Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Waldemar Beczek
Protokolant:	stażysta protokolant sądowy Kamila Jankowska

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. C.

przeciwko (...) sp. z o.o. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W.

z dnia 8 kwietnia 2015 r., sygn. akt II C 2881/14

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od K. C. na rzecz (...) sp. z o.o. w W. kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

SSO Waldemar Beczek

Sygn. akt XXVII Ca 1560/16

UZASADNIENIE

K. C. pozwem z 10 września 2014 r. wniosła o zasądzenie od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 1.030,78 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 15 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie kosztów procesu podnosząc, że dochodzona pozwem kwota stanowi odszkodowanie z tytułu opóźnienia lotu o 6 godzin z portu w Z. na lotnisko we W.. Powódka wskazała, że opóźnienie powyższego lotu było spowodowane okolicznościami leżącymi po stronie pozwanej i z uwagi na treść art. 7 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów (Dz. Urz. UE L 46 z 17 lutego 2004 r.) uchylającego rozporządzenie nr 295/91 (dalej: „Rozporządzenie nr 261/04"), oraz orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach połączonych (C-402/07 i C-432/07), pismem z dnia 7 lipca 2013 r. wezwała pozwanego do zapłaty stosownego odszkodowania w wysokości 1030,78 zł.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. nakazem zapłaty z dnia 30 września 2014 r. wydanym w sprawie sygn. akt II Nc 6427/14 uwzględnił powództwo w całości.

Nakaz ten w całości zaskarżył sprzeciwem pozwany wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu podnosząc, że przyczyną opóźnienia lotu była niemożliwa do przewidzenia ani zapobieżenia nagła usterka techniczna samolotu o znakach rejestracyjnych SP - (...) wyznaczonego w rozkładzie do wykonania przedmiotowego rejsu, która polegała na niesprawności trapu awaryjnego w lewych drzwiach samolotu i może być zaliczona do nadzwyczajnych okoliczności o których mowa w art. 5 ust. 3 ww. Rozporządzenia nr 261/04. Wskazał, że nie było dopuszczalne domaganie się przez powódkę zaspokojenia roszczenia poprzez zapłatę dochodzonej kwoty w złotych polskich, z uwagi na zasadę walutowości określoną w art. 358 k.c. bowiem stosownie do art. 7 Rozporządzenia nr 261/2004 pasażerowi przysługuje odszkodowanie w walucie euro.

Powódka wniosła o zasądzenie w miejsce pierwotnego żądania kwoty 400,00 Euro z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. wyrokiem z 8 kwietnia 2016 r. wydanym w sprawie sygn. akt II C 2881/14 oddalił powództwo w całości i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powódka apelacją zaskarżyła wyrok w całości zarzucając mu naruszenie polegające na:

1)  nie zastosowaniu art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nie wskazanie przez Sąd w treści uzasadnienia podstaw faktycznych rozstrzygnięcia oraz wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, w zakresie w jakim Sąd I instancji nie odniósł się merytorycznie do treści podnoszonych przez powoda zarzutów, wskazując na podstawę oddalenia powództwa nie właściwe określenie waluty dochodzonego od pozwanego świadczenia, podczas gdy wartość świadczenia została przeliczona wg obowiązującego kursu NBP,

2)  błędnej wykładni art. 358 § 1 k.c. polegającą na uznaniu, iż milcząca zgoda dłużnika na zaproponowaną przez wierzyciela możliwość spełnienia świadczenia w polskich złotych, nie stanowi o wyborze przez dłużnika waluty, w jakiej ma on spełnić swoje zobowiązanie pieniężne względem powodów, podczas gdy dłużnik nigdy nie kwestionował faktu przeliczenia świadczenia przez wierzyciela z euro na polskie złote, co w konsekwencji stanowi o uznaniu poprawności określenia waluty i dokonaniu przez dłużnika jej wyboru,

3)  nie zastosowaniu art. 358 § 2 k.c. prowadząca w konsekwencji do pozbawienia wierzyciela prawa wyboru kursu, według którego określana jest wartość roszczenia w wypadku zwłoki dłużnika w spełnieniu świadczenia w wykonaniu, zobowiązania, którego przedmiotem jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, podczas gdy wierzyciel w razie zwłoki dłużnika ma prawo do wyboru kursu i takiego też wyboru wobec braku sprzeciwu dłużnika na określenie waluty w polskich złotych dokonał,

4)  nie uwzględnieniu art. 16 ust. 3 rozporządzenia (WE) 261/2004 zgodnie, z którym "Ustanowione przez Państwa Członkowskie sankcje za naruszenie niniejszego rozporządzenia powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające". Dokonując wykładni językowej słowa - proporcjonalne - zgodnie ze słownikiem języka polskiego, otrzymuje ono następujące znaczenie "mający określony stosunek części do całości lub wyrażający określony stosunek do jakiejś wielkości". Przeliczenie wartości przedmiotu sporu z waluty obcej wyrażonej w euro, na złotówki jak najbardziej wpisuje się w zakres wyrażenia określającego stosunek do jakiejś wielkości, co za tym idzie możliwość dochodzenia roszczenia w złotówkach wynika wprost z rozporządzenia (WE) 261/2004, ponadto przeliczenie wartości świadczenia nastąpiło wg obowiązującego kursu NBP.

Wskazując na powyższe zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez zasądzenie od pozwanego kwoty 1.030,78 złotych wraz z odsetkami od dnia 15 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroki i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, oraz o zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Pomimo tego, że Sąd Okręgowy nie podziela argumentacji Sądu I instancji, która legła u podstaw zaskarżonego orzeczenia to jednak stoi na stanowisku, iż to orzeczenie odpowiada prawu.

Sąd Okręgowy nie podziela argumentacji przedstawionej przez Sąd I instancji, że oddalenie powództwa uzasadniała zasada walutowości określona w art. 358 k.c., gdyż roszczenie objęte pozwem było wskazane w walucie polskiej, gdy tymczasem powinno być wskazane w walucie euro. Kwestionując ocenę Sądu I instancji należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia ze świadczeniem wynikającym z umowy, w której strony mogły dowolnie ustalić walutę w jakiej chcą spełnić to świadczenie. Podstawą roszczenia jest bowiem Rozporządzenie (WE) 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 296/91 ( Dz. UE 17.2.2004, zwane dalej Rozporządzeniem nr 261/2004) ustalającym wysokość odszkodowania, która została określona w euro z uwagi na fakt, że akt prawny, na podstawie którego powód domaga się odszkodowania, pochodzi od organów Unii Europejskiej, której walutą jest właśnie euro. Tym samym odszkodowanie zostało określone de facto nie w walucie obcej dla ustawodawcy, lecz w walucie unijnej. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że zamiarem ustawodawcy nie było ukształtowanie sposobu zapłaty odszkodowania jedynie w jednostkach euro, a wyłącznie waluta ta określa wysokość odszkodowania. Ponieważ rozporządzenie obowiązuje wprost w krajach członkowskich, oznacza to, że nie wymagało ono implementacji do naszego systemu prawnego, jednak taka sytuacja nie może powodować negatywnych skutków dla wierzycieli będących polskimi obywatelami, którzy niewątpliwie mogą dochodzić odszkodowania w walucie krajowej. Po dokonaniu zatem celowościowej wykładni art. 358 k.c. w stosunku do regulacji ww. rozporządzenia Sąd Okręgowy uznał, że niezasadne było przyjęcie przez Sąd I instancji, że w niniejszej sprawie wiąże Sąd klauzula efektywnej waluty, a powód nie może domagać się wykonania zobowiązania w walucie polskiej, co oznacza, że zasada z art. 358 k.c. nie mogła stanowić wyłącznej podstawy do oddalenia powództwa.

Warto również podkreślić, że o ile powód nie mógłby odmówić przyjęcia świadczenia w euro, gdyby pozwany po wezwaniu go do zapłaty dobrowolnie chciał je spełnić w tej walucie (w tej bowiem sytuacji powód popadłby w zwłokę), tym niemniej nie oznacza to, że w razie zwłoki pozwanego, powód nie mógł domagać się świadczenia w walucie polskiej ustalonej według kursu z daty wymagalności roszczenia.

Sąd Okręgowy natomiast podziela stanowisko strony pozwanej, że w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do stwierdzenia, iż przewoźnik naruszył w jakikolwiek sposób przepisy ww. Rozporządzenia. Zauważyć bowiem należy, co trafnie podniósł pozwany, że opóźnienie lotu z Z. do W. nastąpiło z powodu uszkodzenia/niesprawności trapu awaryjnego w lewych drzwiach samolotu. Zdaniem Sądu II instancji okoliczność ta niewątpliwie stanowiła nadzwyczajna okoliczność wyłączającą odpowiedzialność pozwanego stosownie do treści art. 5 ust. 3 Rozporządzenia nr 261/2004, co zostało również potwierdzone przedłożoną do akt sprawy Decyzją Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z 26 listopada 2014 r., z której jednoznacznie wynika, że ww. usterka została zakwalifikowana jako nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu ww. przepisu Rozporządzenia. Wprawdzie skarżąca w apelacji powołała się na decyzję Komisji Ochrony Praw Pasażerów Urzędu Lotnictwa Cywilnego z 10 kwietnia 2015 r., podnosząc, że stwierdzono w niej, że przewoźnik miał możliwość zorganizowania rejsu zastępczego bez tak dużego opóźnienia, jednakże skarżąca nie podała informacji czego ten dokument dotyczy. Co więcej Sąd Okręgowy powziął wątpliwości czy w ogóle dokument ten został wydany, gdyż powódka nie dołączyła go do apelacji, a tym samym nie może skutecznie podważać wcześniej wydanej Decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Zatem Sąd II instancji stwierdza, że pozwany wykazał, iż nie ponosi odpowiedzialności za opóźniony lot w związku z zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności określonych w art. 5 ust. 3 Rozporządzenia nr 261/2004, których powódka skutecznie nie zakwestionowała.

Mając na uwadze powyższe Sąd II instancji jako sąd co do faktu ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy i stwierdził, że strona pozwana uwolniła się od odpowiedzialności stosownie do art. 5 ust. 3 Rozporządzenia 261/2004, a tym samym nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie lotu, dlatego też co do zasady orzeczenie Sądu Rejonowego odpowiada prawu. Tym samym apelację powódki na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego stosownie do treści art. 108 § 1 w zw. z art. 98 k.p.c. ustalając ich wysokość w oparciu o § 6 pkt 3 w zw. z § § 12 ust. 1 pk1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( DZ. U. Nr 163, poz. 1349).

SSO Waldemar Beczek