Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Paweł Błasiak (del.)

Protokolant: stażysta Mikołaj Perz

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2023 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. P.

przeciwko (...) z siedzibą w D.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

z dnia 26 listopada 2021 r., sygn. akt I C 1586/21

oddala apelację,

zasądza od powódki B. P. na rzecz pozwanego (...) z siedzibą w D. 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt XXVII Ca 1052/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 lipca 2020r. B. P. wniosła o zasądzenie od (...) 400 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 28 września 2018r. do dnia zapłaty.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 26 listopada 2021 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie:

oddalił powództwo,

zasądził od B. P. na rzecz (...) w D. 917 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając rozstrzygniecie Sądu Rejonowego w całości. Orzeczeniu Sądu I instancji zarzucił naruszenie: art. 2.4 Warunków i Postanowień z dnia 15 sierpnia 2017r. – Ogólnego Regulaminu Przewozu (...), art. 65 § 2 k.c., art. 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993r., art. 778 k.c. i art. 117 ^{( 1)} § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 5 k.c. Wobec powyższych zarzutów apelujący wniósł o zmianę wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda 400 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Wniósł także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu przed Sądem Okręgowym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje za własne.

Chybione są zarzuty naruszenia art. 2.4 Warunków i Postanowień z dnia 15 sierpnia 2017r. – Ogólnego Regulaminu Przewozu (...), art. 65 § 2 k.c. i art. 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993r. Zwrócić uwagę należy, że w sprawie znajdują zastosowanie Warunki i Postanowienia z dnia 10 maja 2018r. – Ogólnego Regulaminu Przewozu (...) (dalej (...)). Z zapisu art. 2.4 (...) jasno wynika, że przepisy prawa irlandzkiego stosuje się do jedynie interpretacji umowy przewozu, (...) oraz regulaminu, a nie do umowy zawartej przez strony. Strony miało prawo wybrać prawo właściwe dla całej umowy lub tylko dla jej części zgodnie z art. 3 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (R. I). Strony niniejszego procesu wybrały jako właściwe prawo irlandzkie tylko do interpretacji umowy przewozu, co było dopuszczalne (por. M. Pazdan, Poszukiwanie znaczenia terminów technicznoprawnych użytych przez strony w kontrakcie, PPHZ 1992, t. 16, s. 49). Zatem w pozostałym zakresie do omawianej umowy zastosowanie ma prawo polskie zgodnie z art. 5 ust. 2 tego rozporządzenia, gdyż powód jako podróżny miał miejsce zwykłego pobytu w Polsce i także w Polsce znajdowało się miejsce przeznaczenia. Wbrew zarzutom powoda tego wniosku nie zmienia umieszczenie art. 2.4 (...) w tytule „Zastosowanie, Prawo właściwe i Jurysdykcja”, skoro, jak wyżej wskazano, prawo właściwe nie musi być wybrane przez strony do całej umowy, tym bardziej, że z art. 19 (...) wynika wprost, że tytuły każdego z artykułów nie będą wykorzystywane do interpretacji tekstu. Bez znaczenia dla oceny art. 2.4 (...) są późniejsze wersje tego aktu.

Z uwagi na powyższe niezasadny jest zarzut naruszenia art. 778 k.c., skoro przepisy prawa irlandzkiego stosuje się do jedynie interpretacji umowy przewozu, zatem do pozostałych kwestii stosuje się prawo polskie, w również art. 778 k.c., przewidujący roczny termin przedawnienia biegnący od dnia, kiedy przewóz miały być wykonany. Skoro przewóz w niniejszej sprawie miał być wykonany 26 lipca 2018r., a powództwo wytoczono 24 lipca 2020r., to słusznie powództwo oddalono jako przedawnione.

Bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 117 ¹ § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 5 k.c. Na wstępie należy wykluczyć możliwość zastosowania w niniejszej sprawie art. 117 ¹ § 1 i 2 k.c., gdyż przepis ten dotyczy tylko roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, a nie zarzutu przedawnienia przysługującego przeciwko konsumentowi. W rozpoznawanej sprawie to konsument kieruje roszczenie przeciw pozwanemu, który nie jest konsumentem. Zatem w grę może wchodzić jedynie ocena zarzutu przedawnienia zgłoszonego przez pozwanego w świetle art. 5 k.c. W orzecznictwie wskazuje się, że nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia może nastąpić jedynie wyjątkowo, a przy ocenie poszczególnych sytuacji z tej perspektywy należy zachować daleko posunięty rygoryzm (por. np. wyrok SN z 7.06.2000 r., III CKN 522/99, LEX nr 51563). Nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia ma miejsce w sprawach szczególnie doniosłych, związanych z naruszeniem dóbr osobistych, przede wszystkim zdrowia i wolności np: o odszkodowanie z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (wyrok SN z 6.03.1996 r., II PRN 3/96, OSNAPiUS 1996/18, poz. 264; wyrok SN z 17.03.1998 r., II UKN 556/97, OSNAPiUS 1999/5, poz. 183; wyrok z 15.07.1999 r., II UKN 44/99, OSNAPiUS 2000/21, poz. 798), wynikające z błędów medycznych (wyrok SN z 8.11.2002 r., III CKN 1115/00, IC 2003/6, s. 34; wyrok SN z 2.04.2003 r., I CKN 204/01, IC 2004/3, s. 36; wyrok SN z 26.07.2012 r., II CSK 759/11, LEX nr 1218166), o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne skazanie (wyrok z 18.10.2002 r., V KK 259/02, LEX nr 56842; wyrok z 14.01.2004 r., III KK 207/03, OSNwSK 2004/1, poz. 95; uchwała składu siedmiu sędziów SN z 19.02.1997 r., I KZP 38/96, OSNKW 1997/3–4, poz. 18), o naprawienie przez Skarb Państwa szkody wyrządzonej czynami stanowiącymi zbrodnie stalinowskie (uchwała SN z 11.10.1996 r., III CZP 76/96, OSNC 1997/2, poz. 16, z glosą Z. Policzkiewicz, OSP 1997/5, poz. 93). Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że brak jest podstaw, że w niniejszej sprawie dotyczącej odszkodowania w wysokości 400 euro za odwołanie lotu, zaistniały wyjątkowe okoliczności przemawiające za nieuwzględnianiem zarzutu przedawnienia. Wbrew zarzutom powoda, pozwany nie wprowadził powoda w błąd co do stosowania prawa irlandzkiego do kwestii terminu przedawnienia, gdyż - jak wyżej już wskazano - z zapisu art. 2.4 (...) jasno wynika, że przepisy prawa irlandzkiego stosuje się do jedynie interpretacji umowy przewozu, a nie do samej umowy przewozu. Nadto w art. 15.2.1 (...) wskazano, że artykuł art. 15.2 - Roszczenia odszkodowawcze (...) ma zastosowanie do roszczeń o odszkodowanie dochodzonych na podstawie Rozporządzenia UE 261/2004. W art. 15.2 (...) brak jest jednak zapisów odnośnie terminu przedawnienia roszczeń z tego rozporządzenia, zatem pozwany nie mógł wprowadzić w błąd powoda w tym zakresie. W błąd powód zostałby wprowadzony, gdyby zapis o dwuletnim terminie przedawnienia znajdował się w art. 15.2 (...), a nie w art. 15.5 (...). Nadto przekroczenie rocznego terminu przedawnienia z art. 778 k.c. było nadmierne, gdyż wynosiło prawie rok, przez co nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia prowadziłoby – de facto – do jego blisko dwukrotnego przedłużenia. Stąd nie można uznać, że mamy do czynienia z wyjątkową sytuacją spowodowaną przez zachowanie pozwanego, która by uzasadniała zastosowanie art. 5 k.c.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.