Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSO Monika Włodarczyk
Protokolant:	sekretarz sądowy Arkadiusz Połaniecki

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2017 r. w Warszawie

sprawy z powództwa R. C.

przeciwko (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

o ustalenie

1.  ustala, że pomiędzy powodem R. C. a pozwanym (...) Bank S.A. z siedzibą w W. będącym następcą prawnym (...) Bank S.A.
w K. – (...) Oddział w Ł. (nr KRS (...)) istnieje umowa kredytu hipotecznego zawarta w dniu 22 września 2005 r. nr (...) indeksowanego do waluty obcej, która nie została rozwiązana na skutek oświadczenia z dnia 12 grudnia 2011 r.;

2.  zasądza od (...) Bank S.A. z siedzibą w W. na rzecz R. C. kwotę 3 600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie;

3.  nakazuje pobrać od (...) Bank S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 8 288,00 zł. (osiem tysięcy dwieście osiemdziesiąt osiem złotych 00/100) tytułem opłaty od pozwu od uiszczenia której powód był zwolniony.

Sygn. akt XXV C 793/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 stycznia 2015 r. powód R. C. wniósł przeciwko (...) Bank S.A. w W. o ustalenie, że pomiędzy stronami istnieje stosunek prawny oparty o treść umowy kredytowej nr (...), zawartej przez strony w dniu 22 września 2005 r., a to, że nie doszło do rozwiązania powyższej umowy na skutek jej wypowiedzenia przez pozwanego i o zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych ( pozew k. 2-13, pismo z dnia 7.08.2017 r. k. 759).

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż strony zawarły umowę kredytu hipotecznego na kwotę 112.678,84 zł., o wypowiedzeniu której dowiedział się przypadkowo od pracownika banku dopiero w maju 2013 r. a formalnie pismem wystosowanym przez pozwanego w dniu 10 lipca 2013 r. Zaznaczył, iż nie były mu znane przyczyny wypowiedzenia umowy, jak również, że nie istniały okoliczności uzasadniające zagrożenie wypowiedzenia umowy albowiem powód dokonywał płatności rat kredytu według harmonogramu spłat, które to należności pozwany przyjmował. Dodał ponadto, że nie był informowany ani o stanie zadłużenia, który uzasadniałby wypowiedzenie umowy, jak również o sposobie księgowania wpłat dokonanych przez powoda.

Podniósł, że po uzyskaniu informacji o wypowiedzeniu umowy powód inicjował postępowanie reklamacyjne domagając się wyjaśnienia sposobu księgowania.

Reasumując powód wskazał, iż istotą sporu jest fakt nieuprawnionego i bezprawnego przyjęcia przez pozwanego, że doszło do skutecznego i ważnego rozwiązania umowy kredytu hipotecznego nr (...), zawartej przez strony w dniu 22 września 2005 r. poprzez jej wypowiedzenie przez pozwanego.

Powód zarzucił, iż strona pozwana nie wykazała aby powód zalegał z płatnością dwóch rat kredytu. Zaznaczył również, że na etapie przed złożeniem pozwu, pomimo licznych pism, strona pozwana nie wyjaśniła w jaki sposób ustaliła zaległość, na którą się powoływała.

Wskazując na interes prawny w dochodzeniu roszczenia powód podniósł, iż pozwany nie przedstawił żadnych dokumentów potwierdzających prawidłowość działań pozwanego co skutkuje tym, że powód nie jest w stanie określić swojej aktualnej sytuacji, gdyż istnieje pomiędzy stronami rozbieżność co do ustaleń w zakresie relacji łączącej strony oraz co do obowiązywania umowy nr (...). Ponadto zdaniem powoda wynika on również z tego, że skutek jaki wywołała uprawomocnienie wyroku ustalającego, że pomiędzy stronami istnieje stosunek prawny w postaci w/w umowy kredytu hipotecznego zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, a tym samym definitywnie zakończy spór istniejący pomiędzy stronami.

Ponadto powód wskazał, że po stronie pozwanego doszło do szeregu naruszeń w zakresie

praw powoda jako konsumenta a to poprzez ograniczenie dostępu kredytobiorcy do rachunku kredytowego, które mają charakter niedozwolony. Wskazał również, że oświadczenie o wypowiedzeniu zostało złożone przez pozwanego gdy zadłużenie wynosiło 1,03% całego zobowiązania i brak było zagrożenia wypłacalności powoda.

Dodatkowo powód zarzucił nieważność wypowiedzenia gdyż powód nie pozostaje ani
w opóźnieniu ani w zwłoce wobec rat kredytu wynikających z przedstawionego powodowi harmonogramu spłat.

Podkreślił, że dochodzi do nadużycia prawa, gdy bank korzysta z uprawnienia najbardziej dotkliwego dla kredytobiorcy, tj. wypowiedzenia umowy, w sytuacji nierównomiernej do zarzucanych kredytobiorcy nieprawidłowości. Wskazał, że za podjęciem takiej decyzji nie przemawiały okoliczność w postaci wysokości kredytu oraz okres, na który został zaciągnięty, a także wysokość zaległości wskazanej przez pozwanego, które nie uzasadniały podjęcia decyzji o wypowiedzeniu umowy.

Podnosząc nieskuteczność wypowiedzenia umowy powód wskazał także na fakt, iż przesyłka zawierająca przedmiotowe oświadczenie nie została podjęta przez adresata oraz na stanowisko Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który uznawał w/w klauzule za niedozwolone.

Odnosząc się ponadto do formy wypowiedzenia powód wskazał, że w samym wypowiedzeniu zawarte zostało zastrzeżenie, że złożone oświadczenie o wypowiedzeniu może zostać cofnięte w przypadku uregulowania przez adresata wskazanych w nim należności. Z uwagi na treść przedmiotowego pisma zaznaczył, iż jego celem była windykacja należności a nie wypowiedzenie.

Zdaniem powoda Wypowiedzenie umowy kredytu, w kontekście powołanego zastrzeżenia oraz doniosłości sankcji związanej ze skutecznie dokonanym wypowiedzeniem umowy, oraz brakiem wcześniejszego dopełnienia przez pozwanego obowiązków związanych ze zbadaniem sytuacji finansowej powoda, wskazuje na cechy pozornej czynności prawnej, a tym samym nosi znamiona nieważności.

W dniu 4 maja 2015 r. pozwany złożył odpowiedź na pozew, w której wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa ( odpowiedź na pozew k. 144-148).

Pozwany zarzucił brak legitymacji biernej albowiem w dniu 19 grudnia 2014 r. zawarł umowę cesji z (...)w W., w skład której wchodziła wierzytelność wynikająca z umowy kredytowej zawartej z powodem. Wskazał również, że w dniu 5 marca 2015 r. doszło do zmiany wierzyciela
w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości, na której zostało ustanowione zabezpieczenie hipoteczne, przy czym wpis ten został dokonany również przed doręczeniem odpisu pozwu.

Ponadto pozwany podniósł, że w dniu wypowiedzenia umowy zaległość odpowiadała kwocie 1.161,33 CHF czyli ponad 4.500 zł., tj. więcej niż trzy raty gdyż rata miesięczna wynosiła 304,87 CHF. Wskazał również, że oświadczenie o wypowiedzeniu zostało doręczone powodowi albowiem sam je dołączył do pozwu a ponadto było załączone do pisma z dnia 10 lipca 2013 r. przez co zgodnie z art. 61 k.c. powód miał możliwość zapoznania się z jego treścią, a wszelkie konsekwencje nieodebrania przesyłki wysłanej na adres, pod którym kontakt powinien być możliwy, obciążają powoda.

Zaprzeczył również aby kiedykolwiek doszło do naruszenia praw konsumenta albowiem przed wypowiedzeniem umowy bank przedstawiał powodowi na każde jego żądanie informacje o wpłatach i sposobie ich rozliczenia. Wskazał, że zgodnie z art. 11 umowy pozwany miał prawo wypowiedzieć umowę w przypadku zaległości wynoszącej dwie raty odsetkowe lub kapitałowo-odsetkowe i taka sytuacja zaistniała. Również samo wypowiedzenie z dnia 12 grudnia 2011 r., zdaniem pozwanego ma charakter stanowczy i miało na celu wypowiedzenie umowy.

Pozwany wskazał także, iż powód sam w piśmie z dnia 1 października 2014 r, przyznał istnienie „opóźnień” w spłacie kredytu.

Na koniec pozwany zwrócił uwagę, iż wobec przekształceń (...) Bank S.A.
w K. został przejęty przez (...) Bank S.A., który zmienił nazwę na (...) Bank S.A. w W., a następnie został przejęty przez (...) S.A. w W., a ten ostatecznie zmienił nazwę na (...) Bank S.A. w W..

W kolejnych pismach procesowych powód zakwestionował skuteczność umowy przelewu wierzytelności, podniósł również zarzut dowolnego rozdysponowania wpłatami powoda, kwestionując opłaty za monity, które nie zostały przez pozwanego wykazane a ponadto
w zasadniczej mierze zostały zaliczone na opłaty związane z ubezpieczeniem. Zarzucił również, że złożone pisma nie mają waloru dokumentu albowiem nie zostały podpisane. Dodał także, że niezasadne było zaliczanie wpłat na poczet należności związanych z monitami i wezwaniami albowiem takich nie otrzymał, zakwestionował zasadność potrącenia z wpłat przez niego dokonanych należności z tytułu windykacji. Uzupełniając argumentację wskazał, że z powodu oznaczenia na wypowiedzeniu, iż dotyczy umowy z dnia 30 września 2005 r. a nie z dnia 22 września 2005 r, uznać należy, że odnosi się ono do innego produktu bankowego ( pismo z dnia 27.07.2016 r. k. 447-448, pismo z dnia 2.09.2016 r. k. 470-475, pismo z dnia 7.11.2016 r. k. 611-612).

Pozwany przez cały tok postępowania podtrzymał swoje stanowisko w sprawie wyrażone
w odpowiedzi na pozew ( pismo z dnia 10.12.2015 r. k. 307-308, pismo z dnia 3.10.2016 r. k. 595-596, pismo z dnia 9.12.2016 r. k. 619-621).

Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2015 r. sygn. akt I C 24/15 Sąd Rejonowy w Bolesławcu zwolnił powoda w całości od kosztów sądowych ( k. 138).

Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy w Bolesławcu sygn. akt I C 24/15 ustalił wartość przedmiotu sporu na kwotę 165.741,89 zł. oraz uznał się za niewłaściwy i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie ( postanowienie k. 404).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 września 2005 roku R. C. zawarł z (...) Bank S.A. w K. – (...) Oddział w Ł. (obecnie (...) Bank S.A z siedzibą w W.) umowę o Kredyt Hipoteczny nr (...), na mocy której Bank zobowiązał się oddać do dyspozycji Kredytobiorcy (powoda) kwotę kredytu w wysokości 112.678,84 zł, indeksowanego do franka szwajcarskiego (dalej CHF), oprocentowanego odsetkami wg zmiennej stopy procentowej, wynoszącej na dzień zawarcia umowy kredytu 7,13% w stosunku rocznym ( d: umowa kredytu hipotecznego nr (...) indeksowanego do waluty obcej k. 229-232, k. 313-315).

Kwota kredytu podlegała wypłacie transzami przy czym ostatnia w kwocie 45.000 zł.
w terminie do 31 stycznia 2006 r. ( d: harmonogram wypłat transzy k. 233).

W dniu wypłaty każdej transzy kredytu kwota wypłaconych środków podlegała przeliczeniu na walutę, do której indeksowany jest kredyt według kursu kupna walut określonego w „Bankowej tabeli kursów walut dla kredytów dewizowych oraz indeksowanych kursem walut obcych” – obowiązującego w dniu uruchomienia środków ( d : § 2 ust. 2 umowy k. 229).

Spłata kredytu miała nastąpić w 360 miesięcznych ratach przy czym ostateczny termin spłaty został określony na dzień 30 kwietnia 2036 r. Wszystkie raty podlegały spłacie w złotych polskich na rachunek pomocniczy określony w każdorazowym harmonogramie spłat Kredytu. Każdorazowo wysokość zobowiązania podlegała ustaleniu jako równowartość wymaganej spłaty wyrażonej w walucie indeksacyjnej - po jej przeliczeniu wg kursu sprzedaży walut określonego
w „Bankowej Tabeli kursów walut dla kredytów dewizowych oraz indeksowanych kursem walut obcych” do waluty wyrażonej w umowie obowiązującego w dniu spłaty ( d: § 4 umowy kredytu hipotecznego nr (...) indeksowanego do waluty obcej k. 229-232, k. 313-315).

W terminie do 31 października 2005 r. powód został zobowiązany do uiszczenia pierwszej i drugiej raty kredytu ( d: pismo z 26.09.2005 r. k. 39).

W celu zabezpieczenia spłaty kredytu, powód ustanowił na rzecz (...) Bank S.A. hipotekę kaucyjną do kwoty 191.554,03 zł. na nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny nr (...)
o powierzchni (...) m.kw. położonej w B. ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Bolesławcu prowadzi księgę wieczystą KW nr (...) ( d: § 8 ust. 1 umowy kredytu k. 231, k. 314 wniosek o wpis hipoteki z 22.09.2005 r. k. 808, oświadczenie o ustanowieniu hipoteki z 22.09.2005 r. k. 809-810).

Zawarta umowa nie podlegała rygorowi ustawy o kredycie konsumenckim ( d : § 1 ust. 5 umowy k. 229, k. 313).

W myśl § 11 ust. 2 umowy w razie stwierdzenia przez Bank, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane, lub w razie zagrożenia terminowej spłaty kredytu z powodu złego stanu majątkowego Kredytobiorcy, a w szczególności w przypadku niespłacenia dwóch rat odsetkowych lub odsetkowo-kapitałowych Bank może wypowiedzieć umowę kredytu w całości lub w części a także zażądać dodatkowego zabezpieczenia spłaty kredytu bądź przedstawienia w określonym terminie programu naprawczego i jego realizacji po zatwierdzeniu przez Bank. Okres wypowiedzenia został określony na 30 dni.

W okresie od zawarcia umowy do 2010 r. pozwany przysyłał powodowi harmonogramy spłaty, zawierające oznaczenie rachunku, na który należy dokonywać wpłat.
W pismach wskazywano datę 30 września 2005 r. jako datę uruchomienia kredytu. Szczegółowe informacje odnośnie kredytu były przesyłane do czasu przejęcia (...) Bank S.A. w K. przez (...) Bank S.A., tj. do grudnia 2009 r. ( d : zestawienia k. 328-343, wyjaśnienia powoda w charakterze strony protokół rozprawy z dnia 13.12.2016 r. godz. 00:21:32 k. 664v-665, godz. 00:27:19-00:29:08 k. 666v, protokół rozprawy z dnia 24.08.2017 r. godz. 00:44:08 k. 780v, zeznania świadka N. C. protokół rozprawy z dnia 13.12.2016 r. godz. 00:07:11 k. 660v).

Pozwany sporządził wezwania do zapłaty zaległości wyznaczając termin 7 dni na ich realizację odpowiednio w:

- dniu 11 lipca 2011 r.: kwoty zaległości w wysokości 174,27 CHF z tytułu kapitału, 293,41 CHF z tytułu odsetek umownych, 1,83 CHF z tytułu odsetek za opóźnienie i 30 zł za wezwanie ( d : wezwanie k. 227);

- w dniu 10 sierpnia 2011r.: kwoty zaległości w wysokości 233,01 CHF z tytułu kapitału, 245,06 CHF z tytułu odsetek umownych, 0,77 CHF z tytułu odsetek za opóźnienie i 30 zł za wezwanie ( d : wezwanie k. 226);

- w dniu 12 września 2011 r.: kwoty zaległości w wysokości 292,07 CHF z tytułu kapitału, 490,87 zł z tytułu odsetek umownych, 3,57 CHF z tytułu odsetek za opóźnienie i 60 zł za wezwanie ( d : wezwanie do zapłaty k. 225).

Zgodnie z harmonogramem wysokość rat płatnych w terminie do 30 września 2011 r., 31 października 2011 r. i 30 listopada 2011 r. wynosiła 304,87 CHF ( d : harmonogram k. 344v).

W dniu 13 października 2011 r. pozwany sporządził wezwanie do zapłaty, zawierające informację o zaległości w spłacie kredytu oraz wezwanie do uregulowania w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania zaległości w kwocie 351,46 CHF z tytułu kapitału i 433,59 CHF z tytułu odsetek umownych, a także 4,82 CHF z tytułu odsetek podwyższonych za opóźnienie i 60 zł tytułem kosztów za czynności Banku zgodnie z Tabelą opłat i prowizji czyli łącznie 1 963,16 zł. ( d : wezwanie do zapłaty z dnia 13.10.2011 r. k. 224).

W 2011 r., wobec przekazania należności do windykacji, pracownik pozwanego został wysłany pod adres nieruchomości powoda położonej w B., pod którym nikogo nie zastał ( d : zeznania świadka J. J. protokół rozprawy z 29.08.2016 r. godz. 00:12:04 k. 462, 00:22:38 k. 462v).

W dniu 12 grudnia 2011 r. pozwany sporządził pismo, w którym złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu nr (...) z dnia 30 września 2005 r. z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Wskazał również, że Bank rozważy możliwość cofnięcia wypowiedzenia w przypadku uregulowania w okresie wypowiedzenia całości zaległości obejmujących 471,23 CHF z tytułu kapitału, 683,95 CHF z tytułu odsetek umownych i 6,15 CHF z tytułu odsetek podwyższonych za opóźnienie czyli łącznie 4 492,03 zł. ( d : wypowiedzenie umowy k. 85, k. 217, k. 322-323).

Pismo zostało wysłane na adres ul. (...) B. i po awizowaniu przesyłki w dniach 22 grudnia 2011 i 29 grudnia 2011 r. zostało zwrócone w dniu 7 stycznia 2012 r. z uwagi na nieodebranie przesyłki z powodu nieobecności adresata ( d : kopia koperty i zwrotnego potwierdzenia odbioru k. 218-219, k. 326-327).

Po złożeniu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pozwany w dniu 1 stycznia 2012 r. wystosował do powoda zestawienie rat i odsetek obowiązujących począwszy od dnia 31 stycznia 2012 r. na okres dwóch lat, tj. do 31 grudnia 2013 r. Dokument został wygenerowany elektronicznie ( d : zestawienie k. 345-345v). Pozwany nie przedstawił dowodu nadania czy też doręczenia w/w pisma ( okoliczność bezsporna).

W okresie od zawarcia umowy do wypowiedzenia powód dokonywał wpłat na rachunek wskazany w harmonogramach spłat w złotych polskich, przy czym z uwagi na zmianę kursu nawet dwukrotnie w ciągu dnia, wpłaty były realizowane w wyższych kwotach uwzględniających zmiany kursu. Płatności rat nie były regularne, ale w przypadku nie uiszczenia należności w danym miesiącu, w kolejnym była dokonywana wpłata w podwójnej wysokości, lub też R. C. uiszczał odpowiednio wyższe kwoty tak aby pokryły dodatkowe koszty lub odsetki za opóźnienie. Przerwy w płatnościach zdarzyły się raz lub dwa w przeciągu całego okresu realizowania umowy. Wszystkie wpłaty były realizowane do 2011 r. w placówce banku, a po jej zlikwidowaniu w banku (...) S.A. Dokumenty wpłaty zawierały oznaczenie kredytu, którego spłaty dotyczyły i dane kredytobiorcy.
W okresie przebywania powoda za granicą wszystkie wpłaty były realizowane przez jego matkę, która również posiadała upoważnienie do odbioru korespondencji w imieniu powoda, pozostawianej w skrzynce dla lokalu nr (...) przy ul. (...) w B.. W tym celu matka powoda N. C. raz w tygodniu, w przypadku nieobecności powoda w kraju, chodziła na nieruchomość przy ul. (...) w B.. W przypadku odebrania korespondencji matka powoda, przekazywała ją synowi lub też jeżeli było to konieczne podejmowała niezbędne czynności ( d : wyjaśnienia powoda w charakterze strony protokół rozprawy z dnia 13.12.2016 r. godz. 00:25:48 k. 666, 00:38:20 - 00:39:51 k. 668v-669, godz. 00:50:01-00:51:00 k. 671-671v, godz. 00:53:26-00:55:39 k. 672-672v, godz. 00:57:29 k. 673, godz. 00:59:20-01:00:24 k. 673v, godz. 01:03:59-01:04:18 k. 674v protokół rozprawy z dnia 24.08.2017 r. godz. 00:32:57 k. 780, godz. 00:38:00 k. 780v, godz. 00:52:05 k. 781, zeznania świadka N. C. protokół rozprawy z dnia 13.12.2016 r. godz. 00:04:22 k. 659v, godz. 00:09:51- 00:11:01, 00:11:19 k. 661-661v, godz. 00:14:11, 00:14:41, 00:15:21 k. 662v-663, godz. 00:19:08 k. 664, zeznania świadka J. K. protokół rozprawy z 29.08.2016 r. godz. 01:09:10, 01:12:16 k. 465). Przerwy
w płatnościach wynikały z sytuacji powoda, w tym stanu zdrowia jego mamy.

Ostatecznie kwota wpłacona na dzień 12 grudnia 2011 r. wyniosła 66.655,30 zł. co stanowiło 24.490,82 CHF. Na poczet rat kapitałowo-odsetkowych na dzień 12 grudnia 2011 r. bank zaliczył kwotę 23.827,48 CHF ( d : historia spłaty kredytu k. 442-442v, k. 383-383v, dowody wpłat k. 486-522, oryginały wpłat k. 778a, okoliczność bezsporna). Zgodnie z harmonogramami kwota rat odsetkowo-kapitałowych w okresie od września 2005 r. do 31 grudnia 2011 r. odpowiadała kwocie 24.431,11 CHF ( d harmonogramy k. 329-344). Ponadto w w/w okresie opłaty z tytułu ubezpieczenia nieruchomości od powodzi, ognia i innych zdarzeń losowych w okresie od września 2005 r. do 31 grudnia 2011 r. wyniosły 878,40 zł. co wg kursu sprzedaży stosowanego przez pozwanego odpowiadało kwocie 294,63 CHF.

Przed złożeniem przez pozwanego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy nikt nie kontaktował się z powodem w przedmiocie zaległości w spłacie kredytu. Nikt również nie informował powoda, że są naliczane opłaty dodatkowe poza ratą kredytu oraz należnościami
z tytułu ubezpieczenia ( d : zeznania świadka N. C. protokół rozprawy z dnia 13.12.2016 r. godz. 00:05:48 k. 660, 00:06:59 k. 660v, 00:12:54 k. 662, 00:15:28-00:15:31 k. 663, wyjaśnienia powoda w charakterze strony protokół rozprawy z dnia 13.12.2016 r. godz. 00:26:00, 00:26:39 k. 666, 00:28:26 k. 666v, protokół rozprawy z dnia 24.08.2017 r. godz. 00:35:36 k. 780, 00:44:08 k. 780v).

W dniu 27 lutego 2012 r. powód na poczet spłaty kredytu na rachunek prowadzony przez pozwanego wpłacił kwotę 4200 zł. ( d : wpłata k. 682). Dalszych wpłat na rachunek spłaty kredytu powód dokonał w tożsamej wysokości, tj. po 1200 zł. miesięcznie w okresie od marcu 2012 r. do lipca 2012 r., od października 2012 r. do listopada 2012 r., od stycznia 2013 r. do grudnia 2013 r. oraz 2400 zł w kwietniu 2012 r. ( d: dowody wpłaty 03.2012 r. k. 525, 04.2012 r. k. 525, 06.2012 r. 523, 07.2012r. k. 523, 10.2012 r. k. 524, 11.2012 r. k. 524, 01.2013 r. k. 526, 02.2013 r. k. 526, 03.2012 r. k. 527, 04.2013 r. k. 526, 05.2013 r. k. 528, 06.2012 r. k. 528, 07.2013 r. k. 529, 08.2013 r. k. 529, 09.2013 r. k. 530, 10.2013 r. k. 530, 11.2013 r. k. 531, 12.2013 r. k. 530, wyjaśnienia powoda w charakterze strony protokół rozprawy z dnia 13.12.2016 r. godz. 00:34:55 k. 668, 00:50:53-00:51:35 k. 671v).

Powód nigdy nie otrzymał wypowiedzenia umowy, o którym dowiedział się w 2013 r. telefonicznie w trakcie rozmowy z osobą z firmy windykacyjnej ( d : wyjaśnienia powoda
w charakterze strony protokół rozprawy z dnia 13.12.2016 r. godz. 00:22:47, k. 665, godz. 00:23:35-00:24:48 k. 665-665v, zeznania świadka J. K. protokół rozprawy z dnia 29.08.2016 r. godz. 01:04:05, 01:07:02, 01:08:35 k. 465).

Po uzyskaniu informacji o złożonym przez Bank oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy kredytowej powód domagał się wyjaśnienia od Banku jaka jest sytuacja, w tym jak były rozliczane jego wpłaty. Nie uzyskał jednak informacji ani przez infolinię, ani w placówce banku, do której się udał osobiście. Od maja 2013 r. wobec braku odpowiedzi na pytania zadawane podczas rozmów telefonicznych i kontaktu z osobą, która mogła by udzielić takich informacji powód w celu uzyskania informacji o statusie prawnym umowy zawartej w dniu 22 września 2005 r., zwracał się o przekazanie mu w/w danych w formie pisemnej ( d : pismo z 29.05.2013 r. k. 43-46, wyjaśnienia powoda w charakterze strony protokół rozprawy z dnia 13.12.2016 r. godz. 00:29:36-00:32:20 k. 667-667v, 00:33:34-00:34:10 k. 667v-668, godz. 01:01:54 k. 674, zeznania świadka J. K. protokół rozprawy z 29.08.2016 r. godz. 01:01:40 k. 465, godz. 01:19:09 k. 466).

W odpowiedzi na w/w zapytanie pozwany wskazał, iż przyczyną wypowiedzenia była zaległość w kwocie 1.160,61 zł., która miała przekraczać sumę dwóch ostatnich rat zapadłych przed datą złożonego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Ponadto na dzień 30 stycznia 2012 r. zaległość nadal zdaniem pozwanego wynosiła 1.475,04 zł. wobec czego Bank dokonał przewalutowania, oraz postawił w stan całkowitej wymagalności kredyt hipoteczny nr (...) ( d : pismo z 10.06.2013 r. k. 47, k. 220).

Z uwagi na wysokość miesięcznej raty odpowiadającej kwocie około 1200 zł. w okresie sierpień-wrzesień 2011 r. powód zakwestionował skuteczność wypowiedzenia. Podniósł, że zaległość, nie została doprecyzowana, tj. z czego wynika, oraz w jaki sposób została ustalona aby odpowiadała wartości dwóch rat. Wniósł również o przedstawienie mu harmonogramu spłaty kredytu, do którego przez ostatnie kilka lat nie miał dostępu oraz o przedłożenie pisma wypowiadającego powodowi umowę kredytową wraz z dowodem jego nadania ( d : pismo z dnia 25.06.2013 r. k. 48-51).

W kolejnym piśmie pozwany wskazał, iż zaległość na dzień 12 grudnia 2011 r. wynosiła już 1.161,33 CHF podnosząc, iż w poprzedniej informacji nastąpił błąd w zakresie waluty, w której podano zadłużenie. Nadal jednak pozwany nie wyjaśnił z czego przedmiotowa zaległość wynikała pomimo, iż załączył do pisma kopię harmonogramu poprzedzającego złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu, kopię wypowiedzenia oraz podwójnie awizowanego zwrotu nadanego wypowiedzenia ( d : pismo z dnia 10.07.2013 r. k. 52-53, k. 221-222, załączniki k. 223).

Domagając się wyjaśnienia zarówno w zakresie skierowanych do niego wezwań do zapłaty jak również sposobu wyliczenia zaległości powód skierował do pozwanego kolejne pisma ( d : pismo z dnia 24.07.2013 r. k. 54-55, 09.08.2013 r k. 56-57).

W dniu 30 sierpnia 2013 r. Bank wystawił Bankowy tytuł egzekucyjny nr (...),
w którym wskazał m.in., iż wierzytelność dotyczy umowy zawartej w dniu 26 września 2005 r. ( d : bte k. 484).

Postanowieniem z dnia 14 października 2013 r. sygn. akt I Go 1798/13 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu ( d : postanowienie k. 485).

Pismem z dnia 14 października 2013 r. powód został poinformowany, iż pozwany jest
w trakcie rozpatrywania jego skargi ( d : pismo z dnia 14.10.2013 r. k. 58).

Z uwagi na powyższe powód już za pośrednictwem swojego pełnomocnika po raz kolejny
w dniu 30 października 2013 r. zwrócił się o podanie szczegółowego zestawienia księgowania jego wpłat, oraz wskazał na nieważność wypowiedzenia umowy ( d : pismo 30.10.2013 r. k. 59-64).

Pismem z dnia 14 listopada 2013 r. pozwany przedstawił powodowi wysokość zadłużenia na dzień przygotowania pisma określając je na kwotę 210.419,14 zł. Wskazał również, iż za sporządzenie historii rachunku powód zobowiązany jest uiścić opłatę w kwocie 600 zł. Pomimo informacji, że wraz z pismem pozwany przesyła kopie wezwań do zapłaty oraz zestawienie wpłat i harmonogram, w/w dokumenty nie zostały dołączone ( d: pismo z 14.11.2013 r. k. 65).

Począwszy od stycznia 2014 r. zaistniał problem z zaksięgowaniem wpłat na rachunek podany przez powoda na wpłatach ( d : wniosek o przeksięgowanie k. 26, pismo pozwanego z 10.01.2014 r. k. 27).

Od lutego 2014 r. powód zaczął dokonywać wpłat w wysokości 1200 zł na nowy rachunek ( d : wpłaty 02.2014 r. k. 28, 03.2014 r. k. 29, 04.2014 r. k. 30, 05.2014 r. k. 31, 06.2014r. k. 32, 07.2014 r. k. 33, 08.2014 r. k. 34, 09.2014 r. k. 35, 10.2014 r. k. 36, 11.2014 r. k. 37, 12.2014 k. 38).

W dniu 28 sierpnia 2014 r. powód złożył skargę do Komisji Nadzoru Finansowego o podjęcie postępowania nadzorczego wobec (...) Bank S.A. w związku z istotnymi
i naruszającymi interesy powoda nieprawidłowościami w działalności Banku w sferze świadczonych przez bank usług finansowych oraz do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o podjęcie postępowania administracyjnego wobec (...) Bank S.A. o naruszenie zbiorowych interesów konsumentów ( d : skargi z dnia 28.08.2014 r. k. 72-74, k.75-78).

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w dniu 28 października 2014 r. odmówił podjęcia postępowania zmierzającego do zbadania czy działania pozwanego stanowią o naruszeniu zbiorowych interesów konsumentów ( d : pismo Prezesa UOKiK k.79). Również Komisja Nadzoru Finansowego odmówił zbadania sprawy z uwagi na jej indywidualny charakter ( d : pismo KNF z 29.09.2014 r. k. 80-81).

W kolejnych pismach pozwany podtrzymał swoje stanowisko co do zasadności wypowiedzenia umowy kredytu nr (...) ( d: pismo z 1.10.2014 r. k. 84).

W dniu 1 października 2014 r. powód zwrócił się do banku o ponowne rozpatrzenie cofnięcia przez bank wypowiedzenia umowy i o zawarcie ugody ( d : wniosek z 1.10.2014 r. k. 228, wyjaśnienia powoda w charakterze strony protokół rozprawy z dnia 13.12.2016 r. godz. 00:47:19-00:49:21 k. 670v-671, protokół rozprawy z dnia 24.08.2017 r. godz. 00:40:07-00:43:16 k. 780v).

Pozwany nie uwzględnił wniosku ( okoliczność bezsporna, zeznania świadka J. K. protokół rozprawy z 29.08.2016 r. godz. 01:26:09 k. 466).

W dniu 26 listopada 2014 r. pozwany wystąpił do Komornika Sądowego o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego opatrzonego klauzulą wykonalności.

W dniu 14 grudnia 2014 r. Komornik Sądowy D. L. zawiadomił powoda o wszczęciu egzekucji z nieruchomości ( d: zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z nieruchomości k. 821).

W dniu 19 grudnia 2014 r. pomiędzy (...) Bank S.A. a (...)z siedzibą w W. została zawarta umowa przelewu wierzytelności przy czym w załączniku do umowy jako rodzaj wierzytelności objętej umową przelewu wskazano wierzytelność wynikającą z umowy z dnia 30 września 2005 r. nr (...) określoną wg stanu na dzień 24 stycznia 2013 r. w kwocie 220.772,88 zł. ( d : umowa przelewu k. 151-157 k. 311, wyciąg z załącznika nr 1 k. 158, 312).

W dniu 8 stycznia 2015 r. komornik sądowy złożył wniosek o dokonanie wpisu w księdze wieczystej w dziale III ostrzeżenia o wszczęciu egzekucji z nieruchomości powoda opisanej
w Księdze Wieczystej KW nr (...) ( d : wniosek o wpis ostrzeżenia k. 817-818).
W dniu 2 lutego 2015 r. (...) w W. jako nabywca wierzytelności wniósł o przeniesienie na niego hipoteki umownej kaucyjnej do kwoty 191.554,03 zł ( d : wniosek o wpis k. 822-826).

Wpis w w/w zakresie został dokonany w dniu 5 marca 2015 r., od którego powód złożył apelację ( d : zawiadomienie o dokonaniu wpisu k. 908-913, apelacja k. 899, odpis KW k. 159-172).

Począwszy od dnia 15 września 2014 r. powód pozostaje w stosunku pracy zawartym na czas nieokreślony za wynagrodzeniem 1680 zł. brutto ( d : umowa o pracę k. 92, zaświadczenie 8.12.2014 r. k. 93).

W dniu 17 marca 2015 r. pozwany złożył wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego ( d : wniosek o umorzenie k. 397). W przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego Komornik podjął decyzję dopiero w dniu 30 października 2015 r. ( d : postanowienie k. 44 akt egzekucji ).

Aktualnie, tj. od kwietnia 2015 r. powód dokonuje wpłat kwot przeznaczonych na spłatę kredytu na depozyt ustanowiony przez notariusza. Wpłaty dokonywane są w wysokości 1 200 zł. miesięcznie, które na dzień 18 sierpnia 2017 r. odpowiadały łącznie kwocie 31 200 zł. ( d : protokół przyjęcia do depozytu z dnia 09.04.2015 r. k. 477-479, potwierdzenia wpłat 04.2015-08.2016 r., k. 532-540, zaświadczenie o dokonywanych wpłatach k. 566, k. 778).

Postanowieniem z dnia 8 września 2015 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu sygn. akt I Co 126/15 zmienił postanowienie referendarza sądowego z dnia 14 października 2013 r. o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu w ten sposób, że w/w wniosek oddalił wskazując w uzasadnieniu na brak podstaw do jego uwzględnienia z uwagi na rozbieżności w dacie umowy, na podstawie której został wystawiony bankowy tytuł egzekucyjny określonej jako 26 września 2005 r. oraz w dacie umowy wskazanej w oświadczeniu o poddaniu się egzekucji wskazanej jako 22 września 2005 r. ( d : postanowienie k. 481-483, bte k. 484).

Od stycznia 2015 r. (...) kieruje do pozwanego wezwania do zapłaty oraz propozycje co do formy spłaty należności ( d : pismo z dnia 16.03.2015 r. k. 280-285, zaproszenie do zawarcia porozumienia z dnia 13.01.2015 r. k. 558-559, wyjaśnienia powoda w charakterze strony protokół rozprawy z 13.12.2016 r. godz. 00:41:24-00:43:11 k. 669v, 00:52:36 k. 672, protokół rozprawy z 24.098.2017 r. godz. 00:44:48 k. 780v, pismo z (...) S.A. z dnia 11.05.2017 r. k. 761-762, z dnia 6.04.2017 r. k. 764-765, wezwanie do zapłaty z 24.04.2017 r. k. 771-774).

Na podstawie uchwały Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia z dnia 18 czerwca 2009 r. doszło na podstawie art. 492 § 1 pkt. 1 k.s.h. do przeniesienia całego majątku (...) Bank S.A. na rzecz (...) Bank S.A. Powyższe w KRS zostało zarejestrowane w dniu 4 stycznia 2010 r.,
w którym to dniu nastąpiła również zmiana firmy na (...) Bank S.A. z siedzibą
w W. ( d : KRS - odpis pełny nr (...) k. 252-257, 351-356).

Z dniem 1 czerwca 2012 r. doszło do przeniesienia całego majątku (...) Bank S.A. na (...) Bank S.A. z siedzibą w W. na podstawie art. 492 § 1 k.s.h., co do której
w w/w dacie została również zarejestrowana zmiana firmy na (...) Bank S.A. z siedzibą
w W. ( d : KRS - odpis pełny nr (...) k. 258-262, k. 346-350).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił, w oparciu o powołane dowody z dokumentów oraz
w oparciu o zeznania świadków J. K., N. C., J. J. oraz wyjaśnień powoda złożonych w charakterze strony.

Oceniając dokumenty, które stanowiły podstawę ustaleń wskazać należy, iż poza orzeczeniami Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu oraz odpisem z księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości przy ul. (...) nr 1 w B., postanowieniem oddalającym apelację od orzeczenia w postaci wpisu aktualnego wierzyciela wierzytelności hipotecznej na skutek cesji wierzytelności, mają charakter dokumentów prywatnych i stanowią wyłącznie dowód tego, że osoba, które je podpisała złożyła zawarte w nim oświadczenie woli. W oparciu o złożone dokumenty za bezsporne Sąd uznał zawarcie pomiędzy powodem a poprzednikiem prawnym pozwanego umowy kredytu hipotecznego nr (...) w dniu 22 września 2005 r. na warunkach określonych w umowie oraz w harmonogramach, w których z uwagi na zmiany stawki oprocentowania L., były precyzowane wysokości rat kredytowo-odsetkowych oraz odsetkowych.

Co do wezwań do zapłaty kierowanych do powoda w 2011 r. jak również w zakresie wypowiedzenia umowy kredytu hipotecznego Sąd w oparciu o złożone dokumenty ustalił wyłącznie, iż takie pisma zostały przez pozwanego wystawione. Co jednak istotne sam pozwany nie przedstawił żadnych dowodów, które potwierdzałyby, iż wezwania do zapłaty, w których pozwany wskazuje na istnienie różnych kwot zadłużenia zostały faktycznie wysłane do powoda, w taki sposób aby mógł się z nimi zapoznać ( k.224-227).

Powyższe dotyczy również oświadczenia z dnia 12 grudnia 2011 r. o wypowiedzeniu umowy albowiem po pierwsze zostało skierowane na adres ul. (...) w B. a nie ul. (...) w B., pod który to adres kredytodawca czyli (...) Bank
w K. Oddział (...) w Ł. ekspediował wszystkie pisma do powoda stanowiące korespondencję na podstawie umowy kredytu. Na w/w dokładny adres, na który miały być przesyłane skutecznie informacje kredytowe wskazał nie tylko powód w ramach przesłuchania uzupełniającego na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2017 r. ale powyższe wynikało również z pism, które były doręczane w związku z wykonaniem umowy kredytu hipotecznego, okazane na rozprawie w dniu 5 października 2017 r. a zrealizowane w okresie od 2 października 2007 r. do 2 października 2011 r. ( 00:02:38 k. 962v).

Oceniając skuteczność złożonego wypowiedzenia podkreślić przede wszystkim należy, iż przesyłka niezależnie od określenia w sposób nieprawidłowy adresu doręczenia, nie została prawidłowo awizowania gdyż data drugiego awiza oznaczona na dzień 29 grudnia 2011 r. wskazuję, że nastąpiło ono w 7 dniu licząc od dnia pierwszego awiza uczynionego z datą 22 grudnia 2011 r., tj. o jeden dzień za wcześnie. Na brak podstaw do uznania w/w przesyłki za skutecznie doręczoną wskazują również zeznania świadka N. C. i wyjaśnienie powód, którzy w sposób kompatybilny podali, iż w miejscu zamieszkania powoda nie było pozostawione awizo aby uznać, iż powód z upływem terminu siedmiu dni od daty drugiego awiza mógł zapoznać się z jego treścią.

W zakresie zawartych w wypowiedzeniu danych podkreślić należy, iż pozwany niejednoznacznie określił umowę, której ma dotyczyć skoro jako datę jej zawarcia wskazał dzień 30 września 2015 r. pomimo, iż w w/w dacie nie doszło od nawiązania w/w stosunku kredytowego.

Ponadto w dalszej części uzasadnienia złożone oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostanie również poddane ocenie pod kątem zawartej w nim wysokości zadłużenia powoda, które miało przekraczać wysokość dwukrotności raty odsetkowo-kapitałowej, odpowiadającej w dacie 12 grudnia 2011 r. kwocie 304,87 CHF. Ustalając powyższe wskazać wypada, iż pozwany przedstawił jedynie wysokość wpłat dokonanych przez powoda, wyrażonych w walucie polskiej jak również
w walucie, do której kredyt był indeksowany oraz końcową kwotę, która została zaliczona na poczet kapitału, odsetek, innych należności w tym ubezpieczenia oraz kosztów monitów. Podając powyższe pozwany nie wykazał jednakże zasadności ani też wysokości opłat za monity i wezwania. Po pierwsze pozwany nie tylko nie przedłożył Regulaminu udzielenia kredytu hipotecznego, do czego został zobowiązany pod rygorem skutków z art. 233 § 2 k.p.c. ale również nie przedstawił stosowanej przez niego Tabeli prowizji i opłat. Co również istotne pozwany nie udowodnił nawet kiedy przedmiotowe wezwania wystosował oraz, że zostały one doręczone powodowi, lub też, że powód otrzymał je w taki sposób aby mógł się z nimi zapoznać. W tych okolicznościach nie sposób zatem uznać, iż pozwany wykazał aby zadłużenie przedstawione w oświadczeniu z dnia 12 grudnia 2011 r. faktycznie istniało w w/w dacie w wysokości w nim wskazanej.

Również odnośnie dokumentów w postaci umowy cesji wierzytelności nr (...) zawartej w dniu 19 grudnia 2014 r. oraz załącznika w postaci wykazu wierzytelności Sąd dał im wiarę
w zakresie w jakim potwierdzały fakt zawarcia stosunku zobowiązaniowego, na podstawie którego ostatecznie Sąd Rejonowy w Bolesławcu dokonał w dziale IV wpisu w postaci zmiany wierzyciela hipotecznego. Nie ulega zatem wątpliwości, iż do zawarcia w/w stosunku doszło przy czym zaznaczyć jednak należy, iż w załączniku do w/w umowy jako wierzytelność, która miały być zbyta na nabywcę wskazano należność wynikającą z umowy zawartej w dniu 30 września 2005 r.
w sytuacji gdy stosunek umowny łączący strony niniejszego postępowania faktycznie został zawiązany w dniu 22 września 2005 r. Dodać również wypada, iż przedmiotowa okoliczność co zostanie przedstawione w dalszej części uzasadnienia nie wpływała na istnienie po stronie pozwanej legitymacji biernej pomimo, iż faktycznie wpis wierzyciela hipotecznego w księdze wieczystej został uczyniony w dniu 5 marca 2015 r., tj. przed doręczeniem pozwanemu odpisu pozwu.

W zakresie wysokości dokonanych wpłat zarówno w złotych polskich jak i po przeliczeniu na CHF, Sąd dokonał ustaleń w oparciu o historię spłaty kredytu sporządzoną za okres od 30 września 2005 r. do 7 listopada 2013 r. a także za okres od 30 września 2005 r. do 30 stycznia 2012 r. Przedmiotowy dokument w ocenie Sądu nie może jednak stanowić podstawy do rozliczenia wpłat dokonanych przez powoda albowiem strona pozwana nie udowodniła aby faktycznie należne były opłaty za monity, wobec nie złożenia Regulaminu udzielenia kredytu oraz Tabeli prowizji i opłat, jak również aby były one należne w wysokości faktycznie określonej w przedmiotowym zestawieniu a także aby podlegały przeliczeniu wg kursu sprzedaży określonego w danym dniu. ( k. 383-383v, k.442-442v). Ponownie podkreślić należy, iż strona pozwana do złożenia regulaminu stanowiącego załącznik do umowy z 22 września 2005 r. nr (...), była zobowiązana, co najmniej dwukrotnie pod rygorem skutków z art. 233 § 2 k.p.c. ( k. 570 - zarządzenie z dnia 9.09.2016 r.).

Za rzeczowe i logiczne Sąd uznał zeznania świadka J. J., który jak wskazał, wykonywał jedynie czynności windykacyjne w związku z istnieniem jakiś zaległości, niemniej jednak nie był w stanie podać ani wysokości zadłużenia, jak również sposobu jego ustalenia. Ponadto co również istotne, przyznał, że przedmiotowe czynności mogły być realizowane nawet gdy zaległość wynosi jedną ratę, jeżeli została skierowana do windykacji. Przyznając walor wiarygodności zeznaniom w/w świadka w zakresie w jakim odnosiły się do relacji podejmowanych przez niego czynności windykacji, Sąd miał na uwadze, iż dotyczyły one działań, w którym sam świadek bezpośrednio uczestniczył. Ponadto o jego obiektywizmie świadczy fakt, że do niego należały wyłącznie czynności faktyczne polegające na wizycie w miejscu zamieszkania powoda i nie był ani zaangażowany ani odpowiedzialny za rozliczenie wpłat powoda czy też za formułowanie oświadczeń zmierzających do rozwiązania umowy kredytu.

Za niewiarygodne, z uwagi na brak wiedzy oraz jak już wskazano powyżej nieuczestniczenie w ustalaniu zaległości z tytułu spłaty kredytu Sąd uznał zeznania w/w świadka co do twierdzeń o wysokości zadłużenia odczytanego z okazanego zestawienia ( k. 357), tym bardziej, że zostało ono uznane za nie odpowiadające wymogom dokumentu prywatnego określonym w art. 245 k.p.c. ( godz. 00:37:47 k. 464, protokół rozprawy z 29.08.2016 r.).

Za rzeczowe i logiczne Sąd uznał również zeznania świadków J. K., N. C. oraz wyjaśnienia powoda złożone w charakterze strony zarówno na rozprawie w dniu 13 grudnia 2016 r. jak i w ramach uzupełniającego przesłuchania na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2017 r. Wskazać również należy, iż są one kompatybilne oraz zgodne z dokumentami w postaci korespondencji kierowanej przez powoda do pozwanego po 2012 r. a także innymi działaniami podejmowanymi w celu wykazania przez powoda zamiaru spłaty zaciągniętego kredytu. Na podkreślenie zasługuje również fakt, iż świadek J. K. to osoba obca, dla powoda, dla którego zapadłe w sprawie orzeczenie pozostaje irrelewantne. Faktem jest, iż w/w przyjaźni się
z powodem, niemniej jednak brak bezpośredniego zainteresowania wynikiem postępowania, a przy tym aktywny udział w działaniach realizowanych przez powoda w celu ustalenia statusu prawnego umowy i umożliwienia kredytobiorcy dokonania spłaty zaciągniętego kredytu, w ocenie Sądu pozwala na uznanie ich za obiektywne.

Co również istotne Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania twierdzeń świadka N. C., w zakresie w którym wskazuje, iż zawsze odbierała korespondencję kierowaną do powoda na adres nieruchomości położonej w B., gdzie jeździła średnio raz w tygodniu. Podnieść przy tym należy, iż w/w miała upoważnienie do odbioru korespondencji powoda. W tej sytuacji nie sposób sobie wyobrazić, iż dysponując w/w upoważnieniem oraz mając na uwadze fakt, iż powód z uwagi na miejsce wykonywania pracy często przebywał za granicą, zaniedbywałaby swoje obowiązki i świadomie, tj. w chwili posiadania wiedzy o przesyłce awizowanej nie dokonywała jej odbioru. Zwrócić należy uwagę na fakt, iż świadek i powód zgodnie podają, że korespondencja była doręczana, do momentu przejęcia (...) Bank S.A. w K., tj. do końca 2009 – początek 2010 r. W późniejszym terminie kontakt banku z klientem - powodem oraz powoda z bankiem był już utrudniony, co uzasadnia brak skutecznego doręczania przesyłek jak również pozyskania informacji o stanie spłaty czy zadłużenia z tytułu kredytu. Warto podkreślić, że zgodnie
z postanowieniami umowy przeliczenie raty podlegającej spłacie w złotych polskich następowało wg kursu sprzedaży z dnia spłaty. Powód od 2010 r. nie był informowany o tej wysokości, jak również nie mając dostępu w formie elektronicznej, czy też nie przesyłanie na bieżąco danych
o stanie rachunku prowadzonego dla kredytu, skutkowało niemożliwością pozyskania przez powoda właściwych informacji.

Oceniając dalej w/w dowody warto również podkreślić, iż pozwany bank pomimo wielokrotnych próśb powoda kierowanych w różnych formach telefonicznej oraz na piśmie,
z uwagi na utrudniony kontakt a właściwie jego brak z kompetentnym pracownikiem Banku nie miał możliwości uzyskania w/w informacji oraz w sposób rzetelnie przedstawiony danych, które uzasadniałyby podjęcie decyzji o wypowiedzeniu umowy. Przysyłane powodowi pisma zawierały wyłącznie dane w postaci określonego przez Bank salda zadłużenia, które było nieweryfikowalne z uwagi na brak dostatecznych danych o sposobie księgowania wpłat dokonywanych przez powoda. Nie można nie zwrócić uwagi, że w pierwszym piśmie przesłanym dopiero 10 czerwca 2013 r. pozwany wskazał na zadłużenie określone w złotych polskich, która to kwota była niższa od wartości jednej raty odsetkowo-kapitałowej. Co również istotne także kolejne pismo takich danych nie zawierało.

O obiektywizmie złożonych zeznań oraz wyjaśnień powoda w ocenie Sądu świadczy fakt, iż wszyscy zgodnie przyznają, że wpłaty były dokonywane choć zdarzały się płatności nieregularne, przy czym następne płatności w takich przypadkach zawierały wyższe kwoty niż należna rata. Tym samym ani sam powód ani świadek J. K. nie zaprzeczają okoliczności, iż mogły powstać z powodu nieregularnych wpłat zaległości nie mniej były one wraz z kolejnymi świadczeniami pokrywane.

W oparciu o w/w dowody, Sąd uznał również, że pozwalają one na ustalenie istnienia po stronie powoda zamiaru spłaty kredytu i jednocześnie braku podstaw do uznania go za zagrożonego niewypłacalnością. Powyższe potwierdza m.in. dokonywane przez powoda w sposób stały i regularny od 2012 r. dalszych wpłat w wysokości odpowiadającej kwocie ostatniej raty z listopada 2011 r., tj. przed złożeniem oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Reasumując powyższe Sąd uznał, iż w/w dowody w postaci osobowych źródeł dowodowych zasługują na wiarę, a tym samym bezspornie mogą i stanowią podstawę do poczynionych ustaleń.

Sąd nie dokonał ustaleń w oparciu o szereg zestawień składanych przez pozwanego w toku niniejszego postępowania, w tym dołączonego do odpowiedzi na pozew ( k. 173-214, k. 359-372),
w którym jako kapitał zapadalny wg stanu na dzień 30 stycznia 2012 r. pozwany wskazywał kwotę 1.159,48 CHF albowiem nie został podpisany, przez osobę, która miała go sporządzić. Nie stanowił on również dokumentu wygenerowanego elektronicznie zgodnie z art. 7 prawa bankowego, który nie wymagałby takiej asyganty. Zwrócić również należy uwagę na fakt, iż przedstawione na nim księgowanie nie pozwalało na określenie sposobu zaliczania płatności na poczet poszczególnych rat albowiem, nawet ich wysokość na w/w zestawieniu nie została przedstawiona.

Sąd oddalił również dowód z zeznań świadka L. Ś. albowiem uznać go należało za spóźniony a ponadto okoliczności, na które został zgłoszony za dostatecznie wyjaśnione skoro fakt podejmowania przez powoda czynności zmierzających do ugodowego porozumienia się i kontynowania zawartej umowy wynikały, nie tylko z dokumentu z dnia 1 października 2014 r. ale również z wyjaśnień powoda i świadka J. K..

Ponadto Sąd nie poczynił jakichkolwiek ustaleń na podstawie zeznań świadka W. J. albowiem są one zdawkowe a przy tym z uwagi na niepamięć świadka nie zawierają informacji, które dotyczyłyby stosunku umownego zawartego pomiędzy stronami i jego realizacji istotnych dla rozpoznania sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie jako zasadne podlegało uwzględnieniu w całości w formie w jakiej zostało skonstruowane w pozwie.

Przede wszystkim wskazać należy, iż przedmiotem roszczenia jest ustalenie, że stosunek, który został zawarty pomiędzy stronami w dniu 22 września 2005 r. nr (...) nadal istnieje, a zatem nie doszło do jego skutecznego rozwiązania na skutek oświadczenia z dnia 12 grudnia 2011 r. Zgłoszone żądanie zostało oparte na twierdzeniach, iż złożone przez pozwanego oświadczenie
w postaci wypowiedzenia umowy z dnia 12 grudnia 2011 r. jest nieważne albowiem nie istniała podstawa do jego złożenia gdyż powód nie posiadał zaległości w takiej kwocie aby świadczyły one o istnieniu zagrożenia spłaty kredytu, jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego gdyż pomimo niewielkiej zaległości pozwany zastosował najbardziej dotkliwą sankcję jak również nieskuteczne albowiem przedmiotowe wypowiedzenie nigdy nie zostało doręczone powodowi, a wiedzę o nim pozyskał dopiero po upływie ponad roku od daty złożonego oświadczenia.

Z uwagi na charakter zgłoszonego roszczenia o ustalenie oraz zakres okoliczności, które podlegały badaniu, w pierwszej kolejność istotne było dokonanie oceny czy powód wykazał, że posiada interes prawny w jego dochodzeniu.

Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Nie budzi wątpliwości, że interes prawny jest przesłanką merytoryczną powództwa wytoczonego na podstawie art. 189 k.p.c., o ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. Oznacza to, że istnienie interesu prawnego decyduje o dopuszczalności badania prawdziwości twierdzeń powoda, że wymieniony
w powództwie stosunek prawny lub prawo istnieje, bądź nie istnieje. Dopiero dowiedzenie przez powoda interesu prawnego otwiera sądowi drogę do badania prawdziwości twierdzeń powoda o tym, że dany stosunek prawny lub prawo rzeczywiście istnieje bądź nie istnieje, zatem,
w okolicznościach niniejszej sprawy - badania czy stosunek prawny powstały pomiędzy stronami na skutek zawarcia umowy kredytu hipotecznego indeksowanego do CHF w dniu 22 września 2005 r. nr (...) nadal istnieje pomiędzy stronami oraz wiąże je.

Jak już wskazano powyżej kluczem do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest zatem przede wszystkim właściwa ocena istnienia po stronie powodowej interesu prawnego w rozumieniu art. 189 k.p.c. w wytoczeniu niniejszego powództwa, którego badanie istnienia w domaganiu się określonego rozstrzygnięcia ustalającego prawo lub stosunek prawny powinno wyprzedzać badanie ustalenia prawa - stosunku prawnego ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 lutego 2016r., I ACa 1178/15, LEX nr 2004546, wyrok SA w Poznaniu z dnia 19 maja 2010r., I ACa 281/10, LEX nr 628191).

Sam przepis art. 189 k.p.c. nie definiuje pojęcia interesu prawnego, a jego rozumienie było wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa sądowego i doktryny. Po pierwsze przyjmuje się, że jest to obiektywna, czyli wywołana rzeczywistą koniecznością ochrony określonej sfery prawnej, potrzeba uzyskania przez stronę powodową odpowiedniej treści wyroku. Nie ma natomiast znaczenia to, że powód odczuwa subiektywną potrzebę ochrony swych praw ( uzasadnienie uchwały SN z dnia 5 grudnia 1991 r. III CZP 110/91 OSNC 1992/6/104; wyrok SN z dnia 14 marca 2012 r. II CSK 252/11, LEX nr 1169345; wyrok SN dnia 21 lutego 1997 r. II CKU 7/97 CZP 10/86, OSNCAP 1987, z. 1, poz. 12).

Interes prawny w wytoczeniu powództwa na podstawie art. 189 k.p.c. nie istnieje wtedy, kiedy realnie możliwym jest uzyskanie przez powoda ochrony lub usunięcie stanu niepewności
w inny sposób, gdy uzasadnione jest posłużenie się dalej idącym (intensywniejszym) środkiem ochrony prawnej. A zatem jeżeli do usunięcia stanu niepewności czy zagrożenia sfery prawnej powoda istnieje możliwość wytoczenia innego powództwa np. o świadczenie, to taka możliwość wytoczenia takiego powództwa wyłącza istnienie interesu prawnego ( por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1968 r., III CZP 103/68, OSNCP 1969, Nr 5, poz. 85, uchwała z dnia 27 lipca 1990 r., III CZP 38/90, OSNC 1991, nr 2-3, poz. 25, wyrok SN z dnia 13 września 2007 r., III CSK 123/07, nie publ.,wyrok SN z dnia 18 czerwca 2009 r., II CSK 33/09, nie publ.; wyrok SN z dnia 14 marca 2012 r. II CSK 252/11 LEX nr 1169345).

Innymi słowy, interes prawny zachodzi, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi skuteczną ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w nieokreślonej przyszłości. W orzecznictwie wypracowano zasadę, zgodnie z którą za nieposiadającą interesu prawnego uznać należy osobę, która ochrony prawnej może poszukiwać
w drodze powództwa o zasądzenie świadczeń pieniężnych lub niepieniężnych. Powyższe stanowisko opiera się na założeniu, że, po pierwsze wydanie wyroku zasądzającego jest możliwe, jeżeli także ustalona zostanie legitymacja czynna powoda oraz po drugie, że wyrok tylko ustalający istnienie (nieistnienie) prawa, stosunku prawnego czy faktu prawotwórczego nie zapewni w sposób ostateczny ochrony prawnej dla zasadniczego roszczenia powoda. Wyrok ustalający w sprawie wszczętej w trybie art. 189 k.p.c. nie jest bowiem, w przeciwieństwie do wyroku zasądzającego, wykonalny w drodze egzekucji sądowej ( por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 13 kwietnia 1965 r. II CR 266/64 OSPiKA 1966/7-8 poz. 166, oraz wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 22 listopada 2002 r. IV CKN 1519/2000 LexPolonica nr 377910), ale ma charakter deklaratywny.

Powyższa zasada nie powinna być oczywiście pojmowana abstrakcyjnie, w celu zawężającej interpretacji tej przesłanki do wytoczenia powództwa o ustalenie, lecz ze względu na konstytucyjnie gwarantowane prawo do sądu zawsze konieczna jest ocena istnienia interesu prawnego do wytoczenia tego powództwa na tle okoliczności faktycznych konkretnych sprawy. Wobec tego przyjmuje się istnienie interesu prawnego zawsze, gdy istnieje niepewność stanu prawnego lub gdy stronie nie stoi otworem droga procesu o świadczenie, a strona przeciwna kwestionuje jej prawo lub stosunek prawny ( por. wyrok SA w Warszawie z dnia 25 września 2013r., I ACa 773/13, LEX nr 1392106).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należało uznać, że powód posiada interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. w wytoczeniu powództwa o ustalenie istnienia umowy kredytu hipotecznego z dnia 22 września 2005 r. do czego dąży poprzez ocenę ważności i skuteczności oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu złożonego w dniu 12 grudnia 2011 r. zgodnie z § 11 ust. 2 lit. a umowy. W pierwszej kolejności wskazać bowiem wypada, iż powodowi nie przysługuje żadne inne roszczenie, dalej idące, którego rozstrzygnięcie skutkowałoby zakończeniem sporu pomiędzy stronami. Powód sam jest zobowiązany do dokonywania wpłat, które do końca 2014 r. uiszczał na rachunek pozwanego Banku a następnie od kwietnia 2015 r. na rachunek depozytowy utworzony przez notariusza, przez co nie posiada on wobec pozwanego roszczenia o świadczenie. Również z uwagi na oddalenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu postanowieniem z dnia 8 września 2015 r. Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu sygn. akt I Co 126/15 wydanemu na skutek skargi na orzeczenie referendarza, powodowi nie przysługuje żądanie w postaci domagania się pozbawienia wykonalność tytułu wykonawczego, w ramach którego to postępowania ocenie podlegałby stosunek prawny oraz oświadczenie o wypowiedzeniu umowy w zakresie jego skuteczności oraz ważności.

Oceniając istnienie interesu prawnego po stronie powodowej w dochodzeniu roszczenia o ustalenie podzielić należy stanowisko powoda, iż z uwagi na umowę cesji wierzytelności zawartą przez pozwanego oraz podejmowanie szereg czynności przez nowy podmiot działający w imieniu nabywcy wierzytelności (...) S.A. zmierzających do wyegzekwowania, występuje po stronie powoda niepewność co do jego sytuacji prawnej w związku ze stosunkiem umowy kredytu hipotecznego, a w tym czy w/w stosunek nadal wiąże strony, jaka jest zatem pozycja powoda i jak kształtują się prawa i obowiązki powoda, tj. czy jest on zobowiązany do realizacji poszczególnych rat kredytu w przypadku istnienia umowy, czy też do zapłaty całej wymagalnej kwoty kredytu, która powstaje po skutecznym rozwiązaniu umowy.

Na podkreślenie zasługuje również fakt, że wobec powoda kierowane są pisma, które zmierzają do windykacji całości należności, jak również podejmowane inne czynności również ukierunkowane na osiągnięcie w/w celu.

Z tych też względów słusznie wskazuje powód, że istniejąca pomiędzy stronami rozbieżność co do ustaleń w zakresie relacji łączącej strony w związku z umową o kredyt hipoteczny, w tym co do podmiotu, wobec którego pozostaje dłużnikiem, nie pozwala na jednoznaczne określenie sytuacji powoda, co również uzasadnia istnienie interesu prawnego.

Drugą istotną kwestią podlegającą ocenie, i to jeszcze przed przystąpieniem do analizy przesłanek, które zostały wskazane jako podstawa do stwierdzenia nieważności czy nieskuteczności wypowiedzenia umowy kredytu hipotecznego z uwagi na podniesiony przez stronę pozwaną zarzut, było ustalenie czy pozwany posiada legitymację bierną. Brak w w/w zakresie pozwany oparł na twierdzeniu, iż na podstawie umowy zawartej w dniu 19 grudnia 2014 r. (...) Bank S.A.
z siedzibą w W. zbył wierzytelność powstałą na skutek wypowiedzenia umowy kredytu hipotecznego na rzecz (...) z siedzibą w W., który jeszcze przed doręczeniem odpisu pozwu, a mianowicie w dniu 5 marca 2015 r. został zgodnie z art. 79 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, wpisany w dziale IV księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości lokalowej nr 1 położonej w B. przy ul. (...) Kw nr (...).

Wskazywane przez stronę powodową okoliczności w tym szczególnie w postaci ujawnienia nabywcy wierzytelności w Księdze wieczystej w Dziale IV jako wierzyciela hipotecznego wobec złożenia zarówno odpisu zupełnego księgi wieczystej Kw nr (...) ( k. 159-172) a także oddalenia apelacji od dokonanego wpisu postanowieniem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
z dnia 1 czerwca 2015 r. ( k. 933-934) były bezsporne.

Podnieść jednak należy, iż dla oceny istnienia legitymacji biernej, tj. określenia podmiotu właściwego, przeciwko któremu powinno toczyć się postępowanie o ustalenie istnienia stosunku prawnego - umowy kredytu hipotecznego z dnia 22 września 2005 r. nr (...), należało mieć na uwadze po pierwsze charakter roszczenia a po drugie rodzaj stosunku umownego, którego stroną poza kredytobiorcą może być wyłącznie instytucja Bankowa – czyli podmiot uprawniony do wykonywania czynności bankowych zgodnie z zezwoleniem Komisji Nadzoru Finansowego ( art. 2 i 5 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe ).

W tym miejscu od razu należy wskazać, iż udzielanie kredytów jest bezspornie czynnością bankową. Jej definicję zawiera art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i zawierać elementy wskazane w ust. 2 art. 69 prawa bankowego.

Z uwagi na powyższe nie sposób uznać, iż pozwany jako podmiot uprawniony do wykonywania czynności bankowych zawierając umowę przelewu wierzytelności w myśl art. 509 k.c., przeniósł również uprawnienia do wykonywania praw i obowiązków jako prowadzącego działalność bankową.

Na powyższe wskazał również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 kwietnia 2011 r. sygn. akt IV CSK 422/10 ( publ. M. Pr. Bank z 2012 r. nr 11 poz. 33-37 ), który uznał, iż „Dopuszczalny jest przelew wierzytelności wynikającej z umowy kredytu. Takiego przelewu nie wyłącza żaden przepis ustawy, nie jest też on sprzeczny z właściwością stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu. W wypadku umów wzajemnych, do których należy umowa kredytu, jest dopuszczalne „rozszczepienie” wierzytelności i długu. Oznacza to, że można dokonać przelewu samej wierzytelności wynikającej z takiej umowy, a cedent pozostanie nadal dłużnikiem - stroną umowy kredytowej. Przyjęcie takiej konstrukcji jednoznacznie potwierdza tezę, że dokonanie przelewu wierzytelności wynikającej z umowy kredytu nie prowadzi do tego, iż cesjonariusz staje się stroną umowy kredytu.”

Z przytoczonej powyżej tezy bezspornie wynika, iż kredytodawcą, którym może być wyłącznie bank, nawet pomimo dokonania cesji wierzytelności wynikającej z umowy kredytu hipotecznego, nie przestaje być stroną umowy, z której wynika wierzytelność objęta umową cesji.

Z taką sytuacją mamy bezspornie do czynienia w niniejszej sprawie, o ile uznać, iż przelew dokonany umową z dnia 19 grudnia 2014 r. z uwagi na błędne oznaczenie daty umowy, z której miały wynikać cedowane wierzytelności, był skuteczny. W tym miejscu od razu bowiem zaznaczyć należy, iż strony umowy przelewu wierzytelności oznaczając w załączniku do w/w umowy, zawierającym opis stosunków prawnych, z których wynikały wierzytelności objęte umową, określiły umowę kredytu, z której ma wynikać wierzytelność poprzez podanie daty jej zawarcia jako „30 września 2005 r.” w sytuacji gdy de facto stosunek prawny, którego wypowiedzenie miało wygenerować cedowaną wierzytelność strony niniejszego sporu zawarły w dniu 22 września 2005 r. Dodać także wypada, iż pomimo zwrócenia pozwanemu uwagi na powyższe niedokładności
w danych, które są jedną z cech identyfikujących stosunek umowny, stanowiący podstawę wierzytelności, pozwany nie podjął zgodnie z art. 6 k.c. jakichkolwiek czynności zmierzających do ich wyjaśnienia a przed wszystkim wykazania w sposób niebudzący wątpliwości, iż zawarta umowa cesji faktycznie obejmuje wierzytelności wynikające z umowy łączącej powoda i pozwanego zawartej jednak w dniu 22 września 2005 r.

Przedstawiona powyżej nieprawidłowość wpływająca z pewnością na jednoznaczne określenie cedowanej wierzytelności, z racji przytoczonej już argumentacji wskazującej na brak możliwości przeniesienia na cesjonariusza uprawnienia do stania się stroną umowy kredytu, ma znaczenie jedynie drugorzędne.

Argumentacji co do stanowiska Sądu, iż pozwany nie przestał być stroną umowy kredytu a tym samym nie może powoływać się skutecznie na zarzut braku legitymacji biernej, upatrywać należy już w zapisach umowy przelewu wierzytelności a także art. 509 k.c. regulującego w pełni w/w instytucję.

W myśl bowiem powołanego przepisu „Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.”. Zgodnie z powyższą regulacją strony umowy przelewu wierzytelności objęły nią portfel wierzytelności - czyli pakiet wierzytelności, stanowiących przedmiot umowy, wyszczególnionych w Załączniku nr 1 (...) oraz w Załączniku nr 2, przy czym pod pojęciem wierzytelności strony w/w stosunku określiły „wymagalne wierzytelności Zbywcy wynikające z umów kredytu lub z regulacji związanych z umowami kredytu lub z ich wykonaniem” zaś za wierzytelności hipoteczne uznały wierzytelności wynikające z umów kredytu hipotecznego. Na cesjonariusza przeszły również zabezpieczenia wierzytelności, w tym hipoteki, których skuteczność został uzależniona od dokonania zmiany wierzyciela hipotecznego przez wpis w księdze wieczystej zgodnie z art. 79 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece ( umowa przelewu k. 311).

Przytoczone powyżej zapisy w ocenie Sądu w sposób jednooczny wskazują, iż przedmiotem przelewu były wyłącznie wymagalne wierzytelności wynikające z oznaczonych stosunków prawnych a nie uniwersalna sukcesja całości praw i obowiązków ciążących na kredytodawcy – Banku.

Konstatując poczynione rozważania, Sąd uznał, iż powołanie się przez pozwanego na zarzut braku legitymacji biernej było w świetle umowy z 19 grudnia 2014 r., obejmującej wyłącznie przelew wierzytelności, jednak bez zmiany stron stosunku umowy kredytu hipotecznego, niezasadne i tym samym nie mogło skutkować oddaleniem powództwa.

W niniejszej sprawie nie miała również zastosowania instytucja wskazana w art. 192 pkt. 3 k.p.c. albowiem nabycie wierzytelności pieniężnej przy uwzględnieniu skuteczności takiej czynności dopiero po ziszczeniu się warunku z art. 79 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece nastąpiło przed doręczeniem odpisu pozwu pozwanemu a co jednak najistotniejsze, jak już wskazano powyżej, nie skutkowało ono zmianą strony umowy kredytu hipotecznego z dnia 22 września 2005 r. nr (...).

Mając zatem na uwadze fakt, iż stroną stosunku umownego, którego ustalenia istnienia domaga się powód, był R. C. i (...) Bank S.A. jako następca (...) Bank S.A.
w K., legitymację bierną w niniejszym postępowaniu posiadał wyłącznie (...) Bank S.A., który został prawidłowo oznaczony jako strona pozwana.

Przechodząc już do oceny zgłoszonego roszczenia wskazać należy, iż w jej ramach podlegało badaniu oświadczenie złożone w dniu 12 grudnia 2011 r. w kontekście zarówno jego skuteczności jak i ważności.

Przedmiotowe oświadczenie zostało złożone jak wskazała strona pozwana na podstawie § 11 ust. 1 lit. a umowy z dnia 22 września 2005 r., w którym strony ustaliły, iż w razie stwierdzenia przez Bank, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane, lub w razie zagrożenia terminowej spłaty kredytu z powodu złego stanu majątkowego Kredytodawcy, a w szczególności w przypadku niespłacenia dwóch rat odsetkowych lub odsetkowo-kapitałowych Bank może wypowiedzieć umowę kredytu w całości lub w części przy czym okres wypowiedzenia wynosi 30 dni.

W myśl natomiast art. 75 ustawy prawo bankowe „W przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu. Termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni.

Należy podkreślić, że ustawodawca nie sformułował bezwzględnego nakazu zastosowania przez bank wyżej wymienionych środków prawnych. Bank może zastosować takie środki prawne, co nie powinno być rozumiane jako pełna swoboda działania banku w sytuacji powstałego zagrożenia w spłacie kredytu lub naruszania postanowień umowy przez kredytobiorcę. Banki obowiązane są bezpiecznie zarządzać ryzykiem kredytowym, utrzymywać płynność płatniczą oraz działać w sposób bezpieczny w odniesieniu do środków pieniężnych gromadzonych na rachunkach bankowych. Nie mogą zatem ignorować sytuacji, w których środki kredytowe są wykorzystywane przez kredytobiorców wbrew ustaleniom przyjętym w umowach, a terminowość spłaty kredytów jest zagrożona ( tak komentarz do ustawy prawo bankowe z 2013 r. Zbigniew Ofiarski).

Ponadto wskazać należy, iż zapisy umowy w przedmiocie zasad wypowiedzenia stosunku nie mogą być mniej korzystne niż zawarte w cyt. przepisie.

Reasumując powyższe podkreślić wypada, iż zaistnienie sytuacji skutkującej ustaleniem istnienia zagrożenia w zakresie spłaty czy terminowej spłaty kredytu a w przypadku niniejszej sprawy, gdy występuje ono z powodu złego stanu majątkowego Kredytodawcy, może skutkować podjęciem przez Bank decyzji o wypowiedzeniu kredytu, niemniej jednak jak już zwracano na powyższe uwagę nigdy nie należy tegoż uprawnienia utożsamiać z nałożeniem na Bank obowiązku podjęcia takich działań. To czy faktycznie takie działania zostaną podjęte wymaga od Banku wdrożenia określonego postępowania, które po pierwsze będzie zmierzało do poinformowania kredytobiorcy o planowanych działaniach a po drugie pozwoli na poczynienie ustaleń w zakresie istnienia złego stanu majątkowego kredytobiorcy.

W doktrynie i orzecznictwie ukształtował się pogląd, iż wypowiedzenie to jednostronne oświadczenie woli będące emanacją uprawnienia kształtującego podmiotu prawa, o charakterze indywidualnie adresowanym, co oznacza, że uważa się je za złożone z chwilą, gdy doszło do kredytobiorcy w taki sposób, że mógł on zapoznać się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.).( por. A. Wolter, J. Ignatowicz, K. Stefaniuk, Prawo..., s. 135). Prawne skutki wypowiedzenia aktualizują się z upływem okresu wypowiedzenia określonego w art. 75 ust. 2 ustawy prawo bankowe. Przedmiotem wypowiedzenia pozostaje stosunek kredytowy powstały na skutek zawarcia umowy.

Dodać także wypada, iż wypowiedzenie umowy o kredyt będące uprawnieniem kształtującym banku, prowadzącym do zakończenia nawiązanego stosunku prawnego, nie może być czynnością nagłą, zaskakującą dla kredytobiorcy, nawet, jeżeli istnieją podstawy do podjęcia go zgodnie z treścią umowy. Jest ono bardzo dotkliwe dla kredytobiorcy, dlatego skorzystanie z niego powinno nastąpić po wyczerpaniu środków mniej dolegliwych, odpowiednich wezwań ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 września 2016 r. sygn. akt II CSK 750/15 niepubl. LEX nr 2182659, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2015 r. sygn. akt V CSK 698/14 niepubl. LEX nr 1805901).

Z tych też względów badanie skuteczności oświadczenia o wypowiedzeniu obejmuje wszystkie czynniki, które powinny się ziścić oraz działania, których pozwany musiał dopełnić żeby doprowadzić do złożenia powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy, które to skutkuje natychmiastową wymagalnością wierzytelności wynikającej z umowy.

Ponadto z uwagi na podnoszone przez powoda nadużycie prawa, którego przejawem było istnienie zaległości w wysokości przekraczającej zaledwie 1% kredytu, nie stanowiącej zagrożenia terminowej spłaty kredytu, Sąd zobligowany był do oceny złożonego oświadczenia również w świetle regulacji określonej w art. 58 § 2 k.c.

Dokonując oceny złożonego przez pozwanego oświadczenia z dnia 12 grudnia 2011 r. ( k. 322) o wypowiedzeniu umowy kredytu hipotecznego Sąd uznał, iż z uwagi na brak skutecznego doręczenia pozwanemu, na brak podstaw do jego złożenia, oraz uznanie, iż w świetle nie istnienia rzetelnej, jasnej informacji odnośnie stanu kredytu, pozbawienia powoda możliwości weryfikacji, sprawdzenia stanu zadłużenia i sposobu księgowania wpłat dokonywanych przez powoda co najmniej od 2010 r., nie wywarło ono skutku w postaci rozwiązania umowy kredytu hipotecznego z dnia 22 września 2005 r. nr (...).

Przechodząc już do szczegółowej analizy wskazanych powyżej przyczyn, Sąd w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznał, iż oświadczenie, które miało doprowadzić do definitywnego zakończenia stosunku umownego, nie dotarło do powoda w taki sposób aby po jego wystosowaniu mógł się z nim zapoznać, przez co nie doszło tak jak twierdzi pozwany do rozwiązania umowy z końcem stycznia 2012 r.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w przywołanym już powyżej orzeczeniu z dnia 8 września 2016 r. sygn. akt II CSK 750/16 „Przepis art. 61 § 1 k.c. określa chwilę skutecznego złożenia oświadczenia woli składanego innej osobie. Następuje to, jak tylko dotrze ono do tej osoby, w taki sposób, że mogła się z nim zapoznać. Jeżeli treść oświadczenia woli składanego innej osobie zawarta jest w piśmie przesyłanym pocztą, a przesyłka - wobec niemożności doręczenia - zostanie pozostawiona w urzędzie pocztowym z powiadomieniem o tym adresata, dojście oświadczenia do wiadomości tej osoby, w rozumieniu art. 61 § 1 k.c., następuje z chwilą doręczenia pisma w dniu, przyjętym analogiczne do doręczania pisma sądowego, w trybie art. 139 § 1 k.p.c. Zasadniczym celem doręczenia jest to, aby odbiorca faktycznie pismo otrzymał i zapoznał się z jego treścią.

Chodzi zatem o to, żeby adresat odebrał korespondencję z urzędu pocztowego w wyznaczonym czasie, co pozwala mu na realne zapoznanie się z treścią oświadczenia. Dopuszczona została możliwość zastosowania do składania i przyjmowania oświadczeń woli w sferze prawa materialnego tzw. doręczeń zastępczych, w rozumieniu kodeksu postępowania cywilnego. Ustawodawca przyjął kwalifikowaną teorię doręczenia, odnoszącą się do konieczności ustalenia możliwości zapoznania się adresata z oświadczeniem w zwykłym toku rzeczy. Oznacza to, że jeśli nadawca oświadczenia doręcza pismo w miejsce, które stanowi miejsce zamieszkania odbiorcy albo miejsce jego stałej aktywności, za decydujący dla uznania go za doręczone uważana jest chwila dostarczenia pisma w to miejsce. Domniemywa się skuteczność doręczenia”.

W ocenie Sądu pozwany nie wykazał aby faktycznie w/w warunki zostały spełnione. Po pierwsze oświadczenie, na które pozwany się powołuje zostało wyekspediowane na adres ul. (...) B. ( k. 323), nie zaś na znany bankowi, na który dotychczas była wysyłana korespondencja, tj. ul. (...) (...) w B. ( protokół rozprawy z 5.10.2017 r., przesłuchanie powoda w charakterze strony protokół rozprawy z dnia 24.08.2017 r.). Skierowanie zatem przesyłki, która nigdy nie została skutecznie awizowana poprzez pozostawienie informacji o niej w miejscu, tj. w skrzynce właściwej dla lokalu nr (...) przy ul. (...) bezspornie skutkowało niemożliwością powzięcia wiedzy zarówno o dokumencie wskazującym na konieczność odbioru przesyłki jak i o treści samego oświadczenia.

Ponadto przesyłka, na którą powołuje się pozwany nie została prawidłowo awizowana, tj. zgodnie z art. 139 § 1 k.p.c. albowiem jak wynika z adnotacji uczynionych przez placówkę pocztową pierwsza awizacja nastąpiła w dniu 22 grudnia 2011 r. zaś druga w dniu 29 grudnia 2011 r. ( k. 326-328). Tym samym bezsporne jest, że pozostawienie powtórnego zawiadomienia, pomijając już kwestię podania w sposób niedokładny adresu powoda, w siódmym dniu a nie po upływie siódmego dnia umieszczenia pierwszego zawiadomienia, uniemożliwia zastosowania fikcji doręczenia przewidzianej w art. 139 § 1 k.p.c.

Wskazany powyżej niedokładny/niewłaściwy sposób oznaczenia adresu powoda nie może być sanowany zapisem § 12 ust. 3 umowy ( k. 314v) albowiem obowiązek jaki został w nim nałożony na powoda, tj. podania każdorazowo nowego adresu do doręczeń, nie miał zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż do czasu złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, dotychczas znany pierwotnemu kredytodawcy adres nie uległ zmianie.

Z tych już formalnych powodów nie sposób uznać, aby złożone oświadczenie było skuteczne i doprowadziło do definitywnego rozwiązania stosunku umownego.

Dodać także wypada, iż przedmiotowe uchybienia, których skutkiem było ostatecznie uniemożliwienie powodowi uzyskania wiedzy o złożonym oświadczeniu, w sposób jednoznaczny potwierdziła matka powoda N. C., której udzielił upoważnienia do odbioru korespondencji i która w jego imieniu lub też po uzgodnieniu z nim podejmowała czynności związane z realizacją umowy kredytu.

Sąd uznał również, że w świetle zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie istniały podstawy do złożenia przez pozwanego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, tj. nie zaistniały a bynajmniej pozwany nie udowodnił aby zostały spełnione warunki wskazane w § 11 ust. 2 lit. a umowy.

Oceniając treść oświadczenia przede wszystkim wskazać należy, iż pozwany oznaczając umowę, której tak stanowcza decyzja dotyczyła opisał ją poprzez wskazanie daty 30 września 2005 r., tj. podał datę inną niż data zawarcia umowy, tj. 22 września 2005 r. Brak tożsamości co do daty zawarcia umowy podlegającej rozwiązaniu, niezależnie od drugiej danej, tj. nr umowy, stanowiącego również element identyfikacji stosunku umownego, budzi już wątpliwości, który de facto stosunek pozwany chciał rozwiązać. W ocenie Sądu nie sposób uznać, że posługiwanie się przez pozwanego datą, w której uruchomiono kredyt, tj. dokonano wypłaty pierwszej transzy, stanowi datę, poprzez którą należało oznaczać, identyfikować stosunek umowny. Powyższe było również podstawą do oddalenia ostatecznie wniosku pozwanego o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, na co w sposób jednoznaczny zwrócił uwagę Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu podkreślając dodatkowo, iż od pozwanego jako profesjonalisty, należy wymagać dochowania takiej należytej staranności, która w tym przypadku powinna wyrażać się w sporządzaniu dokumentów, niezawierających błędów.

Ponadto poza w/w okolicznością pozwany określając w wypowiedzeniu kwotę, która legła u podstaw podjęcia decyzji o zakończeniu realizacji umowy nie wskazał sposobu jej ustalenia, jak również, które z rat stały się wymagalne i nie zostały zaspokojone.

Zgodnie z postanowieniami umowy pozwany mógł zakończyć stosunek kredytowy w razie stwierdzenia zagrożenia terminowej spłaty kredytu z powodu złego stanu majątkowego kredytobiorcy. Zastrzegł dla siebie również prawo podjęcia takiej decyzji gdy powód zalegałby
z zapłatą dwóch rat kredytowo-odsetkowych lub odsetkowych. Analiza powołanego zapisu dokonana w kontekście warunków spłaty kwoty kredytu, w myśl których do czasy wypłaty ostatniej transzy, powoda obciążała tylko zapłata odsetek, pozwala na przyjęcie, iż wobec wystosowania oświadczenia w szóstym roku realizowania umowy, podstawą złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu mogło być istnienie zaległości w wysokości dwóch rat kapitałowo odsetkowych czyli 2 x 304,87 CHF, tj. 607,74 CHF.

W ocenie Sądu pozwany nie wykazał aby taka zaległość faktycznie w dacie złożenia oświadczenia istniała, z uwagi na fakt, iż jak wynika ze złożonej historii spłaty kredytu za okres od 30 września 2005 r. do 30 stycznia 2012 r. ( k. 432-432v), pozwany dokonywał zaliczenia wpłat na poczet różnych kwot monitów/wezwań. Jak już wskazano powyżej pozwany, pomimo kwestionowania w/w należności co do zasady i co do wysokości, nie udowodnił, iż w określonych datach wystosował do powoda określone monity a przede wszystkim, że takie opłaty, w takiej wysokości były należne skoro, pomimo co najmniej dwukrotnego wzywania, nie złożył ani Regulaminu udzielenia kredytu, jak również Tabeli prowizji i opłat. Brak przywołanych dokumentów, niezależnie od wskazania ich w historii spłaty, nie pozwala tym samym uznać, iż takie należności były wymagalne i podlegały zaspokojeniu z wpłat dokonywanych na poczet spłaty rat kredytu. Co również istotne pozwany poza złożeniem kilku niepoświadczonych kopii wezwań do zapłaty z 2011 r. również nie udowodnił zgodnie z zasadą ciężaru dowodu spoczywającego na stronach postępowania, że zostały one wysłane i doręczone powodowi, tj. aby w ogóle powód miał świadomość istnienia i wymagalności kwot w nich wskazanych.

Ponadto z analizy złożonej historii spłaty kredytu wynika, iż powód do dnia 12 grudnia 2011 r. dokonał spłaty kwoty 66.655,30 zł. co odpowiadało po przeliczeniu kursu sprzedaży stosowanego w pozwanym banku kwocie 24 490,82 CHF. Z w/w kwoty na poczet rat kapitałowo-odsetkowych została zaliczona kwota 23 827,48 CHF, czyli kwota niższa niż wpłacona ( historia spłaty kredytu k. 442-442v, k. 383-383v). Ponieważ pozwany nie przedstawił nawet w ramach historii spłaty kredytu harmonogramu zawierającego wysokość poszczególnych rat odsetkowych i odsetkowo-kapitałowych z całego okresu realizacji umowy, tj. od 30 września 2005 r. do 12 grudnia 2011 r. Sąd dokonał takich wyliczeń w oparciu o cząstkowe harmonogramy spłaty ( k. 329-344) i ustalił, że suma rat w w/w okresie stanowiła kwotę 24.411 CHF czyli nadal niższą niż wpłata dokonana przez powoda. Nawet gdyby do powyższego doliczyć kwotę odpowiadającą składkom na ubezpieczenie nieruchomości, która jak wynika z historii spłaty kredytu odpowiadała kwocie 294,63 CHF, co do których jak wskazywał powód, były nadsyłane informacje do około 2010 roku, to powstała w ten sposób zaległość wynosiłaby zaledwie 214,81 CHF i byłaby niższa niż wysokość jednomiesięcznej raty, która w okresie wrzesień - grudzień 2011 r. wynosiła 304,87 CHF miesięcznie.

Ponadto pozwany nie wykazał aby została również spełniona przesłanka, którą sam zawarł w warunkach skuteczności wypowiedzenia, tj. złego stanu majątkowego Kredytodawcy zagrażającego terminowej spłacie kredytu. Jak już bowiem wskazano na początku rozważań nawet wystąpienie zaległości w wysokości dwukrotności raty kapitałowo-odsetkowej nie stanowiło nigdy obligu po stronie pozwanego do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Ponadto wykładnia pełnej treści § 11 ust. 2 umowy, realizowana zgodnie z zasadami określonymi w art. 65 § 2 k.c., powinna uwzględniać nie tylko jakie jest literalne brzmienie zapisu ale również w przypadku wątpliwości, lub niejasności jego treści powinna być dokonana na korzyść powoda, jako słabszej strony stosunku umownego, który nie był twórcą zapisów wzoru umowy.

Z tych względów, oraz wobec treści art. 75 ust. 1 ustawy prawo bankowe, z którym postanowienia umowy w zakresie wypowiedzenia nie mogą być sprzeczne lecz jedynie mogą kształtować postanowienia umowne w zakresie wypowiedzenia korzystniejsze dla kredytobiorcy, Sąd uznał, iż nawet w przypadku istnienia zaległości odpowiadającego dwukrotności raty kapitałowo-odsetkowej, do dokonania wypowiedzenia umowy konieczne było stwierdzenie złej sytuacji majątkowej Kredytobiorcy.

Jak wynika z zeznań świadków, przesłuchania powoda a także dalszych wpłat dokonanych w okresie od lutego 2012 r. do grudnia 2014 r. w ocenie Sądu nie było podstaw do wyprowadzenia wniosku, że powód nie jest w stanie dokonywać spłaty kredytu.

Powyższego nie uzasadniały również nawet opóźnienia w zapłacie raty czy nie uiszczanie należności przez jeden miesiąc, skoro w kolejnym lub poprzedzającym miesiącu wpłaty dokonane na poczet spłaty raty były na tyle wyższe aby pokryły powstałe zaległości lub wymagalne w przyszłości należności.

Dodać także wypada, że nie można uznać aby pozwany podjął działania zmierzające do ustalenia istnienia zagrożenia stanu majątkowego powoda, o czym świadczy nieudolna próba kontaktu przez pracownika wydziału windykacji, nieposiadającego, poza informacją o kwocie zaległości, wiedzy na temat warunków realizacji umowy.

Niezależnie od przedstawionej powyżej analizy potwierdzającej brak zaległości
w wysokości odpowiadającej równowartości dwóch rat kapitałowo-odsetkowych na dzień 12 grudnia 2011r., co już potwierdza nieskuteczność wypowiedzenia, Sąd dokonał również oceny podjętej przez pozwanego jednostronnej decyzji pod kątem jej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.

Jak słusznie wskazała strona powodowa Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 maja 2013 r. sygn. akt IV CSK 679/12 ( niepubl.) zwrócił uwagę na fakt, iż „badając skuteczności wypowiedzenia umowy kredytowej w wyniku skorzystania przez bank z uprawnienia najbardziej dotkliwego dla kredytobiorcy, niewątpliwie należy rozważyć skalę i stopień naruszeń kredytobiorcy z uwzględnieniem między innymi wysokości udzielonego kredytu, czasu na jaki został udzielony, dotychczasowej realizacji warunków umowy.”

Uwzględniając wskazane kryteria, które mogą być pomocne przy ocenie złożonego w niniejszej sprawie oświadczenia, Sąd uznał, iż takie działanie pozwanego nosiło znamiona nadużycia prawa.

Umowa kredytu hipotecznego opiewającego na kwotę 112.678,44 zł., podlegającej indeksacji kursem CHF została zawarta na 30 lat. W okresie od 30 września 2005 r. do 11 grudnia 2011 r. powód dokonywał czasami nieterminowo wpłat na poczet spłaty rat, ale w takich przypadkach kolejne wpłaty były odpowiednio wyższe i uwzględniały zarówno należności za zaległy miesiąc jak i ewentualne odsetki.

Na przestrzeni w/w lat, przez które umowa była realizowana brak wpłat w konkretnych miesiącach nastąpił we wrześniu 2006r., październiku 2007 r., lutym 2008 r., maju 2008 r., październiku 2008 r., styczniu 2009 r., październiku 2009 r., w styczniu 2010 r., w czerwcu 2010 r., sierpniu 2010 r., listopad-grudzień 2010 r., luty 2011 r., maj 2011 r., lipiec 2011 r., niemniej jednak albo przed danym miesiącem lub po danym miesiącu powód dokonywał wpłat w podwójnej wysokości lub też wpłaty w danym miesiącu były realizowany wielokrotnie. Powyższe zachowanie potwierdza wolę i chęć spłaty kredytu a nie zagrożenie w terminowym wykonaniu tegoż obowiązku.

Ponadto nie sposób pominąć faktu, iż stosunek został tak ukształtowany, że powód nie miał jakiejkolwiek możliwości weryfikacji czy to zaległości czy też sposobu zaliczania wpłat biorąc pod uwagę, iż zgodnie z postanowieniami umowy powód wykonywał swój obowiązek płacąc określone kwoty wyrażone w złotych polskich, które podlegały przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF obowiązującego w Banku w dacie spłaty raty. Powyższe oznaczało, iż powód dokonując, nawet z wyprzedzeniem terminu wymagalności raty, płatności środków nie wiedział ile de facto kupił za to franków szwajcarskich skoro czynność przeliczenia wykonana została dopiero w dniu zaliczenia danej kwoty na poczet raty.

Pozwany również nie informował powoda na bieżąco w sposób skuteczny, tj. taki aby informacja doszła do powoda, o wysokości zadłużenia, czy też ewentualnie innych problemach związanych z wykonaniem umowy. Na powyższe wskazała świadek N. C. oraz powód
w ramach przesłuchania strony. Ponadto jak już wskazano powyżej pozwany również nie wykazał aby wezwania do zapłaty zostały doręczone powodowi.

Biorąc zatem pod uwagę wysokość przeterminowanego zadłużenia powoda w stosunku do kwoty udzielonego kredytu, nawet w kwocie wskazanej przez pozwanego a określonego na dzień 12 grudnia 2011 r., czas opóźniania się z uregulowaniem zaległych należności, które były zazwyczaj regulowane w następnym miesiącu w stosunku do wymagalnej raty, nieprzerwane uiszczanie rat spłaty również po dacie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, okres na jaki kredyt został udzielony - odpowiednio 30 lat, brak wypełniania podstawowych obowiązków informacyjnych przez pozwanego a przez to znacznie utrudniona możliwość powzięcia przez powoda informacji o stanie zaległości, podjęte przez bank działanie w postaci wypowiedzenia umowy jawi się jako niewspółmierne do uchybień pozwanego przy wykonywaniu umowy.

Ponadto działanie pozwanego polegające na wypowiedzenia umowy kredytowej, w przedstawionych powyżej okolicznościach pozostaje sprzeczne z celem umowy kredytowej, której co do zasady jest zwrot kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz z celem, któremu ma służyć rozwiązanie umowy a mianowicie zapewnienie natychmiastowego odzyskania środków przekazanych do dyspozycji kredytobiorcy w przypadku istnienia zagrożenia co do jego spłaty, a tym samym zmniejszenie ryzyka związanego z udzielonym kredytem wobec nie zaistnienia po stronie powodowej pogorszenia sytuacji majątkowej. Ponadto wystosowanie spornego oświadczenia w realiach niniejszej sprawy stanowiło de facto naruszenie praw powoda znajdującego się w słabszej pozycji kontraktowej. Szereg sytuacji umożliwiających wypowiedzenie umowy zostało zastrzeżonych na rzecz pozwanego, przy czym wobec braku doprecyzowania sposobu badania złego stanu majątkowego Kredytodawcy i rodzaju czynności, które powinien podjąć Bank dla ustalenia istnienia zagrożenia terminowej spłaty kredytu, czyni działania realizowane w tym zakresie jako postępowanie całkowicie dowolne.

Z tych też względów wobec nie zaistnienia przesłanek z § 11 ust. 2 umowy, art. 75 ustawy prawo bankowe a także wobec oceny złożonego wypowiedzenia jako stanowiącego w świetle ustalonych okoliczności nadużycie prawa przez pozwanego, co skutkuje również uznaniem je za nieważne zgodnie z art. 58 § 2 k.c. i art. 189 k.p.c. Sąd orzekł jak w pkt. 1 sentencji orzeczenia uznając, że stosunek umowy zawarty w dniu 22 września 2005 r. nr (...) nadal pomiędzy stronami istnieje.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. Pozwany jako strona przegrywająca proces obowiązany jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. Na koszty te składały się wyłącznie wynagrodzenie pełn. powoda w wysokości 3 600 ustalone zgodnie z § 2 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( j.t. Dz.U. z 2013 r. poz. 490), którego zapisy znajdują zastosowanie z uwagi na zainicjowanie niniejszego postępowania przed 1 stycznia 2016 r.

Ponadto zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych ( j. t. Dz. U. z 2016 r. poz. 623) w zw. z art. 98 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 8.288 zł., stanowiącą opłatę od pozwu, ustaloną od wartości przedmiotu sporu określonej postanowieniem Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 25 stycznia 2016 r. ( k. 404), której nie uiścił powód na skutek zwolnienia go od kosztów sądowych w całości.

ZARZĄDZENIE

(...)

Warszawa 31.10.2017 r.