Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXVII Cywilny - Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSO Ada Sędrowska

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2018 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko (...)AG z siedzibą w K. Oddział w P. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 9 stycznia 2018 r., sygn. akt I C 3544/17

1. oddala apelację;

2. zasądza od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz (...) AG z siedzibą w K. Oddziału w P. z siedzibą w W. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

Sygn. akt: XXVII Ca 736/18

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sprawa toczyła się w postępowaniu uproszczonym, dlatego uzasadnienie Sądu II instancji ma formę wynikającą z treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c.

Apelacja strony powodowej nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, pod uwagę biorąc z urzędu nieważność postępowania.

W postępowaniu uproszczonym apelacja została ukształtowana w sposób istotnie odbiegający od ujęcia zawartego w przepisanych ogólnych o apelacji. Zgodnie z art. 505 ⁹ § 2 k.p.c. apelację można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie prawa procesowego mogącego mieć wpływ na treść orzeczenia. Konsekwencją tego jest związanie sądu odwoławczego sformułowanymi w apelacji zarzutami apelacyjnymi. Wyznaczają one zakres rozpoznania sprawy na skutek apelacji.

W postępowaniu uproszczonym znacznie zacieśnione zostały także kompetencje sądu II instancji w zakresie prowadzenia postępowania dowodowego. W zasadzie poza wyjątkiem przypadków oparcia apelacji na późniejszym wykryciu okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, których strona nie mogła skorzystać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, ograniczają się one do prowadzenia dowodów z dokumentów (art. 505 ¹¹ k.p.c., postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2015r. III CZ 15/15, Lex nr 1682212).

Oznacza to, że sąd odwoławczy w postępowaniu uproszczonym jest jedynie sądem prawa, o ile nie zachodzi przypadek z art. 505 ¹¹ § 2 k.p.c.

Sądem I instancji zasadnie uznał brak legitymacji procesowej czynnej powodowej spółki do wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym na podstawie Rozporządzenia (WE) nr 261/2004.

Badanie legitymacji procesowej stron procesu, która stanowi przesłankę materialnoprawną jest obowiązkiem Sądu, który do kwestii tej odnosi się przed merytoryczną oceną sprawy. Istnienie legitymacji procesowej bada zatem Sąd z urzędu orzekając, co do istoty sprawy. Legitymacja procesowa to uprawnienie wypływające z prawa materialnego (konkretnego stosunku prawnego) do występowania z roszczeniem przeciwko innemu podmiotowi (tak: Metodyka pracy sędziego w sprawach cywilnych, wyd.4 LexisNexis 2009, s. 126).

W niniejszej sprawie powód wywodził swoją legitymację z umowy cesji wierzytelności nr (...) z dnia 01 sierpnia 2017r. zawartej przez B. P. (1) z (...) sp. z o.o.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew. Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia powinna być przy tym w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność, a zatem oznaczenia stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone, bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczane) w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność (tak: Kodeks cywilny. Komentarz pod red. A. Kidyby, Tom III, Zobowiązania – część ogólna, Lex 2010 r.).

Powołując się na przelew wierzytelności strona wywodząca z tego faktu skutki prawne zobowiązana jest udowodnić, przejście uprawnień. Powód obowiązkowi temu nie sprostał i nie udowodnił, by przysługiwała mu wierzytelność względem pozwanej spółki. Sąd Rejonowy poczynił w tym zakresie prawidłowe ustalenia, które Sąd Okręgowy w całości podziela.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona ocena materiału dowodowego jest logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego. Strona powodowa nie wykazała zawarcia umowy cesji wierzytelności z B. P. (2), która dla swej skuteczności wymagała złożenia oświadczeń woli zarówno przez cedenta jak i cesjonariusza. Na podstawie przedłożonych przez stronę powodową dokumentów nie sposób ustalić, czy to rzeczywiście B. P. (2) złożyła oświadczenie w przedmiocie zawarcia umowy cesji wierzytelności. Choć złożenie oświadczenia woli w formie elektronicznej jest dopuszczalne (art. 60 k.c. stanowi, że wola podmiotu składającego oświadczenie woli może być wyrażona również przez ujawnienie w postaci elektronicznej), to jednak w sytuacji wątpliwości zgłoszonych przez stronę przeciwną ciężar wykazania, że oświadczenia faktycznie pochodzi od wskazanej osoby obciąża powołującego się na jego skutki. Dowody złożone przez stronę powodową nie pozwalają na weryfikację czy użytkownik maila o adresie (...) to rzeczywiście pasażerka opóźnionego lotu B. P. (1), czy elektroniczna akceptacja treści umowy cesji wykonana z adresu ID (...)dokonana została przez B. P. (2). Nie sposób zatem domniemywać, że doszło do zawarcia umowy z B. P. (1).

Już na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego, wobec zarzutów przeciwnika procesowego pełnomocnik powoda mógł wnioskować o przesłuchanie B. P. (1), czy przedłożyć oświadczenie wiedzy pasażerki o zawarciu umowy cesji. Dołączony dopiero do apelacji dowód z oświadczenia pierwotnego wierzyciela potwierdzający zawarcie umowy cesji z powodem Sąd Okręgowy pominął jako spóźniony. Stosownie do dyspozycji art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2002 r., IV CKN 980/00, LEX nr 53922). Występujący w art. 381 k.p.c. zwrot: „potrzeba powołania się na nowe fakty i dowody wynikła później” nie może być przy tym pojmowany - jak zdaje się to zakładać strona apelująca - w ten sposób, że „potrzeba” ich powołania może wynikać jedynie z tego, iż rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji jest dla strony niekorzystne, gdyż takie pojmowanie art. 381 k.p.c. przekreślałoby jego sens i rację istnienia. Decyzja ta ma być następstwem zmienionych okoliczności sprawy, które są niezależne od zapadłego rozstrzygnięcia pochodzącego od sądu pierwszej instancji.

Apelujący nie wykazał, by złożenie przedmiotowego oświadczenia nie było możliwe przed Sądem I instancji.

Stąd też, wobec nie wykazania, że wierzytelność objęta pozwem przeszła na rzecz powoda, uznać należało za uzasadniony podniesienia przez pozwanego zarzutu braku legitymacji czynnej powoda. Bez znaczenia przy tym pozostawała kwestia udowodnienia roszczenia pierwotnego wierzyciela względem pozwanej spółki, skoro powód nie wykazał, że nabył tę wierzytelność.

Wobec powyższego, uznając apelację za nieuzasadnioną, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach rozstrzygając na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. w zw. z§ 10 ust.1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności prawne radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (Dz. U. z 2015 roku, poz.1804 ze zm.)