Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2024 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia del. Radosław Bartoszewski

Protokolant: Dawid Sulima

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2024 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Polskiego Funduszu Rozwoju Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko P. O.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego P. O. na rzecz powoda Polskiego Funduszu Rozwoju Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 197 371,31 zł (sto dziewięćdziesiąt siedem tysięcy trzysta siedemdziesiąt jeden złotych 31/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 185 263,25 zł (sto osiemdziesiąt pięć tysięcy dwieście sześćdziesiąt trzy złote 25/100 ) od dnia 13 października 2022 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego P. O. na rzecz powoda Polskiego Funduszu Rozwoju Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 15 286,00 zł (piętnaście tysięcy dwieście osiemdziesiąt sześć złotych 00/100 ) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5 400,00 zł (pięć tysięcy czterysta złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt XXVI GC 1077/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 marca 2023 roku (data stempla pocztowego k.61) Polski Fundusz Rozwoju Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego P. O., na rzecz strony powodowej, kwoty w wysokości 197.371,31 zł (słownie: sto dziewięćdziesiąt siedem tysięcy trzysta siedemdziesiąt jeden złotych 31/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od kwoty 185.263,25 zł, od dnia 13 października 2022 roku, do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 3 lipca 2020 roku zawarł ze stroną pozwaną, w ramach programu rządowego „Tarcza Finansowa Polskiego Funduszu Rozwoju dla Małych i Średnich Firm”, za pośrednictwem bankowości elektronicznej umowę subwencji finansowej nr (...), w ramach której PFR udzielił P. O. subwencji finansowej w kwocie 327.442,00 zł (słownie: trzysta dwadzieścia siedem tysięcy czterysta czterdzieści dwa złote). Pozwany był zobowiązany do zwrotu subwencji finansowej na warunkach ściśle określonych w umowie subwencji finansowej oraz decyzji z dnia 4 sierpnia 2021 roku w sprawie zwolnienia z obowiązku zwrotu subwencji finansowej wydanej przez PFR. Powód wywiązał się z postanowień umownych, przekazując odpowiednią kwotę na rachunek bankowy strony pozwanej, zgodnie z umową. PFR wezwał pozwanego do dobrowolnego uregulowania zadłużenia wraz z naliczonymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie, wysyłając na adres pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy , jednocześnie informując P. O. o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Powyższe nie spowodowało spłaty zaległości ani zawarcia umowy o restrukturyzację zadłużenia, dlatego pismem z dnia 3 marca 2022 roku powód wypowiedział wyżej wskazaną umowę subwencji finansowej. Pomimo podjęcia, przez Powoda, prób polubownego rozwiązania sporu przed skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego, wzywając stronę pozwaną do dobrowolnego uregulowania wymagalnej należności, nie doszło do spłaty zobowiązania. PFR wzięła pod uwagę wszystkie wpłaty dokonane ze strony pozwanej na poczet zwrotu subwencji finansowej, w związku z czym powód dochodzi spłaty pozostałej należności (pozew k. 3-5).

W dniu 5 lipca 2023 roku referendarz sądowy w Sądzie Okręgowym w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy w sprawie sygn. akt: XVI GNc 518/23, wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty k. 62).

W dniu 21 sierpnia 2023 roku do pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając tenże nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu podniósł zarzut braku wykazania przez powoda swojej legitymacji czynnej oraz braku wykazania przez powoda legitymacji biernej pozwanego. Powód nie przedstawił bowiem oryginałów ani nawet poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii dokumentów na których opiera swoje żądanie. Nie wykazał, że doręczył pozwanemu umowę, decyzję, regulamin i harmonogram. Podał, iż powództwo jest przedwczesne albowiem powód nie wykazał, że należycie prowadził działania windykacyjne oraz, że skutecznie wypowiedział umowę. Kwestionował umocowanie adw. M. D. do składania oświadczeń o wypowiedzeniu umowy oraz do wzywania do zapłaty. Pozwany złożył również ewentualny wniosek o rozłożenie świadczenia na raty w kwocie po 500,00 zł wskazując na swoją trudną sytuację majątkową spowodowaną przede wszystkim ograniczeniami w okresie pandemii COVID-19 i działaniem Gminy (...), która bezpodstawnie wstrzymała wypłatę należnego pozwanemu wysokiego wynagrodzenia w związku z umową o roboty budowlane, co miało zdestabilizować możliwość normalnego funkcjonowania firmy pozwanego, powodując znaczne straty w majątku (sprzeciw k. 69- 77).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 lipca 2020 r. doszło do zawarcia między Polskim Fundusze Rozwoju S.A. z siedzibą w W. a P. O. umowy subwencji finansowej nr (...) na mocy której P. O. otrzymał kwotę w wysokości 327 442 zł. Umowa została zawarta w ramach programu rządowego „Tarcza Finansowa Polskiego Funduszu Rozwoju dla Małych i Średnich Firm” za pośrednictwem bankowości elektronicznej.

Skala spadku obrotów gospodarczych (przychodów ze sprzedaży) przedsiębiorcy w miesiącu referencyjnym w porównaniu do poprzedniego miesiąca lub analogicznego miesiąca ubiegłego roku w związku z zakłóceniami w funkcjonowaniu gospodarki na skutek COVID-19: <75%;100%) została określona na 95% ( § 1 ust. 6 umowy). Przedsiębiorca oświadczył, że wielkość obrotów gospodarczych (przychodów ze sprzedaży) w 2019 roku wyniosła (...) PLN. ( § 1 ust. 8 umowy). Przedsiębiorca wnioskuje o subwencję finansową w kwocie: 327 442 zł. ( § 1 ust. 9 umowy).

Na warunkach określonych w umowie pozwany mógł wypłacić przedsiębiorcy subwencję finansową w ramach Programu Rządowego – Tarcza Finansowa Polskiego Funduszu Rozwoju dla Mikro, Małych i Średnich firm. Subwencja była wypłacana w PLN . Maksymalna wysokość subwencji finansowej dla przedsiębiorców będących mikro przedsiębiorcami obliczana była jako iloczyn liczby pracowników zatrudnionych przez przedsiębiorcę oraz bazowej kwoty subwencji finansowej ( § 2 ust. 1 i 2 umowy).

Zgodnie §3 ust. 2 umowy, otrzymana przez przedsiębiorcę będącego małym i średnim przedsiębiorcą subwencja finansowa podlega zwrotowi w przypadku:

1) zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej (w tym zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej) przez przedsiębiorcę lub otwarcia likwidacji przedsiębiorcy w jakimkolwiek czasie w ciągu 12 miesięcy od dnia przyznania subwencji finansowej w kwocie stanowiącej 100% wartości subwencji finansowej;

2) prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę w całym okresie 12 miesięcy od dnia przyznania subwencji finansowej:

a) w kwocie stanowiącej 25% wartości subwencji finansowej bezwarunkowo; oraz

b) w wysokości dodatkowo do 25% kwoty subwencji finansowej pomniejszonej o wykazaną przez przedsiębiorcę skumulowaną stratę gotówkową na sprzedaży w okresie 12 miesięcy licząc od pierwszego miesiąca, w którym przedsiębiorca odnotował stratę po 1 lutego 2020 r. lub od miesiąca, w którym udzielona została subwencja finansowa, rozumianej w zależności od formy działalności jako:

(A) dla przedsiębiorców prowadzących pełną rachunkowość gotówkową strata na sprzedaży to odzwierciedlona w rachunku wyników strata na sprzedaży netto z wyłączeniem w szczególności kosztów amortyzacji, rezerw i odpisów lub wyniku z przeszacowania lub sprzedaży aktywów,

(B) dla przedsiębiorców rozliczających się na podstawie księgi przychodów i rozchodów w kwocie wykazanej straty,

(C) dla przedsiębiorców rozliczających się na podstawie karty podatkowej lub na ryczałcie stratę na sprzedaży oblicza się jako skumulowany spadek przychodów, oraz

c) w wysokości do 25% kwoty subwencji finansowej w przypadku utrzymania średniej liczby pracowników (średnie zatrudnienie) w okresie 12 pełnych miesięcy kalendarzowych od końca miesiąca kalendarzowego poprzedzającego datę zawarcia niniejszej Umowy, w stosunku do średniego stanu zatrudnienia w 2019 r., obliczanego jako średnia z liczby pracowników na dzień 31 grudnia 2019 r. oraz 30 czerwca 2019 r, na poziomie:

(A) wyższym niż 100% - w wysokości dodatkowo 0% kwoty subwencji finansowej,

(B) od 50% do 100% - w wysokości dodatkowo od 0% do 25% kwoty subwencji finansowej proporcjonalnie do skali redukcji zatrudnienia, zgodnie z poniższym wzorem,

(C) niższym niż 50 % - w wysokości dodatkowo 25 % kwoty subwencji finansowej.

W wyjątkowych przypadkach, uwzględniając indywidualną sytuację przedsiębiorcy, PFR może podjąć decyzję o zmianie warunków zwrotu subwencji finansowej w odniesieniu do przedsiębiorcy, którego spadek przychodów ze sprzedaży wyniósł więcej niż 75% ( §3 ust. 3).

Decyzję o wysokości zwrotu subwencji finansowej podejmie PFR, na podstawie oświadczenia o rozliczeniu subwencji finansowej, złożonego przez przedsiębiorcę w terminie dziesięciu dni roboczych od upływu 12 miesięcy liczonych od dnia wypłaty subwencji finansowej przedsiębiorcy. Składając oświadczenie o rozliczeniu subwencji finansowej przedsiębiorca zobowiązany jest potwierdzić średnią liczbę pracowników w okresie pełnych 12 miesięcy od końca miesiąca poprzedzającego dzień zawarcia niniejszej Umowy. W przypadku niezłożenia przez przedsiębiorcę we wskazanym terminie oświadczenia o rozliczeniu subwencji finansowej przedsiębiorca będzie zobowiązany zwrócić subwencję finansową w całości ( §3 ust. 4 umowy).

Spłata subwencji finansowej rozpocznie się 13 miesiąca, licząc od pierwszego pełnego miesiąca od dnia wypłaty subwencji finansowej przedsiębiorcy. Kwota subwencji finansowej będzie spłacana w 24 równych miesięcznych ratach , zgodnie z udostępnionym harmonogramem spłaty ( §4 ust. 2 umowy).

W przypadku niespłacenia jakiejkolwiek raty subwencji finansowej lub jej części zgodnie z harmonogramem spłaty, naliczane będą odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia następującego po dniu wymagalności raty do dnia faktycznej jej zapłaty ( §5 ust. 1 umowy).

Opóźnienie w spłacie co najmniej dwóch rat może być podstawą natychmiastowego wypowiedzenia umowy przez PFR . Wypowiedzenie stanie się skuteczne w dniu udostępnienia przedsiębiorcy oświadczenia o wypowiedzeniu umowy w sposób pozwalający przedsiębiorcy zapoznać się z tym wypowiedzeniem ( §5 ust. 2 umowy), W przypadku wypowiedzenia umowy przedsiębiorca zobowiązany będzie zwrócić pozostałą do spłaty kwotę subwencji finansowej w terminie 14 dni roboczych od dnia wypowiedzenia umowy( §5 ust. 3 umowy).

Prawa i obowiązki PFR oraz przedsiębiorcy związane z wypłaconą subwencją finansową określone były także w regulaminie ubiegania się o udział w programie rządowym „Tarcza Finansowa Polskiego Funduszu Rozwoju dla Mikro, Małych i Średnich Firm”, który był dostępny pod wskazanym w umowie adresem internetowym wskazanym w umowie. Regulamin określał jedynie relacje PFR z przedsiębiorcą i nie stanowił źródła obowiązków dla banku. Przedsiębiorca oświadczył, że zapoznał się z regulaminem, rozumie go i akceptuje jego treść ( § 11 ust. 4 umowy )

(umowa k. 13-18v, regulamin k. 22-38, potwierdzenie wypłaty subwencji k. 21, zeznania pozwanego k. 174)

W dniu 3 lipca 2020 roku Polski Funduszu Rozwoju S.A. dokonał pozytywnej weryfikacji spełnienia przez P. O. warunków otrzymania subwencji finansowej określonych w umowie, oraz podjął decyzję o wypłacie subwencji finansowej w kwocie 327 442,00 zł, będącej całkowitą kwotą wnioskowaną przez przedsiębiorcę kwotą subwencji finansowej.

( decyzja, k. 19)

W dniu 4 sierpnia 2021 roku Polski Funduszu Rozwoju S.A. w związku z niezłożonym w wyznaczonym terminie oświadczeniem o rozliczeniu subwencji finansowej wydał decyzję w sprawie zwolnienia z obowiązku zwrotu subwencji finansowej, w której na podstawie dostępnych danych wyliczył zwolnienie z obowiązku zwrotu subwencji finansowej w wysokości 43%. Wartość zwolnienia z obowiązku zwrotu części subwencji finansowej wynosi 142 178,75 zł. Wartość subwencji finansowej pozostająca do spłaty wynosi 185 263,25 zł. Spłata subwencji miała odbywać się zgodnie z udostępnionym harmonogramem w 24 ratach.

(decyzja PFR z 04.08.2021 r. k. 20, harmonogram spłaty k. 20v)

W związku z brakiem płatności rat PFR zlecił podjęcie działań windykacyjnych spółce (...) sp. z o.o., która pismem z dnia 20 grudnia 2021 r. wezwała P. O. do spłaty zadłużenia w wysokości 23 378,34 zł do dnia 30 grudnia 2021 r.

(wezwanie do zapłaty k. 39, pełnomocnictwo k. 39)

Pismem z dnia 13 stycznia 2022 r. w związku z niedotrzymaniem warunków spłaty zadłużenia objętego umową subwencji finansowej PFR wezwał P. O. do natychmiastowego uregulowania zadłużenia , które na dzień wezwania wynosiło 31 250,97 zł w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania. Poinformował, że w przypadku nieuregulowania zobowiązań w wyznaczonym terminie PFR będzie przysługiwało uprawnienie do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym. Ponadto poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zobowiązania.

(wezwanie do zapłaty k. 42, potwierdzenie odbioru k. 43-43v)

W piśmie z dnia 3 marca 2022 r. w związku z niedotrzymaniem warunków spłaty zadłużenia objętego umową subwencji finansowej oraz nieuregulowaniem wymagalnych należności w terminie wskazanym w ostatecznym wezwaniu do zapłaty PFR wypowiedział umowę ze skutkiem natychmiastowym. W związku z powyższym wezwał do całkowitej kwoty zobowiązania w wysokości 186 225,06 zł w terminie 14 dni roboczych .

(wypowiedzenie umowy k. 44, pełnomocnictwo k. 45-45v, potwierdzenie odbioru k. 48-48v)

Pismem z dnia 01.08.2022 r. PFR wezwał P. O. do uregulowania zadłużenia z tytułu umowy subwencji finansowej, które na dzień 01.08.2022 r. wynosiło 192 940,01 zł w terminie 7 dni.

(wezwanie do zapłaty k. 49, śledzenie przesyłek k. 50)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, których prawdziwość nie budziła wątpliwości Sądu. Pozwany podnosząc zarzut braku poświadczenia za zgodność z oryginałem złożonych kopii dokumentów ograniczył się jedynie do gołosłownej negacji prawdziwości przedłożonych dokumentów, a tym samym nie zdołał skutecznie podważyć ich mocy dowodowej .

Zeznania pozwanego P. O. zostały uznane za wiarygodne w zakresie w jakim znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód wywodził swoje roszczenie z łączącej go z pozwanym umowy subwencji finansowej nr (...) z 3 lipca 2020 r. wskazując, że na podstawie § 5 w/w umowy żąda zwrotu części subwencji zgodnie z decyzją z dnia 04.08.2021 r. w sprawie zwolnienia z obowiązku zwrotu subwencji finansowej.

Pozwany podniósł zarzut braku wykazania przez powoda swojej legitymacji czynnej oraz braku wykazania przez powoda legitymacji biernej pozwanego wskazując, iż powód nie przedstawił oryginałów ani nawet poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii dokumentów na których opiera swoje żądanie oraz nie wykazał, że doręczył pozwanemu umowę, decyzję, regulamin i harmonogram. Podnosił również, iż powództwo jest przedwczesne albowiem powód nie wykazał, że należycie prowadził działania windykacyjne oraz, że skutecznie wypowiedział umowę. Pozwany nie kwestionował natomiast treści decyzji powoda z 04.08.2021 r. w sprawie zwolnienia z obowiązku zwrotu subwencji finansowej w której określona została wartość subwencji pozostająca do spłaty.

Podniesiony przez pozwanego zarzut braku wykazania legitymacji czynnej powoda oraz legitymacji biernej pozwanego jest bezzasadny.

Powód wykazał, że łączyła go pozwanym umowa subwencji finansowej nr (...) z dnia 3 lipca 2020 roku, zawarta w ramach programu rządowego „Tarcza Finansowa Polskiego Funduszu Rozwoju dla Małych i Średnich Firm”, w ramach której strona powodowa udzieliła stronie pozwanej subwencji finansowej w kwocie 327.442,00 zł .

Należy zauważyć, że przedmiotowa umowa została zawarta w formie elektronicznej, za pośrednictwem bankowego serwisu transakcyjnego w systemie bankowości internetowej (...) S.A., z wykorzystaniem narzędzi autoryzacyjnych udostępnionych pozwanemu przez (...) S.A. w ramach świadczenia na jej rzecz usług bankowości elektronicznej. Wniosek o udzielenie subwencji finansowej złożony został przez pozwanego w dniu 3 lipca 2020 roku za pośrednictwem systemu bankowości elektronicznej (...) S.A., na udostępnionym przez bank elektronicznym formularzu. Po wypełnieniu formularza wniosku o subwencję oraz jego podpisaniu przez pozwanego, z wykorzystaniem autoryzacji mobilnej, w bankowości elektronicznej została wygenerowana ww. umowa subwencji finansowej. Pozwany po zapoznaniu się z treścią umowy subwencji finansowej nr (...) oraz weryfikacją poprawności prowadzonych w niej danych, dokonał jej autoryzacji, tym samym potwierdzając zawarcie umowy subwencji. Umowa ta została opatrzona pieczęcią elektroniczną zawierającą dane banku i udostępniona pozwanemu do pobrania w formie dokumentu w bankowości elektronicznej (...) S.A. Brak podpisu pod umową subwencji nie może automatycznie świadczyć o tym, że między stronami nie doszło do jej zawarcia. Umowa subwencji finansowej nr (...) zawarta między stronami w dniu 3 lipca 2020 roku, w formie elektronicznej, była w pełni skutecznym źródłem stosunku zobowiązaniowego wiążącego strony.

PFR wywiązała się z postanowień umowy, przekazując odpowiednią kwotę na rachunek bankowy pozwanego, na co wskazuje potwierdzenie przelewu z dnia 26 kwietnia 2022 r, (k. 21). Pozwany w swoich zeznaniach potwierdził iż składał wniosek o przyznanie subwencji w formie elektronicznej oraz że otrzymał wnioskowaną kwotę subwencji.

Pozwany nie zdołał skutecznie podważyć mocy dowodowej przedstawionych przez powoda wydruków/kopii albowiem ograniczył się jedynie do gołosłownego zaprzeczenia prawdziwości tych dokumentów . Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że legitymacja czynna powoda oraz legitymacja bierna pozwanego nie budziły wątpliwości sądu.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut przedwczesności powództwa. Wbrew twierdzeniom pozwanego powód wykazał, że podejmował skutecznie działalności windykacyjne oraz, że skutecznie wypowiedział przedmiotową umowę. Powód przedłożył dowody w postaci kopii wezwań do zapłaty z 20.12.2021 r., 13.01.2022 r. , 01.08.2022 r. wraz potwierdzeniem ich doręczenia (k. 41-41v, k. 43-43v, k.50) oraz kopię pisma zwierającego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z 13.01.2022 r. wraz z potwierdzeniem doręczenia (k.48-48v). Pozwany w złożonych zeznaniach potwierdził, że podpisy na przedłożonych potwierdzeniach odbioru należały do niego oraz jego żony. Powód przedstawił również pełnomocnictwa dla osób które podpisały się pod wezwaniami do zapłaty oraz wypowiedzeniem umowy. Wbrew twierdzeniom pozwanego z pełnomocnictwa udzielonego adw. M. D. wynika wprost umocowanie do „wypowiadania umów subwencji finansowej”. Na marginesie należy wskazać, że powód poprzez swoje działania takie jak złożenie pozwu potwierdził wszystkie dotychczas podejmowane czynności windykacyjne . Pozwany podnosząc zarzut braku poświadczenia za zgodność z oryginałem złożonych kopii dokumentów ponownie ograniczył się jedynie do gołosłownej negacji prawdziwości przedłożonych dokumentów, a tym samym nie zdołał skutecznie podważyć ich mocy dowodowej .

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zachodziły przesłanki uzasadniające rozłożenie należności na raty. Wskazać należy, ze zgodnie z treścią art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. A zatem przepis art. 320 k.p.c. daje sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Jednakże ze względu na to, że powoduje dla wierzyciela negatywne konsekwencje, powinien być stosowany wyłącznie w szczególnych okolicznościach. Zastosowanie tego przepisu możliwe jest więc wtedy gdy wykonanie wyroku bez rozłożenia należności na raty byłoby niemożliwe bez ponoszenia przez dłużnika szczególnie istotnych reperkusji.

Formuła „sąd może” nie oznacza jednak żadnej dowolności poza wszelką kontrolą. O zastosowaniu tego przepisu decydować będą ustalenia sądu , w świetle których sąd uzna ,że są podstawy do tego ,że zostały spełnione niezbędne przesłanki. O rozłożeniu na raty decyduje nadto stan rzeczy w chwili orzekania.

Ustosunkowując się do powyższego wniosku pozwanego wskazać należy, iż strona pozwana w żaden sposób nie wykazała zasadności swojego żądania w tym zakresie. W ocenie tut. Sadu problemy finansowe pozwanej nie wpływają na zasadność i wymagalność roszczenia o zapłatę należności wynikającej z zawartej przez nią umowy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego brak jest również podstaw do stwierdzenia, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia ze szczególnie uzasadnionym wypadkiem w rozumieniu art. 320 k.p.c.

W ocenie sądu pozwany nie wykazał w sposób pełny jak aktualnie wygląda jego sytuacja ekonomiczna. Pozwany przedstawił jedynie wybiórczo dane, z których wynika, że posiadał zobowiązania z tytułu kredytów i pożyczek. Nie wykazał natomiast jak kształtowały się jego dochody w 2022 r. i 2023 r. tj. w czasie gdy ograniczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej spowodowane pandemią Covid – 19 były mniejsze. Pozwany zeznał, że „przetrwał pandemię” a jego sytuacja finansowa „być może na koniec roku (…) się poprawi”. Należy również podkreślić, że pozwany miał już możliwość zwrotu subwencji w ratach , czego jednak nie uczynił, ponadto nie próbował nawet złożyć wniosku o restrukturyzację zobowiązania, mimo że został pouczony o takim prawie.

Nie zachodzą zatem okoliczności, która uzasadniałaby rozłożenie należności na raty. Należy podkreślić, że pozwana posiadająca status przedsiębiorcy obowiązana jest podobnie jak inni przedsiębiorcy do wykonywania swoich zobowiązań i brak jest podstaw, aby traktować pozwaną w inny sposób niż innych przedsiębiorców tylko i wyłącznie z uwagi na problemy finansowe . Z racji prowadzonej przez pozwaną działalności nie można bowiem stawiać w pozycji uprzywilejowanej wobec innych podmiotów działających na rynku, na którym swoją działalność prowadzi także pozwany. Skoro zatem pozwany występuje także w obrocie gospodarczym z racji czego nie tylko ponosi ona wydatki ale też czerpie z tego również korzyści w formie przychodów, tak jak każdy przedsiębiorca jest on zatem zobowiązany do racjonalnego gospodarowania swoim majątkiem .

Mając powyższe na względzie oraz brak podstaw do rozłożenia dochodzonej należności na raty i tut. Sąd nie uwzględnił wniosku strony pozwanej.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania i uznając roszczenie dochodzone pozwem za udowodnione w całości, a zarzuty pozwanej za niezasadne, Sąd zasądził od pozwanej kwotę 197 371,31 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 185 263,25 zł od dnia 13 października 2022 r. do dnia zapłaty. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., przy czym strona pozwana nie kwestionowała żądania w zakresie odsetek.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Sąd obciążył stronę pozwaną, jako przegrywającą, kosztami procesu poniesionymi przez powódkę w wysokości 15 286,00 zł, na którą składały się: opłata od pozwu w niniejszej sprawie uiszczona w kwocie 9 869,00 zł, kwota 5 400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, ustalonego w oparciu o § 2 pkt. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) z późniejszymi zmianami w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa – z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Sędzia del. Radosław Bartoszewski

ZARZĄDZENIE

(...)

Sędzia del. Radosław Bartoszewski