Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2022 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. P.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

z dnia 30 czerwca 2021 r., sygn. akt I C 1107/19

oddala apelację.

Sygn. akt XXVII Ca 924/22

UZASADNIENIE

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ograniczono uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej podlegała oddaleniu, gdyż zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu wnikliwej analizy motywów jakimi kierował się Sąd pierwszej instancji wydając zaskarżony wyrok, ocenił również prawidłowość przeprowadzonego postępowania dowodowego, trafność subsumcji stanu faktycznego do zastosowanych przepisów prawa jak również prawidłowość przedstawionych rozważań, zarówno w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych, oceny zebranych w sprawie dowodów jak również w zakresie zastosowanych przepisów prawa i ich wykładni.

Ustalenia stanowiące podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, są prawidłowe i wszechstronne. W związku z powyższym Sąd Okręgowy przyjmuje je również jako podstawę także własnego rozstrzygnięcia.

Przechodząc do omówienia zarzutów dotyczących braku merytorycznego odniesienia się przez Sąd Rejonowy do tego, że pozwany nie udzielił odpowiedzi na reklamację powódki, wskazać należy, że w aktach sądowych znajduje się wezwanie do zapłaty skierowane przez powódkę do pozwanego z 19 października 2018 r., brak jest natomiast reklamacji, na którą powołuje się pełnomocnik powódki. Pismo z 19 października 2018 r. zostało przygotowane przez zawodowego pełnomocnika i jeśli miało stanowić rzeczywiście reklamację to powinno wyraźnie na to wskazywać. Sąd Rejonowy zatem nie mógł odnieść się do owej reklamacji, która była zatytułowana przez adwokata jako wezwanie do zapłaty. Składając pozew powódka nie wskazała wśród dowodów reklamacji tylko owo wezwanie do zapłaty. Fakt złożenia wezwania Sąd odnotował w uzasadnieniu wyroku.

Niezrozumiałym jest zarzut jakoby Sąd meriti naruszył art. 7a ustawy z 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (dalej u.p.k.). Sąd nie mógł go naruszyć skoro powódka nie wykazała by złożyła reklamację do przewoźnika w związku z lotem z 25 września 2018 r.

Dla porządku wskazać należy, że regulacja z art. 7a ust. 2 u.p.k., zgodnie z którą jeżeli przedsiębiorca nie udzielił odpowiedzi na reklamację w terminie 30-dniowym, uważa się, że uznał reklamację, wprowadza fikcję prawną polegającej na uznaniu podniesionych w reklamacji zastrzeżeń za uzasadnione. „Z konstrukcji wzruszalnego domniemania prawnego wynika jednocześnie dopuszczalność wykazania przez przedsiębiorcę (w ewentualnym postępowaniu sądowym) obiektywnej niezasadności złożonej reklamacji (i dochodzonych w jej ramach roszczeń). Ku powyższemu stanowisku skłania się także Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z 13.06.2018 r., III CZP 113/17 (wydanej na podstawie art. 8 u.r.r.), stwierdzając, że: „przyjęcie przedstawionego kierunku wykładni [...] powoduje odejście od ogólnych zasad dowodzenia (art. 6 k.c.), co należy uznać za korzystne dla klienta będącego powodem. Klient dochodzący realizacji roszczenia objętego nierozpoznaną w terminie reklamacją będzie zobowiązany tylko do wykazania, że złożył reklamację w rozumieniu ustawy, która nie została rozpatrzona w ustawowym terminie [...]. Ciężar dowodu nieistnienia podstaw do uwzględnienia żądania klienta będzie zaś spoczywał na pozwanym” ( tak Uwagi o zasadach rozpatrywania reklamacji na podstawie art. 7a ustawy o prawach konsumenta, Piotr Kukuryk, Opublikowane: PPH 2022/6/40-48). Stanowisko powyższe Sąd Okręgowy podziela. Dowodzi ono, że interpretacja prawna skutków jakie powódka przypisuje regulacji z art. 7a ust. 2 u.p.k. jest odosobniona i niemożliwa do przyjęcia.

Sąd Rejonowy wobec przegranej powódki miał podstawy do obciążenia jej, na podstawie art. 98 k.p.c. kosztami procesu. Powódka w apelacji zgłasza zarzut niezastosowania zasady słuszności przewidzianej w art. 102 k.p.c. jako sankcji dodatkowej wobec pozwanego za nie odniesienie się do jej reklamacji, a faktycznie wezwania do zapłaty z 19 października 2018 r. argumentując, że brak odpowiedzi był przyczyną wytoczenia powództwa. Oczywistym jest, że przewoźnik nie odpowiadając na wezwanie do zapłaty nie zamierzał go zrealizować. Występując w takiej sytuacji na drogę sądową, strona powinna się liczyć z różnym rozstrzygnięciem sprawy, nie zawsze po jej myśli. Pozwany wobec skierowania przeciwko niemu sprawy miał prawo podjąć obronę i jest zmuszony też ponieść jej koszty.

Przypomnieć trzeba, że art. 102 k.p.c. ma charakter wyjątkowy, stanowi bowiem odstępstwo od zasady odpowiedzialności za wynik sprawy, będącej osnową systemu orzekania o kosztach procesu. Zgodnie z tym przepisem, sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami, gdy zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony. Ocena sądu w tym zakresie ma zatem charakter dyskrecjonalny, oparty na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem oraz oceną okoliczności rozpoznawanej sprawy. W niniejszej sprawie powódka wytoczyła bezzasadne powództwo, a następnie po jego oddaleniu z przekonującym uzasadnieniem, wniosła również bezzasadną apelację, co powoduje, że art. 102 k.p.c. nie może być narzędziem jej ochrony. Doprowadziłoby to bowiem do swoistego premiowania powódki, ze szkodą dla pozwanego, bez jakiegokolwiek uzasadnienia w okolicznościach sprawy.

Sformułowany przez stronę skarżącą zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie jest trafny. Przepis ten w powiązaniu z art. 328 k.p.c., nakłada na sąd orzekający obowiązek: po pierwsze - wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, po drugie - uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, po trzecie - skonkretyzowania okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, po czwarte - wskazania jednoznacznego kryterium oraz argumentacji pozwalającej - wyższej instancji i skarżącemu - na weryfikację dokonanej oceny w przedmiocie uznania dowodu za wiarygodny bądź też jego zdyskwalifikowanie, po piąte - przytoczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia dowodów, na których sąd się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności. Jak trafnie przyjmuje się przy tym w orzecznictwie sądowym, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak m. in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt II CKN 817/00). Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (tak Sąd Najwyższy m. in. w orzeczeniach z dnia: 23 stycznia 2001 r., sygn. akt IV CKN 970/00, 12 kwietnia 2001 r., sygn. akt II CKN 588/99, 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II CKN 572/99).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że ustalenie przez Sąd Rejonowy niedostępności wyposażenia pasa startowego na lotnisku w K. 26 września 2018 r. spowodowane awarią lampy (...) , nastąpiło na podstawie materiału dowodowego przedstawionego przez pozwanego. Były to depesze (...), których treści ani prawdziwości powódka nie kwestionowała. Do zamknięcia rozprawy przed Sądem pierwszej instancji powódka nie przedstawiła innego materiału dowodowego, w oparciu o który Sąd meriti mógłby poczynić inne, korzystne dla niej ustalenia. Materiał dowodowy dotyczący rozkładu źródeł światła na tym lotnisku został dołączony dopiero do apelacji. Dowody te oprócz tego, że spóźnione i tak nie mogły zmienić oceny Sądu Okręgowego co do braku możliwości lądowań oraz wylotów 26 października 2018 r. na K.. Okoliczność ta wprost wynika z przedmiotowych depesz. Przewoźnik nie mógł, wbrew poleceniom obsługi lotniska, przeprowadzić wylotu, był zobligowany do zastosowania się do tych zasad. Przewoźnik nie miał wpływu na awarię pasa startowego i ograniczenia wynikające z tego faktu wprowadzone przez obsługę lotniska co do godzin wylotów. Wylot o godz. 2:25 był niemożliwy ze względu bezpieczeństwa. Żaden wylot w tamtym czasie o tej godzinie nie mógł się odbyć. Przewoźnik tym samym nie był w stanie podjąć żadnych racjonalnych środków by nie doszło do opóźnienia lotu powódki.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.