Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny - Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 08 października 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. E.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

z dnia 26 września 2019 r., sygn. akt II C 183/19

oddala apelację.

Sygn. akt XXVII Ca 747/20

UZASADNIENIE

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza sprawa toczyła się w postępowaniu uproszczonym, dlatego uzasadnienie Sądu Okręgowego ma formę uproszczoną. Z uwagi, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe i stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje je za własne. W przedmiotowej sprawie stan faktyczny został ustalony przez Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, która wymaga, aby sąd oceniał materiał dowodowy w sposób logiczny, spójny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy uznał jednocześnie za prawidłową ocenę prawną i wnioski wyprowadzone przez Sąd Rejonowy w przedmiocie niewykazania, aby powód spełnił przesłanki pozwalające objąć go regulacjami zawartymi w rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, aczkolwiek nie podzielił stanowiska tego Sądu co do zaniechania strony powodowej.

Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności odniósł się do zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego, uznając je za niezasadne. Według utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, powołanie zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c jako podstawy apelacji może być usprawiedliwione wtedy, gdy wskutek uchybienia wymaganiom określającym zasady motywowania orzeczeń nie poddaje się ono kontroli instancyjnej, w szczególności gdy uzasadnienie nie ma wszystkich koniecznych elementów, bądź zawiera takie braki, które ją uniemożliwiają (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r., III CKN 792/98. OSNC 1999 r. Nr 4, poz. 83; z dnia 26 listopada 1999 r., III CKN 460/98, OSNC 2000 r. Nr 5, poz. 100; z dnia 16 stycznia 2006 r., V CK 405/04, z dnia 21 marca 2007 r.. I CSK 458/06). Powyższe wiąże się z reguły ze zgłoszoną podstawą naruszenia prawa materialnego, gdy ocena jego zastosowania przy poczynionych ustaleniach faktycznych okaże się niemożliwa. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi.

W toku postępowania strona pozwana podniosła, iż powód nie wykazał, aby podróżował odpłatnie, gdy tymczasem art. 3 ust. 3 ww. rozporządzenia wskazuje, iż rozporządzenie nie ma zastosowania właśnie do pasażerów podróżujących bezpłatnie lub na podstawie taryfy zniżkowej, która nie jest bezpośrednio lub pośrednio dostępna powszechnie.

Wobec zakwestionowania przez pozwanego odpłatności usługi powód ograniczył się jedynie do przedłożenia pisma, w którym wskazał, iż wytyczne interpretacyjne do rozporządzenia z 2004 r. wskazywały, iż art. 3 ust. 3 praktycznie stosuje się wyłącznie do personelu przewoźników - nie przedłożyła zaś potwierdzenia uiszczenia opłaty za ww. lot.

Z takim stanowiskiem powoda nie sposób było się jednak zgodzić, absolutnie też taki wniosek nie wypływa zdaniem Sądu Okręgowego z treści wytycznych cytowanych przez powoda. Wprost z treści tego przepisu wynika bowiem, że przepisów rozporządzenia 261/2004 nie stosuje się do wszystkich pasażerów podróżujących bezpłatnie lub na podstawie taryfy zniżkowej, pod warunkiem, iż były to zniżki specjalnie, nie będące powszechnie dostępne. Gdyby art. 3 ust. 3 rozporządzenia miał dotyczyć jedynie pracowników przewoźników i ewentualnie ich rodzin, nie byłoby potrzeby tak szerokiego określenia grupy osób nieobjętej rozporządzeniem, a z drugiej strony byłoby zasadnym doprecyzowanie tej kategorii.

Co więcej, z zapisu interpretacji wynika, że wyjaśnieniu został poddany drugi człon przepisu, a mianowicie pojęcie "taryfy zniżkowej", którymi to taryfami mogą być objęci właśnie pracownicy przewoźników.

Stanowisko powoda byłoby też sprzeczne z samym celem regulacji, którym było nieobciążanie przewoźnika dodatkowymi zobowiązaniami na podstawie przepisów rozporządzenia 261/2004 w przypadku, kiedy przewoźnik lotniczy oferuje przelot bezpłatnie lub za specjalną zniżką w szczególnych sytuacjach, a który to lot nie przynosi mu zysku.

Rację miał natomiast Sąd Rejonowy, iż powód mając możliwość wykazania odpłatności przelotu, czy to przez wykazanie dowodu zapłaty, czy złożenie umowy z touroperatorem czynności tej zaniechał. Skoro zaś powód będąc reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika nie zrobił tego przed Sądem I instancji, ani przed Sądem odwoławczym, orzeczenie Sądu I instancji należało uznać za prawidłowe.

Słusznie w konsekwencji Sąd Rejonowy wskazał, iż to powoda obciążał ciężar dowodowy wykazania spełnienia przesłanek do żądania odszkodowania, tj. wykazania faktu odpłatności przewozu - art. 6 k.c. W sprawie rozpoznawanej w postepowaniu uproszczonym już przy pierwszej czynności w pozwie strona powodowa powinna przywołać dowody na poparcie swoich twierdzeń. Powód tego nie wykazał.

Z uwagi na powyższe ustalenia, za nie zasadny należy uznać również zarzut naruszenia art. 7 pkt 1 lit b Rozporządzenia nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, bowiem zapisy te nie mają zastosowania do pasażerów podróżujących bezpłatnie lub na podstawie taryfy zniżkowej, która nie jest bezpośrednio lub pośrednio dostępna powszechnie. Wbrew zarzutom apelacji, nie można z wytycznych powołanych przez apelującego zarzucać naruszenia przepisów prawa materialnego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy w oparciu o art. 385 k.p.c. oddalił apelację.