Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Joanna Staszewska

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2018 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa N. G. i M. G.

przeciwko (...)A.S. w P.

o zapłatę

na skutek apelacji powódek

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 28 września 2017 roku, sygn. akt II C 2968/16

1.  oddala apelację;

2.  nie obciąża powódek kosztami postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt XXVII Ca 633/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 września 2017 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie umorzył postępowania co do kwot 394,86 euro, oddalił powództwa w pozostałym zakresie oraz orzekł o kosztach postępowania.

Od powyższego wyroku powódki wywiodły apelację, zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie pkt. 3 i 4.

Skarżące zarzuciły Sądowi Rejonowemu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 117 § 2 k.c., art. 118 k.c., art. 778 k.c. oraz prawa procesowego, tj. art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c. oraz art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c.

Wobec powyższych zarzutów skarżące wniosły o zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa co do kwot 119,23 euro oraz o orzeczenie o kosztach postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Z uwagi, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ograniczono uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu.

Ustalenia faktyczne Sądu I instancji poczynione zostały prawidłowo, na podstawie właściwie ocenionego materiału dowodowego, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Z tego względu Sąd Okręgowy podziela je w całości i przyjmuje za własne.

Jak podkreśla się w orzecznictwie i doktrynie procesu cywilnego, normy swobodnej oceny dowodów wyznaczane są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/99, OSNAiPUS 2000/17/655). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, niepubl.).

Wbrew twierdzeniom apelacji, dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów odpowiadała zasadom swobodnej oceny dowodów, w szczególności uwzględniając zasady doświadczenia życiowego i wskazania wiedzy i logicznego rozumowania, podlega zatem ochronie art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wiarygodność i moc dowodów na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W tych okolicznościach zarzut naruszenia powyższego przepisu należało uznać za chybiony.

W przedmiotowej sprawie powódki cofnęły pozwy co do dochodzonych kwot 394,86 euro z uwagi na spełnienie części świadczenia przez pozwaną. Jednocześnie powódki wniosły o dalsze zasądzenie na ich rzecz kwot po 138,54 euro wraz z ustawowymi odsetkami – ponosząc, że pozwany spełniając świadczenie w części zrzekł się zarzutu przedawnienia.

Z powyższym stanowiskiem powódek nie sposób się zgodzić. Wskazać należy na trafne spostrzeżenie Sądu Najwyższego zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 lipca 2004 r. (V CK 620/03, Legalis), zgodnie z którym nie sposób uznać za zrzeczenie się zarzutu przedawnienia każdego zachowania się dłużnika zmierzającego do zaspokojenia roszczenia, np. zapłacenie odsetek. Tylko wówczas można przyjąć dorozumiane oświadczenie woli dłużnika o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia, gdy jego zamiar zrzeczenia się zarzutu przedawnienia wynika w sposób niewątpliwy z towarzyszących temu oświadczeniu okoliczności. Nie należy pochopnie przyznawać waloru zrzeczenia się zarzutu przedawnienia zachowaniom dłużnika, które mogą być wytłumaczone w inny sposób. W szczególności częściowe spełnienie roszczenia nie może być uznane za zrzeczenie się zarzutu przedawnienia, gdyż dłużnik mimo przedawnienia pozostaje nadal zobowiązany i może chcieć część swojego zobowiązania wykonać, nie pozbawiając się jednocześnie zarzutu pozwalającego łatwo uchronić się od realizacji dalszych obowiązków (tak trafnie B. Kordasiewicz, w: SPP, t. 2, 2008, s. 564).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że za zrzeczenie się zarzutu przedawnienia nie sposób uznać oświadczenia pozwanego o wypłacie odszkodowania. Zdaniem Sądu II instancji z powyższego zachowania pozwanego nie wynikał zamiar zrzeczenia się zarzutu przedawnienia, czemu także zaprzeczyła pozwana na rozprawie w dniu 28 września 2017 r.

Istotne jest także, że przedmiotowy lot opóźnił się dnia 14 września 2013 r. Wobec powyższego powódki miały od tej daty rok (do dnia 14 września 2014 r.) na wytoczenie powództwa o zapłatę odszkodowania. Odszkodowanie wypłacono dnia 24 marca 2017 r. na skutek postępowania przed grecką Komisją Ochrony Praw Pasażerów. Zatem już w dniu dokonania zapłaty odszkodowania, roszczenie powódek było przedawnione. W myśl art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c. złożenie wniosku do ww. organu może skutkować przerwaniem biegu terminu przedawnienia roszczenia. W niniejszej sprawie takich ustaleń czynić jednak nie można, ponieważ nie przedstawiono informacji o tym, kiedy to postępowanie zostało wszczęte.

W ocenie Sądu Okręgowego podjęcie przez pozwaną powyższych czynności nie mogło być również zakwalifikowane jako uznanie roszczenia ostatecznie dochodzonego przez powódki, bowiem nie może wywołać skutku prawnego dokonanie uznania roszczenia po upływie terminu jego przedawnienia. Przerwaniu podlegać może bowiem wyłącznie termin, który jeszcze biegnie, a nie ten, który już upłynął (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 13 października 2016 r., sygn. akt I ACa 1094/15).

Tym samym, na uwzględnienie nie zasługiwały zarzuty apelacyjne sprowadzające się do naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego dotyczącego przedawnienia się roszczenia z tytułu opóźnionego lotu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 385 k.p.c.

Sąd Okręgowy uznał za zasadne zastosowanie w sprawie niniejszej art. 102 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności sprawy przemawiały za nieobciążaniem powódek kosztami postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy wziął pod uwagę postawę pozwanej spółki. Niewątpliwie bowiem pozwany spełnił świadczenie na rzecz powódek dopiero po wszczęciu przez powódki postępowania przed ww. organem, nie zaś niezwłocznie. Z tych też względów powódki mogły być w przekonaniu o zasadności ich żądania co do pozostałej części. Nadto, Sąd Okręgowy miał także na uwadze, że wydanie uchwały Sądu Najwyższego, z której wynika roczny termin przedawnienia roszczeń o odszkodowanie za opóźniony lot, nastąpiło już po wniesieniu pozwu, a wcześniejsze rozbieżności w zakresie przyjmowanego przez sądy terminu przedawnienia mogły uzasadniać subiektywne przekonanie strony powodowej o zasadności roszczenia i możliwości skutecznego jego dochodzenia.