Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Protokolant:

SSO Ewa Kiper Kamila Jankowska

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w W.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 4 sierpnia 2017 r., sygn. akt II C 145/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

Sygnatura akt XXVII Ca 417/18

UZASADNIENIE

Transkrypcja wygłoszonego uzasadnienia wyroku z dnia 21 czerwca 2018 r.

Pozwem złożonym w dniu 15 grudnia 2016 roku w niniejszej sprawie oraz w sprawie o sygnaturze II C 346/17 i 147/17 (...) Spółka z o.o. w W. wnosiła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółka z o.o. w W. kwot w wysokości po 400 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 września 2016 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za opóźniony lot, a także domagała się zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany nie uznał powództwa i wnosił o ich oddalenie. Wyrokiem z 4 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę z tytułu nabycia wierzytelności od trzech osób po 400 euro z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych za okres od dnia 2 września 2016 roku do dnia zapłaty oraz po 947 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Od powyższego orzeczenia pozwany wniósł apelację, zaskarżając je w całości oraz zarzucając naruszenie artykułów 5, 6, 7 Rozporządzenia numer 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z 11 lutego 2004 roku, artykuł 353(1) w związku z artykułem 58 k.c., 384 k.c., 385(1) k.c., 385(3) k.c., artykuł 510 paragraf 2 k.c., artykuł 509 k.c., artykuł 58 k.c., artykuł 511 k.c. oraz 74 i 78 k.c., artykuł 56 k.c. i artykuł 5, 6 i 7 Rozporządzenia, artykuł 316 k.p.c., 227 k.p.c., artykuł 228 k.p.c., 229 k.p.c., 230 k.p.c., 232 k.p.c. i 233 k.p.c., artykuł 65 paragraf 2 k.c. Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów związanych z naruszeniem artykułu 233 paragraf 1 k.p.c. wskazać należy, iż Sąd Okręgowy w całości podzielił i przyjął za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy. W ocenie Sądu Okręgowego skarżąca nie wykazała, aby ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny był sprzeczny z zasadami logiki czy doświadczenia życiowego, jak również że przy rozważeniu okoliczności sprawy Sąd pominął część materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podzielił w całości rozważania prawne wywiedzione przez Sąd Rejonowy na gruncie prawidłowo ustalonych okoliczności faktycznych. W szczególności Sąd Okręgowy uznał, że doszło do skutecznego zawarcia umowy cesji między powodem (...) Spółka z o.o. a A. M., M. M. i K. K.. Nie można podzielić zarzutów pozwanej dotyczących nieważności umowy z uwagi na charakter wierzytelności będących przedmiotem tej cesji. Tutaj Sąd Okręgowy w całości podzielił szerokie rozważania Sądu Rejonowego na temat charakteru roszczenia oraz dopuszczalności cesji i z tych względów nie znalazł jakiejś argumentacji, aby wystąpić z tym pytaniem prawnym do Sądu Najwyższego. Zgodnie z artykułem 509 paragraf 1 k.c. - wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W ocenie Sądu Okręgowego niewątpliwie roszczenie odszkodowawcze powodów jest wierzytelnością stanowiącą prawo majątkowe. Ustawodawca w przepisie artykułu 509 paragraf 1 k.c. wprowadził bardziej generalną zasadę, iż zmiana wierzyciela bez zgody dłużnika jest dopuszczalna, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie lub właściwości zobowiązania. Ani Kodeks cywilny, ani rozporządzenie numer 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku nie wprowadzają żadnych ograniczeń co do możliwości zbywania roszczeń i odszkodowania za opóźniony czy odwołany lot. Tym samym przedmiot roszczeń poprzedników prawnych powoda względem pozwanego należy uznać za dopuszczalny. Ponadto charakter zobowiązań nie stoi na przeszkodzie do dokonania przelewu. Stanowi ono roszczenie z tytułu nienależytego wykonania umowy, a nie z tytułu deliktu. W przedmiotowej sprawie oczywistym jest że wierzytelność ma charakter pieniężny i bez znaczenia jest dla tej wierzytelności i jej wysokości czy zostanie zbyta czy nie. Wysokość odszkodowania nie zależy bowiem od rozmiaru szkody i ma stałą wysokość uzależnioną od długości opóźnionego czy odwołanego lotu. Zarzuty zawarte w apelacji w znacznej części dotyczyły klauzul niedozwolonych zawartych, według pozwanych, w postanowieniach umowy przelewu między powodem a podróżującymi. W tym miejscu podkreślić należy, że co prawda dłużnik może kwestionować ważność umowy przelewu i nazbyt daleko idące się stwierdzenia jakoby przysługiwały mu również zarzuty dotyczące abuzywności postanowień umowy, której nie jest stroną. Zauważyć bowiem należy, że przepisy dotyczące klauzul niedozwolonych służyć mają ochronie konsumenta, a nie nabywcy wierzytelności. Zwrócić należy również uwagę, że zgodnie z artykułem 509 k.c. - wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgodnie z artykułem 511 - jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Zestawienie tych przepisów wynika, że na zawarcie umowy przelewu nie jest wymagana forma pisemna. W szczególności w brzmieniu artykułu 511 nie pozostawia wątpliwości, że w przypadku wierzytelności stwierdzonych pismem obowiązek stwierdzenia przelewu pismem nie został zastrzeżony pod rygorem nieważności, a jedynie dla celów dowodowych.

Niezależnie od powyższego nie można podzielić poglądu skarżącej jakoby wierzytelność pasażera w postaci odszkodowania za opóźniony lot była w ogóle stwierdzona pismem. Jak wskazał słusznie Sąd Rejonowy nie można uznać, aby pismo zawierające umowy bądź inne pismo stwierdzające, że umowa przewozu była zawarta stwierdzało, że przewoźnik jest zobowiązany zapłacić pasażerowi odszkodowanie za odwołanie lub opóźnienie lotu. Przyczyny te nie powstają na skutek zawarcia wyżej wymienionych umów, ale na skutek zaistnienia określonych zdarzeń faktycznych wskazanych w Rozporządzeniu numer 261/2004. W związku z tym nie można uznać, aby były one stwierdzone pismem przed zaistnieniem zdarzeń w postaci odwołania lub opóźnienia lotu. Ponadto zauważyć należy, że do pozwu zostały załączone oświadczenia pasażerów potwierdzające zbycie wierzytelności na rzecz powodowej spółki. W tym kontekście nieuprawnione wydaje się również twierdzenie strony pozwanej, że umowa między powodem a pasażerem nie przenosiła w sposób jednoznaczny wierzytelności i ryzyka z nią związanego na powoda i nie uprawnia pasażera do ściśle określonej ceny za wierzytelności i z tego względu z powodu braku określenia kauzy wymaganej dla umowy cesji nie doszło do skutecznego przeniesienia wierzytelności. Nie ulega wątpliwości, że przedmiotowa umowa przelewu zawierała klauzulę w postaci woli sprzedaży wierzytelności. Nieuzasadnione były również twierdzenia pozwanej, że wolą stron nie było dokonanie przelewu wierzytelności i Sąd I instancji dopuścił się naruszenia prawa materialnego w postaci artykułu 65 paragraf 2 k.c. Sąd Okręgowy podzielił w tym zakresie stanowisko przywołane przez Sąd Rejonowy, zgodnie z którym w sytuacji gdy obie strony zgodnie twierdzą, że doszło do przelewu wierzytelności i obie strony miały taki zamiar i cel umowy na względzie, zbędne wydają się rozważania i dokonywanie wykładni oświadczeń woli w tym przedmiocie. Sama subiektywna ocena pozwanej oraz zarzuty dotyczące treści tej umowy nie mogą zaś prowadzić do zakwestionowania wykładni oświadczeń woli stron umowy cesji.

Z tych względów na podstawie artykułu 385 k.p.c. Sąd oddalił apelację, orzekając o kosztach postępowania na podstawie artykułu 98 k.p.c. oraz artykułu 102 k.p.c., ustalając wynagrodzenie tak jak od jednej sprawy.