Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR del. Adam Mitkiewicz
Protokolant:	Maja Cichoń

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2017 r. w Warszawie

sprawy z powództwa K. G.

przeciwko (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

o ochronę dóbr osobistych

1.  zobowiązuje pozwanego (...) Bank S.A. z siedzibą w W. do zaniechania kierowania do powódki K. G. pism, wykonywania telefonów, prowadzenia windykacji, zlecania prowadzenia windykacji innym podmiotom, wysyłania wiadomości tekstowych dotyczących wierzytelności z tytułu umowy kredytu numer (...) zawartej z (...) Bank S.A. z siedzibą w W., zaprzestania rozpowszechniania informacji jakoby powódka K. G. była dłużnikiem z tytułu umowy kredytu numer (...) zawartej z (...) Bank S.A. z siedzibą w W.,

2.  zasądza od pozwanego (...) Bank S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki K. G. kwotę 4 000 zł (cztery tysiące złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 marca 2017r. roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie.

4.  zasądza od pozwanego (...) Bank S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki K. G. kwotę 2 047 zł (dwa tysiące czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XXV C 601/17

UZASADNIENIE

K. G. pozwem z dnia 28 lutego 2017 r. wniosła przeciwko pozwanemu (...) Bank S.A. w W. pozew o:

1.  zobowiązanie pozwanego do zaprzestania naruszania dóbr osobistych powódki związanego z dochodzeniem od niej nienależnego roszczenia, co do którego prawomocnym wyrokiem z 06.10.2015 r. Sąd Rejonowy Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu oddalił powództwo (sygn. akt I C 694/15), a w szczególności do:

a)  zaprzestania kierowania pism, wykonywania telefonów, windykacji poprzez wizyty windykatorów, wysyłania wiadomości tekstowych dotyczących ww. wierzytelności,

b)  zaprzestania rozpowszechniania przez pozwaną w jakiejkolwiek formie informacji, jakoby powódka była dłużniczką pozwanej z tytułu ww. wierzytelności, a w szczególności o podjęcie przez pozwaną czynności w celu wykreślenia powódki z rejestru BIK, KRD i innych rejestrów dłużników;

2.  zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 8 000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28.02.2017 r. do dnia zapłaty;

3.  zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej.

W uzasadnieniu powództwa wskazała, że pozwany pomimo orzeczenia sądu stwierdzającego niezasadność roszczeń pozwanego prowadził zarówno w trakcie procesu jak i po jego zakończeniu agresywne i uporczywe działania windykacyjne przeciwko powódce. Powyższe, w imieniu i na zlecenie pozwanego, prowadziła firma (...) sp. z o.o. Na te czynności składało się 7 pism wzywających do zapłaty, natrętne telefony i smsy kilka razy dziennie oraz wizyty osobiste pracowników raz na miesiąc. Ponadto, powódka została wpisana do Rejestru Wierzytelności w Kartotece Klientów Niesolidnych BIK. Pomimo wcześniejszych zapewnień dopiero w listopadzie 2016 r. pozwany zaprzestał działań za pośrednictwem firmy windykacyjnej, lecz nie dokonał wykreślenia powódki z BIK oraz dodatkowo wpisał ją do KRD.

W tych okolicznościach w ocenie powódki zostały naruszone jej dobra osobiste takie jak zdrowie, poczucie bezpieczeństwa, prawo do prywatności i miru domowego, dobre imię i godność, a także poczucie sprawiedliwości, co spowodowało u powódki cierpienie i zrodziło poczucie krzywdy.

Pozwany wnosiło oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej.

Podniósł, że nigdy nie prowadził przeciwko powódce działań windykacyjnych. Wszystkie działania były wykonywane przez (...) Sp. z o.o. Pozwany przesłał powódce przeprosiny z dnia 8 listopada 2016 r. Do pozwanego powódka zwróciła się dopiero w maju 2016 r. Co więcej od listopada 2016 r. w związku z interwencją pozwanego zaniechane zostały wszelkie działania windykacyjne względem powódki przez (...) sp. z o.o., a powódka nie widnieje już w BIK ani w KRD.

W piśmie procesowym z dnia 31 lipca 2017 r. powódka wskazała, że pomimo wydania wyroku 06.10.2015 r. pozwany zlecił działania windykacyjne i prowadził je do listopada 2016 r., a po zaprzestaniu windykacji pozwany wpisał powódkę do KRD i BIK.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwem z 02 marca 2015 r. złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczy (...) Bank S.A. w W. domagał się od K. G. kwoty 3.949,36 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. Powyższa kwota żądana była tytułem spłaty kredytu nr (...), który K. G. zaciągnęła w przedmiotowym banku na podstawie umowy z dnia 16 kwietnia 2014 r.

W dniu 10 marca 2015 r. został wydany nakaz zapłaty, który stracił moc wobec wniesienia przez K. G. sprzeciwu.

Wyrokiem z dnia 6 października 2015 r. Sąd powództwo Banku oddalił uwzględniając skuteczność odstąpienia od umowy przez K. G.. Ponadto, obciążył Bank kosztami procesu. Powyższe koszty procesu powódka egzekwowała za pośrednictwem Komornika Sądowego przy Sadzie Rejonowym w Śremie - P. M.. (treść wydruku wyroku i kserokopia uzasadnienia w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym Poznań- Nowe Miasto i Wilda sygn. akt I C 694/15 k. 8-10, pisma komornika i wniosek o wszczęcie egzekucji k. 11-12, bezsporne).

Jeszcze przed wydaniem wyroku, a w trakcie trwania powyższego procesu, pismem z dnia 17 września 2015 r. (...) sp. z o.o. w W. powołując się na umowę z pozwanym Bankiem zwróciła się do powódki z żądaniem zapłaty kwoty 4 210,66 zł. Żądanie ponowiła pismem z dnia 29 września 2015 r. wskazując, iż zaległość dotyczy umowy nr (...).

Kolejnymi pismami z dnia 30 listopada 2015 r., 07 stycznia 2016 r., 06.04.2016 r., 06.06.2016 r., 11.07.2016 r., 10.08.2016 r., 15.09.2016 r. i 19.10.2016 r. (...) sp. z o.o. w W. żądała od powódki przedmiotowej zapłaty podnosząc możliwość zaopiniowania mocodawcy podjęcia działań w ramach „windykacji bezpośredniej” (pisma (...) sp. z o.o. k. 13-22).

Powódka na dzień 8 grudnia 2016 r. widniała w BIK ( Biuro (...)) jako podmiot ze zobowiązaniami kredytowymi z 910 dniami opóźnienia w spłacie na dzień 21.11.2016 r . (wydruk email k. 28-29).

Powódka była też wpisana do Krajowego Rejestru Długów prowadzonego przez (...) ( Biuro (...)) prowadzonego na podstawie ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (bezsporne k. 81). Oraz do Kartoteki Klientów Niesolidnych prowadzonej przez (...) Banków (...), gdzie wpis miał miejsce dnia 21.10.2016r., po uprawomocnieniu się wyroku oddalającego powództwo (wydruk k.27).

Spółka (...) sp. z o.o. w W. dzwoniła kilka razy dziennie do powódki oraz wysłała szereg sms- ów w ramach czynności windykacyjnych. Kilkukrotnie do powódki przychodził nie windykator – na polecenie (...) sp. z o.o. w W. pytając sąsiadów, gdzie mieszka. Była to sytuacja stresująca dla powódki, miała kłopoty ze snem. Odmówiono jej kredytu konsumpcyjnego ze względu na wpis do Krajowego Rejestru Długów ( zeznania powódki k. 81-84).

Po wydaniu wyroku oddalającego powództwo o zapłatę przedmiotowej wierzytelności pismem z dnia 16 maja 2016 r. doręczonym pozwanemu 27 maja 2016 r. powódka zwróciła się do pozwanego o zaprzestanie jakichkolwiek form windykacji (pismo k. 30-32).

Pismem z dnia 14 czerwca 2016 r. pozwany oświadczył, że nie będzie dochodził od powódki roszczeń z umowy (...) (pismo k. 33). Mimo to działania windykacyjne wobec niej były nadal prowadzone.

Powódka pismem z dnia 03 października 2016 r. ponowiła wezwanie o zaprzestanie działań windykacyjnych (pismo k. 34)

Pozwany pismem z dnia 8 listopada 2016 r. wskazał, że postepowanie wyjaśniające wykazało, że w wyniku jednostkowego błędu systemu zostało przesłane do powódki pismo upominawcze, a Bank nie będzie podejmował żadnych działań. (pismo k. 35)

Pismem z dnia 17 lutego 2017 r. doręczonym 22 lutego 2017 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty 15 000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych na podstawie art. 23, 24 w zw. z art. 448 k.c. spowodowanych niezasadną windykacją. (pismo k. 36-38)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o w/w dowody niekwestionowane przez strony. Sąd pominął wniosek pozwanego o przesłuchanie świadka (k. 80), jako spóźniony na podstawie art. 207§7 k.p.c. wniosek ten był nadto niesprecyzowany co do osoby świadka i okoliczności dowodowych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającym zakresie.

Powódka domagała się zaprzestania przez pozwanego naruszania jej dóbr osobistych oraz zapłaty zadośćuczynienia w wysokości 8000 zł za doznaną w związku z powyższym naruszeniem krzywdę.

Podnosiła, że w związku z czynnościami windykacyjnymi nienależnej wierzytelność zostały naruszone jej dobra osobiste takie jak zdrowie, poczucie bezpieczeństwa, prawo do prywatności i miru domowego, dobre imię i godność, a także poczucie sprawiedliwości. Wskazywała na doznany wstyd i czy poczucie bezradności.

Art. 23 k.c. stanowi przykładowy katalog dóbr osobistych pozostającego pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Nie jest to katalog zamknięty. Dobre imię podmiotu jest dobrem osobistym i podleganie jego ochronie prawnej nie ulega wątpliwości.

Skutki prawne naruszenia dóbr osobistych reguluje art. 24 k.c., zgodnie z którym ten, czyje dobro osobiste zostało zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.

Rozpoznając sprawę o ochronę dóbr osobistych Sąd powinien, zatem przede wszystkim ustalić, czy w ogóle dane zachowanie naruszyło dobra osobiste strony powodowej i czy istnieją podstawy przypisania odpowiedzialności pozwanemu, zaś dopiero w razie uzyskania pozytywnej odpowiedzi na to pytanie – stwierdzić, czy nie zachodzą przesłanki uchylające bezprawność tego naruszenia.

W doktrynie i w orzecznictwie podkreśla się przy tym powszechnie, że „ocena, czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego, nie może być dokonana według miary indywidualnej wrażliwości osoby, która czuje się dotknięta zachowaniem innej osoby” (wyrok Sądu Najwyższego z 5 kwietnia 2002 r., sygn. akt II CKN 953 / 00, LEX nr 55098; podobne stanowisko Sąd Najwyższy zajął w wyroku z dnia 11 marca 1997r., sygn. akt III CKN 33 / 97, OSNC 1997 / 6 – 7 / 93), lecz musi mieć charakter obiektywny. Przy ocenie naruszenia dobra osobistego należy zatem uwzględnić szerszy kontekst społeczny i pod tym kątem dopiero dokonać ustalenia, czy dane zachowanie w powszechnym odbiorze społecznym miało charakter naruszenia dobra osobistego.

Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). W art. 24 k.c. ustawodawca częściowo zmodyfikował zasadę rozkładu ciężaru dowodu, wprowadzając domniemanie bezprawności działania naruszającego dobro osobiste. Ciężar udowodnienia, że do naruszenia danego dobra w ogóle doszło spoczywa zatem na stronie powodowej, natomiast w razie wykazania, że dobro rzeczywiście zostało naruszone – strona pozwana musi wykazać, że naruszenie to nie miało charakteru bezprawności.

Zgodnie z art. 31 ust. 2 zdanie drugie Konstytucji RP nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje. Przez wolność w rozumieniu art. 23 należy rozumieć możność wyboru bez bezprawnych nacisków i ograniczeń. Dobro to obejmuje nie tylko swobodę poruszania się, ale i wolność od obawy, groźby, przymusu ( por. A. Szpunar, Zadośćuczynienie..., s. 100). Naruszenie wolności może polegać na ograniczeniu możliwości przez użycie przymusu psychicznego, z kolei zgodnie z art. 47 Konstytucji RP każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego; w zgodzie z art. 51 ust. 1 Konstytucji RP nikt nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawnienia informacji dotyczących jego osoby. Prywatność człowieka obejmuje w szczególności zdarzenia związane z sytuacją majątkową. Do sfery prywatności należą również informacje dotyczące zadłużenia. Naruszeniem prawa do prywatności będzie ujawnienie wiadomości, co do których spoczywa na danej osobie obowiązek zachowania ich w tajemnicy (tajemnica bankowa). Zbieranie i przetwarzanie danych osobowych nie jest dopuszczalne bez zgody zainteresowanego z wyjątkami w ustawie przewidzianymi. Prawo do dysponowania swoimi danymi osobowymi jest szczególną postacią prawa do prywatności. Z punktu widzenia ochrony danych osobowych istotne znaczenie ma ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.). ( Paweł Księżak. Komentarz do art. 23 Kodeksu cywilnego, stan prawny na 18.04.2014 r.)

W ocenie Sądu działania pozwanego i firmy windykacyjnej (...) Sp. z o.o. w W. działającej na jego zlecenie naruszyły dobra osobiste powódki. Niewątpliwie nagminne wysyłanie sms-ów, czy telefonowanie, wysyłanie pism, a nawet osobiste dopominanie się przez osoby trzecie zapłaty, z uwagi na ich częstotliwość i formę tj. z podtekstem zagrożenia tzw. windykacją bezpośrednią naruszyło dobra osobiste powódki. W szczególności przemawia za tym fakt, iż między stronami toczyło się w tymże okresie postępowanie sądowe, co do zasadności kwoty żądanej od powódki, a następnie zapadł wyrok oddalający żądanie pozwanego Banku. Roszczenie zapłaty okazało się bezzasadne. Co więcej Bank przyznał pisemnie rację powódce wskazując na błąd systemowy (pismo k. 35). Także czas trwania tychże działań od września 2015 r. ( pismo k. 13) do grudnia 2016 r. (wówczas powódka jeszcze widniała w Rejestrze BIK k. 28) przemawia, że do naruszenia dóbr osobistych doszło. Zdaniem sądu doszło do naruszenia wolności rozumianej, jako wolność od nacisków, presji psychicznej zmierzającej do ukierunkowania działań powódki, jak i prawa do prywatności wobec przekazania danych osobowych powódki innemu podmiotowi w celu windykacji nienależnej kwoty, wykorzystania tych danych poprzez firmę windykacyjną do wysyłania korespondencji, nachodzenia jej przez pracowników (...) sp. z o.o. w W.. Niepokojenie osoby powódki poprzez nieuzasadnione zachowanie zmierzające do wywołania u niej tak jak w sprawie niniejszej presji ukierunkowanej na zapłatę jest naruszeniem jej wolności oraz prawa do prywatności.

Tutejszy Sąd podziela stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 czerwca 2011 r.VI ACa 84/11, LEX nr 863322, że nie każde działanie wierzyciela zmierzające do odzyskania długu - legalizuje wkroczenie w sferę dóbr osobistych dłużnika. Działanie bowiem nadmierne, nakierowane na zastraszenie dłużnika, zmierzające do wywołania w nim uzasadnionej obawy o mir domowy, realizowane w oparciu o zasadę, według której "cel uświęca środki" nie może być oceniane inaczej niż, jako wadliwe.

Pozwany wskazywał na art. 429 k.c. zgodnie, z którym kto powierza wykonanie czynności drugiemu, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, chyba że nie ponosi winy w wyborze albo że wykonanie czynności powierzył osobie, przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności.

Przyjmując, iż firma (...) sp. z o.o. w W. jest profesjonalistą (KRS k. 66-67) to odpowiedzialność pozwanego sprowadza się do odpowiedzialności za zlecenie tej firmie jakichkolwiek działań windykacyjnych oraz kontynuowanie zleconych działań mimo prawomocnego oddalenia powództwa, te zachowania naruszały już prawo do prywatności i wolność powódki. Sprawa zasadności domagania się przedmiotowej należności od powódki była rozpoznana w postępowaniu sądowym, wydany wyrok sądowy oddalił roszczenia Banku. W tej sytuacji wobec istnienia prawomocnego orzeczenia oddalającego powództwo powierzanie podmiotowi trzeciemu dalszego egzekwowania należności, nie odwołanie zlecenia windykacji wierzytelności, a tym samym windykowanie nie istniejącej wierzytelności, stanowi o bezprawnym zachowaniu pozwanego.

Podzielić należy wyrażone w judykaturze stanowisko, że uwolnienie się od odpowiedzialności związanej z powierzeniem wykonania czynności drugiemu nie wyklucza przypisania mu odpowiedzialności na podstawie art. 415 k.c., jeżeli do szkody doszło wskutek własnych zaniedbań powierzającego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r. I ACa 1547/14)

Zdaniem Sądu pozwany powierzając wykonanie czynności windykacyjnych przedsiębiorstwu (firmie windykacyjnej) które w zakresie swej działalności zawodowej trudni się wykonywaniem takich czynności, nadal odpowiada za samo prowadzenie windykacji co obejmuje standardowe zachowania windykacyjne, wysyłanie pism wzywających do zapłaty, wykonywanie telefonów, rozmowę bezpośrednią, nie odpowiada zaś za metody działania takiego podmiotu, nachodzenie jej, niepokojenie, w sposób nadmierny dzwonienie do niej czy nadmierne wysyłanie pism zawierających informacje mogące wzbudzać niepokój co do sposobu windykacji.

Przypomnieć należy, że powódka na wniosek pozwanego, została wpisana do Krajowego Rejestru Długów prowadzonego przez BIG ( Biuro (...)) prowadzonego na podstawie ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (bezsporne k. 81). Oraz do Kartoteki Klientów Niesolidnych prowadzonej przez (...) Banków (...), gdzie wpis miał miejsce dnia 21.10.2016r., a więc po uprawomocnieniu się wyroku oddalającego powództwo (wydruk k.27). W tym zakresie bank odpowiada za własne działania. Jak wynika z zeznań powódki uniemożliwiało to jej zaciągnięcie kredytu, powodowało, że była postrzegana w instytucjach finansowych jako osoba nie solidna.

Pozwany, wobec obowiązującego domniemania bezprawności jego działania wynikającego z art. 24 k.c., winien wykazać podstawy prawne do zlecenia osobie trzeciej windykacji określonej należności wraz z przekazaniem jej danych osobowych powódki. Powyższego pozwany nie udowodnił. Zatem nie obalił domniemania bezprawności swojego działania. Pozwany wniósł pozew przeciwko powódce o zapłatę przedmiotowej sumy w marcu 2015 r. Także w marcu 2015 r. został wydany nakaz zapłaty który jednak stracił moc wobec wniesienia przez powódkę sprzeciwu. Pozwany nie wykazał, że jego zachowanie polegające na dalszym zlecaniu windykacji wierzytelności, nie odwołaniu po przegranym procesie zlecenia windykacji wierzytelności udzielonego podmiotowi trzeciemu, a które wynika z pisma spółki (...) sp. z o.o. z 07.01.2016 r. nie było bezprawne ( k. 16).

Zgodnie z art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepis art. 445 § 3 stosuje się.

Podstawę zastosowania art. 448 k.c. wiąże się z zasadą winy. ( Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania..., s. 267). Przepis art. 448 k.c. nie wskazuje expressis verbis zasady odpowiedzialności za krzywdę wyrządzoną naruszeniem dóbr osobistych. Jako dominujący w judykaturze i doktrynie należy uznać pogląd, że pokrzywdzony może żądać kompensaty krzywdy od ponoszącego winę (por. wyrok SN z 12 grudnia 2002 r., V CKN 1581/00, OSNC 2004, nr 4, poz. 53; B. Lewaszkiewicz-Petrykowska, W sprawie wykładni art. 448 k.c., PS 1997, nr 1, s. 6 i n.; M. Safjan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2005, art. 448, nb 12-13; A. Szpunar, Zadośćuczynienie..., s. 211-212).

Wina pozwanego niewątpliwie występuje, stanowi ona co najmniej winę nieumyślną (niedbalstwo), która oznacza niezachowanie należytej staranności. Od pozwanego jako profesjonalnego podmiotu wymagane jest zawodowe, rzetelne wykonywania czynności. Pomimo przegrania sprawy o zapłatę windykowanej kwoty, sygnalizowania nieprawidłowości przez powódkę działania windykacyjne były kontynuowane (pisma spółki (...) sp. z o.o. k. 16- 22, zeznania powódki). Aczkolwiek pełnomocnik powódki nie złożył wypisu prawomocnego wyroku oddalającego powództwo o zapłatę windykowanej wierzytelności pewnym jest, że wyrok był już prawomocny w styczniu 2016r. bo wówczas prowadzono egzekucję komorniczą kosztów sądowych na podstawie tego tytułu. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż co najmniej nienależyta staranność pozwanego sprowadzająca się do zaniechania odstąpienia od prowadzenia działań windykacyjnych mimo pewności, że roszczenie nie przysługuje spowodowała sytuację naruszenia dóbr osobistych powódki, umożliwiała firmie windykacyjnej nękanie powódki tj. mimo wyjaśniania przez nią sytuacji naciskać na nią, nachodzić ją, niepokoić, w sposób nadmierny dzwonić do niej, wysyłać pisma zawierające informacje mogące wzbudzać niepokój co do sposobu windykacji.

W tych okolicznościach zważywszy, iż działania te były prowadzone po prawomocnym orzeczeniu sądowym Sąd uznał za zasadne zobowiązanie pozwanego do zaniechania kierowania do powódki K. G. pism, wykonywania telefonów, prowadzenia windykacji, zlecania prowadzenia windykacji innym podmiotom, wysyłania wiadomości tekstowych dotyczących wierzytelności z tytułu umowy kredytu numer (...) zawartej z (...) Bank S.A. z siedzibą w W., zaprzestania rozpowszechniania informacji jakoby powódka K. G. była dłużnikiem z tytułu umowy kredytu numer (...) zawartej z (...) Bank S.A. z siedzibą w W.. W ocenie Sądu skoro pozwany przez tak długi czas po uprawomocnieniu się wyroku z dnia 6 października 2015r., mimo wyjaśniania sytuacji, prowadził windykację nieistniejącej wierzytelności nadal istnieje obawa że takie działania, nawet w skutek niedopatrzenia jego pracowników mogą być prowadzone wobec powódki, stąd zasadnym było zobowiązanie pozwanego do zaniechania takich działań.

Jednocześnie brak było uzasadnienia do zobowiązywania pozwanego do wykreślania powódki z Krajowego Rejestru Dłużników i Kartoteki Klientów Niesolidnych, ponieważ pozwany twierdził, że powódka nie figuruje już w tych rejestrach, została na jego wniosek wykreślona. Powódkę która twierdziła, że nie wie czy rzeczywiście takie wykreślenia zostały dokonane i domagała się zobowiązywania pozwanego do wykreślenia jej z rejestrów, obciążał stosownie do art. 6 k.c. ciężar wykazania naruszenia jej dobra prawnego, wykazania, że nadal jest wpisana do tych rejestrów. Nie było to trudne, jak zeznała powódka, za stosowną opłatą można uzyskać aktualne wydruki z tych rejestrów, takie jak złożone do akt k.27, 28. Powódka nie wykazała zatem, że nadal jest wpisana do tych rejestrów mimo takiej możliwości.

Zważywszy, że pozwany zaprzeczył, że powódka widnieje w rejestrze dłużników w związku z przedmiotowym roszczeniem, a powódka nie wykazała zgodnie z art. 6 k.c. przeciwnego twierdzenia Sąd oddalił powództwo w zakresie zobowiązania pozwanego do podjęcia czynności dotyczących wykreślenia powódki z rejestru BIK, KRD czy też innych rejestrów dłużników.

Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 4000 zł jako kwotę adekwatną do doznanej przez powódkę krzywdy w związku z naruszeniem jej dóbr osobistych, bowiem powódka nie wykazała uszczerbku na zdrowiu w związku z działaniami pozwanego, co wymagałoby wiadomości specjalnych biegłego lekarza. Ponadto, powódka nie wykazała w żaden sposób, że w związku z zachowaniem pozwanego utraciła jakiekolwiek relacje zawodowe czy też pozazawodowe, nie wykazała, że do utraty klientów doszło w skutek wpisania jej do rejestrów KRD czy RDN. Zatem krzywda powódki była mniejsza niż wskazywana przez powódkę. Na wysokość zadośćuczynienia miało również wpływ to, że pozwany nie odpowiada za metody działania windykatora, jak wyżej wskazano odpowiada za samo prowadzenie windykacji co obejmuje standardowe zachowania windykacyjne, wysyłanie pism wzywających do zapłaty, wykonywanie telefonów, rozmowę bezpośrednią, te zachowania nieuzasadnione po uprawomocnieniu się wyroku, a więc bez istnienia wierzytelności naruszają już prawo do prywatności czy wolność. Pozwany nie odpowiada zaś za metody działania takiego podmiotu, nachodzenie powódki, niepokojenie, w sposób nadmierny, częste dzwonienie do niej czy nadmierne wysyłanie pism zawierających informacje mogące wzbudzać niepokój co do sposobu windykacji. Pozwany nie odpowiada więc za naruszanie miru domowego powódki - przychodzenie do niej tzw. windykatorów wynikało z metod działania firmy windykacyjnej. Poczucie bezpieczeństwa mieści się w ramach bobra osobistego jakim jest wolność. Z przytoczonego stanu faktycznego sprawy(opisanego w pozwie ) ani też zeznań powódki nie wynika aby została naruszona jej godność czyli cześć wewnętrzna. Naruszono zaś poprzez wpisy do rejestrów KRD i Kartoteki Klientów Niesolidnych jej dobre imię, przedstawiając ją jako osobę nie solidną nie płacącą swoich długów. Stopień tego naruszenia nie był duży, nie prowadziło ono do szerokiego udostępnienia tych informacji bo były w specjalistycznych rejestrach, dotarło zaś tylko do osób pracujących w instytucjach finansowych które sprawdzały jej wiarygodność kredytową tj. w banku (...) gdzie powódka chciała uzyskać kredyt do znajomej jej osoby pracownika banku oraz pracownika sklepu (...) który odmówił jej kredytowania zakupów (zeznania k.82). Poczucie sprawiedliwości, zawsze subiektywne i uzależnione od konkretnego stanu faktycznego mimo otwartego katalogu dóbr osobistych nie stanowi dobra osobistego. Co nie zmienia oceny, że powódka działania pozwanego zasadnie uważała za nieuzasadnione w świetle braku zobowiązania a tym samym za niesprawiedliwe wobec niej.

Stres, czy też ogólnie ujęte cierpienia psychiczne związane z zachowaniem pozwanego, wywołały krzywdę powódki. Zdaniem Sądu okoliczności faktyczne sprawy wyżej opisane wskazują na kwotę adekwatną rekompensującą doznaną krzywdę w wysokości 4000 zł.

Z tych przyczyn i na mocy w/w przepisów Sąd orzekł na mocy art. 24 k.c. i art. 448 k.c. jak w sentencji.

O kosztach Sąd postanowił na zasadzie art. 100 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo wedle stopnia wygranej. Powódka, co do zasady wygrała sprawę w zakresie roszczenia niemajątkowego oraz wygadała w 50% w zakresie roszczenia majątkowego.

Poniesione przez strony koszty procesu ogółem wyniosły opłata od pozwu w wysokości 1000 zł oraz koszty dojazdu powódki i koszty dojazdu powódki wraz z pełnomocnikiem (bilety k. 78,79) w wysokości 280 zł (art. 98§3 k.p.c.), a także koszty opłaty od pełnomocnictwa 17 zł i wynagrodzenia pełnomocnika. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych Stawki minimalne wynoszą w sprawach o ochronę dóbr osobistych i ochronę praw autorskich -720 zł (§8 ust 1 pkt 2) zaś stawki minimalne wynoszą przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 5000 zł do 10 000 zł - 1800 zł (§2 pkt 4).

Zważywszy na koszty związane z dochodzeniem roszczenia niemajątkowego, w tym połowę kosztów na przejazd (140 zł) i koszty zastępstwa (720 złotych +17 opłata skarbowa) , opłata od pozwu 200 zł., wygraną powódki należne dla powódki koszty z tego tytułu stanowiące sumę tych wydatków wyniosły 1077 zł.

Ponadto, z tytułu roszczenia majątkowego powódce należne są koszty w 50% na które oprócz opłaty składały się koszty wynagrodzenia pełnomocników ( 2 x 1800 zł) i opłat od pełnomocnictw (2 x 17 zł) ora koszty połowy kwoty za przejazd (140 zł). Po odjęciu kosztów poniesionych przez pozwanego (1817 zł) z tytułu roszczenia majątkowego powódce należy się zwrot 970 zł. Łącznie, zatem należne do zwrotu od pozwanego na rzecz powódki koszty procesu z tytułu roszczenia majątkowego i niemajątkowego wyniosły 2047 zł.

Z. odpis doręczyć pełnomocnikom stron.