Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia SO Ewa Kiper
Protokolant:	sekr. sądowy Agnieszka Skrzeczkowska

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2018 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w W.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 20 czerwca 2017 r., sygn. akt II C 803/17

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że :

- w pkt I zasądza od (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 1 200 € (jeden tysiąc dwieście euro) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 19 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;

- w pkt II zasądza od (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 1 341 zł (jeden tysiąc trzysta czterdzieści jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  zasądza od (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 540 zł (pięćset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

SSO Ewa Kiper

Sygn. akt XXVII Ca 2519/17

UZASADNIENIE

****** początek tekstu

[ Przewodniczący 00:00:01.698] Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.651 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Od powyższego rozstrzygnięcia powód wniósł apelację zaskarżając je w całości oraz zarzucając naruszenie artykułu 5, 7 Rozporządzenia nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub opóźnienia lotu poprzez ich błędną wykładnię skutkującą błędnym przyjęciem charakteru prawnego roszczenie - ryczałtowe odszkodowanie za opóźniony odwołany lot, artykuł 509 paragraf 1 k.c. w związku z artykułem 448, 449 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na uznaniu umowy cesji stanowiącej podstawę dochodzenia przez stronę powodową roszczeń w niniejszym postępowaniu za nieważną z uwagi na naruszenie ustawowego zakazu przelewu wierzytelności wyrażonego w artykule 449 k.c. i w konsekwencji oddalenie powództwa z powodu braku legitymacji czynnej, artykuł 509 paragraf 1 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na uznaniu umowy cesji za nieważną z uwagi na sprzeczność przelewu z właściwością zobowiązania, w konsekwencji oddalenie powództwa z powodu braku legitymacji czynnej. Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania w obu instancjach według norm przepisanych. W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy zważył co następuje. W ocenie Sądu Okręgowego apelacja zasługiwała na uwzględnienie. Rozpoznając apelację w granicach zaskarżenia Sąd Okręgowy uznał za zasadne wszystkie podniesione w niej zarzuty sprowadzające się do dokonania przez Sąd Rejonowy błędnej oceny ważności umowy cesji wierzytelności zawartej między powodem, a jego poprzednikami prawnymi: S. P., M. P. i K. P.. Z treści artykułu 509 paragraf 1 k.c. wynika, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W ocenie Sądu Okręgowego niewątpliwie roszczenie powodów o odszkodowanie jest wierzytelnością, prawem majątkowym. Ustawodawca w przepisie artykułu 509 paragraf 1 k.c. wprowadził generalną zasadę, iż zmiana wierzyciela bez zgody dłużnika jest dopuszczalna chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie lub właściwości zobowiązania. Ani Kodeks cywilny ani Rozporządzenie nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów nie wprowadzają żadnych ograniczeń co do możliwości zbywania roszczenia o odszkodowanie za opóźniony, odwołany lot. Tym samym z tego punktu widzenia przelew wierzytelności należy uznać za dopuszczalny i nadto właściwość zobowiązania nie stoi na przeszkodzie w przelewie wierzytelności. W przedmiotowej sprawie oczywistym jest, że wierzytelność ma charakter pieniężny i bez znaczenia jest dla tej wierzytelności jak i dla dłużnika wierzytelności czy ta zostanie zbyta czy nie. Podkreślić również należy, iż zbycie przedmiotowej wierzytelności wbrew stanowisku Sądu I instancji nie stało w sprzeczności z ogólnym zakazem zbywania wierzytelności o jakim mowa w artykule 449 k.c. w związku z artykułem 448 k.c. Roszczenie odszkodowawcze dochodzone przez powoda w niniejszym postępowaniu ma swoje źródło w rozporządzeniu, a nie w regulacji artykułu 448 k.c. Zatem zakaz z artykułu 440 nie znajduje do niego zastosowania. Jest to roszczenie wynikające z naruszenia postanowień umownych, a nie z deliktu. Stąd też osobiste odczucie krzywdy ewentualnej nie ma żadnego znaczenia dla jego wysokości. W świetle powyższego Sąd Okręgowy stwierdził, że powód posiada legitymację czynną do dochodzenia roszczenia za opóźniony lot jako cesję od pasażerów. Mając zatem na uwadze brak kwestionowania przez pozwanego jego odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu opóźnienia lotu z K. do R. w dniu 25 czerwca 2016 roku Sąd Okręgowy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie [ ns 00:04:18.810] pozwu w całości w oparciu o treść artykułu 7 ustęp 1 Rozporządzenia nr 261/2004, z którego wynika wysokość dochodzonego roszczenia. W zakresie roszczenia odsetkowego rozstrzygnięcie oparto o artykuł 481 paragraf 1 k.p.c. w związku z 455 k.p.c. Przyjmując w ślad za powodem, iż doręczenie wezwania zapłaty nastąpiło 11 sierpnia, w którym, w którym wyznaczono pozwanemu 7 dniowy termin zapłaty, który upłynął 18 sierpnia. Co uzasadniało jej przyjęcie daty 19 sierpnia 2016 roku za początkową dla naliczania odsetek. Okoliczności te nie były kwestionowane przez pozwanego. Konsekwencją zmiany rozstrzygnięcia co do należności głównej było dostosowanie do wyniku sprawy również rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania w pierwszej instancji stosownie do ogólnej zasady ponoszenia kosztów procesu z artykułu 98 k.p.c. Koszty postępowań pierwszo instancyjnych obejmowało opłatę od pozwu, opłaty skarbowe oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 3.600 złotych. Jednocześnie Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wobec połączenia spraw dotyczących tego samego lotu, a co za tym idzie posiadających identyczny stan faktyczny oraz dotyczący członków jednej rodziny uzasadnionym było przyznanie wynagrodzenia w kwocie 1.200 złotych jednej stawki minimalnej naliczonej od wartości przedmiotu sporu określonej dla pojedynczej sprawy uwzględniając artykuł 102 k.p.c. Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie artykułu 386 paragraf 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania apelacyjnego orzekając analogicznie do rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w I instancji przyznając z uwzględnieniem artykułu 102 k.p.c. na rzecz powoda jedną stawkę minimalną naliczoną od wartości przedmiotu sporu określonej dla jednej sprawy to jest w paragrafie 2 punkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku. Z tych względów orzeczono jak w sentencji.

[ K. części 00:06:20.499]