Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

W następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Witold Rękosiewicz

Protokolant: sekretarz sądowy Piotr Grzywacz

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2013 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania J. Z. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą

(...) J. Z. (1) w O.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

zainteresowani: syndyk masy upadłości (...) S.A. w upadłości likwidacyjnej

z/s w W. ,

(...) im .prof. A. C.

(...) sp. z o.o. z/s w W. ,

(...) sp. z o.o. z/s w L. ,

(...) J. R. i spółka jawna” sp. j. z/s w R. ,

Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe (...) sp. z o.o.

z/s w B.

o ochronę konkurencji i nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 30 grudnia 2010 r. Nr (...)

1)  Uchyla zaskarżoną decyzję w części tj. w pkt. II, pkt. III ppkt.6. i pkt. IV ppkt.6.

które dotyczą J. Z. (1) działającego pod firmą (...) w O.,

2)  zasądza od Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na rzecz

J. Z. (1) kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Witold Rękosiewicz

Sygn. akt XVII AmA 113/11

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Prezes UOKiK, pozwany) po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania antymonopolowego przeciwko przedsiębiorcy (...) SA w likwidacji z/s w W. (zainteresowany I) oraz następującym przedsiębiorcom:

- Spółce (...) Osiedli Mieszkaniowych im prof. (...) sp. z o.o. w W. (zainteresowany II),

- (...) sp. z o.o. w L. (zainteresowany III),

- S. J. R. i spółka jawna sp.j. w R. (zainteresowany IV),

- Przedsiębiorstwu Usługowo – Handlowemu (...) sp. z o.o. w B. (zainteresowany V),

- J. Z. (1) prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Z. w O. (powód) wydał w dniu 30 grudnia 2010r. decyzję nr (...)

W pkt II decyzji Prezes UOKiK, na podstawie art. 11 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. nr 50, poz. 331 ze zm.) uznał za praktykę ograniczającą konkurencję zawarcie przez (...) SA w likwidacji oraz:

- Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) sp. z o.o.,

- J. Z. (2)

niedozwolonego porozumienia ograniczającego konkurencję na krajowym rynku sprzedaży hurtowej stolarki drzwiowej, okiennej, podłóg, półfabrykatów, materiałów i wyrobów towarzyszących, polegającego na bezpośrednim ustaleniu cen sprzedaży wyrobów, poprzez ustalenie pomiędzy (...) w umowach handlowych i dealerskich cen odsprzedaży przez tego przedsiębiorcę wyrobów produkowanych i sprzedawanych przez (...) co stanowi naruszenie art. 6 ust. 1 ustawy o ochronie (…) i stwierdził zaniechanie stosowania zarzucanej praktyki przez (...) z dniem 12 lipca 2010r. oraz przez J. Z. z dniem 29 listopada 2010r.

W pkt III decyzji, na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie (…) Prezes UOKiK z tytułu stwierdzonego naruszenia nałożył na przedsiębiorców kary pieniężne. Na J. Z. (1) została nałożona kara pieniężna w wysokości 30628 zł. Ponadto Prezes UOKiK w pkt IV decyzji obciążył wszystkich uczestników kosztami postępowania w wysokości po 25 zł płatnych po uprawomocnieniu się decyzji.

J. Z. (1) zaskarżył decyzję Prezesa UOKiK w dotyczącej go części w pkt II, III i IV decyzji. Odwołanie dotyczyło więc stosowania niedozwolonej praktyki określonej w pkt 6 ust 1 ppkt 1 ustawy o ochronie (…) i nałożenia kary pieniężnej w wysokości 30628 zł oraz obowiązku poniesienia kosztów postępowania administracyjnego w kwocie 25 zł.

Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie prawa procesowego tj art. 233 kpc w zw z art. 84 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegające na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego dotyczącego odpowiedzialności powoda w szczególności w postaci złożonych w sprawie wyjaśnień stron postępowania oraz umów łączących (...) SA w Likwidacji z przedsiębiorcami będącymi stronami postępowania administracyjnego, w tym powoda, czego konsekwencją jest błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonej decyzji mający wpływ na treść zaskarżonej decyzji, który polegał na bezpodstawnym ustaleniu, że powód zawarł ze (...) niedozwolone porozumienie ograniczające konkurencję na określonym w decyzji rynku właściwym, polegające na bezpośrednim ustaleniu cen sprzedaży wyrobów poprzez ustalenie pomiędzy (...) w umowach handlowych i dealerskich cen odsprzedaży przez J. Z. (1) wyrobów produkowanych i sprzedawanych przez (...), co naruszało art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie (…).

Powód wniósł o:

1)  uchylenie zaskarżonej decyzji ewentualnie zmianę decyzji w zaskarżonej części poprzez stwierdzenie nie stosowania zarzucanej praktyki i uchylenie kary pieniężnej lub zmianę zaskarżonej decyzji poprzez odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej ewentualnie zmniejszenie jej wysokości,

2)  zasądzenie kosztów postępowania

W uzasadnieniu odwołania powód wskazał, że w dniu 25 maja 2000r. zawarł ze (...) umowę dealerską, która zawierała dwa załączniki. Powód nie zgodził się na podpisanie załącznika nr 2 i strony postanowiły, że warunki zakupu wyrobów (...) będą dla firmy powoda ustalane indywidualnie z kwartału na kwartał. Strony w rozliczeniach stosowały ceny katalogowe, od których ustalono minimalne stawki upustowe, zależne od współpracy stron tj od wielkości i warunków jednorazowej dostawy.

Powód podniósł, że mimo nie podpisania załącznika nr 2, na co zwracał uwagę w piśmie z 30 listopada 2012r. , Prezes UOKiK w zaskarżonej decyzji przyjął, że niedozwolone porozumienie zostało uregulowane w pkt 7 załącznika nr 2, zgodnie z którym „Dealer zobowiązał się do stosowania cenników detalicznych.”

Zdaniem powoda Prezes UOKiK bezkrytycznie przyjął, że załącznik nr 2 obowiązywał, mimo, iż nie został podpisany przez powoda. Brak podpisania przez strony załącznika nr 2 wyklucza również możliwość uznania, że z dniem 29 listopada 2010r. powód zaprzestał jego stosowania. Powód podkreślił, że w treści samej umowy nie ma jakiegokolwiek zapisu świadczącego o stosowaniu niedozwolonego porozumienia.

Powód dodatkowo zaznaczył, że nawet gdyby przyjąć, iż powołane postanowienie wiązało strony, to jego sens był odmienny, niż uznał to pozwany. Powód wywodził, że wskazany zapis dotyczył wyłącznie stosowania cenników detalicznych przy dokonywaniu zakupu wyrobów od (...). W ocenie powoda przemawia za tym systematyka powołanego zapisu, który został umieszczony w załączniku nr 2 do umowy zawierającego wyłącznie regulacje dotyczące cen zakupu towarów od (...). Odwołanie do załącznika nr 2 zawarte w rozdziale IV ceny w § 4 ust. 1 dotyczyło wyłącznie zakupu przez powoda towarów od stolarki W.. Cena detaliczna była najwyższą ceną, w jakiej powód mógł kupić towary (...). Powód podkreślił, że jakikolwiek zapis zobowiązujący go do stosowania określonych i narzuconych przez kontrahenta cen odsprzedaży towarów odbiorcom ostatecznym nie został zamieszczony w rozdziale V umowy regulującym zobowiązania powoda wynikające z umowy ani w załącznikach do umowy.

Przy odsprzedaży towarów powód nie stosował cennika detalicznego producenta a ceny oferowanych przez niego towarów były uzależnione od popytu i podaży. Przy udzielaniu rabatów kierowano się zasadą dążenia do uzyskania maksymalnej marży sprzedaży. Wyjątek w tej zasadzie odnosił się jedynie do towarów składowanych powyżej 360 dni.

Powód dodał, że nie przekazywał (...) informacji na temat wysokości cen odsprzedaży jakie stosował. Wytwórca nie monitorował cen stosowanych przez powoda. Również pozostali przedsiębiorcy nie przekazywali (...) informacji o stosowanych przez nich cenach odsprzedaży. W ocenie powoda w warunkach dużej konkurencji narzucenie cen detalicznych przy sprzedaży zmniejszyłoby udział (...) w rynku.

Powód podkreślił również, że łącząca go ze (...) umowa miała inny wzór niż umowy z innymi dealerami, ponieważ zawarto ją kilka lat wcześniej.

Oświadczył, że nie miał wiedzy o treści umów zawartych przez (...) z innymi przedsiębiorcami.

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wniósł o:

- oddalenie odwołania w całości,

- oddalenie wniosków dowodowych powoda,

- zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

Zarzuty powoda przedstawione w odwołaniu w ocenie Prezesa UOKiK nie zasługiwały na uwzględnienie.

Zdaniem pozwanego ustalenia poczynione w postępowaniu antymonopolowym , dotyczące stanu faktycznego i jego oceny były prawidłowe, więc zarzut powoda odnoszący się do naruszenia art. 233 § 1 kpa był nieuzasadniony. Prezes UOKiK podtrzymał w całości stanowisko zawarte w uzasadnieniu decyzji.

Wskazał, że w trakcie postępowania antymonopolowego (...), na wezwanie o przekazanie aktualnych umów przesłała kopię umowy z dnia 15 lutego 2000r. z podpisanym załącznikiem nr 2.

Pozwany oświadczył, iż na tej podstawie uznał, że zarówno umowa z dnia 15 lutego 2000 r. jak i umowa z dnia 25 maja 2000r. wraz z załącznikiem nr 2 do obu tych umów świadczą o uczestnictwie powodowego przedsiębiorstwa w porozumieniu, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie (…) przez cały czas obowiązywania tych umów tj do dnia 29 listopada 2010r., w którym umowa z dnia 25 maja 2000r. została przez powoda rozwiązana.

Powołując się na orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości Prezes UOKiK wskazał, że dla stwierdzenia porozumienia pomiędzy przedsiębiorcami, wystarcza istnienie postanowienia wyrażającego intencje stron, które nie musi posiadać formy ważnej i obowiązującej według prawa krajowego umowy. Oświadczył, że jego zdaniem powód posiadał wiedzę dotyczącą umów zawartych przez (...) z innymi przedsiębiorcami, gdyż sam zawarł umowę o treści tożsamej z umowami zawartymi przez tego wytwórcę z pozostałymi stronami porozumienia. Na tej podstawie Prezes UOKiK dodał, że zgodnie z orzecznictwem ETS , jeżeli system umożliwia członkom organizacji, nawet jeśli niektórzy nie godzą się na ustalone ceny, przewidzieć z odpowiednim stopniem pewności politykę cenową innych przedsiębiorców to system ten jest porozumieniem, o którym mowa w art. 85 Traktatu Europejskiego. W oparciu o powyższe, pozwany stwierdził, że powód uczestniczył w porozumieniu, ponieważ miał wiedzę o treści umów dystrybucyjnych zawieranych przez producenta. Prezes UOKiK nie zgodził się ze stanowiskiem powoda, że sformułowanie „Dealer zobowiązuje się do stosowania cenników detalicznych” odnosiło się do zakupu towaru od (...). Wskazał, że powołany zapis zamieszczony był w umowach zawartych z powodem i innymi stronami postępowania. Umowy z załącznikami regulowały sposób ustalania cen zakupu dla odbiorców. Odbiorcy kupowali towary po cenach zbytu producenta, od których dealerowi przysługiwał rabat w wysokości zależnej od zakupów w poprzednich okresach.

Prezes UOKiK zauważył, że żadna z pozostałych stron postępowania nie twierdziła, iż powołany zapis dotyczył ustalania cen zakupu wyrobów od (...). Podkreślił, że ustalenie cen zakupu, przyznanie rabatu, sprzedaż i wystawienie faktury to działania sprzedającego towar a nie odbiorcy. Powód jako dealer nie ustalał cen zakupu u producenta. Miał obowiązek posługiwania się cennikiem detalicznym przy odsprzedaży wyrobów (...). W oparciu o przedstawione argumenty twierdzenie powoda, iż analizowany zapis odnosił się do ustalania cen zakupu towarów od wytwórcy, Prezes UOKiK uznał za bezpodstawny. Dodał, iż niektórzy z uczestników postępowania wprost przyznali, że ceny detaliczne zostały ustalone przez (...), chociaż nie wszyscy dealerzy stosowali się do cennika przy sprzedaży towarów swoim odbiorcom, lub przy większych zakupach udzielali odbiorcom rabatu. Odnośnie nałożonej decyzją kary pieniężnej Prezes UOKiK oświadczył, że przy określaniu jej wysokości działał w granicach ustalonych w art. 106 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie (…). Mając na uwadze, że udział powoda w porozumieniu nie budzi wątpliwości, Prezes UOKiK przy miarkowaniu kary w oparciu o uzyskany przez powoda przychód uwzględnił przesłanki łagodzące takie jak fakt, że powód nie był inicjatorem porozumienia, zaniechał stosowania porozumienia oraz po raz pierwszy dopuścił się naruszenia przepisów ustawy.

Zainteresowani, którym doręczono odpisy odwołania, nie złożyli odpowiedzi na odwołanie. Nie brali też udziału w rozprawie, o terminie której zostali powiadomieni.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Prezes UOKiK, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, postanowieniem z dnia 22 czerwca 2010r. wszczął z urzędu postępowanie w związku z podejrzeniem zawarcia pomiędzy (...) SA oraz przedsiębiorcami wymienionymi w zaskarżonej decyzji, w tym J. Z. (1) działającym pod firmą (...) w O., będącymi odbiorcami wyrobów (...) w celu dalszej odsprzedaży, niedozwolonego porozumienia ograniczającego konkurencję na krajowym rynku sprzedaży hurtowej stolarki drzwiowej, okiennej, podłóg, półfabrykatów, materiałów i wyrobów towarzyszących, polegającego na bezpośrednim ustalaniu cen sprzedaży wyrobów, poprzez ustalanie pomiędzy (...) oraz wymienionymi przedsiębiorcami w tym powodem w umowach handlowych i dealerskich cen odsprzedaży przez tych przedsiębiorców wyrobów wyprodukowanych i sprzedanych im przez (...), co mogło stanowić naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie (…).

Z zebranego materiału dowodowego wynika, że (...) zawarła z kilkoma przedsiębiorcami umowy dealerskie lub umowę o współpracy handlowej w celu dalszej odsprzedaży swoich wyrobów.

Z powodem J. Z. (1) wytwórca (...) zawarł dwie umowy dealerskie:

- w dniu 15 lutego 2000r. wraz z załącznikami nr 1 i 2 (k. 99-105 akt adm.)

- w dniu 25 maja 2000r. (k. 338-341 akt adm.) w tym przypadku powód nie podpisał załącznika nr 2 do umowy.

Umowy z pozostałymi przedsiębiorcami zajmującymi się odsprzedażą wyrobów (...) zostały zawarte w grudniu 2005r. ( (...) i F.) oraz styczniu 2007r. ( (...) i S.).

Wzór umowy zawieranej z z poszczególnymi przedsiębiorcami został opracowany przez (...) i w związku z tym poszczególne umowy zawierały tożsame w treści postanowienia.

W § 6 umowy znajdował się zapis, który zobowiązał dealerów do stosowania cennika detalicznego (...). Umowa uprawniała dealera do kupowania wyrobów po cenach zbytu producenta z zastosowaniem rabatu od cen z cennika detalicznego (...). Wysokość rabatu była uzależniona od sumy zakupów netto w poprzednim kwartale. Ustalony poziom rabatu obowiązywał w okresie kwartalnym. Umowy dealerskie były zawierane na czas nieokreślony.

(...), w odpowiedzi na wezwanie Prezesa UOKiK, przedstawiła jako obowiązującą umowę zawartą z J. Z. (1) w dniu 15 lutego 2000r. wraz z załącznikami. W załączniku nr 2 do tej umowy, w ppkt 2.6. znajdowało się postanowienie, w brzmieniu „dealer zobowiązuje się do stosowania cenników detalicznych (...)”. W trakcie postępowania antymonopolowego J. Z. (1) złożył w dniu 30 listopada 2010r. do akt sprawy umowę dealerską zawartą ze (...) w dniu 25 maja 2000r. z załącznikami. Załącznik nr 2 do umowy nie został podpisany przez strony. Załącznik ten zawierał podobne jak załącznik nr 2 do umowy stron z lutego 2000r., uregulowania dotyczące upustów, terminów płatności oraz w pkt 7 analogiczne postanowienie zobowiązujące dealera do stosowania cen detalicznych.

W § 2 pkt 2 umowy z dn. 25.05.2000r. zawarte jest postanowienie zgodnie z którym umowa zastępuje wszelkie poprzednie umowy pisemne oraz ustne uzgodnienia (k. 338 akt adm.). Ponadto § 4 pkt 1 umowy ustalono, że dealer ma prawo do zakupu towarów w cenach detalicznych producenta.

Od cen detalicznych przysługiwały dealerowi upusty (rabaty), których wysokość była uzależniona od zakupów netto w kwartale poprzednim. Wysokość upustów została ustalona w załączniku nr 2 do umowy na poziomie od 13 % do 18 %.

Możliwe było również uzyskanie dodatkowego upustu do 20%.

W piśmie z dnia 30 listopada 2010r. (k. 336 akt adm.) powód podkreślił jednak, że nie wyraził zgody na upusty ustalone w załączniku nr 2, załącznik ten nie został podpisany a upusty dla dealera miały być ustalane indywidualnie z kwartału na kwartał.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zgodnie z art. 107 § 1 kpa decyzja administracyjna obok informacji porządkowych, dotyczących organu ją wydającego, daty wydania, oznaczenia stron zawiera również rozstrzygnięcie oraz uzasadnienie faktyczne i prawne. Rozstrzygnięcie zwane także osnową lub sentencją decyzji powinno być sformułowane w sposób jasny i precyzyjny, aby było zrozumiałe dla stron bez uzasadnienia. (por A. Wróbel, Komentarz aktualizowany, do art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego Lex 2012). Wymóg ten w niniejszej sprawie ma tym bardziej istotne znaczenie, iż zgodnie z pkt III i IV decyzji na powoda został nałożony obowiązek zapłaty kary pieniężnej oraz kosztów postępowania administracyjnego.

Zawarte w pkt II zaskarżonej decyzji rozstrzygnięcie, nie zostało sformułowane w sposób prawidłowy. W jego treści nie stwierdzono bowiem wyraźnie, z jakimi podmiotami (...) dokonywała ustaleń w umowach handlowych i dealerskich dotyczących cen odsprzedaży wyrobów produkowanych i sprzedawanych przez (...). Z tak sformułowanego rozstrzygnięcia wynika, że (...) zawierała umowy z samą sobą.

W ocenie Sądu rozstrzygnięcie zawarte w pkt II zaskarżonej decyzji nie spełnia wymogów określonych w art. 107 § 1 kpa, ponieważ ze względu na posiadane nieprawidłowości i braki tekstu, które nie zostały poprawione i uzupełnione przez Prezesa UOKiK, nie jest jasne i precyzyjne. Braki rozstrzygnięcia dotyczą stawianego w decyzji przedsiębiorcom zarzutu stosowania niedozwolonej praktyki i z tego względu rozstrzygnięcie nie zawierające części informacji jest w świetle przepisu art. 107 § 1 kpc wadliwe.

Podkreślić wypada, że na ocenę wadliwości rozstrzygnięcia nie ma wpływu fakt, że jego treść może być dorozumiana na podstawie uzasadnienia, ponieważ każdy element decyzji musi spełniać jednakowe wymagania ustawowe. W przeciwnym razie decyzja nie może być uznana za kompletną i prawidłową. Stwierdzona wada nie może być także usunięta przez Sąd w postępowaniu odwoławczym, bowiem prowadziłoby to do określenia ex post zakresu postępowania administracyjnego.

W ocenie Sądu również ustalenia poczynione w postępowaniu antymonopolowym przez Prezesa UOKiK nie były prawidłowe, co miało wpływ na uzasadnienie zaskarżonej decyzji. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem pozwanego, że umowy zawierane z powodem w lutym i maju 2000r. były tożsame z umowami zawieranymi z pozostałymi dealerami w grudniu 2005r. i styczniu 2007r. Umowy zawarte z powodem J. Z. (1) w § 4 zawierały zapisy przewidujące, że dealer ma prawo kupować wyroby (...) po cenach zbytu (a w umowie z 25.05.2000r. ustalono „po cenach detalicznych”) producenta. Od tych cen przewidywano udzielenie dealerowi rabatów. Natomiast w załącznikach nr 2 do umów zawartych z J. Z. (1) w pkt 6 i pkt 7 (umowa z maja 2000r.) zawarto sformułowanie w brzmieniu „Dealer zobowiązuje się do stosowania cenników detalicznych.”

Zapis ten nie jest precyzyjny i w sytuacji, gdy pozwany twierdził, że nie odnosił się do cen odsprzedaży, okoliczność ta wymagała szczególnego wyjaśnienia ze strony Prezesa UOKiK w prowadzonym postępowaniu, tym bardziej, że w umowach zawieranych w latach 2005r i 2007r. z innymi przedsiębiorcami w § 6 pkt 1 znajduje się wyraźne zobowiązanie dealera do stosowania cennika Producenta. W tych warunkach pozostali przedsiębiorcy nie mogli twierdzić, że nie mieli obowiązku stosowania cen producenta. Jednak okoliczność ta nie może być jednym z głównych argumentów dla Prezesa UOKiK do stwierdzenia, że również J. Z. (1) miał taki obowiązek na podstawie treści załącznika nr 2 pkt 7 umowy. Wyjaśnienie powstałych wątpliwości jest szczególnie istotne w sytuacji, gdy na skutek dokonanych ustaleń na przedsiębiorcę nakładana jest w decyzji kara pieniężna. W odniesieniu do tych decyzji należy stosować wyższy standard ochrony praw przedsiębiorcy ze względu na konieczność zapewnienia skuteczności w polskim porządku prawnym przepisom Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych wolności w zakresie jaki przyjęty jest przez Europejski Trybunał Praw Człowieka w przypadkach gdy dochodzi do wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej. Zasady sądowej weryfikacji prawidłowości orzeczenia organu regulacji, w tym zakresie powinny odpowiadać wymogom analogicznym do tych, które obowiązują sąd orzekający w sprawie karnej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 .09.2010r. sygn. akt III SK 8/10 niepubl. i Sąd Apelacyjny w Warszawie – wyrok z dn. 12.01.2011r. sygn. akt VI Ca 782/10 niepubl.).

Powyższe uwagi mają zastosowanie zarówno do prawidłowości i jasności rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji jak i do jej uzasadnienia, gdyż dotyczą określenia czynu, za który nakładana jest na przedsiębiorcę sankcja w postaci kary pieniężnej.

Wypada podkreślić, że przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, w części dotyczącej powoda J. Z. (1) argumentacja oparta na dosłownym brzmieniu pkt 6 załącznika nr 2 do umowy z lutego 2000r. i pkt 7 załącznika nr 2 do umowy z maja 2000r. jest nieprawidłowa. W obu postanowieniach jest mowa o obowiązku stosowania cenników detalicznych jednak nie wymieniono w nich wyraźnie nazwy producenta, jak to uczynił Prezes UOKiK w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, dokonując w ten sposób interpretacji kwestionowanego postanowienia umowy.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności, Sąd Okręgowy stwierdził, iż zaskarżona decyzja w zakresie dotyczącym powoda J. Z. (1) zawiera nieprawidłowości, które uzasadniają stanowisko, że nie może pozostać w obrocie prawnym.

Z tego względu Sąd Okręgowy, na podstawie art. 479 ^31a § 3 kpc uchylił decyzję Prezesa UOKiK w zaskarżonej przez J. Z. (1), odnoszącej się do niego części w pkt II, III i IV.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 kpc stosownie do wyniku sporu.

Wobec stwierdzonych nieprawidłowości dokonywanie szerszej merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji w niniejszym postępowaniu odwoławczym nie było zdaniem Sądu konieczne.

SSO Witold Rękosiewicz