Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 30 października 2024 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia del. Michał Maj

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2024 roku w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko KŁ i JŁ

o zapłatę

postanawia:

I. na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o udzielenie odpowiedzi na pytanie:

czy art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz zasady skuteczności, proporcjonalności, pewności prawa i prawa do sądu należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej przepisów krajowych, zgodnie z którą bieg terminu przedawnienia roszczenia przedsiębiorcy przeciwko konsumentowi o zwrot świadczeń nienależnych spełnionych na podstawie umowy, która stała się nieważna na skutek zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych zostaje przerwany przez wniesienie przez bank pozwu o zapłatę, który został złożony przed prawomocnym zakończeniem wszczętego wcześniej przez konsumenta procesu o ustalenie nieważności umowy kredytu,

II. na podstawie art. 177 § 1 pkt 3 ¹ k.p.c. zawiesić postępowanie do czasu udzielenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej odpowiedzi na powyższe pytanie prejudycjalne.

WERSJA ZANONIMIZOWANA

dnia 30 października 2024 roku

Sygn. akt XXVIII C 18858/21

UZASADNIENIE POSTANOWIENIA Z DNIA 30 PAŹDZIERNIKA 2024 ROKU

- WNIOSEK O WYDANIE ORZECZENIA W TRYBIE PREJUDYCJALNYM

Dnia 30 października 2024 roku

1.  Sąd odsyłający.

2.  Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia del. Michał Maj, adres: ulica (...), (...)-(...) W., telefon: (...), e-mail: XXX.

3.  Strony w postępowaniu głównym i ich przedstawiciele.

4.  Powód: (...) spółka akcyjna (adres: XXX) reprezentowany przez radczynię prawną (...), adwokata BM (adres: XXX, e-maile: XXX, telefony: XXX).

5.  Pozwani: KŁ (adres XXX, e-mail: XXX, telefon: XXX) i JŁ (adres: XXX, e-mail: XXX, telefon: XXX), reprezentowani przez adwokata IG i adwokata JK (adres: XXX, e-mail: XXX, telefon: XXX).

6.  Przedmiot sporu w postępowaniu głównym i istotne okoliczności faktyczne.

7.  W dniu 11.09.2008 r. powód zawarł z pozwanymi umowę kredytu hipotecznego, na podstawie której udzielił im kredytu w kwocie 226.000 PLN (§ 1 ust. 2) na zakup nieruchomości stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem 000, położoną w miejscowości P, gmina L (§ 1 ust. 1). Umowa została zawarta na okres 360 miesięcy (§ 1 ust. 4). Oprocentowanie kredytu było zmienne (§ 8 ust. 1) i stanowiło sumę stawki referencyjnej LIBOR CHF 3M i stałej marży banku wynoszącej 1% (§ 10 ust. 2). Kredyt był indeksowany (waloryzowany) do waluty CHF (§ 1 ust. 3). Kwota kredytu wyrażona w walucie CHF była określana na podstawie kursu kupna waluty CHF z tabeli kursowej banku z dnia i godziny uruchomienia kredytu (§ 7 ust. 1). Raty kapitałowo-odsetkowe były spłacane w złotych po uprzednim ich przeliczeniu według kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej banku, obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50 (§ 11 ust. 4). Na podstawie powyższej umowy bank udostępnił kredytobiorcom kwotę 226.000 PLN w dniu 23.09.2008 r.

8.  Kredytobiorcy domagają się ustalenia nieważności umowy kredytu w postępowaniu grupowym przeciwko (...) S.A. prowadzonym przed Sądem Okręgowym w Łodzi pod sygn. akt I C 711/24. KŁ i JŁ przystąpili to tego postępowania pismem, które zostało doręczone bankowi w dniu 28.09.2017 r., natomiast skład grupy (do której zostali zaliczeni KŁ i JŁ) w tym postępowaniu został ustalony postanowieniem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 13.03.2018 r.

9.  Niniejsze postępowanie zainicjował bank, który w dniu 13.12.2021 r. złożył przeciwko kredytobiorcom pozew, w którym domaga się zasądzenia na jego rzecz od kredytobiorców solidarnie kwoty 226.000 PLN z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30.11.2021 r. tytułem zwrotu równowartości kapitału kredytu udostępnionego pozwanym. Zdaniem powoda podstawę prawną roszczenia o zapłatę stanowią art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 1 k.c.

10.  W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa. Pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia banku.

11.  Postanowieniem z dnia 28.07.2023 r. sąd odsyłający zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na pytanie prejudycjalne. Trybunał Sprawiedliwości udzielił odpowiedzi na powyższe pytanie postanowieniem z dnia 12.01.2024 r., C-488/23, N.. W związku z treścią orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości powód cofnął pierwotnie formułowane żądania zapłaty z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z kapitału i waloryzacji sądowej, a sąd odsyłający umorzył postępowanie w tym zakresie postanowieniem z dnia 19.06.2024 r. W związku z tym powód domaga się obecnie od pozwanych tylko kwoty 226.000 PLN z ustawowymi odsetkami za opóźnienie tytułem zwrotu równowartości kapitału kredytu udostępnionego pozwanym.

12.  Na rozprawie w dniu 20.06.2024 r. pełnomocnik kredytobiorców złożył pismo procesowe, w którym podtrzymał dotychczasową argumentację, a ponadto wskazał, że pozew banku ma charakter warunkowy, ponieważ wynika z niego, że powód domaga się zasądzenia od pozwanych kwoty 226.000 PLN z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, jeżeli umowa kredytu zawarta przez strony zostanie uznana za nieważną w sprawie prowadzonej przed Sądem Okręgowym w Łodzi pod sygn. akt I C 711/24. W związku z tym, zdaniem pełnomocnika powodów, pozew ten nie zmierza bezpośrednio do dochodzenia roszczenia przez powoda przed sądem, a wobec tego wniesienie tego pozwu nie spowodowało przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia banku.

13.  W odpowiedzi na powyższe pismo procesowe, pełnomocnik powoda wskazał, że uznanie roszczenia banku za przedawnione byłoby sprzeczne z celami dyrektywy 93/13 i prowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia pozwanych, skoro nie musieliby zwracać bankowi równowartości kapitału kredytu, za sami mogliby żądać od banku zwrotu równowartości wszystkich rat kredytu. Ponadto pełnomocnik banku zwrócił uwagę, że gdyby przyjąć, że pozew wniesiony w niniejszej sprawie ma charakter warunkowy i w związku z tym jego wniesienie nie przerwało biegu terminu przedawnienia roszczenia banku, to oznaczałoby, że bank nie ma żadnej możliwości dochodzenia roszczenia o zwrot kapitału kredytu, skoro powództwo miałoby być albo przedwczesne i warunkowe albo przedawnione. Taki rezultat, zdaniem pełnomocnika powoda, naruszałby zasady równości, pewności prawa i proporcjonalności.

14.  Właściwe przepisy prawne.

15.  Przepisy polskie.

16.  Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061, ze zm.), dalej: k.c.

17.  Czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy (art. 58 § 1).

18.  Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata (art. 118).

19.  Bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1).

20.  Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo (art. 124 § 1).

21.  W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone (art. 124 § 2).

22.  Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (art. 385 ¹ § 1).

23.  Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (art. 385 ¹ § 2).

24.  Kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości (art. 405).

25.  Przepisy artykułów poprzedzających stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego (art. 410 § 1).

26.  Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (art. 410 § 2).

27.  Przepisy Unii Europejskiej.

28.  Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

29.  Zapewnia się wysoki poziom ochrony konsumentów w politykach Unii (art. 38).

30.  Każdy, kogo prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem, zgodnie z warunkami przewidzianymi w niniejszym artykule. Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony uprzednio na mocy ustawy. Każdy ma możliwość uzyskania porady prawnej, skorzystania z pomocy obrońcy i przedstawiciela. Pomoc prawna jest udzielana osobom, które nie posiadają wystarczających środków, w zakresie w jakim jest ona konieczna dla zapewnienia skutecznego dostępu do wymiaru sprawiedliwości (art. 47).

31.  Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29 - wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 15, t. 2, s. 288), dalej: dyrektywa 93/13.

32.  Państwa Członkowskie stanowią, że na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków (art. 6 ust. 1).

33.  Zarówno w interesie konsumentów, jak i konkurentów państwa członkowskie zapewnią stosowne i skuteczne środki mające na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami (art. 7 ust. 1).

34.  Uzasadnienie odesłania - co do związku pytania z rozstrzygnięciem sprawy przed sądem odsyłającym.

35.  Umowa kredytu zawarta przez strony w § 7 ust. 1 i § 11 ust. 4 zawiera nieuczciwe warunki umowne (art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13), po których wyłączeniu umowa ta nie może dalej obowiązywać (art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13). Oznacza to, że umowa kredytu jest nieważna (art. 58 § 1 k.c.), a zatem strony powinny wzajemnie zwrócić sobie wszystkie świadczenia spełnione na jej podstawie (art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 1 k.c.). Niniejsza sprawa dotyczy roszczeń banku wobec konsumentów wynikających z nieważności umowy kredytu. Bank domaga się od konsumentów zwrotu równowartości udostępnionego kapitału w kwocie 226.000 PLN. Zasadność tego roszczenia jako takiego nie budzi wątpliwości sądu odsyłającego, gdyż z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości wynika, że stwierdzenie nieważności umowy kredytu rodzi po stronie konsumenta obowiązek zwrotu kapitału kredytu,1 a w razie nieważności umowy kredytu wynikającej z zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych bank może dochodzić konsumenta zwrotu równowartości kapitału kredytu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od daty wezwania do zapłaty2. W związku z tym roszczenie takie samo w sobie pozostaje zgodne z prawem unijnym. Niemniej jednak analizy wymaga, według jakich zasad przedawnia się roszczenie banku.

36.  Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne znaczenie ma ustalenie, czy bieg terminu przedawnienia roszczenia banku został skutecznie przerwany przez złożenie pozwu o zapłatę inicjującego niniejsze postępowanie. Zgodnie z art. 118 k.c., termin przedawnienia roszczenia przedsiębiorcy wynosi 3 lata i upływa z końcem roku kalendarzowego. Datą rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia roszczenia banku jest data, w której konsument po raz pierwszy zakwestionował wobec banku związanie postanowieniami umowy.3 Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie uzasadnione jest przyjęcie, że kredytobiorcy zakwestionowali względem banku związanie postanowieniami umowy w dacie, w której Sąd Okręgowy w Łodzi wydał postanowieniu o ustaleniu składu grupy w postępowaniu grupowym przeciwko (...) S.A., to jest w dniu 13.03.2018 r. Dopiero bowiem w dacie wydania tego postanowienia bank powziął wiedzę, że kredytobiorcy kwestionują wobec niego związanie postanowieniami umowy. W związku z tym, trzyletni termin przedawnienia roszczenia powoda upływałby z dniem 31.12.2021 r. Natomiast pozew w niniejszej sprawie został złożony przez bank wcześniej, to jest w dniu 13.12.2021 r. Jeśli zatem uznać, że zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. wniesienie powyższego pozwu spowodowało przerwanie biegu przedawnienia (zgodnie ze stanowiskiem powoda), to roszczenie powoda nie jest przedawnione i sąd odsyłający powinien je uwzględnić. Natomiast jeśli uznać, że wniesienie pozwu przez bank nie przerwało biegu przedawnienia roszczenia banku (zgodnie ze stanowiskiem pozwanych), to roszczenie powoda jest przedawnione i sąd odsyłający powinien oddalić powództwo.

37.  Uzasadnienie odesłania - co do istoty.

38.  W świetle orzecznictwa polskich sądów nie ulega wątpliwości, że skuteczne wniesienie pozwu jest czynnością przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia i dlatego - zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c - przerywa bieg przedawnienia.4 Tym samym analiza przepisów kodeksu cywilnego i krajowego orzecznictwa powinna prowadzić do wniosku, że w niniejszej sprawie wniesienie przez bank pozwu o zapłatę w dniu 12.12.2021 r. przerwało bieg terminu przedawnienia roszczenia powoda i w związku z tym powództwo powinno zostać uwzględnione przez sąd. Niemniej jednak przyjęcie tego stanowiska może budzić wątpliwości w świetle prawa unijnego, a w szczególności przepisów dyrektywy 93/13.

39.  Przede wszystkim wątpliwości może budzić to, czy dopuszczenie do przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia banku przez złożenie pozwu w niniejszej sprawy nie sprzeciwia się celowi art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13. Mianowicie przepis ten wymaga od państw członkowskich, aby zapewniły „stosowne i skuteczne środki mające na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach”. Tymczasem zaakceptowanie złożenia przez bank pozwu takiego jak w niniejszej sprawie może się sprzeciwiać temu celowi. Należy tutaj zwrócić uwagę, że bank i kredytobiorcy od około 8 lat są stronami postępowania grupowego, w którym bank twierdzi, że umowa zawarta przez strony jest ważna i nie zawiera niedozwolonych postanowień umownych oraz w związku z tym domaga się oddalenia powództwa o ustalenie nieważności umowy kredytu zawartej przez strony (podobnie jak w stosunku do wszystkich pozostałych umów, których dotyczy postępowanie grupowe). Tymczasem w niniejszej sprawie bank powołuje się na „możliwą” nieważność tej samej umowy kredytu i w związku z tym domaga się zasądzenia od pozwanych kwoty 226.000 PLN wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Zarazem jednak bank twierdzi, że nie może w niniejszej sprawie stanowczo wskazać, że umowa zawarta przez strony zawiera nieuczciwe warunki umowne i w związku z tym jest nieważna, ponieważ tej oceny dokona dopiero Sąd Okręgowy w Łodzi w postępowaniu grupowym prowadzonym pod sygn. akt I C 711/24. Jednocześnie bank przyznaje, że nie mógł oczekiwać z wniesieniem niniejszego pozwu do czasu zakończenia wskazanego postępowania grupowego, ponieważ jego roszczenie przedawnia się po upływie 3 lat (art. 118 k.c.), zaś wniesienie pozwu jest konieczne do przerwania biegu przedawnienia tego roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.).

40.  Z powyższego wynika zatem, że wniesienie pozwu w niniejszej sprawie było wynikiem swego rodzaju kalkulacji ryzyk prawnych. Mianowicie bank co prawda nie zgadza się twierdzeniami kredytobiorców, że umowa zawiera nieuczciwe warunki umowne i przez to jest nieważna, ale jednocześnie złożył pozew o zapłatę, aby zabezpieczyć się przed przedawnieniem roszczenia, które może mu przysługiwać w razie, gdyby Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił, że umowa kredytu jest nieważna na skutek zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych. Z obiektywnego punktu widzenia takie postępowanie banku jest racjonalne, ale istnieją poważne wątpliwości, nie utrudnia ono konsumentom dochodzenia roszczeń przysługujących im na podstawie przepisów dyrektywy 93/13. Należy bowiem mieć na uwadze, że konsument, któremu został doręczony odpis pozwu banku, zostaje postawiony w problematycznej sytuacji. Mianowicie jest on zobowiązany do złożenia odpowiedzi na pozew, w której powinien sformułować stosowne twierdzenia, zarzuty i wnioski dowodowe. Tymczasem dobór właściwej strategii procesowej jest utrudniony w sytuacji, w której bank z jednej strony twierdzi, że umowa zawarta przez strony jest ważna i nie zawiera nieuczciwych warunków, natomiast na wypadek stwierdzenia nieważności umowy żąda zwrotu świadczenia spełnionego w wykonaniu tej umowy. Co więcej, jeśli konsument chce się uchronić przed przegraniem procesu oraz obciążeniem odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu, to oznacza, że w zasadzie powinien uznać pozew banku o zapłatę i niezwłocznie wypłacić bankowi równowartość kapitału kredytu (w niniejszej sprawie – kwotę 226.000 PLN). Jednak tego rodzaju strategia procesowa wiąże się z istotnym ryzykiem, a mianowicie nie można wykluczyć, że sąd w postępowaniu zainicjowanym uprzednio przez konsumenta ustali, że umowa zawarta przez strony nie zawiera nieuczciwych warunków umownych i nie jest nieważna. To zaś oznaczałoby, że żądanie zapłaty banku w niniejszej sprawie było bezpodstawne, a konsument – aby odzyskać wypłaconą bankowi kwotę (tutaj – 226.000 PLN) byłby zmuszony do wytaczania kolejnego procesu przeciwko bankowi. Co prawda konsument ma możliwość, aby złożyć zarzut potrącenia, jednak skuteczność tego zarzutu jest uzależniona od spełnienia szeregu warunków przewidzianych przez kodeks cywilny i kodeks postępowania cywilnego, przez co podniesienie tego zarzutu nie zawsze jest możliwe.

41.  Powyższe okoliczności mogą przemawiać za uznaniem, że przyjęcie wykładni, zgodnie z którą wniesienie przez bank pozwu w niniejszej sprawie przerwało bieg terminu przedawnienia, może naruszać art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 i zasadę skuteczności. Z drugiej jednak strony należy mieć na uwadze argumenty banku, który powołał się na zasady proporcjonalności, prawa do sądu i pewności prawa. Zasada pewności prawa może przemawiać za uznaniem, że przepis taki jak art. 123 § 1 pkt 1 k.c. powinien być w każdej sytuacji wykładany w taki sam sposób, czyli że wniesienie pozwu o spełnienie świadczenia w każdym wypadku przerywa bieg terminu przedawnienia. Natomiast przyjęcie przeciwnej interpretacji mogłoby naruszać prawo banku do sądu, ponieważ w ten sposób zostałby on pozbawiony możliwości skutecznego dochodzenia przysługującego mu roszczenia. Co prawda można wymagać od banku, aby w pozwie inicjującym niniejsze postępowanie stanowczo stwierdził, że umowa kredytu jest nieważna oraz by jednocześnie uznał powództwo konsumentów w postępowaniu grupowym, jednak również taka ewentualność mogłaby naruszać przysługuje bankowi prawo do sądu i prawo do obrony w procesie, ponieważ wymuszałaby od banku przyznanie okoliczności, z którymi się nie zgadza oraz uniemożliwiałaby polemikę z twierdzeniami konsumentów dotyczącymi tego, czy umowa zawiera nieuczciwe warunki umowne i jakie są tego ewentualne skutki. Kolejna wątpliwość dotyczy tego, czy tak daleko idące ograniczenie uprawnień procesowych banków nie jest środkiem zbyt daleko idącym do osiągnięcia celu, jakim jest ochrona konsumentów (zasada proporcjonalności). Przedstawiona sytuacja obrazuje zatem, że w niniejszej sprawie konieczne jest ustalenie, czy realizacja celów dyrektywy 93/13 nie narusza zasady proporcjonalności, a ponadto, czy cele tej dyrektywy mogą w pewien sposób ograniczać prawo banku do sądu, które znajduje oparcie art. 47 Karty Praw Podstawowych. Tym samym dokonanie wykładni prawa unijnego w przedstawionym zakresie jest konieczne do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i w związku z tym sąd odsyłający zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie stosownych wskazówek.

42.  Pytanie prejudycjalne.

43.  Mając powyższe na uwadze, Sąd odsyłający uznał za zasadne na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o udzielenie odpowiedzi na pytanie:

44.  czy art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz zasady skuteczności, proporcjonalności, pewności prawa i prawa do sądu należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej przepisów krajowych, zgodnie z którą bieg terminu przedawnienia roszczenia przedsiębiorcy przeciwko konsumentowi o zwrot świadczeń nienależnych spełnionych na podstawie umowy, która stała się nieważna na skutek zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych zostaje przerwany przez wniesienie przez bank pozwu o zapłatę, który został złożony przed prawomocnym zakończeniem wszczętego wcześniej przez konsumenta procesu o ustalenie nieważności umowy kredytu.

45.  Zawieszenie postępowania przed Sądem odsyłającym.

46.  W związku ze zwróceniem się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o udzielenie odpowiedzi na niniejsze pytanie prejudycjalne, należało zawiesić postępowanie przez sądem odsyłającym na podstawie art. 177 § 1 pkt 3 ¹ k.p.c.

WERSJA ZANONIMIZOWANA

dnia 30 października 2024 roku

1 vide wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 30.04.2014 r., C-26/13, K. i K. R., pkt 84,

2 vide:

- wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 15.06.2023 r., C-520/21, Bank (...)., pkt 84,

- postanowienie Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11.12.2023 r., C-756/22, Bank (...), pkt 29,

- postanowienie Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12.01.2024 r., C-488/23, (...), pkt 25,

3 Vide uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 25.04.2024 r., III CZP 25/22.

4 Vide:

- wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.09.2009 r., IV CSK 43/09,

- wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27.03.2019 r., I AGa 230/18,

- wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.01.2021 r., I CSKP 19/21.