Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:

Sędzia SO Piotr Wojtysiak

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2018 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w W.

przeciwko (...) Korlatolt Felelossegu Targsasag w V. (W.)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 12 grudnia 2017 r., sygn. akt II C 3889/17

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od (...) Korlatolt Felelossegu Targsasag w V. (W.) na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 800 € (osiemset euro) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 3 marca 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 994 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  zasądza od (...) Korlatolt Felelossegu Targsasag w V. (W.) na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 510 zł (pięćset dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

Sygn. akt XXVII Ca 716/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 12 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie oddalił powództwo.

Od powyższego orzeczenia powód wniósł apelację zaskarżając je w całości oraz zarzucając naruszenie:

1.  art. 5-7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów poprzez ich błędną wykładnię skutkującą błędnym przyjęciem charakteru prawnego roszczenia o ryczałtowe odszkodowanie za opóźniony /odwołany lot;

2.  art. 509 § 1 k.c. w zw. z art. 448 – 449 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na uznaniu umowy cesji stanowiącej podstawę dochodzenia przez stronę powodową roszczeń w niniejszym postępowaniu za nieważną, z uwagi na naruszenie ustawowego zakazu przelewu wierzytelności wyrażonego w art. 449 k.c.
i w konsekwencji oddaleniu powództwa z powodu braku legitymacji czynnej;

3.  art. 509 § 1 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na uznaniu umowy cesji za nieważną, z uwagi na sprzeczność przelewu z własnością zobowiązania
i w konsekwencji oddaleniu powództwa z powodu braku legitymacji czynnej.

Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania w obu instancjach według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie w całości.

Rozpoznając apelację w granicach zaskarżenia, Sąd Okręgowy uznał za zasadne wszystkie podniesione w niej zarzuty, sprowadzające się do dokonania przez Sąd Rejonowy błędnej oceny ważności umowy cesji wierzytelności zawartej miedzy powodem a jego poprzednikami prawnymi – H. K. i M. S..

Z treści art. 509 § 1 k.c. wynika, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W ocenie Sądu Okręgowego niewątpliwie roszczenie powodów o odszkodowania jest wierzytelnością (prawo majątkowe). Ustawodawca w przepisie art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wprowadził generalną zasadę, iż zmiana wierzyciela bez zgody dłużnika jest dopuszczalna, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie lub właściwości zobowiązania. Ani kodeks cywilny, ani Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów nie wprowadzają żadnych ograniczeń co do możliwości zbywania roszczenia o odszkodowanie za opóźniony/odwołany lot. Tym samym z tego punktu widzenia przelew wierzytelności należy uznać za dopuszczalny. Ponadto właściwość zobowiązania nie stoi na przeszkodzie w przelewie wierzytelności.

W przedmiotowej sprawie oczywistym jest, że wierzytelność ma charakter pieniężny i bez znaczenia jest dla tej wierzytelności, jak i dla dłużnika wierzytelności, czy ta zostanie zbyta czy też nie.

Podkreślić również należy, iż zbycie przedmiotowych wierzytelności, wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji, nie stało w sprzeczności z ogólnym zakazem zbywania wierzytelności, o jakim mowa w art. 449 k.c. w zw. z art. 448 k.c. Roszczenie odszkodowawcze dochodzone przez powoda w niniejszym postępowaniu ma swoje źródło stanowi rozporządzenia (WE) nr 261/2004, a nie w regulacji art. 448 k.c. zatem zakaz z art. 449 k.c. nie znajduje do niego zastosowania.

W świetle powyższego, Sąd Okręgowy stwierdził, że powód posiada legitymację czynną do dochodzenia roszczenia za opóźniony lot, jako cesjonariusz pasażerów.

Mając zatem na uwadze brak kwestionowania przez pozwanego jego odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu opóźnienia lotu z G. do A. w dniu 10 września 2016 r., Sąd Okręgowy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie żądania pozwu w całości, w oparciu o treść art. 7 ust. 1 pkt b rozporządzenia (WE) nr 261/2004, z którego wynika wysokość dochodzonego roszczenia.

W zakresie roszczenia odsetkowego, rozstrzygnięcie oparto o przepis art. 481
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 455 k.c. przyjmując w ślad za powodem, iż doręczenie wezwania do zapłaty nastąpiło w dniu 23 lutego 2017 r., w którym wyznaczono pozwanemu siedmiodniowy termin zapłaty, który upłynął w dniu 2 marca 2017 r., co uzasadniało przyjęcie daty 3 marca 2017 r. za początkową dla naliczania odsetek. Okoliczności te nie były kwestionowane przez pozwanego.

Konsekwencją zmiany rozstrzygnięcia co do należności głównej, było dostosowanie do wyniku sprawy również rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania w pierwszej instancji, stosowanie do ogólnej zasady ponoszenia kosztów w procesie określonej w art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Koszty w postępowaniu pierwszoinstancyjnym obejmowały opłaty od pozwów spraw połączonych (30 zł x 2 = 60 zł), opłaty skarbowe od udzielonego pełnomocnictwa uiszczone w każdej z połączonych spraw osobno (17 zł x 2 = 34 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika, którego wysokość wynikała z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia pozwu (900 zł x 3 = 2 700 zł).

Jednocześnie, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wobec połączenia spraw dotyczących tego samego lotu, a co za tym idzie posiadających identyczny stan faktyczny oraz dotyczących członków jednej rodziny, uzasadnionym będzie obniżenie wynagrodzenia pełnomocnika powoda do kwoty 900 zł, tj. jednej stawki minimalnej naliczonej od wartości przedmiotu sporu określonej dla pojedynczej sprawy (400 Euro), stosownie do art. 102 k.p.c.

Z tych względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji, o kosztach postępowania apelacyjnego orzekając analogicznie do rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w pierwszej instancji, przyznając na zasadzie art. 102 k.p.c. na rzecz powoda jedną stawkę stawki minimalnej naliczonej od wartości przedmiotu sporu określonej dla pojedynczej sprawy, tj. kwotę 450 zł oraz opłaty od apelacji w łącznej wysokości 60 zł (30 zł x 2).