Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia del. Anna Zalewska

Protokolant: Patryk Kaniecki

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09 lipca 2019 r. w W.

sprawy z powództwa A. Ł.

przeciwko Bankowi (...) SA w W.

o zapłatę

orzeka

1. powództwo oddala,

2. Zasądza od powoda A. Ł. na rzecz pozwanego Banku (...) SA w W. kwotę 5.417,00 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) z tytułu zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XXVC 1602/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 lipca 2018r. (data prezentaty – k. 5 – 11) skierowanym przeciwko Bankowi (...) S.A Z siedzibą w W. powód A. Ł. wniósł o zasądzenie na podstawie 415 k.c. oraz 471 k.c. kwoty 52.967,61 zł tytułem naprawienia szkody wyrządzonej na skutek bezprawnego wypowiedzenia łączącej strony umowy pożyczki nr (...) z dnia 30 kwietnia 2012 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w kwocie 30.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 7 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty. Ponadto, powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że strony łączyła umowa pożyczki. W dniu 03 lipca 2014 r. pozwany skierował do powoda pismo wypowiadające Umowę. Zgodnie z treścią przedmiotowego pisma, na dzień jego sporządzenia saldo zadłużenia przeterminowanego wynosiło 9.270,42 zł, a saldo zadłużenia całkowitego - 98.523,27 zł.

A. Ł. wskazał, że pomimo spełnienia przez niego warunków wskazanych przez pozwanego w zakresie możliwości wypowiedzenia umowy i dokonaniu całkowitej spłaty zadłużenia pozwany pozostaje na stanowisku, że umowa została skutecznie wypowiedziana, z czym powód się nie zgadza.

Ponadto, powód wskazał, że pozwany próbując wypowiedzieć umowę pożyczki nie dopełnił wymogów formalnych przewidzianych przez samą umowę i kolejne pisma w tym pismo zawierające wypowiedzenie umowy skierował przed upływem ustalonego terminu.

Powód wskazał, że bezprawne wypowiedzenie umowy spowodowało po stronie powoda znaczną szkodę majątkową. Następstwem wypowiedzenia umowy było uznanie przez pozwanego pełnej kwoty zadłużenia wynikającego z umowy za wymagalną i żądanie spłaty przez powoda powyższej kwoty jednorazowo, a nie na raty, zgodnie z ustalonym wcześniej harmonogramem. Ponieważ powód nie posiadał takich środków został zmuszony został do zaciągnięcia szeregu innych zobowiązań żeby spłacić to wynikające z wypowiedzianej umowy. Znaczne zobowiązanie powoda, które stało się natychmiast wymagalne, a także fakt, że pozwany przekazał (...) Banków (...) S.A. błędne informacje w zakresie zadłużenia powoda spowodowały, że powód stracił wiarygodność i zdolność kredytową i nie mógł zaciągnąć kolejnych kredytów lub pożyczek w bankach.

Powód wskazał również, że niniejszym pozwem dochodzi od pozwanego kwoty 30.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, a to z uwagi na fakt, że powód doznał znacznej krzywdy, ponieważ działania pozwanego wywołały po jego stronie szereg następstw, które okazały się dla niego krzywdzące, a do których nie doszłoby, gdyby pozwany wypełnił swe zobowiązanie wynikające z umowy zgodnie z prawem i treścią samej Umowy.

Przede wszystkim naruszone zostało dobro osobiste powoda w postaci dobrego imienia oraz w postaci prawa do wizerunku uczciwego kredytobiorcy. Co więcej, powód utracił na skutek działań pozwanego prawo własności dwóch nieruchomości, które zmuszony był sprzedać w obliczu ciężkiej sytuacji finansowej i konieczności finansowania bieżącej działalności w sytuacji, w której żaden bank nie chciał udzielić mu kredytu lub pożyczki. W małej miejscowości, będącej miejscem zamieszkania powoda, strata nieruchomości stała się powodem szykan ze strony obcych mu ludzi, między innymi sąsiadów, którzy obrażali powoda twierdząc, że jest nieudacznikiem i że dał sobie odebrać działki.

W odpowiedzi na pozew z dnia 27 września 2018r. (data prezentaty – k. 156 – 161) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wskazał, że pomimo początkowo regularnego dokonywania płatności, w październiku 2013 r. pojawiły się problemy z terminową spłatą rat - powód w terminie 30 października 2013 r. dokonał spłaty raty jedynie w wysokości 39,42 zł, spłata pozostałej części nastąpiła dopiero w dniu 15 listopada 2013 r. Powód nie dokonał terminowej spłaty również raty należnej za listopad 2013 r. i grudzień 2013 r. W styczniu dokonał spłaty zaległości, jednak w następnych miesiącach ponownie nie dokonywał terminowych spłat - raty były dokonywane po terminie płatności, w niepełnej wysokości, bądź wcale. Pozwany wskazując na powyższe podniósł, że twierdzenie powoda o bezprawnym wypowiedzeniu są bezpodstawne. Bank wypowiedział umowę zgodnie z zapisami łączącej strony umowy. Co więcej, pozwany wskazał, że w doktrynie i judykaturze wskazuje się, że bank może wypowiedzieć umowę kredytu nawet pomimo terminowej spłaty rat kredytu, jeżeli kredytobiorca nie dotrzymuje innych warunków udzielenia kredytu lub w razie wystąpienia zagrożenia terminowej spłaty kredytu spowodowanego złym stanem majątkowym kredytobiorcy. Naruszenie przez kredytobiorcę któregokolwiek z warunków określonych w umowie o kredyt uzasadnia wypowiedzenie przez bank umowy albo obniżenie kwoty przyznanego kredytu.

Pozwany zakwestionował również roszczenie powoda co do wysokości. Odwołując się do twierdzeń powoda, który wskazał, że w związku z wymagalnością całości zadłużenia, został zmuszony do posiłkowania się świadczeniami w tak zwanych parabankach i z tego tytułu poniósł szkodę, pozwany wskazał, że odpowiedzialność dłużnika została ukształtowana na zasadzie winy i uzależniona jest od wystąpienia przesłanek odpowiedzialności, tj. szkody, którą poniósł wierzyciel, niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania na skutek okoliczności, za które dłużnik z mocy umowy lub ustawy ponosi odpowiedzialność oraz związku przyczynowego między faktem nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania a szkodą. Ciężar dowodu w tym zakresie, zgodnie z art. 6 k.c., spoczywa zaś na powodzie. A w realiach niniejszej sprawy powód nie tylko nie wykazał aby poniósł jakąkolwiek szkodę, ale też nie wykazał związku przyczynowego pomiędzy wypowiedzeniem umowy a doznaną szkodą.

Pozwany w szczególności wskazał, że powód w okresie od dnia 19 sierpnia 2014 r. do dnia 6 września 2016 r. zaciągnął zobowiązania na kwotę prawie 147.000 zł, których koszt wyniósł 52.967,61 zł, zaś kwota zadłużenia całkowitego wskazana w wypowiedzeniu umowy z dnia 3 lipca 2014 r. wynosiła 98.523,27 zł.

Odnosząc się do roszczenie tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, pozwany wskazał, że w sposób zgodny z przepisami i umową skutecznie wypowiedział umowę pożyczki pismem z dnia 3 lipca 2014 r., skutecznie doręczonym w dniu 8 lipca 2014 r. Następnie całe roszczenie stało się wymagalne w dniu 8 sierpnia 2014 r., a do całkowitej spłaty zadłużenia doszło w dniu 29 czerwca 2015 r.

Na dalszym etapie postępowania powód wskazywał, że bank kierował do niego pisma, w których wskazywano błędne kwoty mające stanowić aktualne zadłużenie powoda. To dezinformowało powoda i sprawiło, że nie miał on pełnej świadomości co do rzeczywistego stanu aktualnego zadłużenia względem pozwanego banku (pismo powoda z dnia 11 kwietnia 2019r. – k. 316-317).

Pismem z dnia 29 kwietnia 2019r. (data prezentaty – k. 325 -326) dokonał rozszerzenia powództwa wnosząc o zasądzenie od pozwanego banku kwoty 28 631,15 zł tytułem naprawienia szkody wyrządzonej na skutek bezprawnego wypowiedzenia łączącej strony umowy pożyczki nr (...) z dnia 30 kwietnia 2012r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 kwietnia 2012 r. powód zawarł z pozwanym umowę pożyczki nr (...), rachunek numer (...). Na podstawie warunków umowy pozwany przekazał powodowi łączną kwotę 140.000,00 zł. Całkowity koszt pożyczki w dniu zawarcia Umowy wynosił 51.069,54 zł, a całkowita kwota do zwrotu przez powoda wynosiła 191.069,54 zł.

W dacie przystąpienia do przedmiotowej umowy powód posiadał już znaczne zobowiązania finansowe w kwocie niespełna 120 000 zł wynikające z umów kredytowych zawartych z bankami (...) oraz (...). Zgodnie z zapisem § 5 pkt 1 wypłata pożyczki nastąpiła w części w zakresie kwoty 21 682,94 zł na rachunek o numerze (...), a także tytułem spłaty przedmiotowych kredytów. Na inne rachunki prowadzone w bankach (...) oraz (...) zostały przekazana e odpowiednio kwoty w wysokości 78 780,74 zł oraz 39 536,32 zł (dowód - umowa pożyczki nr (...) z dnia 30 kwietnia 2012 r - k. 16).

Zgodnie z § 6 umowy spłata pożyczki miała następować w ratach annuitetowych, zaś na dzień podpisania umowy wysokość raty kapitałowo-odsetkowej wynosiła kwotę 3.184,71 zł. O prognozowanej wysokości raty pozwany informował powoda w harmonogramie spłat doręczonym pożyczkobiorcy po wypłacie pożyczki. Powód był zobowiązany do spłaty rat w wysokości określanej przez pozwany bank w zawiadomieniach o wysokości raty spłaty pożyczki w przypadku pierwszej raty kapitałowo odsetkowej, ostatniej raty oraz w przypadku zmiany wysokości raty kapitałowo-odsetkowej, co wynikało z § 8 umowy ( dowód - umowa pożyczki nr (...) z dnia 30 kwietnia 2012 r – k.15-21 , zawiadomienie o wysokości pierwszej raty oraz zawiadomienia o zmianie wysokości rat – k. 191-217).

Zgodnie zaś z § 9.1 umowy należności z tytułu udzielonej pożyczki miały być rozliczane w ciężar rachunku o numerze (...) ( dowód - umowa pożyczki nr (...) z dnia 30 kwietnia 2012 r - k. 16).

Powód w początkowym okresie dokonywał w miarę regularnych spłat. Problemy z terminową spłatą pojawiły się w październiku 2013 r. - powód w terminie 30 października 2013 r. dokonał spłaty raty jedynie w wysokości 39,42 zł, spłata pozostałej części nastąpiła dopiero w dniu 15 listopada 2013 r. Powód nie dokonał terminowej spłaty również raty należnej za listopad 2013 r. i grudzień 2013 r. W styczniu dokonał spłaty zaległości, jednak w następnych miesiącach ponownie nie dokonywał terminowych spłat - raty były dokonywane po terminie płatności, w niepełnej wysokości, bądź wcale ( dowód – historia rachunku – k. 180-190).

W zawiadomieniu o zmianie wysokości raty wymaganej na dzień 30 kwietnia 2014 r. Bank poinformował o zaległości w kwocie 5,86 zł ( dowód – zawiadomienie – k. 214) , po czym zaległości w spłacie powiększały się i odpowiednio w kolejnych zawiadomieniach o wysokości raty wynosiły 3.060,75 zł, 6,144,92 zł i 9.258,61 zł. W zawiadomieniu o wysokości raty na dzień 30 lipca 2014 r. wyraźnie wskazano, iż kwota zobowiązań przeterminowanych, to kwota 9.258,61 zł i jako łączną kwotę do zapłaty wskazano 12.402,07 zł. (dowód – zawiadomienia – k. 215-217).

Brak spłaty zobowiązań finansowych był konsekwencją problemów finansowych związanych z prowadzeniem gospodarstwa, które było jedynym źródłem utrzymania powoda. Prowadzenie zaś gospodarstwa wiązało się z koniecznością posiadania gotówki, której w tym czasie brakowało powodowi. Na rosnące koszty utrzymania gospodarstwa wpływały m.in. innymi takie czynniki jak pogoda, cena żywca w kraju, która w tamtym czasie była tragiczna czy konieczność uzupełniani a czy naprawiania maszyn pracujących w gospodarstwie. Powyższe wpływało na brak regularności dochodów powoda (dowód – świadek S. Ł. – k. 312).

Pierwsze upomnienie datowane na dzień 13 grudnia 2013 r. zostało wysłane listem zwykłym w dniu 16 grudnia 2013 r. (k. 221), kolejne wezwanie z dnia 3 stycznia 2014 r. zostało nadane w dniu 6 stycznia 2014 r. (k.220). Następne wezwanie zostało skierowane pismem z dnia 3 maja 2014 r. Wezwanie do zapłaty nadano w dniu 6 maja 2014 r. (k. 219). Z uwagi na utrzymujące się zadłużenie przeterminowane, które na dzień 30 maja 2014 r. wynosiło 6.146,88 zł, pismem z dnia 30 maja 2014 r. wezwał powoda do zapłaty w terminie 7 dni oraz poinformował, że dalszy brak spłaty wymagalnego zadłużenia powiększy jego wysokość, a bezpośrednią konsekwencją prawną ewentualnego dalszego uchylania się od wykonywania zobowiązania wobec Banku będzie rozwiązanie Umowy w trybie wypowiedzenia. Ponadto Bank poinformował o przetwarzaniu danych również przez Biuro (...) S.A. stanowiących tajemnicę bankową po dniu wygaśnięcia zobowiązania. Równocześnie powód został powiadomiony, że dane zostaną umieszczone w Bankowym Rejestrze prowadzonym przez (...) Banków (...). Powód otrzymał wezwanie w dniu 3 czerwca 2014 r. ( dowód - wydruk historii korespondencji – k. 218-221, wezwanie do zapłaty z dnia 30 maja 2014 r. wraz z potwierdzeniem doręczenia – k.222 – 224).

Następnie pozwany z uwagi na brak spłaty zadłużenia przeterminowanego, zgodnie z postanowieniami Umowy pożyczki, pismem datowanym na dzień 3 lipca 2014 r. wypowiedział umowę z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia. Na dzień wypowiedzenia kwota zadłużenia przeterminowanego wynosiła kwotę 9.270,42 zł. Bank poinformował, że powyższą kwotę należy powiększyć o odsetki od zadłużenia przeterminowanego naliczane za każdy kolejny dzień zwłoki w spłacie oraz o kwotę kolejnych rat, które będą wymagalne w dniu dokonywania płatności. Powód otrzymał wypowiedzenie w dniu 8 lipca 2014 r. (dowód - wypowiedzenie umowy z dnia 3 lipca 2014 r. wraz z potwierdzeniem doręczenia – k. 225-227).

Powód po otrzymaniu ww. wypowiedzenia Umowy dokonał szeregu wpłat: 500,00 zł w dniu 21 lipca 2014 r., 5.050,00 zł w dniu 22 lipca 2014 r., 1.600,00 zł w dniu 23 lipca 2014 r., 2.300,00 zł w dniu 31 lipca 2014 r.

Niemniej na spłatę pożyczki z wpłaty w kwocie 500 zł z dnia 21 lipca 2014 r. została zaliczona kwota 428,03 zł. Kwota 71,97 zł została zaliczona na opłaty związane z prowadzeniem rachunku (strona 5 listy operacji). Pozostały wpłaty z dnia 22 lipca 2014 r. na kwotę 5.050,00 zł, z dnia 23 lipca 2014 r. na kwotę 1.600,00 zł oraz z dnia 31 lipca 2014 r. na kwotę 2.300 zł zostały zaliczone na poczet pożyczki. W konsekwencji w okresie wypowiedzenia dokonano wpłat na łączną kwotę 9.378,03 zł. Jednakże w okresie dokonywania przedmiotowych wpłat, w dniu 30 lipca 2014 r. zapadła data spłaty kolejnej raty kredytu, którą to ratę powód był również zobowiązany uregulować. O powyższym A. Ł. został poinformowany w zawiadomieniu o kolejnej racie wymagalnej na dzień 30 lipca 2014 r. oraz w treści wypowiedzenia, gdzie wyraźnie wskazano, że kwotę przeterminowanego zadłużenia należy powiększyć o zapłatę wymagalnej raty, która będzie wymagalna w dniu dokonywania płatności (dowód - podsumowanie historii spłat – k. 190).

Spłaty przedmiotowej raty (płatnej do 30 lipca 2014r.) powód dokonał w dniu 26 sierpnia 2014r., a wiec w okresie kiedy wypowiedzenie było już skuteczne.

Pomimo, że całe roszczenie stało się wymagalne w dniu 8 sierpnia 2014 r., a do całkowitej spłaty zadłużenia doszło dopiero w dniu 29 czerwca 2015 r. ( dowód - podsumowanie historii spłat – k. 190).

Środki finansowe na spłatę powyższego zobowiązania pochodziły ze sprzedaży dwóch działek, których właścicielem bądź współwłaścicielem był powód, a które to działki stanowiły główne źródło utrzymania powoda z związku z prowadzonym gospodarstwem rolnym. Jedna działka o powierzchni 1200 metrów kwadratowych została sprzedana za kwotę około 60 000 zł, druga większa za cenę około 80 000 zł. Pozostała cześć pożyczki została spłacona przez brata powoda S. Ł. (dowód – zeznania świadka S. Ł. – k. 312).

W okresie kiedy to powód dokonywał spłaty swojego zobowiązania wobec pozwanego banku (...) S.A zawarł kilka kolejnych umów pożyczek, z których środki tylko w niewielkim zakresie zostały przeznaczone na powyższą spłatę.

Powód zawarł umowę pożyczki z dnia 19 sierpnia 2014 r. z K. S., prowadzącym działalność gospodarczą K. S. na kwotę 46.650zł, zaś w okresie od dnia 19 sierpnia 2014 r. do 2 września 2014r. powód dokonał spłaty kredytu w dniu 26 sierpnia 2014 r w wysokości 3.100 zł i 14,01 zł. ponadto z załącznika nr 1 do Umowy Pożyczki S.-Ł. z dnia 19 sierpnia 2014r. – wniosku do pożyczki, jako cel pożyczki wskazano zakup maszyn rolniczych.

W dniu 16 września 2014 r. powód zawarł umowę pożyczki z (...) S.A. na kwotę 5.800 zł, zaś w dniu 16 września 2014 r. powód dokonał spłaty kredytu na kwotę 3.100 zł.

W dniu 27 kwietnia 2015 r. powód zawarł umowę pożyczki z A. K., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) na kwotę 72.240 zł, zaś w dniu 27 kwietnia 2015 r. na spłatę roszczenia wobec pozwanego zaliczono kwotę 24.994 zł, następnie w dniu 28 kwietnia 2015 r. kwotę 5.000 zł.

W dniu 15 maja 2015 r. zawarł umowę pożyczki z (...) S.A. na kwotę 5.000 zł, zaś w dniu 29 maja 2015 r. powód dokonała wobec pozwanego spłaty na kwotę 1.994,01 zł.

Kolejne zawierane przez powoda umowy pożyczki z dnia 11 stycznia 2016r., z dnia 17 sierpnia 2016 r. i z dnia 6 września 2016 r., powód zawarł już po dokonaniu spłaty wobec pozwanego banku, która to splata miała miejsce w dniu 29 czerwca 2015 roku.

Po dokonaniu wypowiedzenia umowy łączącej strony postępowania oraz w okresie dokonywania spłaty zobowiązania wobec pozwanego banku powód pismem z dnia 30 maja 2014 r. został poinformowany, że Bank przez Biuro Informacji Kredytowej będzie przetwarzać dane stanowiące tajemnicę bankową po dniu wygaśnięcia zobowiązania i że równocześnie dane umieszczone zostaną w systemie Bankowy Rejestr prowadzony przez (...) Banków (...). Powód został poinformowany, że przedmiotowe działania znajdują podstawę prawną w dyspozycjach ustawy Prawo Bankowe i nie wymagają zgody Klienta. Zwłoka w spłacie przez powoda względem pozwanego wynosiła ponad 60 dni. Zatem przesłanki do przetwarzania danych już po spłacie zobowiązania zostały spełnione.

Bank pismem z dnia 29 października 2015 r. wyjaśnił powodowi podstawę prawną przetwarzania danych osobowych po wygaśnięciu zobowiązania oraz poinformował o usunięciu danych z Bankowego Rejestru Dłużników. Potwierdził również swoje stanowisko pismem z dnia 25 kwietnia 2016 r. Pismem z dnia 6 września 2016 r., biorąc pod uwagę dalszą dobrą współpracę pomiędzy stronami (dokonanie przez A. Ł. zapłaty całości zobowiązania wobec pozwanego banku), przychylił się do wniosku i wydał pozytywną rekomendację co do zmiany wskaźnika przetwarzania danych w bazie (...) S.A jedynie do przetwarzania danych klienta do celów statystycznych ( dowód – korespondencja kierowana do powoda – k. 228 - 231).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody
z dokumentów złożonych do akt sprawy. Powyższe dokumenty Sąd uznał za pełnowartościowy dowód w sprawie i wiarygodny materiał dowodowy albowiem ich autentyczność i zawartość nie budzą wątpliwości. Nie były one również kwestionowane przez strony.

Podstawę ustaleń Sądu stanowiły również zeznania świadków S. Ł., które potwierdziły, że powód borykała się z problemami finansowymi związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego, jak również potwierdził fakt sprzedaży dwóch działek za kwotę około 140 000 zł i przeznaczania części środków z tychże sprzedaży na spłatę zobowiązania wobec pozwanego banku.

Odnośnie zeznań powoda, Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować je w części, w której powód potwierdził, że miał świadomość, że raty miały być regulowane do 30 dnia każdego miesiąca oraz, ze powód dysponował harmonogramem płatności oraz pisemnymi informacjami przesyłanymi przez pozwany bank w odniesieniu do wysokości tychże rat. W pozostałej części zeznań powód odnosił się do swojego subiektywnego przekonania o braku prawidłowości podejmowanych przez pozwany bank działań. Sąd nie dał wiary również twierdzeniom powoda jakoby pisma kierowane z pozwanego banku były niedokładne i wskazywały różne kwoty, co było dla powoda mylące. Powyższe twierdzenia powoda nie podważyły jednoznacznych informacji jakie były zawierane w pismach pozwanego banku (k. 214-217) w zakresie wysokości kwoty zobowiązań przeterminowanych, jak również w odniesieniu do numeru rachunku bankowego do spłaty kredytu/pożyczki.

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie zarówno w zakresie powództwa o zapłatę odszkodowania na podstawie art. 415 k.c oraz z 471 k.c, jak i o zapłatę zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych powoda na podstawie art. 448 kc w zw. z art. 23 i 24 k.c.

W toku niniejszego postępowania powód starał się wykazać, że w wyniku bezprawnych działań pozwanego banku została mu w sposób bezpodstawny wypowiedziana umowa pożyczki. Na wstępnym etapie postępowania powód kwestionował, jakoby pozwany dochował odpowiednich terminów do kierowania do powoda upomnień, wezwań do zapłaty, a następnie wypowiedzenia umowy, jak również, że w zakreślonym terminie 30 dni od daty wypowiedzenia umowy uregulowała całe wymagalne zadłużenie, a tym samym wypowiedzenie umowy należy traktować jako bezskuteczne.

Na kolejnym etapie postępowania powód starał się ponadto wykazać, że brak wymaganej przez pozwany bank spłaty wynikał z faktu kierowanie do niego przez bank pism, w których wskazywano błędne kwoty mające stanowić aktualne zadłużenie powoda co dezinformowało powoda i sprawiło, że nie miał on pełnej świadomości co do rzeczywistego stanu aktualnego zadłużenia względem pozwanego banku.

Niezależnie od przedstawionej obszernej argumentacji powództwa strona powodowa nie zdołała w ocenie Sądu podważyć skuteczności i prawidłowości wypowiedzenia przez bank umowy pożyczki nr (...) z dnia 30 kwietnia 2012r. W ocenie Sądu to powód swym działaniem polegającym na braku terminowego regulowania zobowiązań wobec pozwanego banku, a także braku spełnienia wszystkich warunków postanowionych powodowi w piśmie stanowiącym wypowiedzenie umowy (dokonanie spłaty całego wymagalnego zadłużenia) doprowadził do sytuacji w której zmuszony był do spłaty całkowitej kwoty zadłużenia.

W pierwszej kolejności wskazania wymaga, ż pozwany bank był w pełni uprawniony do wypowiedzenia A. Ł. umowy pożyczki. Zgodnie bowiem z zapisem § 19 ust. 1 Umowy, Bank może wypowiedzieć niniejszą Umową w całości lub w części jeżeli pożyczkobiorca utraci zdolność kredytową lub pożyczkobiorca nie zapłaci w terminie określonym w niniejszej Umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim wezwaniu Pożyczkobiorcy do spłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

Jak wynika z załączonej do akt sprawy dokumentacji w zawiadomieniu o zmianie wysokości raty wymaganej na dzień 30 kwietnia 2014 r. pozwany bank poinformował powoda o zaległości w kwocie 5,86 zł (k. 214) po czym zaległości w spłacie powiększały się i odpowiednio w kolejnych zawiadomieniach o wysokości raty wynosiły 3.060,75 zł (k. 215), 6,144,92 zł (k. 216) i 9.258,61 zł (k. 217).

Z uwagi na utrzymujące się zadłużenie przeterminowane, które na dzień 30 maja 2014 r. wynosiło 6.146,88 zł (a więc przewyższało wartość dwóch pełnych rat pożyczki wynoszącej w miesiącach poprzedzających 3 054,85 zł co dawało kwotę 6 109,70 zł (2x 3 054,85 zł = 6 109,70 zł) pismem z dnia 30 maja 2014 r. wezwał powoda do zapłaty w terminie 7 dni oraz poinformował, że dalszy brak spłaty wymagalnego zadłużenia powiększy jego wysokość, a bezpośrednią konsekwencją prawną ewentualnego dalszego uchylania się od wykonywania zobowiązania wobec Banku będzie rozwiązanie Umowy w trybie wypowiedzenia. W powyższym zakresie Sąd nie uwzględnił wyliczeń powoda, który starał się wykazać, że w dacie skierowania do niego wezwania do zapłaty zadłużenie nie opiewało na kwotę stanowiącą dwukrotność raty. Mając na uwadze powyższe Sąd stanął na stanowisku, że pozwany był w pełni uprawniony do dokonania kwestionowanego wypowiedzenia. Tym samym jego zachowanie było prawidłowe.

Pomimo skierowania do powoda powyższego wezwania nie uregulował on zobowiązań przeterminowanych we wskazywanej kwocie. W konsekwencji powodowi w dniu 8 lipca 2014r. zostało doręczone wypowiedzenie umowy sporządzone w dniu 3 lipca 2014r. (k. 225).

W treści wypowiedzenie umowy Bank poinformował, że z dniem upływu okresu wypowiedzenia umowa zostanie rozwiązana i powstanie obowiązek dokonania natychmiastowej spłaty całości zadłużenia wobec banku.

Ponadto, Bank wskazał że według stanu na dzień sporządzenia pisma to jest 3 lipca 2014 roku kwota zadłużenia przeterminowanego wynosi 9 270,42 zł.

Co więcej, Bank jednoznacznie wskazał, że powyższą kwotę powiększyć należy a odsetki od zadłużenia przeterminowanego naliczane za każdy kolejny dzień zwłoki w spłacie oraz o kwotę kolejnych rat które będą wymagalne w dniu dokonania płatności. Jako rachunek do spłaty zadłużenia wskazana rachunek o numerze (...).

W treści wypowiedzenia wskazano również że w przypadku nieuregulowania bądź uregulowania wymagalnego zadłużenia w niepełnej wysokości umowa zostanie rozwiązana a bank podejmie działania zmierzające do wyegzekwowania należnych roszczeń w ramach postępowania sądowego i egzekucyjnego.

Pomimo argumentacji strony powodowej podnoszonej w toku niniejszego postępowania przekaz powyższego pisma w odniesieniu co do kwoty zobowiązania, numeru rachunku bankowego, na który wpłata winna być dokonana, konieczności powiększenia wpłaty o kwotę kolejnych rat, które będą wymagalne w dniu dokonania płatności był jednoznaczny. W konsekwencji, argumentacja strony powodowej, która starała się niewiedzą bądź niezrozumieniem zawartych w piśmie oświadczeń pozwanego banku nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na marginesie wskazać należy, że w kolejnym zawiadomieniu o wysokości raty na dzień 30 lipca 2014 r. pozwany bank wskazał powodowi, iż kwota zobowiązań przeterminowanych, to kwota 9.258,61 zł i jako łączną kwotę do zapłaty wskazano 12.402,07 zł, która to kwota uwzględniała kolejną ratę wymagalną na dzień 30 lipca 2014r.

Tym bardziej tłumaczenie powoda, że do dnia 8 sierpnia 2014r. dokonał wpłaty kwoty około 10 000 zł, co w jego ocenie stanowiło spełnienie warunku do uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, nie zasługiwało na uwzględnie.

Kwestia braku spłaty całości zadłużenia była również podnoszona przez samego pozwanego, z którym powód kontaktował się celem wyjaśnienia swoich wątpliwości. Pozwany bank konsekwentnie potwierdzał wpłaty z dnia 22 lipca 2014 r. na kwotę 5.050,00 zł, z dnia 23 lipca 2014 r. na kwotę 1.600,00 zł oraz z dnia 31 lipca 2014 r. na kwotę 2.300 zł. i równie konsekwentnie podnosił, że powód całkowicie ignoruje fakt, że w dniu 30 lipca 2014 r. zapadła data spłaty kolejnej raty kredytu. W zawiadomieniu o kolejnej racie wymagalnej na dzień 30 lipca 2014 r. oraz w treści wypowiedzenia wyraźnie wskazano, że kwotę przeterminowanego zadłużenia należy powiększyć o zapłatę wymagalnej rat, która będzie wymagalna w dniu dokonywania płatności.

Mając na uwadze powyższe strona powodowa nie zdołał wykazać, że pozwany bank dopuścił się bezpodstawnego i bezprawnego wypowiedzenia umowy. Bank wypowiedział umowę zgodnie z zapisami łączącej strony umowy.

Wbrew twierdzeniom powoda pozwany bank nie uchybił obowiązującemu prawu, gdyż wezwał powoda do zapłaty zaległego zobowiązania, zakreślił mu termin 7 dni na spłatę długu. W związku z dalszym brakiem spłaty zadłużenia dokonał wypowiedzenia zachowując okres wypowiedzenia 30 dni. Działanie pozwanego pozostawało w zgodzie z ówcześnie obowiązującymi przepisami ustawy prawo bankowe i jej art. 75 który stanowił, że 1 . W przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu.

2. Termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni.

Co więcej, wypowiedzenie umowy pożyczki miało charakter warunkowy, tzn. tworzyło zarazem dla powoda możliwość doprowadzenia do kontynuacji stosunku kredytowego na dotychczasowych warunkach przy założeniu, że spłaci istniejące zadłużenie w pełnym zakresie. W ocenie Sądu udowodnione zostało, że umowa kredytu została wypowiedziana pismem banku z dnia 3 lipca 2014 r., przy czym z materiału sprawy nie wynika, iż powód dokonał spłaty całości zadłużenia w wyznaczonym terminie, o czym była już mowa we wcześniejszej części uzasadnienia. W dodatku warunkowe wypowiedzenie umowy, poprzedzone było odpowiednim wezwaniem pozwanej do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy.

W ocenie Sądu, dokonując wypowiedzenia umowy powodowy Bank SA skorzystał z zapisu umowy zawartej przez strony. Strony ustaliły jaki jest skutek niewywiązywania się z obowiązku spłaty rat przez kredytobiorcę. Zdaniem sądu spełnione zostały postanowienia umowy pozwalające dokonać wypowiedzenia.

Na marginesie wskazania wymaga fakt, że nawet jeśli bank nie dochował pełnej staranności w zakresie upływu terminów do kierowania do powoda kolejnych pism zawierających upomnienia i wezwania do zapłaty, to spełnione zostały warunki do wypowiedzenia umowy wskazane powyższej ( § 19 umowy). W związku z utrzymującym się zadłużeniem przekraczającym wartość pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności oraz po wezwaniu pożyczkobiorcy do spłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania pozwany bank był w pełni uprawniony do wypowiedzenia umowę kredytu.

Z powyższych względów powództwo powoda nie zasługiwał na uwzględnienie co do zasady. Ponadto, w ocenie Sadu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie również co do wskazywanej przez powoda wysokości.

Zdaniem powoda rzekome bezprawne wypowiedzenie umowy spowodowało jego znaczną szkodę majątkową. A to z uwagi na fakt, że w związku z wymagalnością całości zadłużenia, został zmuszony do posiłkowania się świadczeniami w tak zwanych parabankach. W kosztach związanych z pozyskaniem środków finansowych z pożyczek pozabankowych powód upatrywał szkody, której naprawienia dochodził od pozwanego banku.

Mając na uwadze, że odpowiedzialność dłużnika została ukształtowana na zasadzie winy i uzależniona jest od wystąpienia przesłanek odpowiedzialności, tj. szkody, którą poniósł wierzyciel, niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania na skutek okoliczności, za które dłużnik z mocy umowy lub ustawy ponosi odpowiedzialność oraz związku przyczynowego między faktem nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania a szkodą, to w sprawie niniejszej ciężar dowodu w powyższym zakresie spoczywał na powodzie.

W realiach sprawy niniejszej powód zaś nie tylko nie wykazał aby poniósł jakąkolwiek szkodę, ale też nie wykazał związku przyczynowego pomiędzy wypowiedzeniem umowy a doznaną szkodą. Pomimo złożonej dokumentacji mającej na celu potwierdzenie wysokości kosztów związanych z pozyskaniem środków finansowych z pożyczek pozabankowych powód nie wykazał, że zostały one poniesione w związku z sytuacją powstałą po wypowiedzeniu mu umowy przez pozwany bank.

Posiłkując się historią spłaty pożyczki i opierając na datach poszczególnych wpłat dokonywanych przez powoda po dacie wypowiedzenia umowy nie sposób przyjąć, aby całość kwot pochodzących z pożyczek pozabankowych, a nawet i znaczna część została wykorzystana na spłatę zobowiązania wobec pozwanego banku.

Jak zostało słusznie podniesione przez stronę pozwaną powód w okresie od dnia 19 sierpnia 2014 r. do dnia 6 września 2016 r. zaciągnął zobowiązania na kwotę prawie 147.000 zł, których koszt wyniósł 52.967,61 zł. mając na uwadze powyższa kwotę 147 000 zł nie sposób uznać, aby tak jak twierdzi powód , kwota pozostająca w związku z poniesieniem kosztów uzyskania tychże środków finansowych pozostawała w związku z zadłużeniem wskazana w wypowiedzeniu umowy z dnia 3 lipca 2014 r. które opiewało na kwotę. Co więcej, twierdzenia powoda jakoby środki z pożyczek pozabankowych pozostawały w sprzeczności z poczynionymi ustaleniami stanu faktycznego zgodnie z którymi powód, aby spłacić swe zobowiązania wobec pozwanego dokonał sprzedaży działek o łącznej wartości około 140 000 zł.

Mając na uwadze powyższe przyjąć należy, że powód nie wykazał, aby pozwany wyrządził jakąkolwiek szkodę oraz aby w tej kwestii istniał jakikolwiek związek przyczynowy. Co więcej, brak jest podstaw do obarczania powoda odpowiedzialnością i winą za trudna sytuacje finansową, w której znalazł się powód.

Odnosząc się do roszczenia powoda o zapłatę zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych powoda na podstawie art. 448 kc w zw. z art. 23 i 24 k.c. wskazać należy, że również i ona nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wskazał, że swoimi działaniami pozwany naruszył jej dobra osobiste w szczególności w postaci dobrego imienia, w związku z szykanami jakich doznał w miejscu zamieszkania w związku z utratą własności nieruchomości oraz w postaci prawa do wizerunku uczciwego kredytobiorcy.

Zgodnie z art. 23 k.c. i 24 k.c. dobra osobiste, w tym dobra oznaczone przez strony postępowania co do zasady podlegają ochronie prawnej.

Dokonując rozpoznania sprawy o ochronę dóbr osobistych w pierwszym rzędzie należało ocenić, czy i jakie dobra osobiste stron postępowania zostały naruszone. W tym zakresie stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywał na powodzie jako na podmiocie wywodzącym skutki prawne ze swoich twierdzeń. Zgodnie z art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka pozostają pod ochroną prawa cywilnego, a w myśl art. 24 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje cudzym działaniem zagrożone, może żądać zaniechania tego działania, chyba, że nie jest ono bezprawne, w razie dokonania naruszenia zaś może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w tym żeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści w odpowiedniej formie; na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Niewątpliwie dobra osobiste stanowią wartości niemajątkowe, wiążące się
z osobowością człowieka i uznawane powszechnie w społeczeństwie, są uznawanymi przez system prawny wartościami obejmującymi fizyczną i psychiczną integralność człowieka, jego indywidualność oraz godność i pozycję w społeczeństwie. Naturę i granice poszczególnych dóbr osobistych wyznaczają przeważające w danym społeczeństwie zapatrywania prawne, moralne i obyczajowe.

Dokonując więc oceny, czy nastąpiło naruszenie konkretnego dobra osobistego należy odnosić się do poglądów panujących w społeczeństwie, posługiwać się w tym celu abstrakcyjnym wzorcem „przeciętnego obywatela”, nie zaś odwoływać się do jednostkowych odczuć i ocen osoby pokrzywdzonej (zob. m.in. A. Szpunar, Ochrona dóbr osobistych, Warszawa 1979, s. 106, Z. Radwański, Prawo cywilne - część ogólna, Warszawa 1993, s. 121, a także wyroki SN z 11.03.1997 r., III CKN 33/97 oraz z 16.01.1976 r., II CR 692/75).

Uzasadniając roszczenie o zadośćuczynienie powód opierał się niezmiennie na powielonej argumentacji zaprezentowanej w odniesieniu do roszczenia o odszkodowanie. Jego podstawą miało być bezpodstawne i bezprawne wypowiedzenie łączącej umowy strony pożyczki. Jednakże opierając się na wcześniejszych rozważaniach, w wyniku których Sąd doszedł do przekonania, że działanie pozwanego było w pełni uzasadnione Sąd przyjął, że powództwo dotyczące naruszenia dóbr osobistych nie zostało wykazane. Swoim działaniem zgodnym z przepisami prawa i postanowieniami łączącej strony umowy pozwany bank nie doprowadził do naruszenia dóbr osobistych powoda.

Również niewykazane pozostały twierdzenia powoda jakoby pozwany bak swym działaniem doprowadził do bezpodstawnego dokonania wpisu zadłużenia powoda w Biurze Informacji Kredytowej.

Jak wynika z zapisów art. 105 a ust. 3 prawa bankowego Banki, instytucje oraz podmioty, o których mowa w ust. 1, mogą przetwarzać informacje stanowiące tajemnicę bankową i informacje udostępnione przez instytucje pożyczkowe oraz podmioty, o których mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, dotyczące osób fizycznych po wygaśnięciu zobowiązania wynikającego z umowy zawartej z bankiem, inną instytucją ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, instytucją pożyczkową lub podmiotem, o którym mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, bez zgody osoby, której informacje dotyczą, gdy osoba ta nie wykonała zobowiązania lub dopuściła się zwłoki powyżej 60 dni w spełnieniu świadczenia wynikającego z umowy zawartej z bankiem, inną instytucją ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, instytucją pożyczkową lub podmiotem, o którym mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, a po zaistnieniu tych okoliczności upłynęło co najmniej 30 dni od poinformowania tej osoby przez bank, inną instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, instytucję pożyczkową albo podmiot, o którym mowa w art. 59d ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, o zamiarze przetwarzania dotyczących jej tych informacji, bez jej zgody. Przetwarzanie informacji stanowiących tajemnicę bankową w takich przypadkach, może być wykonywane przez okres nie dłuższy niż 5 lat od dnia wygaśnięcia zobowiązania.

Mając na względzie poczynione ustalenia co do kwestii powstania zadłużenia przeterminowanego, jak również braku spłaty zobowiązania w wymaganym terminie , co stanowiło podstawę wypowiedzenia umowy, Sad stanął na stanowisku, że pozwany był w pełni uprawniony do zainicjowania dokonania powyższych wpisów.

Co więcej, przed ich dokonaniem powód pismem z dnia 30 maja 2014 r. został poinformowany, że Bank przez Biuro Informacji Kredytowej będzie przetwarzać dane stanowiące tajemnicę bankową po dniu wygaśnięcia zobowiązania i że równocześnie dane umieszczone zostaną w systemie Bankowy Rejestr prowadzony przez (...) Banków (...). Powód został poinformowany, że przedmiotowe działania znajdują podstawę prawną w dyspozycjach ustawy Prawo Bankowe i nie wymagają zgody Klienta. Zwłoka w spłacie przez powoda względem pozwanego wynosiła ponad 60 dni. Zatem przesłanki do przetwarzania danych już po spłacie zobowiązania zostały spełnione.

Następnie, pozwany bank pismem z dnia 29 października 2015 r. wyjaśnił powodowi podstawę prawną przetwarzania danych osobowych po wygaśnięciu zobowiązania oraz poinformował o usunięciu danych z Bankowego Rejestru Dłużników. Potwierdził również swoje stanowisko pismem z dnia 25 kwietnia 2016 r. Pismem z dnia 6 września 2016 r., biorąc pod uwagę dalszą dobrą współpracę pomiędzy stronami, przez którą w ocenie Sądu należało rozumieć spłatę całości zobowiązania do jego dochodzenia na drodze sądowej, przychylił się do wniosku i wydał pozytywną rekomendację co do zmiany wskaźnika przetwarzania danych w bazie (...) S.A jedynie do przetwarzania danych klienta do celów statystycznych.

Mając na względzie, że w ocenie Sądu nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powódki, za bezprzedmiotowe Sąd uznał rozważania dotyczące bezprawności zachowania pozwanego.

Z powyższych względów żądanie pozwu oddalono.

Powyższe znajduje swe przełożenie w regulacji kosztów procesu. Powód został obciążony obowiązkiem zwrotu kosztów procesu pozwanemu (art. 98 k.p.c.). Koszty procesu obejmują w niniejszym przypadku koszty zastępstwa procesowego (rozp. M. S. z r. par. 2 pkt. 6).