Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Ewa Kiper (spr.)
Sędziowie:	SO Grzegorz Tyliński SR del. Katarzyna Małysa
Protokolant:	st. sekr. sąd. Agnieszka Ślebzak

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty (...) przy ul. (...) w W.

przeciwko A. M.

o uzgodnienie treści księgi wieczystej

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie

z dnia 16 marca 2016 r., sygn. akt VI C 1615/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Wspólnoty (...) przy ul. (...) w W. na rzecz A. M. kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

SSR Katarzyna Małysa SSO Ewa Kiper SSO Grzegorz Tyliński

Sygn. akt XXVII Ca 3582/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 lipca 2015 r. Wspólnota (...) przy ul. (...) w W. wniosła przeciwko A. M. o usunięcie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym poprzez zamknięcie księgi wieczystej Kw nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa, X Wydział Ksiąg Wieczystych dla lokalu użytkowego (...), przy ul. (...) w W., usunięcie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym poprzez wykreślenie informacji o wyodrębnieniu lokalu użytkowego (...) przy ul. (...) w W. (Kw nr (...)) z księgi wieczystej Kw nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa, X Wydział Ksiąg Wieczystych poprzez wykreślenie wpisu w Dziale I‑O, Rubryka 1.4, Podrubryka 1.4.2 Budynek, Lp. 1, Nazwa i nr pola 14.32 ww. księgi wieczystej oraz wykreślenie wpisu w Dziale II, Rubryka 2.3, Lp. 6. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu.

Postanowieniem z dnia 14 lipca 2015 r. Sąd zabezpieczył roszczenie powoda poprzez nakazanie dokonania wpisu ostrzeżenia o toczącym się postępowaniu w dziale III Kw nr (...).

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu od powoda. Ponadto wniosła o zawiadomienie o toczącym się (...) spółki (...) na podstawie art. 84 k.p.c.

Spółka (...) zawiadomiona w trybie art. 84 §1 k.p.c. nie wstąpiła do procesu w charakterze interwenienta ubocznego.

Wyrokiem z dnia 16 marca 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie oddalił powództwo w całości oraz ustalił, że kosztami procesu obciąża powoda w całości, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu,

Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń faktycznych:

Decyzją Prezydenta (...) W. z dnia 29 czerwca 2009 r. ustanowiono na rzecz spółki (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. prawo użytkowania wieczystego w udziale 0,417 do gruntu o powierzchni 1124 m.kw. położonego w W. przy ul. (...), oznaczonego, jako działki nr (...) o powierzchni 470 m.kw. i nr (...) o powierzchni 654 m.kw., objętych księgami wieczystymi KW nr (...) (działka nr (...)) i KW nr (...) (działka nr (...)).

W związku z ww. decyzją nastąpiło przekazanie niesprzedanej części budynku na podstawie protokołu przekazania- przejęcia z dnia 29 października 2009 r. Niesprzedaną część budynku stanowiło dziewięć lokali mieszkalnych o powierzchni 575,09 m.kw., jeden lokal użytkowy o powierzchni 251,78 m.kw. oraz część 17 stanowisk położonych w hali garażowej o powierzchni 108,47 m.kw.

W dniu 21 kwietnia 2011 r. przed notariuszem A. S. została zawarta umowa o oddanie ww. gruntu w użytkowanie wieczyste na rzecz spółki (...) sp. z o.o. W umowie wskazano, że w budynku zostało wyodrębnionych 28 lokali mieszkalnych, natomiast co do pozostałych, dotychczas niewyodrębnionych lokali przysługują uprawnienia dotychczasowego właściciela nieruchomości, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o własności lokali, zaś użytkowanie wieczyste gruntów oraz części budynku mieszkalnego i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokalu stanowią nieruchomość wspólną w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali.

Spółka (...) Sp. z o.o. w W. złożyła oświadczenie o ustanowieniu odrębnej własności lokalu niemieszkalnego (...) w dniu 21 marca 2012 roku, przed notariuszem R. S., Rep. A Nr (...). Podstawą wyodrębnienia ww. lokalu było zaświadczenie Prezydenta (...) W. z dnia 02 lutego 2012 roku. Dla ww. lokalu w dniu 5 kwietnia 2012 r. założono księgę wieczystą Kw. Nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, X Wydział Ksiąg Wieczystych.

A. M. nabyła lokal użytkowy o powierzchni 251,78 m.kw., wykorzystywany aktualnie, jako przedszkole, na mocy umowy sprzedaży z dnia 17 kwietnia 2012 r. zawartej przed notariuszem J. R.. A Nr (...). Roszczenie pozwanej w stosunku do ww. lokalu wynikało z umowy przedwstępnej ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży oraz przedwstępnej umowy sprzedaży zawartej 12 lipca 2011 r. przed notariuszem J. G., Rep. A (...).

W dniu 17 kwietnia 2012 r. przed notariuszem J. G. została zawarta pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. a A. M. umowa sprzedaży lokalu niemieszkalnego nr (...) położonego na pierwszej kondygnacji (parterze) budynku przy ulicy (...), o powierzchni 45,59 45,59 m ^{( 2)}, dla którego Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa X Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Kw (...). W dziale I‑O powyższej księgi ujawniono lokal niemieszkalny (...), składający się z dwóch izb, umiejscowiony na pierwszej kondygnacji o powierzchni 45,59 m ^{( 2)}. W dziale II widnieje A. M., jako właścicielka lokalu.

Pomieszczenie w przeszłości było wykorzystywane, jako pralnia, suszarnia oraz schowek. Następnie wykorzystywano je na biuro wspólnoty, odbywały się tam też coroczne zebrania wspólnoty.

A. M. przed zakupem powyższego lokalu zapoznała się z jego stanem, a lokal został jej pokazany przez pracownika spółki (...) Sp. z o.o. w W.. Przy zakupie tego lokalu nie korzystała z pomocy agencji nieruchomości. Była obecna na zebraniu Wspólnoty, odbywającym się w tym pomieszczeniu. Przy zawarciu umowy sprzedaży zapoznała się z treścią księgi wieczystej oraz zaświadczeniem o samodzielności lokalu (...) wraz z załącznikiem do tegoż zaświadczenia. Nie miała żadnych wątpliwości, co do stanu faktycznego i prawnego lokalu. W dniu 20 kwietnia 2015 r. lokal został jej przekazany. Wówczas T. W. (1) miał problemy ze znalezieniem kluczy i drzwi zostały otwarte komisyjnie. Rzeczy tam się znajdujące zostały przeniesione do schowka. Następnie Wspólnota wymieniła drzwi i A. M. nie mogła dostać się do pomieszczenia. A. M. zawiadomiła Policję o tym fakcie i wymieniła zamki w drzwiach.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy oddalił powództwo w oparciu o przepisy art. 6-7 k.c., art. 1-3, art. 5-6 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, art. 189 k.p.c., art. 626 ² § 5 k.p.c. oraz powiązane z nimi orzecznictwo Sądu Najwyższego

Sąd pierwszej instancji, na wstępie wskazał, że strona powodowa swoje prawa wywodziła z przekonania, że przedmiotowa nieruchomość stanowi część wspólną nieruchomości. Wytoczenie powództwa zmierzało do utrzymania nieruchomości wspólnej w dotychczasowym stanie prawnym i faktycznym, sprzed ingerencji pozwanej i jej poprzednika prawnego (tzw. czynność zachowawcza).

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że pozwaną chroniła rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych, co skutkowało oddaleniem powództwa.

Zdaniem Sądu Rejonowego, pozwana nie wiedziała o niezgodności stanu ujawnionego z rzeczywistym stanem prawnym. Dokumenty przedstawione jej przez spółkę (...) Sp. z o.o. dowodziły, że lokal niemieszkalny (...) jest lokalem samodzielnym, a z treści księgi wieczystej wynikało, że właścicielem wyodrębnionego lokalu jest Spółka. Pozwana nie miała żadnych wątpliwości co do stanu prawnego nieruchomości. Nikt nie podnosił zarzutów, że lokal nie jest własnością spółki (...). Nabyła już wcześniej od tej spółki lokal niemieszkalny w tym samym budynku. Nie miała w związku z tym żadnych problemów, nikt nie kwestionował ani jej praw ani praw jej poprzednika. Przy zakupie tego lokalu korzystała z pomocy agencji nieruchomości. Pozwana nie jest prawnikiem, przy kupnie lokalu (...) nie korzystała także z pośrednictwa agencji nieruchomości, gdyż nie miała wcześniej żadnych problemów w kontaktach ze spółka (...), od której nabyła lokal przedszkola. Zadbała o swoje prawa zapoznając się z treścią księgi wieczystej, a także z zaświadczeniem o samodzielności lokalu i dołączonym doń załącznikiem graficznym. Z żadnych dokumentów nie wynikało, że przedmiotowy lokal stanowi część wspólną nieruchomości. Przed zakupem lokal (...) został jej pokazany przez pracownika spółki T. W. (1).

Sąd pierwszej instancji ustalił, że Spółka (...) nie miała kluczy, a były one udostępniane przez Wspólnotę. Jednak wzajemne stosunki między Wspólnotą a poprzednikiem prawnym nie przekładają się na ocenę, że pozwana była w złej wierze. Należało uznać, że sprawdzenie treści księgi wieczystej jest zasadniczo wystarczającym aktem staranności ze strony nabywcy, chyba że w danej sprawie występują dodatkowe, szczególne okoliczności, które uzasadniają przeprowadzenie przezeń dalszej analizy stanu prawnego nieruchomości. Takie okoliczności w niniejszej sprawie nie istniały w dacie nabycia nieruchomości przez pozwaną. Strona powodowa nie wykazała w niniejszym postępowaniu, że pozwana mogła podejrzewać, że nie kupuje lokalu od właściciela. Lokal został jej pokazany przez osobę działającą z ramienia spółki (...), więc mogła spodziewać się, że spółka ta ma prawo dysponować przedmiotowym lokalem. Zupełnie irrelewantne są w niniejszej sprawie okoliczności, w jaki sposób przedmiotowy lokal był wykorzystywany w przeszłości, w tym także przez wspólnotę. Jak wskazywali sami przedstawiciele Wspólnoty lokal ten nie był nawet oznaczony w sposób szczególny, który wskazywałby, że jest to część wspólna nieruchomości.

Pozwana nie negowała, że przed zakupem przedmiotowego lokalu była obecna na zebraniu wspólnoty, które odbywało się w tym pomieszczeniu. Chciała ona poznać sąsiadów skoro miała w tym budynku prowadzić przedszkole. Zdaniem Sądu pierwszej instancji nieuprawnione było twierdzenie Wspólnoty, że skoro odbywało się tam zebranie wspólnoty to powinna wiedzieć, że to pomieszczenie wspólnoty. Zebrania mogą odbywać się wszędzie, niezależnie od praw wspólnoty do konkretnego pomieszczenia, to pamiętać należy, że na zabraniu był także T. W. (1) ze strony spółki (...). Zatem pozwana mogła także spodziewać się, że pomieszczenie należy do spółki skoro brał w nim udział przedstawiciel właściciela niesprzedanej części budynku.

W ocenie Sądu Rejonowego, również atmosfera panująca na zebraniu, w tym oskarżenia kierowane wobec spółki (...) nie były podstawą do powzięcia uzasadnionych wątpliwości co do stanu prawnego lokalu.

Sąd pierwszej instancji w niniejszej sprawie nie badał ważności oświadczenia o ustanowieniu odrębnej własności lokalu (...). Istotą rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych jest ochrona nabywcy prawa własności lub innego prawa rzeczowego wpisanego do księgi wieczystej, jeżeli prawo to nie przysługiwało rozporządzającemu lub nawet nie istniało. Stronie powodowej w związku z zarzutami zbycia nieruchomości należącej do Wspólnoty, przysługują określone środki prawne w stosunku do Spółki (...) Sp. z o.o. Lokal niemieszkalny istniał w chwili wyodrębnienia, została ustanowiona odrębna własność tegoż lokalu przez wpisanie do księgi wieczystej, a pozwana nabyła jego własność ze względu na działanie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych. Strona powodowa w niniejszym postępowaniu nie zdołała obalić domniemania istnienia dobrej wiary, zatem powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.

Od powyższego orzeczenia powódka wniosła apelację zaskarżając je w całości oraz zarzucając:

1.  naruszenie art. 6 ust. 1 i 2 w zw. z art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych (...) hipotece, poprzez uznanie, iż pozwana nic działała w zlej wierze,
a w konsekwencji, iż pozwaną chroniła rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych;

2.  naruszenie art. 7 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, iż powód nie obalił domniemania dobrej wiary pozwanej;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na błędnym ustaleniu, iż:

a.  świadek T. W. (1) miał problemy ze znalezieniem kluczy podczas przekazania lokalu;

b.  pozwana nabyła wcześniej od spółki (...) sp. z o.o. lokal niemieszkalny w budynku przy ul. (...);

c.  pozwana przy zakupie spornego lokalu nie korzystała z pomocy agencji nieruchomości;

d.  sporny lokal został pokazany pozwanej przez T. W. (1), co jest niemożliwe z uwagi na fakt, że ww. osoba nie dysponowała kluczami do ww. lokalu, pozwana nie udowodniła ww. faktu, a co więcej, pozwana - nie dysponując kluczami - była zmuszona wejść w posiadanie lokalu poprzez usunięcie zabezpieczeń;

e.  zebranie powodowej wspólnoty mieszkaniowej miało się odbyć w przedszkolu;

f.  pozwaną chroniła rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych oraz, że nie działała ona w zlej wierze;

4.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c. poprzez przyznanie wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom pozwanej oraz nadanie ww. zeznaniom zasadniczego znaczenia w ramach rozstrzygnięcia, pomimo iż dowód z przesłuchania strony ma charakter subsydiarny i ukierunkowany rolą procesową strony;

5.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyznanie wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom świadka T. W. (2) (przedstawiciela spółki (...) sp. z o.o.);

6.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewłaściwą ocenę dowodów oraz zaniechanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego
i w konsekwencji uznanie, iż zeznania świadków oraz przesłuchanie członków Zarządu powodowej wspólnoty mieszkaniowej, nie były pomocne przy ustaleniu złej wiary pozwanej;

Wskazując na powyższe zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie żądania pozwu oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu wg. norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi I Instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny i zaoferowany przez strony materiał dowodowy, powództwo nie mogło zostać uwzględnione.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 10 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, zgodnie z którym w razie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym osoba, której prawo nie jest wpisane lub jest wpisane błędnie, może żądać usunięcia niezgodności.

Trzeba na wstępie wyjaśnić, iż rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych znajduje zastosowanie w razie niezgodności miedzy stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym. Właśnie założenie (in principio hipotezy normy art. 5 ukw) takiej niezgodności stanowi punkt wyjścia do badania dalszych przesłanek stosowania rękojmi.

Powód powołując się na wskazaną podstawę prawną winien wykazać, iż spółka (...) sp. z o.o. nie była właścicielem lokalu, co do którego ustanowiła odrębną własność aktem notarialnym z dnia 21 marca 2012 r. i którego własność przeniosła na pozwaną na podstawie umowy z dnia 17 kwietnia 2012 r. Powyższej okoliczność powód w żaden sposób nie udowodnił. Tytułu własności do pomieszczenia o powierzchni niespełna 46 m ² nie można wywodzić z możliwości korzystania przez mieszkańców budynku z tego lokalu od lat 80-tych. W sytuacji, gdy w budynku wyodrębnione są lokale mieszkalne, zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej, jako prawo związane z własnością lokali. Ustęp 2 powołanego artykułu stanowi, iż nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 3 cyt. ustawy, udział właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Udział właściciela samodzielnych lokali niewyodrębnionych w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Oznacza to, iż określenie udziałów w nieruchomości wspólnej dokonuje się co do wszystkich lokali samodzielnych, zarówno wyodrębnionych, jak i niewyodrębnionych, wszystkie udziały bowiem muszą być określone z chwilą wyodrębnienia pierwszego lokalu.

Powód w toku postępowania wskazywał, iż protokołem przekazania spółce (...) sp. z o.o. zostały przekazane lokale mieszkalne i jeden lokal użytkowy o powierzchni 251,78 m ². Tym samym, skoro protokół nie zawierał informacji o przekazaniu lokalu (...), lokal ten stanowi powierzchnię wspólną. Stanowisko pozwanej było takie, iż protokół nie zawierał informacji o lokalu (...) bowiem w tym czasie lokal ten nie był wyodrębniony.

W ocenie Sądu Okręgowego, rzeczą powoda było wykazanie, iż ustanowienie odrębnej własności tego lokalu było nieważne bowiem lokal ten wchodzi w skład nieruchomości wspólnej, zaś właściciele wyodrębnionych lokali i spółka (...) sp. z o.o. są współwłaścicielami wskazanego pomieszczenia w stosownym ułamku, wynikającym z art. 3 ustawy o własności lokali. Powód w żaden sposób nie wykazał, aby powierzchnia lokalu (...) była zaliczana do powierzchni nieruchomości wspólnej i uwzględniona w ułamku wskazanym w księgach wieczystych wyodrębnionych lokali. Samo faktyczne korzystanie z lokalu nie przesądza o prawie.

Już z tego względu żądanie pozwu nie mogło zostać uwzględnione, a zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu.

Odnosząc się do zarzutów apelacji wskazać należy, iż nie zasługiwały na uwzględnienie.

Nawet przy wykazaniu niezgodności stanu prawnego nieruchomości, zarzut naruszenia art. 6 ukw w zw. z art. 5 ukw nie mógł zostać uwzględniony.

O rękojmi wiary publiczne ksiąg wieczystych można mówić wtedy, gdy: a) zachodzi niezgodność stanu prawnego ujawnionego z rzeczywistym stanem prawnym, b) nabycie własności, c) dobra wiara nabywcy. Apelujący zarzucał Sądowi Rejonowemu błędne przyjęcie dobrej wiary u pozwanej. Jak już wyżej Sąd Okręgowy wskazał, nie została w żaden sposób wykazana niezgodność stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Nie mniej w sytuacji nabycia własności przez pozwaną, mogła przyjąć linię obrony z powołaniem się na rękojmię publicznej wiary ksiąg wieczystych. Mogła podnosić, iż lokal miał urządzoną księgę wieczystą, zbywca według księgi był wpisany, jako właściciel, stad ona chroniona jest rękojmią. Za niesłuszny należy ocenić zarzut, iż powód obalił rękojmię publicznej wiary ksiąg wieczystych udowadniając złą wiarę pozwanej. Za moment rozstrzygający o istnieniu dobrej lub złej wiary w przypadku rozporządzeń objętych deklaratywnym wpisem do księgi wieczystej wskazuje się na datę nabycia prawa. Nie ma uzasadnionych podstaw do twierdzeń, iż w dacie 17 kwietnia 2012 r. pozwana mogła mieć uzasadnione wątpliwości, co do zgodności księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Przed zakupem obejrzała lokal w marcu 2012 r. Lokal okazał jej Pan W. (k 314v) widziała akt notarialny w przedmiocie wyodrębnienia i księgę wieczystą. Zebranie wspólnoty, w którym brała udział nie dotyczyło sytuacji prawnej tego lokalu. Fakt odbycia zebrania Wspólnoty w spornym lokalu nie uzasadnia podważenia dobrej wiary, bowiem spółka (...) sp. z o.o. jako członek wspólnoty lokal ten mogła udostępnić. Problem z brakiem kluczy miał miejsce po zakupie lokalu i nie mógł wpłynąć na odmienną ocenę. Nie ulega wątpliwości, iż pozwana uprzednio podpisała umowę przedwstępną dotycząca lokalu na potrzeby przedszkola i w dacie jej podpisywania korzystała z pośrednictwa agencji, co wynika z jej zeznań. Stąd zarzuty naruszenia art. 233 k.p.c. nie są zasadne.

Również zarzut naruszenia art. 328 k.p.c. jest niezasadny, gdyż uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia zawiera wszystkie elementy wymienione w ww. przepisie. Należy również podkreślić, że według utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, powołanie tego przepisu jako podstawy apelacji może być usprawiedliwione wtedy, gdy wskutek uchybienia wymaganiom określającym zasady motywowania orzeczeń nie poddaje się ono kontroli instancyjnej, w szczególności gdy uzasadnienie nie ma wszystkich koniecznych elementów, bądź zawiera takie braki, które ją uniemożliwiają (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999 r. Nr 4, poz. 83; z dnia 26 listopada 1999 r., III CKN 460/98, OSNC 2000 r. Nr 5, poz. 100; z dnia 16 stycznia 2006 r., V CK 405/04, z dnia 21 marca 2007 r., I CSK 458/06). Powyższe wiąże się z reguły ze zgłoszoną podstawą naruszenia prawa materialnego, gdy ocena jego zastosowania przy poczynionych ustaleniach faktycznych okaże się niemożliwa. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi

W świetle powyższego, apelacja, jako niezasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c..

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Koszty te obejmowały wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej, którego wysokość ustalono na podstawie § 5 pkt 8 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawych, w brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia apelacji (7 200 zł x 50% = 3 600 zł).

SSR (del.) Katarzyna Małysa SSO Ewa Kiper SSO Grzegorz Tyliński