Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2023 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia del. Michał Maj

Protokolant: Julia Kraszewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 maja 2023 roku w Warszawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. G. (1)

o zapłatę

1. oddala powództwo,

2. zasądza tytułem zwrotu kosztów procesu od powoda na rzecz pozwanej kwotę 10.800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych).

Sygn. akt XXVIII C 11644/21

UZASADNIENIE

Powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 350.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15.04.2008 r. została zawarta umowa kredytu nr (...), na podstawie której (...) Bank S.A. w K. udzielił H. G. (1), W. G. i M. G. (1) kredytu w kwocie 378.191,78 zł na okres 336 miesięcy. Kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej sumę stawki (...) i stałej marży banku.

Kredyt był przeznaczony: a) w wysokości 344.000 zł na pokrycie części ceny nabycia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...), b) 5.160 zł na pokrycie opłaty manipulacyjnej (...) S.A., c) w wysokości 3.781,92 zł na uiszczenie składki z tytułu ubezpieczenia od ryzyka utraty wartości nieruchomości, d) w wysokości 1.890,96 zł na pokrycie składek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w życiu codziennym, e) w wysokości 224,32 zł na uiszczenie kosztów związanych z ustanowieniem hipoteki zabezpieczającej spłatę kredytu, f) w wysokości 1.134,58 zł na uiszczenie składek z tytułu Pakietowego Ubezpieczenia na wypadek odmowy ustanowienia hipoteki, g) w wysokości 12.000 zł na pokrycie opłaty notarialnej, h) w wysokości 10.000 zł na pokrycie prowizji biura obrotu nieruchomości (§ 2 ust. 1).

Kredyt był indeksowany kursem CHF (§ 1 ust. 1), a umowa przewidywała, że w dniu wypłaty kredytu lub każdej transzy kredytu kwota wypłaconych środków będzie przeliczana do CHF według kursu kupna walut określanego w Tabeli Kursów – obowiązującego w dniu uruchomienia środków (§ 9 ust. 2), a wysokość zobowiązania będzie ustalona jako równowartość wymaganej spłaty wyrażonej w CHF – po jej przeliczeniu według kursu sprzedaży walut określonego w „Bankowej tabeli kursów walut dla kredytów dewizowych oraz indeksowanych kurem walut obcych” do CHF obowiązującego w dniu spłaty (§ 10 ust. 3), natomiast „Bankowa tabela kursów walut dla kredytów dewizowych oraz indeksowanych kurem walut, zwana Tabelą Kursów” była sporządzana przez merytoryczną komórkę Banku na podstawie kursów obowiązujących na rynku międzybankowym w chwili sporządzenia tabeli i po ogłoszeniu kursów średnich przez NBP, tabela sporządzana była o godz. 16.00 każdego dnia roboczego i obowiązywała przez cały następny dzień roboczy (§ 6 ust. 1).

W dacie zawarcia powyższej umowy w pozwanym banku obowiązywał Regulamin produktu kredyt hipoteczny (...), zgodnie z którym w przypadku kredytu indeksowanego w walucie obcej, kwota raty spłaty obliczona jest według kursu sprzedaży dewiz obowiązującym w banku na podstawie obowiązującej tabeli kursów z dnia wpływu środków (§ 19 ust. 5).

Dowód: umowa – k. 12-23, regulamin, k. 29-42.

W dniu 16.04.2008 r. M. G. (1) ustanowiła jako zabezpieczenie spłaty powyższego kredytu hipotekę kaucyjną na rzecz (...) Bank S.A. w K. do kwoty 642.926,03 zł tytułem zabezpieczenia udzielonego bank kredytu, która zostanie wpisana do księgi wieczystej założonej dla spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nr (...) w W. przy ul. (...).

Dowód: oświadczenia – k. 27.

Pismem z dnia 13.11.2013 r. (...) Bank S.A. w W. wezwał M. G. (1) do zapłaty w terminie 7 dni zaległości obejmującej kwoty 1.461,54 CHF tytułem należności kapitałowej, 283,08 CHF tytułem odsetek umownych, 6,93 CHF tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie, 30 PLN tytułem kosztów, pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu.

Dowód: wezwanie z dowodem doręczenia – k. 55-57

Pismem z dnia 10.01.2014 r. (...) Bank S.A. w W. wezwał M. G. (1), H. G. (1) i W. G. do zapłaty w terminie 7 dni zaległości obejmującej kwoty 1.757,73 CHF tytułem należności kapitałowej, 553,75 CHF tytułem odsetek umownych, 8,06 CHF tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie, 30 PLN tytułem kosztów, pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu.

Dowód: wezwanie– k. 58-60.

Pismem z dnia 2.10.2014 r. (...) Bank S.A. w W. wezwał M. G. (1), H. G. (1) i W. G. do zapłaty w terminie 7 dni zaległości obejmującej kwoty 2.222,53 CHF tytułem należności kapitałowej, 534,40 CHF tytułem odsetek umownych, 14,72 CHF tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie, 170 PLN tytułem kosztów, pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu.

Dowód: wezwanie – k. 61-63

Pismem z dnia 6.05.2014 r. (...) Bank S.A. w W. wypowiedział M. G. (1), H. G. (1) i W. G. umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia w związku z powstaniem zaległości w spłacie kredytu.

Dowód: wypowiedzenie z dowodem doręczenia – k. 64-79.

W dniu 14.11.2014 r. (...) Bank S.A. w W. wystawił przeciwko M. G. (1), H. G. (1) i W. G. bankowy tytuł egzekucyjny, w którym wskazano na zadłużenie kredytobiorców wobec banku w kwocie 604.983,88 zł. Postanowieniem z dnia 8.12.2014 r. Sąd Rejonowy we Włocławku nadał powyższemu tytułowi klauzulę wykonalności. Egzekucja prowadzona przez komornika sądowego na podstawie tego tytułu wykonawczego została umorzona postanowieniem z dnia 15.02.2017 r. na wniosek wierzyciela.

Dowód: BTE – k. 80, postanowienie – k. 81-82, wezwanie i postanowienie – k. 83-86.

Umową przelewu wierzytelności z dnia 30.12.2015 r. (...) Bank S.A. w W. zbył na rzecz (...) w W. wymagalne wierzytelności pieniężne z tytułu umów kredytu, na które składały się: kapitał wierzytelności hipotecznych i wierzytelności akcesoryjne ustalone jako naliczone, a nie otrzymane zyski/dochody oraz koszty poniesione przez bank na podstawie umów kredytu, tj.: naliczone przez bank odsetki umowne, odsetki karne, opłaty, prowizje i koszty. Strony ustaliły, że na nabywcę przeszły wszelkie prawa związane z wierzytelnościami, w szczególności prawa wynikające z ustanowionych dotychczas zabezpieczeń i wszelkie inne prawa z wierzytelnościami i zabezpieczeniami związane, w tym w szczególności roszczenia o zaległe odsetki i koszty.

W załączniku nr do umowy – zestawieniu wierzytelności hipotecznych do umowy przelewu wskazano umowę nr (...) z dnia 11.04.2008 r. zawartą przez H. G. (2) i zadłużenie w kwocie 653.054,70 zł, w tym: kapitał wymagalny 580.237,26 zł, odsetki wymagalne 676,36 zł, odsetki karne 71.602,83 zł i koszty windykacji 538,25 zł.

Dowód: umowa – k. 87-105.

Powyższa wierzytelność została następnie przelana na rzecz powoda umową przelewu z dnia 13.12.2018 r.

Dowód: umowa – k. 112-142

Dla spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., należącego do M. G. (2), jest prowadzona księga wieczysta nr (...), w której dziale IV jest wpisana hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 642.926,03 zł zabezpieczająca wierzytelności w postaci kredytu, odsetek i innych kosztów, a jako wierzyciel hipoteczny jest wpisany powód.

Dowód: księga wieczysta – k. 206-218

Kredytobiorcy zaciągnęli kredyt w celu uzyskania środków na zakup lokalu mieszkalnego przeznaczonego na zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych. Nieruchomość ta nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Kredytobiorcy nie negocjowali postanowień umowy kredytu dotyczących powiązania z kursem waluty obcej i sposobu przeliczeń kursowych. W latach 2010-2019 lokal był wynajmowany. Przed zawarciem umowy przedstawiciel banku nie powiedział kredytobiorcom, w jaki sposób jest tworzona tabela kursowa banku, jak jest ustalana wysokość spreadu obciążającego kredytobiorców, w jaki dokładnie sposób ryzyko kursowe związane z kredytem przekłada się na wysokość rat i zadłużenia kredytobiorców, nie przedstawił historycznego wykresu kursu CHF/PLN, nie przedstawił symulacji obrazującej wpływ zmian kursu CHF/PLN na wysokość rat kredytu i zadłużenie wyliczane w PLN. W czasie zawierania umowy kredytu kredytobiorcy nie mieli dochodów ani oszczędności w CHF oraz nie mieli żadnego wykształcenia ani doświadczenia zawodowego w dziedzinach ekonomii, finansów i bankowości. M. G. (1) miała wtedy wykształcenie wyższe pedagogiczne i pracowała jako muzyk, a H. G. (1) miała wtedy wykształcenie (...) i pracowała w (...), W. G. miał wykształcenie (...)i pracował jako (...). H. G. (1) i M. G. (1) zgadzają się na stwierdzenie nieważności umowy kredytu i są świadome konsekwencji tego.

Dowód: zeznania świadka H. G. (1) – k. 484-485, przesłuchanie pozwanej – k. 483-484.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły wymienione dokumenty, których treść ani autentyczność nie była kwestionowana przez strony, oraz zeznania świadka i pozwanej, które były spójne, logiczne, konsekwentne i pobawione sprzeczności oraz znajdowały potwierdzenie w pozostałych dowodach. Powyższe dowody były wystarczające dla oceny stanowisk i żądań stron, a pozostałe dowody nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Dowód z opinii biegłego został pominięty, ponieważ rozpoznanie sprawy nie wymagało wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne.

Bezskuteczność wypowiedzenia.

Pozew był oparty głównie o żądanie zapłaty należności wynikających z umowy kredytu wobec skutecznego wypowiedzenia tej umowy. Wypowiedzenie to nie mogło jednak zostać uznane za skuteczne, ponieważ nie zostało poprzedzone skutecznym wezwaniem do zapłaty. Mianowicie bank wezwał do zapłaty kwoty w walucie CHF w terminie 7 dni. Tymczasem umowa zawarta przez strony była indeksowana („waloryzowana”) do CHF, co oznacza, że w walucie tej było wyrażone saldo zadłużenia, natomiast świadczenia stron były wyrażone w PLN. Zgodnie z umową raty kredytu były spłacane w złotych, a wobec tego bank nie mógł żądać od kredytobiorców spełnienia jakiegokolwiek świadczenia w CHF. W konsekwencji bank nie wezwał skutecznie do zapłaty, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 75c ust. 1 i 6 ustawy Prawo bankowe, a niedopełnienie tego obowiązku skutkuje bezskutecznością wypowiedzenia umowy.1 Niemniej jednak powództwo było bezzasadne przede wszystkim z tej przyczyny, że umowa zawarta przez strony była w całości nieważna z uwagi na zawarcie w niej niedozwolonych postanowień umownych.

Status konsumenta i przedsiębiorcy.

Dowody przeprowadzone w sprawie nie budzą wątpliwości co do tego, że umowa kredytu wiąże się z działalnością gospodarczą banku, a zarazem brak jest takiego związku w przypadku kredytobiorcy, a zatem należy go uznać za konsumenta (art. 22 ¹ k.c.). Oceny tej nie zmienia fakt wynajęcia lokalu po kilku latach od zawarcia umowy, ponieważ pozwana nie planowała tego w dacie zawarcia umowy, a ponadto wynajem jednego lokalu nie stanowi działalności gospodarczej.

Indywidualne uzgodnienia.

Ciężar dowodu, że postanowienia umowy wprowadzające powiązanie kredytu z kursem CHF i określające sposób przeliczeń kursowych zostały indywidualnie uzgodnione, spoczywał na przedsiębiorcy (art. 385 ¹ § 4 k.c.), który temu ciężarowi nie sprostał - nie można bowiem uznać „wyboru waluty” kredytu przez konsumenta za negocjacje, skoro sprowadza się to jedynie do zatwierdzenia jednej z kilku możliwości oferowanych przez bank, zaś sam sposób przeliczania kursów walut był ustalany jednostronnie przez bank. Natomiast postanowienia regulaminu z samej swojej istoty nie podlegały negocjacjom.

Klauzula ryzyka kursowego.

Klauzula ryzyka kursowego (§ 1 ust. 1 umowy w zakresie wprowadzającym indeksację kredytu kursem CHF) określa główne świadczenie umowy kredytu, lecz nie została sformułowana w sposób jednoznaczny (art. 385 ¹ § 1 k.c.), ponieważ analiza treści umowy i okoliczności jej zawarcia nie pozwala na stwierdzenie, że kredytobiorca został należycie poinformowany o konsekwencjach ryzyka kursowego związanego z umową. Informacja ta powinna jednoznacznie wskazywać na to, że ryzyko kursowe jest nieograniczone i obejmować realne przykłady obrazujące charakter tego ryzyka i jego potencjalne skutki, w tym w szczególności historyczny wykres kursu CHF/PLN za okres co najmniej kilkunastu lat i symulację wpływu wzrostu tego kursu o co najmniej kilkadziesiąt procent na wysokość rat kredytu i zadłużenia kredytobiorcy liczone w PLN. Tymczasem informacje udzielone przez pozwany bank tych wymogów nie spełniały. Wobec tego należało uznać, że klauzula ryzyka kursowego kształtuje prawa i obowiązki konsumenta sprzecznie z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (art. 385 ¹ § 1 k.c.), skoro pomimo nieuzyskania stosownych informacji konsument, który nie miał dochodów ani oszczędności w CHF, został obciążony nielimitowanym ryzykiem zmiany kursu tej waluty, przed którym nie był w stanie zabezpieczyć się w żaden sposób.

Umowa kredytu indeksowanego do waluty obcej nie może istnieć bez postanowienia przewidującego jej indeksację i wskazującego walutę tej indeksacji. A zatem nie ma w ogóle możliwości, aby „luka” powstała po tej klauzuli mogła zostać uzupełniona przepisem prawa krajowego. W rezultacie umowa kredytu po wyłączeniu z niej klauzuli ryzyka kursowego nie może dalej obowiązywać (w rozumieniu art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG), a zatem jest nieważna (art. 58 § 1 k.c.).

Klauzule przeliczeniowe.

Klauzule przeliczeniowe (§ 9 ust. 2 i § 10 ust. 3 umowy oraz § 19 ust. 5 regulaminu) nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny ( art. 385 ¹ § 1 zd. 2 k.c.), tj. prostym i zrozumiałym językiem (art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG), ponieważ ich treść nie pozwala na stwierdzenie, w jaki sposób pozwany bank ustala kurs CHF dla celu wykonania umowy kredytu, a także kształtują one prawa i obowiązki konsumenta sprzecznie z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (art. 385 ¹ § 1 k.c.). W oparciu o te postanowienia kredytobiorca został obciążony koniecznością pokrywania kosztów spreadu, pomimo że koszty te nie odpowiadały żadnej usłudze świadczonej przez bank na rzecz klienta, a w umowie brak jest jednoznacznej informacji o tym, że konsument ponosi takie koszty, jaka jest ich wysokość i z czego one wynikają. Ponadto klauzule przeliczeniowe dawały bankowi całkowitą swobodę w sposobie kształtowania wysokości kursu waluty obcej, ponieważ postanowienia umowy w żaden sposób nie precyzowały, w oparciu o jakie zasady kurs waluty obcej miał być ustalany przez bank, a zatem bank mógł ustalić ten kurs na dowolnym poziomie W rezultacie bank w oparciu o klauzule przeliczeniowe uzyskał rzeczywistą możliwość dowolnego kształtowania wysokości świadczeń kredytobiorcy, co jest w oczywisty sposób sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta.

Sąd dokonał oceny, czy postanowienia umowne są niedozwolone (art. 385 ¹ § 1 k.c.), według stanu z chwili zawarcia umowy.2 Tym samym dla powyższej oceny nie miały żadnego znaczenia okoliczności takie jak sposób wykonywania umowy, wieloletnie wykonywanie umowy przez kredytobiorcę bez żadnych zastrzeżeń, faktyczny sposób ustalania wysokości kursów waluty obcej przez bank i ich relacja do innych kursów występujących na rynku, późniejsze zmiany regulaminu pozwanego banku, późniejsze zmiany stanu prawnego (w szczególności wejście w życie ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw) czy kwestia ewentualnego zawarcia przez strony aneksu do umowy kredytu upoważniającego kredytobiorcę do spłaty rat kredytu bezpośrednio w walucie obcej. Dla oceny abuzywności klauzul przeliczeniowych nie miało znaczenia, że wybór kredytu powiązanego z kursem waluty obcej pozwalał kredytobiorcy na skorzystanie z niższego oprocentowania (LIBOR CHF).

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c., niedozwolone postanowienia umowne nie wiążą konsumenta, zatem brak jest podstaw do modyfikacji tych postanowień lub uznania, że nie wiążą one konsumenta jedynie w pewnym zakresie ani uzupełnienia powstałej po tych postanowieniach „luki” jakąkolwiek treścią, w tym w szczególności przepisami prawa krajowego. Odmienne zapatrywanie byłoby sprzeczne z brzmieniem oraz celem przepisów art. 385 ¹ § 1 k.c. i art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG.3 Przede wszystkim zaś uzupełnienie umowy przepisem prawa krajowego nie może mieć miejsca w sytuacji, w której usunięcie z umowy nieuczciwego warunku prowadzi do jej nieważności, która jest akceptowana przez konsumenta,4 zaś w niniejszej sprawie kredytobiorca nie zgodził się na obowiązywanie umowy z nieuczciwymi warunkami ani na uzupełnienie jej treści przepisem prawa krajowego, natomiast wyraził zgodę na stwierdzenie nieważności umowy, będąc świadomym wynikających z tego konsekwencji. Co więcej, przepisem krajowym służącym uzupełnieniu treści umowy nie mógłby być art. 358 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 24.01.2009 r., ponieważ jest on przepisem prawa krajowego o charakterze ogólnym, który nie ma zastosowania konkretnie do umów zawieranych pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem5, a ponadto ma on zastosowanie tylko „jeżeli przedmiotem zobowiązania jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej” (art. 358 § 1 k.c.), a zatem nie dotyczy on zobowiązań wynikających z umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, w której świadczenia zostały oznaczone w walucie polskiej, natomiast w walucie obcej jest wyrażane tylko saldo zadłużenia.

Klauzule przeliczeniowe określają świadczenia główne w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c., ponieważ nie tylko samo powiązanie kredytu z walutą obcą, ale również sposób dokonywania przeliczeń kursowych koniecznych do realizacji takiej umowy określają samą istotę umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej. Uznanie tych klauzul za niedozwolone postanowienia umowne skutkuje nieważnością całej umowy kredytu6 (art. 58 § 1 k.c.), ponieważ skoro określają one sposób wykonania umowy kredytu, to bez nich nie jest wiadomo, jak ta umowa ma być wykonywana, a zatem umowa ta po wyłączeniu z niej klauzul przeliczeniowych nie może dalej obowiązywać (w rozumieniu art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG).

Bezwzględna nieważność umowy.

Brak jest podstaw do uznania umowy kredytu za bezwzględnie nieważną. Zawieranie umów kredytu powiązanych z walutą obcą (indeksowanych i denominowanych) jest i było dopuszczalne w świetle art. 353 ¹ k.c. i art. 69 ustawy Prawo bankowe w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy. Treść umowy nie naruszała także zasady nominalizmu (art. 358 § 1 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.01.2009 r.), skoro kredytu udzielono w walucie polskiej, zaś CHF stanowił jedynie walutę indeksacji. Jak wyjaśniono wcześniej, postanowienia umowne obciążające kredytobiorcę nieograniczonym ryzykiem kursowym oraz dające bankowi całkowitą swobodę w kształtowaniu kursu waluty obcej stanowią niedozwolone postanowienia umowne (art. 385 ¹ § 1 k.c.), co wyłącza możliwość uznania ich za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.) lub sprzeczne z naturą stosunku prawnego kredytu indeksowanego do waluty obcej (art. 353 ¹ k.c.).7

Świadczenie nienależne.

Nieważność umowy kredytu ex tunc oznacza, że żadne roszczenie oparte na stosunku umownym, a zatem roszczenie powoda wywodzone z umowy jest niezasadne. Ponadto wobec nieważności umowy wszystkie świadczenia spełnione na jej podstawie stanowią świadczenia nienależne ( condictio sine causa) podlegające zwrotowi na podstawie art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 1 k.c. Podstawy oddalenia powództwa o zapłatę nie stanowią zatem art. 411 pkt 2 lub 4 k.c. ani art. 409 k.c.8 Bankowi przysługuje zatem wobec kredytobiorcy roszczenie o zwrot równowartości udostępnionego mu kapitału, w tym także co do dochodzonej pozwem kwoty 350.000 zł (k. 301).

Powyższe roszczenie przysługuje jednak bankowi, a nie powodowi. Wynika to bowiem z faktu, że umowa przelewu wierzytelności z dnia 30.12.2015 r. obejmowała wyłącznie wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z umowy kredytu, natomiast nie obejmowała wierzytelności o zwrot świadczenia nienależnego spełnionego w wykonaniu umowy kredytu. Świadczy o tym analiza umowy przelewu i załączników do niej, które w każdym miejscu wskazują na wierzytelności wynikające z umowy, a w ani jednym miejscu nie odnoszą się w żaden sposób do nieważności umowy ani do świadczenia nienależnego. Nie sposób także uznać, że wierzytelność o zwrot świadczenia nienależnego jest wierzytelnością związaną z umową – wniosek taki jest nielogiczny, ponieważ wierzytelność o zwrot świadczenia nienależnego wynika właśnie z tego, że umowa kredytu jest nieważna, a więc z prawnego punktu widzenia nie istnieje, zaś świadczenia spełnione na jej podstawie wobec tego nie mają podstawy prawnej. Żadna metoda wykładni umowy przelewu nie pozwala na stwierdzenie, że jej intencją było zbycie wierzytelności o zwrot świadczenia nienależnego, gdyż jakakolwiek część tej umowy o tego rodzaju wierzytelności nie wspomina. Jedynie na marginesie należy zauważyć, że umowa została zawarta w 2015 r., a zatem na kilka lat przed tym, zanim zaczęły zapadać pierwsze wyroki sądowe stwierdzające nieważność umów kredytu powiązanych z walutą obcą, a zatem nie sposób stwierdzić, aby w tym czasie strony umowy przelewu mogły brać pod uwagę taki skutek. Podsumowując – umowa z dnia 30.12.2015 r. nie obejmowała wierzytelności o zwrot świadczenia nienależnego wobec pozwanej, a w rezultacie nie mogła go obejmować także kolejna umowa przelewu z dnia 13.12.2018 r. Tym samym powód nie nabył tej wierzytelności, a zatem powództwo należało oddalić z powodu braku legitymacji czynnej.

Koszty procesu.

Stosownie do wyniku postępowania, powód został na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. obciążony całymi kosztami procesu obejmującymi kwotę 10.800 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego w stawce wynikającej z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

1 por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.06.2021 r., IV CSKP 92/21,

2 por. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20.06.2018 r., III CZP 29/17,

3 por.:

- wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 3.10.2019 r., C-290/18, D.,

- wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 29.04.2021 r., C-19/20, Bank (...),

4 por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8.09.2022 r., C-80/21 – C-82/21, (...), pkt 78,

5 por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8.09.2022 r., C-80/21 - C-82/21, (...), pkt 76,

6 por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.12.2019 r., V CSK 382/18,

7 por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2022 r., III CZP 40/22,

8 por.:

- uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16.02.2021 r., III CZP 11/20,

- uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z mocą zasady prawnej z dnia 7.05.2021 r., III CZP 6/21,