Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Paweł Duda

Protokolant: protokolant sądowy Urszula Flaga

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. i (...)Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. J. kwotę 354.200 zł (trzysta pięćdziesiąt cztery tysiące dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia
28 listopada 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. J. kwotę 6.952,26 zł (sześć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote dwadzieścia sześć gorszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

IV.  zasądza od M. J. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą
w W. kwotę 10.817 zł (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

V.  nakazuje pobrać od M. J. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 14.953,79 zł (czternaście tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt trzy złote siedemdziesiąt dziewięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

VI.  nakazuje pobrać od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 10.828,61 zł (dziesięć tysięcy osiemset dwadzieścia osiem złotych sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt XXV C 1554/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 4 grudnia 2024 r.

M. J. pozwem z dnia 17 lipca 2018 r. wniosła o zasądzenie solidarnie od (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. oraz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 354.200 zł wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że była klientką pozwanych z tytułu objęcia certyfikatów inwestycyjnych serii (...) związanych z subfunduszem (...), zarządzanym przez (...) S.A., na podstawie umowy
z 20 stycznia 2010 r. Z inicjatywą zawarcia umowy wystąpił (...) Bank S.A.
W związku z zapisem na certyfikaty inwestycyjne powódka wpłaciła (...) S.A. łączną kwotę 2.310.000 zł, nabywając (...) jednostek uczestnictwa w subfunduszu (...). Jednostka uczestnictwa posiadała wartość (...)zł, wobec czego kwota 110.000 zł nie została przeznaczona na nabycie jednostek uczestnictwa. W dniu 15 maja 2015 r. powódka skierowała żądanie wykupu certyfikatów inwestycyjnych i wypłaty zainwestowanych środków. Pozwany (...) S.A. skorzystał wówczas z prawa do redukcji wykupywanych certyfikatów inwestycyjnych o 50%, a tym samym powódka powinna była otrzymać kwotę 1.155.000 zł. Powódce wypłacono jednak jedynie 800.800 zł. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się różnica pomiędzy kwotą stanowiącą połowę przekazanych środków tj. 1.155.000 zł, a faktycznie wypłaconą powódce sumą 800.800 zł. Przy składnia zapisów na certyfikaty inwestycyjne występował J. G. (1), pracownik (...) Banku S.A. (poprzednika prawnego (...) Banku S.A.). W toku procesu zawierania umowy powódki nie poinformowano
o rzeczywistych skutkach finansowych i prawnych umowy, o konstrukcji produktu, sposobie osiągania zysku, możliwości poniesienia strat. J. G. (1), doradzający powódce w zakresie potencjalnych możliwości inwestycyjnych, zapewniał o oczekiwanej wysokiej stopie zwrotu
z tej inwestycji, nie podając informacji o istnieniu wysokiego ryzyka. Według powódki, (...) Bank S.A. podczas zawierania umowy nie wywiązał się z obowiązku określonego
w art. 126 ust. 1 ustawy z 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, nie udostępnił powódce informacji o statucie funduszu ani nie zapewnił żadnej innej możliwości zapoznania się ze statutem, co może być uznane jako celowe i podstępne wprowadzanie w błąd w rozumieniu art. 84 k.c. i art. 86 k.c. oraz potraktowane jako praktyka stanowiąca naruszenie zbiorowych interesów konsumentów w rozumieniu art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji
i konsumentów. Powódka wskazała, że pomiędzy nią a (...) Bank S.A. doszło do zawarcia dorozumianej umowy o doradztwo inwestycyjne, w rozumieniu art. 76 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, lub umowy nienazwanej
o cechach umowy o doradztwo inwestycyjne, na podstawie której pozwany oferował powódce określone produkty inwestycyjne, określając ich jakość i przydatność i których nabycie rekomendował. Pozwany bank nie miał zezwolenia na prowadzenie działalności
w zakresie doradztwa inwestycyjnego, jednak faktycznie taką działalność prowadził. Pozwani nie dochowali należytej staranności świadcząc na rzecz powódki usługi doradcze, wobec czego zobowiązani są do naprawienia powódce szkody na podstawie art. 471 k.c. Zdaniem powódki, w sprawie niniejszej zachodzi odpowiedzialność pozwanych deliktowa za umyślne i podstępne wprowadzenie w błąd powódki, ale i odpowiedzialność kontraktowa z tytułu wadliwego wykonania zawartej w sposób dorozumiany umowy o doradztwo inwestycyjne.

Pozwany (...) Bank S.A. z siedzibą w W., który w toku postępowania zmienił nazwę na (...) S.A., w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa
w całości.

W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył, by przekazywał nieprawdziwe informacje lub
w inny sposób wprowadzał powódkę w błąd. Powódka wiedziała, że przedmiotem inwestycji będą papiery wartościowe nie notowane na giełdzie, zaś wysłany do niej e-mail kończy się stwierdzeniem, że fundusz nie gwarantuje realizacji celu inwestycyjnego. Poza tym informacje przekazywane powódce były przygotowane przez (...) S.A., zaś pozwany bank jedynie przekazywał je osobom zainteresowanym certyfikatami. Pozwany zaprzeczył, by powódka nie otrzymała jakiegokolwiek dokumentu, którego odbiór skwitowała, a także by J. G. (1) świadczył usługi doradztwa powódce. J. G. (1) był pracownikiem banku, działającego w przypadku spornej umowy jako agent. Przedstawiał on jedynie powódce ofertę nabycia certyfikatów, nie porównywał propozycji z możliwościami innego ulokowania środków pozostających poza ofertą pozwanego banku jako agenta. Pozwany wskazał, że nie miał obowiązku zapoznawania powódki ze statutem funduszu inwestycyjnego, a wskazanie miejsca, w którym ze statutem można się zapoznać nastąpiło w warunkach emisji wręczonych powódce. Według pozwanego, powódka nie wykazała związku między rzekomo nieprawdziwymi informacjami a szkodą w postaci mniejszej wypłaty środków. Pozwany zaprzeczył również roszczeniu powódki co do wysokości podnosząc, że nie są mu znane okoliczności towarzyszące rozliczeniom powódki z pozwanym towarzystwem funduszy inwestycyjnych.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z (...)
w W., który w toku postępowania zmienił nazwę na (...) S.A., w odpowiedzi na pozew i w piśmie procesowym z 6 listopada 2019 r. wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że towarzystwo funduszy inwestycyjnych odpowiada na podstawie art. 64 ust. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi za szkody spowodowane niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem obowiązków w zakresie zarządzania zbiorczym portfelem papierów wartościowych lub funduszem i jego reprezentacji. Ustawa o funduszach inwestycyjnych dla czynności związanych z certyfikatami inwestycyjnymi, które były wykonywane za pośrednictwem innego podmiotu, nie przewiduje odpowiedzialności solidarnej. Pozwany (...) S.A. nie mógł być stroną stosunku prawnego pomiędzy powódką o a (...) Bankiem S.A., wynikającego z umowy o doradztwo inwestycyjne. Jeśli bank zdecydował, że należy powódce zarekomendować nabycie certyfikatów inwestycyjnych Funduszu, to była to samodzielna decyzja pozwanego banku. Tym samym bezzasadne jest przypisywania (...) odpowiedzialności kontraktowej z tytułu stosunku prawnego, którego (...) nie było stroną. W kwestii odpowiedzialności deliktowej pozwany wskazał, że polecił pośredniczenie w pozyskiwaniu klientów (...) Bank S.A., a więc podmiotowo zawodowo trudniącemu się wykonywaniem tych czynności w ramach swojej działalności, co oznacza, że odpowiedzialność pozwanego (...) jest wyłączona. Pozwany zaprzeczył twierdzeniom powódki, że nie zapewniono jej możliwości zapoznania się ze statutem Funduszu i Warunkami Emisji przed złożeniem zapisu na certyfikaty, skoro formularz zapisu na certyfikaty inwestycyjne zawiera wyraźne oświadczenie powódki, że zapoznała się z Warunkami Emisji i akceptuje określone w nich zasady nabywania certyfikatów inwestycyjnych, a także akceptuje brzmienie Statutu Funduszu i warunki przyjmowania zapisów. Pozwany zaprzeczył, aby powódka pozostawała w błędzie podczas nabycia certyfikatów inwestycyjnych oraz podniósł, że powódka nigdy nie złożyła oświadczenia o uchyleniu się od skutków błędu, wobec czego uprawnienie takie wygasło. Według pozwanego, powódka nie poniosła jakiejkolwiek szkody majątkowej związanej
z inwestycją w certyfikaty inwestycyjne, bowiem w jej majątku nadal znajdują się aktywa
w postaci certyfikatów inwestycyjnych. Pozwany podniósł, że nie można uznać, iż powódka w relacji z Funduszem posiada status konsumenta, tym samym wszelkie wnioski powódki
w tym zakresie są niezasadne. Ponadto pozwany zarzucił przedawnienie roszczenia powódki.

W piśmie procesowym z 31 stycznia 2020 r. (k. 237-238) powódka sprecyzowała powództwo wyjaśniając, że na poniesioną przez nią szkodę składają się kwoty: 1) 343.200 zł stanowiąca różnicę między ceną za jaką objęła (...) certyfikatów inwestycyjnych wynoszącą łącznie 1.144.000 zł a ceną ich umorzenia wynoszącą łącznie 800.800 zł,
2) 11.000 zł jako część opłaty uiszczonej w związku z nabyciem certyfikatów. Powódka
w piśmie tym podniosła także zarzut zarządzania funduszem(...)przez pozwanego (...) S.A. w sposób nierzetelny, nieprofesjonalny, niezgodny z zasadami uczciwego obrotu oraz z interesem uczestników funduszu, co doprowadziło do spadku wartości certyfikatów inwestycyjnych i poniesienia przez powódkę szkody. Według powódki, pozwany (...) S.A. naruszył art. 31 i 32 Statutu, interesy uczestników Funduszu oraz zasady uczciwego obrotu poprzez: a) doprowadzenie do nadmiernej koncentracji ryzyka inwestycyjnego, w szczególności poprzez dokonywanie lokat w papiery wartościowe związane ze spółkami celowymi, które dokonywały dalszych inwestycji, prowadząc do uzyskania ekspozycji na aktywa będące przedmiotem inwestycji spółek celowych, co skutkowało podwyższonym ryzykiem koncentracji, b) przekroczenie dopuszczalnego poziomu koncentracji poprzez nadmierne angażowanie aktywów funduszu w jeden podmiot, c) dokonywanie inwestycji w obrębie podmiotów powiązanych osobowo lub funkcjonalnie
z pozwanym (...) S.A i doprowadzenie do konfliktu interesów, d) nieprawidłowe zarządzanie płynnością Funduszu. Pozwany naruszył także zakaz lokowania aktywów funduszy w papiery wartościowe wyemitowane przez podmioty dominujące, wynikający
z art. 107 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 145 ust. 9 ustawy o funduszach inwestycyjnych; nie zrealizował prezentowanych powódce planów inwestycyjnych w zakresie skupu akcji pracowniczych (...) za cenę zbliżoną do 50% wartości, po jakiej akcje (...) debiutowały na Giełdzie Papierów Wartościowych i sprzedaży tych akcji przy stopie zwrotu 100% .

Pozwany (...) S.A. w piśmie procesowym
z 19 lutego 2020 r. zaprzeczył twierdzeniom powódki co do nieprawidłowości w zarządzaniu Funduszem przez (...), podniósł zarzut przyczynienia się przez powódkę do powstania rzekomej szkody poprzez brak skorzystania z możliwości wykupu certyfikatów w dniach wykupu z 30 czerwca 2011 r. i z 30 czerwca 2012 r., a także przedawnienie roszczenia powódki w odniesienie do odpowiedzialności pozwanego w związku z zarządzaniem subfunduszem (...).

W piśmie procesowym z 27 sierpnia 2024 r. (k. 771-772v.) powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 495.629,76 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanym powyższego pisma do dnia zapłaty, wnosząc o zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwoty 849.829,76 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi: od kwoty 354.200 zł od dnia wytoczenia powództwa (18 lipca 2018 r.) do dnia zapłaty i od kwoty 495.629,76 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty, ewentualnie o zasądzenie powyższej kwoty od pozwanych na rzecz powódki z zastrzeżeniem, że zapłata dokonana przez jednego pozwanego zwalnia odpowiednio z obowiązku zapłaty drugiego pozwanego. Powódka wskazała, że certyfikaty inwestycyjne nabyte przez powódkę zostały rozliczone w następujący sposób: 1) 15 czerwca doszło do wykupu (...)certyfikatów inwestycyjnych za kwotę 800.800 zł, 2) na skutek zakończenia likwidacji subfunduszu umorzono (...)certyfikatów inwestycyjnych, z tytułu którego powódka otrzymała 659.370,24 zł. Wobec tego powódka otrzymała z tytułu wykupu certyfikatów inwestycyjnych łączną kwotę 1.460.170,24 zł, zaś z tytułu nabycia certyfikatów wpłaciła kwotę 2.310.000 zł, a więc w związku z przedmiotową inwestycją poniosła szkodę
w wysokości łącznej 849.829,76 zł. Według powódki, (...) ponosi wobec niej odpowiedzialność odszkodowawczą m.in. za stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów i nieuczciwych praktyk rynkowych (misseling) w rozumieniu ustawy
z 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Z kolei odpowiedzialność pozwanego (...)wynika ze złego zarządzenia funduszem, niezgodne
z deklaracjami inwestowanie środków wpłaconych przez uczestników funduszu, a także niezapewnienie powódce możliwości zapoznania się ze statutem funduszu inwestycyjnego
i warunkami emisji przed zawarciem umowy. Powódka wskazała nadto, że poprzednika prawnego pozwanego banku, który doradził i przekonał powódkę do nabycia spornych certyfikatów inwestycyjnych mogła stanowić czyn niedozwolony określony w art. 178 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi.

W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa pozwany (...) S.A. w piśmie procesowym z 14 października 2024 r. (k. 780-782) wniósł o oddalenie powództwa
w zmodyfikowanym kształcie. Pozwany zaprzeczył jakoby: 1) świadczył na rzecz powódki usługi doradztwa inwestycyjnego, 2) rekomendował czy doradzał powódce nabycie certyfikatów inwestycyjnych, 3) działania pozwanego miały charakter misselingu, 4) doszło do naruszenia procedury (...) przy sporządzaniu formularza zapisu na certyfikaty inwestycyjne. Pozwany podniósł, że: przedstawił jedynie ofertę nabycia certyfikatów inwestycyjnych jako jednego ze sposobów zainwestowania środków, na którą powódka przystała; dopełnił obowiązków informacyjnych w zakresie poinformowania o charakterze prawnym produktu inwestycyjnego; bank nie naruszył procedury (...), która obowiązywała od 17 czerwca 2010 r., czyli po zapisie na przedmiotowe certyfikaty inwestycyjne; nie zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, tj. działania pozwanego nie stanowiły nieuczciwej praktyki rynkowej wprowadzającej w błąd; roszczenie powódki jest przedawnione.

W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa pozwany (...)S.A. w piśmie procesowym z 17 października 2024 r. (k. 784-785v.) wniósł o oddalenie powództwa
w całości. Pozwany podtrzymał swoje wcześniejsze zarzuty co do żądań powódki. Podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia w zakresie wskazanym w piśmie procesowym powódki z 27 sierpnia 2024 r., w związku z zakończeniem procesu likwidacji subfunduszu (...) i wypłaceniem powódce kwoty 659.370,24 zł w dniu 11 września 2019 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) S.A., jako zleceniodawca, i (...)Bank S.A. (poprzednik prawny (...) Banku S.A.), jako agent, zawali w dniu 5 listopada 2009 r. umowę pośrednictwa w zakresie sprzedaży Certyfikatów Inwestycyjnych Funduszu.

Na mocy tej umowy zleceniodawca zlecił agentowi prowadzenie w imieniu własnym
i z upoważnieniem zleceniodawcy usług pośrednictwa w zakresie sprzedaży certyfikatów inwestycyjnych w (...) zarządzanym przez (...) S.A.,
a w szczególności (...), polegających na: 1) wytypowaniu odpowiedniego inwestora lub inwestorów; 2) prowadzeniu z wytypowanymi inwestorami negocjacji
i przedstawienia informacji o funduszu oraz subfunduszach, w tym o polityce inwestycyjnej, ryzyku oraz kosztach, bez prawa podpisywania umów lub zaciągania zobowiązań finansowych w imieniu zleceniodawcy; 3) informowania osób zamierzających nabyć niepubliczne Certyfikaty Inwestycyjne Funduszu o zasadach nabywania Certyfikatów Inwestycyjnych, dokonywania wpłat na poczet nabycia Certyfikatów Inwestycyjnych
i zasadach uczestnictwa w Funduszu, określonych w Warunkach Emisji Certyfikatów Inwestycyjnych według Instrukcji stanowiącej załącznik nr 2 do umowy; 4) pozyskiwaniu od inwestorów deklaracji nabycia Certyfikatów Inwestycyjnych oraz przekazywania ofert nabycia Certyfikatów Inwestycyjnych; 5) nadzorowania zapisu na Certyfikaty Inwestycyjne oraz formy i sposobu płatności środków finansowych przez inwestora na Certyfikaty Inwestycyjne (§ 2 ust. 1 umowy) .

Agent zobowiązał się wykonywać powierzone mu czynności z najwyższą starannością, wymaganą dla ochrony i zabezpieczenia interesów Towarzystwa i Funduszy zarządzanych przez Towarzystwo, zgodnie z przepisami prawa i postanowieniami umowy
(§ 2 ust. 2 umowy). Strony ustaliły, że agent przy wykonywaniu czynności wynikających
z umowy nie może posługiwać się osobami trzecimi (§2 ust. 3 umowy).

Według umowy pośrednictwa, zlecenie będzie realizowane przez agenta przy zachowaniu następujących założeń: 1) Certyfikaty Inwestycyjne mogą zostać sprzedane jednemu bądź większej liczbie inwestorów; 2) zapisy na Certyfikaty Inwestycyjne będą prowadzone bezpośrednio przez zleceniodawcę; 3) przez zawarcie umowy agent nie uzyskuje wyłącznego prawa do prowadzenia działań polegających na pośrednictwie w zakresie sprzedaży Certyfikatów Inwestycyjnych; zleceniodawca zachowuje prawo do prowadzenia tych działań samodzielnie bądź za pośrednictwem innych podmiotów; 4) warunki nabycia Certyfikatów Inwestycyjnych określone są w szczególności w statucie Funduszu oraz
w Warunkach Emisji Certyfikatów Inwestycyjnych, które agent otrzyma od zleceniodawcy, po podpisaniu umowy. Z Warunkami Emisji, które zostaną przekazane agentowi
w ponumerowanych kopiach, wiąże się obowiązek wyliczenia się z nich na każde wezwanie zleceniodawcy poprzez, wskazanie w szczególności podmiotu jakiemu zostały przekazane
i w jakiej dacie; zleceniodawca ma w każdym momencie prawo zażądania zwrotu niewykorzystanych egzemplarzy Warunków Emisji o określonych numerach, w tym także
w celu przekazania ich innemu podmiotowi zajmującemu się promocją sprzedaży Certyfikatów Inwestycyjnych w Funduszu; 5) agent może złożyć oferty nabycia Certyfikatów Inwestycyjnych tylko tylu inwestorom, ile otrzymał od zleceniodawcy ofert w postaci ponumerowanych kopii formularza ofert objęcia Certyfikatów Inwestycyjnych oraz Warunków Emisji (§ 3 umowy) .

Strony umowy pośrednictwa ustaliły, że z tytułu wykonania prac objętych umową agent otrzyma od zleceniodawcy prowizję w wysokości: 1) 90% od opłaty dystrybucyjnej pobranej od środków pieniężnych zapłaconych faktycznie przez inwestora wskazanego przez agenta za Certyfikaty Inwestycyjne w Funduszu; 2) 50% prowizji za zarządzanie pobieranej przez Towarzystwo dla Funduszy zarządzanych przez (...), dla których agent jest dystrybutorem (§ 4 ust. 1 umowy) .

Ze względu na niepubliczny charakter Funduszu, który planuje emitować Certyfikaty Inwestycyjne, agent zobowiązał się przestrzegać właściwych przepisów prawa w celu zachowania niepublicznego charakteru przyszłej oferty Funduszu oraz oświadczył, że ponosi wyłączną odpowiedzialność za skutki działania i zaniechania własnego oraz osób
i podmiotów, za które ponosi odpowiedzialność w zakresie przestrzegania przepisów prawa
w powyższym zakresie (§ 8 ust. 1 umowy).

Agent zobowiązał się ponadto: 1) ustalić ze zleceniodawcą zakres prezentacji oferty nabycia certyfikatów inwestycyjnych, a w szczególności krąg potencjalnych nabywców
i informować o podmiotach, którym oferta taka zostanie przedstawiona; w tych kwestiach agent zobowiązany jest uzyskać pisemną akceptację zleceniodawcy 2) ustalić ze zleceniodawcą liczbę inwestorów, którym zostanie przedłożona oferta nabycia certyfikatów inwestycyjnych, która nie może przekroczyć 99 inwestorów; 3) organizować, pośredniczyć
i prowadzić w imieniu własnym i na rzecz zleceniodawcy negocjacje i uzgodnienia związane z ofertą; 4) na bieżąco, pisemnie lub w formie wiadomości elektronicznych, informować zleceniodawcę o postępie prac i prowadzonych negocjacjach, w szczególności poprzez udzielanie pisemnych informacji na każde żądanie zleceniodawcy; 5) profesjonalnie reprezentować interesy zleceniodawcy; 6) rzetelnie przedstawiać zleceniodawcy otrzymywane oferty od potencjalnych inwestorów z zachowaniem szczególnej staranności oraz z dbałością o interesy zleceniodawcy na wszelkich etapach negocjacji (§ 9 umowy).

(umowa pośrednictwa w zakresie sprzedaży Certyfikatów Inwestycyjnych Funduszu zawarta w dniu 05.11.2009 r. wraz z załącznikami – k. 124-132)

Zgodnie z Warunkami Emisji Certyfikatów Inwestycyjnych (...) z wydzielonymi subfunduszami, przedmiotem zapisów na Certyfikaty Inwestycyjne Funduszu związane z subfunduszem (...) będzie nie mniej niż 500.000 i nie więcej niż 100.000.000 certyfikatów serii (...). Certyfikaty Inwestycyjne są papierami wartościowymi na okaziciela nieposiadającymi formy dokumentu będącymi niepublicznymi certyfikatami inwestycyjnymi w rozumieniu ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych. Cena emisyjna Certyfikatu Inwestycyjnego Serii (...) związanego z Subfunduszem będzie równa (...)zł i będzie jednolita dla wszystkich Certyfikatów Inwestycyjnych objętych zapisami.

Zapisy na certyfikaty inwestycyjne serii (...) funduszu będą trwały od 7 stycznia 2010 r. do 21 stycznia 2010 r. Zapis może obejmować nie mniej niż 50.000 Certyfikatów Inwestycyjnych i nie więcej niż maksymalną liczbę Certyfikatów Inwestycyjnych określoną Statutem dla danej emisji Certyfikatów Inwestycyjnych. Zapis jest złożony w momencie otrzymania przez Towarzystwo prawidłowo wypełnionego formularza zapisu, którego wzór zostanie udostępniony przez Towarzystwo, na liczbę Certyfikatów Inwestycyjnych wskazanych przez Towarzystwo w propozycji złożenia zapisu oraz wpłaty w terminach przyjmowania zapisów, środków pieniężnych na rachunek Funduszu prowadzony przez depozytariusza. Przydział Certyfikatów Inwestycyjnych dokonywany jest w terminie do
14 dni od zakończenia przyjmowania zapisów na Certyfikaty Inwestycyjne Funduszu, pod warunkiem, że dokonano wpłat, co najmniej w minimalnej wysokości określonej Statutem.

W Warunkach Emisji wskazano, że do głównych czynników ryzyka Funduszu należą:

1)  ryzyka związane z polityką inwestycyjną Funduszu, w tym: a) ryzyko związane
z inwestowaniem w akcje i udziały w spółkach kapitałowych, b) ryzyko związane
z inwestowaniem w instrumenty pochodne, w tym niestandaryzowane instrumenty pochodne,

2)  ryzyko operacyjne,

3)  ryzyko prawne,

4)  ryzyko ograniczonego wpływu na zarządzanie Funduszem,

5)  ryzyko kontrahentów Funduszu,

6)  ryzyko rozwiązania Funduszu w trakcie jego trwania,

7)  ryzyko niedojścia emisji do skutku,

8)  ryzyko nieprzydzielenia certyfikatów inwestycyjnych,

9)  ryzyko braku płynności certyfikatów inwestycyjnych.

Szczegółowy opis poszczególnych ryzyk znajdował się w Rozdziale I „Czynniki ryzyka Funduszu” Warunków Emisji.

Według Warunków Emisji, celem inwestycyjnym Subfunduszu jest wzrost wartości aktywów Subfunduszu (...) w wyniku wzrostu wartości lokat. Subfundusz realizuje cel inwestycyjny (...), jako subfunduszu akcyjnego sektorowego, ukierunkowanego na przemysł energetyczny. Fundusz realizuje cel inwestycyjny poprzez inwestowanie bezpośrednio bądź za pośrednictwem tworzonych przez Fundusz spółek celowych w formie spółek komandytowo-akcyjnych, w akcje i prawa do akcji spółek sektora energetycznego głównie na rynku nieregulowanym. Osiągnięcie celu inwestycyjnego będzie możliwe dzięki sprzedaży posiadanych przez Fundusz akcji spółek sektora energetycznego
w obrocie regulowanym po określonej przez rynek cenie wyższej niż wartość dokonanej inwestycji zmierzającej do objęcia tych akcji. Wzrost wartości zainwestowanych w ten sposób aktywów ma być osiągnięty w wyniku wykorzystania różnicy pomiędzy wyceną akcji spółek niepublicznych, a akcji znajdujących się w obrocie regulowanym. Fundusz nie gwarantuje osiągnięcia celu inwestycyjnego (Rozdział V ust. 2.1 pkt 1 i 2 Warunków Emisji) .

Sposób oraz szczegółowe warunki wykupywania Certyfikatów Inwestycyjnych zostały opisane w Rozdziale III ust. 9 Warunków Emisji , gdzie wskazano, że Fundusz dokonuje wykupu Certyfikatów Inwestycyjnych na żądanie uczestnika m.in. na następujących zasadach:

1)  w okresach półrocznych w każdy ostatni dzień roboczy danego półrocza (pod drugim
i czwartym kwartale kalendarzowym roku), nie wcześniej jednak niż po upływie
19 miesięcy od dnia przydziału Certyfikatów Inwestycyjnych pierwszej emisji związanych z (...). Dzień wykupu jest jednocześnie dniem wyceny;

2)  uczestnik może złożyć żądanie wykupu Certyfikatów w siedzibie Towarzystwa najpóźniej na 35 dni przed dniem wykupu; żądanie wykupu powinno być złożone na formularzu przedstawionym przez Fundusz oraz wskazywać liczbę Certyfikatów Inwestycyjnych, które mają być wykupione;

3)  cena wykupu Certyfikatów jest równa wartości aktywów netto tego Funduszu na Certyfikat Inwestycyjny związanych z danym Subfunduszem według wyceny aktywów Subfunduszu z dnia wykupu;

4)  środki pieniężne przeznaczone do wypłaty z tytułu wykupu Certyfikatów Inwestycyjnych wypłacane są przez Fundusz niezwłocznie po dniu wykupu, nie później jednak niż w 30 dniu po dniu wykupu;

5)  w przypadku, w którym wartość środków pozwalających na wypłatę z tytułu umorzenia Certyfikatów w związku z ich wykupem nie będzie pozwalać na wykupienie wszystkich Certyfikatów Inwestycyjnych przedstawionych przez uczestników do wykupu, żądania wykupienia Certyfikatów Inwestycyjnych podlegają proporcjonalnej redukcji.

W Warunkach Emisji wskazano, że osoba składająca zapis na Certyfikaty Inwestycyjne Funduszu powinna zapoznać się z treścią statutu Funduszu dla oceny ryzyka związanego z nabywaniem certyfikatów inwestycyjnych. Statut Funduszu stanowi załącznik Warunków Emisji (Rozdział I ust. 2).

(Warunki Emisji Certyfikatów Inwestycyjnych (...)
z wydzielonymi subfunduszami – k. 133-173).

Szczegółowe zasady wykupywania Certyfikatów Inwestycyjnych wspólne dla wszystkich Subfunduszy zostały przedstawione w Rozdziale XIX, art. 43 Statutu Funduszu, gdzie wskazano m.in. (w ust. 6), że w przypadku, w którym na Dzień Wykupu wartość środków pozwalających na wypłatę z tytułu umorzenia Certyfikatów Inwestycyjnych
w związku z ich wykupem nie będzie pozwalać na wykupienie wszystkich Certyfikatów Inwestycyjnych przedstawionych przez uczestników do wykupu, żądania wykupu Certyfikatów Inwestycyjnych powyżej tej kwoty zostaną proporcjonalnie zredukowane, przy czym liczba wykupowanych Certyfikatów Inwestycyjnych od każdego z uczestników będzie zaokrąglona w dół do pełnego Certyfikatu, a Certyfikaty pozostałe w wyniku zaokrągleń nie będą podlegały wykupowi. W przypadku dokonywania wykupu Certyfikatów w liczbie mniejszej niż wynika to ze zgłoszonego przez uczestnika żądania, wybór serii certyfikatów podlegających wykupowi następuje metodą (...) ((...)) (wyciąg ze Statutu Funduszu – k. 208-213, cały Statut Funduszu zapisany na płycie CD – k. 217).

M. J. i jej mąż W. J. w 2010 r. posiadali znaczne środki pieniężne (w kwocie (...) złotych) pochodzące ze sprzedaży nieruchomości, które chcieli ulokować. W związku z tym ich córka P. W. skontaktowała ich
z pracownikiem (...) Banku S.A. – doradcą (...), z którego usług wcześniej sama korzystała (zeznania świadków: P. W. – k. 195v.-196
i W. J. – k. 195-195v., przesłuchanie powódki M. J. – k. 269v.-270v.).

Wiadomością przesłaną pocztą elektroniczną z dnia 4 stycznia 2010 r. J. G. (1) przesłał powódce M. J. propozycję ulokowania środków. W e-mailu określił tę propozycję jako bardzo interesującą i wskazał, że: „(...)” oraz wskazano, że przewidywana stopa zwrotu to 50-80% po wszystkich kosztach (prognozy (...) S.A.), podano, że Fundusz nie gwarantuje osiągnięcia celu inwestycyjnego oraz że obowiązuje zasada „kto pierwszy” (wydruk wiadomości e-mail z 04.01.2010 r. – k. 47-50).

M. J. i jej mąż W. J. spotkali się również
z J. G. (1) w (...) Banku S.A. J. G. (1) przedstawił powódce
i jej mężowi ofertę kilku produktów finansowych, w tym certyfikatów inwestycyjnych serii (...) (...) dotyczącą certyfikatów inwestycyjnych
z subfunduszem (...), a także innych produktów finansowych, w tym produktów bezpiecznych w postaci obligacji i lokat. W sprawie ulokowania środków finansowych odbyły się dwa lub trzy spotkania. Na jednym ze spotkań mąż powódki poprosił o możliwość nagrania spotkania, aby możliwe było późniejszej odsłuchanie jego treści
w domu i podjęcie decyzji. M. J. nie miała wcześniej doświadczenia
w lokowaniu środków w fundusze inwestycyjne. Przedstawiając ofertę inwestycji
w certyfikaty inwestycyjne (...), J. G. (1), wskazywał na pewność lokaty kapitału, wysoką stopę zwrotu, która może sięgnąć nawet 50-80%, a „delikatne szacunki” to 30%. J. G. (1) nie poruszał w rozmowie z powódką kwestii ryzyk związanych z inwestycją w certyfikaty inwestycyjne, nie wskazywał na możliwość ograniczenia wykupu certyfikatów przez fundusz inwestycyjny lub utraty całości lub części wpłaconych środków. Spośród przedstawionych możliwości zainwestowania środków powódka wybrała 5 rodzajów produktów finansowych, w tym: certyfikaty inwestycyjne Funduszu z subfunduszem (...), ubezpieczenie na życie z funduszem kapitałowym, obligacje, lokaty (zeznania świadka W. J. – k. 195-195v.; częściowo zeznania świadka J. G. (1) – k. 231-232; przesłuchanie powódki M. J. – k. 269v.-270v.; nagranie rozmowy zapisanej na płycie CD – k. 224, odtworzone na rozprawie z 20.11.2024 r.).

W wiadomości e-mail wysłanej do M. J. 7 stycznia 2010 r., J. G. (1) przesłał tabelę do uzupełnienia, dotyczącą certyfikatów inwestycyjnych Funduszu
z subfunduszem(...), wskazując jednocześnie na proces zawarcia umowy:

1)  (...)
(...)

2)  (...)

3)  (...)

(wydruk wiadomości e-mail z 07.01.2010 r. – k. 51-53).

(...) S.A., za pośrednictwem pracownika (...) Banku S.A. J. G. (1), przedstawiła M. J. pisemną ofertę objęcia Certyfikatów Inwestycyjnych Serii (...) związanych z subfunduszem (...) (oferta objęcia certyfikatów inwestycyjnych – k. 43-44).

W dniu 20 stycznia 2010 r. M. J. złożyła Formularz zapisu na certyfikaty inwestycyjne serii (...) (...), w ilości (...) Certyfikatów, przy cenie emisyjnej jednego Certyfikatu(...) zł. W Formularzu wskazano, że łączna wpłata z tytułu zapisu wynosi 2.200.000 zł, opłata pobierana przez Towarzystwo wynosi 5%, zaś łączna kwota wpłaty na Certyfikaty powiększona o opłatę pobieraną przez Towarzystwo wynosi 2.310.000 zł. W Formularzu zapisu na certyfikaty inwestycyjne powódka oświadczyła, że zapoznała się z treścią Warunków Emisji Certyfikatów Inwestycyjnych Serii (...) związanych z Subfunduszem (...) przez (...) i akceptuje określone w nich warunki
i zasady nabywania Certyfikatów Inwestycyjnych, a także akceptuje brzmienie Statutu Funduszu i warunki przyjmowania zapisów (formularz zapisu na certyfikaty inwestycyjne –
k. 41-42).

W dniu 20 stycznia 2010 r. M. J. złożyła również Deklarację nabycia certyfikatów serii (...) (...) nr (...), w ilości(...)certyfikatów, przy cenie jednostkowej za certyfikat (...)zł. Łączna wartość środków przeznaczonych na nabycie certyfikatów została określona na kwotę 2.310.000 zł. Deklaracja wpłynęła do (...) w dniu
20 stycznia 2010 r. (deklaracja zapisu na certyfikaty inwestycyjne – k. 45-46

(...) S.A w dniu 28 kwietnia 2010 r. przesłało M. J. materiał informacyjny związany z subfunduszem (...) z kwietnia 2010 r. (wydruk wiadomości e-mail z 28.04.2010 r. – k. 58, materiał informacyjny z kwietnia 2010 r. – k. 56-57).

W dniu 21 kwietnia 2010 r. zarząd (...) Banku S.A. podjął uchwałę nr (...)w sprawie wprowadzenia regulacji związanych z dostosowaniem działalności Banku do wymogów wynikających z dyrektywy (...) (dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych) oraz polskich przepisów implementujących tę dyrektywę (uchwała zarządu (...) Bank S.A. z 21.04.2010 r. – k. 373-373).

M. J. w dniu 3 lipca 2014 r. (data nadania w placówce pocztowej) wniosła do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, przeciwko (...) Bank S.A. i (...) S.A., w zakresie zapłaty kwoty 937.075,00 zł, obejmującej zwrot kapitału i utraconych korzyści z tytułu objęcia certyfikatów inwestycyjnych serii (...) związanych z subfunduszem (...). Posiedzenie pojednawcze odbyło się
14 października 2014 r., lecz do zawarcia ugody nie doszło (dokumenty w dołączonych aktach sygn. I Co 1573/14 Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie: wniosek
o zawezwanie do próby ugodowej – k. 1-5, koperta – k. 21, protokół posiedzenia z dnia 14.10.2014 r. – k. 33).

W dniu 15 maja 2015 r. M. J. złożyła do (...) S.A. żądanie wykupu (...)certyfikatów inwestycyjnych (...), w związku z terminem wykupu przypadającym 30 czerwca 2015 r. (żądanie wykupu certyfikatów z 15.05.2015 r. – k. 67).

Zarząd (...) S.A. uchwałą z dnia 6 lipca 2015 r. nr (...) (...) o wykupie Certyfikatów Inwestycyjnych (...)związanych z (...), podjął decyzję w sprawie wykupu na dzień 30 czerwca 2015 r.(...) certyfikatów inwestycyjnych serii (...), (...)w/w Funduszu, w tym (...) certyfikatów M. J. po cenie umorzenia (...) zł, ustalając na podstawie art. 43 ust. 6 Statutu Funduszu proporcjonalną stopę redukcji żądań wykupów na poziomie 48% (w/w uchwała zarządu (...) S.A. z dnia 06.07.2015 r. – k. 215).

(...) S.A. wypłaciło powódce w dniu 30 lipca 2015 r. z tytułu wykupu certyfikatów inwestycyjnych serii (...), kwotę (...) zł (potwierdzenie przelewu – k. 68).

Fundusz (...)został zlikwidowany w 2019 r.
W związku z zakończeniem procesu likwidacji, na mocy Uchwały Zarządu (...) S.A.
z dnia 6 września 2019 r. nr (...) (...), nastąpiło
z dniem 6 września 2019 r. umorzenie wszystkich certyfikatów inwestycyjnych Subfunduszu w liczbie (...). W związku z umorzeniem wszystkich certyfikatów, ustalono kwotę środków pieniężnych uzyskanych z likwidacji na wypłatę dla uczestników Subfunduszu
w wysokości 3.319.912,01 zł, w tym dla M. J. w wysokości 659.370,24 zł za (...) certyfikatów inwestycyjnych (cena umorzenia (...)zł) (przesłuchania przedstawiciela pozwanego (...) S.A. B. K. – k. 270v.-271, w/w uchwała Zarządu (...)S..A z o6.09.2019 r. z zestawieniem obrotów i sald za 06.09.2019 r. – k. 454-455).

Powyższa kwota 659.370,24 zł w tytułu z umorzenia certyfikatów inwestycyjnych został wypłacona M. J. w dniu 11 września 2019 r. ( fakt ustalony na podstawie art. 230 k.p.c. – podany przez pozwanego (...)S.A. w piśmie procesowym
z 17.10.2024 r. – k. 784-785v. i niekwestionowany przez powódkę).

Komisja Nadzoru Finansowego w dniu 17 grudnia 2019 r. nałożyła na (...) S.A. sankcje administracyjne za naruszenie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi: 1) karę pieniężną w wysokości 5 mln zł, nałożoną za naruszenie art. 48 ust. 2a pkt 2 w zw. z art. 10 w/w ustawy w związku
z zarządzaniem przez Towarzystwo funduszami inwestycyjnymi w sposób nierzetelny
i nieprofesjonalny, niezapewniający zachowania należytej staranności i niezgodny z zasadami uczciwego obrotu, a także niezgodny z najlepiej pojętym interesem zarządzanych funduszy oraz uczestników tych funduszy oraz w sposób niezapewniający stabilności i bezpieczeństwa rynku finansowego; 2) karę pieniężną w wysokości 1 mln złotych nałożoną za naruszenie przez(...), w zakresie działalności wydzielonego subfunduszu(...) zarządzany przez Towarzystwo, art. 3 ust. 3 w zw.
z art. 145 ust 3 i art. 146 ust. 6 ustawy oraz 107 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 145 ust. 9 ustawy,
w związku z dokonywaniem lokat w sposób niezgodny z limitami inwestycyjnymi określonymi w ustawie oraz statucie funduszu; 3) karę pieniężną w wysokości 500 tysięcy złotych nałożoną za naruszenie przez (...) zarządzany przez Towarzystwo, art. 3 ust. 3 w zw. z art. 145 ust. 3 i art. 146 ust. 6 ustawy
w związku z dokonywaniem lokat w sposób niezgodny z limitami inwestycyjnymi określonymi w ustawie oraz w statucie funduszu; 4) sankcję administracyjną w postaci cofnięcia Towarzystwu zezwolenia na wykonywanie działalności w związku z ustaleniem, że naruszenie przepisów ustawy, opisane w punkcie 1, jest rażące. Powyższe sankcje związane były z zarządzaniem rzez Towarzystwo funduszami (...)oraz(...) (Komunikat KNF ws. sankcji administracyjnych nałożonych na (...) S.A. z 19.12.2019 r. – k. 227-230).

Certyfikaty inwestycyjne Funduszu (...) subfunduszu (...) cechowały się wysokim poziomem ryzyka utraty całości lub części kapitału. W dokumentacji dotyczącej Funduszu nie ma stwierdzenia, że jest to inwestycja bezpieczna, nieobarczona ryzykiem – w karcie produktu Funduszu jest informacja, że Fundusz nie gwarantuje osiągnięcia celu inwestycyjnego. W nocie prawnej do karty produktu wskazano, że informacje zamieszone w materiale nie powinny stanowić jedynej podstawy do podejmowania decyzji inwestycyjnych. Inwestycja wiąże się z ryzykiem. Zaleca się, aby potencjalni inwestorzy skorzystali z niezależnych i profesjonalnych porad finansowych, podatkowych i prawnych przed podjęciem decyzji o inwestowaniu w Fundusz. Kapitał inwestora narażony jest na ryzyko i inwestor może nie odzyskać kwoty pierwotnie zainwestowanej. Informacje przekazywane powódce przez pracownika banku co do przedmiotowego funduszu nie były rzetelne, obiektywne i nacechowane dbałością o dobrze pojęty interes klienta. Powódka była narażona na wysokie ryzyko utraty części lub całości kapitału. Mimo, że powódka dała doradcy do zrozumienia, że ryzykowne produkty są dla niej nieodpowiednie, otrzymała propozycję nabycia produktu wysokiego ryzyka. Podczas rozmowy z powódką, doradca finansowy z (...) Banku S.A. posługiwał się językiem dla niej niezrozumiałym, nie wyjaśnił jej charakteru produktu, nie przeprowadził analizy potrzeb klienta. Proces sprzedażowy obarczony był wieloma błędami i wadami, a sam doradca nie dbał o interes klienta podczas procesu sprzedażowego przekazując wybrane informacje
o produkcie i tym samym przedstawiając go tylko z pozytywnej strony. (...) S.A. informowało o zakresie polityki inwestycyjnej oraz podejmowanych inwestycjach w ramach polityki inwestycyjnej funduszu zachowując staranność doboru informacji (opinia biegłego sądowego z zakresu bankowości i finansów J. G. (2) – k. 496-510).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów.

Sąd uznał za wiarygodne obiektywne dowody z wymienionych wyżej dokumentów, które nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Nie budził żadnych wątpliwości dowód z nagrania rozmowy powódki z J. G. (1) (pracownikiem (...) Banku S.A.), przeprowadzonej przy w związku z inwestycją powódki m.in. w sporne certyfikaty inwestycyjne, które zostało złożone do akt sprawy
w formie zapisu na płycie CD. Nic nie wskazuje na to, żeby nagranie to nie oddawało rzeczywistego przebiegu rozmowy bądź by było w jakikolwiek sposób zmanipulowane.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków W. J. i P. W. oraz zeznaniom powódki M. J., w których osoby te opisały sposób skontaktowania się powódki i jej męża z doradcą (...) lub przebieg rozmów z J. G. (1) w przedmiocie zainwestowania środków finansowych powódki oraz sposobu przedstawiania przez J. G. (1) produktów finansowych oferowanych wówczas przez bank. Zeznania tych osób we wskazanym zakresie korespondowały wzajemnie ze sobą, z obiektywnymi dowodami z dokumentów (w tym wydrukami wiadomości e-mail z 4 i 7 stycznia 2010 r.) oraz nagraniem rozmowy, składając się na spójną i logiczną całość przedstawiającą opisany stan faktyczny sprawy.
W szczególności za wiarygodne należy uznać twierdzenia świadków i powódki, że J. G. (1) nie przekazywał powódce informacji o ryzyku utraty środków związanych z inwestycją
w certyfikaty inwestycyjne, a podkreślał możliwość osiągnięcie znacznych zysków
z inwestycji.

Sąd uznał natomiast za niewiarygodne zeznania świadka W. J.
i zeznania powódki M. J. w części, w której zaprzeczali oni faktowi przekazania powódce przez J. W. Emisji Certyfikatów Inwestycyjnych
i informacji o Statucie Funduszu, przed objęciem przez powódkę przedmiotowych certyfikatów. Twierdzeniom takim przeczy treść podpisanego przez powódkę oświadczenia zamieszczonego w Formularzu Zapisu na Certyfikaty Inwestycyjne, w którym powódka oświadczyła, że „zapoznała się z treścią Warunków Emisji Certyfikatów Inwestycyjnych Serii (...) związanych z Subfunduszem (...)przez(...) i akceptuje określone w nich warunki, zasady nabywania Certyfikatów Inwestycyjnych, a także akceptuje brzmienie Statutu Funduszu i warunki przyjmowania zapisów”. W związku z podpisaniem takiego oświadczenia przez powódkę, do podważenia wynikających z tego oświadczenia faktów niewystarczające były zeznania świadka i powódki, zainteresowanych w rozstrzygnięciu sprawy na korzyść powódki.

Zeznania świadka J. G. (1) posłużyły Sądowi do dokonania ustaleń w części,
w której wskazał on na oferowanie powódce kilku produktów inwestycyjnych, różniących się m.in. w zakresie ryzyka inwestycyjnego, ponieważ te informacje potwierdza fakt, że powódka faktycznie powódka wybrała kilka produktów z grupy oferowanych wówczas przez (...) Bank S.A. Sąd nie dokonał natomiast w oparciu o zeznania wymienionego świadka ustaleń co do informowania przez niego powódki o ryzykach związanych z inwestycją w certyfikaty inwestycyjne. Świadek wskazywał, że „nie pamięta, co mówił na temat ryzyka”,
w innym miejscu stwierdził,, że „ryzyka były omawiane, że akcje mogą przynieść stratę”, ale z treści przywołanego wcześniej wydruku e-maila z 4 stycznia 2010 r. i z treści nagranej rozmowy wynika, że (w przypadku certyfikatów inwestycyjnych) J. G. (1) nie zwracał powódce uwagi na ryzyko poniesienia straty z inwestycji, ale akcentował możliwość osiągnięcia znacznych korzyści finansowych.

Na wiarę zasługiwały zeznania przedstawiciela pozwanego(...) S.A. B. K., w których przedstawiciel pozwanego przekazała informacje o zasadach oferowania certyfikatów inwestycyjnych Funduszu oraz o przeprowadzonej likwidacji Funduszu
i wykupie wszystkich certyfikatów powódki. Zeznania te we wskazanym zakresie korespondowały z dokumentami stanowiącymi materiał dowodowy sprawy, zatem nie budziły wątpliwości. Natomiast B. K. nie mogła mieć wiedzy o zakresie przekazanych powódce informacji i dokumentów przy oferowaniu powódce przedmiotowych certyfikatów inwestycyjnych przez pracownika banku, bowiem nie brała udziału w tych rozmowach.

Sąd uznał za wiarygodną opinię biegłej sądowej J. G. (2)
w tej części, w której biegła wskazał na ryzykowny charakter przedmiotowych certyfikatów inwestycyjnych oraz dokonała w tym kontekście, na podstawie posiadanej specjalistycznej wiedzy ekonomicznej, oceny kwestii rzetelności i obiektywności informacji o produkcie przekazywanych powódce przez pracownika banku (...) i informacji znajdujących się w broszurach reklamowych Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych. Opinia została sporządzona w sposób charakterystyczny dla tego typu dokumentów, biegła w sposób jasny
i logiczny wyłożyła podstawy przyjętych ocen i twierdzeń, odnosząc się do dokumentów stanowiących materiał dowodowy sprawy. Wnioski biegłej zostały logicznie i przekonująco umotywowane, zatem opinię należało uznać w tym zakresie za rzetelną i wiarygodną, nie budzącą wątpliwości co do wiedzy i fachowości jej autorki. Opinii biegłej nie dyskwalifikuje akcentowany przez pozwany bank fakt wpisanie biegłej na listę ostrzeżeń publicznych Komisji Nadzoru Finansowego w związku z wykonywaniem w latach 2016-2018 działalności maklerskiej bez zezwolenia jako podmiot pośredniczący w oferowaniu obligacji (...) S.A. Okoliczność ta nie wyklucza sama w osobie obiektywizmu biegłej przy wydawaniu opinii dotyczącej innych produktów finansowych. Sąd nie dokonał natomiast na podstawie opinii biegłej ustaleń w zakresie dotyczącym kwestii przyczyny spadku wartość certyfikatów inwestycyjnych nabytych przez powódkę oraz kwestii prawidłowości zarządzania funduszem inwestycyjnym przez pozwane (...), bowiem brak było materiałów analitycznych w zakresie zarządzania Funduszem, które mogłyby zostać ocenione przez biegłą. Materiałów takich nie udało się uzyskać, pomimo występowania przez Sąd z zapytaniami do różnych podmiotów finansowych, zgodnie z wnioskami formułowanymi przez stronę powodową.

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt. 2 k.p.c. pominął jako niezasadny wniosek pozwanego (...) S.A. o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego niż biegła J. G. (2). Sąd ma obowiązek dopuszczenia dalszej opinii, gdy opinia, którą dysponuje zawiera istotne luki, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna – nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, to jest gdy przedstawiona przez eksperta analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować jego rozumowania co do trafności wniosków końcowych, albo gdy w sprawie zostały wydane sprzeczne opinie biegłych ( tak: SN w orz. z 19.08.2009 r., III CSK 7/09, z 27.07.2010 r., II CSK 119/10, i z 01.09.2009 r.,
I PK 83/09). Potrzeba opinii innego biegłego nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii, lecz musi być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowej opinii, ponieważ w przeciwnym razie sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie zostałaby złożona opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne ( zob. orz. SN z 10.01.2002 r., II CKN 639/99). W rozpatrywanym wypadku nie zachodziły wskazane wyżej okoliczności uzasadniające dopuszczenie kolejnej opinii biegłego. Opinia biegłego J. G. (2) nie zawierała luk lub niejasności w tej części, w której opinia mogła być wykorzystana jako przydatny materiał dowodowy w niniejszej sprawie. Nie było zatem potrzeby prowadzenia dowodu z dalszej opinii biegłego.

Sąd nie dokonał ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego sądowego S. A.. Biegły ten stwierdził, w zakresie zagadnienia prawidłowości zarządzania funduszem przez (...), że nie jest możliwe wydanie opinii ze względu na nieprzekazanie pełnego zakresu informacji oczekiwanych przez biegłego. Natomiast
w odniesieniu do zagadnienia informacji o produkcie przekazywanych powódce przez pracownika banku (...), biegły wypowiadał się o kwestiach należących do sfery oceny prawnej, dokonując kwalifikacji prawnej postępowania pracownika banku. Na podstawie zakreślonej biegłemu w tym zakresie tezy dowodowej, miał on jedynie ocenić, czy informacje przekazywane powódce przez pracownika (...) Bank S.A. przy nabywaniu przez powódkę certyfikatów inwestycyjnych były zgodne z rzeczywistym stanem portfela inwestycyjnego i realizowanymi przez Fundusz inwestycjami, czego biegły nie był w stanie dokonać. Natomiast ocena, jaki charakter prawny miały działania pracownika banku, zwłaszcza z punktu widzenia wypełnienia cech charakterystycznych dla umowy o doradztwo inwestycyjne należy do kompetencji sądu, a nie biegłego sądowego.

Sąd zważył, co następuje:

Przy ocenie roszczenia dochodzonego przez powódkę w niniejszej sprawie należy zwrócić uwagę na wskazywane w pozwie różne możliwe podstawy odpowiedzialności pozwanych, wynikające z odpowiedzialności kontraktowej (z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania), jak i z odpowiedzialności deliktowej (z tytułu czynu niedozwolonego).

W myśl art. 471 k.c., regulującego odpowiedzialność odszkodowawczą kontraktową, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przesłankami odpowiedzialności kontraktowej są zatem: poniesienie przez wierzyciela szkody, fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika, związek przyczynowy między niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą oraz możliwość przypisania dłużnikowi odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (tzn. uchybienie obowiązkom umownym musi być następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiada). Stosownie do reguły rozkładu ciężaru dowodowego z art. 6 k.c., przy uwzględnieniu brzmienia art. 471 k.c., na wierzycielu spoczywa ciężar dowodowy co do wymienionych pierwszych trzech przesłanek. Co do czwartej przesłanki istnieje domniemanie, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiada.

Jeśli chodzi o odpowiedzialność deliktową, to zgodnie z art. 416 k.c., osoba prawna jest odpowiedzialna za szkodę wyrządzoną z winy jej organu. Przesłankami odpowiedzialności deliktowej, wynikającymi z ogólnego przepisu regulującego tę kwestię, tj. art. 415 k.c., są: powstanie szkody, zdarzenie, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oznaczonego podmiotu (czyn niedozwolony) oraz związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przepis ten statuuje zasadę winy jako naczelną zasadę odpowiedzialności odszkodowawczej. Zawiniony czyn sprawcy, pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną, musi wykazywać znamiona niewłaściwości postępowania zarówno od strony przedmiotowej, co określa się mianem bezprawności czynu, jak i od strony podmiotowej, co określa się jako winę w znaczeniu subiektywnym. Bezprawność – jako przedmiotowa cecha sprawcy czynu – jest ujmowana jako sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym, przez który rozumie się nakazy i zakazy wynikające nie tylko z norm prawnych (z zakresu prawa cywilnego, karnego, administracyjnego, pracy, finansowego, itp.), lecz także wynikające z norm moralnych i obyczajowych określane jako „zasady współżycia społecznego” lub „dobre obyczaje”. Bezprawność zaniechania występuje wówczas, gdy istniał nakaz działania, zakaz zaniechania, czy też zakaz sprowadzenia skutku, jaki przez zaniechanie może nastąpić ( por. Gerard Bieniek, w: Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom 2, Warszawa 2005, s. 235-236; orz. SN z 19.07.2003 r., V CKN 1681/00). Wina w znaczeniu subiektywnym odnosi się natomiast do sfery zjawisk psychicznych człowieka i rozumie się ją jako naganną decyzję odnoszącą się do podjętego przez niego bezprawnego czynu, z tym że w przypadku osób prawnych kwalifikacja ta odnosić będzie się do członków organu uprawnionego do reprezentacji osoby prawnej. Zatem na gruncie prawa cywilnego winę można przypisać podmiotowi prawa, kiedy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania zarówno z punktu widzenia obiektywnego, jak i subiektywnego – tzw. zarzucalność postępowania ( tak: SN w orz. z 26.092003 r., IV CK 32/02).

Natomiast szkoda, zarówno przy odpowiedzialności kontraktowej, jak i deliktowej, obejmuje rzeczywistą stratę (damnum emergens) i utracone korzyści (lucrum cessans) (art. 361 § 2 k.c.) i stanowi uszczerbek określony różnicą pomiędzy aktualnym stanem majątkowym poszkodowanego a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Przy pierwszej postaci szkody – strata wyraża się w rzeczywistej zmianie stanu majątkowego poszkodowanego i polega albo na zmniejszeniu się jego aktywów, albo na zwiększeniu pasywów. Szkoda w postaci straty (damnum emergens) oznacza każde pogorszenie się sytuacji majątkowej poszkodowanego, w wyniku czego staje się uboższy niż był przed doznaniem szkody. Ustalenie wysokości straty następuje z reguły przez porównanie stanu majątkowego poszkodowanego w momencie przed i po doznaniu szkody i określenie występującej tu różnicy. Utrata korzyści (lucrum cessans) polega na niepowiększeniu się czynnych pozycji majątku poszkodowanego, które pojawiłyby się w tym majątku, gdyby nie zdarzenie wyrządzające szkodę. Szkoda w postaci utraconych korzyści nie może być całkowicie hipotetyczna, ale musi być wykazana przez poszkodowanego z tak dużym prawdopodobieństwem, że w świetle doświadczenia życiowego uzasadnia przyjęcie, iż utrata spodziewanych korzyści rzeczywiście nastąpiła ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego
w Katowicach z 24.05.2018 r., I ACa 1158/17).

Niezbędnym elementem przy ocenie roszczeń odszkodowawczych jest także wystąpienie związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem wyrządzającym szkodę
a zaistniałą szkodą. W świetle art. 361 § 1 k.c. za normalne następstwo pewnego zdarzenia można uznać takie zdarzenie, które w danym układzie stosunków, wedle zasad doświadczenia życiowego i wiedzy występuje jako typowe ( wyrok SN z 24.02.2023 r., II CSKP 1002/22).

W pierwszej kolejności odnieść należy się do stanowiska powódki o zawarcia pomiędzy nią a pozwanym bankiem w sposób konkludentny umowy o doradztwo inwestycyjne w rozumieniu art. 76 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2005 r., nr 183, poz. 1538, ze zm.) (lub umowy o zbliżonym charakterze) oraz ewentualnej odpowiedzialności kontraktowej z tytułu nienależytego wykonania tej umowy.

W ocenie Sądu, w stanie faktycznym rozpatrywanej sprawy brak jest podstaw do stwierdzenia, że pomiędzy powódką a bankiem została w sposób dorozumiany zawarta umowa o doradztwo inwestycyjne, w rozumieniu art. 76 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, czy umowa o podobnym charakterze. Zgodnie z powołanym przepisem,
w brzmieniu obowiązującym w okresie nabywania przez powódkę certyfikatów inwestycyjnych za pośrednictwem pracownika pozwanego banku, w umowie o doradztwo inwestycyjne firma inwestycyjna zobowiązuje się do przygotowywania w oparciu o potrzeby
i sytuację klienta i przekazywania mu pisemnej lub ustnej rekomendacji dotyczącej: 1) kupna, sprzedaży, subskrypcji, wymiany, wykonania lub wykupu określonych instrumentów finansowych albo powstrzymania się od zawarcia transakcji dotyczącej tych instrumentów;
2) wykonania lub powstrzymania się od wykonania uprawnień wynikających z określonego instrumentu finansowego do zakupu, sprzedaży, subskrypcji, wymiany, wykonania lub wykupu instrumentu finansowego.

W judykaturze wskazuje się, że możliwość przyjęcia konkludentnego zawarcia umowy o doradztwo inwestycyjne zachodzi wówczas, gdy klient zwraca się do firmy inwestycyjnej o rekomendację odnoszącą się do ewentualnej inwestycji w konkretne instrumenty finansowe, dokonywanej za pośrednictwem tej firmy inwestycyjnej, a firma takiej rekomendacji udziela. Przedmiotem zobowiązania firmy inwestycyjnej jest rekomendacja dotycząca określonego postępowania wobec instrumentów finansowych. Rekomendacją jest opinia (wypowiedź o charakterze ocennym) rekomendującego co do pożądanego sposobu działania jej adresata w odniesieniu do instrumentów finansowych, który – w opinii rekomendującego – jest korzystny dla adresata rekomendacji. Rekomendacja może także polegać na zaleceniu powstrzymania się od nabycia określonych instrumentów finansowych ( vide orz. SN z 23.06.2022 r. II CSKP 85/22).

W sprawie niniejszej działania podejmowane przez pracownika bankuJ. G. (1), poprzedzające złożenie przez powódkę zapisu na certyfikaty inwestycyjne Funduszu, nie miały charakteru rekomendacji w rozumieniu zacytowanej wyżej regulacji. Formułowane przez J. G. (1) wypowiedzi, zarówno w kierowanych do powódki wiadomościach e-mail jak i w rozmowie przeprowadzonej bezpośrednio z powódką i jej mężem, nie stanowiły wypowiedzi ocennych z zaleceniem określonego sposób postępowania, będących centralnym elementem doradztwa inwestycyjnego. Nie były to w szczególności wypowiedzi zawierające wskazówki czy porady co do zalecanego kierunku działania powódki. Pracownik pozwanego banku opisał jedynie dostępne w banku produkty inwestycyjne, w odniesieniu do spornych certyfikatów wskazał okres w jakim prowadzone są zapisy, ale nie porównywał tego produktu z innymi konkretnymi produktami dostępnymi na rynku (w szczególności spoza produktów oferowanych przez bank), nie porównywał zalet i wad takich różnych produktów inwestycyjnych, oraz nie formułował wskazań, w które produkty warto inwestować, a od jakich inwestycji się powstrzymać. Podawane przez J. G. (1) informacje o korzyściach tego konkretnego produktu (jak i innych oferowanych przez bank), w szczególności
o możliwości osiągnięcia znacznego zysku, bez rzetelnych informacji o ryzykach, stanowiły techniki sprzedażowe (agresywne), nakierowane na zainwestowanie przez powódkę środków pieniężnych w produkty rozprowadzane przez bank (w imieniu którego działał sam J. G. (1)) jako pośrednika (agenta (...)), nie mające jednak nic wspólnego z doradztwem inwestycyjnym, o którym mowa w art. 76 ustawy o doradztwie inwestycyjnym. J. G. (1) nie był doradcą inwestycyjnym, działającym na zlecenie i w interesie inwestora, lecz sprzedawcą produktów finansowych oferowanych przez bank, działającym na zlecenie
i w interesie banku.

Żadnych usług doradztwa inwestycyjnego na rzecz powódki nie mogło świadczyć oczywiście pozwanego Towarzystwo (...), bowiem przedstawiciele (...) nie brali udziału w procesie sprzedaży powódce certyfikatów inwestycyjnych przez pozwany bank i nie mieli na tym etapie żadnego kontaktu z powódką.

W tym stanie rzeczy nie sposób wywodzić odpowiedzialności pozwanego banku, ani tym bardziej pozwanego (...), wobec powódki na podstawie art. 471 k.c., z tytułu nienależytego wykonania umowy o doradztwo inwestycyjne (czy umowy o zbliżonym charakterze), bowiem między stronami nie został zawarty stosunek umowny, którego przedmiotem było doradztwo inwestycyjne.

Po drugie, nie może wchodzić w rachubę odpowiedzialność żadnego z pozwanych względem powódki, ze względu na zarzucane przez powódkę niewypełnienie przez pozwanych obowiązku wynikającego z art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 r.
o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi
(w brzmieniu obowiązującym w czas nabycia przez powódkę spornych certyfikatów inwestycyjnych; Dz. U. z 2004 r., poz. nr 146, poz. 1546). Z przepisu tego wynika, że do propozycji nabycia certyfikatów inwestycyjnych należy dołączyć: 1) informację o miejscach, w których można zapoznać się z treścią statutu (...),
2) warunki emisji certyfikatów inwestycyjnych. Według powódki, pozwani nie udostępnili jej informacji o statucie funduszu i warunkach emisji certyfikatów inwestycyjnych, zaś niewypełnienie tego obowiązku stanowiło celowe i podstępne wprowadzanie jej w błąd (art. 86 § 1 k.c.), jak i praktykę stanowiącą naruszenie zbiorowych interesów konsumentów
w rozumieniu art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy z 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji
i konsumentów. Jak już wcześniej wskazano, na gruncie materiału dowodowego niniejszej sprawy brak było jednak podstaw do przyjęcia, że powódka nie otrzymała informacji
o miejscu, w którym można zapoznać się ze Statutem Funduszu i nie otrzymała Warunków Emisji Certyfikatów Inwestycyjnych, bowiem przeczy temu treść podpisanego przez powódkę oświadczenia zamieszczonego w Formularzu Zapisu na Certyfikaty Inwestycyjne,
w którym powódka oświadczyła, że „zapoznała się z treścią Warunków Emisji Certyfikatów Inwestycyjnych Serii (...) związanych z Subfunduszem (...) przez (...) i akceptuje określone w nich warunki, zasady nabywania Certyfikatów Inwestycyjnych, a także akceptuje brzmienie Statutu Funduszu i warunki przyjmowania zapisów”. Dodatkowo podnieść trzeba, że gdyby faktycznie doszło do błędu po stronie powódki (w tym wywołanego podstępnie przez pozwanych), to powódka powinna uchylić się na piśmie od skutków prawnych swego oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu, w terminie roku od wykrycia błędu (art. 88 § 1 i 2 k.c.). Oświadczenia takiego powódka w przepisanym terminie nie złożyła, a takim rzekomym błędzie musiałby się dowiedzieć jeszcze w 2010 r., skoro podczas przesłuchania w charakterze strony postępowania podała, że otrzymała wymienione dokumenty na maila po podpisaniu objęcia certyfikatów inwestycyjnych (czyli w 2010 r.).

Po trzecie, w zakresie odpowiedzialności deliktowej, powódka odwoływała się do art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 845), który odsyła w kontekście odpowiedzialności odszkodowawczej do zasad ogólnych, czyli art. 415 k.c. W przepisie art. 12 ust. 1 pkt 4 przywołanej ustawy przewidziane zostały dla konsumenta, w razie dokonania przez przedsiębiorcę nieuczciwej praktyki rynkowej, dwa odrębne roszczenia o charakterze odszkodowawczym: 1) naprawienie szkody na zasadach ogólnych, 2) szczególna postać naprawienia szkody w postaci żądania unieważnienia umowy wraz z dokonaniem wzajemnych rozliczeń pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem.

Pochylając się, w ramach omawianego roszczenia, nad kwestią naprawienia przez przedsiębiorcę szkody na zasadach ogólnych (powódka nie sformułowała bowiem żądania unieważnienia umowy) zwrócić należy uwagę, iż poszkodowany konsument może wystąpić
z takim roszczeniem odszkodowawczym w sytuacji: 1) dokonania czynu nieuczciwej praktyki rynkowej, 2) wystąpienia szkody o charakterze majątkowym lub niemajątkowym,
3) stosowania przez pozwanego przedsiębiorcę nieuczciwej praktyki rynkowej, 4) zaistnienia związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem wyrządzającym szkodę a zaistniałą szkodą,
5) wystąpienia winy po stronie pozwanego przedsiębiorcy jako sprawcy nieuczciwej praktyki rynkowej.

Stosownie do art. 2 pkt 4 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, przez praktykę rynkową rozumie się działanie lub zaniechanie przedsiębiorcy, sposób postępowania, oświadczenie lub informację handlową, w szczególności reklamę
i marketing, bezpośrednio związane z promocją lub nabyciem produktu przez konsumenta. Zgodnie z dalszymi przepisami tejże ustawy, praktykę rynkową uznaje się za działanie wprowadzające w błąd, jeżeli może powodować podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął (art. 5 ust. 1). Praktykę rynkową uznaje się za zaniechanie wprowadzające w błąd, jeżeli pomija istotne informacje potrzebne przeciętnemu konsumentowi do podjęcia decyzji dotyczącej umowy i tym samym powoduje lub może powodować podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął (art. 6 ust. 1). Decyzjami takimi są zaś, stosownie do art. 2 pkt 7 ustawy, decyzja konsumenta co do samego dokonania zakupu produktu, ale także zatrzymania produktu, rozporządzenia nim lub wykonania uprawnień umownych związanych
z produktem. W odniesieniu do praktyk, które w niniejszej sprawie powódka przypisywała stronie pozwanej należy mieć dodatkowo na względzie, że w myśl art. 5 ust. 3 ustawy, wprowadzające w błąd działanie przedsiębiorcy może dotyczyć cech produktu, w tym ryzyka i korzyści związanych z produktem (pkt 2). Na konsumencie, który dochodzi roszczenia
o zaniechanie niedozwolonych działań, spoczywa obowiązek wykazania, że praktyka rynkowa stosowana przez przedsiębiorcę jest nieuczciwa. Natomiast w odniesieniu do praktyk rynkowych wprowadzających w błąd (przez działanie lub zaniechanie) to przedsiębiorca powinien udowodnić, że stosowana przez niego praktyka nie wprowadza w błąd (art. 13 ustawy).

Oceny nieuczciwości praktyki rynkowej stosowanej przez przedsiębiorców dokonuje się zatem według dwóch kryteriów: 1) sprzeczności z dobrymi obyczajami, oraz
2) zniekształcenia lub możliwości zniekształcenia zachowania rynkowego przeciętnego konsumenta przed zawarciem umowy dotyczącej produktu w takcie jej zawierania lub po jej zawarciu. Przez dobre obyczaje należy w tym przypadku rozumieć, szczególną umiejętność, staranność zawodową, uczciwość działania oraz dobrą wiarę w relacji konsument – przedsiębiorca. Praktyką istotnie zniekształcającą zachowanie gospodarcze konsumenta jest takie działanie, które znacząco osłabia zdolność konsumenta do podjęcia decyzji
w warunkach dostatecznej wiedzy i przez to powoduje, że konsument podejmuje decyzję dotyczącą określonej umowy, jakiej w innym przypadku by nie podjął.

Jak ustalono, sporne certyfikaty inwestycyjne(...) cechowały się wysokim poziomem ryzyka w zakresie utraty całości lub części kapitału.
W wyniku występowania takiego ryzyka zachodził obawa, że inwestor może nie odzyskać kwoty pierwotnie zainwestowanej. Produkt taki był nieodpowiedni dla powódki, która nie miała doświadczenia inwestycyjnego, nie akceptowała wysokiego ryzyka utraty środków, nie posiadała umiejętności szacowania spodziewanych zysków i ryzyk związanych z inwestycją w certyfikaty (...). Pracownik pozwanego banku J. G. (1)nie upewnił się jaki jest poziom wiedzy i umiejętności powódki w zakresie instrumentów finansowych, a przede wszystkim czy rozumie ona zasady działania instrumentów, które wybrała. Mimo tego powódka otrzymała od pracownika banku propozycję nabycia tego rodzaju ryzykownego produktu finansowego oraz nie otrzymała rzetelnych informacji o związanym z nim ryzyku utraty środków. Podczas rozmowy
z powódką J. G. (1) mówił bardzo szybko, posługiwał się skomplikowanym językiem, nie wyjaśnił powódce w przystępny sposób charakteru produktu. Ponadto podczas procesu sprzedażowego pracownik banku przekazywał tylko wybrane informacje o produkcie, przedstawiając go tylko z pozytywnej strony. Informacje przekazywane przez J. G. (1) miały tworzyć w świadomości nieprofesjonalnego inwestora, jakim była powódka, wyobrażenie o możliwości osiągnięcia ponadprzeciętnych ponadprzeciętnych zysków
z inwestycji w przedmiotowe certyfikaty inwestycyjne, bez istotnego ryzyka. Pracownik banku nie wyjaśnił skutecznie działania procesów inwestycyjnych w tego typu funduszach oraz procedury związanej z umarzaniem certyfikatów inwestycyjnych. Choć w wiadomości przesłanej do powódki znalazła się formuła, że „fundusz nie gwarantuje osiągnięcia celu gwarancyjnego”, to jednak przedstawiając powódce ofertę inwestycji w certyfikaty J. G. (1) ryzyko takie pomijał lub je bagatelizował, bowiem wskazywał na pewność lokaty kapitału, wysoką stopę zwrotu, która może sięgnąć nawet 50-80%, wskazując na „delikatne szacunki” na poziomie 30%.

Zaniechanie udzielenia powódce przez pozwany bank przy oferowaniu certyfikatów inwestycyjnych (...) rzetelnych informacji o wysokim ryzyku utraty całości lub znacznej części środków, a wręcz wskazywanie na w zasadzie pewny i wysoki zysk, należy uznać za nielojalne i nieuczciwe postępowanie banku, naruszające, wypływające z norm moralnych i obyczajowych, zasady współżycia społecznego (dobre obyczaje), a w konsekwencji za nieuczciwą praktykę rynkową w rozumieniu art. 4 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 i w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym.

Pozwala to przypisać bankowi, na etapie oferowania powódce certyfikatów inwestycyjnych, bezprawność jego zachowania w opisanym wcześniej znaczeniu. Jednocześnie można przypisać winę członkom organu uprawnionego do reprezentacji banku, którzy z pewnością mieli możliwość zorganizowania w taki sposób procesu oferowania przez bank produktów finansowych swoim klientom, aby klienci otrzymali rzetelne informacje
o charakterze produktów i ryzykach z nimi związanych. Na gruncie art. 355 § 2 k.c., od banku, jako profesjonalisty w dziedzinie usług finansowych, postrzeganego jako instytucja zaufania publicznego, należy oczekiwać wysokiego poziomu staranności w relacjach ze swoimi klientami, którzy nie powinni być wprowadzani w błąd, a przez to narażani na straty
z uwagi brak odpowiednich informacji o produktach oferowanych przez bank.

W konsekwencji a analizowanym przypadku wystąpiły przesłanki do przypisania pozwanemu bankowi odpowiedzialności odszkodowawczej względem powódki na gruncie reżimu odpowiedzialności deliktowej, tj. art. 415 k.c. w zw. z art. 416 k.c. i w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym.

Brak jest natomiast podstaw, żaby odpowiedzialność taką przypisać pozwanemu(...) S.A. W dokumentacji dotyczącej Funduszu, przygotowanej przez (...)
(w szczególności w Warunkach Emisji), znajduje się bowiem rzetelny opis charakteru inwestycji oraz ryzyk z nią związanych. W dokumentacji tej brak jest też stwierdzenia, że jest to inwestycja bezpieczna, nieobarczona ryzykiem – w karcie produktu Funduszu jest informacja, że Fundusz nie gwarantuje osiągnięcia celu inwestycyjnego. W nocie prawnej do karty produktu wskazano, że informacje zamieszone w materiale nie powinny stanowić jedynej podstawy do podejmowania decyzji inwestycyjnych i że inwestycja wiąże się
z ryzykiem. Pozwane (...) dopełniło zatem należytej staranności przy sporządzeniu dokumentów dotyczących Funduszu, a czynności w zakresie oferowania nabycia certyfikatów inwestycyjnych powierzyło bankowi, który w zakresie swojej działalności zawodowej trudni się wykonywaniem takich czynności, zatem na podstawie art. 429 in fine k.c. jest zwolnione od odpowiedzialności za uchybienia popełnione w procesie sprzedażowym przez bank.

Po czwarte, w kontekście odpowiedzialności pozwanego Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych przywołać trzeba regulację art. 64 ustawy z dnia 27 maja 2004 r.
o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, który stanowi, że towarzystwo funduszy inwestycyjnych odpowiada wobec uczestników zbiorczego portfela papierów wartościowych oraz uczestników funduszu inwestycyjnego za wszelkie szkody spowodowane niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem swoich obowiązków w zakresie zarządzania zbiorczym portfelem papierów wartościowych lub funduszem i jego reprezentacji, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków jest spowodowane okolicznościami, za które towarzystwo odpowiedzialności nie ponosi (ust. 1). Za szkody z przyczyn, o których mowa w ust. 1, fundusz inwestycyjny nie ponosi odpowiedzialności (ust. 2). Powierzenie wykonywania niektórych obowiązków osobie trzeciej nie ogranicza odpowiedzialności towarzystwa (ust. 3).

Na gruncie powołanego przepisu odpowiedzialność towarzystwa funduszy inwestycyjnych z tytułu nieprawidłowego zarządzenia aktywami funduszu ma charakter kontraktowy, nawiązujący do odpowiedzialności przewidzianej w art. 471 k.c. ( zob. wyr. SN z 23.10.2014 r., I CSK 609/13 oraz wyr. Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 15.09.2020 r., I ACa 263/19). W celu ochrony majątku funduszu przed nadmierną ekspozycją na ryzyko ekonomiczne związane z nienależytym wykonywaniem czynności przez jego organ ustawodawca przyjął rozwiązanie, zgodnie z którym fundusz nie ponosi wobec uczestników odpowiedzialności za szkody wyrządzone zawinionym niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez (...) swoich obowiązków w zakresie zarządzania zbiorczym portfelem papierów wartościowych lub funduszem i jego reprezentacji. Odpowiedzialność z tego tytułu została natomiast przerzucona na (...), mimo że de iure nie łączy go z uczestnikami funduszu stosunek obligacyjny.

W rozpatrywanej sprawie brał było podstaw do przypisania pozwanemu (...)S.A. względem powódki odpowiedzialności odszkodowawczej kontraktowej, na podstawie art. 471 k.c. w zw. z art. 64 ustawy o funduszach inwestycyjnych. Postępowanie dowodowe nie wykazało bowiem żadnych nieprawidłowości w zarządzaniu subfunduszem (...) przez (...), a tym samym przyczynienia się w jakikolwiek sposób do spadku wartości certyfikatów inwestycyjnych poniżej ich ceny emisyjnej. Do udowodnienia takiej tezy powódki nie doprowadziły opinie biegłych sądowych, dopuszczonych w niniejszej sprawie na wniosek powódki. Żaden biegły nie był w stanie ustalić, że w procesie zarządzania funduszem inwestycyjnym wystąpiły nieprawidłowości, które by skutkowały spadkiem wartości spornych certyfikatów. Powodem takiego stanu rzeczy był brak odpowiedniej dokumentacji niezbędnej do wydania opinii odnośnie tego zagadnienia. Biegli wskazywali na potrzebę uzyskania m.in. informacji w przedmiocie akcji, w jakie (...) inwestował środki pieniężne uczestników funduszu, a także sposobu ich sprzedaży oraz osiąganych wyników na tych operacjach. Dokumentacji takiej nie udało się uzyskać, mimo że Sąd na wniosek strony powodowej zobowiązywał (...) Bank (...) S.A. – depozytariusza (...), jak i (...) S.A. w W. – organ zarządzający (...)
w likwidacji. W odpowiedzi na zobowiązanie Sądu, (...) S.A. wskazał, że
w ramach procesu przejmowania zarządzania Funduszem, ówczesny reprezentant depozytariusza nie przekazał Towarzystwu jakiejkolwiek dokumentacji w tym zakresie. Występowania nieprawidłowości w zarządzaniu przez (...) funduszem (...)nie dowodzi także fakt nałożenia na (...) przez Komisję Nadzoru Finansowego
w dniu 17 grudnia 2019 r. sankcji administracyjnych za naruszenie przepisów ustawy z dnia
27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi. Powyższe sankcje były związane z zarządzaniem przez Towarzystwo funduszami(...) i (...). W tej sytuacji nie został wykazany także związek przyczynowy pomiędzy ewentualnymi nieprawidłowościami
w zarządzeniu przedmiotowym funduszem inwestycyjnym a spadkiem wartość certyfikatów inwestycyjnych. Spadek taki nie musi być przecież wywołany uchybieniem w zarządzaniu funduszem, lecz może być wynikiem naturalnych procesów ekonomicznych.

Z tych wszystkich przyczyn Sąd uznał, że w rozpatrywanej sprawie odpowiedzialność odszkodowawczą względem powódki ponosi pozwany (...) S.A. (na gruncie odpowiedzialności deliktowej), a nie ponosi takiej odpowiedzialności pozwany (...)S.A.

Jeśli chodzi o zakres odpowiedzialności pozwanego banku, to szkoda jest tak samo rozumiana na gruncie odpowiedzialności kontraktowej jak i deliktowej (art. 361 § 2 k.c.) –
w opisany wcześniej sposób. W ramach odpowiedzialności cywilnej odszkodowawczej związek przyczynowy pomiędzy powstałą szkodą a bezprawnym i zawinionym zachowaniem, które do niej doprowadziło winien być postrzegany przez pryzmat art. 361 § 1 k.c. – jako normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Polski ustawodawca przyjął regułę adekwatnego związku przyczynowego wykluczającego z jego zakresu takie następstwa zaistniałego zdarzenia, które nie stanowiły normalnych, typowych konsekwencji podjętych zawinionych zachowań. Związek przyczynowy jest kategorią obiektywną i należy go pojmować jako obiektywne powiązanie ze sobą zjawiska nazwanego przyczyną ze zjawiskiem określonym jako skutek. Istnienie związku przyczynowego, determinowane jest okolicznościami faktycznymi konkretnej sprawy. Stąd za pomocą testu „conditio sine qua non” należy zbadać, czy określony skutek stanowi obiektywne następstwo zdarzenia, uznawanego za jego przyczynę, czy oceniany skutek nastąpiłby mimo braku wskazywanej przyczyny.

Powódka dokonała zapisu na przedmiotowe certyfikaty inwestycyjne, wpłacając na rzecz (...) łączną kwotę 2.310.000 zł z tytułu nabycia (...)certyfikatów inwestycyjnych w funduszu (...)(w kwocie powyższej mieści się prowizja w wysokości 110.000 zł). W dniu 15 maja 2015 r. powódka skierowała żądanie wykupu certyfikatów inwestycyjnych i wypłaty zainwestowanych środków. (...) skorzystało wówczas z prawa do redukcji wykupywanych certyfikatów inwestycyjnych na poziomie 48% i powódce wypłacono kwotę 800.800 zł, przy cenie wykupu certyfikatu (...)zł, wobec ceny emisyjnej(...) zł, po której nabywała certyfikaty powódka. Następnie w dniu 6 września
2019 r. fundusz uległ likwidacji, co skutkowało umorzeniem wszystkich certyfikatów inwestycyjnych subfunduszu, a powódce za (...) certyfikatów inwestycyjnych wypłacono 659.370,24 zł, przy cenie umorzenia (...) zł. Powódce wypłacono więc łączną kwotę 1.460.170,24 zł. Oznacza to, że powódka na inwestycji w przedmiotowe certyfikaty inwestycyjne poniosła stratę (szkodę) w wysokości 849.829,76 zł (2.310.000,00 zł minus 800.800,00 zł minus 659.370,24 zł), za którą odpowiedzialność ponosi pozwany bank. Powódka zwracając się do banku w celu zainwestowania posiadanych środków pieniężnych nie akceptowała tymczasem ryzyka utraty środków, zależało jej na ochronie kapitału. Nie zainwestowałaby zatem w certyfikaty inwestycyjne zamknięte, gdyby otrzymała od banku rzetelne informacje o ryzyku utraty środków. Zamiast przekazania rzetelnych informacji, pracownik banku akcentował jedynie spodziewane, wysokie zyski z tej inwestycji. W takiej sytuacji należy uznać, że powódka straty by uniknęła, gdyby została poinformowana rzetelnie o faktycznym ryzyku inwestycji, gdyż wówczas w taki produkt by nie zainwestowała. Szkoda powódki została zatem wywołana nielojalnym postępowaniem banku.

Częściowo zasadny był podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia. Zastosowanie w tym względzie znajduje przepis art. 442 ¹ § 1 k.c., zgodnie
z którym roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Oceniając ten zarzut wskazać trzeba, że nie uległo przedawnieniu roszczenie powódki w zakresie kwoty 354.200 zł, zażądanej w pierwotnym pozwie. O szkodzie obejmującej powyższą kwotę i osobie obowiązanej do jej naprawienia, powódka dowiedziała się 30 lipca 2015 r., kiedy to otrzymała pierwszą wypłatę z tytułu wykupu certyfikatów inwestycyjnych po niższej cenie niż cena emisyjna nabytych przez nią certyfikatów. Była to pierwsza chwili, w której powódka mogła uzyskać wiedzę o wysokości straty związanej z częścią objętych przez nią certyfikatów inwestycyjnych. Skoro wniesienie pozwu o zapłatę powyższej kwoty, przerywające bieg przedawnienia zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c., miało miejsce 17 lipca 2018 r., to nie doszło do przedawnienia roszczenia
w zakresie tej kwoty. Zasadnie podniesiony został natomiast zarzut przedawnienia co do dalszej kwoty 495.629,76 zł, zażądanej przez powódkę po raz pierwszy w piśmie procesowym z 27 sierpnia 2024 r., rozszerzającym powództwo. Początek biegu terminu przedawnienia w zakresie tej kwoty należało określić na 11 września 2019 r., kiedy to,
w związku z zakończeniem procesu likwidacji funduszu i umorzenie wszystkich certyfikatów inwestycyjnych, dokonano na rzecz powódki ostatecznej wypłaty kwoty 659.370,24 zł. Po tej wypłacie powódka była już w stanie określić wysokość całej straty doznanej w wyniku inwestycji w przedmiotowe certyfikaty inwestycyjne. Wobec tego, przy uwzględnieniu reguły z art. 118 k.c. w brzmieniu obowiązującym od 9 lipca 2018 r. (stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw), że koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, trzyletni termin przedawnienia roszczenia o zapłatę kwoty 495.629,76 zł upłynął 31 grudnia 2022 r. Zgłoszenie żądania o zapłatę tej kwoty w piśmie procesowym z 27 sierpnia 2024 r. nastąpiło już po upływie terminu przedawnienia, wobec czego po stronie pozwanej powstało uprawnienie do uchylenia się zaspokojenia roszczenia w tej części (art. 117 § 2 zd. 1 k.c.).

Sąd nie znalazł podstaw do nieuwzględniania upływu terminu przedawnienia roszczenia powódki z uwagi na względy słuszności (na podstawie art. 117 ¹ k.c. czy art. 5 k.c.). Nie zachodziły w niniejszej sprawie żadne szczególne okoliczności, które by nakazywały przyjęcie, że podniesienie przez pozwanego zarzutu przedawnienia było sprzeczne z zasadami słuszności czy stanowiło nadużycia prawa podmiotowego. Powódka reprezentowana była w toku całego niniejszego postępowania przez zawodowych pełnomocników procesowych, którzy powinni informować ją o istotnych terminach związanych z dochodzeniem roszczeń oraz podejmować w tym względzie wszystkie wymagane czynności procesowe. Brak jest przy tym podstaw do stwierdzenia, żeby postawa pozwanych miała jakikolwiek wpływ na opóźnienie w dochodzeniu roszczeń przez powódkę. Nie można też stwierdzić, żeby opóźnienie w zgłoszeniu roszczenia było nieznaczne, skoro miało to miejsce ponad półtora roku po upływie terminu przedawnienia. W tej sytuacji trzeba uznać, że to własne zaniechanie powódki w dochodzeniu roszczenia doprowadziło do jego częściowego przedawnienia.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd uznał powództwo za zasadne w zakresie żądania zasądzenia na rzecz powódki od pozwanego (...) S.A. kwoty 354.200 zł oraz za niezasadne w pozostałej części.

Powódce należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie powyższej kwoty pieniężnej. Stosownie do art. 481 § 1 i 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, a jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Termin zapłaty świadczenia odszkodowawczego nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, zatem świadczenie to powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu pozwanego do zapłaty (art. 455 k.c.). Przed wszczęciem procesu w niniejszej sprawie powódka nie wzywała pozwanego do zapłaty odszkodowania w związku ze spadkiem wartości certyfikatów inwestycyjnych. Wobec tego jako wezwanie do zapłaty należy potraktować dopiero pozew złożony w niniejszej sprawie, w którym powódka sformułowała swoje roszczenie odszkodowawcze. Odpis pozwu został doręczony pozwanemu bankowi
13 listopada 2018 r. W ocenie Sądu, odpowiednim terminem na przeanalizowanie przez pozwanego roszczenia powódki i dobrowolne spełnienia świadczenia był czas 14 dni, liczony od daty doręczenia odpisu pozwu. Oznacza to, że pozwany znalazł się w opóźnieniu w dniu 28 listopada 2018 r., co uzasadniało przyznanie odsetek od tej daty.

Wobec powyższego, Sąd na podstawie powołanych przepisów w pkt. I sentencji wyroku zasądził od pozwanego (...) S.A. na rzecz powódki kwotę 354.200 zł wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 listopada 2018 r., zaś w pkt. II sentencji wyroku oddalił powództwo w pozostałej części.

Orzekając o kosztach postępowania w pkt. III sentencji wyroku w relacji pomiędzy powódką a pozwanym (...) S.A., Sąd na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. stosunkowo rozdzielił je pomiędzy stronami, odpowiednio do wyniku sprawy pomiędzy tymi stronami.
Z dochodzonej kwoty łącznej 849.829,76 zł, Sąd zasądził od pozwanego (...) S.A. na rzecz powódki kwotę 354.200 zł, zatem powódka wygrała sprawę w 42%, a przegrała
w 58%. Strony powinny zatem ponieść koszty procesu w następujących udziałach: powódka w 58%, pozwany (...) S.A. w 42%. Koszty powódki niezbędne do celowego dochodzenia praw w niniejszej sprawie wyniosły łącznie 31.527 zł, na co składają się: uiszczona opłata sądowa od pozwu w wysokości 17.710 zł, koszty opinii biegłych sądowych w wysokości 3.000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17 zł
i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powódki w wysokości 10.800 zł, ustalonej na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1964). Koszty pozwanego (...) S.A. niezbędne do celowej obrony wyniosły natomiast łącznie 10.843,24 zł, na co składają się: należności świadka w wysokości 26,24 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego w wysokości 10.800 zł, ustalonej na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1935). Suma kosztów obydwu tych stron wyniosła zatem 42.370,24 zł. Powódka, stosownie do wyniku sprawy, powinna ponieść koszty procesu w wysokości 24.574,74 zł (58% z 42.370,24 zł), a poniosła koszty
w wysokości 31.527 zł. Wobec tego pozwany (...) S.A. powinien zwrócić powódce część kosztów procesu w kwocie 6.952,26 (31.527 zł minus 24.574,74 zł).

Natomiast przy orzekaniu o kosztach procesu pomiędzy powódką a pozwanym (...) S.A. w pkt. IV sentencji wyroku, Sąd kierował się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. Powódka, jako przegrywająca sprawę, obowiązana jest zwrócić temu pozwanemu koszty postępowania w kwocie 10.817 zł, na którą składają się opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17 zł
i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego w wysokości 10.800 zł, ustalonej na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Nieuiszczone przez strony koszty sądowe wyniosły 25.782,40 zł, na co składają się nieuiszczona przez powódkę opłata sądowa od pisma rozszerzającego powództwo
w wysokości 24.782 zł i wydatki na wynagrodzenie biegłego sądowego za opinię
w wysokości 1.000,40 zł wyłożone tymczasowo przez Sąd Okręgowy w Warszawie. Stosownie do wyniku sprawy, Sąd na podstawie art. 83 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od powódki (w pkt. V sentencji wyroku) kwotę 14.953,79 zł (58% z 25.782,40 zł) i od pozwanego (...) S.A. (w pkt. VI sentencji wyroku) kwotę 10.828,61 zł (42%
z 25.782,40 zł).