Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSO Anna Błażejczyk
Protokolant:	sekretarz sądowy Aleksandra Bartczak

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2019 r. w Warszawie na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko E. F.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo.

2.  Zasądza od (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz E. F. kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygnatura akt XXV C 1589/18

UZASADNIENIE

Pozwem z 8 grudnia 2017r. skierowanym przeciwko E. F., powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kwoty 131.581,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów sądowych wraz z kosztami zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że 29 grudnia 2014r. została pomiędzy stronami zawarta umowa pożyczki nr (...). W związku z nienależytym wykonywaniem przez pozwanego zaciągniętego zobowiązania umownego, zadłużenie powstałe na tle jej realizacji, z dniem 30 sierpnia 2017r. zostało postawione w stan pełnej wymagalności. W konsekwencji, pismem z dnia 1 września 2017r. pozwany został wezwany do spłaty wymagalnego zadłużenia, które nie zostało jednak spłacone.

Powód w dniu 8 grudnia 2017r. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych banku. Wskazał, że na kwotę objętą pozwem składają się następujące należności: niespłacony kapitał w kwocie 124.823,49 zł, odsetki umowne w kwocie 6.173,64 zł, odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 483,97 zł oraz opłaty umowne w kwocie 100,40 zł (pozew- k. 4-6).

W dniu 18 maja 2018r. referendarz sądowy w Sądzie Okręgowym w Warszawie XXV Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał pozwanej E. F., aby zapłaciła powodowi kwotę 131.581,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 08.12.2017r. do dnia zapłaty oraz koszty postępowania sądowego, poniesione przez powoda w wysokości 5.262 zł w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu zapłaty, albo wniosła w tym terminie sprzeciw do tutejszego Sądu (nakaz zapłaty- k. 37).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana E. F. zaskarżyła nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że zarzuca powodowi nieudowodnienie istnienia, wysokości oraz wymagalności wierzytelności dochodzonej pozwem, brak wykazania wysokości odsetek naliczonych przez powoda, nieważność umowy kredytu, brak wykazania przekazania przez bank pozwanej środków pieniężnych, brak skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu, skutkujący brakiem wymagalności roszczenia oraz posłużenie się przez powoda w umowie klauzulami umownymi, które są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami, a dodatkowo uniemożliwiają prawidłowe wyliczenie roszczenia (sprzeciw- k. 41-55).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 29 grudnia 2014r. pomiędzy (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w G. a E. F. zawarta została umowa kredytu gotówkowego nr (...). Na jej podstawie i na jej warunkach bank udzielił kredytobiorcy kredytu gotówkowego przeznaczonego częściowo na spłatę zobowiązań finansowych w wysokości 199.705,07 zł.

W § 7 ust. 1 umowy strony ustaliły, że kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty udzielonego kredytu wraz z należnymi opłatami, prowizjami i odsetkami umownymi w 60 ratach kapitałowo- odsetkowych płatnych do 16 dnia każdego miesiąca. Wysokość każdej raty wynosiła 4.235,24 zł, za wyjątkiem ostatniej raty, która miała charakter wyrównujący i była w kwocie 4.235,19 zł.

Zgodnie z § 9 ust. 1 i 2a umowy niespłaconą w terminie, określonym w niniejszej umowie, ratę kredytu bank od dnia następnego traktował jako zadłużenie przeterminowane. Od kwot niespłaconego kapitału kredytu bank naliczał i pobierał odsetki karne według zmiennej stopy procentowej, określonej jako czterokrotność stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Skutkiem braku płatności, po powstaniu wymagalnej zaległości było również uprawnienie banku do wypowiedzenia umowy zgodnie z postanowieniami określonymi w umowie.

Bank mógł wypowiedzieć umowę kredytu z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia w razie utratę przez kredytobiorcę zdolności kredytowej albo w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu. Bank zawiadamiał kredytobiorcę o wypowiedzeniu umowy kredytu w formie pisemnej, listem poleconym (§ 12 umowy; umowa kredytu- k. 31-32).

Pismem z 1 września 2017r. nazwanym przedsądowym wezwaniem do zapłaty, powodowy bank wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 131.570,72 zł. W treści pisma wskazano, że kwota ta stanowi wymagalne zadłużenie z tytułu umowy kredytu gotówkowego z dnia 29 grudnia 2014r. (wezwanie- k. 28).

W dniu 8 grudnia 2017r. (...) Bank S.A. wystawił wyciąg z ksiąg, w którym stwierdził, że E. F. posiada wymagalne zadłużenie w wysokości 131.581,50 zł z tytułu umowy kredytu z dnia 29 grudnia 2014r. (wyciąg- k. 27).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie ww. dokumentów. Sąd uznał przedstawione dowody w postaci dokumentów wymienionych na wstępie niniejszego uzasadnienia za wiarygodny materiał dowodowy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia autentyczności lub zawartości przedstawionych dokumentów.

Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanej z pkt 6, 7 i 8 sprzeciwu (k. 41 verte), jako niemające znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jako nieudowodnione podlegało oddaleniu w całości.

Powód w przedmiotowym procesie domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 131.581,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, stanowiącej w jego opinii wymagalne zadłużenie z tytułu umowy kredytu z 29 grudnia 2014r. Jedynymi dokumentami, jakie powód przedłożył na poparcie swoich twierdzeń była: umowa kredytu z 29 grudnia 2014r. bez załączników, przedsądowe wezwanie do zapłaty z 1 września 2017r. oraz wyciąg z ksiąg bankowych.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty zakwestionowała dochodzone przez powoda roszczenie, w szczególności fakt wypowiedzenia umowy kredytu oraz wysokość zadłużenia. W związku z tym, zgodnie z treścią art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. na powodzie ciążył ogólny obowiązek wykazania tych okoliczności, z których wywodził skutki prawne.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 i 2 prawa bankowego, w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej. Termin wypowiedzenia, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni.

Powód nie udowodnił już pierwszej okoliczności uzasadniającej żądanie pozwu, tj. wypowiedzenia umowy. Powód ograniczył się tylko do gołosłownego stwierdzenia, że w związku z brakiem przez pozwaną terminowego regulowania wpłat, zadłużenie powstałe na tle realizacji umowy, z dniem 30 sierpnia 2017r. zostało postawione w stan pełnej wymagalności. Tak więc nie tylko nie przedłożył samego wypowiedzenia umowy, ale nawet nie wskazał, że do takiego wypowiedzenia w ogóle skutecznie doszło, z żadnych dokumentów przez niego złożonych również choćby pośrednio nie wynika, że wypowiedzenie zostało pozwanej doręczone. Brak jest również możliwości stwierdzenia czy bank dopełnił swojego obowiązku z art. 75 c ust. 1 i 2 prawa bankowego, zgodnie z którym, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Przepis ten wszedł co prawda w życie już po zawarciu przez strony umowy, jednakże ma on zastosowanie do łączącego strony stosunku prawnego na mocy art. 12 ustawy o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw z dnia 25 września 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1854), zgodnie z którym banki oraz spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ustawy, dostosują swoją działalność do wymagań określonych w art. 75c ustawy zmienianej w art. 1 prawa bankowego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. W związku z tym przed wypowiedzeniem umowy powód powinien był również wezwać pozwaną do spłaty opóźnionych rat, wyznaczając jej w tym celu 14-dniowy termin. Powód w żaden sposób nie wykazał, aby takie działania podjął.

Nie sposób więc stwierdzić, że powód skutecznie wypowiedział pozwanej umowę, a co za tym idzie, że miał prawo postawić kredyt w stan wymagalności.

Niezależnie od powyższego, zdaniem Sądu powód nie wykazał w ogóle kwoty dochodzonego roszczenia. Strona powodowa nie wykazała ani w jaki sposób doszło do wyliczenia kwoty podstawowego roszczenia, ani sposobu obliczenia i podstaw dochodzonego pozwem żądania, a także faktu występowania po stronie pozwanej jakiegokolwiek zadłużenia. Na tę okoliczność powód przedłożył jedynie dokument prywatny w postaci wyciągu z ksiąg bankowych. Dokument ten nie kreuje jednakże obowiązku zapłaty, więc jego złożenie nie jest wystarczające do zasądzenia dochodzonej kwoty. Ma on jedynie moc dokumentu prywatnego w postępowaniu sądowym na podstawie art. 95 ust. 1a prawa bankowego, a więc jego moc dowodowa jest niewystarczająca do uznania wysokości roszczenia za udowodnione, w szczególności w sytuacji, w której pozwana jednoznacznie zakwestionowała wysokość roszczenia.

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W konsekwencji

w przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że pozwana obowiązana jest zapłacić

mu należność w wysokości 131.581,50 zł wraz z dalszymi odsetkami. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela zaś stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (sygn. akt I CKU 45/96, Legalis nr 30454), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Powód był winien nie tylko udowodnić, kiedy i na jakich dokładnie warunkach zawarł z pozwaną umowę kredytu, ale nadto czy, a jeżeli tak, to w jakiej wysokości kredyt był spłacany. W tym zakresie powód nie przedstawił chociażby wyciągu z rachunku bankowego na który pozwana dokonywała wpłat, celem wykazania pierwotnych wpływów jak i później wywodzonego zaprzestania spłaty kredytu. Następnie powód winien był wykazać, że zaszły okoliczności faktyczne skutkujące ustaleniem, że pozwany nie wywiązał się z tej umowy, ile wynosi aktualne zadłużenie oraz w jaki sposób zostało wyliczone. O ile powód w ocenie Sądu wykazał fakt samego zawarcia umowy to w zakresie dalszych okoliczności i ich kwestionowania przez pozwaną, powód takiej aktywności nie podjął.

Podsumowując rozważania w zakresie udowodnienia roszczenia jako jednej z przyczyn oddalenia powództwa, sąd stoi na stanowisku, że w sytuacji, w której pozwany zaprzecza twierdzeniom powoda o wysokości roszczenia, powód może skutecznie sprostać spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu (art. 6 k.c.), jedynie jeśli przedstawi inne niż wytworzone we własnym zakresie dokumenty, tj. dokumenty, których treść nie ogranicza się do oświadczeń powoda o prawdziwości jego twierdzeń zawartych w pozwie.

Wobec powyższego, Sąd powództwo na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy prawo bankowe w całości oddalił, a do rozpoznania sprawy nie była potrzebna analiza innych podnoszonych przez pozwaną zarzutów.

Sąd rozstrzygnął o kosztach procesu, w tym o kosztach zastępstwa procesowego na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015, poz. 1804). Rozstrzygnięcie to zgodne jest z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który powód przegrał w całości.

Na koszty poniesione przez pozwaną składało się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 5.400 zł. Wobec nie dołączenia dowodu uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, Sąd nie uwzględnił jej w kosztach.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak na wstępie.