Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Andrzej Sobieszczański
Sędziowie:	SO Andrzej Kubica SO Magdalena Nałęcz (spr.)
Protokolant:	Prot. sąd. Rafał Artymiuk

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K. (1)

przeciwko (...) spółce akcyjnej w M.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W.

z dnia 12 maja 2016 r., sygn. akt VIII GC 2589/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od K. K. (1) na rzecz (...) spółki akcyjnej w M. 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Magdalena Nałęcz

SSO Andrzej Sobieszczański

SSO Andrzej Kubica

Transkrypcja ustnego uzasadnienia do wyroku Sądu Okręgowego wygłoszonego w dniu 24.11.2016 r. w sprawie o sygn. XXIII Ga 1387/16

[ Sędzia sprawozdawca 00:00:01.055] Apelacja okazała się niezasadna, zarzuty w niej poniesione nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy w całości podziela poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia stanu faktycznego i jego ocenę prawną i przyjmuje je za własne, a jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 19 czerwca 2013 roku I CSK 156/13 sama wzmianka w uzasadnieniu orzeczenia Sądu II instancji akceptacji ustaleń faktycznych Sądu I instancji oraz dokonanych na jej podstawie wywodów prawnych i trafności, zgodności z prawem wydanego przez Sąd orzeczenia wystarcza do wywiązania się z zawartego w artykule 328 paragraf 2 k.p.c. obowiązku wskazania podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia. Z uwagi na fakt, że Sąd II instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych Sądu I instancji w apelacji nie zgłoszono zarzutów dotyczących tych ustaleń. Uzasadnienie wyroku będzie zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W ocenie Sądu Okręgowego nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia artykułu 233 paragraf 1 k.p.c. W orzecznictwie akcentuje się, że skuteczne postawienie takiego zarzutu wymaga wykazania, że Sąd ten uchybił zasadom logicznego rozumowania doświadczenia życiowego to bowiem jedynie może być przeciwstawieniem uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej, niż przyjął Sąd doniosłości poszczególnych dowodów, ich odmiennej oceny niż ocena Sądu. Podkreślić należy, że Sąd Rejonowy wyjaśnił wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd I instancji przede wszystkim w sposób wyczerpujący bardzo szczegółowy rozważył zgromadzony materiał dowodowy. Jednocześnie przedstawił on tok rozumowania i umotywował wnioski do których doszedł. W ocenie Sądu II instancji Sąd I instancji oceniając zebrane w sprawie dowody nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, wyprowadzając z materiału dowodowego prawidłowe i logiczne wnioski zgodne z wiedzą i doświadczeniem życiowym. Brak było ocenionych podstaw, tym samym aby uwzględnić zarzut apelacyjny naruszenia przepisów postępowania artykułu 233 paragraf 1 k.p.c. W szczególności Sąd I instancji prawidłowo dokonał oceny zeznań świadka K. K. (2), jak i oceny materiału dowodowego w postaci płyty CD, z nagraną rozmową przedstawiciela pozwanego z poszkodowanym. Poszkodowany otrzymał od konsultanta jasne informacje o wysokości zwracanych przez pozwanego kosztów za najem pojazdu zastępczego wypożyczonego we własnym zakresie. Za samochód klasy pojazdu uszkodzonego i wynajętego pozwany, jak poinformował poszkodowanego refundował wysokość kosztów najmu do kwoty 80 złotych netto za dobę. Poszkodowany zaś wynajął we własnym zakresie pojazd zastępczy marki F. (...) po wyższej stawce. Zatem pozwany nie ma obowiązku refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego w zakresie wyższym niż do 80 złotych za jeden dzień najmu, albowiem zaoferował poszkodowanemu bezpłatny najem pojazdu zastrzegł górną wysokość swej odpowiedzialności. Zatem w zakresie przekraczającym wskazaną stawkę dochodzone przez powódkę roszczenie, nie pozostawało w związku przyczynowym ze szkodą, skoro poszkodowany nie musiał tych kosztów ponosić, gdyby skorzystał z bezpłatnej oferty pozwanego. Sąd I instancji w uzasadnieniu swego wyroku w sposób szczegółowy wskazał w jakich powodów uznał zasadną stawkę powoda, jedynie za 1. dzień najmu pojazdu zastępczego, wskazując, że poszkodowany wynajął pojazd zastępczy w dniu 16 kwietnia, a zgłosił ją w dniu 17 kwietnia i tym samym, tego dnia został poinformowany o ofercie najmu pojazdu zastępczego przez pozwanego. Zasadnie zatem Sąd I instancji przyjął, że skoro w dniu 16 kwietnia 2015 roku poszkodowany nie znał jeszcze oferty pozwanego skorzystanie w tym dniu z oferty powoda było uprawnione. Co do pozostałych 17. dni prawidłowo Sąd I instancji przyjął, że należy się stawka 80 złotych za dobę, bo taką ofertę złożył pozwany poszkodowanemu i winien on z niej skorzystać w celu minimalizacji szkody. Na poszkodowanym bowiem spoczywa obowiązek minimalizacji tej szkody i zgodnie
z utrwalonym orzecznictwem i stanowiskiem doktryny odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje koszty niezbędne i ekonomicznie uzasadnione ustalone według cen występujących na rynku lokalnym, a cena proponowana przez pozwanego była ceną występującą na rynku lokalnym. Oczywiście poszkodowanemu przysługuje wybór podmiotu oferującego pojazd zastępczy, jednakże pozwany ubezpieczyciel w tym konkretnym przypadku nie ma obowiązku wypłacać odszkodowania obejmującego czynsz najmu pojazdu zastępczego w kwocie zawyżonej. Podkreślenia nadto wymaga, że pozwana już na etapie postępowania przed Sądem I instancji przyznała, że faktycznie zapłaciła powodowi kwotę wyższą niż ta, którą zobowiązana była ponieść, gdyby poszkodowany wynajął pojazd za jego pośrednictwem. Ale to nie zmienia oceny stanu faktycznego, bowiem nie stanowi to uznania roszczenia strony powodowej, co do wysokości czynszu, a w szczególności do stawki czynszu. Prawdopodobnie było to spowodowane liczeniem przez stronę pozwaną, że wypłata nieco wyższej kwoty czynszu najmu spowoduje pozasądowe rozstrzygnięcie sporu, jednakże do tego nie doszło. Tym samym pozwana ma prawo kwestionować dobową stawkę czynszu najmu powyżej 80 złotych i Sąd I instancji słusznie uznał, że taka stawka powyżej tych 80 złotych nie zasługuje na uznanie. Co do zarzutu naruszenia artykułu 328 k.p.c. to w ocenie Sądu II instancji nie znajduje on potwierdzenia, zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w judykaturze o skutecznym postawieniu zarzutu naruszenia artykułu 328 paragraf 2 k.p.c. można mówić tylko wtedy, gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera elementów pozwalających na weryfikację stanowiska Sądu, a braki uzasadnienia w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej muszą być tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej. Zarzut ten może znaleźć zastosowanie jedynie w tych wyjątkowych sytuacjach, w których treść uzasadnienia orzeczenia Sądu I instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania zaskarżonego orzeczenia. W ocenie Sądu Okręgowego nie można przyjąć, że sposób argumentacji przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, uniemożliwia rekonstrukcję ustaleń faktycznych i prawnych stanowiących podstawę prawną rozstrzygnięcia Sądu I instancji, a tym samym dokonanie kontroli zaskarżonego orzeczenia. Sąd I instancji wypełnił wszelkie wymogi wynikające z artykułu 328 paragraf k.p.c. bowiem uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego odzwierciedla w sposób jasny i klarowny przeprowadzony sposób oraz tok rozumowania będący podstawą rozstrzygnięcia. Reasumując zdaniem Sądu Okręgowego podstawy do obniżenia wysokości stawki czynszu najmu samochodu zastępczego uzgodnionego przez stronę umowy najmu, także zaakceptowanego przez poszkodowanego zachodzą także wówczas, gdy pozwany proponuje poszkodowanemu wynajęcie auta zastępczego, na warunkach zbliżonych do powoda, ale w innej cenie. Przypomnieć w tym zakresie należy stanowisko wyrażone w uzasadnieniu uchwały z 17 listopada 2011 roku III CZP 5/11, że nie wszystkie koszty, a więc nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszenie jej rozmiarów. Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych, ekonomicznie uzasadnionych pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób zachowaniem rozsądnej proporcji pomiędzy korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest zatem celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela. Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy uznać należało, że stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego ustanowionego przez powoda w kwocie 246 złotych brutto nie miała uzasadnienia po dniu zgłoszenia przez pozwanego oferty za wynajem po 80 złotych za dobę najmu. Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie artykułu 385 k.p.c. oddalił apelację w punkcie 1., o kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono jak w punkcie 2. wyroku na podstawie artykułu 98 k.p.c. Sąd zasądził koszt zastępstwa procesowego od powoda na rzecz pozwanego, przy czym stawka ta w wysokości 600 złotych wynika z paragrafu 2 punkt 3, w związku z paragrafem 10 punkt 1 ustęp 1 punkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych z uwagi na fakt, że apelacja została wniesiona po 1 stycznia 2016 roku, a przed Sądem I instancji strony reprezentowały ci sami pełnomocnicy[ Koniec części 00:07:54.214].