Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Paweł Błasiak (del.)

Protokolant: Natalia Łuczak

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2024 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych i Prezydentowi (...)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie

z dnia 10 czerwca 2022 r., sygn. akt II C 1446/19

oddala apelację.

Sygn. akt XXVII Ca 3376/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 maja 2019r. powód J. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych 23.562 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 marca 2019r. do dnia zapłaty.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2021r. na mocy art. 194 § 1 k.p.c. wezwano do udziału w sprawie jako pozwanego Prezydenta (...)

Pozwany Prezydent (...) wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2022 roku sygn. akt II C 1446/19 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie:

I.  oddalił powództwo wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,

II.  nie obciążył J. B. kosztami należnymi na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,

III.  umorzył postępowanie wobec Prezydenta (...),

IV.  nie obciążył J. B. kosztami należnymi na rzecz Prezydenta (...).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając rozstrzygniecie Sądu Rejonowego w części tj. co do punktu I. Orzeczeniu Sądu I instancji zarzucił naruszenie: art. 233 § 1 k.p.c., art. 327 ¹ § 1 k.p.c., art. 415 k.c. i art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych. Powód wniósł o zmianę w zaskarżonej części wyroku i uwzględnienie powództwa w całości wraz z orzeczeniem o kosztach postępowania, ewentualnie uchylenie w zaskarżonej części wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje za własne. Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. został błędnie postawiony, gdyż za jego pomocą skarżący kwestionuje, nie ustalenia faktyczne Sądu I Instancji, lecz ich ocenę prawną. Prawidłowo powód powinien podnieść zarzut naruszenia prawa materialnego. Stąd zarzut ten zostanie omówiony w ramach naruszenia przepisów prawa materialnego.

Nie okazał się skuteczny zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy naruszenia art. 327 ¹ § 1 k.p.c. Faktem jest, że tenże sąd w uzasadnieniu wyroku nie dokończył swych rozważań odnośnie zarzutu przedawnienia roszczenia, stąd nie wiadomo, czy uznał ten zarzut za skuteczny. Jednak to uchybienie nie miało znaczenia dla orzekania w sprawie, skoro Sąd I Instancji, prawidłowo oddalił powództwo z uwagi na nieudowodnienie wszystkich przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a nie z uwagi na przedawnienie roszczenia powoda.

Jeśli chodzi o zarzuty naruszenia prawa materialnego, to okazały się one nieuzasadnione. Wbrew zarzutom powoda, Sąd I Instancji nie oddalił powództwa z uwagi na brak zawinienia po stronie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, lecz wskutek braku szkody po stronie powoda i w konsekwencji braku związku przyczynowego między brakiem informacji ze strony ZUS o zmianie organu właściwego do wypłaty zasiłku pielęgnacyjnego a powstaniem szkody. Taka ocena Sądu Rejonowego nie narusza art. 417 k.c. Uzupełnienia wymaga jedynie, że stwierdzenie winy przy wykonywaniu władzy publicznej w świetle art. 417 k.c. jest niekonieczne, wystarczające jest stwierdzenie samej bezprawności. W niniejszej sprawie zachowanie ZUS było nie tylko bezprawne, ale również zawinione. ZUS nie kwestionował faktu, że naruszył art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych. ZUS bowiem nie poinformował powoda J. B. o zmianie podmiotu realizującego zasiłek pielęgnacyjny tj., że od 1 września 2005r. to świadczenie nie będzie realizował już ZUS, a Prezydent (...). Zmiana ta miała swą podstawę prawną w treści art. 49 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy. Należy podkreślić, że J. B. na mocy decyzji ZUS z 8 kwietnia 2004r. przysługiwał na stałe zasiłek pielęgnacyjny do renty socjalnej. Jednak przez to zawinione zaniechanie ZUS nie doszło do szkody po stronie powoda, koniecznej do zastosowania art. 417 k.c. gdyż zasiłek pielęgnacyjny nadal mu przysługiwał także po 31 sierpnia 2005r. i nadal mu przysługuje, z tą tylko różnicą że wypłacany przez Prezydenta (...), a nie ZUS. J. B. nie miał obowiązku składania wniosku o przyznanie prawa do tego zasiłku do Prezydenta (...), gdyż prawo to już posiadał na mocy decyzji ZUS z 8 kwietnia 2004r. Jego wniosek powinien być potraktowany jako żądanie wypłaty przysługującego mu już, lecz nie wypłaconego zasiłku, a nie wniosek o przyznanie mu prawa do zasiłku. Zgodzić należy się z Sądem I Instancji, że przepisy ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych nie przewidują w takim przypadku wygaśnięcia dotychczas przyznanych świadczeń, a art. 24 ust. 2 tej ustawy nie ma zastosowania. Zatem zasiłek pielęgnacyjny powinien zostać wypłacony J. B. przez Prezydenta (...) za okres od 1 września 2005r., a nie od dnia złożenia przez niego wniosku do tego organu, który jak już wyżej wskazano był w ogóle nie wymagany. Powyższej oceny nie może zmienić fakt, że brak wypłaty przez Prezydenta (...) zasiłku pielęgnacyjnego nastąpił z winy ZUS. ZUS bowiem od dnia 1 września 2005r. nie jest już uprawniony do wypłaty tego zasiłku i nie może go wypłacić, nawet gdy nie został on wypłacony przez Prezydenta (...) z winy ZUS. Przyznanie powodowi odszkodowania od ZUS w wysokości zasiłku pielęgnacyjnego oznaczałoby de facto, że J. B. byłby uprawniony do wypłaty dwóch zasiłków pielęgnacyjnych za żądany okres – od ZUS i od Prezydenta (...), co byłby niedopuszczalne.