Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędziowie:	SSO Anna Gałas SO Paweł Kieta SO Renata Puchalska (spr.)
Protokolant:	Prot. Sąd. Izabela Szczepanek

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. U.

przeciwko Towarzystwu (...) spółce akcyjnej
w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 29 lipca 2016 r., sygn. akt XVII GC 1465/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od K. U. na rzecz Towarzystwa (...)
i (...) spółki akcyjnej w W. 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Renata Puchalska

SSO Anna Gałas

SSO Paweł Kieta

Sygn. akt XXIII Ga 1629/16

UZASADNIENIE

K. U. (dalej: powód) wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) S.A. w W. (dalej: pozwany) 3.750,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie wyrokiem z dnia 29 lipca 2016 r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda 1.950,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 grudnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty (pkt I), w pozostałej części powództwo oddalił (pkt II); zasądził od powoda na rzecz pozwanego 261,24 zł tytułem kosztów procesu (pkt III); nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie od powoda 39,00 zł, a od pozwanego 42,26 zł, tytułem kosztów sądowych pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa (pkt IV) oraz nakazał zwrócić na rzecz pozwanego kwotę 2.200,66 zł tytułem nadpłaconej zaliczki (pkt V).

Sąd Rejonowy ustalił, że doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód. Sprawcą przedmiotowej kolizji był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie. Poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu, na mocy której wynajął na czas naprawy uszkodzonego pojazdu samochód zastępczy. Z tytułu najmu samochodu zastępczego powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT na 5.400,00 zł brutto. Stawka czynszu najmu została określona na 180,00 zł brutto. W toku postępowania likwidacyjnego pozwane towarzystwo ubezpieczeń wypłaciło odszkodowanie w wysokości 1.650,00 zł, uznając za zasady czas najmu w wymiarze 11 dni i stawkę czynszu w wysokości 150,00 zł brutto.

Sąd Rejonowy wskazał, że z arkusza naprawy wynikało, że w dniu 12 kwietnia 2013 r. pojazd został przyjęty do serwisu naprawczego, jednakże dopiero w dniu 21 maja 2013 r. zostały zamówione części zamienne. Sąd Rejonowy wskazał, że okres ten pozostawał bez znaczenia dla oceny zasadności wynajęcia auta zastępczego, albowiem w tym okresie poszkodowany nie korzystał z samochodu zastępczego, który wynajął dopiero w dniu 25 maja 2013 r. W dniu, w którym poszkodowany wynajął pojazd zastępczy, warsztat oczekiwał na części zamienne. Części zamienne dotarły do serwisu już w dniu 6 czerwca 2013 r. Zdaniem Sądu Rejonowego okres od dnia 25 maja do 6 czerwca należało zatem uznać za okres, w którym poszkodowany uprawniony był do korzystania z auta zastępczego, albowiem było to uzasadnione procesem sprowadzania części zamiennych.

Ustalając czas niezbędny do wykonania naprawy Sąd Rejonowy oparł się na opinii biegłego, który czas technologicznie uzasadniony określił na 4 dni robocze. Złożoną opinię Sąd Rejonowy uznał za wiarygodny materiał dowodowy, gdyż została sporządzona w sposób fachowy, wyczerpująco uzasadniona, a przyjęte w jej części końcowej wnioski biegłego są logiczne i spójne. Sąd Rejonowy przyjął, że po dostarczeniu części zamiennych w dniu 6 czerwca 2013 r. warsztat naprawczy mógł przystąpić do wykonywania czynności naprawczych uzasadnionych technologicznie. 6 czerwca 2013 r. przypadał w czwartek, a zatem od piątku 7 czerwca warsztat mógł przystąpić do czynności stricte naprawczych, które powinny się zakończyć po upływie 4 dni roboczych tj. najpóźniej 12 czerwca 2013 r. (środa). W dniu 13 czerwca 2013 r. pojazd winien być wydany poszkodowanemu, albowiem ustała już przyczyna wynajęcia pojazdu zastępczego, skoro uszkodzony pojazd mógł być w tym dniu przywrócony do stanu sprzed kolizji. Sąd Rejonowy uznał zatem korzystanie z auta zastępczego za uzasadnione od dnia 25 maja 2013 r. do dnia 13 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy wskazał, że powód nie wykazał, z jakich przyczyn auto pozostawało w warsztacie aż do dnia 24 czerwca 2013 r. ani tego, że czas ten był uzasadnionym czasem korzystania z auta zastępczego.

Sąd Rejonowy wskazał, że powód zignorował fakt, że ze złożonego przez samego powoda dowodu z dokumentu – arkusz naprawy wynika, że części zamienne serwis otrzymał już w dniu 6 czerwca 2013 r. Pojazd pozostawał natomiast w warsztacie aż do dnia 24 czerwca 2013 r., kiedy to serwis nie oczekiwał już na części zamienne. W ocenie sądu pierwszej instancji zarzuty powoda dotyczące nieuwzględnienia okresu oczekiwania na części zamienne nie miały zatem związku z istotą sporu. Podsumowując, Sąd Rejonowy ustalił, że niezbędny okres korzystania z auta zastępczego wynosił 20 dni (od 25 maja do 13 czerwca 2013r.).

Sąd Rejonowy ustalił, że przyjęta przez strony umowy najmu stawka 180,00 zł brutto za dobę mieściła się w granicach stawek rynkowych.

Sąd Rejonowy w konsekwencji wywiódł, że odszkodowanie należne poszkodowanemu, przy ustaleniu, że najem był zasadny w zakresie 20 dni, winno być wynosić 3.600,00 zł, obliczone jako iloczyn stawki 180,00 zł brutto i 20 dni najmu. Od powyższej sumy należy odjąć 1.650,00 zł wypłaconą już przez pozwanego, co dało 1.950,00 zł.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) i art. 481 § 1 i 2 k.c., o kosztach zaś na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód i zaskarżył wyrok w części dotyczącej oddalenia powództwa co do 1.800 zł (oznaczonej jako pkt II wyroku) oraz powyższemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie art. 236 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., skutkujące dopuszczeniem dowodu z opinii biegłego, podczas gdy dowód ten zmierzał do wykazania okoliczności niemających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy;

2.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów i sprzeczność istotnych ustaleń sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym przez uznanie, że uzasadniony i konieczny okres naprawy w niniejszej sprawie wynosił 20 dni, podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że okres ten wynosił 31 dni;

3.  naruszenie przez Sąd art. 361 k.c. poprzez uznanie, że pozwany ponosi odpowiedzialność za naprawienie szkody jedynie w teoretycznie ustalonym czasie naprawy, podczas gdy normlanym skutkiem kolizji i koniecznością naprawy uszkodzonego pojazdu jest pozbawienie poszkodowanego możliwości korzystania z własnego auta przez faktyczny czas trwania naprawy, zatem zwrot kosztów najmu należy się za cały ten okres, mieści się on bowiem w zakresie normalnego następstwa działania, z którego powstała szkoda.

Mając na uwadze powyższe powód wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego 1.800 zł wraz z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia 9 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję według norm przepisanych. W przypadku nieuwzględnienia powyższego żądania powód wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia przy uwzględnieniu kosztów postepowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie była uzasadniona w stopniu oczywistym i stanowiła jedynie nieuprawnioną polemikę z rozważaniami i ustaleniami Sądu Rejonowego. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie i Sąd Okręgowy ustalenia te akceptuje i uznaje za własne. Na aprobatę zasługuje również ocena prawna dokonana przez sąd pierwszej instancji.

Istota argumentacji zawartej w uzasadnieniu apelacji koncentruje się na zakwestionowaniu przez powoda dokonanej przez sąd pierwszej instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w zakresie uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego w kolizji pojazdu i co za tym idzie, uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego. Ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na tej stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96). W ocenie Sądu Okręgowego apelujący w żadnym razie nie wykazał, aby zasadny była najem auta zastępczego przez 31 dni.

Niezrozumiałym pozostaje zarzut naruszenia art. 236 k.p.c. Postanowienie dowodowe dotyczące dopuszczenia dowodu z opinii biegłego wydane przez Sąd Rejonowy na rozprawie z dnia 16 września 2015 r. zawiera wszystkie niezbędne elementy, określone w art. 236 k.p.c., tj. Sąd Rejonowy oznaczył fakty podlegające stwierdzeniu (na okoliczność ustalenia czasu niezbędnego do wykonania naprawy pojazdu H. (...) nr rej. (...) z uwzględnieniem uszkodzeń powstałych na skutek zdarzenia z 11 kwietnia 2013 r. oraz wymiaru czasu pracy warsztatu, a także na okoliczność ustalenia rynkowych stawek najmu pojazdu klasy V. (...) na terenie W. w maju i czerwcu 2013 r.) oraz środek dowodowy (dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i motoryzacji)

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 236 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. Co istotne w niniejszej sprawie konieczna dla ustalenia spornych kwestii spornych, tj. uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego, była wiedza specjalna, jaką dysponuje biegły (art. 278 § 1 k.p.c.). Aby ustalić zasadny czas najmu pojazdu zastępczego konieczna była wiedza fachowa, dzięki której możliwe jest ustalenie ewentualnych uchybień warsztatu, które wydłużałyby czas naprawy uszkodzonego auta i w rezultacie najem pojazdu zastępczego i weryfikacja stanowiska strony powodowej. Podkreślić należy, że pozwany podniósł zarzuty dotyczącego czasu najmu pojazdu zastępczego oraz rynkowości stawki stosowanej przez powoda. Wbrew twierdzeniom apelującego, przy pomocy dowodu z opinii biegłego pozwany z pewnością mógł wykazać, że naprawa trwała zbyt długo, czy też że stosowane przez powoda stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego były nierynkowe (art. 6 k.c.). Sąd Rejonowy zatem prawidłowo dopuścił dowód z opinii biegłego, zgodnie z tezą dowodową zakreśloną przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty. W ocenie Sądu Okręgowego, dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na gruncie niniejszej sprawy było w pełni uzasadnione, bowiem był to dowód kluczowy dla meritum niniejszej sprawy, mając na uwadze zarzuty podniesione przez pozwanego.

Nie doszło do naruszenia art. 361 k.c. Biegły w pisemnej opinii ustalił, że okres rzeczywiście niezbędny i uzasadniony do dokonania naprawy uszkodzeni pojazdu i przywrócenia go sprzed stanu kolizji nie powinien być dłuży niż 20 dni kalendarzowych, natomiast technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu powinien wynosić 4 dni. Rację co do zasady ma powód, że technologiczny czas naprawy jest konstrukcją teoretyczną, która nie zawsze znajduje odzwierciedlenie w rzeczywistym czasie naprawy. W praktyce na rzeczywisty niezbędny czas naprawy wpływa bowiem procedura przyjmowania i wydawania pojazdu, konieczność tworzenia odpowiedniej dokumentacji oraz tzw. czynnik ludzki, tj. przerwy na posiłki, nieprzewidziane sytuacje. Niemniej jednak, wbrew twierdzeniom powoda w apelacji, biegły w opinii oraz Sąd Rejonowy uwzględnił różnice wynikające z zastosowania technologicznego a uzasadnionego i koniecznego czasu naprawy. Biegły sądowy w opinii podkreślił bowiem, że przy obliczaniu uzasadnionego czasu naprawy należy stosować współczynniki korygujące, podwyższające czas naprawy wynikający z wyliczeń systemu A., wyliczonego w sposób teoretyczny i tym samym zbliżające go do rzeczywistego czasu naprawy. Należy podkreślić, że naprawienie szkody powinno zapewniać całkowitą rekompensatę doznanego uszczerbku, nie dopuszczając jednak do nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Okres 11 dni, za które powód w apelacji domaga się odszkodowania, w rzeczywistości wynikał z niedbałości warsztatu, zatem był uchybieniem w sprawnej naprawie. Powód w żadnym razie nie wykazał, aby zachodziły przesłanki, które usprawiedliwiałyby tak długi przestój auta w zakładzie naprawczym. Zwłoka warsztatu w naprawie uszkodzonego auta była działaniem nieprawidłowym i niemieszczącym się w zakresie zasadnego czasu najmu, nie pozostawała w związku przyczynowym ze szkodą i za ten czas ubezpieczyciel odpowiedzialności nie może ponosić (art. 362 k.c.)

Sąd Okręgowy nie podziela również zarzutu apelacji dotyczącego naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c., bowiem stanowi on wyłącznie polemikę z ustaleniami podjętymi przez sąd pierwszej instancji. Podkreślenia wymaga fakt, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd ten uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sąd (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z 6 listopada 1998 r., sygn. akt III CKN 4/98). Apelujący nie w żadnym razie nie wykazał, aby Sąd Rejonowy popełnił jakikolwiek błąd w ocenie materiału dowodowego, a jedynie skupił się na próbie przeforsowania swojego stanowiska, które nie miało poparcia w materiale dowodowym. Powód podnosił, że to właśnie 31-dniowy okresu najmu pojazdu zastępczego jest okresem odpowiadającym pełnej kompensacji szkody, wbrew ustaleniom Sądu Rejonowego o uzasadnionym 20 - dniowym okresie najmu. Słusznie Sąd Rejonowy do 4 – dniowego czasu naprawy (technologicznego) dodał 16 dni na czynności okołonaprawcze, co dało łącznie 20 dni, które w ocenie Sądu Okręgowego należało uznać za konieczny i uzasadniony czas naprawy pojazdu w niniejszej sprawie. Apelujący w żadnym razie nie przedstawił dowodów ani żadnej skutecznej argumentacji, która zdołałaby podważyć ustalenia i zważania Sądu Rejonowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i obciążono nimi powoda, jako stronę w całości przegrywającą sprawę w drugiej instancji. Na zasądzone koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego (600 zł), ustalone na podstawie § 2 pkt 3) w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Renata Puchalska SSO Anna Gałas SSO Paweł Kieta