Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

UZASADNIENIE

Skargą z 21 lutego 2014 roku S. C. wniósł o uchylenie w całości wyroku Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN z 6 listopada 2013 roku, sygn. akt SP 129/12.

W uzasadnieniu wskazał, że przed wyżej wymienionym sądem toczyła się sprawa z powództwa C. T. przeciwko Klubowi Sportowemu (...) SA w Ł. i S. C. o zasądzenie kwoty 273.000 zł wraz ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty w oparciu o klauzulę arbitrażową umieszczoną w porozumieniu z 9 maja 2012 r., zawartym z Klubem, które poręczył skarżący.

Działając na wniosek Klubu Sportowego (...) SA, postanowieniem z 4 grudnia 2012 roku, w sprawie XIV GU 96/12, Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi ogłosił upadłość Klubu z możliwością zawarcia układu. C. T., 27 lutego 2013 roku, zgłosił swoją wierzytelność do masy upadłości Klubu oświadczając, że nie jest ona zabezpieczona.

Z uwagi na powyższe postępowanie przed sądem polubownym zostało umorzone w stosunku do Klubu Sportowego (...) SA. Wyrokiem z 16 maja 2013 r. sąd polubowny zasądził od skarżącego kwotę 203.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz obciążył go kosztami postępowania. W następstwie złożenia przez skarżącego odwołania sąd polubowny, wyrokiem z 6 listopada 2013 roku, oddalił wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy i obciążył skarżącego kosztami postępowania.

Postanowieniem z 6 grudnia 2013 roku, w sprawie XIV GUp 16/12 Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi zatwierdził zawarty 7 listopada 2013 roku układ pomiędzy Klubem a wierzycielami. Zgodnie z jego treścią zobowiązanie względem pozwanego ma zostać w całości spłacone.

Jako podstawę wniesienia skargi skarżący wskazał okoliczność wydania wyroku arbitrażowego w sporze nieobjętym skutecznym względem niego zapisem na sąd polubowny (art. 1206 § 1 pkt 1 k.p.c.). Z uwagi na treść regulaminu Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN, sąd ten nie był właściwy zarówno w aspekcie przedmiotowym (spór nie należał do kategorii spraw poddanych pod rozstrzygnięcie sądu polubownego) jak i podmiotowym (skarżący nie należał do grupy podmiotów, które mogły poddać spór pod rozstrzygnięcie sądu polubownego). Nadto skarżący podniósł, że wydany w sprawie wyrok narusza klauzulę porządku publicznego
(art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c.) bowiem zasądza od niego kwotę wyższą od tej, którą powód będzie mógł uzyskać od dłużnika głównego, oraz że powód w toku postępowania upadłościowego toczącego się wobec dłużnika głównego zgłosił swoją wierzytelność, w związku z czym będzie on dysponował dwoma odmiennymi tytułami egzekucyjnymi co jest sprzeczne z istotą zobowiązania solidarnego i porządkiem prawnym RP (k. 2-8 - skarga)

W odpowiedzi na skargę C. T. wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że orzeczenie Piłkarskiego Sądu Polubownego jest prawidłowe i zostało wydane zgodnie z przepisami prawa i wolą stron. Skarżący jako poręczyciel zobowiązania Klubu Sportowego (...) SA zaciągnął zobowiązanie, które ma samodzielny charakter w przypadku niespełnienia zobowiązania przez dłużnika głównego. Ponieważ Klub nie spełnił swojego zobowiązania, to tym samym roszczenie wobec poręczyciela jest zasadne.
W ocenie pozwanego za pozbawioną znaczenia należy uznać okoliczność ogłoszenia upadłości układowej dłużnika głównego. Również argumenty odnośnie skuteczności zapisu na sąd polubowny są chybione. Przedmiotowy zapis został podpisany przez pozwanego, skarżącego oraz Klub i był przedmiotem badania sądu polubownego, który stwierdził jego skuteczność (k. 152-153 - odpowiedź na skargę).

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego na wniosek stron Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

9 maja 2012 roku pomiędzy Klubem Sportowym (...) SA w Ł., zawodnikiem Klubu C. T. oraz S. C., działającym jako poręczyciel, zostało zawarte porozumienie do umowy o profesjonalne uprawianie piłki nożnej z 28 lipca 2009 roku. Na podstawie przedmiotowego porozumienia strony ustaliły harmonogram spłat należności na rzecz zawodnika. Stosownie do § 6 ust 3 porozumienia wszelkie spory wynikłe na tle jego realizacji strony poddały pod rozstrzygnięcie Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej, według prawa polskiego (k. 19-21 - porozumienie).

Zgodnie z § 1 regulaminu Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN, w celu ułatwienia rozstrzygania sporów o charakterze majątkowym lub niemajątkowym mogących być przedmiotem ugody, powstających w związku z uprawianiem w Polsce sportu piłki nożnej, powołany jest „Piłkarski Sąd Polubowny”. Stosownie do § 4 pkt 1 regulaminu Sąd Polubowny może rozpoznawać wszystkie poddane mu przez strony spory majątkowe lub spory o prawa niemajątkowe mogące być przedmiotem ugody, powstałe na tle uprawiania, upowszechniania i rozwoju sportu piłki nożnej, których rozstrzygnięcie w trybie postępowania arbitrażowego przewidziane jest przez Statuty i Regulaminy FIFA, UEFA i PZPN. Z kolei § 6 regulaminu wskazuje, że kluby i związki sportowe, osoby fizyczne uprawiające sport piłki nożnej lub zajmujące się jego organizacją, podmioty gospodarcze profesjonalnie zajmujące się futbolem oraz wszelkie inne osoby prawne prawa prywatnego lub publicznego, mogą poddać pod rozstrzygnięcie Sądu Polubownego każdy spór majątkowy, dotyczący uprawiania sportu piłki nożnej. Zgodnie z art. 47 § 1 statutu PZPN Piłkarski Sąd Polubowny jest powołany do rozpoznawania wszelkich sporów majątkowych lub sporów o prawa niemajątkowe, mogących być przedmiotem ugody, powstałych na tle uprawiania, upowszechniania i rozwoju sportu piłki nożnej, których rozstrzygnięcie w trybie postępowania arbitrażowego przewidziane jest przez Statuty i Regulaminy FIFA, UEFA i PZPN. Jak zaś wynika z art. 47 § 2 statutu PZPN do Piłkarskiego Sądu Polubownego można składać pozwy o zasądzenie świadczenia, ustalenie i ukształtowanie stosunku prawnego lub prawa (k. 60-68 - regulamin Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN, k. 147-150 - wyciąg ze statutu PZPN).

Z uwagi na brak płatności, pismem z 6 września 2012 roku, C. T. wezwał Klub Sportowy (...) SA i S. C. do uiszczenia należności wynikających z zawartego 9 maja 2012 roku porozumienia. Następnie skierował datowany na 14 września 2012 roku pozew do Piłkarskiego Sądu Polubownego działającego przy Polskim Związku Piłki Nożnej o zasądzenie solidarnie od Klubu Sportowego (...) SA i S. C.kwoty 273.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty (k. 12-14 - pozew, k. 16 - wezwanie do zapłaty).

W toku postępowania przed sądem polubownym S. C. podniósł zarzut niewłaściwości sądu polubownego do rozpoznania sprawy względem niego (k. 31-35 - odpowiedź na pozew).

Wyrokiem z 16 maja 2013 roku sąd polubowny umorzył postępowanie względem Klubu Sportowego (...) SA i zasądził od S. C. na rzeczC. T. kwotę 203.000 zł z odsetkami oraz w części poniesione przez niego koszty postępowania. Pismem z 19 czerwca 2013 roku S. C. wniósł o ponowne rozpoznanie sprawy. Wyrokiem z 6 listopada 2013 roku sąd polubowny oddalił przedmiotowy wniosek jako bezzasadny. Orzeczenie to zostało doręczone S. C. 22 listopada 2013 roku. (k. 36-42, 44-50 - wyroki sądu polubownego, k. 51 - ksero koperty, k. 52-53 - wydruk z portalu internetowego (...) k. 78-83 akt sprawy SP 129/12 - wniosek).

Postanowieniem z 4 grudnia 2012 roku, wydanym w sprawie XIV GU 96/12, Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi ogłosił upadłość Klubu Sportowego (...) SA z możliwością zawarcia układu. Pismem z 27 lutego 2013 roku C. T. zgłosił, wynikającą z porozumienia z 9 maja 2012 roku, wierzytelność do masy upadłości Klubu Sportowego (...) SA. Postanowieniem z 6 grudnia 2013 roku, wydanym w sprawie XIV GUp 16/12, Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi zatwierdził zawarty przez Klub Sportowy (...) SA w upadłości układowej układ z wierzycielami (k. 22-30 - postanowienie w sprawie XIV GU 96/12, k. 55-57 - postanowienie w sprawie XIV GUp 16/12, k. 58-59 - zgłoszenie wierzytelności).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, które uznał za wiarygodne bowiem ich prawdziwość nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Sąd zważył, co następuje.

Podstawą roszczenia skarżącego był art. 1206 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona w drodze skargi może żądać uchylenia wyroku sądu polubownego. Przedmiotowy przepis zawiera zamknięty katalog przesłanek, które mogą stanowić podstawę uchylenia wyroku sądu polubownego. Jak wskazuje się w doktrynie skarga jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, o charakterze zbliżonym do skargi o wznowienie postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3 czerwca 1987 roku, I CR 120/87, OSNC 1988/12/174). Z uwagi na powyższe, w postępowaniu wywołanym wniesieniem skargi, kognicję sądu wyznacza wskazany w niej zakres zaskarżenia. Za wyjątkiem zarzutu dotyczącego naruszenia klauzuli porządku publicznego (art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c.) pozostałe podstawy zaskarżenia wyroku odnoszą się do kwestii formalnych - tym samym Sąd nie jest uprawniony do badania czy sąd polubowny prawidłowo pod względem faktycznym i prawnym rozstrzygnął poddaną mu pod osąd sprawę. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 11 maja 2007 roku, I CSK 82/07 (LEX nr 320021) sąd państwowy nie może w ramach postępowania ze skargi rozpoznać merytorycznie sporu pomiędzy stronami postępowania arbitrażowego.

Przed przystąpieniem do merytorycznego rozważenia wskazanych w skardze podstaw uchylenia wyroku Piłkarskiego Sądu Polubownego Polskiego Związku Piłki Nożnej z 16 maja 2013 roku w sprawie SP 129/12, w pierwszym rzędzie należało rozważyć, czy wniesiona skarga spełniała wymogi formalne.

Nie budziło wątpliwości, że zaskarżony przez stronę wyrok sądu polubownego musi mieć ostateczny (prawomocny) charakter. Stosownie bowiem do art. 1205 § 2 k.p.c., jeżeli strony ustaliły, że postępowanie przed sądem polubownym będzie obejmowało więcej niż jedną instancję, uchylenie może dotyczyć wyłącznie ostatecznego wyroku sądu polubownego rozstrzygającego o żądaniach stron.
W niniejszej sprawie, zgodnie z § 92 regulaminu Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN strona w zakreślonym terminie mogła złożyć wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Złożony w tym zakresie przez skarżącego wniosek został przez Piłkarski Sąd Polubowny PZPN, wyrokiem z 6 listopada 2013 roku, oddalony. Tym samym stwierdzić należało, że wyrok z 6 listopada 2013 roku posiadał walor ostateczności w związku z czym dopuszczalne było wniesienie od niego skargi.

W dalszej kolejności należało rozważyć kwestię zachowania przez skarżącego terminu do wniesienia skargi, który, zgodnie z art. 1208 § 1 k.p.c. wynosi trzy miesiące od dnia doręczenia wyroku lub jeżeli strona wniosła o uzupełnienie, sprostowanie bądź wykładnię wyroku - trzy miesiące od dnia doręczenia przez sąd polubowny orzeczenia rozstrzygającego o tym wniosku. Zgodnie z ujawnionym w sprawie stanem faktycznym, wyrok z 6 listopada 2013 roku oddalający wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, skarżący otrzymał 22 listopada 2013 roku. Z kolei skarga o uchylenie wyroku sądu polubownego została złożona 21 lutego 2014 roku, co oznacza, że skarżący zachował termin do jej wniesienia.

Ostatecznie uznać zatem należało, że w niniejszej sprawie spełnione zostały formalne wymogi wniesienia skargi. Dlatego też kolejnym etapem rozważań było zbadanie wskazanych przez skarżącego podstaw uchylenia wyroku sądu polubownego.

Jako pierwszą podstawę skargi skarżący wskazał art. 1206 § 1 pkt 1 k.p.c., zgodnie z którym przesłanką uchylenia wyroku sądu polubownego jest brak zapisu na sąd polubowny, jego nieważność, bezskuteczność lub utrata przez niego mocy według prawa dla niego właściwego. Skarżący powołał się przy tym na istniejącą w jego ocenie niewłaściwość sądu polubownego zarówno pod względem podmiotowym jak i przedmiotowym. Jakkolwiek okoliczność posiadania przez sąd polubowny kognicji do rozpoznania konkretnego sporu co do zasady nie wchodzi w zakres powołanej przez skarżącego podstawy zaskarżenia z art. 1206 § 1 pkt 1 k.p.c., to doktryna dopuszcza możliwość badania tej kwestii w jej ramach (por. T. Ereciński, K. Weitz „Sąd arbitrażowy”, Lexis Nexis 2008, s. 244). Wskazać bowiem należy, że zgodnie z art. 1180 § 3 k.p.c., o ile sąd polubowny w zakresie zgłoszonego zarzutu niewłaściwości orzeknie w odrębnym postanowieniu, to każda ze stron, w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia jej postanowienia, może wystąpić do sądu państwowego z wnioskiem o rozstrzygnięcie. Oznacza to, że jeśli sąd polubowny kwestię swojej właściwości rozstrzygnął nie w odrębnym postanowieniu lecz w wyroku, to stronom powyższe uprawnienie nie przysługuje. Przemawia to za uznaniem, że w przypadku gdy kwestia właściwości rozstrzygnięta była przez sąd polubowny dopiero w wyroku to strona może domagać się zbadania tej kwestii w ramach wniesionej skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego.

Ponieważ w niniejszej sprawie klauzula arbitrażowa jako sąd właściwy wskazywała stały sąd arbitrażowy w postaci Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN rozważyć należało odpowiednie zapisy jego regulaminu. Zgodnie z § 1 regulaminu w celu ułatwienia rozstrzygania sporów o charakterze majątkowym lub niemajątkowym mogących być przedmiotem ugody, powstających w związku z uprawianiem w Polsce sportu piłki nożnej, powołany jest „Piłkarski Sąd Polubowny”. Stosownie do § 4 pkt 1 regulaminu Sąd Polubowny może rozpoznawać wszystkie poddane mu przez strony spory majątkowe lub spory o prawa niemajątkowe mogące być przedmiotem ugody, powstałe na tle uprawiania, upowszechniania i rozwoju sportu piłki nożnej, których rozstrzygnięcie w trybie postępowania arbitrażowego przewidziane jest przez Statuty i Regulaminy FIFA, UEFA i PZPN. Zgodnie z art. 47 § 2 statutu PZPN do Piłkarskiego Sądu Polubownego można składać pozwy o zasądzenie świadczenia, ustalenie i ukształtowanie stosunku prawnego lub prawa. Z kolei § 6 regulaminu wskazuje, że kluby i związki sportowe, osoby fizyczne uprawiające sport piłki nożnej lub zajmujące się jego organizacją, podmioty gospodarcze profesjonalnie zajmujące się futbolem oraz wszelkie inne osoby prawne prawa prywatnego lub publicznego, mogą poddać pod rozstrzygnięcie Sądu Polubownego każdy spór majątkowy, dotyczący uprawiania sportu piłki nożnej.

Z przytoczonych zapisów w ocenie Sądu wynikało, że w odniesieniu do zakresu podmiotowego kognicja Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN jest właściwie nieograniczona i o ile spór dotyczy praw majątkowych / niemajątkowych powstałych na tle uprawiania, upowszechniania i rozwoju piłki nożnej to sąd ten będzie właściwy do rozpoznania przedstawionej mu do rozstrzygnięcia sprawy. Paragraf 6 regulaminu stanowi bowiem jasno, że nie tylko kluby i związki sportowe, osoby fizyczne uprawiające sport piłki nożnej lub zajmujące się jego organizacją, ale też „wszelkie inne osoby” mogą poddać pod rozstrzygnięcie Sądu Polubownego każdy spór, byle dotyczył on uprawiania piłki nożnej. Powyższe potwierdza § 9 pkt 1 a) regulaminu, zgodnie z którym sąd polubowny jest właściwy do rozstrzygania sporów majątkowych i niemajątkowych wymienionych w § 4 i § 6 regulaminu, jeżeli strony sporządziły zapis na sąd polubowny. Oznacza to, że istnienie ważnej i skutecznej klauzuli arbitrażowej, o ile spór dotyczy spraw określonych w § 4 i § 6 regulaminu przesądza o właściwości Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN. Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że statut PZPN, do którego odsyła w § 4 regulaminu Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN nie wprowadza żadnych dalszych, w stosunku do regulaminu, ograniczeń kognicji Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN. W art. 47 § 1 statutu PZPN znajduje się tożsamy do § 4 regulaminu zapis, zaś w art. 47 § 2 statutu posłużono się niezwykle szeroką formułą „do Piłkarskiego Sądu Polubownego można składać pozwy o zasądzenie świadczenia, ustalenie i ukształtowanie stosunku prawnego lub prawa”. Tym samym w ocenie Sądu przyjąć należało, że skoro skarżący jako osoba fizyczna podpisał się pod umową z 9 maja 2012 roku, wyrażając jednocześnie zgodę na związanie się zawartą w niej klauzulą arbitrażową to oznacza to, że Piłkarski Sąd Polubowny PZPN był właściwy podmiotowo do rozsądzenia przedłożonego mu sporu.

W odniesieniu do zarzutu niewłaściwości przedmiotowej rozważyć należało treść umowy z 9 maja 2012 roku. Na wstępie jej strony (w tym skarżący) oświadczają, że są związane kontraktem o profesjonalne uprawianie piłki nożnej. W dalszej części następuje zaś wyliczenie przysługującej zawodnikowi od klubu należności oraz oświadczenie skarżącego o poręczeniu powyższej wierzytelności. W § 5 umowa z 9 maja 2012 roku zmieniała okres obowiązywania kontraktu o profesjonalne uprawianie piłki nożnej, wiążącego pozwanego z Klubem. Niewątpliwie zatem podstawa zawarcia umowy związana była bezpośrednio z uprawianiem piłki nożnej. Poręczenie przez skarżącego zobowiązania klubu z tego tytułu, pomimo że, jak wskazuje się w doktrynie, jest to czynność kauzalna, na podstawie której poręczyciel zaciąga własne zobowiązanie, w ocenie Sądu nie przekreślało jej związku ze stosunkiem prawnym, który legł u podstaw zawarcia porozumienia z 9 maja 2012 roku. Doszło więc do spełnienia wymogu z § 4 i § 6 regulaminu, aby spór poddany rozstrzygnięciu Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN powstał na tle uprawiania piłki nożnej i dotyczył tego sportu. Dlatego też uznać należało, że wymieniony sąd polubowny był właściwy przedmiotowo do jego rozstrzygnięcia.

Podsumowując, stwierdzić należało, że wywiedziony z art. 1206 § 1 pkt 1 k.p.c. zarzut braku właściwości Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN do rozpoznania sprawy z powództwa C. T. przeciwko skarżącemu nie zasługiwał na uwzględnienie.

W zakresie zarzutu naruszenie klauzuli porządku publicznego skarżący powołał się na treść art. 92 ust. 1 ustawy z 28 lutego 2003 roku prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2012 r., nr 1112 j.t., ze zm.) („p.u.n.”) Zgodnie z tym przepisem z masy upadłości mogą być zaspokojone odsetki od wierzytelności, należne od upadłego, za okres do dnia ogłoszenia upadłości. Regulacja ta niewątpliwie stanowi ograniczenie odpowiedzialności upadłego, ale wyłącznie w odniesieniu do masy upadłości. Nie oznacza to jednakże, aby odsetki należne za okres po ogłoszeniu upadłości podlegały umorzeniu. Wierzyciele upadłego nadal mogą domagać się ich zapłaty, z tym że nie mogą żądać ich zaspokojenia z masy upadłości. Potwierdzeniem tego są zarówno poglądy orzecznictwa (por. uchwała Sądu Najwyższego z 30 marca 1992 roku, III CZP 23/92, OSN 1992, nr 9, poz. 164, zachowująca aktualność w obowiązującym stanie prawnym) jak i doktryny (por. Andrzej Jakubecki, Komentarz do art. 92 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze, LEX). Układ, jako wyraz dobrej woli wierzyciela, stanowi rezygnację z jego uprawnień jedynie w stosunku do dłużnika głównego, nie narusza zaś jego uprawnień w odniesieniu do poręczyciela (por. wyrok SA w Warszawie z 6 września 2005 r., VI ACa 366/05, OSA 2006, z. 5, poz. 15). Tożsame stanowisko wyrażono również w najnowszym orzecznictwie - w uchwale z 20 lutego 2013 roku, III CZP 96/12, Sąd Najwyższy stwierdził, że zawarcie układu nie pozbawia wierzyciela roszczenia o zapłatę pozostających poza układem odsetek za opóźnienie w zapłacie wierzytelności, objętej układem, za okres po ogłoszeniu upadłości. W kwestii wywołującej wątpliwości skarżącego wprost wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który w wyroku z 11 stycznia 2007 roku, III SA/Wa 2974/06, (LEX nr 316885) wskazał, że regulacja art. 92 ust. 1 p.u.n. wprowadza zakaz naliczania odsetek jedynie w stosunku do masy upadłości, nie ustanawia natomiast zakazu zaspokajania odsetek przez współdłużników i poręczycieli. W stosunku do tych osób, pomimo ogłoszenia upadłości dłużnika głównego, odsetki liczy się na zasadach ogólnych. Nie sposób zatem uznać, że w powyższym zakresie wyrok sądu polubownego zasądzający od poręczyciela odsetki za okres po dacie ogłoszenia upadłości powoduje, że C. T. egzekwując należność od skarżącego zamiast od dłużnika głównego uzyska wyższą kwotę i stanie się bezpodstawnie wzbogacony. Powyższe stanowisko potwierdzają także okoliczności niniejszej sprawy. Jak wynikało z załączonych dokumentów wobec Klubu Sportowego (...) SA orzeczona została upadłość z możliwością zawarcia układu, którego treść została zatwierdzona 6 grudnia 2013 r. Oznacza to, że Klub Sportowy (...) S.A. będzie kontynuował swoją działalność, co daje możliwość domagania się od niego dalszych odsetek za okres po dacie ogłoszenia upadłości. Wreszcie na zakończenie podnieść trzeba, że stanowisku skarżącego wprost zaprzecza art. 291 § 1 p.u.n., zgodnie z którym układ nie narusza praw wierzyciela wobec poręczyciela upadłego oraz współdłużnika upadłego ani praw wynikających z hipoteki, zastawu, zastawu rejestrowego i hipoteki morskiej, jeżeli były one ustanowione na mieniu osoby trzeciej. Jedynie na marginesie należy przywołać również argumenty natury aksjologicznej - w przedmiotowej sprawie nie można bowiem tracić z pola widzenia faktu, że poręczenie ustanawiane jest na rzecz wierzyciela i zabezpiecza konkretny dług. Jeśli nie jest on spłacany, to domaganie się odsetek za cały okres zwłoki od poręczyciela realizuje słuszny interes wierzyciela i nie narusza porządku prawnego RP.

W ocenie Sądu nie stanowił również naruszenia fakt zasądzenia przez sąd polubowny na rzecz wierzyciela świadczenia od skarżącego w sytuacji, gdy wierzyciel zgłosił swoją wierzytelność w postępowaniu układowym. Warto wskazać, że analogiczna sytuacja mogłaby powstać gdyby wierzyciel pozwał w dwóch odrębnych postępowaniach dłużnika głównego i skarżącego (poręczyciela). Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z 24 lutego 2005 roku, III CZP 86/04 (LEX nr 143142), jeżeli zarzut zapisu na sąd polubowny jest skuteczny wobec jednego z dłużników solidarnych, w przypadku współuczestnictwa materialnego nie będącego współuczestnictwem jednolitym możliwe jest toczenie się dwóch odrębnych postępowań. Posiadanie przez wierzyciela dwóch tytułów egzekucyjnych nie stanowi zaprzeczenia istoty zobowiązania solidarnego, zaś w razie spełnienia świadczenia przez poręczyciela wstępuje on na miejsce wierzyciela (art. 518 § 1 pkt 1 k.p.c.) i może domagać się spłaty od dłużnika głównego. Ostatecznie uznać należało, że również wywiedziony z art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c. zarzut skarżącego, jakoby wyrok sądu polubownego naruszał klauzulę porządku publicznego nie zasługiwał na uwzględnienie.

W świetle przeprowadzonych rozważań, w ocenie Sądu skarżący nie wykazał zasadności swojego roszczenia zarówno w oparciu o art. 1206 § 1 pkt 1 k.p.c. jak i art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c. W konsekwencji uznać należało, że żądanie uchylenia wyroku Piłkarskiego Sądu Polubownego PZPN z 6 listopada 2013 roku, w sprawie SP 129/12 było bezzasadne i co za tym idzie za podlegające oddaleniu w związku z czym Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie 1. wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 1207 § 2 k.p.c., tj. w oparciu o zasadę odpowiedzialności za jego wynik. Niniejszą sprawę skarżący przegrał w całości w związku z czym na rzecz jego przeciwnika, który przez pewien okres był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika – adwokata, należało zasądzić poniesione przez niego koszty postępowania. Złożyły się na nie koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.200 zł (§ 11 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu) i taką też kwotę należało od skarżącego zasądzić na rzecz C. T.w związku z czym Sąd orzekł jak w punkcie 2. wyroku.