Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Paweł Duda

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Wrona

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) Bank (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o ustalenie i zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza tytułem zwrotu kosztów postępowania od M. G. na rzecz (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 5.417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt XXV C 452/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 listopada 2024 r.

Powód M. G. w pozwie z dnia 21 grudnia 2021 r., skierowanym przeciwko pozwanemu (...) Bank (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., wniósł o:

1.  ustalenie treści stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 10 października 2018 r., zawartej pomiędzy M. G.
a (...) Bank (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W., którego następcą prawnym jest (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., poprzez ustalenie, że kredyt udzielony na podstawie umowy nr (...) z dnia
10 października 2018 r. jest kredytem darmowym w rozumieniu art. 45 ust. 1 ustawy
z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w związku ze złożeniem przez kredytobiorcę w dniu 13 września 2021 r. oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego;

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 22.098,77 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, tytułem zwrotu świadczenia nienależnego spełnionego na rzecz pozwanego tytułem odsetek i innych kosztów kredytu nr (...) z dnia 10 października 2018 r.
z uwagi na złożenie przez konsumenta oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 10 października 2018 r. zawarł
z (...) Bank (...) S.A., którego następcą prawnym jest pozwany bank, umowę
o kredyt gotówkowy nr (...). Zgodnie z postanowieniami umowy, całkowita kwota kredytu wynosiła 64.584 zł, a kwota kredytu przeznaczona na cele konsumpcyjne kredytobiorcy 60.000 zł. Kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy oprocentowania wynoszącej w dniu zawarcia umowy 7,69%, kredytobiorca został obciążony opłatą przygotowawczą w wysokości 1.400 zł i prowizją w wysokości 6.598,40 zł. W umowie ustalono, że w związku z faktem objęcia kredytobiorcy ubezpieczeniem spłaty kredytu stawka oprocentowania kredytu stanowi stawkę promocyjną uwzględniającą obniżenie o 1 p.p.
w stosunku do standardowej stawki oprocentowania. Jednocześnie z umowy kredytu, jak również z formularza informacyjnego, wynikało, że konsument nie został obciążony kosztami z tytułu objęcia ochroną ubezpieczeniową. Tymczasem w dniu zawarcia umowy kredytu kredytobiorca zawarł z (...) S.A. oraz (...) S.A. umowę ubezpieczenia dla klientów (...) Bank (...) S.A. o tożsamym numerze umowy. tj. nr (...). W związku z tą umową ubezpieczenia powód został obciążony składką ubezpieczeniową w wysokości 4.584 zł, równą różnicy pomiędzy określoną w umowie kredytu całkowitą kwotą kredytu a kwotą kredytu przeznaczoną na cele konsumpcyjne. Świadczy to, że koszt ubezpieczenia, który powiązany był z umową, został wliczony do całkowitej kwoty kredytu, a jednocześnie nie został wykazany w umowie kredytu. Z postanowień umowy wywnioskować można, że ubezpieczenie takie w ogóle nie stało zawarte. Wobec powyższego powód pismem z dnia
8 września 2021 r. złożył reklamację na działania banku, przedkładając jednocześnie oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego na podstawie art. 45 ustawy
o kredycie konsumenckim. Zdaniem powoda, w zawartej przez strony umowie kredytu doszło do naruszenia przez kredytodawcę przepisu art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k. poprzez niewskazanie kosztu kredytu w postaci składki ubezpieczeniowej, art. 30 ust. 1 pkt 4 u.k.k. poprzez błędne określenie całkowitej kwoty kredytu oraz art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. poprzez błędne wyliczenie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania. Uzasadniając interes prawny w żądaniu ustalenia stosunku prawnego powód podał, że ustalenie takie pozwoli na uregulowanie jego sytuacji prawnej i zapewni mu ochronę prawną, która wyeliminuje ryzyko naruszenia w przyszłości jego praw, a także pozwoli na ukształtowanie spornego stosunku prawnego na przyszłość. Na dochodzoną pozwem kwotę pieniężną w wysokości 22.098,77 zł składa się suma opłaty przygotowawczej w kwocie 1.400 zł, prowizji w kwocie 6.598,40 zł oraz uiszczonych przez kredytobiorcę odsetek w wysokości 14.100,37 zł.

Pozwany (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.
w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że na podstawie umowy kredytu powód wyraził zgodę, aby bank przekazał część kwoty kredytu, stanowiącej równowartość jednorazowej składki ubezpieczeniowej wskazanej we wnioskopolisie, bezpośrednio na rachunek bankowy towarzystwa ubezpieczeniowego, co oznacza, że powód był świadomy kwoty, jaka wynika
z § 1 ust. 2 pkt 3 umowy o kredyt. W ocenie pozwanego, w umowie kredytu koszt ubezpieczenia został wskazany prawidłowo, jako składowa całkowitej kwoty kredytu. Powód przy zawarciu umowy kredytu działał z pełną świadomością podejmowanych decyzji oraz miał pełne rozeznanie swej sytuacji majątkowej oraz wysokości zaciągniętego kredytu. Paragraf 8 umowy kredytu uwzględniał kwotę, jaką powód miał ponieść w ramach składki ubezpieczeniowej. Bank jednoznacznie wskazał, jaką kwotę udostępnia powodowi na cele konsumpcyjne, tj. 60.000 zł, podając jednocześnie informację, że na całkowitą kwotę kredytu składa się kwota 64.584 zł.

Powód w piśmie procesowym z 5 sierpnia 2022 r. podtrzymał dotychczasowe stanowisko co do naruszenia przez bank przepisów art. 30 ust. 1 pkt 4 i art. 30 ust 1 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim. Powód wskazał, że na gruncie przepisów ustawy
o kredycie konsumenckim koszty ubezpieczenia winny zostać wliczone nie do całkowitej kwoty kredytu, lecz do całkowitego kosztu kredytu, a informacja o ich wysokości powinna być wprost wskazana w umowie, nie zaś wynikać z treści wnioskopolisy.

Pozwany w piśmie procesowym z dnia 1 października 2024 r. podtrzymał stanowisko zaprezentowane w odpowiedzi na pozew, a dodatkowo wskazał, że główną motywacją powoda do wystąpienia z powództwem były względy ekonomiczne, co stanowi nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 k.c.). Natomiast działania banku były zgodne z przepisami prawa oraz standardami rynkowymi. Pozwany zaprzeczył, aby umowa kredyt naruszała art. 30 ust. 1 pkt 4, 7 i 10 ustawy o kredycie konsumenckim. W szczególności w umowie wskazano poprawnie całkowitą kwotę kredytu. Kwota odpowiadająca składce z tytułu ubezpieczenia nie stanowiła kosztu kredytu i dlatego nie została wliczona do całkowitego kosztu kredytu. Ubezpieczenie, z którego skorzystał kredytobiorca nie było ubezpieczeniem spłaty kredytu, lecz ubezpieczeniem typu „All Risk PLUS NNW”. Wobec tego kwotę odpowiadającą składce z tytułu tego ubezpieczenia należy traktować jako kapitał kredytu, a nie jego koszt. Zawarcie umowy ubezpieczenia było dobrowolne i nie było niezbędne do udzielenia kredytu. Okres ubezpieczenia nie pokrywał się z okresem, na który udzielono konsumentowi kredytu. Sankcja kredytu darmowego powinna odnosić się jedynie do tych elementów, które są istotne dla oceny przez konsumenta zakresu zaciągniętego zobowiązania z tytułu kredytu konsumenckiego. Z ostrożności procesowej pozwany podniósł, że oświadczenie powoda
o zastosowaniu sankcji kredytu darmowego zostało złożone po upływie rocznego terminu, który powinien być liczony od momentu wypłaty przez bank kwoty kredytu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. G. w 2018 r. potrzebował środków finansowych na skonsolidowanie wcześniejszych zobowiązań kredytowych (konsumpcyjnych) oraz na remont mieszkania. Powód nie prowadził wówczas działalności gospodarczej. W celu uzyskania oferty kredytu na te cele powód zwrócił się do pośrednika kredytowego. Pośrednik kredytowy sprawdzał, ile kredytu powód może otrzymać i jaka oferta będzie dla niego najkorzystniejsza. Po uzyskaniu oferty i przygotowaniu wszystkich dokumentów powód został umówiony przez pośrednika kredytowego w (...) Bank (...) S.A., celem podpisania dokumentów do umowy kredytu ( przesłuchanie powoda M. G. – k. 147v.).

W dniu 10 października 2018 r. (...) Bank (...) S.A., którego następcą prawnym jest (...) Bank (...) S.A., oraz M. G., jako kredytobiorca, zawarli umowę o kredyt gotówkowy nr (...), na podstawie której bank udzielił na wniosek kredytobiorcy kredytu, na warunkach i w kwocie określonych w § 8 umowy oraz regulaminie, z przeznaczeniem na: 1) cele konsumpcyjne w tym konsolidację zadłużenia (spłatę zadłużenia zaciągniętego w (...) Bank (...) S.A., innym banku lub instytucji udzielającej kredytów lub pożyczek) oraz 2) na pokrycie kosztów, o których mowa w § 1 ust. 2 pkt 1-3 umowy (§ 1 ust. 1 umowy).

W umowie wskazano, że kredytobiorca zobowiązany jest do zapłaty następujących kosztów, które bank potrąca z kwoty kredytu: 1) opłaty przygotowawczej, 2) prowizji za udzielenie kredytu, której równowartość – w przypadku gdy umowa kredytu została zawarta za pośrednictwem pośrednika kredytowego – w całości jest przekazywana przez bank pośrednikowi kredytowemu tytułem pośredniczenia przy zawarciu umowy kredytu,
3) kosztów z tytułu objęcia ochroną ubezpieczeniową kredytobiorcy wg zakresu ubezpieczenia określonego we „Wnioskopolisie” (ubezpieczenie spłaty kredytu), o ile kredytobiorca zawarł umowę ubezpieczenia. Wysokość kosztów określona została w § 8 niniejszej umowy kredytu (§ 1 ust. 2 umowy).

Zgodnie z umową, bank może potrącić z Całkowitej Kwoty Kredytu inne koszty poniesione przez kredytobiorcę w związku z zawarciem odrębnej umowy o oferowane przez bank lub za pośrednictwem banku produkty, o ile kredytobiorca w odrębnym oświadczeniu wyraził zgodę na takie potrącenie oraz określił wysokość kosztów podlegających potrąceniu
z Całkowitej Kwoty Kredytu. Koszty o których mowa w zdaniu poprzednim nie stanowią kosztów związanych z udzieleniem kredytu (§ 1 ust. 3 umowy).

Według zapisów umowy, oprocentowanie kredytu jest zmienne i jego wysokość na dzień zawarcia umowy kredytu określona jest w § 8 niniejszej umowy (§ 2 ust. 1 umowy), że bank podwyższy oprocentowanie kredytu w przypadku, gdy w przedostatnim dniu roboczym danego kwartału kalendarzowego obowiązywania umowy kredytu (zwanym „Dniem Weryfikacji”) wystąpił wzrost stawki WIBOR 3M o minimum 0,15 p.p.
w porównaniu do stawki WIBOR 3M z przedostatniego dnia roboczego kwartału kalendarzowego, w którym wysokość obowiązującego w Dniu Weryfikacji oprocentowania została określona zgodnie z postanowieniami umowy kredytu, że bank obniży oprocentowanie kredytu w przypadku, gdy w przedostatnim dniu roboczym danego kwartału kalendarzowego obowiązywania umowy kredytu wystąpił spadek stawki WIBOR 3M
o minimum 0,15 p.p. w porównaniu do stawki WIBOR 3M z przedostatniego dnia roboczego kwartału kalendarzowego, w którym wysokość obowiązującego w dniu weryfikacji oprocentowania została określona zgodnie z postanowieniami umowy kredytu – o wartość różnicy między stawką mniejszą a stawką większą (§ 2 ust. 2-5 umowy). W związku
z faktem objęcia kredytobiorcy ubezpieczeniem spłaty kredytu stawka oprocentowania kredytu określona w umowie kredytu stanowi stawkę promocyjną uwzględniającą obniżenie
o 1 p.p. do standardowej stawki oprocentowania. W przypadku odstąpienia lub rezygnacji przez kredytobiorcę z ubezpieczenia, bank ma prawo do podwyższenia oprocentowania kredytu o 1 p.p. do standardowej stawki oprocentowania. O dokonaniu podwyższenia oprocentowania bank poinformuje kredytobiorcę niezwłocznie na piśmie (dotyczy kredytobiorców, którzy wyrazili zgodę na objęcie ubezpieczeniem (§ 2 ust. 10 umowy).

W § 8 umowy kredytu określono szczegółowe warunki kredytu na dzień sporządzenia umowy kredytu w następujący sposób: 1) kwota kredytu z uwzględnieniem kosztów,
o których mowa w § 1 ust. 2: 72.582,40 zł; 2) Całkowita Kwota Kredytu: 64.584 zł; 3) kwota kredytu przeznaczona na cele konsumpcyjne: 60.000 zł; 4) dzień płatności raty: zgodnie
z Harmonogramem spłat do umowy kredytowej; 5) liczba rat: 120; 6) wysokość raty: 865,37 zł; 7) opłata przygotowawcza: 1.400 zł; 8) prowizja: 6.598,40 zł; 9) oprocentowanie kredytu: 7,69% w stosunku rocznym; 10) Rzeczywista Roczna Stopa Oprocentowania: 11,56%;
11) „Koszy z tytułu objęcia ochroną ubezpieczeniową spłaty kredytu: zł”; 12) Całkowity Koszt Kredytu na dzień zawarcia umowy kredytu: 39.260,04 zł; 13) całkowita kwota do zapłaty: 103.844,04 zł

W umowie kredytu wskazano nadto, że w sprawach nieuregulowanych w umowie kredytu mają zastosowanie postanowienia Regulaminu, a w dalszej kolejności powszechnie obowiązujące przepisy prawa (§ 9 ust. 1 umowy).

( umowa kredytu nr (...) z dnia 10.10.2018 r. – k. 10-11v., formularz informacyjny – k. 18-20).

W Harmonogramie Spłat, stanowiącym załącznik do umowy kredytu, określone zostały raty kredytu i terminy ich spłat w okresie od 22 października 2018 r. do 20 września 2028 r. ( Harmonogram Spłat – k. 12-13).

Do zawartej przez strony umowy kredytu zastosowanie znajdował „Regulamin kredytu gotówkowego w (...) Bank (...) S.A.”, określające warunki udzielania przez bank klientom indywidualnym kredytów na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą.

W Regulaminie zdefiniowano: „Cel Konsumpcyjny” – jako dowolny cel przeznaczenia przez kredytobiorcę kwoty kredytu przeznaczonej na cele konsumpcyjne, niezwiązany z prowadzeniem działalności gospodarczej lub działalnością inwestycyjną; „Całkowitą Kwotę Kredytu” – jako maksymalną kwotę wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które bank udostępnił kredytobiorcy na podstawie umowy o kredyt; „Całkowity Koszt Kredytu” – jako – dla kredytów udzielonych na podstawie umów kredytu zawartych od dnia 18 grudnia 2011 r. – sumę wszystkich kosztów, opłat, prowizji z tytułu udzielonego kredytu oraz odsetek, które kredytobiorca zobowiązany jest ponieść w związku z zawartą z bankiem umową kredytu; „Rzeczywistą Roczną Stopę Oprocentowania” – jako – dla kredytów udzielonych na podstawie umów kredytu zawartych od dnia 18 grudnia 2011 r. – Całkowity Koszt Kredytu ponoszony przez kredytobiorcę wyrażony jako procentowa wartość kredytu udostępnionego kredytobiorcy na podstawie umowy kredytu, obliczona w stosunku rocznym.

( Regulamin kredytu gotówkowego w (...) Bank (...) S.A. – k. 15-16v).

W dniu podpisania umowy powód otrzymał „Formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego”, w którym określono m.in.: Całkowitą kwotę kredytu, jako maksymalną kwotę/sumę wszystkich środków pieniężnych, które zostaną kredytobiorcy udostępnione – na 64.584 zł, Rzeczywistą Roczną Stopę Oprocentowania – na 11,56%, przy założeniach przyjętych do jej obliczania: 1) Całkowita kwota kredytu – 64.584 zł,
2) Oprocentowanie nominalne – 7,69%, 3) Prowizja za udzielenie – 10%, 4) Opłata przygotowawcza – 1.400 zł, 5) Okres kredytowania – 120 miesięcy, 6) Ubezpieczenie spłaty kredytu „- PLN”, 7) Rata – 865,37 zł.

W Formularzu informacyjnym wskazano również, że do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach nie jest konieczne zawarcie przez powoda umowy dodatkowej, w szczególności umowy ubezpieczenia ani skorzystania z usługi dodatkowej.

W Formularzu określono inne koszty, które konsument zobowiązany jest ponieść
w związku z umową, w następujący sposób: opłata przygotowawcza – 1.400 PLN, prowizja za udzielenie – 6.598,40 PLN, ubezpieczenie – 0 PLN.

( Formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego – k. 18-20).

W dniu zawarcia przedmiotowej umowy kredytu, tj. 10 października 2018 r., M. G. zawarł z (...) S.A. oraz (...) S.A., za pośrednictwem (...) Bank (...) S.A., „Umowę ubezpieczenia dla klientów (...) Bank (...) S.A. indeks (...)”, w związku z czym wystawiona została Wnioskopolisa nr (...).
W treści Wnioskopolisy wskazano, że spośród produktów ubezpieczeniowych dystrybuowanych przez bank powód dokonuje wyboru ubezpieczenia All Risk, które odpowiada zgłoszonym przez powoda potrzebom i wymaganiom, w tym zabezpieczeniu uposażonych na wypadek śmierci w następstwie nieszczęśliwego wypadku oraz zabezpieczeniu na wypadek inwalidztwa w następstwie nieszczęśliwego wypadku na wybraną przez powoda sumę ubezpieczenia wynikającą z wybranego pakietu. Pakiet ubezpieczenia obejmował „All Risk PLUS NNW”, okres ubezpieczenia wynosił w przypadku All Risk
12 miesięcy i w przypadku NNW 24 miesiące, wysokość składki jednorazowej określona została na 4.584 zł (płatna na rachunek wskazany w polisie), w tym składka należna dla (...) S.A. 3.026,61 zł za następujące zdarzenia ubezpieczeniowe: kradzież pojazdu lub szkoda całkowita, kradzież z włamaniem, utrata pracy, zdarzenia assistance zgodnie z Regulaminem Usług Home Assistance, oraz składka należna dla (...) S.A. 1.557,39 zł za następujące zdarzenia ubezpieczeniowe: śmierć ubezpieczonego głównego, śmierć współmałżonka w wyniku nieszczęśliwego wypadku, śmierć rodzica
w wyniku nieszczęśliwego wypadku, śmierć teścia w wyniku nieszczęśliwego wypadku, śmierć ubezpieczonego głównego w wyniku wypadku komunikacyjnego, inwalidztwo ubezpieczonego głównego, zdarzenia assistance zgodnie z Regulaminem Usług Medical Assistance. Jako ubezpieczający oraz ubezpieczony główny wskazany został w polisie M. G., nie zostali wskazani uposażenie (uprawnieni do świadczenia w przypadku śmierci ubezpieczonego). Powód oświadczył we Wnioskopolisie, że jednorazowa składka ubezpieczeniowa w wysokości określonej we Wnioskopolisie zostanie opłacona ze środków pochodzących z kredytu udzielonego na podstawie umowy zawartej z (...) Bank (...) S.A. i wyraził zgodę, aby (...) Bank (...) S.A. przekazał część kwoty kredytu, stanowiącej równowartość jednorazowej składki ubezpieczeniowej bezpośrednio na rachunek Towarzystwa służący do wpłaty składki ( Umowa ubezpieczenia dla klientów (...) Bank (...) S.A. indeks (...) - Wnioskopolisa z dnia 10.10.2018 r. – k. 21-23v).

Przy podpisywaniu umowy kredytu i umowy ubezpieczenia powód nie czytał szczegółowo tych dokumentów, lecz zwrócił tylko uwagę na wysokość raty ( przesłuchanie powoda M. G. – k. 147v.).

Pismem z dnia 8 września 2021 r. pełnomocnik powoda złożył reklamację dotyczącą umowy kredytu nr (...) z dnia 10 października 2018 r., w której wskazał, że zgodnie z postanowieniami umowy całkowita kwota kredytu miała wynosić 64.584 zł, jednakże kredytobiorcy udostępniono jedynie 60.000 zł, w umowie wskazano, że kredytobiorca nie ponosi kosztów objęcia ochroną ubezpieczeniową, tymczasem wraz z umową kredytu zawarła umowę ubezpieczenia dla klientów (...) Bank (...) S.A., którego koszt wyniósł 4.584 zł, a ponadto koszt ubezpieczenia wliczony został co całkowitej kwoty kredytu, która nie powinna obejmować kosztów usług dodatkowych. W związku z powyższym powód złożył oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego na podstawie art. 45 ustawy
o kredycie konsumenckim, z uwagi na naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k. poprzez niewskazanie kosztu kredytu w postaci składki ubezpieczeniowej oraz art. 30 ust. 1 pkt 4 u.k.k. poprzez błędne określenie całkowitej kwoty kredytu. Reklamacja i oświadczenie zostały doręczone (...) Bank (...) S.A. dnia 13 września 2021 r. ( reklamacja
z 08.09.2021 r. – k. 24-25v, oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego
z 03.08.3031 r. – k. 26, pełnomocnictwo – k. 27, wyciąg z pocztowej książki nadawczej –
k. 28; wydruk z systemu śledzenia przesyłek Poczty Polskiej S.A. – k. 29-30).

(...) Bank (...) S.A. w piśmie z dnia 13 października 2024 r. odmówił uwzględnienia reklamacji powoda ( pismo pozwanego z dnia 13.10.2021 r. - k. 31).

W okresie od 22 października 2018 r. do 10 listopada 2021 r. powód dokonał spłaty kredytu nr (...) w łącznej wysokości 29.377,97 zł, w tym 14.100,37 zł tytułem odsetek oraz 15.277,60 zł tytułem kapitału kredytu ( zaświadczenie banku z 03.12.2021 r. –
k. 33-34).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów.

Sąd uznał za wiarygodne obiektywne dowody z powołanych dokumentów, jako że nie budziły one wątpliwości co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda M. G., w których powód przedstawił cel
i okoliczności zawarcia umowy kredytu, bowiem jego zeznania tworzyła spójną i logiczną całość, a zatem były wiarygodne.

Sąd zważył, co następuje:

Domagając się ustalenia prawa lub stosunku prawnego (treści stosunku prawnego) na podstawie art. 189 k.p.c. powód wykazać musi istnienie interesu prawnego. Interes prawny stanowi kryterium merytoryczne, a jego brak skutkuje oddaleniem powództwa. Dopiero dowiedzenie przez powoda interesu prawnego otwiera sądowi drogę do badania prawdziwości twierdzeń o tym, że dany stosunek prawny lub prawo rzeczywiście istnieje bądź nie istnieje. Taki interes prawny występuje wówczas, gdy ma miejsce niepewność prawa lub stosunku prawnego zarówno z przyczyn faktycznych, jak i prawnych, którą jest w stanie usunąć sądowy wyrok ustalający. Chodzi tu o sytuację, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. W orzecznictwie przyjęto, że nie zachodzi z reguły interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c., gdy zainteresowany może osiągnąć w pełni ochronę swych praw na innej drodze, zwłaszcza w drodze powództwa o zasądzenie świadczeń pieniężnych lub niepieniężnych ( tak SN w orz. z dnia 22.11.2002 r., IV CKN 1519/00, LEX nr 78333 i z dnia 04.01.2008 r., III CSK 204/07, M. Spół. 2008/3/51 ). Ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa następuje wtedy przesłankowo w sprawie o świadczenie. Powództwo o ustalenie prawa lub stosunku prawnego może być uwzględnione wtedy, gdy spełnione są dwie przesłanki merytoryczne: interes prawny oraz wykazanie prawdziwości twierdzeń powoda, że dane prawo lub stosunek prawny rzeczywiście istnieje (w określonym kształcie) bądź nie istnieje. Pierwsza z tych przesłanek warunkuje określony skutek tego powództwa, decydując o dopuszczalności badania
i ustalania prawdziwości twierdzeń powoda. Wykazanie zaś istnienia drugiej z tych przesłanek decyduje o kwestii zasadności powództwa ( vide orz. SN z 27.06.2001 r., II CKN 898/00, Legalis nr 277455).

Roszczenie o zwrot świadczeń pieniężnych z tytułu częściowo nienależnej spłaty kredytu podlega natomiast ocenie na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405 i nast. k.c.). W myśl art. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Zobowiązanie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia powstaje przy zaistnieniu trzech przesłanek. Po pierwsze, korzyść musi być uzyskana bez podstawy prawnej, co ma miejsce, gdy u jej podstaw nie leży ani czynność prawna, ani przepis ustawy, ani orzeczenie sądu lub decyzja administracyjna. Po drugie, korzyść musi mieć wartość majątkową, możliwą do określenia w pieniądzu. Po trzecie, korzyść musi być uzyskana kosztem innej osoby, co oznacza istnienie powiązania pomiędzy wzbogaceniem po jednej stronie, a zubożeniem po drugiej stronie. Szczególnym rodzajem bezpodstawnego wzbogacenia jest tzw. świadczenie nienależne, o którym mowa w art. 410 k.c. Świadczenie jest nienależne w sytuacjach określonych w art. 410 § 2 k.c., w tym również w przypadku, gdy czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Sytuacje kwalifikowane jako świadczenie nienależne zakładają uzyskanie korzyści majątkowej w następstwie świadczenia, czyli zachowania zmierzającego do wykonania zobowiązania.

Oceniając żądania powoda w rozpatrywanej sprawie na gruncie powołanych wyżej przepisów wskazać trzeba w pierwszym rzędzie, że powód ma interes prawny
w ustaleniu treści stosunku prawnego wynikającego z przedmiotowej umowy kredytu – w ten sposób, że udzielony na podstawie tej umowy kredyt jest kredytem darmowym na podstawie art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim – bowiem ewentualne uwzględnienie tego żądania rozstrzygnęłoby istniejący pomiędzy stronami spór co do zakresu związania umową kredytu, w związku ze złożeniem przez powoda oświadczenia
o skorzystaniu z tzw. „sankcji kredytu darmowego”, którego skuteczność nie jest uznawana przez pozwany bank. W takiej sytuacji jedynie sądowy wyrok ustalający może uregulować sytuację prawną stron, kończąc spór w przedmiocie zakresu związania umową kredytu, w tym w szczególności co do wysokości przyszłych rat kredytowych, które zobowiązany jest płacić powód. Skutku takiego nie byłoby w stanie wywołać zasądzenie zwrotu odpowiedniej części zapłaconych przez powoda na rzecz banku świadczeń, bowiem orzeczenie takie wiąże tylko co do świadczeń przeszłych, już spełnionych. Powodowi nie przysługuje zatem dalej idące roszczenie niż żądanie ustalenia treści stosunku prawnego we wnioskowany w pozwie sposób, które pozwoliłoby uregulować sytuację prawną stron na przyszłość, kończąc spór co do zakresu związania umową.

Jeśli chodzi o ocenę kwestii skuteczności oświadczenia powoda o skorzystaniu
z sankcji kredytu darmowego, to w pierwszym rządzie wskazać trzeba, że zawarta przez strony umowa kredytu podlega reżimowi ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy – tekst jedn.: Dz. U.
z 2018 r., poz. 993, zwanej dalej „u.k.k.”). Sporna umowa kredytu gotówkowego została zawarta 10 października 2018 r., wobec czego w dalszym ciągu przepisy ustawy o kredycie konsumenckim będą powoływane w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy, bez osobnego odnotowania tego faktu. Zgodnie z art. 3 ust. 1 przywołanej ustawy, przez umowę
o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca
w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Wysokość udzielonego powodowi kredytu na podstawie spornej umowy nie przekraczała powyższej kwotę, a powód zawierał umowę jako konsument w rozumieniu art. 22 ¹ k.c.,
w celu konsolidacji wcześniejszych zobowiązań konsumpcyjnych i sfinansowania remontu mieszkania, bez związku z jakąkolwiek jego działalnością gospodarczą czy zawodową.

Przepis art. 45 ust. 1 u.k.k. przewiduje, że w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony
w umowie, a więc otrzymuje kredyt „darmowy” Zgodnie z art. 45 ust. 5 tejże ustawy, uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy.

W pierwszej kolejności należało się odnieść do, sformułowanego z ostrożności procesowej, jednakże najdalej idącego zarzut strony pozwanej, odnośnie złożenia przez powoda oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego po upływie rocznego terminu prekluzyjnego. Według pozwanego „wykonanie umowy” na gruncie wspomnianego przepisu oznacza wypłatę przez kredytodawcę udostępnionej kwoty kredytu na rzecz kredytobiorcy. Stanowisko takie jest niezasadne, bowiem by doszło do wykonania umowy kredytu, to świadczenia muszą zostać spełnione przez obydwie strony. Termin ustawowy „wykonanie umowy” w rozumieniu art. 45 ust. 5 u.k.k. powinien być wykładany jako zrealizowanie wszystkich obowiązków wynikających z umowy przez obydwie jej strony,
a zatem również kredytobiorcę. W konsekwencji, termin roczny na zrealizowanie uprawnienia przez konsumenta liczony będzie od momentu spłacenia przez kredytobiorcę całości kredytu, niezależnie od tego, czy spłata kredytu realizowana jest terminowo ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 01.07.2019 r., V ACa 188/18; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 08.10.2021 r., I ACa 59/21; T. Czech, Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. III, komentarz do art. 45, LEX 2023, akapit 68). Umowa kredytu, uregulowana w art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, jest umową dwustronnie zobowiązującą. Kredytodawca wykonuje swoje zobowiązanie udostępniając kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie określoną kwotę środków pieniężnych
z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z oddanych mu do dyspozycji środków pieniężnych na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W sprawie niniejszej, wobec braku całkowitej spłaty kredytu przez powoda, roczny termin prekluzyjny do złożenia oświadczenia z art. 45 ust. 5 u.k.k. o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego nie mógł upłynąć, skoro umowa jest nadal wykonywana. Oświadczenie powoda o sankcji kredytu darmowego, doręczone pozwanemu bankowi we wrześniu 2021 r., zostało zatem złożone z zachowaniem rocznego terminu z art. 45 ust. 5 u.k.k.

Jako podstawę swego oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego powód powołał naruszenie przez kredytodawcę przepisów art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k. poprzez niewskazanie w umowie kosztu kredytu w postaci składki ubezpieczeniowej oraz art. 30 ust. 1 pkt 4 u.k.k. poprzez błędne określenie całkowitej kwoty kredytu, a ponadto w reklamacji, do której dołączone było oświadczenie powoda, zarzucono bankowi naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. poprzez błędne wyliczenie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania. Według powoda, przy wyliczeniu całkowitej kwoty kredytu i rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania niezasadnie uwzględniono koszt składki ubezpieczeniowej poniesioną przez powoda w związku z zawarciem umowy ubezpieczenia.

Przepis art. 30 ust. 1 u.k.k. opisuje elementy, które powinna określać umowa
o kredycie konsumenckim. Według art. 30 ust. 1 pkt 10 ustawy, umowa o kredyt konsumencki, z zastrzeżeniem art. 31-33, powinna określać informację o innych kosztach, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki,
w szczególności o opłatach, w tym opłatach za prowadzenie jednego lub kilku rachunków, na których są zapisywane zarówno transakcje płatności, jak i wypłaty, łącznie z opłatami za korzystanie ze środków płatniczych zarówno dla transakcji płatności, jak i dla wypłat, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki, na jakich koszty te mogą ulec zmianie.

Na podstawie powołanego przepisu, w dokumencie umowy należy wymienić koszty (inne niż odsetki), które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki (art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k. w zw. z art. 10 ust. 2 lit. k dyrektywy 2008/48/WE
w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/WE). Chodzi o wszelkie elementy, które składają się – oprócz odsetek – na całkowity koszt kredytu, zdefiniowany w art. 5 pkt 6 u.k.k. W szczególności kosztami takimi są opłaty (w tym opłaty za prowadzenie rachunków), prowizje, marże oraz koszty wymaganych usług dodatkowych (w tym koszty ubezpieczeń), zastrzeżone na rzecz kredytodawcy lub osób trzecich.

Całkowity koszt kredytu, o którym mowa w art. 5 pkt 6 u.k.k., jest pojęciem, które ma dostarczyć konsumentowi zagregowanej informacji ile będzie kosztował go określony kredyt. Przepis art. 5 pkt 6 u.k.k. implementuje art. 3 lit g przywołanej dyrektywy 2008/48/WE. Jeśli chodzi o koszty usług dodatkowych, których poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub uzyskania go na określonych warunkach – o których mowa w przywołanych wyżej przepisach – to, przy uwzględnienie wykładni prounijnej, za usługi takie należny uznać usługi które łącznie spełniają następujące warunki: 1) są związane z umową o kredyt konsumencki oraz 2) zawarcie umowy dotyczącej usługi jest wymagane od kredytobiorcy w celu uzyskania przezeń kredytu lub uzyskania kredytu na określonych warunkach oferowanych przez kredytodawcę. Koszty usług dodatkowych obejmują koszty ubezpieczeń (składkę ubezpieczeniową oraz ewentualne inne płatności na rzecz ubezpieczyciela związane
z ubezpieczeniem konkretnego interesu), które są wymagane od kredytobiorcy w związku
z zawarciem umowy o kredyt konsumencki. Przykładami takich ubezpieczeń są: 1) umowa ubezpieczenia określonego przedmiotu, gdy przedmiot ten jest obciążony z tytułu zabezpieczenia spłaty kredytu lub przewłaszczony na zabezpieczenie na rzecz kredytodawcy, 2) umowa ubezpieczenia na życie kredytobiorcy, w której kredytodawcę wskazano jako uposażonego, 3) umowa ubezpieczenia spłaty kredytu, w której ubezpieczonym jest kredytodawca, 4) umowa ubezpieczenia na wypadek bezrobocia konsumenta, gdy wierzytelności z tej umowy są scedowane na rzecz kredytodawcy w celu zabezpieczenia spłaty kredytu, 5) umowa ubezpieczenia od ryzyka związanego z utratą karty kredytowej
i transakcji przeprowadzonych przez osoby nieuprawnione. Składki z tytułu ubezpieczenia będą uznawane za składnik całkowitego kosztu kredytu jeżeli zawarcie umowy ubezpieczenia będzie niezbędne do skorzystania z danej oferty kredytowej. Można przyjąć domniemanie faktyczne, że gdy w umowie o kredyt konsumencki nałożono na kredytobiorcę obowiązek nabycia określonej usługi dodatkowej, to usługa ta jest związana z zawartą umową. Jeśli kredytodawca oferuje konsumentowi możliwość zawarcia umowy o usługę dodatkową, ale decyzja w tej sprawie zależy od uznania konsumenta, to koszt takiej usług nie jest elementem całkowitego kosztu kredytu ( tak T. Czech, Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. III, komentarz do art. 5, LEX 2023, akapity 144-189).

W przypadku objętej pozwem umowy o kredyt gotówkowy, koszty składki ubezpieczeniowej z tytułu objęcia powoda (kredytobiorcy) ochroną ubezpieczeniową
w ramach umowy ubezpieczenia dla klientów (...) Bank (...) S.A. nie stanowią kosztów wymaganych usług dodatkowych. Brak jest podstaw do stwierdzenia, żeby zawarcie tej umowy było wymagane do uzyskania kredytu lub uzyskania go na określonych warunkach. Przede wszystkim wskazane ubezpieczenie nie było ubezpieczeniem spłaty kredytu, o którym traktuje umowa kredytu w § 1 ust. 2 pkt 3 i w § 2 ust. 10. Ubezpieczenie to obejmowało takie zdarzenia ubezpieczeniowe jak: kradzież pojazdu i szkoda całkowita, kradzież z włamaniem, śmierć współmałżonka w wyniku nieszczęśliwego wypadku, śmierć rodzica w wyniku nieszczęśliwego wypadku, śmierć teścia w wyniku nieszczęśliwego wypadku, utrata pracy, pobyt w szpitalu (pakiet All Risk) oraz śmierć ubezpieczonego głównego (powoda), śmierć ubezpieczonego głównego w wyniku nieszczęśliwego wypadku, śmierć ubezpieczonego głównego w wyniku wypadku komunikacyjnego, inwalidztwo ubezpieczonego głównego, zdarzenia assistance (pakiet NNW). Ubezpieczenie to nie dotyczyło jednak mienia, które stanowiło zabezpieczenie spłaty kredytu a bank udzielający kredytu nie został wskazany w polisie w odniesieniu do żadnego ze zdarzeń ubezpieczeniowych jako ubezpieczony lub uposażony. Z umowy kredytu nie wynika, aby zawarcie takiego ubezpieczenia było wymagane do udzielenia powodowi kredytu, albo by powód otrzymał korzystniejsze warunki kredytu w związku z zawarciem tej umowy ubezpieczenia. Przewidziana w umowie kredytu promocyjna stawka oprocentowania kredytu (§ 2 ust. 10) odnosiła się do ubezpieczenia spłaty kredytu, ale takie ubezpieczenie nie zostało przez powoda zawarte. Wobec tego brak było podstaw do uznania, że w analizowanej umowie kredytu zastosowano niższą stawkę oprocentowania w związku z zawarciem przez powoda umowy ubezpieczenia. W konsekwencji bank postąpił prawidłowo, wymieniając
w umowie kredytu (a także w formularzu informacyjnym) wśród kosztów, które konsument obowiązany jest ponieść w związku z zawarciem umowy o kredyt konsumencki, tylko opłatę przygotowawczą w kwocie 1.400 zł i prowizję w kwocie 6.598,40 zł, a nie wymieniając tam składki z tytułu ubezpieczenia dla klientów (...) Banku S.A. w kwocie 4.584 zł.
W przypadku przedmiotowej umowy kredytu nie doszło zatem do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 5 ust. 6 u.k.k.

Umowa o kredyt konsumencki, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 i pkt 10 u.k.k., powinna określać również całkowitą kwotę kredytu. Całkowita kwota kredytu, według definicji zawartej w art. 5 pkt 7 u.k.k., to maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt. Jako że „całkowita kwota kredytu” zdefiniowana w art. 5 ust. 7 u.k.k. i „całkowity koszt kredytu” zdefiniowany w art. 5 ust. 6 u.k.k. są pojęciami odrębnymi, to całkowita kwota kredytu nie może obejmować żadnych kwot należących do całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta.

W przedmiotowej umowie kredytu (oraz w formularzu informacyjnym) całkowita kwota kredytu została określona na 64.684 zł. W umowie wskazano nadto, że kwota kredytu przeznaczona na cele konsumpcyjne, podlegająca wypłacie na wskazany w umowie rachunek, wynosi 60.000 zł. Oznacza to, że do całkowitej kwoty kredytu wliczono składkę z tytułu ubezpieczenia dla klientów (...) Banku S.A. w kwocie 4.584 zł, zawartej z powodem za pośrednictwem banku. Działanie takie, wbrew zarzutowi powoda, nie było nieprawidłowe. Skoro koszt wyżej wymienionego ubezpieczenia nie podlegał doliczeniu do całkowitego kosztu kredytu, to zasadnie został uwzględniony przez bank w całkowitej kwocie kredytu, ponieważ składka ubezpieczeniowa została skredytowana przez bank na podstawie przedmiotowej umowy. Koszt tej składki ubezpieczeniowej, poniesionej przez kredytobiorcę w związku z zawarciem odrębnej umowy ubezpieczenia za pośrednictwem banku, podlegał potrąceniu z całkowitej kwoty kredytu, stosownie do § 1 ust. 3 umowy kredytu, na co kredytobiorca wyraził zgodę w odrębnym oświadczeniu.

Z kolei art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. wymagana określenia w umowie o kredyt konsumencki rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty przez konsumenta ustalonej w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia. Zgodnie z art. 5 pkt 12 u.k.k., rzeczywista roczna stopa oprocentowania to całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym. Jako że wysokość rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania powiązana jest z całkowitą kwotą kredytu (potrzebną do obliczenia tego wskaźnika), a całkowita kwota kredytu została określona w umowie kredytu prawidłowo (tj. zasadnie uwzględniono przy jej wyliczeniu składkę ubezpieczeniową), to nie można też podzielić zarzutu powoda, że wysokość rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania została błędnie określona w umowie.

W rezultacie należało stwierdzić, że w przedmiotowej umowie kredytu nie doszło do naruszenia wskazanych przez powoda przepisów art. art. 30 ust. 1 pkt 4, pkt 7 lub pkt 10 u.k.k., co uprawniałoby powoda do złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 45 u.k.k. Wskaźniki w postaci całkowitego kosztu kredytu, całkowitej kwoty kredytu i rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania zostały określone w umowie prawidłowo, a powód nie został wprowadzony w błąd co do parametrów umowy kredytu. Do wywołania tego błędu u powoda na skutek działania banku nie mogło dojść także z tej przyczyny, że, jak wynika
z przesłuchania powoda, przy zawieraniu umowy kredytu nie czytał nawet podpisywanych dokumentów, lecz tylko sprawdził wysokość raty kredytowej, ufając pośrednikowi kredytowemu, który załatwiał za niego wszelkie formalności związane z kredytem. W tych okolicznościach, oświadczenie powoda nie mogło wywołać zamierzonego skutku z art. 45 ust. 1 u.k.k., w postaci tzw. sankcji kredytu darmowego. Żądania powoda dochodzone pozwem nie mogły zostać zatem uwzględnione.

W tej sytuacji na marginesie tylko wskazać trzeba, że niezasadny był zarzut pozwanego co do sprzeczności żądania powoda z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.). Gdyby oświadczenie powoda o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego było uzasadnione, to skutek polegający na zwrocie kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu wynikałby wprost z przepisu art. 45 ust. 1 u.k.k. Nie można natomiast czynić nikomu zarzutu nadużycia prawa z tej przyczyny, że korzysta ze słusznych praw przyznanych mu wprost przez przepisy prawa, zwłaszcza gdy dotyczy to relacji pomiędzy konsumentem
i przedsiębiorcą.

Z opisanych przyczyn, Sąd w pkt. I sentencji wyroku oddalił powództwo na podstawie powołanych przepisów.

Orzekając o kosztach postępowania w pkt. II sentencji wyroku, Sąd kierował się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. Powód, jako strona przegrywająca sprawę, obowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty zastępstwa procesowego w wysokości 5.417 zł, na co składają się uiszczona opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego w stawce 5.400 zł, ustalonej od wartości przedmiotu sporu na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1935).