Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Maja Smoderek
Protokolant:	sekr. sądowy Marta Czeberkus

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2025r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 23 marca 2023 r., sygn. akt II C 2739/22

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu następującą treść:

„I. zasadza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 500 (pięćset) euro z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 września 2022 roku do dnia zapłaty,

II. zasadza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 1117 (jeden tysiąc sto siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.”

2.  zasadza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 235 (dwieście trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygnatura akt XXVII Ca 2059/23

UZASADNIENIE

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ograniczono uzasadnienie wyroku
do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wywiedziona przez powoda zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podzielił ustalenia faktyczne, dokonane w sprawie przez Sąd Rejonowy, czyniąc je jednocześnie podstawą swojego rozstrzygnięcia. Sąd I instancji, w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego, ustalił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, które znajdowały odzwierciedlenie w całokształcie zaoferowanego przez strony materiału dowodowego. Nie mniej jednak Sąd Rejonowy na podstawie tak przeprowadzonych ustaleń, dokonał błędnego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i w tym też zakresie zaskarżone rozstrzygnięcie podlegać musiało zmianie.

Na wstępie należy podzielić zapatrywanie Sądu I instancji, że okoliczności, które w stanie niniejszej sprawy skutkowały wywołaniem opóźnienia lotu (...) z W. do B. nie mogą zostać uznane za nadzwyczajne, bowiem leżą one w pełni w gestii pozwanego przewoźnika. Wobec powyższego, Sąd I instancji zasadnie obciążył stronę pozwaną obowiązkiem wypłaty odszkodowania na podstawie art. 7 ust. 1 Rozporządzenia (WE) Nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91.

Nie mniej jednak Sąd Rejonowy błędnie przyjął, iż w sprawie niniejszej możliwe było miarkowanie wymiaru odszkodowania zasądzonego od pozwanego na rzecz powoda, na podstawie art. 7 ust. 2 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004. Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że argumentacja apelującego w tym zakresie zasługuje na aprobatę.

Sąd Odwoławczy wskazuje, że orzecznictwo europejskie w sposób jednoznaczny przesądziło, iż możliwość obniżenia należnej kwoty odszkodowania o 50% jej domyślnego wymiaru, jest możliwa jedynie w przypadku lotów pozawspólnotowych, których dystans przekracza 3 500 kilometrów. Powyższe wynika z treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 listopada 2009 r., sygn. akt C-402/07, w którym wskazano, że należy uściślić, że kwota odszkodowania należnego pasażerowi na podstawie art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004 może zostać obniżona o 50% , jeżeli spełnione są przesłanki określone w art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia. Mimo, że ten ostatni przepis odnosi się tylko do przypadku zmiany planu podróży pasażera, należy przyjąć, że przewidziane obniżenie kwoty odszkodowania jest wypadkową samego opóźnienia, którego pasażerowie doświadczyli, przy czym brak jest przeszkód by stosować ten przepis mutatis mutandis do odszkodowań wypłacanych na rzecz pasażerów opóźnionych lotów. Wynika z tego, że kwota odszkodowania należnego pasażerowi opóźnionego lotu, który przybywa do swojego miejsca docelowego trzy godziny lub więcej po godzinie przybycia pierwotnie przewidzianej, może zostać obniżone - zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 261/2004 - o 50% , jeżeli opóźnienie wynosi, w odniesieniu do lotu nieobjętego art. 7 ust. 2 lit. a) i b), mniej niż cztery godziny.

Teza przedstawiona przez Trybunał stanowi logiczną konsekwencję zastosowania przepisu art. 7 ust. 2 Rozporządzenia jedynie odpowiednio do sytuacji opóźnienia lotu. Słusznie bowiem w przytoczonym orzeczeniu zauważono, że art. 7 ust. 2 wprost dotyczy wyłącznie sytuacji zmiany planu podróży pasażera, zaś jego dopuszczalne wykorzystanie do odszkodowania dochodzonego za lot wykonany, choć opóźniony, odbywa się wyłącznie na zasadzie odpowiedniego zastosowania przepisu. Skoro zaś przywołany przepis stosowany jest odpowiednio, to oznacza to, że sąd wykorzystujący normę z niego wynikającą obowiązany jest brać pod uwagę specyfikę i okoliczności wynikające z uregulowania sytuacji opóźnienia lotu. Uprawnienie do dochodzenia odszkodowania za znaczne opóźnienie lotu wynika z ugruntowanego orzecznictwa europejskiego, które z sytuacją pasażerów lotów odwołanych zasadniczo zrównuje sytuację pasażerów połączeń opóźnionych o co najmniej 3 godziny (por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 listopada 2009 r., sygn. akt C-402/07). Skoro więc orzecznictwo dopuszcza możliwość dochodzenia odszkodowania jedynie w przypadku opóźnienia lotu wynoszącego co najmniej 3 godziny, to logiczne jest, że w sprawach dotyczących tego rodzaju roszczeń nie znajdą odpowiedniego zastosowania te normy art. 7 ust. 2 Rozporządzenia, które dotyczą opóźnień mniejszego wymiaru, a więc litery a i b tego przepisu. Ujęte w ich ramach rozmiary przesunięcia planowanego czasu przylotu samolotu nie są bowiem w ogóle opóźnieniami, które po stronie pasażera rodzą prawo do odszkodowania za lot opóźniony.

Jak więc prawidłowo wskazał Trybunał, zmniejszenie wymiaru należnego odszkodowania jest możliwe wyłącznie w przypadku lotów opisanych w literze c omawianego przepisu, czyli lotów pozawspólnotowych, których dystans przekracza 3 500 kilometrów. Rejs, którego dotyczy niniejsze postepowanie, odbywał się między pomiędzy dwoma państwami członkowskimi Unii Europejskiej – P. i B., zaś jego długość mieściła się w przedziale odległości do 1 500 kilometrów mierzonych metodą trasy po ortodromie. W związku z powyższym, odszkodowanie zsądzone w niniejszej sprawie nie mogło zostać miarkowane na podstawie art. 7 ust. 2 Rozporządzenia.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił odpowiednio zaskarżony wyrok poprzez zasądzenie całości dochodzonego roszczenia.

Konsekwencją zmiany wyroku Sądu Rejonowego jest również zmiana rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, o których w obu instancjach, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. obciążając nimi w całości pozwanego jako stronę przegrywającą spór zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty postępowania poniesione przez powoda przed Sądem I instancji złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 200 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 900 ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

Na koszty postępowania poniesione przez pozwanego przed Sądem II instancji złożyły się: opłata od apelacji w kwocie 100 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 135 ustalone na podstawie § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

O odsetkach w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, do dnia zapłaty orzeczono na podstawie art. 98 § 1(1) k.p.c.