Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny – Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:

SSO Grzegorz Tyliński

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2018 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. G. (1), D. D., E. S., R. D., E. W., K. D., M. M., A. W. (1), I. H., M. H., P. A., M. G. (2), R. F., J. K.

przeciwko (...) Polska A.S. z siedzibą w P.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II C 2953/16

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od M. G. (1), D. D., E. S., R. D., E. W., K. D., M. M., A. W. (1), I. H., M. H., P. A., M. G. (2), R. F., J. K. na rzecz (...) a.s. w P. kwoty po 120,00 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

SSO Grzegorz Tyliński

Sygn. akt XXVII Ca 496/18

UZASADNIENIE

Z uwagi, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ograniczono uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzuty podniesione przez powodów w apelacji nie mogły odnieść zamierzonego skutku. Zasadnie bowiem Sąd Rejonowy oddalił powództwa ze względu na podniesiony zarzut przedawnienia. Sąd Okręgowy podziela rozważania poczynione przez Sąd Rejonowy w tej kwestii.

Należy wskazać, iż w dniu 17 marca 2017 r. Sąd Najwyższy rozstrzygając pytanie prawne zadane przez Sąd Okręgowy w Warszawie podjął uchwałę, stwierdzając, że,, roszczenie o odszkodowanie przewidziane w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, przedawnia się w terminie rocznym na podstawie art. 778 k.c. (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2017 r., sygn. akt III CZP 111/16). W świetle powyższego, podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie przez stronę powodową uznać należało za zasadny.

Powodowie dochodzili odszkodowania za opóźnienie lotu, który miał miejsce w dniu 30 sierpnia 2015 r. Natomiast, z powództwem o jego zasądzenie powodowie wystąpili kolejno w dniach 24 października 2016 r. oraz 3 kwietnia 2017 r., a zatem po upływie jednego roku. Mając na uwadze, że zgodnie z najnowszym stanowiskiem Sądu Najwyższego roszczenia tego typu ulegają przedawnieniu stosownie do regulacji art. 778 k. c. z upływem roku od dnia wykonania przewozu - które Sąd Okręgowy w tym składzie w pełni podziela i prezentował jeszcze przed datą wyżej przytoczonej uchwały - roszczenie nie mogło zostać uwzględnione z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia.

Skoro zarzut przedawnienia okazał się zasadny, brak było podstaw do oceny roszczenia co do zasady i wysokości. Dlatego też Sąd Okręgowy nie widzi potrzeby odnoszenia się do zarzutów apelacji dotyczących oddalenia powództw przez Sąd Rejonowy ze względu na ich nieudowodnienie.

Odnosząc się natomiast do zarzutu nieuwzględnienia przez Sąd Rejonowy oświadczenia pozwanej w przedmiocie zrzeczenia się zarzutu przedawnienia, należy wskazać, że brak jest w aktach sprawy takiego oświadczenia. Owszem w toku postępowania strona powodowa zaspokoiła roszczenia dochodzone pozwem wobec niektórych powodów, niemniej jednak taką czynność można poczytywać jako uznanie roszczenia przez pozwaną, nie zaś za zrzeczenie się zarzutu przedawnienia. Zrzeczenie się zarzutu przedawnienia jest szczególnym, osobistym uprawnieniem dłużnika, w wyniku którego w drodze jednostronnej czynności prawnej dochodzi do przekształcenia zobowiązania niezupełnego ponownie w zupełne. To właśnie z uwagi na te daleko idące skutki prawne działania dłużnika muszą być niewątpliwe. Takie oświadczenie powinno być złożone w taki sposób, aby nie budził wątpliwości zamiar strony je składającej. Wskazać także należy, iż w wyroku z dnia 7 listopada 2007 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie (sygn. VI ACa 826/2007) wskazał, iż oświadczenie o uznaniu długu, złożone po upływie terminu przedawnienia nie wywiera żadnych skutków prawnych, w tym nie powoduje, że termin przedawnienia biegnie na nowo. W niniejszej sprawie oświadczenie takie pozwana spółka złożyła dopiero dnia 3 maja 2017 r., a więc już po upływie terminu przedawnienia. Zwrócić też należy uwagę, iż zrzeczenie się korzystania z zarzutu przedawnienia musi być wyrażone w sposób niewątpliwy. Sam fakt spełnienia świadczenia, który może wynikać z różnych pobudek (obawa o ewentualne naliczanie odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia, konieczność uniknięcia sankcji administracyjnej i in.), nie może jednoznacznie przesądzać o zrzeczeniu się przez uprawnionego z takiego zarzutu.

Z tych względów zarzuty apelacji dotyczące tej kwestii należało uznać za bezzasadne.

W konsekwencji powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oraz art. 386 § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

W przedmiocie kosztów postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 102 k. p. c. W tym miejscu zauważyć należy, iż wobec połączenia spraw z tytułu opóźnienia tego samego lotu realizowanego przez pozwaną linię lotniczą, uzasadnionym było uznanie ich za współuczestników formalnych, dla których osobno winno zostać naliczone wynagrodzenie reprezentującego ich pełnomocnika. Jednak, podzielając pogląd Sądu Najwyższego (vide: uchwała SN z dn. 10 lipca 2015 r., sygn. akt III CZP 29/15; postanowienie SN z dn. 26 stycznia 2011 r., sygn. akt IV CZ 99/10), Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż zasadnym będzie obniżenie tego kosztu tak, aby suma wynagrodzenia pełnomocnika zasądzona na rzecz każdego z powodów połączonych sprawy stanowiła nie stanowiła połowy kwoty dochodzonego roszczenia każdej z połączonych spraw, nie można było pominąć szczególnej okoliczności, jaką była zbieżność stanów faktycznych i prawnych oraz nakład pracy pełnomocnika uzasadniający obniżenia stawki zastępstwa procesowego. Sąd Okręgowy zasądził zatem na rzecz pozwanej zasądził od M. G. (1), D. D., E. S., R. D., E. W., K. D., M. M., A. W. (2), I. H., M. H., P. A., M. G. (2), R. F., J. K. kwoty po 120 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.