Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

2 stycznia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIV Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu 2 stycznia 2025 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko B. G., P. M. i P. H.

oddala powództwo.

Sygn. akt XXIV C 597/24

UZASADNIENIE

Pozwem z 31 października 2024 roku powód P. B. wniósł przeciwko B. G., P. M. i P. H. powództwo, w którym nie konkretyzując swojego roszczenia wskazał na szereg działań pozwanych na szkodę powoda, m. in. brak pomocy w sprawie zgłoszenia zorganizowanej grupy przestępczej, działanie w zmowie i porozumieniu z grupą przestępczą, uniemożliwienie kontaktu z prokuratorem, nieinformowanie o wezwaniach do prokuratury, nieprzestrzeganie tajemnicy adwokackiej, składanie fałszywych zeznań itp. (pozew – k. 3-7).

Sąd ustalił i zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 191 ¹ § 1 k.p.c. jeżeli z treści pozwu i załączników oraz okoliczności dotyczących sprawy, a także faktów, o których mowa w art. 228 k.p.c., wynika oczywista bezzasadność powództwa, stosuje się przepisy § 2-4. Gdyby czynności, które ustawa nakazuje podjąć w następstwie wniesienia pozwu, miały być oczywiście niecelowe, można je pominąć. W szczególności można nie wzywać powoda do usunięcia braków, uiszczenia opłaty, nie sprawdzać wartości przedmiotu sporu ani nie przekazywać sprawy (§ 2.). Sąd może oddalić powództwo na posiedzeniu niejawnym, nie doręczając pozwu osobie wskazanej jako pozwany ani nie rozpoznając wniosków złożonych wraz z pozwem (§ 3). Uzasadnienie wyroku sporządza się na piśmie z urzędu. Powinno ono zawierać jedynie wyjaśnienie, dlaczego powództwo zostało uznane za oczywiście bezzasadne. Wyrok z uzasadnieniem sąd z urzędu doręcza tylko powodowi z pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia środka zaskarżenia (§ 4).

Należało podnieść, że stosowanie do art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. to na powodzie spoczywa obowiązek przedstawienia dowodów celem wykazania faktów stanowiących podstawę roszczenia, które – co do zasady – powinny zostać wskazane już w pozwie. Należy zauważyć rzecz oczywistą, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem (por. wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2001 r., sygn. akt I PKN 660/00).

W niniejszej sprawie powód nie wykazał, że pozwani mają wobec niego jakiekolwiek zobowiązania, czy to umowne, czy też z czynu niedozwolonego. Uzasadnienie pozwu jest ciągiem luźno powiązanych informacji, które nie dawały podstaw do przyjęcia, że powód ma wobec pozwanych jakiekolwiek roszczenia. Przede wszystkim jednak wywody pozwu nie zostały poparte żadnym materiałem dowodowym, z czego należało wnosić, że były one jedynie przejawem pewnego wyobrażenia powoda o rzeczywistości, a tym samym nie mogły stanowić oparcia dla roszczeń pozwu.

Powód nie zgłosił też żadnych wniosków dowodowych, ani nie załączył materiałów wykazujących jego twierdzenia.

Tym samym należało uznać, że powód nie wykazał, aby służyło mu jakiekolwiek roszczenie wobec pozwanych. Nieprzypadkowo zresztą powód żadnego roszczenia w swoim piśmie nie sformułował.

W świetle treści pozwu Sąd stwierdził, że wniesione powództwo było oczywiście bezzasadne. Dlatego, na podstawie art. 191 ¹ § 3 k.p.c. należało je oddalić.

sędzia Jacek Tyszka