Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Paweł Błasiak (del.)

Protokolant: Sekretarz Sądowy Mikołaj Perz

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2024 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. Z., K. C., E. C. i P. C.

przeciwko (...) sp. z o.o.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki E. C. i pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie

z dnia 28 września 2022 r., sygn. akt I C 1652/19

I.  oddala apelacje,

II.  wzajemnie znosi koszty procesu w instancji odwoławczej.

Sygn. akt XXVII Ca 16/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 listopada 2019r. powodowie E. C., K. C., P. C. i E. Z. wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...) sp. z o.o. po 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 28 września 2022 roku sygn. akt I C 1652/19 Sąd Rejonowy w Pruszkowie:

I.  zasądził od pozwanego (...) sp. z o.o. na rzecz powódki E. Z. 25.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 lutego 2020r. do dnia zapłaty,

II.  zasądził od pozwanego (...) sp. z o.o. na rzecz powódki K. C. 25.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 lutego 2020r. do dnia zapłaty,

III.  zasądził od pozwanego (...) sp. z o.o. na rzecz powódki E. C. 25.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 lutego 2020r. do dnia zapłaty,

IV.  zasądził od pozwanego (...) sp. z o.o. na rzecz powoda P. C. 25.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 lutego 2020r. do dnia zapłaty,

V.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

VI.  zasądził od pozwanego (...) sp. z o.o. na rzecz powódki E. Z. 21 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

VII.  zasądził od pozwanego (...) sp. z o.o. na rzecz powódki K. C. 171 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

VIII.  zasądził od pozwanego (...) sp. z o.o. na rzecz powódki E. C. 171 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

IX.  zasądził od pozwanego (...) sp. z o.o. na rzecz powoda P. C. 171 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

X.  nakazał pobrać od pozwanego (...) sp. z o.o. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Pruszkowie 4.669,65 zł tytułem nieopłaconych kosztów sądowych,

XI.  nie obciążył stron nieopłaconymi kosztami sądowymi w pozostałym zakresie.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany, zaskarżając rozstrzygniecie Sądu Rejonowego w części tj. co do punktów I-IV i VI-XI. Orzeczeniu Sądu I instancji zarzucił naruszenie: art. 24 k.c. w zw. z art. 144 k.c. w zw. z art. 445 k.c. w zw. z art. 362 k.c., art. 231 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z at. 278 k.p.c. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, przyznanie kosztów zastępstwa procesowego pełnomocnikowi pozwanego według norm przepisanych za obie instancje, obciążenie koszami procesu za obie instancje strony powodowej, względnie o przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Pruszkowie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygniecie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Apelację od wyroku złożyła także powódka E. C., zaskarżając go w punktach V, VII i VIII i zarzucając naruszenie art. 448 k.c. Powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki 50.000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 28 lutego 2020r. do dnia zapłaty. Wniosła także o zasądzenie zwrotu kosztów procesu od pozwanego za obie instancje.

Powódka E. C. wniosła o oddalenie apelacji pozwanego i zasądzenie od pozwanego kosztów procesu w instancji odwoławczej według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje jako bezzasadne podlegały oddaleniu.

Chybione okazały się zarzuty naruszenia art. 231 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z at. 278 k.p.c. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje za własne.

Sąd I instancji należycie przeprowadził postępowanie dowodowe, a ocena przeprowadzonych w sprawie dowodów odpowiada zasadom logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Wbrew zarzutom pozwanego słusznie Sąd Rejonowy oparł się na zeznaniach świadków M. B., A. M., G. Z., a także na przesłuchaniu powodów. Ich depozycje były bowiem jasne, korespondowały ze sobą wzajemnie jak i z innymi dowodami uznanymi za wiarygodne, szczególnie z dowodem z oględzin i dokumentami. Należy zauważyć, że z dowodu z oględzin przeprowadzonego już po dokonanych przez pozwanego modyfikacjach myjni skutkujących obniżeniem emitowanego przez nią poziomu hałasu, wynika że na posesji powodów nadal słyszalny jest dźwięk mytych aut, nawet gdy mycie odbywa się tylko na jednym stanowisku. Nadto z dokumentów sporządzonych przez organy ochrony środowiska wynika, że w sierpniu 2018r. stwierdzono hałas generowany przez myjnię, który przekraczał obowiązujące normy o 7,6 dB i taki stan trwał do czerwca 2019r. Sąd I Instancji w należyty sposób uzasadnił w jakim zakresie nie dał wiary dowodom z zeznań świadków W. M., L. K. i przesłuchaniu pozwanego. Wbrew zarzutom pozowanego ten sąd nie odmówił wiarygodności zeznaniom świadka D. N., choć należy zauważyć, że jego zeznania miały drugorzędne znaczenie dla ustalenia istotnych dla orzekania w sprawie faktów. Dokonana zatem przez Sąd Rejonowy ocena przeprowadzonych dowodów pozostaje pod ochroną art. 233 § 1 k.p.c., a zarzuty pozwanego w tym zakresie są zwykłą polemiką. Pozwany spośród przeprowadzonych w sprawie dowodów, wybiera bowiem bezkrytycznie te, z których wynikają dla niego korzystne wnioski, a w sposób gołosłowny deprecjonuje inne dowody (zeznania świadków M. B., A. M., G. Z., przesłuchanie powodów) albo w ogóle je pomija (dowód z oględzin, dokumenty sporządzone przez organy ochrony środowiska). Podnoszona przez pozwanego okoliczność, że powodowie nie zawiadomili skutecznie pozwanego tj. prezesa zarządu pozwanego przed wytoczeniem powództwa o zastrzeżeniach co do funkcjonowania myjni, nie miała znaczenia dla orzekania w sprawie, w tym dla stwierdzenia zakłóceń generowanych przez myjnię. Chybiony jest zarzut pozwanego, że Sąd I Instancji nie ustalił okresu, w którym myjnia zakłócała korzystanie z nieruchomości powodów ponad przeciętną miarę. Bowiem z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że okres te trwał od czasu powstania myjni do chwili zaprzestania naliczania kary z tego tytułu tj. do 26 czerwca 2019r. W sprawie nie było potrzeby przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego na okoliczność natężenia hałasu generowanego przez myjnie, gdyż dowód ten mógłby co najwyżej określić poziom hałasu na chwilę sporządzania opinii, czyli już po okresie, za który powodowie domagali się zadośćuczynienia i po modyfikacjach dokonanych przez pozwanego w funkcjonowaniu myjni, które obniżyły poziom hałasu.

Chybiony jest zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. poprzez sporządzenie uzasadnienia uniemożlwiającego prześledzenie rozumowania sądu. Pomijając fakt, że przepis ten nie określa elementów uzasadnienia, a czyni to art. 327 § 1 ¹ k.p.c., należy zauważyć że uzasadnienie Sądu Rejonowego zawiera wszystkie elementy wskazane przez ten ostatni przepis. Sąd ten wskazał fakty, które uznał za udowodnione i na jakich dowodach się oparł, a jakie pominął, wskazując powody ich pominięcia. Uzasadnienie wyroku zawiera wyczerpujące wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Tak sporządzone uzasadnienie umożliwia prześledzenie toku rozumowania Sądu I Instancji i przez to merytoryczną kontrolę przez Sąd Okręgowy wydanego wyroku.

Nieuzasadnione są zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 24 k.c. w zw. z art. 144 k.c. w zw. z art. 445 k.c. w zw. z art. 362 k.c., podniesione przez pozwanego i art. 448 k.c. zarzucone przez powódkę E. C.. Jak wynika z prawidłowo ustalonego przez Sąd I Instancji stanu faktycznego, hałas generowany przez myjnię prowadzoną przez pozwanego był uciążliwy dla powodów, którzy zamieszkiwali nieruchomość sąsiadującą z myjnią. Nie mogli oni przez to używać ogrodu, a nawet przebywając w domu przy zamkniętych okna i drzwiach hałas był słyszalny. Podkreślić przy tym należy, że myjnia urządzona była na terenie zabudowanym domami jednorodzinnymi i początkowo działała 7 dni w tygodniu przez całą dobę. Hałas generowany przez myjnię, który przekraczał obowiązujące normy o 7,6 dB trwał do czerwca 2019r. Stąd należało uznać, że zachowanie pozwanego wypełniało dyspozycję przepisu art. 144 k.c. Podkreślić należy, że nawet prowadzenie działalności w sposób zgodny z przepisami prawa administracyjnego nie wyklucza odpowiedzialności na podstawie przepisów prawa cywilnego, w tym art. 144 k.c. Naruszenie tego przepisu przez pozwanego, doprowadziło do naruszenia dóbr osobistych powodów w postaci nietykalności mieszkania (art. 23 k.c.), gdyż nie mogli oni korzystać z niego w sposób swobodny. Dlatego powodowie na mocy art. 448 k.c. mogli domagać się zadośćuczynienia za naruszenie tego dobra osobistego. Sąd Rejonowy nie mógł naruszyć art. 445 k.c., gdyż tego przepisu nie zastosował z uwagi na brak wykazania przez powodów uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia. Przyznana powodom kwota po 25.000 zł jest adekwatna do doznanej przez nich krzywdy. Słusznie Sąd I instancji wziął pod uwagę fakt, że: doszło do naruszenia tylko jednego dobra osobistego powodów, ale mającego charakter podstawowy; naruszenie było długotrwałe i o dużej częstotliwości; pozwany z czasem dokonał czynności, które zmniejszyły hałas (przebudował myjnię, ograniczył czas jej działania); powodowie nie zgodzili się na postawienie przez pozwanego płotu z paneli akustycznych, co też przeczy zarzutowi pozwanego, że Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę przyczynienia się powodów do szkody i naruszył art. 362 k.c.

O odsetkach zasadnie Sąd I Instancji rozstrzygnął na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. zasądzając je od daty wezwania pozwanego do spełnienia roszczenia, co nastąpiło z chwilą doręczenia mu pozwu.

Roszczenie powodów nie uległo przedawnieniu, gdyż dotyczy okresu od 1 października 2015r. do dnia 3 listopada 2019r. Wedle twierdzeń pozwu w tym okresie utrzymywał się stan bezprawnych immisji pozwanego, skutkujących naruszeniem ich dóbr osobistych. Zatem początek biegu przedawnienia z art. 442 ¹ § 1 k.c., przewidującego termin 3 lat, należy liczyć od daty ustania tego stanu, będącego źródłem szkody, czyli od 3 listopada 2019r., który w dacie wniesienia pozwu tj. 4 listopada 2019r. nie upłynął.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej orzeczono na mocy art. 100 k.p.c. wzajemnie je znosząc, gdyż zarówno pozwany jak i powódka E. C. ponieśli takie same koszty procesu w instancji odwoławczej i w równym zakresie przegrały sprawę (powódka przegrała sprawę w zakresie żądanej dodatkowo kwoty 25.000 zł, a pozwany w zakresie zasądzonej na jej rzecz kwoty 25.000 zł przez Sąd I instancji).