Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2024 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia SO Katarzyna Parczewska

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2024 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa I. S. i Z. S.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 2 listopada 2022 roku, sygn. akt I C 897/22

1.  oddala apelację:

2.  zasądza na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. od I. S. i Z. S. po 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem kosztów procesu w instancji odwoławczej.

Sygn. akt XXVII Ca 802/23

UZASADNIENIE

Apelacja powodów nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela w całości stanowisko Sądu Rejonowego, iż zgłoszone w pozwie roszczenie uległo przedawnieniu, co doprowadziło do jego oddalenia, zaś samego roszczenia strona powodowa nie udowodniła.

Odnośnie przedawnienia roszczenia należy przytoczyć stanowisko Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale z dnia 17 marca 2017 r. (sygn. akt III CZP 111/16) zgodnie, z którym roszczenie o odszkodowanie przewidziane w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, przedawnia się w terminie rocznym określonym w art. 778 k.c. Sąd Najwyższy stwierdził także, że terminy przedawnienia określone w art. 118 k.c. znajdują zastosowanie, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej. W przedmiocie roszczeń wynikających z umów przewozu osób zastosowanie ww. regulacji ogólnej zostało wyłączone poprzez wprowadzenie art. 778 k.c. określającego roczny termin przedawnienia tego typu roszczeń. Jego zastosowanie zostało jednak ograniczone do wypadków, gdy przewóz osób w zakresie poszczególnych rodzajów transportu nie został uregulowany odrębnymi przepisami (art. 775 k.c.). Wobec tego, że rozporządzenie (WE) nr 261/2004 nie zawiera regulacji w zakresie terminu przedawnienia wynikających z niego roszczeń skierowanych do przewoźników lotniczych, zastosowanie terminu określonego w art. 778 k.c. nie zostało wyłączone.

Sąd Najwyższy wskazał ponadto, że w omawianym rozporządzeniu (WE) nr 261/2004 mowa jest o odszkodowaniu, które w świetle przepisów Kodeksu cywilnego zbliżone jest do instytucji kary umownej. Powinno zatem być dochodzone niezwłocznie po zaistnieniu zdarzenia uprawniającego do otrzymania odszkodowania. Z tego względy przyjęcie terminu przedawnienia określonego w art. 118 k.c. i następnych jest w tego typu sprawach nie do przyjęcia.

Konsekwencją powyższego stanowiska była nowelizacja art. 205b Prawa lotniczego precyzująca zasady przedawnienia się roszczeń odszkodowawczych dochodzonych na podstawie unijnego Rozporządzenia nr 261/2004/WE wprowadzająca roczny termin przedawnienia roszczenia wraz z modyfikacją uwzględniającą zawieszenie biegu terminu przedawnienia na czas postępowania reklamacyjnego. Nie ulega przy tym wątpliwości, że wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że zawieszenie terminu przedawnienia kończy się ostatecznie wraz z końcem okresu przewidzianego na postępowanie reklamacyjne. Inna wykładnia powodowałaby, że sformułowanie o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia do dnia upływu terminu na odpowiedź na reklamacje stałoby się bezprzedmiotowe. Zresztą podobna regulacja choć niewątpliwie precyzyjniej ujęta przez ustawodawcę znajduje się w art. 77 Prawa przewozowego.

Mając zatem na uwadze, że powodowie dochodzili odszkodowania za opóźnienie lotu (...) z P.-Ł. do A., który miał miejsce w 29 lutego 2020 r., zaś z powództwem o jego zasądzenie wystąpili dopiero 3 stycznia 2022 r. (k. 18), to stwierdzić należało, że dochodzone przez powodów roszczenie uległo przedawnieniu najpóźniej 31 marca 2021 r. (art. 205c ust. 8 prawa lotniczego) mając na uwadze, że termin rozpatrzenia reklamacji powodów stanowiło 30 dni zgodnie z art. 205c ust. 2 Prawa lotniczego.

Powodowie dołączyli pismo pozwanego z dnia 13 października 2020 roku, w którym po przeprowadzeniu procedury reklamacyjnej odmawia uznania reklamacji i nawet gdyby przychylić się do wykładni przepisu art. 205 c ust. 8 Prawa lotniczego prezentowanej przez powodów, to byłaby to data, od której z pewnością termin przedawnienia biegł dalej. Tymczasem pozew wniesiono dopiero 03 stycznia 2022 roku. Należy się zgodzić z Sądem Rejonowym, że kolejne reklamacje i pisma nie mogły powodować zawieszenia biegu terminu przedawnienia roszczenia powodów.

Sąd Okręgowy zwraca również uwagę, że strona powodowa nie udowodniła swojego roszczenia dochodzonego na podstawie art. 3 w zw. z art. 6 i art. 7 ust. 1 pkt b Rozporządzenia 261/2004 albowiem nie udowodniła opóźnienia w przylocie. Z pisma (...) z dnia 10 marca 2021 roku wynika, że faktycznie odlot samolotu powodów był opóźniony. Nie jest to jednak równoznaczne z opóźnieniem w przylocie w stosunku do planowanego czasu startu, a tylko takie opóźnienie skutkuje powstaniem roszczenia. Może się bowiem okazać, że opóźnienie w części zostanie zniwelowane podczas przelotu. Taka sytuacja miała miejsce w sprawie niniejszej.

Sąd odwoławczy podziela również pogląd, że strona powodowa nie udowodniła samej zasady i wysokości roszczenia o zadośćuczynienie. Odszkodowanie za krzywdę przysługuje bowiem jedynie tym podmiotom, które jej doświadczyły. Strona powodowa zobowiązana jest zatem wykazać zarówno rozmiar swojej krzywdy, czynność ją wywołującą i związek przyczynowy pomiędzy nimi. Strona zaś powodowa poza ogólnymi twierdzeniami o dyskomforcie, upadku zdrowia i skrócenia wypoczynku osobom schorowanym w żaden sposób nie wykazała krzywdy. Zgodnie bowiem z art. 444 k.c. w zw. z art. 445 k.c. odszkodowanie przysługuje jedynie w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Takich zaś okoliczności strona powodowa nie wykazała.

Zadośćuczynienie przysługuje również w razie naruszenia dobra osobistego. Sąd może wówczas przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Niemniej warunkiem przyznania tego zadośćuczynienia jest wykazanie dobra osobistego naruszonego czynem osoby trzeciej. Strona powodowa, jak wskazane było powyżej, nie przedstawiła żadnego dowodu świadczącego o naruszeniu jakiegokolwiek dobra osobistego, ani powstaniu naruszenia na skutek czynu niedozwolonego. Tym samym i na tej podstawie roszczenie nie mogło zostać uwzględnione.

Sąd Okręgowy nie podziela również zarzutu odnoszącego się do braku przedstawienia przez radcę prawnego K. B. pełnomocnictwa stanowiącego umocowanie do reprezentowania linii lotniczej (...) sp. z o.o. Strona pozwana przedstawiła bowiem uwierzytelnioną kopię pełnomocnictwa z 13 września 2022 r. zgodnie z którym K. B. została umocowana do reprezentacji linii lotniczej w sprawach dotyczących roszczeń przeciwko spółce w szczególności o zapłatę, wypłatę odszkodowania lub jakiejkolwiek rekompensaty w związku z nieregularnością przewozu lotniczego. Pełnomocnictwo zostało podpisane przez dwóch członków zarządu M. K. i G. P.. Zgodnie zaś z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego z 11 grudnia 2009 r. obaj członkowie zarządu są upoważnieni do reprezentacji spółki, w tym również do udzielania pełnomocnictwa przewidzianego w art. 89 k.p.c. Pełnomocnictwo udzielone radcy prawnemu nie budzi zatem wątpliwości Sądu Okręgowego jako podstawy działania przez powołaną przez stronę pozwaną pełnomocniczkę. Stosownie do art. 89 §1 k.p.c. aktualnie nie ma obowiązku przedstawiania odpisu z KRS do akt sprawy celem udokumentowania pełnomocnictwa albowiem jego sprawdzenie jest możliwe przez Sąd na drodze elektronicznej. Uwierzytelnienie odpisu pełnomocnictwa w aktach sprawy opatrzone jest oryginalnym podpisem.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy oddalił apelację, jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy określoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Koszty te obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości jednokrotności stawki wynikającej z § 2 pkt 3 w zw. z §10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października z sprawie opłat za czynności radców prawnych.