skutek skutecznego odstąpienia od umowy przez Instytut. Sąd skonstatował, że (...) nie dostarczył licencji spełniającej wymagania załącznika nr 4 do specyfikacji. Wyrok został zaskarżony, jednakże Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w sprawie pod sygn. akt: VI A Ca 1440/11 oddalił apelację. Powołując się na art. 365 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy wskazał, że skoro w wyroku z 31 sierpnia 2011 r. zapadłym pomiędzy tymi samymi stronami prawomocnie ustalono, że doszło do skutecznego odstąpienia od umowy z 5 lipca 2010 r. nr (...) i ustalenie to stanowiło podstawę zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia, to pozostaje ono wiążące we wszystkich dalszych procesach pomiędzy tymi samymi stronami. Prowadzi to do wniosku, że także w przedmiotowym procesie Sąd był obowiązany przyjąć, że umowa łącząca strony wygasała.

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy ponownie dokonał wykładni Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia, bowiem zdaniem Sądu Rejonowego doszło do rozbieżnego rozumienia jej postanowień. W SIWZ wyraźnie wskazywano na procesory, a nie rdzenie procesorów. W kontekście wykładni należy mieć także na względzie zawodowy charakter wykonywanej przez strony działalności. Działalność pozwanego dotyczyła szeroko rozumianej branży informatycznej, dlatego też nie może się on zasłaniać tym, że zapis ten dotyczył rdzeni procesorów. W SIWZ nie ma stwierdzenia o konfiguracji maszyn o określonej liczbie rdzeni, tylko o określonej liczbie procesorów. W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy mając na względzie wyjaśnienia techniczne poczynione przez biegłego dokonał wykładni umowy w oparciu o art. 65 k.c. i ustalił, iż pozwany nie wykonał zamówienia zgodnie z umową. Wobec powyższego zdaniem Sądu Rejonowego powód miał wszelkie podstawy do odstąpienia od przedmiotowej umowy.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. mając na względzie nowelizację tego przepisu w zakresie wysokości dochodzonych odsetek.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. mając na względzie zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Powód wygrał sprawę w całości zatem pozwany winien jest zwrócić mu celowe koszty procesu.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się strona pozwana, zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w części, wyłącznie w zakresie pkt I i III. Wyrokowi zarzucono: naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

art. 117 § 1 k.c. w zw. z art. 118. zd. 1. k.c., art. 119. k.c. i art. 120. § 1. k.c. poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji nieuznanie roszczenia powoda za przedawnione, podczas gdy okres przedawnienia roszczenia powoda o zapłatę kary umownej rozpoczął się w dniu, w którym powód mógł złożyć oświadczenie o odstąpieniu w najwcześniej możliwym terminie (a nie w dowolnie obranym przez siebie terminie w przyszłości, co stanowiłoby obejście art. 119 k.c. i art. 120. § 1. k.c.) i zakończył się przed wniesieniem przez powoda wniosku o zawezwanie do próby ugodowej;

art. 65 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że SIWZ wskazywał na obowiązek dostarczenia przez pozwanego oprogramowania umożliwiającego skonfigurowanie maszyn wirtualnych złożonych od 1 do 8 procesorów, a nie złożonych z procesorów posiadających od 1 do 8 rdzeni, podczas gdy z pism producenta V. wynika, że pod angielskim pojęciem „processor" należy rozumieć liczbę rdzeni, a nie liczbę procesorów jako takich.

W oparciu o powyższe zarzuty strona pozwana wniosła o zmianę Wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na podstawie art. 15zzs ¹ pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych w brzmieniu nadanym z dniem 3 lipca 2021 r. obowiązującego w dacie orzekania, sprawa podlegała rozpoznaniu przez Sąd odwoławczy w składzie 1-osobowym.

Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia stanu faktycznego i jego ocenę prawną i przyjmuje je za własne. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2013 r. (sygnatura akt I CSK 156/13), sama wzmianka w uzasadnieniu orzeczenia sądu drugiej instancji o akceptacji ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd I instancji oraz o trafności i zgodności z prawem wydanego przez ten Sąd orzeczenia wystarcza do wywiązania się z zawartego w art. 328 § 2 k.p.c.(obecnie art. 327 ¹ k.p.c.), obowiązku wykazania podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia.

Wywiedzione w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego nie zdołały wzruszyć trafnego rozstrzygnięcia wydanego w niniejszej sprawie. Apelacja zawiera dwa główne zarzuty. W pierwszej kolejności skarżący zarzuca nieprawidłowe przyjęcie początkowego terminu, od którego rozpoczął bieg okres przedawnienia, twierdząc przy tym, że ten rozpoczął się w dniu, w którym powód mógł złożyć – po uprzednim dowiedzeniu się o wadach w dniach 7 i 8 września 2010 r. – oświadczenie o odstąpieniu, tj. 9 września 2010 r., co w konsekwencji, zdaniem pozwanego, spowodowało wniesienie pozwu już po upływie terminu przedawnienia.

Następnie skarżący podważa dokonaną przez Sąd Rejonowy wykładnię warunków zawartych w Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia wskazując, że Sąd błędnie oparł się na wykładni językowej przyjmując rozróżnienie pojęć procesor i rdzeń procesora. Skarżący konsekwentnie forsuje tezę, że w tym konkretnym przypadku biorąc pod uwagę nomenklaturę stosowaną przez (...) należało uznać, że są to pojęcia tożsame/używane zamiennie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu przedawnienia, należy wskazać, że ocena Sądu I instancji okazała się ze wszech miar prawidłowa. Powielanie niezwykle szczegółowych rozważań w tym zakresie należy uznać za zbędne. Tak jak zostało wskazane powyżej, Sąd Okręgowy przychyla się zarówno do ustaleń jak i wniosków przedstawionych przez Sąd I instancji i uznaje je za własne, a uzasadnienie zaskarżonego wyroku stanowi część akt przedmiotowej sprawy. Jest to zbędne tym bardziej, iż dopiero na etapie postępowania apelacyjnego pozwany próbuje w istocie jedynie podważyć datę złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy przez powoda podnosząc, iż powód winien uczynić to 9 września 2010 r., kiedy dowiedział się o wadach. Skarżący zdaje się jednak nie dostrzegać, iż powód po uzyskaniu wiedzy o wadach bez zbędnej zwłoki zwracał się o ich usunięcie, a następnie od umowy odstąpił. Po uprzednim otrzymaniu informacji odmownej od pozwanego – w ciągu kilkunastu dni oświadczył o odstąpieniu od umowy. Powód podejmował zatem wszelkie czynności rzetelnie i sprawnie, i w ocenie Sądu Okręgowego nie straciły one przymiotu niezwłoczności. Dlatego całkowicie niezasadne jest twierdzenie skarżącego, że powód nie odstąpił od umowy w najwcześniej możliwym terminie. Sąd Okręgowy ma przy tym na uwadze argumentację pozwanego forsowaną w postępowaniu przez Sądem I instancji, kiedy to pozwany podnosił, że działanie powoda miało na celu najpewniej wyeliminowanie pozwanego z postępowania albowiem przetarg, w jego przekonaniu, miał wygrać inny podmiot. W sytuacji zatem, gdyby powód nie podejmował działań zmierzających do utrzymania umowy (ale natychmiast od umowy odstąpił – jak tego chce skarżący), z całą pewnością mierzyłby się z zarzutem, iż dodatkowo takie zachowanie dowodzi jego tezy. Zresztą skuteczność odstąpienia od umowy została już prawomocnie przesądzona w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie wyrokiem z 16 maja 2012 r. w sprawie o sygn. VI ACa 1440/11, co należy ocenić przez pryzmat art. 365 § 1 k.p.c. Obecna argumentacja skarżącego jest zatem niczym innym niż obraną przez niego taktyką procesową, zwłaszcza, że mogła być także podniesiona przez Sądem I instancji.

Jeśli zaś chodzi o zarzut naruszenia art. 65 k.c. poprzez błędną wykładnie oświadczeń stron i wadliwe przeanalizowanie przez Sąd I instancji SIWZ, to po pierwsze raz jeszcze należy podkreślić w tym miejscu, powyższa kwestia została już przesądzona w prawomocnie zakończonym postępowaniu przez Sadem Apelacyjnym w sprawie VI ACa 1440/11, gdzie jednoznacznie odmówiono racji pozwanemu w zakresie interpretacji spornych zapisów. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, iż orzeczenie to jest wiążące w przedmiotowej sprawie w świetle art. 365 k.p.c.

Niemniej jednak Sąd I instancji na wypadek odmiennej oceny, dopuścił dowód z opinii biegłego, który jednoznacznie ocenił, iż zaoferowany przez pozwanego produkt nie odpowiadał warunkom określonym w SIWZ. Jeśli zaś pozwany podnosi dopiero na obecnym etapie, że terminy „procesor” i „rdzeń” mogą być używane zamiennie, to należy stwierdzić, iż ewentualne wątpliwości na tym tle powinien doprecyzować w toku postępowania o udzielenie zamówienia publicznego poprzez zadanie stosownych pytań do SIWZ. Podnoszenie bowiem takich zarzutów jest aktualnie nie tylko spóźnione, ale i dalece nieuzasadnione. Słusznie zresztą wskazuje także biegły w powyższym kontekście, iż jeśli pozwany twierdzi, że (...) wspiera do 512 wirtualnych procesorów, to tym bardziej zasadnym było zadanie pytań do SIWZ w odniesieniu do zapisu: „oprogramowanie do wirtualizacji musi zapewnić możliwość skonfigurowania maszyn 1,2,3,4,5,6,7 i 8 procesorowych”. W innym przypadku, jaki bowiem sens ma warunek 8 procesorowy, gdy można ich utworzyć aż 512 (k. 296-297). Twierdzenia pozwanego o nomenklaturze stosowanej przez producenta oprogramowania V. należało w konsekwencji uznać za jego opinię, nieudowodnioną w toku postępowania. Należy przy tym zauważyć, na co uwagę w opinii uzupełaniającej zwraca biegły, że w sprzeciwie od nakazu zapłaty skarżący wskazuje rozróżnienie na procesory i rdzenie, co świadczy o faktycznym rozumieniu wymogu procesorowo-rdzeniowym zawartym w SIWZ (k. 58 i k. 296).

W kontekście powyższych rozważań Sąd Okręgowy dostrzega potrzebę szerszego wyjaśnienia zagadnienia istotnego z punktu widzenia forsowanej przez skarżącego wykładni opisu Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia. Strona pozwana wielokrotnie powoływała się na ich niejednoznaczność i nieprecyzyjność, proponując własną wykładnię tychże warunków, a także wskazując, że są one przyczyną nieporozumień między stronami. Sąd Okręgowy podkreśla, że na gruncie przepisów Ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759) obowiązującej w dacie opublikowania ogłoszenia o zamówieniu przez Zamawiającego – Instytut, istniały przepisy umożliwiające wykonawcy ubiegającemu się o zamówienie zwrócenie się do zamawiającego o wyjaśnienie treści specyfikacji istotnych warunków zamówienia, a zamawiający w razie otrzymania zapytania był zobowiązany udzielić wyjaśnień niezwłocznie, jednak nie później niż w terminach wskazanych w art. 38 ustawy p.z.p.2004. Skarżący nie skorzystał z przysługującej mu możliwości na etapie procedury przetargowej, dlatego podejmowaną aktualnie próbę wykładni SIWZ już po zakończeniu postępowania należy uznać w istocie za spóźnioną. Celem instytucji uregulowanej w art. 38 p.z.p. 2004 obowiązującej w dacie udzielania zamówienia (aktualnie: w przepisie art. 135 p.z.p.) było usunięcie wątpliwości, doprecyzowanie i uszczegółowienie oświadczenia woli zamawiającego. Instytucja wyjaśnień postanowień specyfikacji istotnych warunków zamówienia pozwala bowiem wykonawcom na uzyskanie od zamawiającego wytłumaczenia określonych, niejasnych treści specyfikacji. Wskazany instrument ma zatem służyć przede wszystkim wykonawcom (por. wyrok KIO z 16 lipca 2014 r., KIO 1361/14). Nieskorzystanie przez skarżącego z takiej możliwości w sytuacji posiadania wątpliwości co do treści SIWZ na obecnym etapie może obciążać wyłącznie skarżącego. Nie znajduje zatem usprawiedliwienia powoływanie się obecnie przez skarżącego na rzekomo niejednoznaczne postanowienia specyfikacji ogólnych warunków zamówienia, skoro nie zadał pytania zamawiającemu, ani też nie wycofał złożonej oferty. Wobec tego, że zarówno pozwany, jako żaden z innych wykonawców nie zadał pytania co do sposobu interpretacji warunków SIWZ, należy zatem interpretować sporne warunki zgodnie z twierdzeniami Zamawiającego -Instytutu. Szczególnego znaczenia nabiera w odniesieniu do prezentowanego przez skarżącego stanowiska w toku niniejszego procesu, a sprowadzającego w głównej mierze do argumentu o niejednoznaczności opisu zamówienia, orzecznictwo powstałe na kanwie art. 38 p.z.p.2004, bowiem wskazuje ono, że w danych okolicznościach składanego i przyjmowanego zamówienia publicznego oraz wątpliwości występujących po stronie wykonawcy ten przepis stanowi - w związku z art. 354 § 2 k.c. - nie tylko uprawnienie, ale także w określonych sytuacjach powinność wykonawcy zwrócenia się do zamawiającego o wyjaśnienie treści SIWZ; zaniechanie zaś tej czynności może być podstawą zarzucenia wykonawcy niedochowania należytej staranności wymaganej od przedsiębiorcy na podstawie art. 355 § 2 k.c. (patrz. Wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 2019 r., IV CSK 363/18).

Z wszystkich omówionych wyżej względów Sąd Okręgowy nie przychylił się do żadnego z zarzutów apelacji i na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł, jak w pkt 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności finansowej strony za wynik postępowania. Jedyne koszty powoda, która postępowanie apelacyjne wygrała w całości, to wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej, tj. kwocie 4.050 zł zgodnie z § 2 pkt 6. w zw. z §10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r., uwzględniając, że pełnomocnik powoda nie prowadził sprawy przed Sądem I-instancji i tym samym zasądzając 75% stawki minimalnej.

Sędzia Anna Żuława