Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

sędzia Joanna Szekowska-Krym

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2022 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. S.

z udziałem interwenienta ubocznego po stronie powodowej A. R.

przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W.

o stwierdzenie nieważności ewentualnie o uchylenie ewentualnie o stwierdzenie nieistnienia uchwały

1.  ustala nieważność uchwały nr (...) Walnego Zgromadzenia Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. odbywającego się w dniach od 20 do 27 czerwca 2018 r. w sprawie podziału nadwyżki/sposobu pokrycia straty za 2017 r.;

2.  ustala, że pozwana Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. ponosi koszty procesu w całości i szczegółowe ich wyliczenie pozostawia Referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt XXIV C 758/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 sierpnia 2018 r. M. S. wniósł o stwierdzenie nieważności bądź uchylenie uchwały nr (...) Walnego Zgromadzenia Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. odbywającego się w dniach od 20 do 27 czerwca 2018 r. w sprawie podziału nadwyżki/pokrycia straty za 2017 r.

W uzasadnieniu roszczenia wskazał, że uchwała nr (...) Walnego Zgromadzenia Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W., podjęta w sprawie podziału nadwyżki/pokrycia straty za 2017 r., pozostaje
w sprzeczności z przepisami bezwzględnie obowiązującymi tj. z ustawą z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze oraz z ustawą z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych. Powód wyjaśnił, że przyjęty sposób podziału zysku netto Spółdzielni Mieszkaniowej (...) za rok 2017 narusza zasadę równości praw i obowiązków spółdzielców z art. 18 § 1 ustawy Prawo spółdzielcze. Wskazał też, że porównując sposób podziału zysku netto przyjęty przedmiotową uchwałą do struktury członków Spółdzielni, ujawnia się rażąca dysproporcja w podziale pożytków i innych przychodów. Powód podał dalej, że przeznaczenie kwoty netto na pokrycie straty działalności Biura Zarządu jest sprzeczne z brzmieniem art. 5 ust. 2 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych, ponieważ podział przychodów i innych pożytków musi być związany z członkostwem w spółdzielni. Powód podniósł dodatkowo,
że bilans Spółdzielni na dzień 31 grudnia 2017 r. wykazuje stratę z lat ubiegłych. Zgodnie z logiką prowadzenia działalności wypłata zysku, czy też decyzja o jego podziale, winna mieć miejsce dopiero po pokryciu strat z lat ubiegłych. Inne działanie jest, w ocenie powoda, sprzeczne z dobrymi obyczajami i z zapisami art. 90 § 1 Prawa spółdzielczego, który wymaga pokrycie strat bilansowych z funduszu zasobowego. Powód wskazał przy tym, że sprzeczne z dobrymi obyczajami jest również brak zawarcia w uchwale rozróżnienia pożytków, o którym mowa w art. 5 ust. 1 oraz art. 5 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. Zdaniem powoda uchwała prowadzi do pokrzywdzenia członków Spółdzielni, w tym powoda, a to dlatego, że powoduje brak pokrycia strat lat ubiegłych i odłożenie tego procesu na nieokreśloną przyszłość ( pozew –k. 3-11).

Pismem z dnia 13 września 2018 r. powód wniósł dodatkowo o ustalenie nieistnienia uchwały ( pismo –k. 54-56).

W odpowiedzi na pozew Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że podział pożytków i przychodów spółdzielni jest skorelowany z nakładami ponoszonymi przez poszczególne osiedla, a zatem jest uzasadniony odrębnością organizacją wstępujących w ramach spółdzielni poszczególnych osiedli ( odpowiedź na pozew – k. 417-423).

Dnia 18 lutego 2020 roku z interwencją uboczną po stronie powoda wystąpiła A. R. – członek Spółdzielni ( interwencja uboczna – k. 542-545).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Walne Zgromadzenie członków Spółdzielni Mieszkaniowej (...) odbywające się w częściach w dniach 20 czerwca 2018 r. – 27 czerwca 2018 r. podjęło uchwałę nr (...) w przedmiocie podziału nadwyżki/sposobu pokrycia strat za 2017 r. W uchwale wskazano, że zysk netto za 2017 r. w kwocie (...) zł osiągnięty z działalności poszczególnych osiedli (...) przeznaczyć na: 1. Osiedle (...): kwotę (...) zł – w całości na fundusz remontowy, 2. Osiedle (...): kwotę (...) zł – na eksploatację podstawową, kwotę(...) zł - na fundusz remontowy; 3. Osiedle (...): kwotę (...) zł - na pokrycie kosztów eksploatacji podstawowej – art. 5.1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych; kwotę (...) zł - na pokrycie kosztów eksploatacji podstawowej – art. 5.2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych; 4. Osiedle (...): kwotę (...) zł – na fundusz remontowy, kwotę (...) zł - na eksploatację; 5. Osiedle (...): kwotę (...) – na pokrycie kosztów związanych z eksploatacją i utrzymanie nieruchomości; 6. Osiedle (...): kwotę (...) – na fundusz remontowy; 7. Osiedle (...) (...): kwotę (...) zł – na eksploatację podstawową. W § 2 uchwały postanowiono pokryć stratę biura zarządu za rok 2016 w kwocie (...) zyskiem netto biura zarządu za rok 2017 r. w kwocie (...) zł. Niedobór w kwocie (...) zł zostanie rozliczony z planowanego zysku netto za 2018 r. W § 3 postanowiono pozostawić w księgach rachunkowy biura zarządu, ujawnioną w trakcie badania sprawozdania finansowanego za rok 2017 r., stratę z lat ubiegłych w wysokości (...) zł do czasu jej rozliczenia w następnych latach obrotowych ( uchwała – k. 15).

Uchwała w przedmiocie podziału nadwyżki/sposobu pokrycia strat za 2017 r. była objęta porządkiem obrad Walnego Zgromadzenia Spółdzielni ( porządek obrad – k. 57).

Uchwała nr (...) powstała w oparciu o sprawozdanie finansowe za rok 2017. Sprawozdanie finansowe za 2017 r. zostało zatwierdzone uchwałą nr (...) ( okoliczności bezsporne). Sprawozdanie do zawiera błędy formalne, jest sporządzone niezgodnie z ustawą o rachunkowości. W sprawozdaniu finansowym nie wyjaśniono straty z lat ubiegłych. Bilans otwarcia dla roku 2017 r. jest inny niż bilans zamknięcia 2016 r. Na postawie sprawozdania finansowego nie można jednoznacznie ustalić wyniku z podstawowego zestawienia jakim jest rachunek zysków i strat ( opinia biegłego – k. 520-526, opinie uzupełniające biegłej – k. 636-647).

Zgodnie z § 6 ust. 1 podstawową jednostką organizacyjną Spółdzielni jest wyodrębnione organizacyjnie i gospodarczo Osiedle. Osiedla są podstawowymi jednostkami organizacyjnymi Spółdzielni w zakresie gospodarowania zasobami mieszkaniowymi i świadczenia usług członkom. Osiedla prowadzą gospodarkę na wewnętrznym rozrachunku gospodarczym z uwzględnieniem poszczególnych nieruchomości, posiadają konta bankowe i dysponują środkami finansowymi związanymi z realizacją rocznych planów gospodarczych ( kopia statutu – k.77-87).

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony i nie budziły wątpliwości Sądu.

Nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy protokoły z lustracji spółdzielni za lata 2012-2014 i związana z nimi dokumentacja, gdyż nie dotyczą one zaskarżonej uchwały. Podobnie pisma innych podmiotów skierowane do powoda czy pozwanej spółdzielnie nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd bowiem samodzielnie ocenia ważność zakażonej uchwały.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania powoda (k. 494-495) w części dotyczącej faktu podjęcia uchwały. Natomiast jak już wyżej wskazano ocena zgodności z prawem zaskarżonej uchwały należy do Sądu.

Za miarodajne Sąd uznał opinie biegłej z zakresu rachunkowości i jej opinie uzupełniające. Opinia była jasna, spójna, logiczna, został sporządzona przez biegłą na podstawie analizy akt sprawy, wiedzy i doświadczenia zawodowego biegłej. Biegła w opiniach uzupełniających odpowiedziała na pytanie strony pozwanej. Wnioski opinii biegłej były należycie uzasadnione.

Sąd zważył, co następuje:

Problematykę związaną z funkcjonowaniem spółdzielni reguluje ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (Dz.U. z 2018 r. poz. 1285 ze zm. – dalej jako pr. s.), jak również ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych z dnia 15 grudnia 2000 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 845 ze zm.). Ustawy te regulują zasady działania spółdzielni, jej strukturę organizacyjną, kompetencje poszczególnych organów, jak również prawa i obowiązki członków spółdzielni. Na mocy ustawy – Prawo spółdzielcze istnieje możliwość zaskarżenia uchwały za pomocą trzech różnych środków, realizowanych w drodze powództw o stwierdzenie nieważności uchwały, o uchylenie uchwały oraz o ustalenie nieistnienia uchwały. Każde ze wskazanych roszczeń wymaga wykazania odmiennych przesłanek. W pierwszej kolejności Sąd bada wystąpienie przesłanek roszczenia głównego, a dopiero w przypadku ich nieuwzględnienia przechodzi do rozważań nad zasadnością roszczeń ewentualnych.

Zgodnie z art. 42 § 2 pr. s. uchwała (walnego zgromadzenia członków spółdzielni) sprzeczna z ustawą jest nieważna. W artykule art. 42 § 1 pr. s. podkreślono, że uchwały walnego zgromadzenia obowiązują wszystkich członków spółdzielni oraz wszystkie jej organy. Orzeczenie sądu ustalające nieistnienie albo nieważność uchwały walnego zgromadzenia bądź uchylające uchwałę ma moc prawną względem wszystkich członków spółdzielni oraz wszystkich jej organów (art. 42 § 9 pr.s.). Z powyższego wywodzi się możliwość wywiedzenia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały. Każdy członek spółdzielni mieszkaniowej ma interes prawny we wniesieniu powództwa o stwierdzenie niezgodności z prawem uchwały walnego zgromadzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2013 roku, I CSK 382/12, M. Spół. 2013/5, s. 35).

Natomiast zgodnie z art. 42 § 3 pr. s. uchwała (walnego zgromadzenia członków spółdzielni) sprzeczna z postanowieniami statutu bądź dobrymi obyczajami lub godząca w interesy spółdzielni albo mająca na celu pokrzywdzenie jej członka może być zaskarżona do sądu. Każdy członek spółdzielni lub zarząd może wytoczyć powództwo o uchylenie uchwały (art. 42 § 4 pr.s.). Powództwo o uchylenie uchwały walnego zgromadzenia powinno być wniesione w ciągu sześciu tygodni od dnia odbycia walnego zgromadzenia, jeżeli zaś powództwo wnosi członek nieobecny na walnym zgromadzeniu na skutek jego wadliwego zwołania – w ciągu sześciu tygodni od dnia powzięcia wiadomości przez tego członka o uchwale, nie później jednak niż przed upływem roku od dnia odbycia walnego zgromadzenia (art. 42 § 6 pr. s.).

Z kolei w przypadku żądania ustalenia nieistnienia uchwały na podstawie art. 42 § 9 pr. s. w związku z art. 189 k.p.c. chodzi o tak rażące uchybienia w procesie podjęcia uchwały, że wykluczona jest możliwość stwierdzenia, iż powołane organy wyraziły swa wolę w danym przedmiocie. W tym też wyraża się różnica pomiędzy uchwałą bezwzględnie nieważną a uchwałą nieistniejącą. W pierwszym wypadku bowiem oświadczenie woli zostało złożone, jednakże z przyczyn merytorycznych lub formalnych ustawa traktuje je jako nieważne od samego początku, w drugim natomiast wypadku podejmowaniu uchwały towarzyszyły tak daleko idące uchybienia formalne, że w ogóle nie można mówić o złożeniu oświadczenia woli. Uchwała walnego zgromadzenia jest zaś nieistniejąca, w szczególności wtedy, gdy posiedzenie organu zostało samowolnie zwołane przez grupę członków bez zachowania wymaganej procedury, uchwałę podjęto przy braku wymaganego statutem quorum albo bez wymaganej większości głosów, zastosowano przymus fizyczny wobec członków, zaprotokołowano uchwałę bez podjęcia głosowania albo gdy treść uchwały jest niezrozumiała i nie można ustalić jej sensu w drodze wykładni (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1972 r., II CR 171/72, OSNC 1973/7-8/135; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 1992 r., I CRN 38/92, OSNC 1993/3/45; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 1999 r., II CKN 804/98, OSNC 1999/10/171; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2013 r., I CSK 382/12, a także uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1994 r., III CZP 81/94, OSNC 1994/12/241).

Tym samym uchwała obarczona wskazanymi powyżej wadami może być kwestionowana przez członka spółdzielni w drodze powództwa o ustalenie, tj. w oparciu o art. 189 k.p.c. W niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, że powód M. S. interes prawny w dochodzeniu przedmiotowych roszczeń posiadał, gdyż posiada go każdy członek spółdzielni i nie musi w tym zakresie wykazywać jakichkolwiek szczegółowych podstaw takiego żądania. Źródłem interesu prawnego w rozumieniu art. 189 k.p.c. jest w tej sytuacji stosunek członkostwa w spółdzielni. Sąd Najwyższy wskazywał, że interes prawny do wniesienia powództwa o ustalenie w przypadku członka spółdzielni jest oczywisty, w myśl przepisów Prawa spółdzielczego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.07.2010 r., IV CSK 24/10, OSN 2011, nr 3, poz. 30).

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że wbrew twierdzeniom powoda możliwy jest nierówny podział nadwyżki przychodów w stosunku do członków spółdzielni. Wynika to wprost z treści art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 845 ze zm.), który stanowi, że pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej eksploatacją i utrzymaniem, a w części przekraczającej te wydatki przypadają właścicielom lokali proporcjonalnie do ich udziałów w nieruchomości wspólnej. Przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący i wynika z niego, że właściciele lokali położonych w innych nieruchomościach, jak i inni członkowie spółdzielni, nie mają prawa do pożytków i przychodów z nieruchomości wspólnej, jeżeli nie są współwłaścicielami tej nieruchomości (tak. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - I Wydział Cywilny z dnia 5 czerwca 2017 r. I ACa 976/16). Zasada równości praw wynikająca z członkostwa w spółdzielni nie oznacza, że wszyscy członkowie mają takie same udziały w nadwyżce bilansowej. Oznacza to, że właściciele lokali położonych w innych nieruchomościach, ani inni członkowie spółdzielni, nie mają prawa do pożytków i przychodów z nieruchomości wspólnej, jeśli nie są współwłaścicielami tej nieruchomości ( por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 20 czerwca 2007 r. V CSK 125/07, wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 15 kwietnia 2016 r. I CSK 278/15).

Pozwana Spółdzielnia Mieszkaniowa była zatem uprawniona do podziału pożytków i przychodów w stosunku do właścicieli lokali, położonych na nieruchomościach w obrębie wyodrębnionych osiedli proporcjonalnie do ich udziałów w nieruchomości wspólnej. Wprawdzie ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika ile nieruchomości gruntowych wchodzi w skład każdego z osiedli i czy podział pożytków i przychodów nastąpił w ten sposób, że pożytki i przychody przypadły współwłaścicielom nieruchomości wspólnej w stosunku do posiadanych przez nich udziałów w danej nieruchomości, jednakże biorąc pod uwagę odrębności gospodarcze poszczególnych osiedli, zdaniem Sądu możliwy jest podział pożytków i przychodów w stosunku do całego osiedla, a nie odrębnych nieruchomości gruntowych.

Zgodnie z art. 77 § 1. ustawy Prawo Spółdzielcze część nadwyżki bilansowej pozostałej po dokonaniu odpisu, o którym mowa w art. 76, przeznacza się na cele określone w uchwale walnego zgromadzenia. Zasady podziału nadwyżki bilansowej między członków spółdzielni określa statut (§ 2.).

Bezsporne było pomiędzy stronami, że statut Spółdzielni Mieszkaniowej nie regulował zasady podział nadwyżki bilansowej.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2016 r. (I CSK 278/15) wskazał że „ PrSpółdz jedynie w takim zakresie znajdzie zastosowanie do spółdzielni mieszkaniowej, w jakim dane zagadnienie nie jest odrębnie uregulowane w SpMieszkU (art. 1 ust. 7 PrSpółdz). Spółdzielczość mieszkaniowa oparta jest na zasadzie tzw. bezwynikowej działalności spółdzielni, która prowadzi działalność niezarobkową z poszanowaniem formuły non profit., co różni ją od spółek ukierunkowanych na uzyskanie zysku. Zasadę tę wyraża art. 6 ust. 1 SpMieszkU odpowiadający treścią dawnemu art. 208 § 4 PrSpółdz i stanowiący, lex specialis w stosunku do art. 75 PrSpółdz zgodnie, z którym zysk spółdzielni po pomniejszeniu o podatek dochodowy i inne obciążenia obowiązkowe wynikające z odrębnych przepisów ustawowych, stanowi nadwyżkę bilansową. W konsekwencji w działalności gospodarczej spółdzielni mieszkaniowej w ogóle nie występują pojęcia zysku, ani nadwyżki bilansowej, ewentualna nadwyżka przychodów nad kosztami odpowiednio zwiększa przychody w roku następnym, a dochody spółdzielni nie są wypłacane jej członkom. Nie oznacza to, iż członkowie spółdzielni nie odnoszą żadnych korzyści z uzyskanego przez spółdzielnię dochodu, skoro powinien być on przeznaczony na cele związane z przedmiotem działalności spółdzielni, co może pomniejszać wydatki członka spółdzielni związane z pokrywaniem kosztów jej działalności w roku następnym, ulepszać majątek spółdzielni czy rozszerzać działalność społeczną, oświatową i kulturalną prowadzoną przez spółdzielnię (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2006 r., II_CSK_30/05, OSNC rok 2006, nr 10, poz. 167; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 grudnia 2008 r., P 16/08, OTK - A rok 2008, nr 10, poz. 181). Natomiast art. 18 § 1 PrSpółdz formułujący zasadę równości praw i obowiązków wynikających z członkostwa w spółdzielni nie oznacza, iż prawo do uzyskiwania korzyści w wykazanej przez spółdzielnię nadwyżce przychodów nad kosztami miałoby być identyczne dla wszystkich członków i dodatkowo wiązać się z wypłatami udziału w nadwyżce bilansowej w rozumieniu art. 18 § 2 pkt 5 PrSpółdz. Jak wynika z rozważań wyżej poczynionych wypłata udziału w nadwyżce bilansowej, jako kategorii nie występującej w spółdzielczości mieszkaniowej, w ogóle nie może mieć miejsca. Natomiast zasada równości w odniesieniu do korzystania z nadwyżki przychodów nad kosztami musi być rozumiana, jako równość względna czy równość szans, co oznacza, iż jedynie członkowie znajdujący się w identycznej sytuacji faktycznej i prawnej, odpowiadający określonym warunkom, muszą być tak samo potraktowani (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2007 r., V CSK 125/07, OSNC-ZD rok 2008, nr 2, poz. 38). (…) Niezależnie, zatem od tego czy w statucie pozwanej spółdzielni istnieje regulacja dotycząca zasad podziału dochodu ogólnego oraz pokrywania strat spółdzielni jak tego wymaga art. 5 § 1 pkt 8 PrSpółdz w zw. z art. 1 ust. 7 i art. 8 SpMieszkU to nie ma to znaczenia z perspektywy pożytków i przychodów z nieruchomości wspólnej, które zgodnie z bezwzględnie obowiązującym art. 5 ust. 1 SpMieszkU, będącym odpowiednikiem art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1892), mogą być przeznaczone wyłącznie na cele wskazane w tym przepisie. Oznacza to, że właściciele lokali położonych w innych nieruchomościach, ani inni członkowie spółdzielni, nie mają prawa do pożytków i przychodów z nieruchomości wspólnej, jeśli nie są współwłaścicielami tej nieruchomości.”

Zdaniem Sądu brak uregulowania w statucie Spółdzielni kwestii podziału nadwyżki bilansowej, nie oznacza, że podział taki nie jest możliwy. Oznacza to tylko tyle, że podział taki musi odpowiadać przepisom prawa, dobrym obyczajom, interesom spółdzielni i nie może krzywdzić członków spółdzielni.

W ocenie Sądu zaskarżona uchwała jest sprzeczna z prawem bowiem powstała w oparciu o wadliwe sprawozdanie finansowe za rok 2017. Wadliwość sprawozdania finansowego wynika z opinii biegłej i jej opinii uzupełniających. Bez prawidłowego sprawozdania finansowego nie sposób dokonać prawidłowego podziału pożytków i przychodów. Zgodnie bowiem z art. 53 ust. 3 ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 395) podział lub pokrycie wyniku finansowego netto jednostek zobowiązanych, zgodnie z art. 64 ust. 1, do poddania badaniu rocznego sprawozdania finansowego może nastąpić po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego przez organ zatwierdzający, poprzedzonego wyrażeniem przez biegłego rewidenta opinii o tym sprawozdaniu bez zastrzeżeń lub z zastrzeżeniami. Podział lub pokrycie wyniku finansowego netto, dokonany bez spełnienia tego warunku, jest nieważny z mocy prawa. W myśl ust. 4 podział lub pokrycie wyniku finansowego netto jednostek niezobowiązanych do poddania badaniu rocznego sprawozdania finansowego może nastąpić po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego przez organ zatwierdzający. Sprzeczność uchwały z przepisami ustawy o rachunkowości powoduje nieważność tej uchwały.

Jak wynikało z opinii sądowej, sprawozdanie finansowe za rok 2017 zawiera błędy formalne, jest sporządzone niezgodnie z ustawą o rachunkowości. W sprawozdaniu finansowym nie wyjaśniono straty z lat ubiegłych. Bilans otwarcia dla roku 2017 r. jest inny niż bilans zamknięcia 2016 r. Na postawie sprawozdania finansowego nie można jednoznacznie ustalić wyniku z podstawowego zestawienia jakim jest rachunek zysków i strat. Strona pozwana nie zdołała podważyć wartości dowodowej opinii, nie przedstawiła dowodów, z których można byłoby wyprowadzić wnioski przeciwne. Opinia była jasna, spójna, logiczna, został sporządzona przez biegłą na podstawie analizy akt sprawy, wiedzy i doświadczenia zawodowego biegłej. Wnioski opinii biegłej były należycie uzasadnione. Wobec powyższego, Sąd uznał, iż w oparciu o nią, zasadne jest twierdzenie, że podstawa zaskarżonej uchwały, jakim było sprawozdanie zawierała poważne błędy, co w konsekwencji musiało doprowadzić do wniosku, iż uchwała stanowiąca przedmiot procesu jest niezgodna z prawem.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w pkt. 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., obciążając nim pozwaną w całości, jako że pozwana przegrała proces w całości. Szczegółowe wyliczenie tych kosztów Sąd na podstawie art. 108 § 2 k.p.c. pozostawił referendarzowi sądowemu.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.

Sędzia Joanna Szekowska-Krym

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

sędzia Joanna Szekowska-Krym