Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 sierpnia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXVIII Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Iwona Lizakowska-Bytof

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Sokołowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 sierpnia 2022 r. w Warszawie

sprawy z powództwa K. P.

przeciwko (...) Bank (...) S.A. w W.

o ustalenie i zapłatę

1.  oddala powództwo w całości,

2.  ustala, że koszty postępowania ponosi w całości powód pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Iwona Lizakowska-Bytof

Sygn. akt XXVIII C 5016/21

UZASADNIENIE

Powód K. P. w pozwie wniesionym 28 kwietnia 2021 roku (data stempla pocztowego) wniósł w zakresie roszczenia głównego o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powodów kwoty 3 969,41 PLN ora kwoty 45 230,41 EUR wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia powstałego w wyniku spełnienia świadczenia nienależnego z nieważnej Umowy Kredytu Hipotecznego nr (...) podpisana w dniu 2 listopada 2010 roku pomiędzy K. P., a Bankiem (...) S.A. w W. (obecnie: (...) Bank (...) S.A. w W.) i jednocześnie ustalenie, że sporna Umowa Kredytu jest nieważna.

Ewentualnie, w przypadku nieuwzględnienia w całości lub części żądania głównego w szczególności w razie uznania, że stronie powodowej nie przysługuje roszczenie o zapłatę pozwana wniosła o ustalenie, iż Umowa sporna Kredytu jest nieważna.

Ewentualnie, w przypadku nieuwzględnienia w całości lub części żądań zawartych w punkcie I i II petitum pozwu powodowie wnieśli o zasądzenie od strony pozwanej na ich rzecz kwoty 632,89 PLN oraz kwoty 45 230,41 EUR wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu nienależnych kwot powstałych w związku wykonywaniem spornej Umowy Kredytu, która zawiera postanowienia bezskuteczne według art. 385 ¹ § 1 Kodeksu Cywilnego i jednocześnie wnieśli o ustalenie za nieobowiązujące wobec strony powodowej następujących postanowień znajdujących się w Umowie Kredytu: § 1 ust. 1, § 1 ust. 2, § 7 ust. 5, § 7 ust. 8 - i w konsekwencji ustalenie, iż Umowa Kredytu reguluje kredyt złotowy bez mechanizmu indeksacji.

Ponadto powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego oraz opłatą skarbową od udzielonego pełnomocnictwa – według norm przepisanych.

(pozew, k. 2-95)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości, zarówno w zakresie roszczenia głównego, jak i roszczeń ewentualnych i zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W dalszej kolejności pozwana podniosła także zarzut braku posiadania przez stronę powodową statusu konsumenta w momencie zawierania przedmiotowej umowy kredytu. Z ostrożności procesowej pozwana zgłosiła również ewentualny zarzut zatrzymania z art. 497 w związku z art. 496 Kodeksu Cywilnego.

(odpowiedź na pozew, k. 120-177)

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 listopada 2010 roku K. P. podpisał z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. (działającym wówczas pod firmą (...) S.A.) umowę o kredyt hipoteczny nr (...) (umowa sporządzona została w dniu 29 października 2010 roku). Podstawą zawarcia umowy kredytu był wniosek o udzielenie kredytu hipotecznego z dnia 20 października 2010 roku. We wniosku wskazana została kwota 346 500 zł jako kwota wnioskowanego kredytu. Jako cel kredytu wskazano we wniosku zakup gotowej nieruchomości na rynku wtórnym oraz remont/wykończenie nieruchomości. Zgodnie z wnioskiem celem kredytu było zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych powoda.

( Dowód : umowa o kredyt hipoteczny nr (...) – 48-53, wniosek kredytowy – k. 141-146).

Do umowy załączono: oświadczenia kredytobiorcy o poddaniu się egzekucji, wzór dyspozycji uruchomienia kredytu, pełnomocnictwo do wykonywania czynności w imieniu kredytobiorcy, informację o ponoszeniu ryzyka walutowego, oświadczenie kredytobiorcy, wzór odstąpienia od umowy, potwierdzenie zawarcia umowy. Integralną częścią umowy był Regulamin – kredytobiorca zawierając umowę oświadczał, że zapoznał się z jego z nim i akceptuje jego treść.

( Dowód: umowa o kredyt hipoteczny nr (...) wraz z załącznikami – k. 151-170, Regulamin – k. 165-166).

W informacji o ponoszeniu ryzyka walutowego bank zaprezentował powodowi symulację pokazującą wpływ zmiany kursu walutowego na kwotę miesięcznej raty kredytu. Przy kursie 3,7699 zł za 1 EUR i wysokości stopy procentowej 3,784% rata wynosić miała 1 611 zł (kurs z dnia zawarcia umowy). Natomiast przy założeniu, że stopa procentowa wynosi 6,45%, a kwota kredytu 120% kwoty kredytu, tj. 415 800 zł, rata miała wynosić 2 614zł. Ponadto zawarto informację, że różnica pomiędzy miesięczną ratą kredytu wyliczoną dla najwyższego kursu złotego do EUR w okresie ostatnich 12 miesięcy a miesięczną ratą wyliczoną dla najniższego kursu zł względem EUR w tym okresie wynosi 190 zł. W oparciu o te informacje powód oświadczył, że zapoznał się z informacją o skutkach związanych z ryzykiem walutowym ( informacja k. 158). Poza tym powód oświadczył, że jest w stanie sprostać wymaganiom spłaty kredytu, a obowiązująca na dzień sporządzania umowy wysokość raty 2 086 zł może ulec zwiększeniu w wyniku zmiany oprocentowania i/lub zmiany kursów walut.

( Dowód: oświadczenie k. 159)

Pozwany udzielił kredytobiorcy kredytu w kwocie 481.760,00 zł indeksowanego kursem EUR, po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna EUR według Tabeli Kursów Walut obowiązującej w Banku w momencie uruchomienia kredytu lub transzy. Tabela publikowana była w stronie internetowej banku lub była dostępna w placówkach. Zgodnie z umową celem kredytu był zakup lokalu mieszkalnego na rynku wtórnym oraz remont/modernizację/wykończenie nie wymagające pozwolenia/zgłoszenia (umowa § 1).

Oprocentowanie kredytu składało się z sumy stawki referencyjnej LIBOR dla lokat 6-miesięczych oraz stałej marży banku 2,60%. Na dzień zawarcia umowy oprocentowanie wynosiło 3,784 %. W przypadku kredytu indeksowanego jego spłata dokonywana była w złotych. Przeliczenie raty na złote następowało według kursu sprzedaży waluty, do której indeksowany był kredyt (EUR), obowiązującego w banku w dniu spłaty raty zgodnie z tabelą kursów banku. Szczegółową informację o wysokości rat określać miał harmonogram przekazywany kredytobiorcy po wypłacie kredytu i po zmianie stawki procentowej ( umowa § 1, 5, regulamin k. 165-166). Okres kredytowania wynosił 360 miesięcy.

Kredytobiorcy przysługiwało prawo wnioskowania o zmianę umowy, w tym zmianę waluty kredytu, przy czym bankowi przysługiwało uprawnienie do domagania się przedłożenia dokumentacji dotyczącej aktualnej sytuacji majątkowej kredytobiorcy, dokumentacji dotyczącej zabezpieczeń, ale także prawo do odmowy zmiany umowy bez podania przyczyny ( regulamin, § 11).

Zabezpieczeniem spłaty kredytu było:

1.  ustanowienie na nieruchomości nr 1 zlokalizowanej przy ul. (...) hipoteki łącznej kaucyjnej na pierwszym miejscu do kwoty 450 000 PLN,

2.  ustanowienie na nieruchomości nr 2A zlokalizowanej przy ul. (...) hipoteki łącznej kaucyjnej na pierwszym miejscu do kwoty 243 000 PLN,

3.  cesja na rzecz banku wierzytelności z umowy ubezpieczenia kredytowanej nieruchomości nr 1 (zlokalizowanej przy ul. (...)) od ognia i innych żywiołów,

4.  cesja na rzecz banku wierzytelności z umowy ubezpieczenia kredytowanej nieruchomości nr 2 (zlokalizowanej przy ul. (...)) od ognia i innych żywiołów

( umowa § 1 pkt. 4, k. 151v).

Kredyt został wypłacony kredytobiorcy w dniu 10.11.2010 roku w wysokości 296 500 zł stanowiącej równowartość kwoty 80 339,24 EUR oraz w wysokości 50 000 zł stanowiącej równowartość kwoty 13 547,93 EUR

( opinia o produkcie kredytowym – k. 57).

W okresie od 5 grudnia 2010 roku do 13 listopada 2020 roku powód wpłacił na rzecz pozwanego banku kwoty 3 969,41 PLN (słownie: trzy tysiące dziewięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych i 41/100) oraz 47 727,82 EUR (słownie: czterdzieści siedem tysięcy siedemset dwadzieścia siedem euro i 82/100).

(Dowód : opinia o produkcie kredytowym k.38-39 ).

Strona powodowa na rozprawie z dnia 4 sierpnia 2022 r. została pouczona o ewentualnych skutkach uznania postanowień za abuzywne i ostatecznie podtrzymywała konsekwentnie swoje żądanie (protokół rozprawy k. 297-300).

Kwestionowane postanowienia umowy kredytowej nie były negocjowane. Powoda informowano o tym, że waluta EUR jest stabilna, a kredyt korzystny. Dodatkowo powodowi nie przedstawiono Tabel Kursowych oraz nie poinformowano rzetelnie o ryzku walutowym. Powodowi nie przedstawiono wykresów historycznych kursu EUR, które pokazywałyby, że w rzeczywistości kurs tej waluty nie jest stabilny, lecz w krótkich okresach czasu podlega dużym wahaniom, a w dłuższym okresie konsekwentnie umacnia się względem innych walut, w tym PLN.

(Dowód: przesłuchanie powoda, k. 297-300)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dowodów w postaci dokumentów i zeznań powoda K. P.. Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować wiarygodność zeznań powoda, w którym to jego zeznania korespondują z materiałem dowodowym w postaci dokumentów.

Sąd nie poczynił ustaleń faktycznych w oparciu o pozostałe, niewymienione w stanie faktycznym, a przedłożone do akt sprawy przez strony dokumenty. Pisemne opinie prawne, stanowiły one tylko dokumenty prywatne przedstawiające stanowiska stron je składających do akt sprawy, nie zawierały natomiast wiążącej Sąd rozpoznający niniejszą sprawę, wykładni przepisów prawa. Innymi słowy, dokumenty te odnosiły się wyłącznie do sfery ocen, a nie do sfery faktów, przez co nie mogły być dowodami w przedmiotowym procesie. Takie analizy i opinie wyrażają co najwyżej subiektywne poglądy ich autorów w kwestiach niezwiązanych z tą konkretną umową kredytu, a zatem nie mogły stanowić miarodajnego dowodu w sprawie.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c., Sąd pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, zgłoszony w pozwie. Z uwagi na nieuwzględnienie zarówno głównego jak i ewentualnego żądania zawartego w pozwie, którego ocena wymagałaby zasięgnięcia wiadomości specjalnych.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c., pominięty został dowód z zeznań świadków M. I., A. D. i T. T., pełniących kierownicze funkcje w pozwanym banku, gdyż ogólne kwestie, jakie miały zostać wykazane ich zeznaniami, niezwiązane z faktem zawarcia będącej przedmiotem sporu umowy, takie jak zasady finansowania przez bank udzielania kredytów oraz sposób wykonywania umowy (wysokość kursów) nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie zarówno w zakresie roszczenia głównego, jak też roszczenia ewentualnego.

Roszczenie powoda zawierało żądanie ustalenia nieważności umowy oraz żądanie zapłaty. Zarzuty strony powodowej dotyczyły abuzywności zapisów umownych w przedmiocie ustalania kursów waluty stosowanych do wyliczenia rat kredytu i salda kredytu.

W związku z powyższym podstawową kwestią wymagającą na wstępie wyjaśnienia był charakter prawny umowy zawartej między stronami.

Definicję kredytu zawiera art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (tj. Dz. U. z 2020 roku, poz. 1896 ze zm.), zgodnie z którym przez umowę kredytu bankowego bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W myśl art. 69 ust. 2 Prawa bankowego, umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: 1) strony umowy, 2) kwotę i walutę kredytu, 3) cel, na który kredyt został udzielony, 4) zasady i termin spłaty kredytu, 5) wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, 6) sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, 7) zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, 8) terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, 9) wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, 10) warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy. Wskazać też należy, że w przypadku zawarcia umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu, powinna ściśle określać umowa kredytu. Oznacza to, że kredytobiorca już na etapie umowy kredytowej powinien być odpowiednio poinformowany przez bank o istotnych dla niego zasadach związanych ze spłatą kredytu.

W efekcie należy stwierdzić, że samo wprowadzenie do umowy kredytu bankowego postanowień dotyczących indeksacji kredytu mieści się, co do zasady, w granicach swobody umów i nie stanowi naruszenia przepisów ustawy. Mieściło się także w tych granicach także w dacie zawarcia ww. umowy. W art. 69 ust. 2 Prawa bankowego wskazano, jakie niezbędne (obligatoryjne) postanowienia powinny być ujawnione w umowie kredytu bankowego. Natomiast umowa kredytu indeksowanego mieści się w konstrukcji ogólnej umowy kredytu bankowego i stanowi jej możliwy wariant ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 roku, I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134; wyrok Sądu Najwyższego z 11 grudnia 2019 roku, V CSK 382/18, LEX 2771344).

Należy przyjąć, że kredyt denominowany to kredyt, w którym zobowiązanie wyrażone jest w umowie w walucie obcej, wypłata kredytu następuje w walucie polskiej, harmonogram spłaty kredytu wyrażony jest walucie obcej, a spłata następuje w walucie polskiej. W takim kredycie waluta obca nie jest jedynie miernikiem waloryzacji, lecz wyraża wartość zobowiązania pieniężnego (podobnie: H. Ciepła: Dochodzenie roszczeń z umów kredytów frankowych, Warszawa 2021, str. 17).

Z kolei kredyt indeksowany kursem waluty obcej to kredyt udzielany w walucie polskiej, przy czym na dany dzień (najczęściej dzień uruchomienia kredytu), kwota kapitału kredytu (lub jej część) przeliczana jest na walutę obcą (według bieżącego kursu wymiany waluty), która to kwota stanowi następnie podstawę ustalania wysokości rat kapitałowo-odsetkowych. Wysokość kolejnych rat kapitałowo-odsetkowych określana jest zatem w walucie obcej, ale ich spłata dokonywana jest w walucie polskiej, po przeliczeniu według kursu wymiany walut na dany dzień (najczęściej na dzień spłaty). Taki charakter miała umowa zawarta przez strony w niniejszej sprawie.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił, iż umowa będąca przedmiotem postępowania została zawarta pomiędzy dwoma podmiotami profesjonalnymi – przedsiębiorcami.

W myśl art. 43 ¹ k.c. przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33 ¹ § 1 k.c., prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. Strona pozwana jest przedsiębiorcą, czemu nie przeczyła, na co jednoznacznie wskazuje odpis KRS pozwanej. Zdaniem Sądu, jako przedsiębiorca przy zawieraniu umowy kredytu indeksowanego kursem waluty obcej występował również powód, który wskazał, że prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Okoliczność powyższą podniósł pozwany w odpowiedzi na pozew, zaś powód, wzywany do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania, oraz reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, nie wykazał, iż przy zawieraniu przedmiotowej umowy działał jako konsument.

Z treści umowy kredytu wynika, iż jego celem był zakup nieruchomości stanowiących lokale mieszkalne nr (...) zlokalizowane przy ul. (...). Z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika, iż powód prowadził działalność gospodarczą pod powyższym adresem pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) (...). Jednocześnie, jak to wyjaśnił powód jako przedmiot działalności gospodarczej w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEiDG) wpisany został wynajem lokali, zaś wpisane do ewidencji mieszkanie od 2011 roku powód wynajmuje krótkoterminowo jako firma. A zatem, nie budzi wątpliwości Sądu, iż umowa kredytu zawarta z pozwanym była bezpośrednio związana z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Powyższe stanowi zdaniem Sądu okoliczność przemawiającą za przyjęciem, że powód w dacie zawierania umowy kredytowej z pozwanym nie posiadał statusu konsumenta.

Natomiast ochrona wynikająca z przepisów art. 385 ¹ i nast. k.c., na którą powołał się powód, przysługuje wyłącznie konsumentom w ich relacjach z przedsiębiorcami. W tym miejscu wskazania wymaga, iż powyższa okoliczność ma istotne znaczenie przy ustalaniu zgodności zaskarżonych przepisów z zasadami współżycia społecznego, a także naturą stosunku prawnego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego, przyjmuje się bowiem, że w określonych sytuacjach z art. 353 ¹ k.c., a więc zasady swobody umów, wynika przyzwolenie na faktyczną nierówność stron (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2008 r., sygn. akt IV CSK 478/07, wyrok Sądu Najwyższego ze sprawy o sygn. akt I CSK 611/15). Decydujący zaś dla uznania świadczeń za równoważne jest miernik subiektywny tj. ocena partnerów podczas jej zawarcia, nie zaś rzeczywista wartość świadczeń w obrocie. O tym w jakim zakresie świadczenia stron będą ekwiwalentne decyduje wola i wspólny zamiar stron. Brak ekwiwalentności sytuacji prawnej stron umowy nie wymaga co do zasady istnienia okoliczności ją uzasadniających, jeżeli stanowi ona wyraz woli tych stron. Obiektywnie niekorzystna dla jednej strony treść umowy zasługiwać będzie na negatywną ocenę moralną, a w konsekwencji doprowadzi do uznania umowy za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego dopiero w sytuacji, gdy do takiego jej ukształtowania, które jest w sposób widoczny dla niej krzywdzące doszło pod presją faktycznej przewagi kontrahenta, wówczas bowiem umowa nie daje wyrazu w pełni swobodnej i rozważnej decyzji tego podmiotu.

Podkreślenia wymaga, iż pozwany bank określał wysokość zobowiązania jako równowartość wymaganej spłaty wyrażonej w EUR – po jej przeliczeniu według kursu sprzedaży walut określonego w ,,bankowej tabeli kursów walut dla kredytów dewizowych oraz indeksowanych kursem walut obcych’’ do EUR obowiązującego w dniu spłaty. Pomimo wskazania, że tabela kursów walut dla Kredytów/Pożyczek Hipotecznych to tabela kursów walut w Banku zawierająca kursy kupna i sprzedaży walut obcych stosowanych dla Kredytów/Pożyczek Hipotecznych, która może ulegać zmianie w trakcie dnia roboczego, kolejne zaś tabele w trakcie dnia są oznaczane datą, godziną, minutą ogłoszenia to jednak nie została sprecyzowana sama procedura kształtowania kursu z rzeczonej tabeli na podstawie kursów międzybankowych. Tym samym, uprawnienie banku do określania wysokości kursu sprzedaży EUR nie jest w żaden sposób formalnie ograniczone, a zapis ten powoduje, że bank mógł kształtować swoją tabelę w sposób dowolny. Powyższe oznacza przyznanie sobie przez bank prawa do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu waloryzowanego kursem EUR.

Pomimo, że bank ustalał kursy z dużą dozą samodzielności, a znacznie większe ryzyko z tego wynikające leżało po stronie powoda, to jednak status powoda jako przedsiębiorcy, a zatem osoby, która zawodowo prowadzi działalność gospodarczą, jest profesjonalistą w obrocie, nie tylko w zakresie swojej dziedziny, ale także obrotu jako całości powodował, iż należało uznać, że działał podczas jej zawierania z rozeznaniem i wolą, aby taki kształt i skutki te zapisy posiadały. W żaden sposób zaś przeciwna okoliczność nie została wykazana. Należy przy tym wskazać, iż ów zawodowy charakter obejmuje także działania podejmowane w celu uzyskania źródeł kapitałów niezbędnych do prowadzenia działalności, w tym również kredytu zaciągniętego przez powoda, który jako profesjonalista mógł i powinien zapoznać się z treścią postanowień umowy i regulaminu, a także w sposób prawidłowy i zgodny z zasadami ekonomii je ocenić. Przede wszystkim, mógł i powinien dokonać oceny wszystkich ryzyk związanych z zawarciem niniejszej umowy, w tym ryzyka związanego ze zmianą kursów waluty, zmiany stóp procentowych, oraz kwestii dokonania czynności w celu ich uniknięcia lub ograniczenia, tak jak powinien wyliczyć wszystkie ryzyka związane z samym faktem prowadzenia działalności gospodarczej. W tym zakresie zatem do oceny postępowania obu stron należy stosować wyższe standardy ocen osób, które w sposób świadomy i celowy dokonują określonych czynności prawnych. Całokształt okoliczności tej sprawy wskazuje więc, że dobre obyczaje nie zostały naruszone. Zarówno pozwany bank, jak i powód dysponowali porównywalnymi możliwościami oceny ryzyka wiążącego się z indeksacją kredytu.

W świetle powyższego, wobec braku zaistnienia podstawy do uznania, iż umowa była nieważna, na co Sąd Okręgowy wskazał powyżej, podstawa świadczenia istniała, a cel został osiągnięty.

Powyższe względy uzasadniały więc oddalenie powództwa w zakresie roszczenia głównego, jak też ewentualnego.

Konsekwencją rozstrzygnięcia głównego żądania jest rozstrzygnięcie przez Sąd
w przedmiocie kosztów procesu i kosztów zastępstwa procesowego. Sąd rozstrzygnął
o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz na podstawie § 2 ust.
7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Zważywszy na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie, uznać należało że stroną w całości przegraną jest strona powodowa. Zgodnie z powyższym przepisem, Sąd nałożył na powoda obowiązek zwrotu pozwanemu całości poniesionych przez niego kosztów, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu na podstawie art. 108 § 1 k.p.c.

Biorąc te wszystkie względy pod uwagę, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Sędzia Iwona Lizakowska-Bytof

ZARZĄDZENIE

(...)