Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Anna Maria Kowalik
Protokolant –	St.sekr.sąd. Joanna Preizner – Offman

po rozpoznaniu 21 lutego 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w G.

przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z 25 lipca 2022 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) sp. z o.o. w G. na rzecz Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmT 50/22

UZASADNIENIE

Decyzją z 25 lipca 2022 r. Nr (...) wydaną na podstawie art. 210 ust. 1,2 i 3 pkt 2 oraz art. 209 ust. 1 ^{( 1)} pkt 1 w związku z art. 7 ustawy z 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 576 ze zm.) ( dalej: PT) oraz na podstawie art. 104 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257) (dalej k.p.a.) w związku z art. 206 ust. 1 PT, Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej Prezes UKE) nałożył na (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. (dalej powód) karę pieniężną płatną do budżetu Państwa za niewypełnienie obowiązku udzielania informacji lub dostarczania dokumentów przewidzianych PT, tj. obowiązku przedłożenia Prezesowi UKE danych, o których mowa w art. 1 ust. 2 PT za 2020 r. w wysokości 7 000 zł.

Od powyższej Decyzji powód złożył odwołanie, zaskarżając ją w całości i zarzucając naruszenie:

1.  art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 209 ust. 1 pkt 1 PT w zw. z art. 29 ust 2 ustawy o wruist poprzez:

a) nieodstąpienie od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i niepoprzestanie na pouczeniu, a tym samym niezastosowanie trybu fakultatywnego w zakresie możliwości nałożenia kary, w sytuacji gdy ani charakter, ani zakres naruszenia obowiązku przez Spółkę nie stanowił wystarczającej okoliczności do wymierzenia kary pieniężnej,

b) uznanie, że charakter, zakres i waga naruszonego obowiązku sprawozdawczego nie jest znikoma pomimo, że ważny interes publiczny nie doznał jakiegokolwiek uszczerbku wskutek naruszenia;

2.  art. 189f § 2 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 209 ust. 1 pkt 1 PT w zw. z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist poprzez nieodstąpienie od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i niepoprzestanie na wydaniu postanowienia o wyznaczeniu stronie terminu do przedstawienia dowodów potwierdzających usunięcie naruszenia prawa- w sytuacji gdy taki tryb pozwoliłby na spełnienie celów, dla których miałby być nałożona administracyjna kara pieniężna.

W oparciu o powyższe zarzuty, powód wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonej Decyzji w całości poprzez odstąpienie od nałożenia kary i pouczenie strony, ewentualnie

2.  wydanie postanowienia o wyznaczeniu stronie terminu do przedstawienia dowodów potwierdzających usunięcia naruszenia prawa, względnie

3.  uchylenie zaskarżonej Decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes UKE wniósł o oddalenie odwołania w całości, przeprowadzenie dowodów z dokumentów stanowiących akta administracyjne sprawy na okoliczność przebiegu postępowania administracyjnego i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy- Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych prowadzonego przez Prezesa UKE pod numerem: (...) (okoliczność niesporna).

Powód nie dopełnił w ustawowym terminie, przewidzianego w art. 7 ust. 1 PT, obowiązku przedłożenia Prezesowi UKE danych dotyczących rodzaju i zakresu wykonywanej działalności telekomunikacyjnej oraz wielkości sprzedaży usług telekomunikacyjnych, za 2020 r. (okoliczności bezsporne).

Zawiadomieniem z 23 maja 2022 r. Nr (...) Prezes UKE poinformował powoda o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia na niego kary pieniężnej w związku z niewywiązaniem się z obowiązku, o którym mowa w art. 7 ust. 1 Pt za rok sprawozdawczy 2020. W tymże piśmie, Prezes UKE wezwał przedsiębiorcę do przekazania, w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia, danych dotyczących wielkości przychodu osiągniętego w 2021 r. niezbędnych do określenia podstawy wymiaru kary. Jednocześnie Prezes UKE poinformował przedsiębiorcę o możliwości ostatecznego wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów w terminie 30 dni od daty otrzymania tego pisma oraz o możliwości przeglądania akt sprawy oraz sporządzania z nich notatek i odpisów w każdym stadium postępowania (k.1-2 akt adm.).

Decyzją z 31 grudnia 2021 r. znak: (...), Prezes UKE w związku z niewywiązaniem się przez powoda z obowiązku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 PT poprzez nieprzekazanie w terminie informacji żądanych w pismach Prezesa UKE:

1)  z 8 sierpnia 2019 r. znak: (...) dotyczącego formularza COCOM lipiec 2019 roku,

2)  13 lutego 2020 r. znak: (...)dotyczącego formularza COCOM styczeń 2020 roku,

3)  25 lutego 2021 r. znak: (...) dotyczącego formularza COCOM styczeń 2021 roku,

nałożył na powoda kary pieniężne w wysokości 8 600,00 zł za czyn z pkt 1) i 2) (dwa razy po 8 600,00 zł) i odstąpił od nałożenia kary pieniężnej za czyn z pkt 3). Ponadto pouczył powoda o konieczności terminowego wypełniania obowiązku przekazywania na żądanie Prezesa UKE informacji niezbędnych do wykonywania przez Prezesa UKE jego uprawnień i obowiązków zgodnie z art. 6 ust. 1 Pt. (decyzja k.23-32 akt adm.).

W dniu 30 marca 2022 r. powód terminowo wywiązał się z obowiązku udzielania informacji lub dostarczania dokumentów przewidzianego w art. 7 ust. 1 Pt za rok 2021, przy wykorzystaniu formularzy sprawozdawczych online dostępnych na dedykowanej Platformie Usług Elektronicznych UKE (PUE). Strona wykazała, że w roku 2021 jej przychody z tytułu wykonywania działalności telekomunikacyjnej wyniosły(...) zł (formularz 00, Rok sprawozdawczy: 2021 k.17-21 akt adm.).

Do dnia wydania decyzji powód nie przedłożył swojego stanowiska w sprawie, nie przedstawił informacji o wielkości przychodu osiągniętego w 2021 roku i nie złożył zaległego sprawozdania z art. 7 ust. 1 Pt za rok 2020 (okoliczność niesporna).

W dniu 22 lipca 2022 roku Prezes UKE wydał zaskarżoną Decyzję ( k. 39-42 akt adm.).

Powyżej opisany stan faktyczny został ustalony przez Sąd Okręgowy w oparciu o ww. dowody, których wiarygodność i moc dowodowa nie budziły zastrzeżeń oraz niekwestionowane twierdzenia stron.

Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem zaskarżona Decyzja jest słuszna i ma oparcie w przepisach prawa. Powód co prawda zaskarżył decyzję w całości, ale faktycznie nie kwestionował niewypełnienia obowiązku informacyjnego za 2020 rok, wnosił jedynie o odstąpienie od wymierzenia mu kary. W tych okolicznościach niezrozumiałe jest żądanie zobowiązania pozwanego do wydania postanowienia o wyznaczeniu powodowi terminu do przedstawienia dowodów potwierdzających usunięcie naruszenia prawa. Trzeba bowiem stwierdzić, że jeśli powód kwestionuje jedynie zasadność nałożenia na niego kary, to oznacza, iż uznaje fakt niewypełnienia przez niego obowiązku sprawozdawczego za 2020 rok. Jeśli jednak powód kwestionowałby tą okoliczność, to nic nie stałoby na przeszkodzie, aby złożył dowody potwierdzające zrealizowanie obowiązku. Tymczasem w treści uzasadnienia odwołania nie pada ani jedno zdanie o tym, że powód zrealizował obowiązek sprawozdawczy za 2020 rok. W związku z tym, Sąd uznał, że stan faktyczny sprawy nie był między stronami sporny, a jedynie nieskorzystanie przez pozwanego z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 PT, przedsiębiorca telekomunikacyjny jest obowiązany do przedkładania Prezesowi UKE danych za poprzedni rok kalendarzowy dotyczących rodzaju i zakresu wykonywanej działalności telekomunikacyjnej oraz wielkości sprzedaży usług telekomunikacyjnych w terminie do dnia 31 marca.

Przewidziany w przywołanym przepisie obowiązek informacyjny dotyczy każdego przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, ma charakter stały i winien być realizowany przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego bez odrębnego wezwania. Obowiązek ten wynika bezpośrednio z przepisów prawa i nie wymaga konkretyzacji przez administrację telekomunikacyjną w formie decyzji administracyjnych, wobec czego przedsiębiorca samodzielnie ustala, jakim obowiązkom informacyjnym podlega (S. Piątek, Prawo Telekomunikacyjne. Komentarz, Warszawa 2013 r., System Informacji Prawnej Legalis).

Niedopełnienie przez przedsiębiorcę wskazanego obowiązku w ustawowo zakreślonym terminie powoduje natomiast narażenie się na sankcję administracyjną przewidzianą w art. 209 ust. 1 ¹ pkt 1 PT. W myśl tego przepisu Prezes UKE, jeżeli przemawia za tym charakter lub zakres naruszenia, może nałożyć karę pieniężną na podmiot, który nie wypełnia obowiązku udzielania informacji lub dostarczania dokumentów przewidzianych ustawą lub ustawą z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych lub udziela informacji niepełnych lub nieprawdziwych lub dostarcza dokumenty zawierające informacje niepełne lub nieprawdziwe.

Odnosząc powyższe, do okoliczności niniejszej sprawy Sąd stwierdził, iż nie budzi wątpliwości, że powód, wykonując działalność telekomunikacyjną jako przedsiębiorca telekomunikacyjny wpisany do rejestru tych przedsiębiorców, nie wypełnił w ustawowo określonym terminie obowiązku przedłożenia danych dotyczących rodzaju i zakresu wykonywanej działalności telekomunikacyjnej oraz wielkości sprzedaży usług telekomunikacyjnych za rok 2020 (art. 7 ust. 1 PT). Dlatego też zupełnie niezrozumiały, a tym samym niezasadny jest zarzut naruszenia przepisów ustawy o wruist, gdyż przepisy tej ustawy nie miały zastosowania w sprawie.

Powyższe okoliczności wskazują zatem, że w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki nałożenia na powoda kary pieniężnej, o której mowa w art. 209 ust. 1 ¹ pkt 1 PT. Należy przy tym zauważyć, że odpowiedzialność przewidziana w przywołanym przepisie ma charakter obiektywny, tzn. jest ona niezależna od możliwości przypisania podmiotowi winy. Zarzucalność czynu związana jest bowiem z samym faktem popełnienia czynu o znamionach określonych we wskazanym przepisie prawa.

Zgodnie z wymienionym przepisem art. 209 ust. 1 ¹ pkt 1 PT, kara, o której mowa w ust. 1, może zostać nałożona także w przypadku, gdy podmiot zaprzestał naruszania prawa lub naprawił wyrządzoną szkodę, jeżeli Prezes UKE uzna, że przemawiają za tym czas trwania, zakres lub skutki naruszenia.

Jeśli chodzi o zakres naruszenia, podkreślenia wymaga, iż dane objęte przedmiotowym obowiązkiem mają zapewnić Prezesowi UKE, jako regulatorowi rynku telekomunikacyjnego, stały dostęp do informacji istotnych dla tego rynku. Brak tych informacji uniemożliwia z kolei Prezesowi Urzędu realizację jego kompetencji, w tym dokonanie oceny aktualnego stanu rynku, jego tendencji rozwojowych oraz potencjalnych zagrożeń, uniemożliwia też realizację celów regulacyjnych, w szczególności w zakresie nakładania, zmiany lub uchylania obowiązków regulacyjnych, stwarzania warunków dla wspierania konkurencji na rynku oraz zapewnienia użytkownikom korzyści w postaci różnorodności ceny i jakości usług telekomunikacyjnych. Z podanych względów obowiązek informacyjny musi być rygorystycznie przestrzegany przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych.

Natomiast powód w ogóle nie zrealizował omawianego obowiązku za 2020 rok, co miało w praktyce przełożenie na długotrwały brak pełnej wiedzy organu w tym zakresie, wpływający negatywnie na wypełnienie obowiązków przez Prezesa UKE. Jednocześnie okoliczność ta uniemożliwiała zastosowanie wobec powoda dobrodziejstwa w postaci odstąpienia od wymierzenia kary.

W dalszej kolejności trzeba podkreślić, że w sprawie nie mógł znaleźć zastosowania przepis art. 189f k.p.a.

Zgodnie bowiem z treścią art. 206 ust. 1 PT postępowanie przed Prezesem UKE toczy się na podstawie przepisów k.p.a., ze zmianami wynikającymi z PT oraz ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. Tym samym „W postępowaniu przed Prezesem UKE należy stosować postanowienia KPA z uwzględnieniem odmienności proceduralnych wynikających z PrTelekom oraz WspTelekomU. Odmienności tych jest wiele. W postępowaniach prowadzonych na podstawie KPA występują fazy uregulowane wyłącznie przepisami PrTelekom. […] Rozstrzygnięcia w stosunku do przedsiębiorców telekomunikacyjnych, innych podmiotów prowadzących działalność telekomunikacyjną, użytkowników i abonentów mogą być podejmowane wyłącznie na podstawie powszechnie obowiązujących przepisów prawa.” [Komentarz do art. 206 PT w: Prawo Telekomunikacyjne. Komentarz, prof. dr hab. Stanisław Piątek, Legalis]. Oznacza to, że występujące regulacje szczególne Prawa telekomunikacyjnego zastępują normy ogólne k.p.a. Z kolei kwestia nakładania kar pieniężnych jest szczegółowo unormowana w Prawie telekomunikacyjnym, zatem przepisy k.p.a. dotyczące odstąpienia od wymierzenia kary nie mają zastosowania w postępowaniu przed Prezesem UKE.

Możliwość odstąpienia od wymierzenia kary przewiduje art. 209 ust. 1 ¹ PT zgodnie z którym, kara może zostać nałożona także w przypadku, gdy podmiot zaprzestał naruszania prawa lub naprawił wyrządzoną szkodę, jeżeli Prezes UKE uzna, że przemawiają za tym czas trwania, zakres lub skutki naruszenia, wynika, że w razie zaprzestania przez podmiot naruszania prawa lub naprawienia wyrządzonej szkody decyzja odnośnie nałożenia kary pozostawiona jest uznaniu organu, który może ją nałożyć, jeśli przemawiają za tym czas trwania, zakres lub skutki naruszenia.

Jak wskazuje się w doktrynie „W świetle postanowień tego ostatniego przepisu [art. 209 ust. 1a PT- dopisek własny], Prezes UKE może zatem nie nakładać kary pieniężnej za takie naruszenie, które już zaistniało, a szkodę nim wywołaną naprawiono, ale tylko wówczas, gdy organ ten uzna, że przemawiają za tym takie elementy charakteryzujące naruszenie, jak czas jego trwania, a także jego zakres lub skutki.” (Fakultatywna odpowiedzialność karnoadministracyjna w świetle nowelizacji prawa telekomunikacyjnego z 10 maja 2018 r., Mariusz Czyżak, IKAR 2019, Nr 3). Innymi słowy, aby w ogóle można było rozważać możliwość odstąpienia od wymierzenia kary, przedsiębiorca telekomunikacyjny musi zaprzestać naruszania prawa, co w rozpoznawanej sprawie wiązałoby się ze złożeniem sprawozdania za 2020 rok, co jednak nie miało miejsca, a zatem odstąpienie od nałożenia kary nie było możliwe.

Ustawodawca określił warunki nakładania kar pieniężnych w art. 210 ust. 1 PT, zgodnie z którym karę pieniężną, o której mowa w art. 209 ust. 1 i 1 ¹, nakłada Prezes UKE, w drodze decyzji, w wysokości do 3% przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym. W art. 210 ust. 2 PT określono zaś, iż ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes Urzędu uwzględnia zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe.

Sąd w całości podzielił więc ocenę pozwanego co do zasadności orzeczenia wobec powoda kary pieniężnej, ale również odnośnie jej wysokości. Powód nie przedstawił przy tym okoliczności, które uzasadniałyby zmianę zakwestionowanej Decyzji poprzez zmniejszenie wysokości nałożonej na niego kary.

Wbrew zarzutowi naruszenia art. 210 ust. 2 PT, organ słusznie wziął pod uwagę, iż dane przekazywane przez przedsiębiorców na podstawie art. 7 ust. 1 PT pozwalają oceniać aktualny stan rynku usług telekomunikacyjnych, na który Prezes UKE może reagować, realizując cele Prawa telekomunikacyjnego. Dane zawarte w składanych formularzach zapewniają bowiem ciągłość określonych zasadniczych informacji o rynku i przedsiębiorcach telekomunikacyjnych. Z kolei nieprzekazanie tych danych przez przedsiębiorcę daje mylny obraz stanu rynku, co ma znaczenie w szczególności przy jego analizie, również pod kątem czy występuje na nim skuteczna konkurencja. Ponadto przedmiotowe informacje są niezbędne dla stworzenia przez Prezesa UKE zgodnego ze stanem faktycznym raportu o stanie rynku telekomunikacyjnego ogłaszanego przez niego stosownie do treści art. 192 ust. 3 PT w terminie do 30 czerwca za rok ubiegły. Tak więc zaniechanie przedsiębiorcy telekomunikacyjnego wpływa na poprawność zgromadzonych i ujawnionych danych, tym samym przekładając się na adekwatność wskazanego raportu podawanego do informacji publicznej przez organ regulacyjny w wykonaniu obowiązku ustawowego nałożonego na ten organ, co nie może być bagatelizowane.

Na wysokość kary wpłynął również fakt, iż powód był już wcześniej karany za nieprzedstawienie informacji, o których mowa w art. 6 ust. 1 PT. Wówczas pozwany nałożył na powoda kary pieniężne w łącznej wysokości 17 200,00 zł oraz pouczył o obowiązku terminowego realizowania obowiązków sprawozdawczych. Pomimo tego, powód ponownie naruszył obowiązek sprawozdawczy, tym razem przewidziany w art. 7 ust. 1 PT, co oznacza, że dotychczas zastosowane kary pieniężne okazały się nieskuteczne. Dlatego uzasadnionym było nałożenie na powoda ponownie kary pieniężnej, tak aby skłonić powoda do wykonywania obowiązków informacyjnych w przyszłości.

Na wysokość kary miało również wpływ to, że powód pomimo wezwania Prezesa UKE nie przedstawił danych na temat swoich przychodów, co oznacza, że Prezes UKE był zobowiązany na podstawie art. 210 ust. 3 Pt do szacunkowego ustalenia podstawy wymiaru kary pieniężnej. Stosownie bowiem do art. 210 ust. 3 Pt: „(...) W przypadku niedostarczenia danych, lub gdy dostarczone dane uniemożliwiają ustalenie podstawy wymiaru kary. Prezes UKE może ustalić podstawę wymiaru kary pieniężnej w sposób szacunkowy, nie mniejszą jednak niż:

1)  wysokość wynagrodzenia, o której mowa w art. 196 ust. 5 - w przypadku kary, o której mowa w art. 209 ust. 2;

2)  kwota 500 tysięcy złotych - w pozostałych przypadkach.”.

Biorąc pod uwagę powyższe, przy braku innych danych dotyczących wysokości przychodu powoda osiągniętego w 2021 r. Prezes UKE na podstawie art. 210 ust. 3 Pt ustalił w sposób szacunkowy podstawę wymiaru kary pieniężnej uwzględniając złożone w dniu 30 marca 2022 r. przez Stronę informacje przewidziane w art. 7 ust. 1 Pt za rok 2021, przy wykorzystaniu formularzy sprawozdawczych online dostępnych na dedykowanej Platformie Usług Elektronicznych UKE (PUE). Kwota przychodów powoda wskazana w formularzu sprawozdawczym dotyczącym art. 7 ust. 1 Pt za rok 2021 wynosiła (...) zł. Zgodnie z wymogiem określonym w art. 210 ust. 3 Pt ustalona szacunkowo wysokość podstawy wymiaru kary jest nie mniejsza niż kwota 500 000 zł.

W związku z tym maksymalna kara, jaką Prezes UKE mógłby nałożyć na powoda wyniosłaby (...) zł, co stanowi (...) przychodów uzyskanych w 2021 roku.

Biorąc pod uwagę wyżej wskazane okoliczności, Prezes UKE ustalił wysokość kary na kwotę 7000 zł, która mieści się w określonych ustawą granicach do 3% przychodu Strony.

Sąd stanął na stanowisku, że stan faktyczny sprawy uzasadniał nałożenie kary pieniężnej oraz ustalenie jej wymiaru w wysokości określonej w zaskarżonej Decyzji, tj. w kwocie 7 000,00 zł.

W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę, że maksymalna kara, jaka mogłaby zostać nałożona na powoda za niewywiązanie się z obowiązku sprawozdawczego w 2015 r. wynosi (...) zł należy uznać, że kara w wysokości 7 000,00 zł nie jest nadmiernie wygórowana i mieści się w ustawowych granicach, a przy ustalaniu jej wysokości pozwany nie przekroczył ram uznania administracyjnego. Wysokość tej kary pozostaje we właściwej proporcji do stwierdzonego naruszenia, dotychczasowej działalności powoda oraz jego możliwości finansowych. Kara ta powinna spełnić funkcję represyjną, prewencyjną i wychowawczą, wpływając na zdyscyplinowanie powoda oraz innych przedsiębiorców w należytym wykonywaniu ich ustawowych obowiązków.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił odwołanie na podstawie art. 479 ⁶⁴ § 1 k.p.c. wobec braku podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że powód jako przegrywający sprawę zobowiązany jest do zwrotu Prezesowi UKE kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalone w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Zarządzenie:(...)

Sędzia SO Anna Maria Kowalik