Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Renata Puchalska ( spr. )

Sędziowie : SSO Alicja Dziekańska

SSO Tomasz Szczurowski

Protokolant: sek. sądowy Eliza Krawczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 listopada 2015 r. w Warszawie sprawy z powództwa S. S.

przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu „ (...) ,, w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 12 marca 2015 roku, sygn. akt XV GC 4033/13

orzeka:

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego „ (...) „ w W. na rzecz powódki S. S. 1200 zł ( tysiąc dwieście złotych
) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Alicja Dziekańska SSO Renata Puchalska SSO Tomasz Szczurowski

Sygn. akt XXIII Ga 830/15

UZASADNIENIE

Powódka S. S. wniosła 3 sierpnia 2013 r. pozew przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu „(...)” w W., żądając zasądzenia kwoty 10.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 6 sierpnia 2013 r. oraz kosztów procesu.

Pozwany złożył odpowiedź na pozew, w której wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powódki zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W piśmie procesowym z 13 sierpnia 2014 r. powódka rozszerzyła powództwo wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kwoty 14.096 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 10.000 zł od 6 sierpnia 2013 r. do 15 sierpnia 2014 r. oraz od kwoty 14.096 zł od 16 sierpnia 2014 r.

Wyrokiem z 12 marca 2015 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 14.096 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 28 lutego 2015 r. do dnia zapłaty w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Nadto rozstrzygnął o kosztach procesu.

Sąd ustalił, że powódka 20 marca 2008 r. nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w W. przy ul. (...), na działce o nr (...), dla której Sąd Rejonowy (...) XIII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Powyższe prawo na mocy umowy z 13 grudnia 2010 r. zostało przekształcone w prawo własności.

Wraz z wejściem w życie uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z 20 czerwca 2011 r., zmienionej uchwałą nr 153/11 z 24 października 2011 r., nieruchomość powódki znalazła się w całości w strefie ograniczonego użytkowania, poza strefą Z1 i Z2. Wartość lokalu powódki na dzień 3 sierpnia 2011 r. wynosiła 380.707 zł. Do dnia 25 czerwca 2014 r. wartość powyższej nieruchomości spadła o 5%, tj. do kwoty 361.424 zł, w tym o 3,9% w związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania, tj. o kwotę 14.096 zł Pismem z 25 lipca 2013 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 40.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia wezwania z tytułu utraty wartości nieruchomości powódki.

Sąd Rejonowy zważył, że powództwo w zakresie roszczenia głównego zasługuje na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 129 ust. 2 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (POŚ), w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Roszczenie formułowane na podstawie art. 129 ust. 2 POŚ podlega poważnym ograniczeniom. Według art. 129 ust. 4 powołanej wyżej ustawy, z roszczeniem o odszkodowanie na podstawie art. 129 ust. 2 POŚ można wystąpić w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości.

W niniejszej sprawie powódka zgłosiła swoje roszczenie w piśmie z dnia 25 lipca 2013 r. doręczonym pozwanemu w dniu 29 lipca 2013 r., czego pozwany nie kwestionował. Tym samym powódka wystąpiła z roszczeniem o odszkodowanie przed upływem dwuletniego terminu liczonego od dnia wejścia w życie uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. (Uchwała). Rozważenia zatem wymaga, czy zaistniały wszystkie przesłanki roszczenia odszkodowawczego określonego w art. 129 ust. 2 POŚ w związku z wejściem w życie Uchwały. Przesłankami tej odpowiedzialności są: wejście w życie aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, szkoda poniesiona przez właściciela nieruchomości, i związek przyczynowy między wprowadzonym ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości a szkodą.

Z kolei fakt poniesienia szkody w postaci utraty wartości nieruchomości powódki został wykazany w niniejszym postępowaniu poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 POŚ podlega szkoda wynikła z obniżenia wartości nieruchomości, będącego następstwem ograniczeń ustanowionych wprost w Uchwale oraz zmniejszenie jej wartości spowodowane koniecznością znoszenia dopuszczalnych na obszarze ograniczonego użytkowania immisji przekraczających standardy jakości środowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2013 r., II CSK 578/12, LEX nr 1389001).

Z opinii biegłego sądowego wynika, że wartość lokalu powódki na dzień 3 sierpnia 2011 r. wynosiła 380.707 zł, zaś do 25 czerwca 2014 r. wartość powyższej nieruchomości spadła o 5%, tj. do kwoty 361.424 zł. Porównywalne lokale położone poza obszarem ograniczonego użytkowania (OOU) również utraciły na wartości w tym czasie, jednak spadek ich wartości wynosił jedynie średnio 1,1%. Biegły stwierdził, że różnica w wysokości spadku wartości nieruchomości pomiędzy lokalem powódki a innymi porównywalnymi lokalami, tj. o 3,9% spowodowana jest wyłącznie ustanowieniem OOU, w którym znalazła się nieruchomość powódki. Tym samym należało uznać, iż powódka poniosła szkodę w postaci spadku wartości nieruchomości o 3,9%, tj. kwotę 14.096 zł według oszacowania na dzień sporządzenia opinii.

Powódka wykazała również istnienie związku przyczynowego pomiędzy powstałą szkodą a wprowadzeniem obszaru ograniczonego użytkowania na mocy Uchwały. Wskazać trzeba, że szkoda powstała w majątku powódki w znacznej części pozostaje w związku przyczynowym z wprowadzeniem obszaru ograniczonego użytkowania na mocy Uchwały. Jak bowiem wynika z opinii biegłego sądowego, wartość nieruchomości powódki w związku z ustanowieniem OOU spadła o 3,9%, tj. o kwotę 14.096 zł. Pozostały spadek wartości lokalu wynikał natomiast z innych przyczyn, niezwiązanych z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania.

Mając na uwadze powyższe rozważania, należało uznać, że powódka udowodniła wszystkie przesłanki roszczenia odszkodowawczego z art. 129 ust. 2 POŚ w zakresie szkody wynoszącej 14.096 zł. Tym samym żądanie powódki w zakresie roszczenia głównego należało uznać w całości za zasadne, o czym Sąd orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w części co do pkt. 1 oraz pkt 3 w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę opinii biegłego sądowego A. T. polegającym na uznaniu, że z opinii wynika, że w związku z wejściem w życie uchwały Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. doszło do spadku wartości lokalu powódki podczas, gdy zgodnie z opinią to nie ograniczenia wynikające z uchwały, a hałas lotniczy miał wpływ na wartość lokalu,

2) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę opinii i uznanie jej za rzetelną, jasną i w pełni wyczerpującą w sytuacji, gdy do zbadania ewentualnego wpływu uchwały na wartość lokalu biegła przyjęła nieruchomości nieporównywalne do lokalu, co było niezgodnie z postanowieniem dowodowym Sądu i instancji z 7 lutego 2014 r.;

3) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę opinii i wyprowadzenie z opinii nieprawidłowego wniosku, że wynika z niej wysokość szkody w majątku powódki w postaci spadku wartości lokalu w sytuacji, gdy biegła w opinii powołuje się na brak ograniczeń w korzystaniu z lokalu, a zatem opinia nie wykazuje związku pomiędzy wejściem w życie uchwały, a spadkiem wartości lokalu;

4) 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie przez Sąd i instancji wniosku dowodowego zawartego w punkcie l. petitum pisma pozwanego z 25 sierpnia 2014 r. tj. wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu wyceny wartości nieruchomości na tezy wskazane w postanowieniu dowodowym z 7 lutego 2014 r., podczas, gdy wniosek ten mógł mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia;

5) art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewyjaśnienie w wyroku faktów, które Sąd i instancji uznał za udowodnione, tj. ograniczeń wprowadzonych uchwałą wobec lokalu, oraz uznanie a priori, że hałas lotniczy wokół lokalu przekracza standardy jakości środowiska;

6) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a. art. 129 ust. 1 i ust. 2 POŚ poprzez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na przyjęciu, że wobec lokalu na skutek wprowadzenia uchwały powstały ograniczenia, które spowodowały możliwość dochodzenia przez powódkę roszczeń związanych z wejściem w życie uchwały w sytuacji, gdy wobec lokalu nie powstały żadne ograniczenia, a uchwała nie zalegalizowała na nieruchomości, na której znajduje się lokal przekroczeń norm hałasowych dla zabudowy mieszkaniowej, brak jest zatem związku przyczynowego pomiędzy wejściem w życie uchwały a rzekomą szkodą powódki;

b. art. 129 ust. 1 i 2 POŚ poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że na skutek wprowadzenia uchwały doszło do spadku wartości lokalu wobec konieczności znoszenia hałasu w sytuacji, gdy z treści art. 129 ust. 2 POŚ wyraźnie wynika, że podstawą ewentualnych roszczeń z tytułu spadku wartości nieruchomości mogą być tylko ograniczenia wpływające na możliwość korzystania z nieruchomości, a nadto nie zostało wykazane, aby wokół lokalu dochodziło lub mogło w przyszłości dochodzić do przekroczeń norm hałasu lotniczego dla zabudowy mieszkaniowej,

c. art. 481 k.c. w zw. z art. 476 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki odsetek ustawowych od 28 lutego 2015 r., tj. od dnia wydania uzupełniającej ustnej opinii przez biegłą na rozprawie 27 lutego 2015 r., co prowadzi do bezpodstawnego przysporzenia powódki, bowiem prawidłowym winno być naliczenie odsetek ustawowych od wyroku zasądzającego;

Wobec powyższego pozwany wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu za obie instancje postępowania. Ewentualnie o uchylenie wyroku w części zaskarżonej i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania oraz pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Nadto wniósł o rozpoznanie wniosku dowodowego pozwanego zawartego w punkcie 1 petitum pisma z 25 sierpnia 2014 r.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania na jej rzecz.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i Sąd Okręgowy uznaje je za własne. Właściwa jest również dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna, którą Sąd Okręgowy w całości aprobuje.

Na wstępie należy wskazać, że wniosek o przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii biegłego podlegał oddaleniu, jako nieprzydatny. Sąd II instancji stanął na stanowisku, iż materiał dowodowy, w szczególności złożona przez biegłego opinia pisemna oraz uzupełniająca– jest wystarczający, aby na jego podstawie wydać rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Żaden z zarzutów podniesionych przez pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie. Zarzuty apelacji koncentrują się na kwestionowaniu oceny materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłego oraz okoliczności nie wykazania przesłanek odszkodowawczych przez powódkę tj. wystąpienia szkody w postaci spadku wartości nieruchomości, jak również związku przyczynowego pomiędzy wprowadzeniem Uchwały, a spadkiem wartości nieruchomości.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wskazać należy, że Sąd Rejonowy nie naruszył ów przepisu. W rzeczonym artykule wyrażona została zasada swobodnej oceny dowodów, a zgodnie z nią sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W treści apelacji pozwany powołał się na kwestię błędnej oceny opinii biegłego oraz sprzeczności ustaleń sądu z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Wskazać jednak należy, że w bogatym orzecznictwie w tym przedmiocie wskazywano wielokrotnie, iż jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Postawienie zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów. W niniejszym stanie faktycznym Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, zatem zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności kluczowy dowód z opinii biegłego. Nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że ów dowód okazał się nieprzydatny. Należy zgodzić się z Sądem I instancji, że opinia biegłego była rzetelna i spójna. Biegła w opinii pisemnej jak i uzupełniającej uzasadniała przyjętą metodologię wyceny, jak również dobór nieruchomości porównywalnych. Biegła wyczerpująco wyjaśniła przyczyny uwzględnienia nieruchomości położonych w dzielnicy W. i O.. W przypadku wyceny nieruchomości porównywalnych położonych poza OOU brak było bowiem reprezentatywnych nieruchomości w dzielnicy U., które posiadałyby tożsame cechy, jak lokal powódki ( budownictwo z lat 70 –tych, tzw. wielka płyta) Uzasadniało to, zatem uwzględnienie nieruchomości położonych w pobliskiej dzielnicy O. i W.. Wyjaśnić przy tym należy, że sam fakt położenia nieruchomości w tych dzielnicach, nie może jeszcze oznaczać, że wnioski opinii są wadliwe. Na cenę mieszkań wpływa bowiem wiele czynników, poza wskazaną lokalizacją. Nadto przedmiotowe dzielnice są położone obok siebie, w efekcie nie musi to negatywnie oddziaływać na różnicę w cenach, co z resztą zostało wykazane w opinii, bowiem ceny tam zaprezentowane kształtują się na podobnym poziomie, co zostało wyjaśnione przez biegłą. Co do wyboru nieruchomości pod względem ich powierzchni, wskazać należy, że wprawdzie pozwany, co do zasady ma rację, że mniejsze powierzchniowo nieruchomości zazwyczaj opiewają na wyższą cenę za metr kwadratowy. Niemniej jednak w przedmiotowym przypadku nie doszło, jak twierdzi pozwany, do zafałszowania wyniku, gdyż lokali o znacznie mniejszej powierzchni było niewiele, a ich ceny za metr kwadratowy nie odbiegały od lokali o większej powierzchni. W efekcie uznać należy, że metoda, jaki i materiał porównawczy zostały prawidłowo zastosowane, co pozwala na stwierdzenie, iż wyliczenia dokonane przez biegłego są miarodajne i nie budzą wątpliwości. W ocenie Sądu Okręgowego opinia biegłego, wbrew zarzutom skarżącego stanowi pełnowartościowy materiał dowodowy, pozwalający na poczynienie na jego podstawie ustaleń służących do merytorycznego zweryfikowania roszczenia strony powodowej, zarówno, co do zasady ale i wysokości, natomiast argumentacja pozwanego dotycząca oceny przedmiotowego dowodu ma wymiar jedynie polemiczny.

W zakresie zarzutu naruszenia art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., zdaniem Sądu Okręgowego, nie zasługuje on na aprobatę. Wbrew twierdzeniom pozwanego ów wniosek nie został pominięty. Jak bowiem wynika z postanowienia dowodowego dopuszczającego dowód z opinii biegłego teza powołana przez pozwanego w znacznej mierze została uwzględniona i uległa niewielkiej modyfikacji. Postanowienie uwzględniało również specjalizację biegłego. Co więcej biegły przy sporządzeniu opinii posłużył się schematem obliczeń wskazanym w odpowiedzi na pozew. Nadto wskazać należy, że na rozprawie 27 lutego 2015 r. po złożeniu uzupełniającej opinii biegłego pozwany nie złożył dalszych wniosków formalnych ani dowodowych.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem zarzut naruszenia przepisu art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego. Powyższa sytuacja nie zachodzi w niniejszej sprawie. Przesłanki faktyczne zostały dostatecznie przeanalizowane, w zakresie wystąpienia przesłanek determinujących odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego.

W ocenie Sądu Okręgowego prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że powódka wykazała w niniejszym postępowaniu wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej. Według art. 129 ust. 2 POŚ właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę (w tym zmniejszenie wartości nieruchomości) w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, przy czym ograniczeniem tym jest także ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania. W związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania pozostaje nie tylko obniżenie wartości nieruchomości, będące następstwem ograniczeń przewidzianych bezpośrednio w treści rozporządzenia o utworzeniu obszaru (zwłaszcza dotyczących ograniczeń zabudowy i hałasu), lecz także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z tego, że wskutek wejścia w życie rozporządzenia dochodzi do zawężenia granic własności (art. 140 k.c. w zw. z art. 144 k.c.), i tym samym ścieśnienia wyłącznego władztwa właściciela względem nieruchomości położonej na obszarze ograniczonego użytkowania. O ile bowiem właściciel przed wejściem w życie rozporządzenia mógł żądać zaniechania immisji (hałasu) przekraczającej standard ochrony środowiska, o tyle w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania możliwości takiej został pozbawiony. Inaczej mówiąc, szkodą podlegającą naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 POŚ, jest także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, iż właściciel nieruchomości będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje (np. hałas). Nie jest uprawniona dostrzegalna w piśmiennictwie i orzecznictwie tendencja do wąskiego ujmowania odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 129 ust. 2 POŚ ( postanowienie Sądu Najwyższego sygn. akt III CZP 128/09). W konsekwencji nie można podzielić stanowiska skarżącego w zakresie konieczności wykazywania przez powódkę ograniczeń wynikających z wprowadzenia uchwały oraz powodujących obniżenie wartości nieruchomości. Pozwany błędnie bowiem interpretuje kwestię ograniczeń, sprowadzając ją jedynie do przekraczania określonych norm hałasowych. Oczywiście powyższe jest ściśle związane z ewentualnym przekroczeniem norm, jednak należy podkreślić, że z samej istoty OOU wynika, że wprowadzenie go na określonym terenie wywołuje ograniczenie prawa własności. Biegła wskazała w opinii, że sąsiedztwo lotniska ma wpływ na spadek cen nieruchomości lub spowolnienie ich wzrostu. W konsekwencji należy uznać, że już samo wprowadzenie OOU pozostaje w związku z obniżeniem wartości nieruchomości powódki. Podkreślić przy tym należy, że skarżący kwestionował wystąpienie ów związku jednak nie wykazał, co miałoby być alternatywną przyczyną zaistniałego obniżenia wartości. Dodać również należy, że w efekcie przyjęcia tak ukształtowanego ograniczenia, w ujęciu szerokim, brak jest konieczności badania lub wykazywania przekroczenia norm hałasowych przy badaniu obniżenia wartości nieruchomości. Nie sposób zgodzić się z argumentem, że wprowadzenie OOU nie miało wpływu na zmianę sytuacji właścicieli nieruchomości, znajdujących się na tymże obszarze i stanowiło usankcjonowanie istniejącego stanu. Wyjaśnić bowiem należy, że przede wszystkim to właśnie wprowadzenie OOU ograniczyło prawo własności powódki, a nie istniejący przed nim stan faktyczny, bowiem dopiero od tego momentu, powódka nie może podjąć środków prawnych zapobiegających tym ograniczeniom.

Również zarzut w zakresie zasądzenia odsetek nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu Okręgowego, przedmiotowe rozstrzygnięcie jest, wbrew twierdzeniom pozwanego, korzystne dla niego, gdyż żądanie odsetek mogło być skuteczne od momentu skonkretyzowania się wysokości roszczenia, co w istocie nastąpiło w momencie doręczenia pierwszej opinii biegłego. W konsekwencji zasądzenie odsetek od dnia 28 lutego 2015 r. tj. dnia następnego po opinii uzupełniającej nie narusza art. 481 k.c. w zw. z art. 476 k.c.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację. o kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c.

SSO Alicja Dziekańska SSO Renata Puchalska SSO Tomasz Szczurowski