Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 26 stycznia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Piotr Bednarczyk

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2022 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. P.

przeciwko Bankowi (...) SA w G.

o zapłatę i ustalenie

na skutek zażalenia pozwanego

na postanowienie z dnia 19 października 2021 r.

wydane w przedmiocie zabezpieczenia pod sygnaturą XXVIII C 14286/21

postanowił:

1.  oddalić zażalenie;

2.  pozostawić Sądowi I instancji orzeczenie o kosztach postępowania zażaleniowego.

XXVIII Cz 1149/21

Uzasadnienie postanowienia z dnia 26 stycznia 2021 r.

Postanowieniem z dnia 19 października 2021 r. Sąd Okręgowy oddalił wniosek o udzielenie zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego o ustalenie nieważności umowy kredytu indeksowanego. Zdaniem Sądu roszczenie powodów nie zostało uprawdopodobnione, ponieważ umowa pomimo zawarcia w niej potencjalnie abuzywnych postanowień dotyczących spreadu walutowego mogłaby być nadal wykonywana w oparciu o kurs średni NBP do którego bezpośrednio się odwołuje. Postanowienie zaskarżył powód domagając się jego zmiany i uwzględnienia wniosku poprzez wstrzymanie obowiązku spłaty rat kapitałowo odsetkowych.

Sąd Okręgowy w składzie odwoławczym zważył, co następuje.

Zażalenie nie jest uzasadnione.

Sąd Okręgowy w składzie odwoławczym podziela stanowisko Sądu I instancji w zakresie braku uprawdopodobnienia roszczenia o ustalenie nieważności umowy. Jakkolwiek Sąd w tym składzie wielokrotnie wypowiadał się o nieważności umów kredytu indeksowanego ze względu na ich sprzeczność z art. 353 (1) kc, to wobec pytania prawnego w sprawie III CZP 33/21 i zawartej w nim argumentacji nie można uznać tego poglądu za dominujący albo chociaż w pełni uzasadniony.

Również stanowisko powoda o nieważności tej umowy ze względu na brzmienie klauzul przeliczeniowych nie zasługuje na uwzględnienie na obecnym etapie postępowania.

Należy zwrócić uwagę, że umowa objęta pozwem w sprawie niniejszej na tle innych kontraktów występujących w obrocie ma szczególną konstrukcję modelu kształtowania kursów walut stosowanych przy wykonaniu umowy, polegającą na odwołaniu się do kursu średniego NBP i naliczeniu marży w górę lub w dół - aby uzyskać kurs kupna i kurs sprzedaży. Taka konstrukcja odzwierciedla opisywane w orzecznictwie TSUE warunek ryzyka kursowego i warunek spreadu walutowego. Zgodnie z powołanym wyrokiem TSUE C-19/20 dopuszczalne jest usunięcie z umowy abuzywnego elementu warunku umowy, o ile element ten stanowi odrębne zobowiązanie umowne.

Zdaniem Sądu Okręgowego w składzie odwoławczym zastosowana konstrukcja umowy wyraźnie wskazuje, iż wpisanie do umowy marży (spreadu walutowego) stanowi odrębne od pozostałych zobowiązanie. W porównaniu do przeliczenia po kursie średnim NBP przeliczenie z uwzględnieniem spreadu pozwala na powiększenie kwoty kredytu wyrażonej we frankach – analogicznie jak w przypadku prowizji za udzielenie kredytu, która zostaje doliczona do kwoty kapitału. Z kolei spłata z uwzględnieniem marży banku pozwala mu na uzyskanie wyższej kwoty w złotówkach niż przy zastosowaniu kursu średniego NBP. Powiązanie z ryzykiem kursowym wynika z zastosowaniu kursu średniego waluty w NBP, a nie z zastosowania dodatkowej opłaty na rzecz banku. Jak trafnie zauważył Sąd I instancji po usunięciu tych postanowień umowa może być wykonywana w oparciu o kurs średni NBP. Umowy w sprawie niniejszej nie obowiązuje zakaz redukcji utrzymującej skuteczność, podkreślany m.in. w sprawie C-260/18, gdyż kurs średni NBP został wskazany od razu w umowie.

Innymi słowy pobieranie spreadu walutowego nie jest konstytutywnym elementem umowy kredytu indeksowanego, zaś usunięcie postanowień pozwalających na jego pobieranie – analogicznie jak w przypadku prowizji za udzielenie kredytu – nie powinno spowodować upadku umowy.

Powyższy argument nie oznacza jednak, że umowa pozwanego banku nie może być oceniana dalej pod kątem abuzywności. Zgodnie z wyrokiem TSUE w sprawie C-932/19 brak abuzywności postanowień o spreadzie walutowym (uzyskany tu poprzez ich usunięcie i odwołanie do kursu średniego NBP) nie wyłącza możliwości badania umowy pod kątem abuzywności warunku ryzyka kursowego, o ile sąd posiada po temu odpowiedni materiał dowodowy. Wynik takiej kontroli z reguły jest negatywny dla banku (porównaj wyrok w sprawie XXV C 1525/17), ale do jej przeprowadzenie niezbędne są informacje o zakresie pouczenia o ryzyku kursowym, gdyż tylko wówczas można oceniać transparentność (lub jej brak) postanowienia o indeksacji. Tymczasem w pozwie brak jest twierdzeń tego rodzaju.

W tym stanie rzeczy należało uznać, że wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Dlatego zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art. 385 kpc w zw. z art. 397 §3 kpc. Już tylko ubocznie wypada zauważyć, że po przedstawieniu odpowiednich dowodów przez strony ostateczny wynik postępowania może okazać się korzystny dla powoda.

(...)