Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR del. Anna Zalewska

Protokolant: sekr. sąd. Paulina Zielińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2017 r. w Warszawie

sprawy z powództwa (...) w K.

przeciwko K. M.

o zapłatę

orzeka

I.  Powództwo oddala,

II.  Nakazuje wypłacenie ze Skarbu Państwa – kasa Sądu Okręgowego w Warszawie na rzecz adw. M. I. kwotę 10.800,00 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną świadczoną z urzędu, która nie została ani w całości, ani w części opłacona, powiększoną o stosowną stawkę podatku VAT.

Sygn. akt. XXVC 1296/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 lipca 2016 r. (...) z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie od K. M. kwoty 300 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W uzasadnieniu powód wyjaśnił, iż dochodzona w niniejszej sprawie należność, wynika z zawartej pomiędzy pozwaną, a Bankiem (...) umowy kredytu hipotecznego w wysokości 366 260 zł, a spłata kredytu została zabezpieczona wpisem hipoteki umownej kaucyjnej do kwoty 622 642 zł na nieruchomości przy ul. (...) w W. (KW (...)). Powód wskazał, że ww. umowa została wypowiedziana przez Bank w dniu 23 marca 2011 r., z uwagi na niewykonanie przez pozwaną postanowień dotyczących spłat kredytu. Następnie Bank wystawił przeciwko pozwanej bankowy tytuł egzekucyjny, któremu została przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie nadana klauzula wykonalności. W sprawie została wszczęta egzekucja.

Powód podniósł, że na podstawie zawartej w dniu 17 października 2015 r. umowy cesji nabył od Banku (...) dochodzona niniejszym pozwem wierzytelność. Jak wynika z uzasadnienia pozwu, powód miał pismami z dnia 30 września 2016 r. poinformować pozwaną o cesji wierzytelności i wezwać ja do zapłaty. (...) z siedzibą w K. podniósł iż na podstawie umowy cesji nabył wierzytelność hipoteczną i został wpisany jako wierzyciel hipoteczny w dziale IV stosownej KW. W wyniku egzekucji nieruchomość została sprzedana, jednakże powód, aby móc zaspokoić się z ceny nabycia nieruchomości musi wykazać swoją wierzytelność tytułem wykonawczym (pozew k.3-6).

W odpowiedzi na pozew K. M. za pośrednictwem działającego w jej imieniu pełnomocnika z urzędu wniosła o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w przypadku ich poniesienia przez pozwaną lub o zasądzenie od powoda lub od Skarbu Państwa (w zależności od rozstrzygnięcia końcowego) na rzecz nieopłaconych w całości ani w części kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu według norm przepisanych.

Pozwana podniosła, że wywiedzione w tej sprawie roszczenie nie zostało przez niego udowodnione ani co do zasady ani co do wysokości. Powód ograniczył się do przedstawienia okoliczności uzasadniających istnienie roszczenia po stronie cedenta tj. Banku (...), które jego zdaniem również jest wątpliwe bowiem zasadność roszczenia Banku nie została potwierdzona przez Sąd w ramach merytorycznego rozpoznania sprawy ale przez sam Bank, który po wypowiedzeniu pozwanej umowy kredytu wystawił przeciwko niej bankowy tytuł egzekucyjny (dnia 2 listopada 2012 r.), któremu Sąd nadał klauzulę wykonalności na podstawie nieistniejącego już dziś art. 786 ² § 1 k.p.c.

Do pozwu powód załączył zawiadomienie o cesji i wezwanie do zapłaty (oba pisma z dnia 30 września 2015 r.). Powód nie dołączył jednak potwierdzenia nadania pism do pozwanej. Poza tym powód na pismach wskazał nieaktualny adres pozwanej (ul. (...), (...)-(...) W.) a nie na ul. (...), gdzie zamieszkuje. W związku z tym pozwana podniosła, iż pozwana o roszczeniu powoda dowiedziała się dopiero po otrzymaniu pozwu w niniejszej sprawie. Mając to na uwadze, należy uznać twierdzenia powoda o podjęciu przez niego próby skutecznego wezwania pozwanej do spełnienia za gołosłowne.

Pozwana podniosła również zarzut przedawnienia roszczenia, bowiem wypowiedzenie umowy kredytu zawartego przez pozwaną nastąpiło przez bank (...) w dniu 24 marca 2011 r. Pozwanej wyznaczono 30 dni na spłatę zadłużenia informując, iż po upływie tego terminu kwota pozostała do spłaty stanie się w pełni wymagalna. Biorąc pod uwagę czas wymagany na obieg korespondencji, całość podnoszonego przez powoda zadłużenia pozwanej z tytułu zaciągnięcia umowy kredytu hipotecznego w Banku (...) stała się wymagalna najpóźniej w dniu 1 czerwca 2011 r. Dzień, w którym roszczenie stało się wymagalne stanowi jednocześnie początkowy dzień biegu terminu przedawnienia roszczenia (art. 120 § 1 k.c). W niniejszej sprawie, mając na uwadze brzmienie art. 118 k.c. i charakter roszczenia związany z prowadzeniem działalności gospodarczej, należy uznać, że roszczenie powoda przedawniło się po upływie 3 lat od rozpoczęcia biegu przedawnienia tj. najpóźniej dn. 1 czerwca 2014 r. Jak wynika z prezentaty na stronie 1 pozwu, został on wniesiony dn. 2 sierpnia 2016 r. Nie może być zatem wątpliwości, że nastąpiło to już po upływie terminu przedawnienia (odpowiedź na pozew k. 176 – 177).

Pismem z dnia 03 sierpnia 2017 r. powód dokonał modyfikacji powód dokonał modyfikacji powództwa wnosząc o zasądzenie od pozwanej kwoty 300 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 27 lipca 2016 r. do dnia zapłaty na rzecz powoda z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanej do nieruchomości dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie Wydział X Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...), na której ustanowione zostało zabezpieczenie dla wierzytelności dochodzonej przez powoda w niniejszym postępowaniu w postaci hipoteki umownej kaucyjnej w wysokości 622 42 zł, a ponadto zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Strony podtrzymały swoje stanowiska, aż do zamknięcia rozprawy (pismo powoda k. 150- 151v, )

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 stycznia 2007 r. pozwana K. M. zawarła z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o kredyt hipoteczny nr (...). Na podstawie przedmiotowej umowy Bank udzielił kredytobiorczyni kredytu w wysokości 366 260 zł indeksowanego w walucie CHF, na okres 408 miesięcy. Spłata kredytu zabezpieczona została wpisem hipoteki umownej kaucyjnej do kwoty 622 642,00 zł na spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu położonym w W. przy ul. (...), dla którego Sąd Rejonowy dla Warszawy- Mokotowa w Warszawie Wydział X Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...) (umowa o kredyt hipoteczny nr (...) z dnia 4 stycznia 2007 r., aneks nr 1/2011 do umowy o kredyt hipoteczny zawarty dnia 21.02.2011 r. k. 84-89, 90)

Przedmiotowa umowa kredytu wypowiedziana została przez Bank (...) S.A. z siedzibą w W. pismem z dnia 24 marca 2011 r. skierowanym do pozwanej, w związku z niewykonaniem przez nią postanowień dotyczących spłaty rat kredytu. (wypowiedzenie umowy kredytu z dnia 24.03.2007 r k. 91)

Dnia 02 listopada 2012 r. bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny określający kwotę zadłużenia oraz stwierdzający zobowiązanie pozwanej, któremu Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie Wydział I Cywilny nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 11.04.2013 r. w sprawie o sygn. akt I Co 1074/13. (bte nr (...) z dnia 2 listopada 2012 r. opatrzony klauzulą wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie Wydział I Cywilny z dnia 11.04.2013 r. sygn. akt I Co 1074/13 k.92-92v),

Na skutek wniosku pierwotnego wierzyciela z dnia 25 kwietnia 2013 r. na podstawie ww. tytułu wykonawczego postępowanie egzekucyjne prowadził Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi- Południe Ł. W. w sprawie o sygn. akt (...) (wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego z dnia 25.04.2013 r. oraz pismo Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi Południe Ł. W. z dnia 06.05.2013 r. w sprawie (...) k.93,94),

Wskutek zawarcia przez powoda z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowy cesji wierzytelności z dnia 17 września 2015 r. powód nabył wierzytelność dochodzona niniejszym pozwem i zgodnie z treścią art. 509 § 2 k.c. przeszły na niego wszelkie związane z nią prawa, w tym roszczenie o odsetki. Wierzytelność przysługująca od pozwanej została wymieniona w załącznikach nr 1, la oraz lb do umowy cesji pod ID Klienta: (...) (umowa cesji wierzytelności k. 19-61).

Dnia 11 marca 2016 r. uległa zmianie nazwa wierzyciela z „(...),, na „(...)". Zmiana nazwy wierzyciela obowiązuje od dnia 11 marca 2016 r. (wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych prowadzonych przez SO w Warszawie VII Wydział Cywilny Rejestrowy, akt notarialny dot. zmiany nazwy k.8-10)

W skład kupionej wierzytelności przysługującej od pozwanej weszły:

1) należność główna w kwocie 466 224,51 zł,

2) odsetki umowne w kwocie 1 119,40 zł,

3) odsetki karne w kwocie 371 659,82 zł.

Wraz z wierzytelnością przysługującą od pozwanej na powoda przeszło także zabezpieczenie w postaci hipoteki umownej kaucyjnej do kwoty 622 642,00 zł ustanowionej na spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu położonym w W. przy ul. (...), dla którego Sąd Rejonowy dla Warszawy- Mokotowa w Warszawie Wydział X Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...). W związku z nabyciem przez powoda wierzytelności zabezpieczonej hipotecznie, powód złożył wniosek o dokonanie stosownej zmiany w dziale IV księgi wieczystej o nr (...), tym samym stając się wierzycielem hipotecznym pozwanej (zawiadomienie z dnia 21.06.2016 r. o zmianie wierzyciela hipotecznego w dziale IV KW nr (...), wydruk elektroniczny księgi wieczystej nr (...) ze strony ekw.ms.gov.pl, stan na dzień 21.07.2016 r k. 100-125).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny przede wszystkim na podstawie zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów, które Sąd Okręgowy powyżej przywołał. Przedłożone w toku prowadzonego postępowania dokumenty nie były w żadnej mierze kwestionowane przez żadną ze stron. Sama prawdziwość tych dokumentów, ani też rzetelność zawartych w nich informacji nie budziła również wątpliwości Sądu.

Sąd przy ustaleniu ww. stanu faktycznego posiłkował się zeznaniami pozwanej, które był spójne, logiczne i korespondowały z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Prawdziwość tych zeznań nie budziła wątpliwości Sądu.

Nie ulegało również wątpliwości, że ustalone okoliczności faktyczne odpowiadają w pełni rzeczywistemu przebiegowi zdarzeń i nie są w istocie pomiędzy stronami w żadnej mierze sporne. Spór dotyczył zagadnień stricte jurydycznych i wynikających z tych zagadnień konsekwencji faktycznych dla stron.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

(...) z siedzibą w K. wywodzi swoje roszczenie z umowy o kredyt hipoteczny z dnia 4 tycznia 2007 r. zawartej pomiędzy pozwaną, a Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W.. Powód dochodzi roszczenia jako nabywca wierzytelności (art. 509 § 1 k.c.)

Odnosząc się w pierwszej kolejności do podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia, należało najpierw ustalić kwestię wymagalności roszczenia oraz kwestię ewentualnego przerwania biegu przedawnienia.

Zgodnie z art. 117 § 1 i 2 k.c. roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może się uchylić od jego zaspokojenia. Zgodnie z art. 120§ 1 kc bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W przedmiotowej sprawie należało zatem ocenić, kiedy rozpoczął się bieg terminu przedawnienia.

Wymagalność roszczenia utożsamiana jest z chwilą, z której upływem wierzyciel może domagać się od dłużnika spełnienia świadczenia. Zgodnie z § 11 umowy 04 stycznia 2007 r. Bank może wypowiedzieć umowę w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu w szczególności w zakresie sposobu i terminu spłaty.

Sąd przyjął na potrzeby rozpoznania tego zarzutu, iż wypowiedzenie umowy kredytu zawartego z pozwaną nastąpiło przez Bank (...) w dniu 24 marca 2011 r. Pozwanej wyznaczono 30 dni na spłatę zadłużenia informując, iż po upływie tego terminu kwota pozostała do spłaty zadłużenia stanie się w pełni wymagalna. Biorąc pod uwagę ww. termin, a także czas niezbędny dla wymiany korespondencji, Sąd przyjął za pozwaną, że całość zadłużenia pozwanej z tytułu zaciągnięcia umowy kredytu hipotecznego stała się wymagalna najpóźniej w dniu 1 czerwca 2011 r.

Zgodnie zatem z art. 118 k.c. i z uwagi na fakt, iż charakter roszczenia związany jest z prowadzoną działalnością gospodarczą, należy uznać że roszczenie powoda z tytułu stosunku obligacyjnego przedawniło się po upływie 3 lat od rozpoczęcia biegu przedawnienia, zatem najpóźniej w czerwcu 2014 r. Natomiast pozew w sprawie niniejszej został wniesiony 27 sierpnia 2016 r.

Należy wskazać, że w niniejszej sprawie nie doszło do przerwania biegu przedawnienia ze skutkami dla powoda, pomimo tego, iż na skutek działań poprzedniego wierzyciela wystawiono bankowy tytuł egzekucyjny, nadano mu klauzulę wykonalności
a nawet wszczęto egzekucję.

Sąd Okręgowy w Warszawie podziela w tym zakresie pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 roku, III CZP 101/03, LEX nr 82431), zgodnie z którym w świetle art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nie tylko powoduje przerwanie biegu przedawnienia, ale też jego zawieszenie aż do czasu zakończenia postępowania wywołanego tym wnioskiem (art. 124 § 2 k.c.), czyli przez okres, w którym uprawniony nie ma możliwości podejmowania innych środków w celu realizacji roszczenia. Okoliczności w tym zakresie nie zmienia wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 kwietnia 2015 r. w sprawie P 45/12, uznający art. 96 ust. 1 i 97 ust. 1 pr. bankowego za niezgodne z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, gdyż TK orzekł jednocześnie, iż wymienione przepisy utracą moc obowiązującą z dniem 1 sierpnia 2016 r.

W związku z tym przedawnienie roszczenia banku mogłoby nastąpić najwcześniej z upływem 3 lat od wydania postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.

Istotnym jest, że w takim wypadku przerwanie biegu przedawnienia nastąpiło tylko w stosunku do banku, a nie w stosunku do powoda jako nabywcy wierzytelności.

Do przerwania biegu przedawnienia nie wystarczy bowiem identyczność wierzytelności, niezbędna jest identyczność podmiotu, na rzecz którego dana czynność, obiektywnie zdolna do przerwania przedawnienia, została dokonana (por. wyrok SN z dnia 19 listopada 2014 roku, II CSK 196/14, LEX nr 1622306). W uzasadnieniu wyroku wyrażono pogląd, że w postępowaniu egzekucyjnym „przerwanie przedawnienia następuje pomiędzy stronami postępowania o ile z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane. Pogląd ten wydaje się w ocenie Sądu logiczny i w pełni zrozumiały, zwłaszcza przy uwzględnieniu faktu, iż banki (do dnia 1 sierpnia 2016 r.) korzystają ze szczególnej ochrony prawnej w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego. Jednocześnie ochrona ta nie rozciąga się na inne podmioty, w tym również nabywców wierzytelności, pierwotnie przysługujących bankowi. Nie ma żadnych racjonalnych podstaw do uznania by nabywca wierzytelności, nie będący bankiem, miał korzystać z dobrodziejstw (...) (w tym również dobrodziejstwa w postaci przerwania biegu przedawnienia jedynie na skutek złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności).

Po raz drugi w niniejszej sprawie bieg terminu przedawnienia – ale tylko wobec banku - został przerwany na skutek złożenia wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego przedstawionym w Uchwale Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 29 czerwca 2016 r. III CZP 29/16 nabywca wierzytelności niebędący bankiem (tak jak to ma miejsce w niniejszej sprawie) nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 KC).

Abstrahując od powyższego, należy wskazać że powód pozostaje wobec pozwanej wierzycielem hipotecznym. Pozwana nie przeczyła, że jest dłużnikiem rzeczowym powoda.

Zabezpieczenie spłaty przedmiotowej wierzytelności wpisem ograniczonego prawa rzeczowego w postaci hipoteki umownej kaucyjnej na kwotę 622 642 zł powoduje, że roszczenie do wysokości ustanowionej hipoteki nie przedawnia się, niezależnie od terminu przedawnienia roszczenia wskazanego w przepisach kodeksu cywilnego, jak i od przedsiębranych przez wierzyciela czynności mających wpływ na zawieszenie lub przerwanie biegu terminu przedawnienia. Wynika to z normy art. 77 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2001 r., nr 124, poz. 1361 ze zm.).

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, należało zatem w ramach zgłoszonego roszczenia i wskazywanych przez powoda okoliczności faktycznych oddalić zarzut pozwanej odnośnie przedawnienia roszczenia powoda o zapłatę z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanej do nieruchomości, na której ustanowione zostało zabezpieczenie dla wierzytelności dochodzonej przez powoda w niniejszym postępowaniu w postaci hipoteki umownej kaucyjnej na kwotę 622 642 zł (roszczenie powoda jako wierzyciela hipotecznego, na zgodnie z art. 77 u.k.w.h.)

Odnosząc się natomiast do podniesionego w odpowiedzi na pozew zarzutu nieudowodnienia roszczenia powoda (jako nabywcy wierzytelności) co do wysokości, Sąd wskazuje że zarzut ten jest zasadny.

Wskazać należy na dominujący i utrwalony w judykaturze pogląd, że w przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem wykonawczym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym. Uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności (por. przykładowo uchwałę Sądu Najwyższego z 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC z 2005 r., nr 6, poz. 98). Nabywca wierzytelności nie mógł kontynuować egzekucji wszczętej przez bank, w postępowaniu egzekucyjnym nie znajduje bowiem zastosowania przepis art. 192 pkt 3 k.p.c. Zatem cesjonariusz nie mógł powołać się na bankowy tytuł egzekucyjny, lecz musiał ustalić istnienie roszczenia w drodze procesu sądowego, uzyskać nowy tytuł wykonawczy „na swoje potrzeby” i na jego podstawie wszcząć egzekucję roszczenia. Wyjątkowość przywileju wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane – chyba, że jest to następstwo prawne innego banku – to także materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela – banku, prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia, dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy wierzytelności niebędącego bankiem (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16).

Z uwagi na powyższe, powód aby móc dochodzić nabytej od Banku (...) wierzytelności, zmuszony był wystąpić „od nowa” na drogę postępowania sądowego. Na powodzie zatem, jako na stronie procesu spoczywały m.in, obowiązki wynikające z art. 6 k.c., a zatem w realiach niniejszej sprawy konieczność udowodnienia zasadności dochodzonego przez siebie roszczenia zarówno co do zasady, jak i wysokości. Powód nie sprostał temu wymaganiu.

Przedstawione przez stronę powodową dowody (dokumenty) nie pozwalały na ustalenie jaki był wymiar rzeczywistego, aktualnego zobowiązania pozwanej wobec (...) Banku S.A. na dzień zawarciu przez ten bank umowy przelewu wierzytelności.

Należy wskazać, że dokumenty, mające stanowić źródło roszczenia powoda tj. dokumenty związane z zawarciem, wykonaniem i wypowiedzeniem umowy kredytowej nie pozwalają stwierdzić czy roszczenie to jest w dalszym ciągu zasadne co do wysokości. Zgodzić się należy w tym miejscu ze stanowiskiem strony pozwanej, że powód nie wykazał m.in. do spłaty rat jakiej wysokości zobowiązana była pozwana, w szczególności nie przedstawił dokumentu - planu spłaty. Po drugie powód nie wyjaśnił w jaki sposób umowa była wykonywana, czy pozwana uiszczała raty kredytowe, czy i w jakim zakresie zostały one przez nią spłacone.

Powód nie wykazał również zasadności wypowiedzenia pozwanej umowy kredytowej. W dokumencie znajduje się jedynie powołanie na § 19 Regulaminu kredytów hipotecznych. Powód nie załączył tego regulaminu do pozwu, ani nie wyjaśnił na czym miałoby polegać uchybienie pozwanej przywołanemu przepisowi regulaminu. Następnie powód nie wykazał czy Bank (...) przez wypowiedzeniem pozwanej umowy kredytu spełnił obowiązek, o którym mowa w art. 75c ustawy prawo bankowe, tj. czy wezwał ją do dokonania spłaty ewentualnego zaległego zadłużenia.

Powód dochodzi od pozwanej zapłaty kwoty 300 000 zł, nie wskazując przy tym w jaki sposób ww. kwota została ustalona, a także co dokładnie się na tę kwotę składa i z jakiego tytułu. Powództwo zatem jako nieudowodnione podlegało oddaleniu w całości.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.